เช้าวันที่ 23 มี.ค. ผมตื่นเช้าเหมือนอยู่ที่บ้าน ประมาณ 6 โมงครึ่ง

ล้างหน้า แปรงฟันเสร็จ ก็รีบเปิดประตูไปดูทะเล

ทะเลไม่ได้ตื่นก่อน แต่มีใครบางคนบอกว่า ทะเลไม่เคยหลับ

เมื่อเดินมาถึง ก็เห็นน้ำกอดรัดกับหาดทราย ยาวสุดตาทั้งซ้าย ทั้งขวา

ในทะเลแผ่นเรียบ มีเรือรอเดินทางอยู่บ้างไม่กี่ลำ โยกคลอนไปตามแรงคลื่นเบาๆ

น้ำซัดสาดผืนทรายให้เปียกชุ่มอยู่ตลอดเวลา

หน้ารีสอร์ทที่เราเข้านอนกันหลังเที่ยงคืน เงียบ... หรือจะยังเช้าจนเกินไป

เรือสามสี่ลำถูกลากจูงมาวางเรียงไว้ด้วยกัน คล้ายถูกปลดระวาง แห้งแล้ง

ไม่นานนัก 'กุ๊ก' ผช.บก.นสพ.อันดามัน ไทม์ น้องร่วมห้องก็ตื่นตามมา

เราช่วยกันเก็บเศษโฟมสีขาวที่คลื่นตีแตกอยู่เกลื่อนหาด

บาดสีขาวลงบนหาดทราย กระจัดกระจายจนบาดตา

แค่สี่ห้านาที เราก็ลบภาพบาดใจออกไปได้ สุขเล็กๆ ก็พลันเกิด

ตาข่ายที่ถูกขึงอยู่ข้ามคืน มิอาจดักเวลาที่ลอดผ่านเอาไว้ได้

นั่นแหละ ความชราจึงมาเยือนทุกผู้คนอย่างไม่หลีกเลี่ยง เงียบๆ ทุกค่ำคืน

อีกฟากฝ่ายแห่งตาข่าย เรือชีวิตดูลางเลือนเหมือนไม่เห็น

ไม่เป็นไร อีกไม่นานแดดจ้าจะห่มคลุมหาดเงียบ ให้เห็นชัด

เป็นจริง เมื่อตะวันลอยข้ามยอดเขาเบื้องหน้าที่พัก เงาแรกก็ค่อยปรากฏ

ครอบครัวชาวสวีเดนที่พักอยู่ห้องใกล้เคียงเริ่มเรียงรายอยู่ชายหาด

ใบเรือสีขาวไกลๆ เริ่มงานประจำวัน แล่นจากขวามาทางซ้าย

ก่อนที่จะค่อยๆ หายไปจากสายตาวันอังคาร

ขณะเรือหัวโทงลำเดียวคอยพยักเพยิดทักทายไปตามแรงลมเช้า

สาวน้อยจากแดนแสนไกล หันหลังให้ทะเลสีน้ำเงิน

เดินผ่านสายตาคนไม่ตั้งใจมอง ไม่สะทกสะท้าน

บอกว่า ไม่ได้ตั้งใจจะมอง แต่กล้องเกเรจ้องแทน นานไปหน่อย...

เช้าแล้ว... รอยเท้าของบางคนทิ้งหล่นอยู่บนชายหาดจนแยกไม่ออก

มีบ้างที่ไม่อยากทิ้งร่องรอย แค่เหยียบเท้าน้อยๆ ไปตามผืนทรายเปียกน้ำ

แล้วลมตะวันตกก็พัดคลื่นบางๆ มาลบล้างทุกๆ รอยเท้า

เห็นไหม... บางที คนเราก็แทบจะไม่มีร่องรอยของการเดินทาง...