20 เดทจากเวปหาคู่ - My 20 Tinder dates เดทที่ 5 นักบอลมืออาชีพลูกติด

.......แพทริก นักบอลมืออาชีพลูกติด หนุ่มใหญ่ไม่มีรูป แต่ประวัติน่าทึ่ง......

เฝ้ารอหลายเดือน กว่าจะเจอคนนี้ 

หนุ่มคนนี้ไม่มีรูป ตำแหน่งประธานบริษัท เหลือบไปเห็นว่าคำบรรยายเกี่ยวกับตัวเองในโปรไฟล์ยาวมาก เลยเข้าไปอ่าน

เขาขึ้นต้นด้วยการอธิบาย ชีวิตการเดินทางของเขาว่า เขาเดินทางระหว่างสองเมืองไปกลับ 600 กิโลทุกอาทิตย์ สัปดาห์ละ 3 วันเป็นเวลาหลายปี เพราะได้งานไก่บ้าน อาชีพเป็นผู้บริหารโรงงานอุตสาหกรรม เป็นคนคิดบวก พยายามใช้เหตุผลในการตัดสินใจ มีความสมดุลในชีวิตระดับหนึ่ง 

ส่วนที่สะดุดใจเรา เขาบอกว่าสมัยเด็กเคยเป็นนักกีฬาฟุตบอลมืออาชีพ ซึ่งสำหรับประเทศที่เขามาแล้ว การเป็นนักกีฬาฟุตบอลมืออาชีพไม่ว่าจะรุ่นไหนก็ตามฉันเดาว่าคงมีฝีมือมาก ยิ่งทำให้ฉันอยากอ่านรายละเอียดของเขาต่อ 

เขาเขียนมาอย่างตรงไปตรงมาว่า ได้แยกทางกับภรรยาเก่าได้ปีนึงแล้วและอยู่กับลูก อาทิตย์เว้นอาทิตย์ 

ที่ตลกคือคนคนนี้เป็นคนเดียวที่ไม่มีรูปอะไรเลยที่ฉันยอมรับได้ ก็เพราะคำบรรยายของเขามันบอกเหตุผลในตัวว่าทำไมเขาถึงไม่กล้าใส่รูปลงไปไง การเป็นผู้บริหารเบอร์ 1 ขององค์กรแถมยังเคยเป็นนักกีฬามืออาชีพมาก่อน คงรู้สึกอายเหมือนกันที่จะต้องแปะรูปตัวเอง มันเป็นความรู้สึกที่ฉันเคยอายมาก่อน

ว่าแล้วก็ปาดขวา! 

ผ่านไป 1 สัปดาห์ เขาตอบมาครั้งแรก เราได้แชทกับหลายประโยค ฉันชวนคุยก่อนนิดหน่อยว่า นักบอลมืออาชีพมันเป็นยังไงหรอ แล้วอยู่ทีมอะไร 

แพทริคชมกลับมาเอารูปฉันยิ้มสวยดี ก่อนเล่าให้ฟังว่า ตอนสมัยฉันเด็กๆ พ่อเขาชอบเตะบอลที่สโมสรก็เลยได้เตะบอลด้วย จนเขาเกิดความชอบและสมัครเข้าเป็นทีมของจังหวัด เขาอายุมากกว่าฉันประมาณ 8 ปี เลยรู้ว่าสมัยที่เขาบอกนั้นว่าเตะบอลเป็นนักกีฬามันนาน...มากแล้ว เขาเตะฟุตบอลอยู่จนถึงเกือบเข้ามหาวิทยาลัย ตะเวนแข่งข้ามเมืองไปเรื่อยและได้เปลี่ยนไปสังกัดถึง 4 สโมสร จนกระทั่งคิดได้ว่าอาจจะใช้ฟุตบอลเป็นอาชีพได้ไม่นาน จึงตัดสินใจเข้าเรียนมหาวิทยาลัยและเลือกสายบริหารจนจบปริญญาโท การเป็นนักฟุตบอลมีอาชีพทำให้เขารู้จักการทำงานเป็นทีมและได้ตำแหน่งผู้บริหารเร็วมากตั้งแต่อายุ  30 กลางๆ 

