the sworn brothers #ตอน 1.

เที่ยงคืน
ท้องฟ้ามืดสนิท
ไร้แม้แต่แสงของดวงดาว





"แทมิน  ไปไหวใช่มั้ย  อดทนไว้นะ"
"ครับ  ยังไปไหวครับพี่จินกิ  ทำไมพวกเค้า..."
"อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้  นายได้รับบาดเจ็บมากนะ   อย่ากังวล  ยังไงชั้นต้องพาเราหนีออกไปได้แน่ๆ "

เสียงฝีเท้าของทั้งคู่วิ่งดังสลับกันอยู่แผ่วเบา   "บ้าจริง ต้องให้ไวกว่านี้สิ"จินกิคิดในใจเพราะถ้าช้าไปกว่านี้ แทมมินอาจไม่ไหว  
เลือดสีแดงซึมออกมาจากต้นแขนไม่ขาดสาย แย่จริงเขาต้องรีบพาแทมินไปโรงพยาบาลโดยด่วน  แต่ตอนนี้พวกเขายังติดอยู่ในป่าอยู่เลย

"พี่ครับ  พี่คิดว่าพี่มินโฮจะทำยังไงกับเรา ถ้าเค้า....อุ๊บ!!" จินกิเอามือปิดปากแทมแล้วดึงเค้าลงไปนอนในพงหญ้ารกข้างทาง  
"เงียบ.." จินกิค่อยๆกระซิบบอกน้องชาย   มือขวาของเขาล้วงปืนขึ้นมาเตรียมพร้อม  เขาไม่อยากต้องใช้มันในสถานะการณ์นี้  แต่ถ้ามันจำเป็นก็อาจต้องใช้อีกครั้ง
 เขาก้มลงมองน้องชายที่นอนซ่อนตัวอยู่ที่พื้น  แทมินตอนนี้แทบจะไม่เหลือเค้าของน้องชายที่น่ารักของทุกคน เขานอนหายใจแผ่วเบา เสื้อของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือด
บาดแผลนั่นดูไม่สาหัสมากนักแต่ดูจากสีหน้าของแทมินแล้วเขาดูเจ็บปวดมากเลยทีเดียว
"บ้าจริง  ตามมาทันจนได้" จินกิคิดหาวิธีหนีก่อนที่จะถูกจับได้กันทั้งสองคน  เวลาตอนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน




"อย่าให้พวกมันหนีไปได้ คิบอม   พี่จงฮยอนก็เหมือนกัน  ไม่ว่ายังไง เราต้องได้ตัวสองคนนั้นก่อน"
"แต่นั่นมินโฮ พี่น้องของเรานะ แกทำอะไรรู้ตัวรึเปล่า แกกำลังจะฆ่าน้องนะ "
"ถึงมินโฮมันทำร้ายแทมินก็จริงนะพี่จงฮยอน  แต่ถ้าเราจับสองคนนั้นไม่ได้พวกเราสามคนตะหากที่จะตาย โอ๊ย !!  ชั้นจะทำยังไงดี ๆ"
"อย่าโวยวายนะคิบอม  ชั้นจะไม่ปล่อยให้พวกเราตายกันแน่ แต่ถ้าเรายังจับพี่น้องนั่นไม่ได้ ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไง "
"แกสองคน มันบ้าไปแล้ว  มินโฮ คิบอม "
"หยุดพูดนะพี่จงฮยอน เพราะพี่มันคนใจอ่อน ถ้าพี่จับพี่จินกิไว้ตั้งแต่แรก พวกเราก็ไม่ต้องลำบากกันอยู่ที่นี่  ไม่ต้องพูดมากละ ผมต้องลากสองคนมาให้ได้  ส่วน..ใครจะตาย  ผมไม่รู้.."

เสียงโวยวายดังใกล้เข้ามา  จินกิหมอบลงต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ การขยับเพียงนิดเดียว อาจทำให้ตรงนี้กลายเป็นจุดสังเกตุได้
เขาลอบมองไปยังกลุ่มชายที่เดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าของคนทั้งหมดเขาจำได้ดี นอกจากน้องชายทั้งสามแล้วยังมีลูกน้องคนสนิทของคนที่พวกเขาเรียกว่าคุณอาตามมาด้วย


