จดหมายฉบับที่8_กระจกเงาของการงาน เพื่อนรัก ที่พึ่งสุดท้ายระหว่างเราคือการงาน เธอคงอยู่กับการงานของตัวเอง อยู่กับการงานในแบบที่เราทุกคนต้องทำ เพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่บนโลกใบนี้ เราต่างปราถนาจะอยู่กับการงานที่ให้แรงบันดาลใจถึงการมีชีวิต การงานที่เอื้อต่อการเห็นแจ้งความจริง และคงมีบางคนโชคดีได้พบกับ การงานนั้น การงานทำให้เราทรงตัวอยู่ได้ เป็นสิ่งยึดเหนียวในใจ ให้จิตไม่หวั่นไหวสั่นคลอน ความสงบของจิตใจที่พร้อมต่อการงานนั้นเป็นความสุขที่พบได้ใน แต่ละวัน จากการงานที่กองสุมรอ เธอกำลังทำอะไรอยู่เพื่อนรัก ได้อยู่กับการงานที่เธอรัก หรือกำลังเรียนรู้ที่จะรักการงานที่เธอเลือก ถึงอย่างไร ฉันรู้ดีว่า การงานของเธอคือสิ่งใด เธอมีการงานอยู่ในใจตลอดเวลา สิ่งใดที่เป็นการงานของเธอ คือสิ่งที่ฉันเห็นพ้องด้วยเสมอ ขอจงอยู่กับการงานของเธอ อยู่กับความคิดฝันต่อไป แม้เพียงเศษเสี้ยวของความจริงตรงหน้า ทำมันต่อไป อย่าร้อนรน อย่าบีบบังคับตัวเอง ขอให้การงานของเธอ ดำเนินต่อไป... เพราะการงานทำให้เรามองเห็นกัน สร้างสรรค์งานของเธอ ต่อไปนะเพื่อนรัก และหวังว่าเราคงได้พบกันอยู่เสมอ ในกระจกเงาบานนั้น เป้ สีน้ำ กุมภาพันธ์ 48   Create Date : 17 มกราคม 2552     10 comment Last Update : 17 มกราคม 2552 13:11:15 น.     Counter : 792 Pageviews.   Share Tweet

จดหมายฉบับที่7_แด่ ... ผู้แพ้ ทุกการแข่งขัน ต้องการเพียงชัยชนะ ความปีติแห่งชัย แผ่ความตื้นตันใจ ไปถึงแรงเชียร์ เสียงตะโกนของผู้ชนะ กังวานก้อง ไปถึงหัวใจผู้แพ้ น้ำตาของทั้งสองฝ่าย ต่างรินไหล ต่างความหมาย การต่อสู้เป็นสัญชาติญาณของมนุษย์ การแข่งขันเป็นสัญญาณของการมีชีวิต กีฬาเป็นสัญลักษณ์ของการอยู่ร่วมกัน กติกาเป็นสมมุติฐานของความยุติธรรม โลกชื่นชมคนเก่ง... และ ผู้ชนะทุกคนก็มีฮีโร่ในดวงใจ ไม่สำคัญว่า ครอบครัวคุณเป็นใคร ไม่สำคัญว่า คุณใส่เสื้อผ้าอะไร ไม่มีสิ่งใด สำคัญเท่าความมุ่งมั่นและการทุ่มเท พวกเขานัดหมายกันมาปฏิญาณตนต่อโลก ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์โบราณแห่งนี้ ใช้ความสามารถสื่อบอกความเป็นสากล ไม่มีภาษาใด ยิ่งใหญ่เท่าเสียงเต้นของหัวใจ ไม่มีคำว่าเพื่ออะไร เมื่อได้ยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อสัญญาณของการแข่งขันจบลง จงระเบิดเสียงแห่งชัยชนะให้ดังกระหึ่มฟ้า หากปราชัย จงร้องไห้ให้หมดน้ำตา เพราะเมื่อช่วงเวลาแห่งการฉลองชัยผ่านไป ความพ่ายแพ้ ก็จบสิ้นลงเช่นกัน เป้ สีน้ำ 3 กันยายน 2547   Create Date : 12 มกราคม 2552     3 comment Last Update : 12 มกราคม 2552 12:37:58 น.     Counter : 530 Pageviews.   Share Tweet

