Bloggang.com : loving_zai

Chapter 26

ตอนที่ 26
"นายจะพาชั้นไปไหน?" เคนเอ่ยถามพี่ชายหลังจากที่รถออกตัวมาได้ระยะหนึ่ง
"ไม่ต้องถาม เดี๋ยวไปถึงก็รู้" พี่ใหญ่ตอบโดยไม่หันมามองผู้ถาม เมื่อเป็นเช่นนั้นเคนจึงนั่งปิดปากเงียบมาตลอดทาง สักพักใหญ่ๆรถเก๋งคันงามก็มาจอดลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"ถึงแล้ว...." เจอร์รี่หันไปบอกน้องเบาๆแล้วเอื้อมมือไปบิดกุญแจเพื่อดับเครื่อง
"นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม?" เคนย้อนถามพี่ชายแต่สายตาเขาจ้องตรงไปยังตัวบ้าน พี่ใหญ่ไม่ตอบแต่เขาเปิดประตูแล้วลงจากรถ
"ลงมาสิ!" เจอร์รี่ก้มหน้าลงมาเคาะที่กระจกรถข้างที่เคนนั่งอยู่พร้อมกับร้องบอก เคนจึงต้องเปิดประตูลงมาอย่างเสียมิได้ พี่ใหญ่ส่งกุญแจบ้านให้เคน
"ทำไม?" เคนย้อนถามพี่ชาย
"ไขกุญแจสิ" เจอร์รี่บอก เคนถอนหายใจแล้วทำตามคำของพี่ชาย เมื่อประตูเปิดออกเจอร์รี่เป็นคนก้าวเข้าไปก่อน ส่วนเคนยืนนิ่งไม่ขยับ
"เข้ามาสิ!" พี่ใหญ่หันไปบอกน้อง เคนเงยหน้ามองตัวบ้านแล้วค่อยๆก้าวขาเข้าไปอย่างเชื่องช้า
"นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม?" เคนถามย้ำอย่างไม่เข้าใจพี่ชายเมื่อทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งภายในบริเวณบ้าน
"นายจำตอนเด็กๆได้หรือเปล่า? เราเคยปีนต้นไม้ต้นนี้เล่นกัน" เจอร์รี่ย้อนถามน้อง เคนไม่ตอบแต่เขาเหงนหน้ามองต้นไม้ต้นดังกล่าว
"จำได้ว่านายไม่ยอมปีนท่าเดียว ไม่ว่าชั้นกับแวนเนสจะปลอบยังงัยนายก็ไม่ยอม" เจอร์รี่พูดต่อพร้อมกับส่งยิ้มให้น้อง
"ก็.....มันสูงนี่นา....." เคนแก้ตัวเสียงแผ่ว เขาเป็นโรคกลัวความสูงมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นเรื่องปีนป่ายที่สูงๆเขาจึงไม่ค่อยชอบนัก
"ชั้นได้รู้ว่านายกลัวความสูงก็ตอนนั้นแหละ!" พี่ใหญ่พูดเป็นเชิงล้อ จนเคนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"ทั้งๆที่รู้แต่นาย 2 คนก็ยังบังคับให้ชั้นปีน" เคนต่อความอย่างนึกสนุกขึ้นมา
"ถ้านายไม่ปีนขึ้นไปนายจะรู้มั๊ยว่าข้างบนมันมีอะไรดีๆให้นายดู" เจอร์รี่ย้อนถามปนหัวเราะ
"เอ้า! ขึ้นไปสิ!" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับดุนหลังน้อง
"เฮ้ย! อะไร? ไม่เอา!! โตแล้วนะยังเล่นเป็นเด็กๆอีก!!" เคนโวยวายพลางส่ายหัวดิก
"อะไร? โรคกลัวความสูงกำเริบอีกแล้วหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถาม
"บ้า!! ไม่เอา!" เคนแหวใส่ พี่ใหญ่ขำๆกับท่าทีของน้อง
"ขึ้นไปเถอะไม่ต้องกลัว.....นายขึ้นไปก่อแล้วชั้นจะตามขึ้นไป" เจอร์รี่พูดปลอบพลางทำท่าพยักเพยิด
"ไม่เอา!!!" เคนยืนกรานเสียงแข็ง
"อย่าให้ต้องบังคับนะ!" พี่ใหญ่พูดขู่
"ไม่ต้องมาขู่หรอก! ยังงัยก็ไม่ขึ้น!" เคนพูดยืนกรานหนักแน่น