"ตู๊ดดด  ตู๊ดดด... ตู๊ดดด..."เสียงโทรศัพย์มือถือของลูกน้องที่ติดตามมินโฮดังขึ้น    
"ฮัลโหลครับนาย   อยู่ครับสักครู่นะครับ    ... คุณมินโฮครับ จากนายครับ" เขายืนโทรศัพท์มือถือให้มินโฮ
"ครับอา   ผมตามมาจนติด ๆ ละครับ  ได้ตัวทั้งคู่แน่นอนครับ  ...ลูกน้องของอาไม่ต้องเพิ่มก็ได้ครับพอละ ยังไงก็ไปไม่รอดหรอกครับ   ครับ ได้ครับ" มินโฮวางสาย
"คืนนี้ต้องหาตัวมาให้ได้ แยกย้ายกันไป  นายตามชั้นมา  พี่จงฮยอนกับคิบอมพี่มากับผมดีกว่า ที่เหลือแยกไปอีกทาง "
เสียงมินโฮสั่งลูกน้องให้แยกกันตามหาจินกิและแทมิน คืนนี้พวกเขามีงานหนักต้องทำกันซะแล้ว ....


เสียงตระโกนโหวกเหวกเหล่านั้นดังพอจะให้จินกิรุ้ตัวว่าพวกนั้นตามมาจะถึงที่พวกเค้าซ่อนตัวอยู่   บ้าจริงเลยถ้าพวกเค้าโดนจับได้ตอนนี้ก็จบกันพอดี แทมินก็ต้องรีบรักษาบาดแผลด่วน
เขานอนนิ่งจนจินกิแทบคิดว่าน้องชายไม่หายใจ  ตัวจินกิเองก็แทบไม่ได้ยินเสียงหายใจของตัวเองเช่นกัน พระเจ้า วันนี้ ขอให้เขากับน้องชายรอดพ้นไปด้วยเถิด
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้  จินกินิ่งจนมั่นใจว่าพวกนั้นผ่านไปไกลมากแล้ว  เขาหันไปดูแทมมินที่นอนนิ่งอยู่

"แทมิน..." จินกิเรียกน้องชายเบา ๆ  พร้อมลดปืนที่กำจนมือชาลง ไม่จำเป็นเค้าไม่อยากใช้มันเลย พวกนั้นไปกันหมดแล้วนี่คือโอกาสหนีสุดท้ายของเขา
"พี่ครับ ..ทำไมพวกพี่มินโฮถึงต้องฆ่าเรา เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอครับ"น้ำเสียงของแทมินสั่นเครือ แทมินไม่ใช่คนอ่อนแอแต่เหตุการณ์วันนี้มันคงหนักเกินไปที่เขาจะรับได้
"...แล้วเราจะคุยเรื่องนี้กันที่หลัง ตอนนี้ต้องรีบไปก่อน  นายไหวใช่มั้ยแทมิน" จินกิบอกปัดน้องไป เขามีคำตอบให้น้องชายทุกคำถามที่เขาอยากรู้ แต่ตอนนี้การหนีคือสิ่งสำคัญที่สุด
แทมินพยักหน้าเบา ๆ   จินกิค่อย ๆพยุงน้องชายลุกขึ้นช้า ๆ   เขาทั้งคู่เริ่มต้นการหนีอีกครั้ง  อย่างน้อยการหยุดเมื่อสักครู่ก็ทำให้พวกเขามีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นมาอีกมากทีเดียว  

"ถ้าเราไปทางนี้ จะเจอกับถนนเส้นเล็กที่ใช้เป็นทางลัดลงเขา พวกนั้นต้องคิดว่าเราไปทางนี้เพราะมันจะลงเขาได้ไวกว่า  เพราะงั้นเราจะไปทางสายหลัก
ดึก ๆแบบนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมากก็จริง แต่จะมีพวกรถบรรทุกสินค้าวิ่งเป็นระยะ"จินกิบอกแผนเส้นทางหลบหนีกับน้องชายที่กำลังตั้งใจฟัง
"พี่ไม่ต้องห่วงผมนะครับ   ผมยังไหว  ผมไม่ยอมตายง่ายๆหรอก จนกว่าจะลากคอไอ้คนที่มันก่อเรื่องทำให้เราเป็นแบบนี้ ผมจะให้มันมาคุกเข่าต่อหน้าผมและจะจัดการมันเอง"
แทมินเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ เหตุการณ์วันนี้มันเหนือความคาดหมาย มันทำให้เขารู้สึกแย่ที่ต้องดูอ่อนแอขึ้นมาชั่วขณะ  เพราะฉะนั้นเขาจะไม่เป็นตัวถ่วงพี่ชายแน่นอน

