| |
|||
จดหมายของเรา ฉบับที่สิบเก้า
ฉันคือใครหนอ ฉันจำความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นในชีวิตไม่ได้แล้ว เรื่องราวใดบ้างที่เกิดกับเรา.... การคาดหวัง การขอความเข้าใจจากคนอื่นเป็นเรื่องยาก เพราะในบางครั้ง ฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย.... ................................... จดหมายของเรา ฉบับที่สิบแปด
ฉันเห็นพ่อผู้ป่วยไข้ในอ้อมกอดของลูกสาว "พ่อจ๋า หนาวไหม?...พ่อจ๋า หิวไหม?.." หยาดน้ำตาไม่เคยแห้งจากหัวใจ คำว่า 'ครอบครัว' มีความหมายยิ่งต่อลมหายใจ ...ทุกชีวิต...ล้วนอนิจจัง จดหมายของเรา ฉบับที่สิบเจ็ด
ฉันได้ฟังเรื่องเล่าแสนสะเทือนใจ เรื่องของชายผู้ไม่รู้หนังสือ ชายผู้อ่านไม่ออกและเขียนไม่ได้ เขากอดบทกวีแนบไว้ักับอก จุมพิตตัวอักษรแสนอ่อนโยน ความรักสยายปีกละมุนปกคลุมหัวใจ ชายผู้ซึ่งรัก...แต่ไม่เข้าใจในสิ่งที่รัก.... ระหว่างเรา...ใครหนอคือบทกวีที่อ่านไม่ออก ............................................ จดหมายของเรา ฉบับที่สิบหก
ขาดก็พร่อง
เกินก็ล้น .............. หัวใจนั้นไม่มีสมอง และสมองนั้นก็ไม่มีหัวใจ ................ ********************************************** เราพยายามพูดให้ตัวเองได้ยินได้จดจำเสมอ ถึงทางสายกลาง ไม่ตึง ไม่หย่อน เวลาเราให้หัวใจ..... เราใช้หัวใจตัวเองจนตาเราบอด หูของเราหนวก เป็นเหมือนคนบอดบ้าใบ้ ไม่สนใจอะไรในโลกนี้อีก กับเวลาที่เราใช้แต่สมอง เราจะเอาแต่คิด วิเคราะห์ทุกเสียงที่ลอยลมมา ทำตามสมองที่เอาแต่คิดคำนวนถึงผลลัพธ์ ไม่มีความรู้สึก สัมผัสไม่ถึงความรู้สึกของโลกและผู้คนรอบตัว เราเคยเหมือนคนพิการ เพราะบางครั้งเราใช้แค่หัวใจอย่างเดียว บางครั้งก็ใช้สมองแค่อย่างเดียว ชีวิตเลยขาดความหยืดหยุ่น ไม่พอดี ไม่ขาด ก็เกิน เลยต้องพยายามเตือนตัวเองบ่อยๆ จดหมายของเรา ฉบับที่สิบห้า
ฟั่นเฟือนเลือนราง
บางช่วงของชีวิต ฉันคิดว่า... ................. ฝันไป ................. ฝันคว้างลอยฟุ้ง บางเวลาของชีวิต ฉันอยากคิด... ................... แค่ฝันไป ................... |
โมมูห์
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Friends Blog |
||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||
