|
|
Red Tear of Lilim ตอนที่ 1
ในอดีตกาล พระเจ้าได้ทรงตัดสินใจที่จะสร้างโลกขึ้นมา โลกที่สวยงามสมบูรณ์แบบ
เริ่มต้นจากความสับสนวุ่นวายไร้รูปแบบกฏเกณฑ์ พระองค์ค่อยๆสร้างทุกอย่างให้อยู่
ในระเบียบ สร้างแผ่นฟ้า ผืนน้ำและแผ่นดิน พืช ปลา นก และสัตว์ต่างๆ ภายในสถานที่แห่งนี้ทรงเรียกว่า "อีเดน"
และสุดท้ายพระองค์ได้สร้างมนุษย์จากธุลีดินจากฉายาลักษณ์แห่งพระองค์
มนุษย์ผู้ถูกสร้างขึ้นทั้ง 2 ถูกขนานนามว่า ‘อดัม’ และ ‘ลิลิธ’
หลังจากงานสร้างครั้งมโหฬารนี้ พระองค์ได้ปล่อยให้อดัม และลิลิธอยู่คอยดูแลสวนสวรรค์แห่งนี้
โดยมีเหล่าเทวทูตคอยเฝ้าดูความเป็นไปอยู่ห่างๆ
***
อดัมนั้นมีหน้าที่ดูแลพืชพรรณต่าง ๆ ในสวนสวรรค์ให้เจริญงอกงามไปด้วยดี
ในขณะที่ลิลิธก็มีหน้าคอยช่วยเหลืออดัม ทั้งงานดูแลสวนสวรรค์และ ดูแลตัวอดัมเอง
***
เวลาผ่านไป 3 ปี
ท่ามกลางหมู่ดาวยามค่ำคืน หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีเงินหม่น นั่งอยู่บนก้อนหินบนขนาดใหญ่
ด้วยร่างอันเปลือยเปล่าจนแสงจันทร์สะท้อนให้เห็นผิวสีนวลและปานรูปดาวที่เนินอกซ้ายของนาง
***
"ลิลิธ ลิลิธ!!" เสียงอันทุ้มต่ำ แว่วดังออกมาจากในพุ่มไม้ใหญ่
หญิงสาวหันไปทางเสียงนั้น แววตาสีแดงของนางส่องประกายจนดูน่ากลัว
***
"ข้าอยู่ที่นี่" นางตอบกลับเสียงนั้นไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
***
สวบ สวบ....
เสียงพุ่มไม้ไหว อย่างต่อเนื่อง พุ่มไม้ถูกแหวกออกจนเห็นร่างของชายรูปร่าง สูงใหญ่ กำยำ ใบหน้าหมดจด
ชายหนุ่มมองหญิงสาว ในแววตาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
***
"ครั้งนี้ เจ้ามาไกลมากเลยนะ ลิลิธ" ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
หญิงสาวผมเงินจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่ม ด้วยแววตาที่สะท้อนความไม่พอใจอย่างชัดเจน
***
"ข้าแค่ อยากออกมาดูอะไร ๆ บ้างก็เท่านั้น"
"และข้าไม่เห็นความจำเป็นอันใดที่เจ้าต้องกังวลอะไรให้มากนัก ณ สวนแห่งนี้ไม่มีสิ่งใดซึ่งน่ากลัว และทำอันตรายเราได้"
ลิลิธพูดพลางหันกลับไปมองดาวบนท้องฟ้าต่อ
"ข้าว่า เจ้ากังวลมากไปนะ อดัม"
"ถูกของเจ้า ณ สวนแห่งนี้ไม่มีสิ่ งใดน่ากลัว ตราบเท่าที่เราอยู่ในที่ ๆ เรารู้จัก หากแต่เจ้าออกหากจากที่ ๆ เราสมควรจะอยู่ และออกมาไกลมากขึ้นเรื่อยๆ"
"ข้าเกรงว่า สิ่งที่มีอัตราย อาจจะอยู่ในที่ ๆ เจ้ากำลังไป ซึ่งข้ากลัวว่าเจ้าจะได้รับอันตราย"
