• เรื่องของน้องเม่น
• นานาสาระ จากแม่บ้านสมองไว

น้องเม่นในวันนี้ ห่างหายจากการเขียน blog ไปนานเพราะต้องทำงานกับบริษัทที่ Singapore หลังจากออกจากงานก็มาทำงานจิตอาสาเพื่อช่วยเด็กสมาธิสั้นและบกพร่องทางการเรียนรู้โดยตรง มีคำถามจากพี่ ป้า น้า อามาว่าปัจจุบันน้องเม่นเป็นอย่างไร ปัจจุบันน้องเม่นเป็นหนุ่มน้อยวัย 26 ปี ทำงานเป็น Assistant Media Planner อยู่ที่บริษัทโฆษณาข้ามชาติแห่งหนึ่ง พร้อมทั้งเรียน MBA English Program อยู่ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมาได้ปีนึงแล้ว ส่วนพี่หมีก็จบปริญญาเอกทางด้านเคมี จะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรในเดือนกรกฎาคมนี้ มดยักษ์ก็นเรียนจบปริญญาตรีทางด้าน Industrial Engineer จาก SIIT มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ กำลังมุ่งมั่นที่จะเรียนต่อทางด้าน Financial Engineer เห็นความสำเร็จของลูกแล้วคนเป็นแม่ก็หายเหนื่อย คุ้มกับความทุ่มเท และความตั้งใจในการปั้นปฏิมากรรมชิ้นนี้ให้เป็นผลงานที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากหนังสือเล่มนี้ได้รับการตีพิมพ์ ก็มีนิตยสารและสื่อต่างๆติดต่อมาขอสัมภาษณ์ ซึ่งปกติครอบครัวเราไม่ขออกสื่อ หลายคนถามว่าเพราะอะไร คำตอบก็คือเราทุกคนไม่ได้เพียบพร้อม 100% เราไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ กรณีของเราอาจใช้ได้กับบางครอบครัวและไม่เหมาะกับหลายครอบครัว สิ่งที่เราทำได้ก็คือการให้คำปรึกษาส่วนตัว และการนำทักษะและประสบการณ์ส่วนตัว โดยใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาโดยตรง ทั้งทางด้านการศึกษาและการสื่อสารเพื่อการพัฒนา มาใช้ให้เป็นประโยชน์กับสังคม โดยการจัด Workshop ฟังอย่างไรเมื่อลูกพูด และพูดอย่างไรให้ลูกฟัง ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากบริษัทใจดีแห่งหนึ่ง จัดสรรงบประมาณมาจัดให้ฟรี ส่วนตัวผู้เขียนเองก็ไปทำงานรับใช้สังคมโดยตรง ด้วยการเป็นผู้พิพากษาสมทบศาลเยาวชนและครอบครัวแห่งหนึ่ง เพื่อใช้ประสบการณ์และความรู้ที่ร่ำเรียนมา ช่วยเด็กและเยาวชนผู้หลงผิดให้เป็นคนดีคืนสู่สังคม แน่นอนว่า 80% ของเด็กเหล่านี้ มาจากเด็กสมาธิสั้นและบกพร่องทางการเรียนรู้นั่นเอง นอกจากนี้ผู้เขียนยังบังอาจไปปรากฏตัวตามเวทีปฏิรูปการศึกษา เพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้ เพื่อให้ผู้ใหญ่และผู้มีอำนาจในบ้านเมือง หันมาทำการปฏิรูปการศึกษาอย่างจริงจัง ในเมื่อพระราชบัญญัติการศึกษาระบุว่า เด็กทุกคนจะต้องได้รับการศึกษาอย่างเท่าเทียมกัน แต่ในความเป็นจริงเด็กๆเหล่านี้ถูกกีดกัน ถูกเขี่ยให้ออกจากระบบการศึกษา จากสถิติในปัจจุบันเด็กไทยในชั้นป.1-ป.2 ประมาณ 700,000 - 900,000 คนอ่านหนังสือไม่ออก จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม 80% ของผู้ติดยาและอาชญากร มาจากเด็กสมาธิสั้นและบกพร่องทางการเรียนรู้ เพราะเด็กพวกนี้ไม่มีที่ยืนในสังคม เพราะเด็กพวกนี้ไม่มีครูพิเศษและเชี่ยวชาญดูแล เพราะด็กพวกนี้ถูกกีดกันจากผู้ปกครองเด็กด้วยกัน ใครไม่มีลูกเป็นเด็กแบบนี้จะไม่มีวันเข้าใจ เมื่อระบบการศึกษาไทยวัดกันด้วยเกรด เด็กพวกนี้จึงโดนเขี่ยออกอย่างช่วยไม่ได้ ถึงเวลาหรือยังที่จะทำการปฏิรูปอย่างจริงจัง   Create Date : 08 มิถุนายน 2558     Last Update : 8 มิถุนายน 2558 8:21:19 น. Counter : 1741 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ตอน ได้งานทำ ตอนที่ 2 เม่นบ่นปวดขามาก ต้องกลับมาแช่น้ำร้อนทุกวัน แม่ก็สงสัยว่าคงเกิดจากรองเท้าที่ใส่ เพราะตั้งแต่กลับจากแคนาดา แม่เคยถามเม่นตอน ไปสมัครงานว่าเม่นมีรองเท้าใส่รึเปล่า ตอนแรกเม่นบอกว่า ไม่มี สักพักบอกว่าหาเจอแล้ว แม่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพิ่งมาค้นพบว่ารองเท้าที่เม่นใส่ไปทำงานนั้น คือรองเท้าหนังสมัยที่เม่นใส่ไปเรียนที่รร.อัสสัมชัญ แม่เลยต้องหาข้อมูลรองเท้าสำหรับคนที่ใส่ยืนหรือเดินนานๆ พบว่าคนที่เป็นหมอหรือเป็นไกด์มักใช้รองเท้า ecco เพราะจะออกแบบมา support การใช้งานประเภทนี้   ภาระกิจในวันต่อมาคือการลากเม่นไปซื้อรองเท้าโดยด่วน ซึ่งเม่นใส่แล้ว ยิ้มแฉ่งบอกว่าหายปวดแล้วครับ     แม่ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ๆที่ร้านถึงรักเม่น โดยเฉพาะพี่พรที่เป็นแม่บ้าน เม่นทำงานทุกอย่าง ที่ขวางหน้า ไม่ว่าจะเป็นรับ order เสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ หาซ่อม มีด หลอด กระดาษเช็ดปากให้ลูกค้า หรือแม้กระทั่งเก็บกวาดโต๊ะ และล้างแก้ว เม่นบอกว่าคนเยอะมากพี่พรทำคนเดียวไม่ไหว แม้กระทั่งเวลากลับบ้านตอนเลิกงาน เม่นก็ยกมือไหว้พี่ๆทุกคนในร้านรวมถึงพี่พร แม่ดีใจที่ลูกเป็นเด็กน่ารัก มีสัมมาคารวะ เพื่อนๆที่ถามแม่ว่าทำไมให้ลูกไปทำงานนี้ แม่มักจะตอบว่าก็ฉันไม่ได้เลี้ยงลูกให้เป็นไฮโซ แม่เกลียดคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ และแม่มักจะสอนลูกทุกคน ว่าเวลาทำงานต้องทำตัวให้น่ารัก อย่าสร้างศัตรู และต้องรู้จักสังเกต แม่มักจะยกตัวอย่างคำถาม เรื่องหมาออกลูกกี่ตัว มาสอนลูกว่า ถ้าเจอคำถามแบบนี้ ต้องตอบได้ในครั้งเดียว ไม่ใช่แค่เพียงตอบได้ว่ากี่ตัว แต่ต้องรู้ว่าเป็นตัวผู้กี่ตัว ตัวเมียกี่ตัว สีอะไรบ้าง เป็นต้น แม่ดีใจที่เม่นได้งาน ถึงแม้จะไม่ใช่บริษัทใหญ่โต แต่เม่นก็ฉายแววเป็น rising star ได้ง่ายในบริษัทนี้ นี่เป็นเพียงก้าวแรกในการเรียนรู้รสชาดของชีวิต ก้าวต่อไปของเม่นจะเป็นอย่างไร ก็มีทั้ง พ่อ แม่ และทุกคนในครอบครัวคอยเอาใจช่วยและเคียงข้างตลอดเวลา สู้ต่อไปทาเกชิ!!!!!!!!!!!               