| |
|||
จดหมายของเรา ฉบับที่ยี่สิบเก้า
............... คืนนี้...บนยอดเขาอากาศเย็นยะเยือก เมื่อมองออกไปเบื้องหน้า จะเห็นยอดเขาสลับซ้อนกลางแสงดาวเดือน ฉันสวมหมวกไหมพรมและเสื้อกันหนาวตัวหนา ยื่นฝ่ามืออังความร้อนอยู่ข้างเตาไฟ
คืนนี้...ดาวเต็มฟ้า ระยิบระยับสว่างไสวกว่าที่เคยเห็น แลดูใกล้ราวว่า แค่เอื้อมก็คว้าถึง
เราคุยกันว่า... เราแต่ละคนคล้ายดั่งดวงดาว ต่างมีวิถีโคจรของตัวเอง
เมื่อเราเงยหน้ามองขึ้นไป... ท้องฟ้ากว้างไกล ดวงดาวมากมายสุดคณานับ ดาวสองดวงโคจรมาพบกัน มีโอกาสได้รู้จัก..ได้ทักทาย... ได้มีความทรงจำร่วมกันในช่วงเวลาเดียวกัน แม้ว่าโชคชะตาในกาลข้างหน้านั้น จะเป็นภาพซึ่งเรายังมองไม่เห็น แต่ความรู้สึกในปัจจุบัน คือเรื่องราวซึ่งเราต่างจดจำ
ฉันเชื่อว่า... การได้พบเจอกันของเรา การได้พบเจอกัน... โอกาสนี้คือปาฏิหารย์แห่งชีวิตโดยแท้ เพราะในชั่วชีวิตหนึ่งของคนบางคน... โอกาสเช่นนี้....ไม่เคยมีอยู่จริง จดหมายของเรา ฉบับที่ยี่สิบแปด
หนังสือมีสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ดหน้า สิบเอ็ดบท ในช่วงเวลาห้าปี... ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ได้สิบสามหน้า หนึ่งบท ฉันหวนนึกถึงเรื่องเล่าของชายผู้ไม่รู้หนังสือ ชายผู้หลงรักบทกวีที่อ่านไม่ออก ฉันเขียนหนังสือได้ ฉันอ่านหนังสือออก แต่ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบไม่ได้ สิบสามหน้า...พอเพียงแล้ว ฉันอยากทะนุถนอมหนังสือไว้กับตัวตลอดกาล อยากหยุดเวลาไว้เพียงโมงยามนี้ ได้โปรดเถิดหนังสือ... กรุณาอย่าขอให้ฉันอ่านหน้าถัดไปเลย กรุณาอย่าขอร้องให้ฉันเข้าใจเธอกว่านี้เลย เพราะฉันหวาดกลัว เพราะฉันเกรงว่า ................ เพราะฉันเกรงว่า ................ ความเข้าใจและการยอมรับนั้น ................. อาจไม่ใช่...สิ่งที่อยู่คู่กัน... เสมอไป.... จดหมายของเรา ฉบับที่ยี่สิบเจ็ด
................
หลง...รัก... พ่อค้าหลงรักเงินตรา จิตรกรหลงรักภาพวาด ทรราชหลงรักอำนาจ นักเขียนหลงรักตัวอักษร .................. ผู้คนหลงรักตัวเอง ................... จดหมายของเรา ฉบับที่ยี่สิบหก
............... เมื่อคืนวาน ... ฉันฝันว่ากลายเป็นนก บินคลอเคียงอยู่ข้างปุยเมฆ ฉันยังจำได้แม้กระทั่งริ้วของขนปลายปีกสีขาวที่พลิ้วในสายลม ฉันบินข้ามภูเขาเขียวครึ้มและทุ่งหญ้าเขียวขจี สูดลมหายใจสดชื่นจนตัวพอง ฉันร่อนผ่านท้องทะเลสีฟ้าคราม บินลัดเลาะไปตามสีขาวของหาดทราย ฉันบิน บิน บิน แม้แต่ยามหลับยังกางปีกร่อนตามสายลม ฉันได้แต่มองลงมายังพื้นดิน ต้นไม้และบ้าน ฉันเป็นนกไม่มีขา...นกไม่มีขา.... ............ จดหมายของเรา ฉบับที่ยี่สิบห้า
....... ชายหนุ่มผู้เคร่งขรึม เขียนบันทึกอย่างเงียบงัน เมื่อวางปากกา ด้วยความระลึกถึง ปลายนิ้วค่อยแตะค่อยต้องตัวอักษร ถ้อยคำอันอุ่นละมุน เร้นลับในสมุดส่วนตัว ......................... “รักในใจ” ........... |
โมมูห์
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Friends Blog |
||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||