อดัมพยายามอธิบายเหตุผลให้ลิลิธฟัง
ลิลิธค่อย ๆ ปรายตา มาจ้องที่ชายผู้ซึ่งพระเจ้าสร้างมาเพื่อให้อยู่เป็นคู่กับนางแบบไม่สบอารมณ์นัก
ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่พยายามจำกัดอิสระภาพของนางเสียนี่กระไร ความรู้สึกไม่ค่อยพอใจของนางแทบจะพุ่งทะลักออกมา
หากแต่นางพยายามกดมันไว้ นางค่อย ๆ หลับตาที่จ้องมองชายผู้นี้ แล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นอย่างเรียบ ๆ
***
"ในยามกลางวัน เจ้าออกไปทำงาน ได้ไปยังที่ต่าง ๆ หากแต่ข้าได้แต่เพียงรอคอยเจ้า อยู่ ณ ที่แห่งนั้น"
"หากเพียงในยามราตรี ข้าจะขอไปดูโลกแห่งนี้ด้วยตาของข้าเองบ้างจะเป็นไรไป"
***
แม้น้ำเสียงของนางจะเรียบเย็น แต่สายตาของนางที่มองอดัมกลับส่องประกายแข็งกร้าว
ผนวกกับสีตาอันแดงฉานยิ่งทำให้ดูน่ากลัวมากขึ้น
อดัม ได้เพียงยืนนิ่งไม่ไหวติง ใจของเขาเพียงแค่ต้องการให้หญิงผู้เป็นที่รักอยู่ในสายตา
ซึ่งเมื่อยามมีภัยเขาสามารถที่จะยื่นมือไปช่วยได้ในทันที
หากแต่กิริยาที่มาจากหญิงผู้เป็นที่รักช่างดูเย็นชาราวกับว่า สิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นเป็นเรื่องน่ารำคาญ
***
อดัมเอ่ยขึ้นอย่างติดขัด "ข...ข้า แค่อยากจะให้เจ้า....." เขาพยายามกล่าว
***
"อยู่ในสายตา!!!" ลิลิธสวนกลับด้วยเสียงอันดุดันทันที
ราวกับว่าความอดทนของนางมาถึงที่สุดแล้วเช่นนั้น
***
"ทุกอย่างที่ข้าอยากจะทำ ต้องอยู่ภายใต้สายตาของเจ้าไปหมดเลย เช่นนั้นรึ!?!"
"เจ้าไม่ให้ข้าไปช่วยดูแลพืชพรรณในอีเดนแห่งนี้ เพียงเพราะเกรงว่าข้าจะทำได้ไม่ดีเท่าเจ้า"
"เจ้าไม่ให้ข้าได้ท่องเที่ยวในดินแดนแห่งนี้ เพียงเพราะจะออกนอกสายตาของเจ้า"
"เจ้าไม่ให้ข้าอยู่บนตัวเจ้า ยามเมื่อข้ากับเจ้าร่วม.....ร่วมรักกัน เพราะเจ้าว่าเจ้าคือผู้นำ"
***
ราวกลับว่าสิ่งที่อัดอั้นได้พลั่งพรูออกมา ลิลิธ ก้มหน้ากัดฟัน ใบหน้านางดูแดงขึ้น
นางเงยขึ้นมามองอดัมอีกครั้ง
***
"อิสระของข้า สิทธิ์ของข้า ทำไมข้าต้องคอยมรับฟังคำห้ามนู้นนี่ของเจ้า ตลอดเวลาด้วย"
"ศักดิ์และสิทธิ์ของข้าเทียบเท่ากับเจ้า!!!!"
***
สิ้นเสียงของลิลิธที่ตะเบ่งออกมาอย่างสุดแรง
อดัม เริ่มมีปฏิกิริยาต่อการแสดงออกที่เหมือนการต่อต้านอำนาจของเขา สติยั้งคิดของเขาแทบจะหมดสิ้นไป
อดัมไม่ได้แสดงออกด้วยการต่อปากต่อคำ หากแต่...
เพี้ยะ!!!