Create Date : 02 ตุลาคม 2555     Last Update : 2 ตุลาคม 2555 10:52:58 น. Counter : 830 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ตอน ได้งานทำ ตอนที่ 1 ตอนได้งานทำ สืบเนื่องจากความเดิมของตอนที่แล้ว //www.bloggang.com/mainblog.php?id=mae-nong-men เม่นใช้เวลา 1 เดือน กับ 10วัน ในการหางานทำ เพื่อสานฝันในการเข้าวงการ FMCG แต่เม่นก็เจออุปสรรคมากมายในการสมัครงาน เริ่มตั้งแต่เกรดอันน้อยนิดแค่ 2.4 ไหนจะประสบการณ์การทำงานที่เป็นศูนย์ และการเริ่มสมัครงานในช่วงที่แต่ละบริษัท กำลังหมกมุ่นกับการทำ Budget โดยเฉพาะคนที่ทำงาน มักจะรอโบนัสปลายปี กว่าจะขยับขยายย้ายงาน ก็คงต้องเป็นต้นปีหน้า เมื่อเข้าไปดูคุณสมบัติของบริษัทชั้นนำ ก็ล้วนแต่ต้องการ candidates ที่จบป.โท และมีประสบการณ์อย่างน้อย 3 ปีขึ้นไป ทำให้เม่นต้องมาเริ่มตั้งต้นใหม่ เพื่อนแม่หลายคนก็เปิดโอกาสให้เม่นเข้าทำงาน ไม่ว่าจะเป็นด้าน Magazine, Training & Workshop หรือแม้กระทั่งบริษัทของน้าหน่า น้องสาวแม่ แต่เม่นก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะสานฝันในวงการ FMCG ต่อไป แม่ชอบพาเม่นกับมดไปนั่งกินกาแฟและ Bagel ที่ au bon pain ทุกเช้าวันอาทิตย์ก่อนที่เรา จะรวมตัวกันไปนวดตัวที่ Health Land แม่เห็นประกาศของทางร้านให้ walk-in interview ก็ชี้ให้เม่นดู เม่นทำการบันทึกเบอร์แล้วโทรไปสมัคร เค้านัดไปสัมภาษณ์ที่เซ็นทรัลบางนา แล้วนัดใหไปสัมภาษณ์ต่อในวันรุ่งขึ้น ที่สำนักงานใหญ๋ สรุปว่าเค้าขอให้ลอง ไปทำงานที่ พารากอน 1วันถ้าทำไหว ก็จะรับเข้าทำงานเลย แม่เริ่มกังวลเพราะรู้ว่าการยืน 8 ชม.ต่อวัน สำหรับคนที่ไม่เคยทำมาก่อนนั้น บางคนถึงกับจับไข้ แต่เม่นก็จะขอไปลอง ปรากฏว่าก่อนไปเริ่มงาน 2วัน เม่นท้องเสียอย่างแรงถึงกับบอกว่าจะขอโทรไปเลื่อน เพราะกลัวไม่ไหว แต่แม่กับพ่อไม่เห็นด้วย แม่บอกเม่นว่าตัวแม่เองไม่เคยลาป่วย ถ้าไม่ได้นอนในรพ.แปลว่าต้องไปไหว แล้วก็ซื้อยาให้เม่นกิน และบอกว่าต้องไป ถ้าไม่ไหวจริงๆค่อยว่ากัน พ่อสำทับว่า เป็นลูกผู้ชายห้ามใจเสาะ เจอไม้นี้เข้าเม่นเลยจ๋อย ด้วยความกังวลของแม่ ทำให้ต้องไปแอบดูเม่นตอนพักเที่ยง เหมือนสมัยเม่นอยู่ชั้นอนุบาลเลยเนอะ แม่กับเม่นทำเป็นไม่รู้จักกัน แม่ก็เข้าไปซื้อกาแฟ แลัวก็กลับ ที่จริงตั้งใจเอายาไปให้เม่น แต่ด้วยความตื่นเต้นเลยลืม เม่นเล่าให้ฟัง ว่าสนุกมาก เจอฝรั่งเยอะมากได้ใช้ภาษาทั้งวัน ได้เห็นผู้คนมากมาย เม่นก็ตั้งใจบริการอย่างเต็มที่ วันแรกผ่านไป ทางร้านขอตัวเม่นไว้ที่สาขานี้เลย พี่ๆชอบเม่นมาก HR บอกว่า “ตอนแรกคิดว่า จะฝึกงานให้น้อง กลายเป็นว่าน้องมาช่วยงานพวกเรา” เพื่อนแม่หลายคนเห็นแม่โพสรูปเม่น ที่แม่ตั้งฉายาว่า My Coffee Prince ใน Facebook หลายคนเข้ามาแสดงความยินดี