จดหมายฉบับที่ 2     เป็นความจริงที่ว่า... คนไม่สามารถอยู่กับการรอคอยได้ตลอดเวลา     ต่อเมื่อวันเวลาว่างเปล่าเราจึงรู้ว่ายังต้องการข่าวสาร     ฉันระมัดระวังทุกตัวอักษรที่ถูกเรียงร้อย ระวังทุกประโยคที่สื่อสารออกไป ความรับผิดชอบต่อการเขียนเหนี่ยวรั้งเวลาไว้ได้ เหมือนงานไม้อันประณีตถูกทำอย่างบรรจง หนึ่งเซนติเมตรที่ขาดและเกินอาจทำให้เก้าอี้นั้นเสียรูปทรง กระดาษทรายหยาบและละเอียดถูกเรียงลำดับขัดเกลา     จดหมายคือการพูดคุยที่เงียบที่สุด เราจึงต้องอยู่โดยลำพังและเป็นอิสระ สมุดบันทึกที่มั่นใจว่าไม่ถูกแอบอ่านจะจรดปากกาลงได้อย่างสนิทใจ     ระยะเวลาอันสั้นแต่การพูดคุยยืดยาว นาทีที่รวดเร็วซ่อนความหมายเชื่องช้า อยากให้กลับไปทบทวนข้อความข้างตู้ไปรษณีย์ ' บทสนทนาของตัวอักษร สื่อสารความคิด ความเข้าใจ และมิตรภาพ ' ขอจงมั่นใจและเชื่อตามนั้น     เมื่อบานประตูเปิดแล้ว เราจะเข้าหรือออกไม่มีสิ่งใดกั้นขวาง ไม่มีใครทักท้วง ทวงถามถึงนามจริงหรือนามแฝง หากเราคิดได้ว่ามิตรภาพนั้นเติบโตด้วยอิสรภาพ และความไว้วางใจจำเป็นต้องใช้เวลา     บ้านย่อมมีรั้วกั้น บางทีเราก็เกาะขอบรั้วคุยกับผู้ผ่านทาง เราจะทักทายกันข้างถนน ในบ้าน นอกบ้าน ริมระเบียง นอกชาน เฉลียง ห้องรับแขก หรือห้องนอน ขึ้นอยู่กับความไว้วางใจและไมตรี ผลที่ได้รับมาจากการได้ให้     โลกใหญ่ขึ้นตัวเราก็เล็กลง แผ่นดินอันไพศาลไม่มีที่ยืนที่เป็นของเราเอง ถนนมากสายทำให้ง่ายต่อการหลงทาง แขกเหรื่อมากหน้าแต่จดจำได้เพียงบางคน     เพียงหากเธอมั่นใจว่าโลกอันซับซ้อน และเงียบเหงานี้มีใครสักคนที่รับฟัง รับรู้ และเข้าใจ พื้นที่อันน้อยนิดก็วางเท้าได้อย่างปลอดภัย และเป็นสุข     สัญญาณระฆังมักถูกเคาะซ้ำ     เช่นเดียวกัน ฉันจำต้องบอกเธออีกครั้ง     น้องชายของฉัน น้องสาวของฉัน พี่ของฉัน เพื่อนของฉัน ผู้หญิงของฉันขอจงอย่าคลางแคลงใจ บางที่บางถ้อยคำก็รุนแรงเข็งกร้าว บางคราวก็วกวน เกเร ซ่อนเร้น บาดลึก และเชือดเฉือน จับมือกันให้แน่น กอดกันให้กระชับ ตบไหล่กันด้วยความคิดถึง ความรัก และปรารถนาดี     ฉันยังไม่เหนื่อยหน่ายต่อการพูดคุย ฉันไม่ได้วางตัวเยี่ยงปราชญ์ ศาสดา หรือผู้รู้ ฉันเป็นเพียงเพื่อนของเธอ เพื่อนผู้เฝ้ามองชีวิต เพ่งพินิจ พิจารณาอยู่เสมอ พูดไปตามที่คิด กล่าวไปตามที่รู้ บอกไปตามที่เข้าใจ     นั่งลงอีกครั้ง มองใบหน้าของตนในกระจกเงาใส หายใจให้ยาวขึ้น เชิดมุมปากให้ยิ้มได้ มองดูดวงตาช่างสงสัยคู่นั้น สนทนากับฉัน เสมือนพูดคุยกับตัวเอง      และขอจงมั่นใจนะว่า      ฉันเองก็ทำเช่นนั้น..เช่นกัน เป้ สีน้ำ 24 ธันวาคม 2545   Create Date : 06 มกราคม 2552     1 comment Last Update : 6 มกราคม 2552 13:10:38 น.     Counter : 499 Pageviews.   Share Tweet

จดหมายฉบับที่1_การสื่อสาร คงจะมีสักวันหนึ่ง สักเวลาหนึ่ง ที่คุณอยากนั่งลงจับปากกาแล้วเขียนอะไรออกมา สิ่งที่เขียนบางทีเราอาจจะเรียกมันว่า บทความ เรียงความ บทกวี หรือจดหมาย วันนี้คนส่วนใหญ่ไม่ได้นั่งลงจับปากาเขียนจดหมาย จ่าหน้า ซองด้วยลายมือ ติดแสตมป์ด้วยน้ำลายจากปลายลิ้น แล้วหย่อนลงตู้ ไปรษณีย์ ต่อจากนั้นเราก็คำนวณเวลาที่จดหมายเดินทางไป สู่ผู้รับตามระยะทางบนหน้าซองจดหมาย และรอเวลารับจดหมาย ตอบกลับ ตามระยะทาง ใกล้ - ไกลนั้น ใครคนนั้นที่เราคิดถึง ที่เขียนถึง ที่อยากพูดคุยกับเขา ใครคนนั้นที่ฟังเรา คิดถึงเรา และอยากพูดคุยกับเรา