[•] รีวิวข้าก็เป็นสตรีเยี่ยงนี้ - เยว่เซี่ยเตี๋ยอิง สนพ.บ้านอรุณ (3 เล่มจบ)​ ไม่สปอยล์เนื้อหา

[•] แนวหนังสือ : การเมือง ความรัก ชิงเล่ห์วางเหลี่ยมครอบครัวบันเทิง ตลกกรามแข็ง หนังสือซ่อนคิด

[•] เรื่องย่อสาย RAP [•]

“ข้าก็เป็นสตรีเยี่ยงนี้” สื่อถึงตัวละครนางเอก"ปันฮั่ว" แต่ถ้าอ่านตอนตาลาย ๆ จะเป็น “ปันอาภัพหลัว” เพราะฉันเป็นหม้ายขันหมากทั้งสามครั้ง แต่ฉั๊นนนสวย ฉั๊นรวยฉันมีบรรดาศักดิ์เป็นองค์หญิง(วังหลวงระอา) ฉั้นนนชอบเหล่มองผู้หลัวหล่อเหลาการจีบผู้ก่อนมิใช่เรื่องผิดก็เขาหล่อไง แค่ขี่ม้าไปส่งถึงจวนมอบของแรร์ประจำตระกูลที่บรรพบุรุษสะสมไว้ส่งให้เขาพบหน้าก็ชอบมองส่วนที่ต่ำกว่าคางแล้วเลียปาก ครั้นล่าสัตว์ได้ก็ต้องเจียดแบ่งให้แม้เขาจะได้กวางนางได้ไก่ แต่ฉั๊นเชื่อว่าไก่อร่อยกว่า งานอดิเรกแต่งสวย เลือกกินช่างฝัน หากวันนึงตายขอแค่รู้ว่าตอนตายฉันได้แต่งหน้ามั้ย นางหมั่นเดินออกจวนให้เป็นที่ครหาตีขุนนาง เฆี่ยนคู่หมั้นเก่ากลางถนน แล้วไงใครแคร์?ผู้อื่นต่างมองว่านางโง่ มากด้วยนิสัยเกียจคร้านแต่บังเอิญนางก็รอดจากทุกเหตุการณ์เป็นตายเพราะความโง่ที่ว่า

ปู่นางเป็นแม่ทัพคู่บัลลังก์อีกทั้งมีย่าเป็นองค์หญิงใหญ่ทรงอำนาจ แผ่นฟ้าจึงไม่เคยหล่นทับหัวเพราะตระกูลปันรุ่งเรืองทุกสมัย มาผิดแผกตรงรุ่นนาง มีบิดาเป็นคนไม่เอาไหน(ปันหวาย)ชื่อเสียงเรื่อง"หน้าหนา" มีมากกว่านางนักบิดาไม่ขยันทำการบ้านเลยทำให้นางมีน้องชายคนเดียว ชื่อ 'ปันเหิง' ผู้ถือคติ “คนเลวมักเรียนหนังสือมาก” เลยไม่สนใจเรื่องอย่างว่าเพราะข้าอยากเป็นคนดีขออยู่คอยสนับสนุนให้พี่สาวเลี้ยงบุรุษไว้สัก 5 คนเผื่อเหลือขาดในอนาคต พ่วงด้วยวิชาประจบสอพลอ​จึงเป็นหนึ่งในใต้หล้า

สุดท้ายนั้นคือแม่ของนาง‘อินซื่อ’ ขึ้นชื่อว่าเป็นยอดวีรสตรีในห้องหอทว่าไม่มีใครได้เชื้อแม่สักคน กรรมเลยตกกับลูกที่ได้เชื้อความไม่เอาไหนของท่านพ่อมาเต็ม ๆหรืออาจเป็นเพราะนางเกิดมาเพื่อฉีกมิตินางเอกในนิยายทุกเรื่อง ย้ำนะว่า... “ข้าชอบคนหล่อเหลาแต่ไม่ต้องฉลาดมาก” มันวางตัวยากจะกินก็ต้องมีพิธี จบการ RAP

[•] รีวิวสายวิเคราะห์ ความน่าอ่านของหนังสือ [•]