เสียงอดัมตบหน้าของลิลิธฉาดใหญ่ จนลิลิธที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับเสียหลักลงไปนั่งกับพื้น
แววตาของลิลิธแสดงความตกใจอย่างเห็นได้ชัดเจน นั่นคงเพราะนางนึกไม่ถึงว่า อดัมจะกล้าลงมือ
“เจ้าเป็นของข้า! อยู่ในการดูแลของข้า! ข้าไม่ยอมรับการขัดขืนของเจ้าในเรื่องไร้สาระเช่นนี้แน่!!!”
น้ำเสียงของอดัมแข็งกร้าวและดุดัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและไม่พอใจในการต่อต้านของลิลิธ
***
ทว่า ลิลิธกลับหาเกรงไม่ นางมองไปยังอดัมด้วยสายตาที่แข็งกร้าวไม่แพ้กัน นางกัดฟันแน่นก่อนที่จะตะโกนออกมา
***
“ข้าแต่ยาฮ์เวห์!!! ถ้าข้าต้องมีชีวิตอยู่กับอดัมในสถานะเยี่ยงนี้ ข้าขอแยกจากอดัมซะดีกว่า!!!!”
ลิลิธตะเบ่งออกมาอย่างสุดเสียง
***
เหล่าเทวทูตที่เฝ้าดูอยู่ล้วนตกตะลึงเมื่อลิลิธกล่าวพระนามแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้าออกมาตรงๆ
ฉับพลัน บรรยากาศรอบๆ ลิลิธ และอดัมหยุดนิ่งไม่ไหวติง ปราศจากกระแสลม ใบไม้ที่ร่วงโรยจากต้น หยุดนิ่งกลางอากาศ
เสียงสิ่งมีชิวิตต่าง ๆ ที่ส่งเสียงออกมาต่างเงียบสงบ ราวกับไม่เคยมีสิ่งมีชิวิตใด ๆ อยู่ ณ ที่แห่งนั้น
ทุกอย่างสงบนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ แม้แต่เสียงลมหายใจ ราวกลับภาพในวีดิโอที่ถูกกดหยุดไว้
เหล่าเทวทูตต่างมองด้วยความฉงนต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
***
“สุดท้าย มันก็เป็นเช่นนี้จนได้สินะ”
เทวทูตองค์หนึ่งเอ่ยขึ้นเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำอันราบเรียบ
เทวทูตผู้ซึ่งมีเรือนร่างอันงดงาม เส้นผมสีทอง ปีกทั้ง 6 ปีก ทอประกายแสงอันงดงาม
***
เทวทูตผู้มี 6 ปีกเดินไปยังคนทั้ง 2 และได้มองไปยังผลงานแห่งพระผู้เป็นเจ้าด้วยแววตาสงสารปนเวทนา
พร้อมเปรยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“นี่คือสิ่งที่พระองค์คาดไว้หรือไม่เพคะ”
สายตาของเทวทูตหกปีกแฝงไว้ด้วยความเศร้าเล็กน้อย
เทวทูตหกปีกได้หันไปยังเหล่าเทวทูตองค์อื่น ๆ ที่ตามลงมาแล้วเอ่ยขึ้น
“เหล่าเทวทูตทั้งหลายเอย จงนำความขัดแย้งของอดัม และลิลิธ กราบทูลให้องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทราบเถิด”
***
สิ้นเสียงของเทวทูตหกปีก เหล่าเทวทูตที่เฝ้าดูกลุ่มหนึ่งได้บินหายไปบนฟากฟ้าอย่างรวดเร็ว
เทวทูตหกปีกหันกลับไปมองที่ลิลิธ และอดัม และจ้องเขม็งไปยังลิลิธที่หยุดนิ่งในท่าที่กำลังอ้าปากตะโกน
