อ่านเรื่องนี้ของอ.แล้วมีความสุขจังค่ะ คิดว่าแค่รอยยิ้มหวานๆก็สามารถสร้างให้คนรอบข้างมีความสุขได้แล้วค่ะ สงสัยปีใหม่นี้คงต้องหาของขวัญพร้อมรอยยิ้มให้คนที่เรารักรอบๆตัวเราจะซะแล้ว :)

ความสุขสร้างขึ้นง่ายจังเลยนะคะ

ต่อไปจะแบ่งปันความสุขให้ทุกคนเลย

ความสุขจะได้กระจายไปทั่วๆสังคม

อ่านแล้วนึกขึ้นได้แลยครับ วันก่อนรุ่นน้องของผมมานั่งร้องเพลงให้ผมฟังตอนเลิกงานใหม่ ๆ ซึ่งสุ้มเสียงการร้องนั้น ๆไม่ร้องน่าจะไพเราะกว่า ผมรู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก จนอดถามเขาไม่ได้ว่าทำไมวันนี้ยังไม่กลับบ้าน เขาเลิกงานก่อนผมนี่นา
เขาตอบว่า อยู่เป็นเพือนพี่นี่แหละ กลัวพี่เหงาเลยร้องเพลงให้ฟัง
ผมก็เลยบอกว่างั้นขอเพลงได้ไหม แล้วก็เลือกขอเพลงที่เขาร้องเพี้ยนน้อยที่สุด
ปรากฏว่าเขาร้องอย่างตั้งอกตั้งใจเลยครับ คราวนี้ พอผมได้เห็นความตั้งใจของเขาที่อยากให้เรามีความสุข ดูเขามีความสุขมากขณะที่เขาร้อง
ทั้งสีหน้าแววตา ท่าทาง แม้เพลงนั้นจะไม่ได้ไพเราะขึ้น แต่ผมรู้สึกว่าเขาน่ารักดี แล้วผมก็มีความสุขตามที่เขาอยากให้มีจริง ๆ
ผมก้เลยเอาไปเล่าให้ภรรยาฟังว่า วันนี้ได้ฟังเพลงกล่อมด้วยละ เราก็เลยได้หัวเราะกันอีก ความสุขก็เลยถ่ายทอดกันมาหลายทอดเชียวละครับ ดูเหมือนนอกจากจะมีการถ้ายทอดแล้วยังมีการถ่ายเทด้วยนะครับ ผมสุขเขาก็สุขด้วย เขาสุข ผมก็สุข
ขอบพระคุณอาจารย์มากนะครับ

ในสภาวการณ์ในปัจจุบันนี้ ผมว่าสิ่งที่เราควรทำที่สุดก็คือ "Enjoy little things" ครับ

การมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ มันทำได้บ่อยกว่าไปรอความสุขใหญ่ๆ ที่นานๆ จะมีสักครั้ง

ยิ่งถ้าการที่เรามีความสุข ส่งผลต่อการที่ผู้อื่นมีความสุขอีก 9% แล้วด้วยละก็ ผมว่าเราควรจะมีความสุขให้บ่อยที่สุดเป็นดีครับ

ตอนนี้คนเกือบทั้งโลกต่างเตรียมเฉลิมฉลองส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ แต่ผมยังเห็นคนไทยพยายามจะชุมนุมกันให้วุ่นวาย คิดแล้วก็ใจหายครับ