เรื่องนี้จัดอยู่ในหมวดวาไรตี้ครบทุกอรรถรส ซึ่งเป็นยุค ๆ นึงที่ยืนพื้นเรื่องสตรีที่ดีควรอยู่ในห้องหอปล่อยบุรุษเดินนำหน้า แต่มันหาไม่ได้จากนางเอกของเราเพราะนางเมินต่อทุกสิ่งที่สตรีควรทำ ตามตามคำเกริ่น RAP ด้านบน

[•] ความบันเทิงหลัก หรือแกนหลักของเรื่องคือ....ความฝันของปันฮั่วราวกับเทพีผู้หยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ไม่ว่าจะเป็นการผลัดเปลี่ยนแผ่นดินใหม่การเมือง ใครอยู่ใครตาย แต่ขอโทษด้วย แม้จะเป็นฝันที่แม่นเพียงใดนางจำได้เพียงเรื่องของตัวเองกับจุดจบของคนที่นางชังน้ำหน้า นอกนั้น..(ลืมค่ะ)​ อย่างเช่น...นางรู้ว่าอีก 5ปีข้างหน้าสกุลปันจะเหลือแต่ตัววิธีแก้คือขุดหลุมเอาเงินซ่อนไว้เผื่อตกอับจะได้มีใช้ ข้อต่อมา...นางรู้ตัวเองจะตายแต่อิฉันดีใจเจ้าค่ะ เพราะฉั๊นปันฮั่วผัวไม่มี ตายในชุดแบนด์เนมจิ้งจอกสีขาว สำคัญกระทั่งตอนตายข้ายังสวยเหมือนเดิมทุกอย่างโอเคร เพราะฉันก็เป็นสตรีเยี่ยงนี้ ฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่ ‘ปันอาภัพหลัว’ ขอเดินหน้าผลาญเงิน ใส่เสื้อผ้าสวย ๆแอ่วผู้บ่าว อยากทำอะไรทำโลดดดด ทว่ามีบางสิ่งที่นางมองข้ามไปคือ....พระเอกผู้ที่จะมาเปลี่ยนทุกสิ่งไม่ให้นางได้ชิงตายแบบสวย ๆ อย่างที่นางฝัน

[•] เรื่องนี้จึงแบ่งออกเป็นสองไลน์อัพ

- การแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้ ภายใต้ลูกพ่อลูกฆ่าฟันกันเองและอดีตกลุ่มคนที่เคยถูกฮ่องเต้ฆ่าล้างครอบครัวหวังเปลี่ยนแผ่นฟ้านี้เสียใหม่ด้วยมือตัวเองความสนุกปนความแปลกอยู่ที่....ผู้ชายควรตีกัน แต่เผอิญนางเอกต้องออกฉากทุกครั้งไป

- ครอบครัวตระกูลปันแสนหรรษา ปันหวาย ปันเหิง ปันฮั่ว และอินซื่อความสนุกอยู่ที่...เมื่อคนคิดน้อย(น้องชาย) กับ คนเสเพล(พ่อ) บวกคนรักสวยเบื่อใช้สมอง(นางเอก)มาเจ๊อะกัน...บอกเลยสามตัวละครนี้ออกบทไหนฮาบทนั้น ซึ่งในความฮารั่วของพวกเขามีความรักความผูกพันฉบับครอบครัวเปี่ยมล้นหนังสือ

[•] ความน่าสนใจของหนังสือเรื่องนี้อยู่ที่ 'ตัวนางเอก'เจ้าแม่สรรพนามหาคำนิยามเพียงหนึ่งคำไม่ได้ ซึ่งเราจะอ่านสนุกได้ต้องคุ้นงานเขียนของ'เยว่เซี่ยเตี๋ยอิง' พอสมควรเขียนยืดเนื้อหาเหมือนหนังสือชีวิตประจำวัน และตัวเขาไม่ใช่คนเขียนนส.หวานไม่เน้นเนื้อหาหนัก แต่ชอบให้ตัวละครมีเล่ห์เหลี่ยม และหลอกให้เราหลงทาง โดยเฉพาะ 'นางเอก' ทุกเรื่องของเขาจะมีลายเซ็นในแง่ อึน มึน เฉยไม่สู้คนนะคะ แต่...ฉันมีของอยู่ในตัว อย่างเช่น...ว่าด้วยอาชีพนางสนม(แจ่ม)ชายาผู้มีคุณธรรม(อรุณ) ซ่อนรักวิวาห์ลวง(กล้วย) This time + อย่าตัดสินคน (BL)

