| ..Time 4 Onew ♥~
|
||||||||||||||
the sworn brothers #ตอน 6.  "พี่จินกิฮะ" เสียงเล็ก ๆของน้องชายดังขึ้นในความมืด "หืม..แทมินยังไม่นอนหรอ ดึกแล้วนะ" จินกิถามน้องชาย แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่หลับเหมือนกัน ที่นอนใหม่ บ้านใหม่ มันแปลกที่สำหรับเขา แทมินก็คงเป็นเหมือนเขาเช่นกัน "พี่ฮะ ทำไมคุณปู่ถึงไม่รับเราไปอยู่ด้วย ให้เรามาอยู่กับลุงดงโฮทำไม" เจ้าตัวเล็กถามคำถามแบบนี้จนได้ น้ำเสียงของเจ้าน้องเล็กดังขึ้นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้า ตั้งแต่แทมินเกิดมาเขาเคยเห็นหน้าคุณปู่แค่เพียงไม่กี่ครั้ง พ่อแค่เคยพาพวกเขาไปกินข้าวกับคุณปู่ แล้วก็พูดคุยเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ส่วนใหญ่แล้วแม่มักจะคอยพาเขา2คนเลี่ยงออกมาเมื่อคุณปู่กับพ่อเริ่มคุยกันเสียงดังมากขึ้น และนั่นคือความทรงจำที่แทมินมีกับปู่ และครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้พบกับญาติผู้ใหญ่คือในงานศพของพ่อกัยแม่เขานั่นเอง "แทมินอยากไปอยู่กับปู่หรอ..." จินกิถามน้อง คืนนี้เป็นคืนที่ 2 ที่พวกเขามาอยู่ที่บ้านลุงดงโฮ จะว่าไป เขาคุ้นเคยกับลุงดงโฮมากกว่าญาติตัวเองเสียอีก "ไม่ฮะ คุณปู่ไม่อยากให้เราไปอยู่ด้วยหรอกผมรู้ คนพวกนั้นชอบว่าแม่กับพวกเราเป็นคนไม่ดี ผมไม่ชอบ" แทมินบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องว่าแม่เสียๆหายๆด้วย ทั้งๆ ที่แม่ก็ไม่เคยไปวุ่นวายหรือทำอะไรให้ใคร แต่แม่กลับเลี้ยงดูพวกเขาอย่างดี สอนให้รู้ว่าอะไรควรไม่ควร สอนให้พวกเขาเป็นคนดี "แต่ปู่ไม่เคยว่าอะไรนี่ มีแค่พวคนอื่นทั้งนั้น " จินกิลุกขึ้นนั่ง เขาเอามือลูบหัวน้องชายบที่นอนขดตัวงออยู่ เขารู้แทมินยังคงน้อยใจปู่อยู่นั่นเอง "คุณปู่อาจไม่เคย แต่ยัยป้าคนนั้นเคยนะครับ เค้าเคยจะมาตีผมด้วยแต่แม่ห้ามไว้" ผู้หญิงที่แทมินเกลียดที่สุดในโลก แทมินจะรู้มั้ยนะว่านั่นคือภรรยาที่ถูกต้องและมาก่อนแม่ของเขา จินกิได้แต่สงสารน้อง "ไม่มีพ่อกับแม่ พี่จะดูแลนายเอง ต่อให้ไม่มีใครพี่ก็จะดูแลนายตลอดไป เค้าจะทำอะไรนายไม่ได้แล้ว" จินกิให้สัญญา แทมินหันมามองพี่ชาย "ผมก็จะดูแลพี่ฮะ ผมจะโตเร็ว ๆ แล้วจะทำให้คนพวกนั้นเห็นว่า ผมเจ๋งแค่ไหน อิอิ" แทมินดีดตัวลุกขึ้นแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับพี่ชาย "........" "..." "ไม่ได้อยากจะขัดคอนะ แต่มันดึกแล้ว ช่วยนอนก่อนได้มะ" เสียงอู้อี้ดังออกมากจากเตียงเจ้าคนตัวสูงโย่ง "เยี่ยมเลย" จนฮยอนส่งเสียงเตือน "นอน นอน นอน ...