มันช่างให้ความรู้สึกเหมือนนางกำลังร้องไห้ก็ไม่ปาน
***
เพียงอึดใจ
ท้องฟ้ายามราตรีก็พลันส่องสว่างขึ้น ราวกลับว่าดวงตะวันได้ปรากฎขึ้นแล้ว
เทวทูตหกปีก และเหล่าเทวทูตองค์อื่น ๆ พร้อมใจกันคุกเข่าลงกับพื้น
ห้วงเวลาที่หยุดนิ่งของทุกสิ่งได้ถูกปลดออก ทั้งลิลิธและอดัมต่างตกตะลึงในแสงจ้าที่ปรากฏ และเหตุการณ์ตรงหน้า
***
พระผู้เป็นเจ้าได้เสด็จลงมาเบื้องหน้าคนทั้งสองโดยรอบพระองค์ร่ายล้อมไปด้วยเหล่าเทวทูตจำนวนมาก
ลิลิธเหมือนจะตั้งตัวได้ก่อนอดัม
“ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงอานุภาพ ข้าขอวิงวอนต่อท่าน ขอท่านโปรดรับฟังคำขอจากข้าด้วยเถิด”
แล้วลิลิธได้ระบายความอัดอั้นตันใจที่ตนเองประสพออกมา
และคำขอของนางก็คือ
***
“ถ้าข้าต้องมีชีวิตอยู่กับอดัมในสถานะเยี่ยงนี้ ข้าขอแยกจากอดัมซะดีกว่า”
อดัมที่ฟังอยู่ได้พยายามอธิบายเหตุผล และขอพระผู้เป็นเจ้าให้ลิลิธอยู่กับตนต่อไป
พระเจ้าทรงครุ่นคิด ท่ามกลางความเงียบเชียบ ไม่มีเสียงใด ๆ รอบตัว
พระองค์ทอดพระเนตรไปยังลิลิธ และทรงพระราชดำริในพระทัย
( ลิลิธ นางถูกสร้างให้มีความห้าวหาญเชื่อมั่นในตนเองมากเกินไป......)
(ในขณะที่อดัมเองก็มีด้านที่หยาบกร้านมากกว่าด้านที่อ่อนโยน)
(การที่ลิลิธจะอยู่ร่วมกับอดัมในฐานะ “ภรรยาของมนุษย์” คงจะเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับนาง
หากแต่..... ถ้านางอยู่ในฐานะ “เทวทูต” หรือ “ฐานะพิเศษอื่น” ล่ะ)
พระองค์มองลิลิธอย่างไม่วางสายพระเนตร
สำหรับมนุษย์ทั้งสองพระองค์จะทำลายทิ้งและสร้างใหม่อีกกี่ครั้งก็ได้
หากแต่พระองค์ทรงสร้างแล้ว พระองค์ก็ยากที่จะตัดใจทำลาย และยิ่งผลงานสร้างในครั้งนี้เรียกว่าเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว
มีหรือที่พระองค์จะตัดสินใจทำลายใครคนใดคนหนึ่งได้ง่าย ๆ
พระองค์ทรงครุ่นคิด เพื่อหาทางออกที่ไม่ต้องทำลายใครคนหนึ่งออกจากสารบบ
***
เช่นนั้น หนทางที่น่าจะดีที่สุดคงแยกทั้งคู่ตามความปราถนาของลิลิธ
แล้วให้นางอยู่ในสถานะหนึ่ง ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลที่ง่ายกว่านั้นคงดี
เมื่อพระองค์ทรงวินิจฉัยแล้วจึงตรัสถามลิลิธ
***
“เจ้าตัดสินใจแน่วแน่แล้วรึ ว่าเจ้าจะแยกทางจากอดัม??”
***
คำถามจี้ลงไปกลางใจลิลิธ ก่อนที่จะตอบคำถามจากพระองค์ นางแสดงทีท่าลังเลเล็กน้อย
นางก้มหน้า แล้วได้เอ่ยขึ้น
***
“ข้า.....ตัดสินใจเช่นนั้น”
***
“เจ้ามั่นใจในคำตอบของเจ้าแล้วเช่นนั้นหรือ?”
