BlogGang.com : : เป้ สีน้ำ - จดหมายฉบับที่1

ศิลปะ เชื่อมโยงธรรมชาติและมนุษย์ให้ใกล้ชิดกัน

จดหมายฉบับที่1_การสื่อสาร

คงจะมีสักวันหนึ่ง สักเวลาหนึ่ง
ที่คุณอยากนั่งลงจับปากกาแล้วเขียนอะไรออกมา
สิ่งที่เขียนบางทีเราอาจจะเรียกมันว่า บทความ เรียงความ
บทกวี หรือจดหมาย

วันนี้คนส่วนใหญ่ไม่ได้นั่งลงจับปากาเขียนจดหมาย จ่าหน้า ซองด้วยลายมือ ติดแสตมป์ด้วยน้ำลายจากปลายลิ้น แล้วหย่อนลงตู้ ไปรษณีย์ ต่อจากนั้นเราก็คำนวณเวลาที่จดหมายเดินทางไป สู่ผู้รับตามระยะทางบนหน้าซองจดหมาย และรอเวลารับจดหมาย ตอบกลับ ตามระยะทาง ใกล้ - ไกลนั้น

ใครคนนั้นที่เราคิดถึง ที่เขียนถึง ที่อยากพูดคุยกับเขา ใครคนนั้นที่ฟังเรา คิดถึงเรา และอยากพูดคุยกับเรา ความผูกพัน เกิดขึ้นในอากาศ ผ่านการสื่อสารที่เราเรียกว่า จดหมาย

" ฉันคิดถึงเธอ
อยากเขียน ให้ได้ยินเสียงของฉัน
เมื่อภาระคลายเกลียว เราจะพบกัน "

ความรู้สึกที่อัดอั้น ถ่ายทอดสู่ตัวอักษรได้มากกว่าการพูดคุย การอ่านริมฝีปาก ใบหน้า และท่าทาง บอกความหมาย หรือนัยที่ซ่อนลึกข้างในไม่ได้เท่าการเขียน

เราทุกคน ต่างมีส่วนผลักดัน หมุนโลกนี้ให้เร็วขึ้น แรงเหวี่ยงนั้นสั่นสะเทือนไปสู่ทุกสิ่งรอบด้าน และย้อนกลับมาสู่ตัวเอง

เราอาจมองสายน้ำอันขุ่นมัวนี้ด้วยความรู้สึกวางเฉย หากไม่เคย ลงเล่น - อาบ ในวันที่น้ำยังใส

เราสื่อสารผ่านเครื่องมือที่รวดเร็วจนเป็นเรื่องธรรมดา ในวันที่มีแต่ความเร่งรีบ แค่กดปุ่มก็ได้ยินเสียง แค่คลิกก็เห็นภาพ เราเริ่มเคยชินจนรู้สึกว่ายังช้าเกินไปด้วยซ้ำ ความหมายของการรอคอยหายไป ความอดทนต่อการสื่อสารได้ถูกตัดขาดไปแล้วด้วยเครื่องมือสมัยใหม่

ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ความอาทร ความปรารถนาดีที่ใสสะอาด ก็ผ่านไปเช่นสายน้ำนั้น เมื่อเรามองย้อนกลับ บางครั้งนึกเสียดายคุณค่าทางจิตใจที่มนุษย์มีให้กัน และนึกเหยียดหยามเครื่องมือที่เราใช้กันอยู่

ทำอย่างไรดี เราต่างตกอยู่ใต้แรงโน้มถ่วง และแรงเหวี่ยงที่ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนแรงลงเลย

เราจะปล่อยให้สายน้ำขุ่นข้นต่อไปหรือโหยหาน้ำใส เราจะจำนนต่อเครื่องมือในอนาคต โดยปิดบัง อำพราง ซ่อนเร้นตัวตน เราจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราสื่อสารไหม?

เราจะกลับมาดูดวงใจดั้งเดิมที่ผ่องใสหรือเปล่า หรือยื่นน้ำดื่มให้ผู้กระหายโดยเจือยาพิษลงไป หรือฉุดเขาขึ้นมาจากน้ำ เพื่อจะถีบให้ตกจากเรืออีกครั้ง

มนุษย์ใช้กรงดักหนูที่โหยอาหาร ด้วยเพียงเศษขนมปัง หลอกปลาโดยเกี่ยวเหยื่อไว้ที่ปลายเบ็ต โอบล้อมจับมันทั้งแม่น้ำด้วยตาข่ายแห บำรุงเลี้ยงสัตว์ด้วยอาหารเพื่อจะเชือดมันในวันที่โตได้ขนาด

สิ่งใดนะ ทำให้เราสับสนปนเป ใช้วิธีการอันแยบยล โดยไม่แยกแยะ
ว่าคน ว่าสัตว์

เราตกเป็นเครื่องมือของกันและกัน เราใช้เครื่องมือเพื่อทำลายล้างกันเอง

แต่... เชื่อไหมว่า ไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นอย่างนั้น หากเรายังมีศรัทธาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

ดังนั้น... ตรงนี้ ขอให้เราให้พื้นที่แก่กัน หยิบยื่น แบ่งปัน สื่อสารกันด้วยภาษาของสายน้ำที่ใสสะอาด ออกมาจากที่กำบัง เรียกชื่อตัวเองด้วยนามที่แท้จริง วางห่อยาพิษลง ตัดเบ็ดจากปลายสายออก ยื่นน้ำบริสุทธิ์แด่แขกผู้มาเยือน บำรุงเลี้ยงผู้ผ่านทางด้วยอาหารอันประณีต ที่จะทำให้เขามีกำลังก้าวเดินต่อไป

โลกอันกว้างใหญ่กับการสื่อสารอันไร้ขอบเขต เรามีพื้นที่ ที่ปลอดภัย
อบอุ่นใจ ไว้พูดคุย ตอบ - รับ แลก - เปลี่ยน ด้วยดวงใจที่เปี่ยมด้วยไมตรี

นั่งลงสิ ขีดเขียน สื่อสารกัน เสมือนครั้งที่เคยติดแสตมป์ด้วยน้ำลายจากปลายลิ้น

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 11 พฤศจิกายน 2551 23:37:24 น.

5 comments

Counter : 622 Pageviews.


มาทักทายค่ะ

โดย: teansri

วันที่: 12 พฤศจิกายน 2551 เวลา:2:13:53 น.


รู้สึกเช่นนั้นค่ะ สวัสดีค่ะ คุณ เป้ สีน้ำ

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 12 พฤศจิกายน 2551 เวลา:5:10:09 น.


เห็นด้วยค่ะ พี่เป้

โดย: วนิส

วันที่: 13 พฤศจิกายน 2551 เวลา:0:43:23 น.


นั่งลงขีดเขียน ส่งเสียงไปถึง แล้วจะรอ เพื่อฟังเสียงของเธอ

โดย: มัชฌิมา

วันที่: 17 พฤศจิกายน 2551 เวลา:21:22:03 น.

อยากจับดินสอเขียนๆๆๆ

เริ่มต้นยังงัยดี????

ทำไมเริ่มต้นยากจัง ...

ไม่มีเวลาเขียน.....เวลามันหายไปกับอะไรหมด

อยากนั่งเขียนถึงตัวเองว่าวันนี้ ทำอะไร คิดอะไร

ดีๆ ไม่ดี ไม่ดี

อืมม.....

ต้องเริ่มสักทีซินะ

................

ขอบคุณฮับ