Bloggang.com : สหายนก - 12-19 กค 2553 เตาะแตะ เตาะแตะ เตาะแตะ

Bloggang.com : weblog for you and your gang

In Remembrance of The Special Muffy

Group Blog

All blogs

12-19 กค 2553 เตาะแตะ เตาะแตะ เตาะแตะ

12-19 กรกฏาคม 2553

ลูกนกบินไปหาพ่อนกอีกครั้ง
(พ่อบอกว่าพ่อเป็นพ่อนก)

อาการพ่อดีขึ้น
ร่างกายพ่อผ่ายผอม แต่เรี่ยวแรงเยอะเหมือนเดิม
และดูเหมือนมากกว่าเดิม
ที่ชื่นใจคือ พูดคุยรู้เรื่องมากขึ้น ไม่ถึงกับเป็นปกติ
แต่สำหรับลูกที่เฝ้าดูแลพ่อ พัฒนาการเพียงนิดหน่อย...
เป็นยิ่งกว่ายาชูกำลังที่แสนวิเศษสำหรับพวกเรา

พวกเราจะคอยสะกิดกันดูพ่อเวลาอ้าปากรอโยเกิร์ต
พ่อน่ารัก...น่ารักมาก
เราจะบอกว่าดูลูกนกกินข้าวสิ
พ่อก็จะบอกว่า ไม่ใช่ลูกนก...แต่เป็นพ่อนก
(พ่อยังไม่สามารถทรงตัวนั่งด้วยตัวเอง นั่งได้แต่รถเข็น)

ที่เรายิ้มขำปนเอ็นดู
เพราะอาการทางสมองพ่อยังไม่ปกติ
บางครั้งพ่อจะคุยเป็นเรื่องเป็นราว ธรรมมะ ธรรมโม
บ่อยครั้ง พ่อจะหลุดและหลง
เราก็ดูแลพ่อกึ่งผู้สูงอายุวัยชรา กึ่งเด็ก

ทุกวันพี่สาวจะทักจ๊ะเอ๋ เล่นกับพ่อ
แต่หลายวันที่ผ่านมา เพลียกันเหลือเกิน
ก็เลยลืมที่จะทักทาย
ขณะที่พี่ๆ ประคองพ่อให้ลุกขึ้นนั่ง
พ่อก็จะโผล่หน้าแล้ว จ๊ะเอ๋
ทำให้พวกเราเกิดอาการ งงๆ และหัวเราะก๊าก
คาดไม่ถึงว่าพ่อจะมา จ๊ะเอ๋แบบเด็กๆ (ปกติลูกๆจะเล่นกับพ่อ)

พูดถึงเรื่องที่พ่อต่อรองคือ
ขอโยเกิร์ต ขอผลไม้ ขอขนม

อะไรก็ได้หวานๆ หน่อย
ซึ่งบางครั้งเวลาให้ทานแล้ว
พ่อจะเคี้ยวๆ แล้วคายกากออก

บางทีก็ขอให้พาไปนั่งรถเข็น ไปนั่งข้างนอกซึ่งอากาศเดี๋ยวนี้ร้อนอบอ้าว
ไม่สดชื่นเหมือนอดีต แม้ฝนจะพึ่งหยุดตกก็ตาม
พ่อไม่ออกมาเปล่า แต่พ่อจะมานั่งหลับ
ดูพ่อมีความสุขตามประสาของพ่อ
แต่วันที่ฉันเตรียมแปลงปลูกผัก

บรรยากาศครึ้มฟ้ายามเย็น
พ่อลืมตาดูตลอด และหลังจากนั้นพ่อจะขอให้พาไปยังจุดแห่งนั้น

กลับมาคราวนี้ สิ่งที่ยังคงเดิมคือ พ่อยังร้องโอยเหมือนเดิม
ตื่นตอนกลางคืน หลับช่วงเช้าตรู่
--------

ทุกคืน
จะนั่งและนอนข้างๆพ่อ เวลาพ่อโอยจะได้ช่วยเบนความสนใจ
เพื่อไม่ให้พ่อส่งเสียงดังมากนัก
ถ้าพ่อร้องติดๆ กัน ก็จะประคองพ่อให้ลุกนั่งและนวดตัวให้พ่อ
เป็นการกายภาพไปในตัว

โดยเฉพาะซีกซ้าย

สังเกตดูหลังเที่ยงคืน พ่อจะร้องโอยติดๆ กันโดยไม่หลับไม่นอน
พ่อจะชวนคุยนู่นนี่ ไม่เป็นสาระ นึกอะไรได้ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย
ฉันมีหน้าที่ เออ-ออ ตามแล้วแต่พ่อชวนคุย
ส่วนใหญ่ฉันจะเส้นตื้นมากกว่า...หัวเราะไม่หยุด
(บาบจัง...)
ฉันกลัวผีนะ.... มีเหวอเป็นบางช่วง
เพราะพ่อชอบกวักมือเรียกใครไม่รู้ ฮือ ฮือ...
แล้วแต่พ่อจะจินตนาการหรือนึกชื่อได้ ให้เข้ามา