พูดถึงเรื่องความสุข ผมก็มีความสุขเล็กๆ จะเล่าให้ฟังหน่อยครับ อันที่จริง สิ่งที่จะเขียนต่อไปนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ หัวข้อที่อาจารย์ขึ้นหัวเรื่องเอาไว้นะครับ เพียงแต่ว่าเป็นเรื่องที่ผมอารมณ์ค้างจากห้องเรียน วิชา OD เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา วันนั้นเราคุยกันเรื่อง Positive Reinforcement ผมก็อยากแชร์ใจจะขาด เพราะมีประสบการณ์ตรง และหมาดด้วย แต่ไม่มีแรง เนื่องจากป่วย
ประสบการณ์ที่ว่านี้เกี่ยวกับ วิธีการโปรโมท หรือวิธีการจูงใจให้ลูกค้ากลับไปซื้อของกับเค้า อีก ซื้อแล้ว ซื้ออีก ซื้ออีก ซื้อแล้ว ซ้ำไปซ้ำมาเป็นไปตาม Pos Reinforcement โดยแท้
โดยความเห็นแล้วผมว่า โปรโมรชั้นของแต่ละบริษัทก็ใช้ได้กับคนแต่ละคนแตกต่างกันไป ผมเองไม่เคยมี ห้างสรรพสินค้าไหนในดวงใจเลย บางทีก็ไปซื้อห้างนี้ บางทีก็ห้างนั้น ไม่ตายตัว แต่พักหลังสังเกตตัวเอง (รวมถึงภรรยาด้วย) ทำไมเวลาจะซื้ออะไรชอบนึกถึงห้างนี้นัก ทั้งๆที่ก็เหมือนกับห้างอื่น ถูกกว่าก็ไม่เท่าไหร่ บางอย่างแพงกว่าด้วยซ้ำไป แต่เวลาจะซื้ออะไรที่เกี่ยวกับ ข้าวของเครื่องใช้ก็ต้องนึกถึงห้างนี้ก่อนเลย
หลังจากมาวันก่อนที่เข้าห้องเรียนก็มานั่งนึกไตร่ตรองว่าทำไมหนอ ห้างนี้จึงดึงดูดเรามาได้ ก็เลยนึกว่าครั้งแรกที่เรามา มันมีอะไรเตะตา ต้องใจนัก ก็นึกย้อนกลับไปว่า วันแรกที่ซื้อของนั้นก็มีลูกค้าคนหนึ่ง อยู่ในคิวจ่ายเงินก่อนหน้าเรา เมื่อพนักงานคิดเงินจัดการกับสินค้าเสร็จเค้าก็แจ้งจำนวนเงินกับ ลูกค้าคนนั้น แล้วเค้าก็หยิบคูปอง ลด ลด ลด เป็นสิบๆ ชิ้น ลดแล้วลดอีก ลดอยู่น่านแหละ
ผมอยากรู้ขึ้นมาทันที ไปเอามาจากไหน(วะ) อยากได้มั่งจัง (Bandura) ผมจึงเดินไปถามที่เคาเตอร์ลดแลกแจกแถม ว่าต้องทำไง พนักงานขอบัตรสมาชิก เอาไปทำอะไรไม่รู้ รูดไป รูดมา ตู๊ดๆๆๆ ได้บัตรมา ปึกหนึ่ง แถมยาสีพันมาให้ แถมยาบ้วนปาก (ชักสนุก) กลับมาถึงบ้าน มาเปิดคูปองดูแต่ละอย่าง เป็นส่วนลดสินค้าที่เราไม่เคยใช้เลย แต่ก็หาเหตุ อยากใช้ขึ้นมาซะอย่างนั้นล่ะ ทีนี้อะไรขาดเราก็จะหาเหตุ ตลอด อยากไปซื้ออีก แค่คูปองที่ได้ก็ยังเป็นแบบลดทอดเดียว ยังไม่น่าสนใจเท่าไหร่นัก
ล่าสุด ห้างส่ง คูปองแบบเดียวกับที่ลูกค้าคนที่เราเคยเห็น เหมือนกันเด๊ะ ลดแล้วลดอีก ๆ ทีนี้ ผมกับภรรยา หาเหตุกันใหญ่ หาเรื่องไปห้างกันอีก อะไรไม่เคยใช้ก็หาเหตุให้ใช้จนได้ เพราะคูปองนั้นนอกจากลดเป็นชิ้นแล้ว (Individual Goal) ยังมีแบบถ้าซื้อเท่านี้ลดอีก (Group Goal) ถ้าซื้อเพิ่มลดอีก (แม่เจ้า) ขนาดของใช้บางอย่างเพิ่งซื้อไป ยังเอาไปอีกสอง ทั้งๆที่ว่าไปแล้วนะครับ ก็ไม่ได้ลดซักเท่าไหร่ แต่มันสนุกมาก มันมือ เพราะซื้อไปก็ค่อยๆ ฉีกคูปองอย่างระมัด ค่อยๆ คำนวณอย่างมีความสุข (ส่งต่อไปอีกทอดถึงภรรยา)
ขอบอกเลยครับ ยากจะหลุดพ้น ครับ ถามว่ารู้รึเปล่าว่ากำลังถูก Modify พฤติกรรม (ก็รู้) แต่มันสนุกครับ มีความสุข
บางทีก็ปล่อยให้คนอื่น Shape เราบ้าง ถ้ามันมีความสุขนะครับ

อ่านสถานการณ์ของพี่เล้งแล้ว นึกถึงหนังสือ Influence ของ Cialdini ขึ้นมาเลยครับ ไอ้ที่ลดแลกแจกแถม จนเราไปหามาทั้งๆ ที่เราไม่ได้ใช้มัน แต่สุดท้ายก็หาทางใช้มันจนได้นี่แหละครับ

อยากแชร์ประสบการณ์ค่ะ
เคยนั่งทำงานกับคนๆนึง เค้าอารมณ์เสียตลอดเวลา โวยวาย ตำหนิคนนั้น คนนี้ตลอด เรานั่งอยู่ใกล้ๆ ก็กะว่าจะไม่ฟัง (เพราะเค้าไม่ได้ด่าเรา) เสียบหูฟังเพลงไปเรื่อยๆ แต่มาสังเกตตัวเองว่า อารมณ์เสียง่าย หน้าตาไม่รับแขก และยิ่งเกลียดขี้หน้าคนๆนี้ ไปกันใหญ่ (Classical Conditioning)
อีกเหตุการณ์หนึ่ง คือ มีเพื่อนที่ชอบมาบ่นเรื่องแย่ เรื่องเครียดๆ เกี่ยวกับที่ทำงานและปัญหาส่วนตัวให้ฟัง เราพยายามจะบอกเค้าว่าอย่าบ่นเลย เป็นธรรมดาโลก ไม่มีใครถูกใจเราไปหมด ถือซะว่าเราทำบุญมาไม่ดีพอ ถึงต้องมาเจอคนแย่ๆ กับเรา ควรแผ่เมตตาและภาวนาให้เค้าเป็นสุขดีกว่า แต่เพื่อนบอก ขอแค่ระบายเดี๋ยวก็หายเครียด อ้าว งานเข้า! กลายเป็นเรารับความทุกข์ของเค้ามาเอง
อย่างงี้ พวกที่ประกอบอาชีพนักบำบัด หรือจิตแพทย์ เค้าไม่ยิ่งทุกข์ไปกันใหญ่เหรอคะ ไม่แน่ใจว่ามีการเก็บสถิติการฆ่าตัวตายของคนกลุ่มอาชีพนี้หรือเปล่า สงสัยจะเยอะ