เหอะ" คิบอมตัดบทสั่งนอนกันให้หมด "ถ้านาย2คนยังคุยกันอีก คืนนี้ชั้นจะให้นายไปนอนที่ห้องรับแขก" มินโฮคำรามเบา ๆ "ชิ ทำออกคำสั่ง.."แทมินบ่นอุบอิบแต่ก็ล้มตัวนอนอย่างรวดเร็วเหมือนกัน จินกิได้แต่อมยิ้ม เขานั่งนิ่งอีกแป๊ปแล้วจึงค่อย ๆล้มตัวลงนอน ตอนนี้เขามีญาติพี่น้องใหม่ บ้านใหม่ ยังต้องทำความเข้าใจกันอีกสักพัก นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วผลอยหลับไปในที่สุด ..... คืนนั้นเขาฝันเห็นแม่มาห่มผ้าให้เขากับน้อง โดยมีพ่อที่รักของเขาบอกว่า "ดูแลกันดี ๆ ต่อไปนี้ลูกจะต้องเติบโตและเป็นที่พึ่งให้น้องแทนพ่อกับแม่แล้วนะ" เขารับคำกับพ่อ คืนนี้ช่างมีความสุขจริงๆ เลย ... อย่างน้อยความทรงจำที่ดีก็ยังพอมีหลงเหลืออยู่บ้าง .............. ที่โรงพยาบาล... "ไม่เป็นไรแล้วครับลุง...." น้ำเสียงของคุณหมอคนนี้ช่างนุ่มคุ้นหูเสียเหลือเกิน ดงโฮค่อยเพ่งมองให้ชัด ๆ หมอค่อยๆ ถอดผ้าปิดปากออก รอยยิ้มนี้ช่างเหมือนเสียนี่กระไร "จินกิ จินกิเองหรอกหรือ..." ดงโฮพูดค่อย ๆ พูดช้า ๆ เขาพยายามมองใบหน้าของหมอหนุ่มที่เข้ามาดูอาการ จินกินี่เอง หลานชายที่กำลังมีปัญหาอยู่กับองกรณ์ตอนนี้ "ครับคุณลุง ผมอยุ่นี่แล้ว ลุงไม่เป็นไรแล้วนะครับ" จินกิกุมมือลุงของเขาเบาๆ เขาดีใจที่ลุงดงโฮยังจำเขาได้ เขาอยากเจอลุงในสภาพที่ดีกว่านี้จริงๆ "แทมินหล่ะ น้องชายเจ้าอยู่ที่ไหนเ เขากลับมาแล้วใช่มั้ย" ดงโฮถามหาแทมินด้วยความเป็นห่วง จงฮยอนเข้ามาในห้องแล้วล๊อคประตูโดยยืนคุมอีกที โดยมีมินโฮและคิบอมยืนอยู่ห่างๆ ดงโฮเห็นหลานๆเกือบครบทุกคนยกเว้นแทมิน "แทมินมาด้วยรึเปล่าจินกิ" "ผมอยู่นี่ฮะ คุณลุง" เสียงแทมินดังมาจากด้านหลังของจินกิ ร่างเล็ก ๆในชุดพยาบาลสาวค่อย ๆ โผล่หน้ามา มินโฮแอบขำสภาพของแทมิน ส่วนจงฮยอนถึงกับต้องเอามืออุดปากเขาไม่อยากเสียมารยาทในตอนนี้ ส่วนคิบอมกลับดูภูมิใจกับผลงานแปลงโฉมน้องชายครั้งนี้เอามาก ๆ "ถ้าไม่จับแต่งแบบนี้ แทมินเข้ามาในนี้ไม่ได้แน่ ๆ ชั้นหาชุดหมอชายได้แค่ชุดเดียว แต่นาย..