บางทีก็เอามือถือ

มาถ่ายพ่อ เอากล้องมาอัดเทป

ในห้องเล็กๆ ของพ่อ (เดิมคิดจะใช้เป็นห้องครัว
มีเตียงไม้ของพ่ออายุครึ่งศตวรรษ
แต่เมื่อพ่อป่วยจึงซื้อเตียงพยาบาล
อำนวยความสะดวกการนั่งการนอนของพ่อ
และคนดูแลจะได้ไม่เหนื่อย

มีการอุ้มพ่อย้ายเตียงนู้นนี้ที
พ่อติดเตียงเก่า แต่ก็หวงเตียงใหม่
จะได้เล่นอังกะลุง เขย่าโดยไม่เหน็ดไม่เหนื่อย
คนอุ้มก็เดี้ยง แฮ่ก!

--------

คืนที่ 16
นอนข้างๆพ่อเช่นเคย
เวลาพ่อร้อง ฉันก็รีบเอามือปิดปากพ่อ ทั้งที่มืดๆ
ได้หัวเราะอีกแล้ว
เพราะพ่อบอกว่ามือไม้ฉันแม่นจัง
ปิดปากแต่ละครั้ง พ่อจะพูดๆ
แต่คนฟังอย่างฉันมันเส้นตื้น....

ขำทุกอย่างที่พ่อพูด ฯลฯ

คืนที่ 17
ฉันเปลี่ยนวิธี
ประคองพ่อนั่งและบีบนวด เหวี่ยงแขน
พ่อผล็อยหลับ ฉันรีบขยับพ่อให้นอนท่าสะบายๆ
แต่ก็ยังยกเท้าซ้ายขึ้นลง จนแน่ใจว่าพ่อหลับสนิทจริงๆ
คืนนั้น พ่อหลับปุ๋ยสะบาย

ส่วนฉันต้องนั่งเป็นนกฮูฏ

คอยเฝ้าสังเกตพ่อ
คืออยากรู้วิธีที่กำลังทำจะได้ผลหรือเปล่า

พอฟ้าสางล้างหน้าแปรงฟันก็รีบไปดายหญ้ายกแปลงปลูกผัก
เพราะเวลาจำกัดจำเขี่ยมาก
อดทนเอา ถึงเป็นวิธีที่โง่ ว่ายังไงก็ควรจะพักผ่อนบ้าง
แต่คิดอย่างเดียวว่า ไม่เป็นไร
เดี่ยวกลับกรุงเทพ จะพักผ่อนยังไงก็ได้

คืนที่ 18 คืนสุดท้าย
สิ่งที่พยามลอทำคืนที่ผ่านมา ได้ผลเฉพาะคืนๆ นั้น
แต่ไม่ใช่สำหรับคืนๆ นี้
ฉันของีบ 30 นาที
เพลียสาหัส เร่งทำสวนให้เสร็จ(แต่ไม่เสร็จ)
และจะลุกขึ้นมาดูแลพ่อต่อ

พ่อก็เป็นเหมือนทุกๆ คืน
จนรุ่งเช้าราวตีสี่กว่าๆ
เมื่อเห็นพ่อง่วงจัด ตาปรือๆ
ก็เลยย่องมานอนเตียงเล็ก

ตุ๊บ!

อุ๊ปส์!!
ทีนี้ทั้งพี่(ปูเสื่อนอนกับพื้นห้อง)และตัวฉันรีบควานหาตัวพ่อกันใหญ่
พี่สาวรู้ตัวก่อนเขกกระโหลกฉันเบาๆ
เพราะพ่อนอนบนเตียงพยาบาลหลับปุ๋ย

ตัวฉันนั่นแหละ ตกเตียง(ไปได้ไง)

(กลับกรุงเทพ ก้นเขียวปั๊ด)

วันนี้ 26 กค(คืนที่ผ่านมา โทรถามพี่ๆ)
พ่อยังร้องโอยตลอดทั้งคืน
หรือไม่ก็ปลุกเรียกลูกชวนคุยอะไรก็ตามแต่
ที่พ่อนึกได้
หลักๆ พ่อมักจะบอกว่า พ่อฝัน....ไปเรื่อย
บางทีนั่งคุยกันอยู่ดีๆ หัวเราะสนุกสนาน
พ่อก็บอกว่า “ปี้ ปี้ (พี่) พ่อฝัน”
เราก็จะถามว่าฝันอะไร
พ่อบอกว่าฝันถึงโยเกิร์ต เรื่องของเรื่องคือ
พยามจำกัดจำนวนการกินต่อวันไม่ให้เกิน 3 กล่อง
เพราะกลัวน้ำตาลและพ่อจะติดหวาน
ซึ่งแนวโน้มเป็นอย่างนั้นจริงๆ
เดี๋ยวรอดูว่า ช่วงกลางวันพ่อเป็นยังไงบ้าง !!!

...........................................