"นี่แหนะไม่ขึ้นใช่มั๊ย?" เจอร์รี่เอามือจี้เอวน้องชาย เคนหัวเราะพร้อมกับปัดมือพี่ชายออกเป็นพัลวัน และในที่สุดก็เป็นฝ่ายยอมแพ้เช่นเคย
"ก็ได้ๆๆ.....ขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ! โครตบังคับเลย!" เคนยอมในที่สุดแต่ไม่วายบ่นกระปอดกระแปดไปด้วย
"หึๆๆ" เจอร์รี่หัวเราะเบาๆพร้อมกับคอยระวังน้องชายอยู่ข้างล่าง
"ดีๆนะ จับดีๆหละ....เออ....ดีๆๆ.....กิ่งนั้นแหละ....ขยับไปหน่อยเดี๋ยวชั้นไม่มีที่นั่ง" พูดจบพี่ใหญ่ก็ปีนตามเคนขึ้นมา สักครู่ใหญ่ๆ 2 พี่น้องก็นั่งเคียงกันดูวิวเบื้องหน้ากันเงียบๆ
"บรรยากาศไม่เปลี่ยนเลยเนอะ" เคนทำลายความเงียบขึ้นแต่สายตาไม่ได้ละออกจากจุดแรกที่มองเลย เขารู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
"อืม.....มีแต่พวกเรานั่นแหละที่เปลี่ยน" เจอร์รี่พูดต่อแล้วมองตามสายตาของเคน
"รู้สึกดีจัง" เคนพูดเปรยออกมาเบาๆ แต่สายตายังคงมองทอดไปยังท้องทะเลที่กว้างใหญ่
"ตอนเด็กๆเวลาที่ขึ้นมานั่งบนนี้นายสามารถนั่งเงียบๆโดยไม่พูดอะไรได้เป็นชั่วโมงๆเลย" พี่ใหญ่พูดขึ้นเบาๆ เคนได้ยินก็ยิ้มบางๆ
"ชั้นชอบทะเล.....อิสระ.....ไร้ขอบเขต....." เคนพูดด้วยน้ำเสียงแสดงถึงความอิ่มเอมใจ
"จำได้ว่าชั้นชอบรบเร้าให้นายกับแวนเนสพาออกไปเล่นน้ำทะเล แต่พวกนายก็ไม่ยอมพาไป" เคนพูดต่อยิ้มๆ
"นายก็เลยหนีออกไปคนเดียว" เจอร์รี่พูดเสริม
"ใช่....และนั่นเป็นครั้งแรกที่ชั้นได้สัมผัสกับน้ำทะเลจริงๆ และรู้สึกว่าตัวชั้นเองก็มีอิสระเหมือนกับทะเล" เคนว่า
"ฮึ! ยังมีหน้ามาพูดอีก! รู้หรือเปล่าว่าชั้นกับแวนเนสเป็นห่วงนายแค่ไหน? เราหานายกันให้วุ่นไปหมด สุดท้ายก็ไปเจอนายนอนหลับอยู่ที่ชาดหาด ดีนะที่ตอนนั้นน้ำยังไม่ขึ้น ไม่งั้นนายโดยกลืนลงทะเลไปแน่ๆ" พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับผลักหัวน้องเบาๆ เคนไม่พูดอะไรต่อได้แต่หัวเราะออกมา แล้วทั้งคู่ก็นั่งทอดสายตาไปยังท้องทะเลกันเงียบๆอีกครั้ง จนเวลาล่วงเลยไประยะหนึ่ง
"ลงไปข้างล่างกันเถอะ" เคนเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ดูพอแล้วหรอ?" เจอร์รี่ย้อนถาม เคนพยักหน้า
"งั้น....ชั้นลงก่อนแล้วกัน" พี่ใหญ่ว่าแล้วปีนลงต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว
"อ้าว! ลงมาได้แล้ว!" เจอร์รี่ตะโกนขึ้นไปบอกน้องชายเมื่อตัวเองลงมายืนอยู่ข้างล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เคนมองลงไปข้างล่างแล้วก็หน้าเจื่อนลง เพราะความสูงไม่ใช่น้อยๆ
"ค่อยๆปีนลงมา อย่ามองพื้น มองหน้าชั้นนี่...." เจอร์รี่ร้องบอกพร้อมกับเอื้อมมือรอรับเพราะรู้ว่าน้องกลัว
"อืม....." เคนพยักหน้ารับแล้วค่อยๆปีนลงไป
"โอ๊ะ!! เฮ้ย!!" เคนร้องลั่นพลอยทำเอาคนข้างล่างตกอกตกใจไปด้วย
"เสี้ยวเทียน!!! เป็นอะไร?" เจอร์รี่ย้อนถามอย่างตกใจ
