|
|
สายไปหมด
สายไปหมด
เมื่อเธอไปเป็นแอร์ในสายการบินของอาหรับ
และสายเคเบิ้ลใต้ทะเลขาดลง
ฉันกว่าจะหลับ สะอึกสะอื้นอยู่ค่อนคืน
ก่อนจะสะลึมสะลือตื่นเมื่อยามสาย
ตื่นเมื่อสาย
เพ้อพร่ำรำพันรำพึง
เธอคือว่าวที่ฉันผ่อนสายป่านไปจนสุด
เมื่อขาดดังผึง
ก็ไม่มีทางดึงกลับมา
| Create Date : 03 ธันวาคม 2550 |
| Last Update : 3 ธันวาคม 2550 0:44:45 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 516 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: LonelyLinx IP: 58.8.128.238 วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:20:40:38 น. |
|
|
|
โดย: ณ กมล  วันที่: 4 มกราคม 2551 เวลา:15:23:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ฉันบินผกโผน
ตกแอ้ก
คลุกฝุ่น กลั้วดิน
เธอหันมามอง หยิบว่าวขึ้นชัก
ฉันติดลมบน
สายป่านขาดผึง
หัวคะมำ ลงดิน
เธอหันมามอง ถอนหายใจ
หยิบว่าวเปื้อนฝุ่นขึ้นมา
จับชักอย่างเสียไม่ได้
ฉันลอยตัวขึ้นแผ่วๆ
ไม่ทันติดลมดี
เธอไม่บังคับ
แรงต้านไม่พอ ร่วงพื้น
.....
....
...
..
.
เธอมอง ...
ว่าวตีลังกาบนดิน
ไม่คิดบินอีก
.
..
...
....
.....