ดูสวยมากเลยนะ " คิบอมยังคงชมไม่ขาดปาก แทมินไม่สนใจเสียงหัวเราะเบา ๆของพี่ชาย เขาคลุกเข่าลงข้างเตียงกุมมือลุงที่ดูแลเขามาตั้งแต่พ่อแม่ตายไป ถ้าเขาไม่อยากไปอังกฤษ ลุงคงไม่ป่วยหนักขนาดนี้ "ผมขอโทษที่ทำให้ลุงเป็นห่วง ผมกลับมาแล้วฮะ ต่อไปผมจะมาดูแลลุงบ่อย ๆ " แทมินให้สัญญากับลุงทั้งที่เขาเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะมาได้ยังไงอีกครั้ง "แทมิน ไม่โทรมาหาลุงเลยนะ แต่ดูท่าทางยังดีอยู่นะเรา" ดงโฮไม่รู้ว่าหลายชายพยายามโทรหาโดยตลอดแต่กลับถูกปฎิเสธเรื่อยมา จองซูพยายามขัดขวางไม่ให้ดงโฮติดต่อหลาน ๆอ้างว่าจะทำให้พวกเขาเป็นห่วงไม่เป็นอันทำการทำงาน ดงโฮจึงได้แต่คอยอยู่เงียบ ๆโดยมีคิบอมที่แวะเวีัยนมาบ่อยที่สุด "ลุงฮะ ผมมีเวลาไม่มาก ผมอยากรู้เรื่องของคุณลีกึนซอง เอ่อ เรื่องของคุณปู่ผม ท่านรู้ใช่มั้ยครับว่าสาเหตุที่พ่อกับแม่ของผมตายคืออะไร" "... ลุงบอกเธอทั้งหมดไม่ได้หรอกจินกิ นี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมดูวุ่นวายกันจังเลย จองซูบอกชั้นแค่ว่า เธอมีปัญหาร้ายแรง ชั้นเองก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" "ลุงฮะ เรื่องทั้งหมดผมจะหาโอกาสเล่าให้ลุงฟังทีหลัง ลุงเชื่อใจผมนะ ลุงอย่าบอกใครแม้แต่อาจองซูนะครับว่าผมกับแทมินมาที่นี่" จินกิบอกกับดงโฮ "ทำไมถึงอยากรู้เรื่องปู่ เธอไม่เคยพูดถึงเขาเลยนะ ตั้งแต่มาอยู่กับลุง" ดงโฮถามหลานชาย "ผมจำเป็นต้องรู้ครับมันอาจจะมีเงื่อนงำให้ผมแก้ไขปัญหาที่เป็นอยู่ก็ได้" จนกิตอบลุง "ถ้าเธออยากรู้เรื่องทั้งหมด ลุงก็จะบอกเธอ จำบ้านเก่าของเราได้ใช่มั้ย ใต้เตียงนอนเก่าของพวกนาย ไปหาดูที่นั่นอาจมีอะไรที่พวกเธอต้องการ ลุงขอโทษนะที่อาจบอกพวกเธอช้าไปจนทุกอย่างแย่ลงแบบนี้" ดงโฮขอโทษเด็ก ๆ อย่างน้อยเขาก็บอกในสิ่งี่ควรบอกไปแล้ว "พี่ฮะ เร็วๆ เข้า พวกข้างนอกเริ่มไม่อยู่สุขแล้ว แสดงว่าจะมีคนมา" จงฮยอนร้องเตือนทุกคน มินโฮขอตัวออกไปดูลาดเลาเป็นคนแรก หากมีอะไรเขาจะรีบโทรเข้ามาบอก "มีอะไรอย่าลืมบอกด้วยหล่ะ" จงฮยอนบอกน้องชาย มิโฮไม่ตอบแต่เขาหันมายิ้มให้เฉย ๆ "พี่ครับเราไม่มีเวลาแล้ว" คิบอมรีบเตือนจินกิ จินกิหันมามองทางดงโฮ เขาเห็นลุงยิ้มน้อย ๆให้เขา "ลุงเชื่อว่าพวกเธอเป็นคนดี ลุงเลี้ยงพวกเธอทุกคน ลุงรู้จักพวกเธอดี ดูแลกันและกันดี ๆนะ ระวังตัวด้วย" ดงโฮบอกจินกิอย่างห่วงใย "ลุงก็ต้องดูแล้วตัวเองนะครับ ผมจะให้คิบอมมาดูแลลุงอย่างใกล้ชิด ผมไม่ไว้ใจใครนอกจากพวกเขา" จินกิหมายถึงน้องๆ คือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด "พี่ครับ มิโฮบอกว่า การ์ดกะใหม่กำลังจะมาเปลี่ยนพวกเขากำลังจะขึ้นลิฟ" จงฮยอนวางสายจากมินโฮที่โทรมาแจงถึงสถานการณ์ "ไปเถอะจินกิ แทมิน อย่าลืมดูแลกันด้วยนะ" ดงโฮสั่งเป็นครั้งสุดท้าย