"มดกัด!!" เคนร้องตอบ เจอร์รี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเอื้อมมือเตรียมรอรับน้องชาย
"ดีๆนะ....ค่อยๆ.....มา....ปล่อยมือได้แล้วชั้นจับนายไว้แล้ว" เจอร์รี่เอามือโอบเอวน้องชาย เคนปล่อยมือจากกิ่งไม้แล้วจัดการปัดเศษไม้และมดตัวเล็กๆออกทันที
"โอ้ย! กัดเจ็บชะมัด!" เคนบ่นอุบ พี่ใหญ่หัวเราะ
"ไหนดูซิ! มือขาดหรือเปล่า?" พี่ใหญ่ดึงมือน้องชายไปดู
"บ้า!!!" เคนแหวใส่แล้วชักมือกลับ
"ด่าได้แบบนี้แสดงว่าไม่เป็นไร" พี่ใหญ่พูดแหย่ เคนค้อนควับ
"โอเคๆๆ.....ไม่แกล้งแล้ว.....นายจะเข้าไปในบ้านมั๊ย?" เจอร์รี่เอ่ยถาม เคนมองไปยังตัวบ้านสีหน้าเศร้าลงทันตาเห็น เจอร์รี่เดินเข้าไปกอดคอน้องเป็นเชิงปลอบใจ
"ไม่เข้า....กลับกันเถอะ" เคนตอบแล้วหมุนตัวกลับ
"ได้!" พี่ใหญ่ตามใจแล้วเดินตามน้องชาย แต่สักพักเคนก็หยุดเดิน
"ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว.....เข้าไปข้างในสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน" เคนหันไปบอกพี่ชาย เจอร์รี่พยักหน้า
"จะให้ชั้นเข้าไปด้วยมั๊ย?" เจอร์รี่ย้อนถาม
"ตามใจนายสิ" เคนตอบ
"งั้นชั้นไปรอที่รถดีกว่า" เจอร์รี่บอก เคนพยักหน้ารับ
"ได้.....เดี๋ยวชั้นตามไป" เคนพูดทิ้งท้ายแล้วหยิบกุญแจออมาจากกระเป๋าก่อนที่จะเดินตรงไปที่ตัวบ้าน เจอร์รี่ยืนมองตามหลังน้องชายแล้วหมุนตัวกลับออกไปนั่งรอที่รถ

- ที่รถ -
"ได้อะไรมา?" เจอร์รี่เอ่ยถามเมื่อเห็นเคนถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ
"รูป...." เคนตอบแล้วเอื้อมมือไปปิดประตูรถ เจอร์รี่มองรูปในมือน้องชาย
"ไม่น่าเชื่อเลยว่าชั้นเคยถ่ายรูปกับอาเจียงเพียงแค่รูปเดียว" เคนบอกพี่ชายแล้วก้มหน้ามองรูปในมือ
"นายไม่ชอบถ่ายรูปมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" พี่ใหญ่พูดขึ้น
"อืม....น่าเสียดาย" เคนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆแล้วผลิกหลังรูปดู
"วันเกิดครบรอบ 6 ขวบ...." เคนอ่านเบาๆ พี่ใหญ่ไม่พูดอะไรเพียงแต่มองน้องเงียบๆ
"กลับกันเถอะ" เคนเอ่ยชวนแล้วเก็บรูปใส่กระเป๋าเสื้อ เจอร์รี่ยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้า
"กลับบ้านนะ" เจอร์รี่บอกแล้วสตาร์ทรถ
"เอาชั้นไปส่งก่อน!" เคนแย้ง
"ส่งที่ไหน?" พี่ใหญ่แกล้งย้อนถาม
"นายเอาชั้นมาจากไหนก็เอากลับไปที่นั่นแหละ!" เคนตอบ
"ไม่เอา! ชั้นขับก็ต้องตามใจชั้นสิ!" เจอร์รี่ค้านแล้วออกรถ
"ได้งัย!! ถ้านายไม่พาชั้นไปส่งที่เดิมนายก็ปล่อยชั้นลงเลย! ชั้นจะกลับเอง!" เคนเริ่มโวยวาย
"นั่งเฉยๆ! ห้ามโวยวาย!!" พี่ใหญ่ทำเสียงดุ
"บ้าอำนาจ!!" เคนบ่นอุบ เจอร์รี่หันควับมามอง
"ว่างัยนะ?" เขาถามย้ำเพราะได้ยินไม่ถนัด เคนส่ายหน้า