ความผูกพัน เกิดขึ้นในอากาศ ผ่านการสื่อสารที่เราเรียกว่า จดหมาย " ฉันคิดถึงเธอ อยากเขียน ให้ได้ยินเสียงของฉัน เมื่อภาระคลายเกลียว เราจะพบกัน " ความรู้สึกที่อัดอั้น ถ่ายทอดสู่ตัวอักษรได้มากกว่าการพูดคุย การอ่านริมฝีปาก ใบหน้า และท่าทาง บอกความหมาย หรือนัยที่ซ่อนลึกข้างในไม่ได้เท่าการเขียน เราทุกคน ต่างมีส่วนผลักดัน หมุนโลกนี้ให้เร็วขึ้น แรงเหวี่ยงนั้นสั่นสะเทือนไปสู่ทุกสิ่งรอบด้าน และย้อนกลับมาสู่ตัวเอง เราอาจมองสายน้ำอันขุ่นมัวนี้ด้วยความรู้สึกวางเฉย หากไม่เคย ลงเล่น - อาบ ในวันที่น้ำยังใส เราสื่อสารผ่านเครื่องมือที่รวดเร็วจนเป็นเรื่องธรรมดา ในวันที่มีแต่ความเร่งรีบ แค่กดปุ่มก็ได้ยินเสียง แค่คลิกก็เห็นภาพ เราเริ่มเคยชินจนรู้สึกว่ายังช้าเกินไปด้วยซ้ำ ความหมายของการรอคอยหายไป ความอดทนต่อการสื่อสารได้ถูกตัดขาดไปแล้วด้วยเครื่องมือสมัยใหม่ ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ความอาทร ความปรารถนาดีที่ใสสะอาด ก็ผ่านไปเช่นสายน้ำนั้น เมื่อเรามองย้อนกลับ บางครั้งนึกเสียดายคุณค่าทางจิตใจที่มนุษย์มีให้กัน และนึกเหยียดหยามเครื่องมือที่เราใช้กันอยู่ ทำอย่างไรดี เราต่างตกอยู่ใต้แรงโน้มถ่วง และแรงเหวี่ยงที่ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนแรงลงเลย เราจะปล่อยให้สายน้ำขุ่นข้นต่อไปหรือโหยหาน้ำใส เราจะจำนนต่อเครื่องมือในอนาคต โดยปิดบัง อำพราง ซ่อนเร้นตัวตน เราจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราสื่อสารไหม? เราจะกลับมาดูดวงใจดั้งเดิมที่ผ่องใสหรือเปล่า หรือยื่นน้ำดื่มให้ผู้กระหายโดยเจือยาพิษลงไป หรือฉุดเขาขึ้นมาจากน้ำ เพื่อจะถีบให้ตกจากเรืออีกครั้ง มนุษย์ใช้กรงดักหนูที่โหยอาหาร ด้วยเพียงเศษขนมปัง หลอกปลาโดยเกี่ยวเหยื่อไว้ที่ปลายเบ็ต โอบล้อมจับมันทั้งแม่น้ำด้วยตาข่ายแห บำรุงเลี้ยงสัตว์ด้วยอาหารเพื่อจะเชือดมันในวันที่โตได้ขนาด สิ่งใดนะ ทำให้เราสับสนปนเป ใช้วิธีการอันแยบยล โดยไม่แยกแยะ ว่าคน ว่าสัตว์ เราตกเป็นเครื่องมือของกันและกัน เราใช้เครื่องมือเพื่อทำลายล้างกันเอง แต่... เชื่อไหมว่า ไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นอย่างนั้น หากเรายังมีศรัทธาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ดังนั้น... ตรงนี้ ขอให้เราให้พื้นที่แก่กัน หยิบยื่น แบ่งปัน สื่อสารกันด้วยภาษาของสายน้ำที่ใสสะอาด ออกมาจากที่กำบัง เรียกชื่อตัวเองด้วยนามที่แท้จริง วางห่อยาพิษลง ตัดเบ็ดจากปลายสายออก ยื่นน้ำบริสุทธิ์แด่แขกผู้มาเยือน บำรุงเลี้ยงผู้ผ่านทางด้วยอาหารอันประณีต ที่จะทำให้เขามีกำลังก้าวเดินต่อไป โลกอันกว้างใหญ่กับการสื่อสารอันไร้ขอบเขต เรามีพื้นที่ ที่ปลอดภัย อบอุ่นใจ ไว้พูดคุย ตอบ - รับ แลก - เปลี่ยน ด้วยดวงใจที่เปี่ยมด้วยไมตรี นั่งลงสิ ขีดเขียน สื่อสารกัน เสมือนครั้งที่เคยติดแสตมป์ด้วยน้ำลายจากปลายลิ้น   Create Date : 11 พฤศจิกายน 2551     5 comment Last Update : 11 พฤศจิกายน 2551 23:37:24 น.     Counter : 614 Pageviews.   Share Tweet