จินกิและแทมินจัดแจงผ้าปิดจมูกให้เข้าที่พร้อมเดินออกจากหน้าประตูอย่างรวดเร็วโดยมีจงฮยอนเดินตามออกมาก ขณะนั้นบอดี้การ์ดกะใหม่มาถึงพอดี และหมอกับพยาบาลชุดใหม่จะเข้ามาตรวจร่างกายลุงดงโฮพอดี "กะใหม่มาก็ดีละ ดูแลลุงดงโฮให้ดี ๆหล่ะ อย่าให้ใครมารบกวนลุงหล่ะ ท่านกำลังพักผ่อน" จงฮยอนสั่งงานลูกน้องที่จองซูจัดใหม่มาเฝ้าหน้าห้อง จินกิกับแทมินค่อยๆ เลี่ยงออกไปทางบันไดแล้วหายไปพร้อมกับรถของคิบอม พวกเขาทั้ง5คนนัดเจอกันอีกครั้งคืนนี้ วันนี้พวกเขาคืบหน้าไปอีกก้าวนึงแล้ว ............................. ในรถคิบอม จินกิกับแทมินที่กำลังออกมาจากโรงพยาบาล "พี่ฮะ..." แทมินพูดเบา ๆ "มีอะไรหรอ" จินกิตอบน้อง "........" "มีอะไรแทมิน พูดมาสิ" จินกิถามอีกที แทมินได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ "ฮู่ว์ ...พี่อย่าไปเล่าให้ใครฟังเรื่องผมแต่งตัวเป็นนางพยาบาลนะครับ ผมอายเค้า" แทมินถอนหายใจแล้วพูดออกมาดังๆ จินกิหัวเราะ เขารู้ดีน้องชายไม่ชอบเรื่องวันนี้เท่าไหร่ "โอเค..ถ้านายไม่ชอบพี่จะไม่ขอให้นายทำอีก หึหึ" "พี่อย่าขำสิ ผมเป็นผู้ชายนะ" "โอเค พี่ไม่ขำ ฮ่า ๆ ๆ" "พี่จินกิ บอกแล้วว่าห้ามขำ" "5555" "พี่บ้า..." เมื่อไหร่พวกนี้จะเลิกล้อเขานะเรื่องวันนี้ เฮ้อ .... แม้แต่พี่ชายตัวเองแท้ ๆยังไม่หยุดขำเลย .... ..................................... คืนนั้นเอง ที่คอนโดของคิบอม "แทมิน นายนี่ ดูดีๆ ก็สวยนะ " มินโฮคนปากเสีย แทมินทำหน้าย่นใส่ เขาไม่เคยชอบให้ใครชมว่าสวยมาตั้งแต่ๆเด็ก ๆ "เดี๋ยวนายไม่ได้กินข้าวหรอกมินโฮ แทมินโกรธแล้วมั้งล้ออยู่ได้" จงฮยอนพูดแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ "ทั้ง2คนแหล่ะหยุดเลย แทมินสวยเพราะผมแปลงร่างให้หรอก ไม่ได้ผมจ้างให้เจ้าเด็กคนนี้เดินไปไหนใครก็จำได้ " สุดท้ายคิบอมคือผู้ยุตติความสวยของแทมิน "มากินข้าวกันเหอะ พี่หิวละ" จินกิเรียกน้องๆ มากินข้าว ทุกคนพร้อมเพรียงเดินมาที่ดต๊ะอาหาร "นอกจากกินแล้ว พี่ทำอะไรแล้วมีความสุขหืม พี่จินกิ" มินโฮคนปากเสียอีกแล้ว ทุกคนหัวเราะ... "นอกจากกินแล้ว ก็ตอนพวกเราอยู่ครบพร้อมหน้าพร้อมตานี่ไง ^^" จินกิยิ้มให้น้อง ๆทุกคน "อ่าห์ ... หยุดยิ้มแบบนั้นซะทีเหอะพี่ ผมกลัว" คิบอมพูด รอยยิ้มของพี่ชายนี่ทำให้ผู้ชายอย่างพวกเขาขนลุกได้เหมือนกันนะในบางครั้ง หลังจากมื้อค่ำที่แสนพิเศษ ในห้องทำงานทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากัน "พี่ครับ ทำไมจู่ ๆพี่ก็อยากไปพบลุขนาดนี้อ่ะ พี่รู้อะไรมาหรือเปล่า" จงฮยอนเริ่มบทสนทนา ถึงเขาจะดูไม่เรื่องมาก แต่ก็เป็นคนฉลาดพอสมควร "พี่ได้รับอีเมลล์จากใครคนนึง เขาส่งมาให้พี่ได้พักใหญ่ละ เขาบอกว่าอาจองซูมีหุ้นส่วนพิเศษเป็นคนในDNGgroupและเรื่องทุกอย่างมันเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อกับแม่ของพี่ รายละเอียดมากกว่านี้ต้องถามจากลุงดงโฮ" "เชื่อถือได้หรอครับ ใครเราก็ไม่รู้" มินโฮถาม "ข้อมูลได้รับค่อนข้างแม่นนะ ยังไม่เคยพลาด เดาว่าน่าจะเป็นคนภายใน DNGgroup เหมือนกัน" "เขารู้จักพี่จินกิได้ไงอ่ะ ในเมื่อพี่ไม่เคยติดต่อกับ DNGgroup เลยทั้งธุรกิจและเรื่องส่วนตัว" จงฮยอนถาม เพราะถึงจะเป็นคู่ค้าทางธุรกิจกันแต่หากต้องติดต่อกับทางนี้ส่วนใหญ่เป็นจงฮยอนทำเองแทบทั้งสิ้นและไม่เคยมีใครสอบถามเขาถึงจินกิด้วย "ไม่รู้สิ จู่ ๆ ก็มีเข้ามา พี่ลองเช็คแล้ว เปลี่ยนIPตลอดเวลา แต่มาจาก DNGgroup แน่นอน" "เท่าที่ผมทราบ DNGgroupเป็นลูกค้าในสายความปลอดภัยของเรา บอดี้การ์ดของพวกเขาเป็นคนที่ทางลุงดงโฮส่งไปให้ทั้งนั้น เ่ท่าที่รู้ ลุงดงโฮเคยไปมาหาสู่ที่นี่ก่อนจะป่วยหนักอย่างงี้" มินโฮซึ่งรับผิดชอบงานสายนี้แสดงความเห็น "อดีตที่ผ่านมาของพี่จินกิกับแทมินหรอ.." คิบอมนั่งคิด "ประธานลีกึนซองเป็นปู่ของชั้น อันที่จริง ท่านก็เป็นปู่เพียงในนามแหล่ะนะ เพราะที่ผ่านมาพวกนายก็เห็นอยู่พอพ่อกับแม่ตาย ลุงดงโฮคือคนที่เลี้ยงและดูแลชั้นมาตลอด ชั้นไม่เคยเจอเค้าด้วยซ้ำตลอด 10 ปีมานี้ " จินกิพูด เขาหันไปมองแทมินซึ่งนั่งเงียบไม่ออกความเห็๋นใดๆ แทมินคิดมาตลอดว่าปู่ไม่เคยรักพวกเขาเลย "ลุงเลี้ยงพวกเราทุกคนเหมือนเราเป็นลูกคนนึง..." มินโฮพึมพัม "ตั้งแต่อาจองซูมีเรื่องกับพี่จินกิก็ไม่มีเวลาเข้ามาโรงพยาบาล ระบบรักษาความปลอดภัยอ่อนลงเยอะ ผมว่าอาการลุงดีขึ้น ลุงพูดจารู้เรื่องไม่โวยวายเหมือนตอนแรก ๆ " คิบอมออกความเห็นบ้าง เขาอาจต้องทำอะไรมากขึ้นกว่านี้ซะแล้ว "พี่ว่าพี่จะไปที่บ้านเก่าของเรา ต้องไปหาหลักฐาน หรืออะไรซักอย่างตามี่ลุงบอกเอาไว้ก่อน เผื่อจะพาเราไปจุดอื่นได้บ้าง" จินกิสรุป "พี่ไปคนเดียวจะดีหรอครับ ผมไปด้วยอีกคนดีกว่า" มินโฮเสนอตัว ไปสองคนก็น่าจะดีกว่าปล่อยพี่ชายไปตายดาบหน้าตคนเดียว "อย่าเลย พี่ไม่อยากให้เค้าสงสัยเรามากกว่านี้ ทำตัวตามปกติอย่าให้ใครสงสัยได้อีก " จินกิพูด "อ้อ..