หลายคนสงสัยว่า ทำไมแม่กับพ่อถึงให้เม่นไปทำงานนี้ พ่อบอกว่าถ้าอยากจะเป็นนายคนก็ต้องเริ่มจากเบ๊ ส่วนแม่บอกเม่นว่าทีพวกไฮโซไปเสิร์ฟอาหารเมืองนอก กลับมาคุยดูโก้เก๋ ถ้าเม่นยังเรียนต่อที่แคนาดา ก็คงไม่พ้นงานเสิร์ฟอาหาร อยู่ที่นี่เม่นได้เป็นถึง Manager โก้จะตายในสายตาแม่ และถ้าเม่นผ่าน บททดสอบนี้ไปได้ ต่อไปเจออะไรก็ง่ายเหมือนปลอกกล้วย เพื่อนแม่ที่เป็นเจ้าของบริษัทที่ทำ Training เกี่ยวกับ การสร้าง Imageและ การอ่าน Body Language ได้มาขอเม่นไปทำงานด้วยโดยสามารถทำจากบ้านได้ และแม่ก็เพิ่งทราบว่าสามีของเพื่อนแม่คนนี้ ยังเป็นเจ้าของบริษัท Burda ที่ผลิต Hello Magazine ช่างบังเอิญจริงๆ ไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปี เพื่อนแม่ก็เสนองานให้เม่นทั้งสองแห่ง แต่พ่อมีความเห็นว่าถ้าเม่นมุ่งมั่นที่จะเข้าวงการ FMCG ก็ไม่ควรไป เพราะถ้าไปแล้วเกิดได้งานที่ชอบ ต้องลาออกเกรงใจเค้าเปล่าๆ  อีกอย่างถ้าทำที่ Au bon pain ซึ่งเป็นสาย QSR ก็สามารถที่จะเอา ประสบการณ์ที่มีอยู่ไปต่อยอดได้ เม่นก็เลยทำที่นี่ต่อไป ด้วยใจรักในวัฒนธรรมขององค์กร และความมุ่งมั่นส่วนตัว แม่แอบไปดูเม่นทำงานบ่อยจนพ่อแซวว่า นี่ถ้าเม่นได้ทำงานที่ Shell เหมือนพ่อ แม่คงแวะเติมน้ำมันทุกวัน  ก็คนมันเห่อลูกทำไงได้ กิจวัตรของบ้านเราเปลี่ยนไป วันไหนที่พี่หมีสอนหนังสือ แล้วเลิกทุ่มนึง แม่กับพี่หมีก็จะมารอรับเม่นที่ร้าน เพื่อนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้านพร้อมกัน โดยมีพ่อขับรถ มารอรับที่โลตัสหน้าบ้าน คุณย่าและพ่อ ก็รอกินข้าวเย็นซึ่งเปลี่ยนเวลาจาก 6 โมงเย็น   เลื่อนมาเป็นทุ่มครึ่ง น้องหมาก็เริ่มเหงาหงอย เพราะกว่าจะมีคนกลับบ้านให้ดีใจก็มืดแล้ว     Create Date : 02 ตุลาคม 2555     Last Update : 2 ตุลาคม 2555 10:56:39 น. Counter : 1660 Pageviews.   0 comment Share Tweet

การเดินทางของน้องเม่น ตอน หางานทำ การเดินทางของน้องเม่น //topicstock.pantip.com/family/topicstock/2012/06/N12267033/N12267033.html สืบเนื่องจากกระทู้ข้างบน ในที่สุดเม่นก็ตัดสินใจกลับบ้านเพื่อมาหางานทำ แล้วค่อยดูๆไปว่าจะเอายังไงต่อ พ่อกับแม่ดีใจที่เม่นกลับมาทำให้บ้านมีชีวิตขึ้นเป็นกอง ลูกๆยังเป็นเหมือนสมัยเด็ก วันไหนที่มดกลับบ้านก็จะมาปูผ้านอนเรียงกันเป็นตับ อยู่หน้าเตียงแม่ เราดูหนังด้วยกัน ซื้อ KFC มานั่งกินกันหน้าทีวี มีหมา 4ตัวรายล้อม ทำให้รู้สึกว่าลูกยังไม่โตกันเลย คนที่ดีใจกมาที่สุดน่าจะเป็นคุณย่า ที่คอยทำของโปรดให้หลานกินทุกวัน น้องหมาก็ดีใจจนฉี่ราด เพราะเค้าคงคิดถึงจากกันไปนาน ตอนแรกแม่กังวลว่าเม่นจะคิดมากรึเปล่า ที่ไม่ได้เรียนต่อ แต่เม่นก็ยังคงเป็นเม่นคนเดิมที่มองโลกในแง่ดีตลอดเวลา เม่นเริ่มทำ CV ส่งใบสมัครไปตามบริษัท