พระผู้เป็นเจ้าถามลิลิธซ้ำอีกครั้ง เพราะหากพระองค์ตัดสินสิ่งใดไปแล้วจะให้ยกเลิก คงไม่สามารถกระทำได้
***
ลิลิธคิดทบทวน นางลูบที่แก้มของนางที่อดัมตบไปเมื่อครู่ นั่นทำให้นางเงยหน้าขึ้น สายตาของนางมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม
***
“ข้ามั่นใจ หากชีวิตของข้าจะต้องมีชีวิตอยู่กับอดัมในสถานะเยี่ยงนี้ ข้าขอเลือกที่จะแยกทางจากอดัม”
น้ำเสียงอันชัดเจนออกจากปากของนาง
***
“ไม่นะลิลิธ!!!”
***
อดัมพูดแทรกขึ้น และวิ่งไปหาลิลิธ พร้อมทั้งโผเข้ากอดที่ลำตัวของเจ้าหล่อน
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าทอดทิ้งข้า ถ้าข้าผิด ข้าก็ขอโทษ ข้ายอมเจ้าทุกอย่าง ขอเพียงเจ้าอยู่กับ......”
***
ราวกลับสติของอดัมกลับมา สิ่งที่เขากระทำมันทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง แต่เขาไม่อยากจากนางผู้เป็นที่รักไป
หากแต่อัดทพูดไม่ทันสิ้นคำ ลิลิธพยายามปัดอดัมออกไป และนางตบเข้าที่หน้าของอดัม จนอดัมผละหลุดจากตัวของนาง
***
“ข้าไม่คิดจะกลับไป ข้าไม่คิด และข้าไม่มีทางที่จะกลับไปกับเจ้าเด็ดขาด”
ลิลิธตวาดใส่อดัม เสียงของนางแข็งกร้าวพอที่จะยืนยันความตั้งใจของนางที่ต้องการแยกจากอดัม
***
ภาพของทั้งสองที่ปรากฎ มันช่างดูน่าเศร้าใจยิ่งนัก เทวทูตผู้มี 6 ปีกได้แต่เพียงเบือนหน้าหนีราวกับไม่อยากรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า การแตกแยกและจบลงด้วยความเกลียดชัง มันไม่ได้น่าพิศมัยแต่อย่างใด
***
พระผู้เป็นเจ้าที่ทอดพระเนตรอยู่ก็แทบจะถอนหายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าพระพักต์
พระองค์ประกาศขึ้น เพื่อยุติเหตุการณ์อันน่าเศร้าอันนี้
***
“เจ้าเลือกเส้นทางนี้ ลิลิธ ข้าจะให้สิ่งที่เจ้าปราถนา หากแต่เจ้าไม่อาจอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้อีกต่อไป เพราะที่แห่งนี้เรามีไว้เพื่อมนุษย์เฉกเช่นอดัม การมีอยู่ของเจ้าบนอีเดนแห่งนี้อาจจะทำให้หลาย ๆ สิ่งมีปัญหา ข้าจะมอบเจ้าให้ซามาเอล ผู้คุมสรวงสวรรค์ที่ 5 ดูแลเจ้าในฐานะผู้ปกครองของเจ้า”
***
จากนั้นพระองค์ก็ทอดพระเนตรไปยังอดัม
“ส่วนเจ้าจงอยู่ ณ อีเดน ตามเดิมและข้าจะสร้างภรรยาซึ่งเหมาะสมให้เจ้าต่อไป”
***
สิ้นสุรเสียงแห่งพระผู้เป็นเจ้า ร่างของลิลิธ และเหล่าเทวทูตบางส่วนก็หายวับไปจากอีเดน เหลือไว้เพียงพระผู้เป็นเจ้าและอดัม กับเหล่าเทวทูตที่เหลืออยู่
--------------------------------------------
แสงสีขาวโพลน สว่างจ้าจนแสบตา ลิลิธมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากแสงสีขาว
แสงนั้นค่อย ๆ ลดน้อยลง จนเลือนหายไป รอบ ๆ ตัวลิลิธมีแต่กุหลาบสีแดงรายล้อมเต็มไปหมด
จนนางรู้สึกประหลาดใจ ในสถานที่ ๆ นางมายืนอยู่
***
“ไม่คุ้นกับสถานที่แปลกตาแห่งนี้สินะ”
เสียงใสๆ ดังมาจากเบื้องหลังของลิลิธ ทำให้นางต้องหันกลับไปมองเจ้าของเสียง
เทวทูตผู้มี 6 ปีกนั่นเองที่เป็นผู้พูดกับนาง
***
“ที่นี่ ไม่เหมือนอีเดนนัก แต่ซามาเอลก็พยายามจำลองหลาย ๆ สิ่งมาจากอีเดน คงมีบ้างบางสิ่งที่จะคล้ายกับที่ ๆ เจ้าจากมา”
เทวทูตหกปีกพูดไปยิ้มไป และมองลิลิธอย่างไม่วางตา
ลิลิธเองก็แสดงสีหน้าแปลกใจ ต่อเทวทูตองค์นี้อย่างมาก
นางช่างเป็นเทวทูตที่งดงามยิ่งนัก เครื่องทรงที่นางใส่เป็นสีเขียวสะท้อนแสงราวกับมรกต ผมสีทอง แววตาสีฟ้าส่องประกายแวววับ และปีกทั้ง 6 ที่เปล่งแสงสว่างดูงดงามยิ่งนัก
***
“ท่านเป็นผู้ใดกัน?”