พี่ครับที่พี่ต้องการผมหาให้แล้วนะครับ " จงฮยอนยื่นซองสีน้ำตาลให้จินกิ เขาค่อย ๆ แกะซองออกมาดูรายละเอียดภายในซอง เป็นรายละเอียดบ้านพักในย่านชานเมืองซึ่งติดกับสถานนีตำรวจพอดีเลย อย่างน้อยคนของอาก็ไม่ชอบตำรวจเท่าไหร่ "ผมฝากให้เพื่อนคนนึงซื้อไว้เผื่อฉุกเฉิน ผมว่าพี่กับแทมินคงชอบ" จงฮยอนพุด "ดีนี่ .. ที่นี่เหมาะเลยพี่จะย้ายไปพรุ่งนี้เลย พี่ว่าเราอยู่ที่นี่นานเกินไปละ พี่ไม่อยากเราเป็นจุดสนใจนาน ๆ อาทิตย์หน้า พี่จะไปบ้านเก่าคนเดียว เอาตามนี้นะ" จินกิสรุป "เอาหละหนุ่ม ๆ แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ละ " คิบอมไล่ทุกคนไปพักผ่อน วันนี้ทุกคนเหนื่อยมากละ การได้พักผ่อนมากๆคือดีที่สุดแล้ว "คืนนี้พี่จะนอนกันที่นี่หมดเลยหรอครับ" แทมินถามขณะที่เดินแยกย้ายกันไปหาที่นอน "ทำไมหล่ะ นี่บ้านชั้นนะ" คิบอมดีดหน้าฝากน้องชายเบา ๆ ก่อนจะเดินไปห้องนอนของเขา "หลบไปเจ้าตัวเล็ก" จงฮยอนเดินชนน้องชายคนเล็กเบา ๆ "ถ้านายอยากได้คนเล่านิทานก่อนนอนก็บอกชั้นนะ 555" มินโฮตีหน้าผากน้องเบา ๆ ทำเหมือนเขายังเป็นเด็กเล็กๆ "อะไรเนี่ย ผมเป็นคนป่วยนะ จะให้ผมนอนโชฟาจริงอ่ะ" แทมินโวยวาย " ช่ายแล้ว ... " มิโฮ คิบอม จงฮยอนตะโกนพร้อมกัน แทมินโวยวายไม่ยอม นิสัยน้องคนเล็กขี้โวยวายไม่เปลี่ยน "มานอนที่ห้องทำงานกะพี่ก็ได้นะ เตียงเล็กยังว่างอยู่" จินกิเสียสละเตียงนอนของเขาให้น้องชายคนเล็ก อันที่จริง เขานอนตรงไหนก็ได้ขอเพียงที่นั่นปลอดภัย และมีน้อง ๆ พร้อมหน้าแบบนี้ก็ทำให้นอนหลับเป็นตายได้เหมือนกัน ซึ่งทำให้เจ้าน้องคนเล็กยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว "งั้น ฝันดีนะครับพี่" มินโฮเดินลากหมอนไปที่ห้องรับแขก "พี่มานอนกับผมบนเตียงก็ได้นะ ผมนอนไม่ดิ้นหรอก" แทมินหันไปบอกจินกิ "ห้ามลุกมาเพ้อเจ้อกลางดึกอีกนะแทมิน" จงฮยอนกำชับ "ราตรีสวัสด์ทุกคนเช่นกัน" จินกิบอกน้อง ๆ ที่ยังเดินเอ้อระเหยอยู่กลางห้อง "นอน นอน นอน...." คิบอมไล่ทุกคนอีกครั้ง.....และทุกคนก็ไปนอนกันโดยดี ผ่านไปอีกหนึ่งวัน พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนะ ............................................................
|
ไอติมว๊านหวาน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Group Blog All Blog |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
กรี๊ดดดด แทมิ้นโมเอะมว๊ากกกกก คอสในชุดพยาบาลด้วยอ่าา 5555 แต่แอบเสียใจ อยากเห็นคุณอนแต่งบ้างนะ แบบแต่งแฝดเลยแบบนี้ กรั่กๆๆๆๆ