ความที่ฉันเป็นคนบ้างาน เลยยิ่งรู้จักแพทริคมากขึ้นเพราะเขาเก่งในทุกอย่างที่เขาทำทั้งงานและกีฬา ยิ่งแชทฉันก็ยิ่งประทับใจและรู้สึกว่า อยากเจอคนนี้จัง เฮ้อ...
ปัญหานะหรอ ความแย่ของเขาคือ ตอบแชทช้ามาก เราได้คุยกันวันหนึ่งประโยค พอฉันตอบไป วันรุ่งขึ้นเขาจะกลับมา ตอบไปตอบมาอยู่อย่างนี้นานนับเดือน 

คุยไปเรื่อยๆ ฉันเริ่มเก็บข้อมูลของเขา เริ่มรู้สึกแล้วว่าอยากเจอคนนี้จัง แต่คงรอไปอีกชาตินึงก็ไม่ไหว
ถึงเวลาสวมวิญญาณนักสืบ ใช้วิชา Google Search หาในอินเตอร์เน็ต ได้ข้อมูลมาแล้วว่าเป็นนักฟุตบอล มีชื่อจริง แต่ไม่มีนามสกุล เดาจากระยะห่างน่าจะอยู่จังหวัดไหน หานานมากก็หาไม่เจอ ช่วงที่แชทกับคุณแพทริค ฉันเหมือนทำงานไม่ค่อยได้เล้ยยย มัวแต่คิดว่าเย็นนี้เขาจะตอบไหมตอบว่าอะไรนะ อยากบอกทุกคนว่าการตอบช้าก็เป็นเรื่องดี ทำให้อีกคนอยากคุยมากขึ้นด้วย พิสูจน์แล้วด้วยตัวเอง มันทรมานมากกกก

ความที่เขาเสมอต้นเสมอปลาย เขาก็ตอบเกือบทุกวันตอนค่ำๆ วันไหนหายไปใจเราก็หล่นตุ๊บ  
พอคุยน้อย ทำให้รู้ว่าทุกคำถามที่ถามไป ต้องถามแบบได้ข้อมูลกลับมา เพราะกว่าเขาจะตอบมานานมาก เขียนยาวก็กลัวว่าน่าเบื่อ แต่ละวันกล้าส่งแค่วันละสองสามประโยคเท่านั้นเอง ทำไมคิดอย่างนั้นน่ะหรอ 

ก็วิธีการตอบของเขาไง เขาตอบกระชับสั้นตรงประเด็นและมีความกันเองเล็กๆอยู่ในนั้น ทำให้ฉันพยายามปรับวิธีการใช้ภาษาเป็นเดียวกัน จะได้คุยกันเข้ากันได้  

หมดเดือนแรก ฉันบอกเขาว่าฉันจะเลิกใช้ tinder สักพักถ้าอยากคุยกันต่อก็ขอวิธีอื่น เขาโอเคแล้วส่งอีเมลมาให้ หลังจากนั้นเราคุยโต้ตอบกันด้วยอีเมลทุกวัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกเพราะคงไม่มีใครเขียนอีเมลคุยกันแล้ว แต่ก็เตือนสติตัวเองได้ว่าก็เพราะกำลังแชทกลับคนที่แก่กว่ามากไง แล้วเขาก็มีความอายที่จะให้เห็นหน้าอย่างมาก จึงไม่ให้ Facebook LINE หรืออะไรเลยที่จะรู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง 