ลิลิธยิงคำถามใส่เทวทูตหกปีก ด้วยน้ำเสียงราวกับว่าเทวทูตหกปีกดูน่าสนใจกว่า สิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวนาง
***
เทวทูตหกปีก ยืนเท้าเอว แล้วหันมายิ้มให้กับลิลิธ ซึ่งมันช่างดูเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรยิ่งนัก
“นามของข้าคือ ลูซิเฟอร์ ”
“ข้าเป็นผู้นำทางเจ้าไปยังที่ ๆ ซามาเอลพำนักอยู่”
เทวทูตหกปีกกล่าวตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ลิลิธยังคงทำหน้าฉงน นางไม่ค่อยเข้าใจนัก ไม่ใช่ในสิ่งที่ลูซิเฟอร์กล่าว หากแต่เป็นกิริยาท่าทางของลูซิเฟอร์ที่แสดงออกกับนางราวกับว่ารู้จักคุ้นเคยนางมาก่อนหน้านั้นแล้ว ทั้ง ๆ ที่นางไม่เคยได้พบเทวทูตองค์นี้เลยซักครั้ง
***
“เหตุไฉน ท่านจึงได้พูดคุย และแสดงกิริยาต่อข้า ราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน?”
ลิลิธตั้งคำถามอีกครั้ง หากแต่ลูซิเฟอร์กลับไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจในสิ่งที่ลิลิธสงสัย ประหนึ่งว่าคำตอบที่จะให้นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร
“เราเดินไปคุยไปก็ได้ ข้าว่าถ้าข้ามายืนตอบคำถามเจ้าอยู่เช่นนี้ คงไม่ถึงที่พำนักของซามาเอลแน่ ๆ”
ลูซิเฟอร์หลับตาและยิ้มที่มุมปาก พร้อมทั้งเริ่มออกเดิน ลิลิธเห็นดังนั้นจึงเดินตามไปไม่ห่างนัก
***
“จะบอกว่าข้าไม่คุ้นกับเจ้ามันก็คงแปลก ๆ เพราะข้าเองก็เฝ้าดูพวกเจ้า มาตลอดตั้งแต่วันที่เจ้าทั้งสองกำเนิดขึ้นมา”
ลูซิเฟอร์เริ่มอธิบาย
“พวกท่านแอบดูพวกข้าเช่นนั้นหรือ” ลิลิธพูดขึ้น น้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยพอใจ
“จะว่าแอบดูก็ได้ แต่มันก็เป็นหน้าที่ของพวกข้าที่ต้องคอยสอดส่องความเป็นไปของอีเดน และรายงานต่อพระผู้เป็นเจ้า”
“มันก็เป็นงานน่ะนะ” ลูซิเฟอร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร
“.......” ลิลิธไม่ตอบอะไร นางได้แต่จ้องมองไปยังลูซิเฟอร์
“ไม่เอานา ข้าไม่ได้ดูพวกเจ้าตลอดทั้งวันทั้งคืนหรอกนา ฮะฮะฮะ” ลูซิเฟอร์พูดพลางหัวเราะ
“ถึงกระนั้น ท่านก็เฝ้ามองพวกข้ามาตลอดมิใช่รึ” ลิลิธยังคงไม่พอใจ
“เป็นเช่นนั้น แต่นั่นก็ไม่สำคัญหรอก เพราะอย่างไรเสียพวกข้าก็ไม่ได้ยุ่งกับกิจกรรมของพวกเจ้าโดยไม่จำเป็น”
“ข้าว่า เรื่องที่เจ้าทำในครั้งนี้ดูน่าสนใจกว่าอีก” ลูซิเฟอร์เอามือไขว้หลังแล้วหันมามองลิลิธ พร้อมกับเดินถอยหลังไปเรื่อย ๆ
“เจ้าเอ่ยพระนามของพระผู้เป็นเจ้าตรง ๆ ได้อย่างอาจหาญมากเชียวล่ะ ทำเอาเหล่าเทวทูตหลายองค์ตกใจกันน่าดูทีเดียว”
ลูซิเฟอร์พูดพลางยิ้มให้ลิลิธ หากแต่ลิลิธได้แต่ก้มหน้า สีหน้าดูกังวล เพราะการเอ่ยพระนามตรง ๆ มันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมที่จะกระทำ
“แล้วข้าจะต้องโดนลงโทษอย่างไรหรือไม่” ลิลิธเอ่ยถาม
***
ลูซิเฟอร์ยิ้มเล็ก ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ
“ถ้าเจ้าจะโดนลงโทษ คงโดนไปก่อนที่จะถูกส่งมายังที่นี่แล้วล่ะ” ลูซิเฟอร์ตอบลิลิธ
“ถ้าข้าเดาพระทัยของพระผู้เป็นเจ้าไม่ผิด..... ท่านก็รู้อยู่แล้วว่า นิสัยของเจ้าเป็นเช่นไร เหมือนที่ข้าเองก็คาดเดาว่าเรื่องเช่นนี้ต้องเกิดขึ้นในซักวัน” ลูซิเฟอร์พูดต่อไป
“เกิดขึ้นในซักวัน??”
“ท่านรู้งั้นรึว่าซักวัน ข้ากับอดัมต้องเป็นเช่นนี้” ลิลิธพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยใคร่รู้
ลูซิเฟอร์หันกลับไปด้านหน้า ในแววตาแฝงไว้ด้วยความเศร้า
“เหมือนเป็นภาพซ้อนล่ะกระมัง”
“อุปนิสัยของเจ้าทั้ง 2 เรียกว่าเกือบถอดแบบมาจาก เทพจากฝั่งตะวันออกองค์หนึ่ง ซึ่งที่ข้ารู้มา เทพองค์นั้นก็มีชะตากรรมเฉกเช่นเดียวกับเจ้านั่นล่ะ แต่อาจจะหนักกว่า เพราะนางผู้นั้นจองจำตัวเองอยู่ ณ ใต้โลกและตัดขาดกับโลกเบื้องบน”
“แต่กรณีของเจ้า ข้าว่าตัวเจ้าเองก็ยังมีเยื่อใยให้กับอดัมพอสมควรเลยนะ”
ลูซิเฟอร์อธิบาย พร้อมๆกับแสดงความเห็นคาดเดาใจของลิลิธ
***
ลิลิธก้มหน้าเดิน พลางพูดขึ้นเบา ๆ
“ก็อยู่กันมานาน บางทีเรื่องในครั้งนี้ ข้าอาจจะทำด้วยอารมณ์ชั่ววูบก็ได้”
***
ดวงตาของลูซิเฟอร์เบิ่งกว้างอยู่ครู่หนึ่ง จึงค่อย ๆ หรี่ลงมาเหมือนเดิม นางเอียงคอไปมา แล้วค่อย ๆ ส่ายหัวช้า ๆ
“ก็ตัดสินใจไปแล้ว เจ้าก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เจ้าได้ประกาศออกไปแล้ว”
“เอาล่ะ คราวนี้นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องรับรู้ไว้” ลูซิเฟอร์มองเขม็งไปที่ลิลิธ และเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ประการแรก การคงอยู่ของเจ้า ต่อแต่นี้ไป ไม่ใช่ในฐานะมนุษย์ เจ้าอาจจะเป็นเทวทูตเช่นข้า หรืออาจจะเป็นเพียงพวกลูกครึ่ง แต่ไม่ว่าแบบใดเจ้าไม่มีทางกลับไปเป็นมนุษย์ได้แน่ ๆ”
“อย่างที่สองชีวิต ในการดูแลของซามาเอล แม้จะมีอิสะในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้ดังใจ จริง ๆ ข้าต้องบอกว่าแล้วแต่ผู้ดูแลเจ้าเสียมากกว่า”
“อย่างที่สาม ซามาเอลเองมีภรรยาอยู่แล้วถึง 3 นาง การที่เจ้ามาอยู่ในตำแหน่งภรรยาอีกคนของซามาเอล ข้าไม่คิดว่าอะไร ๆ มันจะมีความสุขสมบูรณ์พร้อมหรอกนะ”
“และ อย่างสุดท้าย....”
