ฉันคือว่าวที่เธอปล่อยให้แล่นถลาล้อกับลมโดยไม่บังคับ
ฉันบินผกโผน
ตกแอ้ก
คลุกฝุ่น กลั้วดิน
เธอหันมามอง หยิบว่าวขึ้นชัก
ฉันติดลมบน
สายป่านขาดผึง
หัวคะมำ ลงดิน
เธอหันมามอง ถอนหายใจ
หยิบว่าวเปื้อนฝุ่นขึ้นมา
จับชักอย่างเสียไม่ได้
ฉันลอยตัวขึ้นแผ่วๆ
ไม่ทันติดลมดี
เธอไม่บังคับ
แรงต้านไม่พอ ร่วงพื้น
.....
....
...
..
.
เธอมอง ...
ว่าวตีลังกาบนดิน
ไม่คิดบินอีก
.
..
...
....
.....

สวัสดีปีใหม่ค่ะ..

ฉัน..ดังว่าวที่ขาดลอย

ละลิ่วตามลมแรง..

ปลิวไปตามยถากรรม..

..เธอคิดเห็นเป็นเช่นไรล่ะ..

ฉันควรจะดีใจ..หรือเสียใจดี..