เราคุยอีเมลกันทุกวันวันละ 1 อีเมล์เป็นเวลา 2 เดือนต่อมา รวมอีเมลทั้งหมดมาเขียนเป็นเรื่องสั้นได้เลยอ่ะ
สุดท้ายฉันก็ได้ข้อมูลเกือบเพียงพอที่จะมาหาใน Google  มาสรุปแล้วว่าคงเป็น 2-3 รูปนี่แหละแต่ว่าจะเป็นคนไหนนะ  ที่สำคัญรูปใน Google หน้าตาเหมือนจิ๊กโก๋ แต่จะใช่เขาไหมนะ 

และแล้ว เข้าเดือนที่ 4... 
เย็นวันนึงเขาตอบอีเมล์มาเร็วประมาณทุ่มกว่า เดี๋ยวจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อนแถวๆบ้านฉัน จะไปโยนโบวลิ่ง วันนั้นเปิดอ่านอีเมล์ช้าไปประมาณ  2 ชั่วโมงหลังจากที่เขาส่งมา ว้ายยย ใจมันสั่นระรัวเพราะฉันรู้แล้วว่าโบว์ลิ่งที่ไหน ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงคะ?? 

ฉันน่ะหรอ ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวให้สวยที่สุดเท่าที่ทำได้ รีบวิ่งออกไปที่ลานโบว์ลิ่ง มันต้องมองเห็นสักคนแหละที่เป็นคนคนนี้ 

จำได้ไหมคะคุณแพททริคเขาไม่แปะรูปแล้วเขาก็ไม่ให้อะไรเลยที่ทำให้ ฉันรู้ว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง 

เข้าไปที่ลานโบว์ลิ่ง...
พระเจ้าช่วยคนแน่นมาก ฮือๆ คนนับร้อย หาไม่เจอแน่ๆ คนไหนล่ะ กลับไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ 

เดินมองไล่ตั้งแต่เลนแรกจนถึงเลนสุดท้าย ใช้มันสมองทั้งหมดที่มีมันจะเป็นใครได้บ้าง ฉันเริ่มกรองคนออกไปทีละกลุ่ม ทีละกลุ่ม เริ่มจากกลุ่มอายุที่น่าจะใช่ มองหาการแต่งตัว ถ้าเขาเป็นผู้บริหารเขาอาจจะแต่งตัวแบบนี้ สุดท้ายเหลืออยู่ 2 ทีมค่ะ ทีมแรกมีเกือบ 10 คนอีกทีมนึงมีอยู่ 5 คนผู้ชายล้วน 

สมองตอนนั้นบอกว่า ถ้าฉันไม่หาเขา เขาก็คงไม่คิดจะมาเจอกัน ยิ่งคุยก็ชอบคนนี้มากและที่สำคัญความรู้สึกบอกว่าใช่ ต้องหาเขาให้เจอ!!

ทำไงต่อนะหรอ 
ก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดหาวิธีแทรกตัวไปขอเล่นกับทีมแรก ใหญ่กว่าโอกาสเจอมากกว่าค่ะ 

เกิดมาก็ไม่เคยทำเหมือนกันแต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ต้องหาให้เจอ เล่นไปฉันแอบเดินคุยไปทั่ว แนะนำตัวถามชื่อคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย เล่นจบไป 2 เกมแล้ว เกือบครบวงก็ยังไม่เจอคนชื่อแพทริค 

ยิ่งนานจำนวนคนในลานโบว์ลิ่งก็ยิ่งน้อยลง โอกาสที่เขาจะกลับไปแล้วก็มีสูงขึ้น 
แต่ยังเหลืออีกทีม จะย้ายจากทีมนี้ไปอีกทีนึงยังไงดีล่ะ ทำตัวน่ารักผูกมิตรเป็นเพื่อนไปแล้ว ย้ายตอนนี้ไปหาวงผู้ชายล้วนคงน่าเกลียดมาก แต่จะเดินไปคุยอีกวงคงไม่ไหวมั้ง ทำไงดีทำไงดี...

Create Date : 22 มิถุนายน 2562 Last Update : 22 มิถุนายน 2562 1:29:57 น. Counter : 729 Pageviews.		2 comments
Share Tweet