FMCG เกือบจะทั่วฟ้าเมืองไทย เพราะสมัยนี้เค้าไม่ให้ walk in เข้าไปสมัคร ต้องสมัครผ่าน internet เท่านั้น 1 เดือนผ่านไปไม่มีที่ไหนตอบรับเลย เพื่อนแม่ก็ปลอบว่าคงเป็นช่วงทำ budget แมเริ่มเครียด ถึงกับซื้อแห้วมากินประชดซะงั้น ด้วยหน้าที่การงานของแม่ ทำให้แม่ไม่สามารถฝาก CV ลูกกับใครได้เลย เพราะจะดูเป็นว่า ใช้หน้าที่การงานเพื่อประโยชน์ส่วนตัว และอีกประการหนึ่ง หน้าที่ของแม่ต้องรักษาความลับของ candidates ทุกท่าน โชคดีที่พี่ ป้า น้าอา รอบตัวที่รู้จักเม่นและแม่สมัยที่เคยทำงานมาด้วยกัน บางคนเห็นเม่นมาตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำ ผู้มีอุปการะคุณเหล่านี้ได้ช่วยกระจาย CV ของเม่นไปยังบริษัท FMCG ที่มี connection อยู่ แม่ได้แต่หวังว่า Network เหล่านี้คงช่วยให้เม่นได้ถูกเรียกเข้าไปสัมภาษณ์บ้าง แม่ก็ดีใจแล้ว เม่นขำแม่ทุกวันที่แม่เซ้าซี้ถามว่ามีบริษัทไหน ติดต่อเข้ามารึยัง เม่นเลยบอกว่าเอางี้แล้วกันถ้ามีใครติดต่อมา เม่นจะบอกแม่ทันทีเลย คงเบื่อที่แม่ถามอยู่ได้เนอะ ตอนนี้ขอแค่เม่นได้งานทำก็พอ เพื่อที่ 3ปีต่อจากนี้ เม่นจะได้มีประสพการณ์พอที่จะยื่นใบสมัครเข้าเรียนต่อป.โท และทำงานไปเรียนไป ส่วนความฝันที่จะเข้า management traineeนั้น แม่ว่าคงยากเพราะเค้ารับแต่เด็กเกรดสูงๆ และจบยูดังๆทั้งนั้น อย่างที่บอกชีวิตเม่น ไม่เคยมีอะไรได้มาง่ายๆเลยจริงมั้ย แต่มองในแง่ดี อะไรที่ได้มาด้วยความพยายาม เม่นจะรู้ซึ้ง ถึงคุณค่าและเก็บรักษาอย่างดีที่สุด แม่อยากจะบอกว่าลูกของแม่อาจะเกรดไม่สูง แต่แม่มั่นใจว่าEQ สูงแน่นอน  แถมทัศนคติในการมองโลก และน้ำใจที่รู้จักการให้ที่มีอยู่ในตัวเม่นนั้น ไม่สามารถวัด ด้วยเกรดหรือคะแนนใดๆได้ ต้องสัมผัสด้วยใจเท่านั้น แม่ก็ได้แต่หวังว่าสักวันคงมีคนมองเห็นคุณสมบัติเฉพาะตัว ที่ไม่มีบนใบ transcript เมื่อถึงวันนั้นลูกของแม่คงได้งานทำอย่างแน่นอน                   Create Date : 14 กันยายน 2555     Last Update : 14 กันยายน 2555 8:31:58 น. Counter : 1725 Pageviews.   3 comment Share Tweet

ความคืบหน้าของน้องเม่น อดีตเด็กสมาธิสั้น และบกพร่องทางการเรียนรู้ สืบเนื่องจากกระทู้นี้ //www.bloggang.com/viewblog.php?id=mae-nong-men&date=02-02-2012&group=1&gblog=12 เกือบสองปีที่แม่ปล่อยให้เม่นไปผจญภัยคนเดียวที่แคนาดา เม่นใช้เวลา 8 เดือนในการเรียนภาษาเพื่อเตรียมสอบ IELTS และแม่ก็ภูมิใจมากที่เม่นทำคะแนนได้ถึง 7.5  เม่นไม่สามารถเรียนต่อที่ Ryerson ได้ เพราะขาดประสพการณ์ทำงานและต้องใช้คะแนน GMAT  ซึ่งเม่นบอกแม่ว่าคงต้องใช้เวลานานกว่าจะสอบได้ ในขณะเดียวกันเม่นก็ยื่นเอกสารที่ Brocks University ทางมหาวิทยาลัยตอบรับโดยมีข้อแม้ว่าต้องเรียน CAS Course ให้ผ่าน เม่นพยายามอย่างสุดความสามารถ ตามศักยภาพที่มีอยู่ แต่ต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนธรรมดามากมายนัก ถึงแม้เม่นจะพยายามแค่ไหนแต่เม่นก็ยังคงเป็นเม่นคนเดิม ที่ไม่เคยได้อะไรมาง่ายๆ  คะแนนเม่นขาดไปแค่ 2 คะแนน ซึ่งแม่เคยบอกเม่นแล้วว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรอย่าได้แคร์ เพราะเม่นมาไกลเกินฝันมากมายแล้ว จงเก็บเกี่ยวปัจจุบันซึ่งเป็นกำไรชีวิตของเม่นให้ได้มากที่สุด เม่นขอเข้าพบอาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์แนะนำให้เรียนซ้ำ เม่นเริ่มคิดหนัก โทรมาปรึกษาแม่  แม่บอกเม่นว่าปัจจุบันมีอยู่ 2 ทางเลือก ทางเลือกที่ 1 ซึ่งเป็นทางเลือกที่เม่นไปขวนขวายหามา คือเม่นจะลงเรียนคอร์สสั้นๆที่ Gorge Brown, Toronto เกี่ยวกับInternational Business Management เป็นเวลา 8 เดือน ระหว่างเรียนเม่นจะทำงานร้านอาหาร เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ หลังจากเรียนจบ ทางมหาวิทยาลัยมี Career Center จัดหางานให้ และได้วีซ่าทำงานต่อ 1 ปี มีรายได้ปีละ 45,000 เหรียญ เม่นก็จะเก็บเงินและสอบ GMAT เพื่อเข้าเรียนต่อ MBA ทางเลือกนี้เม่นคงต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 4 ปี โดยพ่อแนะนำว่าให้คำนึงถึง Career Path ที่จะมาทำงานต่อในเมืองไทยในอนาคต และรายได้ดังกล่าวอาจต้องเสีย Tax เป็นจำนวนมาก ให้คำนวนดูว่าคุ้มมั้ย ทางเลือกที่ 2 น้าหน่าต้องการให้เม่นมาช่วยงานด้านต่างประเทศของบริษัท โดยจะให้เงินเดือนตามที่เม่นต้องการ และเม่นจะทำงานไปเรียนไปก็ได้จนกว่าจะเรียนจบ หรือเม่นจะทำงานช่วยน้าหน่าไป จนกว่าจะได้งานเป็น Management Trainee ที่บริษัท FMCG เช่น Unilever, P&G, Nestle, J&J,  etc (ตามที่แม่ใฝ่ฝัน)   หลังจากนั้นค่อยเก็บเงินไปเรียนต่อที่ไหนก็ได้ที่เม่นอยากจะไป เพราะตอนนี้เม่นก็ได้ภาษาที่แข็งแรงกว่าเดิม เพียงพอที่จะดำเนินชีวิตในการทำงานได้แล้ว แม่บอกเม่นว่าชีวิตเป็นของเม่นให้เม่นเลือกทางเดินเอาเอง จะได้ไม่ต้องมาเสียดายภายหลัง ไม่ว่าเม่นจะเลือกทางเดินไหน พ่อกับแม่ก็พร้อมจะสนับสนุนเม่น นั่นคือหน้าที่ของพ่อกับแม่ที่ต้องส่งเม่นให้ถึงฝั่ง               Create Date : 21 มิถุนายน 2555     Last Update : 9 กันยายน 2555 16:57:04 น. Counter : 2814 Pageviews.   4 comment Share Tweet

• แม่น้องเม่น
• Imperfect Mom
• อิจิโงะจัง
• MONROVIA
• พจมารร้าย
• ออย-โอ๊ด
• kanu_memphis
• NATTI นัทตี้
• รัตติกัลยา
• หลิวลิ่วลม
• โบว์ภคพร
• แม่เจ้าก้อนดิน
• มินตา
• แม่นายลูกศร
• นางกอแบกเป้
• miz u so much
• tiara
• ลูกชิ้นปลาเด้ง
• kaew99
• Untrue
• คุณย่า
• Piano in the MorN_ing
• ด.ญ.ถ้วยฟู
• sensitivejourney
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com