วันที่มา มาไฟลท์เช้า(ตั๋วล่วงหน้า)ไม่รู้จะทำอะไร
พอดีรถแดงผ่านมา

จึงโดดขึ้นรถไปเซ็นทรัลแอร์พอร์ท
เดินดูของที่จำเป็นให้พ่อ
และถือเป็นการรอพี่สาวมารับก่อนบ่ายโมงนิดๆ
เพราะตารางกายภาพพ่อเริ่มบ่ายโมง จันทร์และพุธ

เดินดุ่มไปดูรองเท้าให้พ่อ
หมายตารองเท้าอยู่หลายคู่หลายยี่ห้อ
เน้นรองเท้าเพื่อสุขภาพ
แต่พอได้ลองจับ โอยยย น้ำหนักใช่เล่น
ไม่รู้หรอกนะ ว่ารองเท้าเพื่อสุขภาพควรจะเป็นแบบไหน

แต่ที่หาดูไม่ค่อยมียี่ห้อไหนที่น้ำหนักเบา
และเหมาะกับสภาพพ่อ
ที่กำลังฝึกเดิน(แบบไม่จริงจัง เพราะยังนั่งไม่ได้)
ท้ายสุดหมายตา Scholl
แต่เป็นรองเท้าสวมทั่วไป
น้ำหนักเบา แบบปรับระดับส่วนหัว ส่วนกลาง
และส้นเท้าสามารถถอดออกได้
ก็เกาหัวว่า จะพอดีกับเท้าพ่อยังไง

และลงเอยที่ว่าหลังจากเสร็จกายภาพ
จะพาพ่อนั่งรถเข็นมาลองสวมดู
หึ หึ พ่อของเรา ... จะออกฤทธิ์เดชรือเปล่าไม่รู้
(ร้องโอย หรือเคาะที่เท้าแขนรถ)

ลุ้นจ๊ะ ลุ้น ...

เวลามีจำกัด
เพราะไม่แน่ใจสถาพของพ่อ จะงอแงหรือเปล่า
จึงรีบแยกย้ายกันไปทำธุระ
โดยพี่สาววิ่งจู๊ดไปซื้อของที่ท๊อป

ฉันก็เข็นพ่อไปแผนกรองเท้า
เข็นไประวังไป ว่าเท้าพ่อจะตกบันไดเท้ารถเข็นหรือเปล่า
ระมัดระวังพ่อจะส่งเสียงร้องโอยด้วยความเคยชิน
แต่ไม่เลย....พ่อรู้ว่ามาซื้อรองเท้าให้พ่อ ได้สวม ได้ลอง
พ่อกลายเป็นคนสมาธิสั้นเหมือนเด็ก ลองได้แป๊ปเดียว
ก็เริ่มคว้ารองเท้าที่วางโชว์ใกล้ตัว เอามาเคาะเล่น

ระหว่างที่เข็นพ่อกลับไปที่รถ
พ่อชี้โน่นนี่
ดูจากสายตาพ่อแล้วคิดว่าพ่อคงอยากได้
ถึงไม่เอ่ยปาก
พ่อเป็นเด็กดีมาก เกินคาด

พ่อเห่อScholl คู่ใหม่ไม่น้อย
เหลือแต่กางเกง
ที่จะต้องหาซื้อตัวใหม่ให้พ่อ
หาตัวที่พอดีกับผ้าอ้อมผู้ใหญ่ที่พ่อใส่

กลับมาอีกครั้งวันพุธ
รู้สึกพ่อติดใจกับการออกมาเจอโลกใหม่หลังจากเจ็บป่วย
ที่มีคนเดินไปมาเยอะแยะ
วันนี้เลือกซื้อกางเกงให้พ่อสองตัว

คิดว่าพ่อคงไม่รู้

แต่พอก้าวออกจากห้าง
พ่อก็ถามว่าเอากางเกงสองตัวของพ่อมาด้วยหรือเปล่า
เรารึก็แอบงง ไม่คิดว่าพ่อรู้ว่าเราซื้อกางเกงมาให้
นั่นไง! อย่ามองคนป่วยไม่ประสีประสาล่ะ
และพ่อแอบหวงด้วยล่ะ
กลับถึงบ้าน ตอนกลางคืน
พ่อยังขอดูกางเกงที่ซื้อมาอยู่เลย

-----------

ฮักป้อน่อ

Create Date : 28 มีนาคม 2554

Last Update : 28 มีนาคม 2554 20:25:01 น.

0 comments

Counter : 221 Pageviews.

สหายนก

Location :

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

มัฟฟี่เป็นลูกสุนัขตัวย่อมๆ มีขนยาวสลวยนุ่ม
มีอายุขัย 8 ขวบปีก่อนที่จะจากโลกไป
ด้วยโรคไต โรคหัวใจและตับ

มัฟฟี่รักแม่ แม่เป็นดวงใจของมัฟฟี่
และแม่ก็รักมัฟฟี่ มัฟฟี่เป็นดวงใจของแม่

Friends' blogs

[Add สหายนก's blog to your web]

Links

BlogGang.com