ปันฮั่วเหมือนอีกเวอรชั่นของจวงลั่วเยียน(ว่าด้วยอาชีพนางสนม)นางมาในธีมหญิงสาวดูเบาปัญญา ไม่ถนัดคิด ทว่าเป็นคนมีของและอยู่เป็นใครฆ่ากันตายใครเป็นฮ่องเต้ไม่สนใจ ขอแค่ครอบครัวนางต้องอยู่ซึ่งทั้งสามเล่มจะไล่ลำดับสกิลนางเอก ค่อย ๆ ปล่อยของให้เราตามเก็บปันฮั่วเป็นตัวละครที่ซ่อนตัวเองไว้มิดชิดมากกกกก (มากกกว่าฮ่องเต้)เพราะนางใช้ชีวิตวิ่งวนเวียนอยู่ในวังมาตั้งแต่เด็ก ๆ เป็นที่มาของคำว่า...หลัวไม่มีแต่ฉั๊นนนปันฮั่วอยู่เป็น

หลายๆ บทที่นางเอกปล่อยของ เยว่เซี่ยเตี๋ยอิงใช้หลักการเดิมคือ...ไม่ได้เขียนเฉลยไว้แต่ให้เราตีบทต่อ นางทำอะไร? ช่วยใคร? ไม่ช่วยใคร?ความสนุกอยู่ตรงนี้ อย่างบทนกแก้วพูดคำทรงเจริญหมื่น ๆปี(คำที่ใช้สำหรับพูดกับฮ่องเต้พระองค์เดียว แต่นกเป็นของอ๋องฉาง) หรือบทประชันกับคู่ปรับตลอดกาลองค์ชายรองฉันไม่สู้คน ร้องไห้ แรงไม่มีนะ แต่...สามารถฉุดแขนองค์รองลากไปหาฮ่องเต้ได้แล้วบังเอิญหมดแรงล้มซะ หรือจะ..มุกรับมือกับตระกูลอื่น ๆ ตกเป็นตัวตลกในงานนั้น ๆแต่พลิกสถานการณ์ที่นางตกเป็นเหยื่อ ผงาดเป็นคนคุมเกมส์นั้นไว้ ทั้งหมดคือ... ความน่ากลัวและความสนุกในตัวละครนางเอกเป็นคนไม่มีแบบแผนตายตัว สามารถหยิบทุกอย่างมาเป็นอาวุธของตัวเองได้

[•] เหนือกว่าความเล่ห์เหลี่ยมภายใต้ความไม่แยแส คือ...ความฮาไม่มีนางเอกเรื่องไหนแอ่วผู้ชายได้เด็ดเท่าปันฮั่ว อารมณ์ประมาณ “ถ้าท่านเป็นหลัวปันฮั่วท่านไม่ต้องเปย์ข้าเปย์เอง”พูดจบยกมือลูบหัวพระเอก

[•] ทิ้งท้ายสไตล์สายวิเคราะห์ [•]

เรื่องนี้รีวิวยากอ่านเหนื่อยพอตัว เพราะเป็นแนวการเขียนที่ใช้บทสนทนาเดินเรื่อง

ขาดไม่ได้คือ..มุมความรัก...พระเอก'หรงเสีย' (เฉิงอันปั๋ว) หล่อ ฉลาด อร่อย ถึงได้เป็นหลัวนางเอกได้เป็นตัวละครที่อยู่ในตำรานิยายสูตรตายตัว วางแผนแยบยลสู่เส้นทางอำนาจมาทั้งชีวิต ทว่ากับคนที่เขารักใช้แค่เพียงหัวใจเดินเข้าหาจุดไฮไลท์ใหญ่ของพระเอก คือ...เก่ง แต่...กลัวเมียไม่รัก จำคำนี้ไว้เลยทู๊กกกกคนนนนมีผลมากตอนเล่มสาม

