ประเดิม blog แรก ด้วยเรื่องไกล้ตัว จดใส่สมุดบันทึกไว้ตังแต่แรกเพราะไม่อยากลืมความรู้สึกนี้ เอามาอ่านที่ไรก็นึกถึงเวลานั้น เป็นเวลาของความเจ็บปวดที่น่าจดจำและตื่นเต้น มีความสุขที่ใด้นึกถึง...

ระยะเวลาการตังครรภ์ของผู้เหญิงเรา สมบูรณ์เต็มที่เมื่ออายุภรรค์ครบ 40 สัปดา หากคลอดช้าหรือเร็วภายใน 2 สัปดา ก็ถือว่าเป็นครรภ์ที่สมบูรณ์

ส่วนตัวดิฉัน รู้ตัวว่ามีมูกเลือดตอนตีห้าครึ่งของเช้าวันพุธที่19พย.ซึ่งเลยกำหนดคลอดมา 6 วัน(กำหนดคลอดวันที่13 พย.) โชคดีที่สามียังไม่ไปทำงานก็เลยใด้อยูกับเรา รู้สึกดีใจมาก เพราะรอวันนี้มาตลอดเวลาตังแต่เริ่มรู้ว่าตังภรรค์ หลังจากนั้นก็รู้สึกเจ็บท้องเป็นระยะๆ ไม่ถี่มาก วันนั่นทั่งวัน จนถึงค่ำ รู้สึกว่าจะเจ็บถี่ สามีเลยขับรถพาไปโรงพยาบาลตอนสามทุ่ม ถึงตอนนี้มดลูกเปิดใด้ 4 ซม. เลยใด้รอที่ห้องรอคลอด

ตอนที่ฝากท้องกับหมอที่นี เค้าคอยบอกเราเสมอว่า ถ้าเจ็บท้องรอให้แน่ใจว่าเจ็บท้องคลอดจริงคือจะเจ็บถี่ๆประมาณ 3 นาที ครั้ง แล้วเราค่อยมาที่โรงพยาบาล เพราะถ้าไม่เช่นนั้นพยาบาลก็จะไม่รับเราไว้เค้าก็จะไห้เรามารอที่บ้านเหมื่อนเดิม ตอนแรกก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าเค้าจะรับเราไว้หรือเปล่าแต่ก็ไปก่อนละ นึกในใจโห..โหดจริงๆคนเจ็บท้องคลอดมาถึงโรงพยาบาลแล้ว ยังมีกะใจไล่กลับบ้านใดหนอ แต่ดีที่เราไม่โดน 

พอมานอนรอที่ห้องรอคลอด ก็มีหมอเวรมาดูเป็นระยะ พยาบาลก็คอยเช็คปากมดลูกว่าเปิดไปถึงไหนแล้ว พยาบาลใจดีให้เราเป่าอ๊อกซิเจนเป็นระยะๆเพื่อบรรเทาอาการเจ็บ ไม่รู้ว่าช่วยใด้หรือเปล่าเราก็เป่าจัง แต่ก็เจ็บเหมือนเดิม

ส่วนอาการเจ็บท้องนั้นไม่ต้องพูดถึงเจ็บตลอด จนไม่มีเวลาไปคิดอะไรทั่งนั่น หวังอยูอย่างเดียว เมื่อไหร่มันจะผ่านพ้นไปหนอ สามีมากระซิบเห็นห้องข้างๆเค้ามารอคลอดเหมือนเราเค้าคลอดไปแล้วคนไหม่มาผลัดเปลี่ยนเวียนไปแต่เรายังอยูที่เดิมคือเจ็บและรอ

หมอส่วนตัวมาถึงตอนตีห้า ปากมดลูกก็เปิดแค่ 6 ซม.น้ำเดินประมาณ7โมงเช้า แต่ปากมดลูกก็ไม่เปิดไปถึงไหน 9 โมง หมอลงความเห็นว่าไห้บล๊อกหลัง ช่วยให้เราใด้พักเหนื่อยจากอาการเจ็บท้องสักนิด ก็ใด้หลับไป จนถึงบ่ายโมง เป็นการหลับคั้งแรก ตั้งแต่เช้าเมื่อวาน

บ่ายสองโมง มดลูกเปิดเต็มที่ คราวนี้ถึงเวลาเบ่ง เวลาที่ทรมานที่สุด เจ็บแทบขาดใจ รู้สึกกลัวสารพัด ภาวนาไห้เวลานี้ผ่านไปเร็วๆ แต่มันไม่เป็นยังงั้นแต่ละนาทีมันช่างผ่านไปอย่างยากเย็น รู้สึกว่าเบ่งอยูนานจนเกือบ 5 โมงเย็น หมอตัดสินใจ จะเอาคีมคีบทารกออก เวลาที่เราเจ็บท้องเราก็เบ่งไปปรกติ แต่คราวนี้หมอจะเอาคีมช่วยคีบหัวเด็กออกมา คราวนี้มีทั้งหมอเวรและหมอส่วนตัวเรามาช่วยกันทั้งพยาบาลอีก ดูเป็นงานช้างมาก รู้สึกว่าเจ็บที่สุดในชีวิต รู้ตัวว่าร้องไห้และกลัวมาก เห็นเครื่องมือหมอแล้วก็อยากจะบอกหมอว่า ทำไห้ดิฉันสลบไปใด้ไหมคะหมอ จะใด้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น

เบ่งอยู่ไม่รู้สักกี่ครั้ง โดนเช็คปากมดลูกไปไม่รู้เท่าไหร่ ไม่อยากจะจำ สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ทางเลือกสุดท้ายคือ.............ผ่าตัดฉุกเฉิน

สรุปแล้วรวมอาการเจ็บท้องคลอดร่วมๆ 35 ชม.