"เลิกงอนซักที ชั้นง้อจนเหนื่อยแล้วนะ.....กลับบ้านเรานะเสี้ยวเทียน" เจอร์รี่พูดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นเคนทำหน้ามุ่ย
"ถ้านายจะให้ชั้นกลับบ้านนายต้องให้ชั้นพาเพื่อนไปอยู่ด้วยนะ" เคนพูดขึ้นหลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่
"ใคร??....นายหมายถึงอันโดหรอ?" พี่ใหญ่ย้อนถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เคนส่ายหน้า
"งั้นใครหละ? ชั้นรู้จักหรือเปล่า?" พี่ใหญ่ถามต่อ
"นายไม่รู้จักหรอก! เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน" เคนตอบยิ้มๆ
"ใครกัน?" เจอร์รี่ขมวดคิ้วแล้วเหลือบมองน้อง
"พีพีกับถางถาง" เคนเฉลย เจอร์รี่ทำหน้างงๆ
"ตกลงเขาเป็นใคร?" พี่ใหญ่ถามอย่างไม่เข้าใจ
"ผู้หญิง....ทั้งสองคนเลย" เคนตอบแบบกวนๆ พี่ใหญ่รีบหักรถเข้าข้างทางทันที
"ว่างัยนะ? นี่นาย....." พี่ใหญ่ชี้หน้าน้องคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน เคนเห็นท่าทางพี่ชายก็หัวเราะออกมา
"ยังมาหัวเราะอีก!! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใคร?" เจอร์รี่ทำท่าจะเขกหัวแต่เคนรีบเอาแขนกันไว้
"บอกก็ได้....แมวๆๆๆ...." เคนตอบ
"แมว!!! เป็นหอบแล้วยังจะเลี้ยงแมวอีก!!!" พี่ใหญ่เอ็ดใส่เสียงดังลั่นรถแต่ก็รู้สึกโล่งอกด้วยที่ไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด
"ก็มันหลงมา.....ชั้นเห็นมันน่าสงสารก็เลยเลี้ยงไว้" เคนพูดเสียงอ่อย
"ไม่เอา!! เดี๋ยวโรคหอบกำเริบ!!" เจอร์รี่ปฏิเสธ เคนหน้างอ
"ไม่ให้เลี้ยงก็ไม่กลับ!!" เคนตวัดเสียงแล้วหันหน้าหนี
"นี่!!! กล้าขู่ชั้นหรอ?" พี่ใหญ่ย้อนถามเสียงสูง เคนกัดปากอย่างขัดใจ
"เฮ่อ!" เจอร์รี่ถอนหายใจออกมาดังๆ ลองพี่ใหญ่ทำท่าแบบนี้เป็นอันว่าต้องยอมแน่ๆ
"ตกลงเลี้ยงได้ใช่มั๊ย?" เคนหันไปถามอย่างดีใจ เจอร์รี่ค้อนควับ
"เคยไม่ได้ด้วยหรอ?" พี่ใหญ่ย้อนถามเป็นเชิงประชด เคนยิ้มออก
"พี่ใหญ่ใจดีจัง" เคนพูดยอ
"นิสัยเสีย! อะไรไม่ได้ดั่งใจก็หน้าหงิกหน้างอ! ถอดแบบกันมาเป๊ะ! เจอร์รี่ว่ากระทบไปถึงน้องชายอีก 2 คนแล้วออกรถต่อ เคนมองพี่ชายแล้วอมยิ้ม
"มีอีกเรื่องนะ" เคนพูดต่อ เจอร์รี่ดูหลือบมองหน้าน้องแป๊บนึงแล้วหันกลับไปดูทาง
"มีอะไรอีก?" เขาย้อนถามน้องชาย
"ชั้นไม่กลับไปทำงานที่บริษัทแล้วนะ" เคนตอบ พี่ใหญ่เงียบไป
"งานนั่นไม่เหมาะกับชั้นเลย ชั้นไม่อยากทำมันอีกแล้ว" เคนให้เหตุผลเมื่อเห็นพี่ชายนั่งเงียบ
"แล้วนายอยากทำอะไรหละ?" พี่ใหญ่ย้อนถาม
"ชั้นไปสมัครงานที่ร้านอาหารแห่งนึงไว้ เขาโทรมาเรียกให้ไปสัมภาษณ์วันมะรืน ชั้นอยากได้งานนั้น" เคนบอกพี่ชาย
"ทำไมเงียบไปหละ?" เคนถามต่อเมื่อเห็นพี่ชายเงียบไปอีก
"เปล่า....เอาไว้ไปคุยที่บ้านแล้วกัน" พี่ใหญ่พูดตัดบท

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 17:19:52 น.

0 comments

Counter : 876 Pageviews.