ส่วนนางเอก'ปันฮั่วอาภัพหลัว' อยู่ในนิยาม หงส์โอบปีกด้านหลังของนางเต็มไปด้วยคนที่นางปกป้องไว้ พ่อ แม่ น้องชาย และพระเอกปีกสวยงามทั้งสองข้างมีทั้งสติปัญญามากด้วยคมดาบบทที่คุณชายชอบคือตอนฮ่องเต้ระแวงขุนนาง(พระเอก) สั่งโบยซะเดินไม่ได้แต่นางเอกเข้าวังตามรับสั่งชิล ๆ นั่งกินของอร่อย รอรับของพระราชทาน ไม่สนหลัวคงหน้าหนาไม่เปลี่ยน พอฮ่องเต้ถามไม่โกรธข้าหรือนั่นมันว่าที่สามีเจ้านะ...นางเอกตอบ “ถูกโบยแล้วไงเขาจะได้มีเวลาอยู่กับนาง ไม่ต้องไปทำงาน” คำตอบนางโคตร PERFECTแต่ถ้าเราคิดตามด้วยบอกเลยไม่ง่าย...เพราะมันเป็นคำถามจากฮ่องเต้แต่นางเอกสามารถตอบได้อย่างรักษาความโปรดปรานของตนไว้ ทั้งรักษาคนของตัวเองไว้และไม่ได้มีแค่บทเดียว เพียงแต่เราต้องค่อย ๆ อ่าน สปีดไวไม่ได้

ความประทับใจในนิยายเรื่องนี้มีมากกว่าสิบข้อจนไม่อยากติพวกงานแปล คำผิด คำตก เพราะ..เริ่มชิน และเนื้อหามันสนุก สำคัญคือ...เมื่อเปิดเรื่องมาสวยขายความฮา วกเข้าการเมือง มีน้องชายบื้อ ๆ คนนึงเป็นลูกคู่รับมุกนาง พ่อเป็นคนบ้าแม่เป็นคนเรียบร้อย หลัวเป็นคนอ่อนแอ(ไม่มีวรยุทธ์) แต่จบดีอิ่มใจคนอ่านเขาทำให้เราได้เห็นในตอนจบว่า...ยามได้พร้างามอย่าลืมคนถือพร้าที่เดินตามด้านหลังไม่ว่าจะกี่วันผันเปลี่ยนเขาก็คงยึดมั่นในตัวสตรีของตน #แม้เป็นใหญ่ในใต้หล้า #แต่เป็นขี้ข้าเมียและลูก(กลัวเมียไม่รัก)​

จบดีมากจิมๆ

พอปิดเล่ม...แล้วค่อยๆ ย้อนคิด ในหัวมีแต่คำอวยนักเขียน

- อ่านมาทั้งเรื่อง เราชินกับความฮาของปันฮั่ว ไม่คุ้นกับน้ำตานางเอกเชื่อไหม..มาร้องไห้ตามนางตอนนางเสียท่านย่า กับตอนได้กลับบ้านหลังสกุลปันตกต่ำแสดงให้เห็นถึงความผูกพันของครอบครัวกับคนที่นางรัก

สิ่งที่เราได้จากการมองนางเอกคนโง่ตามบทนิยายมันมีหลายบริบท แม้อาจไม่ได้เรียน ฯ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะโง่ไปเสียหมดบางคนถนัดเขียนไม่ถนัดอ่านให้ใครฟัง บางคนไม่ถนัดแต่งกลอนฟ้อนรำแต่สามารถจับธนูควงดาบ แล้วพอถึงคราวแผ่นดินลำบาก มีแต่คนโง่นี่แหละที่รู้ว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่ต้องปกป้องเอาไว้ เหมือนอย่างที่ตระกูลปันทำมาทุกรุ่น คือ..แผ่นดินและครอบครัว นางเอกเลยกลายเป็นไอดอลของหญิงทุกคนตอนจบ โลกผู้ชายเลยอยู่ยากขึ้น#ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้แล

Create Date : 23 มกราคม 2562
Last Update : 23 มกราคม 2562 13:00:58 น.		0 comments
Counter : 6436 Pageviews.
Share Tweet