ลูซิเฟอร์หยุดเดิน และหันกลับมามองลิลิธอีกครั้ง
“จากตรงนี้ ถ้าเจ้าก้าวไปอยู่ในการดูแลของซามาเอลแล้ว เจ้าคงไม่สามารถถอยหลังกลับไปเพื่อแก้ไขอะไรที่ผ่านมาได้อีกแล้ว” ลูซิเฟอร์จ้องเขม่งไปยังลิลิธ
ลิลิธซึ่งฟังอยู่อย่างเงียบ ๆ เงยหน้าขึ้นสบตาลูซิเฟอร์ พร้อมทั้งยิ้มเล็ก ๆ ให้
“มันเป็นหนทางที่ข้าเลือกแล้ว ข้าก็คงต้องไปตามเส้นทางนี้ต่อไป”
ลิลิธตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ในเส้นทางที่ตัวเองได้เลือกแล้ว
ลูซิเฟอร์ยิ้มให้กับคำตอบของลิลิธ แล้วทั้งคู่ก็เดินมุ่งตรงไปยังเบื้องหน้า ณ ที่พำนักของซามาเอล
--------------------------------------------------------------------------------------
“เอ ว่าแต่ท่านว่า ซามาเอลอะไรนั่นมีภรรยาแล้วถึง 3 เลยรึ?” ลิลิธถามขึ้น
“อืม เจ้าก็เป็นคนที่สี่ ข้าอยากเห็นจังว่า 3 สาวนั่นจะทำหน้ายังไง ถ้ารู้ว่าซามาเอลได้ภรรยามาเพิ่มอีกแล้ว”
ลูซิเฟอร์ตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ ขัดกับสีหน้าของลิลิธนั้นกลับแสดงออกถึงความรู้สึกโดนกดดัน
นางเบ๊ปากนิด ๆ “แล้วทำไมพระผู้เป็นเจ้าต้องมอบข้าให้เทวทูตองค์นี้ด้วยน้า”
ลูซิเฟอร์เอามือลูบปอยผมตัวเอง แล้วเอ่ยขึ้น
“ใครจะรู้ พระองค์อาจจะทรงคิดสิ่งใดไว้ในพระทัยซักอย่างกระมัง”
“แต่ที่แน่ ๆ พระองค์ไม่ทรงมอบเจ้าให้ข้า หรือ กาเบรียลเป็นแน่แท้ เพราะข้ากับกาเบรียล ไม่ได้มีรสนิยมชอบเพศเดียวกันกับตัวเองหรอกนะ ฮะฮะฮะ” ลูซิเฟอร์ตอบพลางแหย่ลิลิธกลับไปอย่างสบายอกสบายใจ
| Create Date : 04 มกราคม 2553 |
| Last Update : 4 มกราคม 2553 10:47:17 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 641 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: da IP: 203.144.144.165 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:39:56 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
feel it with the love of God ask for his and then you will
find out what is the truth love in Your life as he does for me!