จินกิหมดห่วงน้องชาย เขารู้ดีว่าปกติแล้วแทมินเอาตัวรอดจากเหตุการณ์แค่นี้ได้สบาย ๆ เพียงแต่วันนี้คู่ต่อสู้กลับมาเป็นพี่ชายที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 10ปี เด็กหนุ่มอย่างแทมิน
จึงต้องตกใจเป็นธรรมดาที่เห็นพี่ชายที่รัก กลับตามล่าเขาเสียเอง  การที่แทมินมีสติได้ตอนนี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น   แต่เขาก็อดห่วงน้องชายอีกสามคนไม่ได้
ต้นเหตุทุกอย่างของเรื่องที่เกิดขึ้นจินกิรู้ดี  แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจับเข่าพูดคุยกัน  เขารู้ว่าน้องแต่ละคนเป็นอย่างไง 10ปีที่ผ่านมา เขารู้แทบทุกเรื่องของน้องชายทุกคน

จงฮยอนที่อายุน้อยกว่าเขา 1 ปี ฝีมือการยิงปืนของจงฮยอนไม่เป็นรองใคร  เขาเป็นคู่ซ้อมให้กับแทมินเสมอ เขาเป็นคนที่พูดน้อยแต่ก็พยายามเข้าใจอะไรง่ายๆ
จงฮยอนรักความถูกต้องเพียงแต่ไม่อยากขัดใจใคร  จินกิเชื่อว่าจงฮยอนไม่เห็นด้วยกับเรื่องวันนี้  แต่เพราะไม่อยากขัดมินโฮ เขาต้องคิดอะไรอยู่ อย่างน้อย
จินกิก็รู้ว่าจงฮยอนไม่คิดฆ่าพวกเขาแน่ ...

มินโฮนั้น เขาเป็นคนรูปร่างหน้าตาดี ค่อนข้างเป็นที่สนใจในหมู่สาวๆ ซึ่งมินโฮก็ชอบด้วย มินโฮชอบฟันดาบมาตั้งแต่เด็ก  เขาใช้ดาบทุกชนิดได้คล่องแคล่ว
เขามักจะพูดว่าการฆ่าคนด้วยปืนมันง่ายไป มินโฮเป็นคนอารมณ์ร้อนมักจะโวยวายหากไม่ได้ดั่งใจเสมอ  แต่ที่ผ่านมามินโฮก็ไม่เคยทำร้ายใครก่อน...
จนถึงวันนี้ ภาพที่มินโฮเงื้อดาบลงมาฟันแทมินให้ขาดออกจากกัน  จินกิหัวใจแทบสลายเมื่อเห็นน้องชายแท้ๆโดนทำร้าย แทมินคงเสียใจมากแน่ ๆ
หากเขาช่วยน้องไม่ทัน   เขาแทบไม่อยากคิด ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  เขาคงต้องสูญเสียน้องชายคนนี้ตลอดไป ...

คิบอม หนุ่มน้อยหน้าตาสวย ภายนอกคิบอมอาจดูเป็นหนุ่มสำอาง เขาชอบแต่งตัวสีสันแสบตาและรักการกรีดอายไลเนอร์ที่บางคนเห็นก็จะว่าเค้าเหมือนผู้หญิงเลยก็ได้ ถึงเขาจะดูไม่สู้ใคร
แต่คิบอมเก่งทั้งยูโด เทควอนโด้ และมวยทุกรูปแบบ  แค่ไม่ชอบการต่อสู้หากไม่จำเป็น เพราะเค้าไม่อยากให้เลือดคู่ต่อสู้จะกระเด็นมาเปื้อนเสื้อผ้า มันทำให้คิบอมหงุดหงิด
ถึงคีบอมจะถูกใจแทมินตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแต่คนที่เขาเชื่อฟังมากที่สุดก็คือมินโฮเพราะเขามาอยู่ในบ้านหลังนี้พร้อมกัน คิบอมกับมินโฮจึงรักและสนิทกันมากกว่าใครๆ   
จินกิแอบเห็นสายตาของคีบอมตกใจตอนที่เห็นแทมินลงไปนอนกองกับพื้น  และคิบอมก็แอบยิ้มออกมาตอนที่เห็นว่าแทมินยังไม่ตาย  .....  


คืนนี้มันช่างวุ่นวายเสียเหลือเกิน


....................

02.00น.โดยประมาณ
อีกฟากหนึ่งของชายป่า


"มินโฮ  แกคิดอะไรอยู่ตอนที่ฟันแทมินลงไปนอนกับพื้น"เสียงของจงฮยอนดังขึ้นทำลายความเงียบที่ผ่านมานานแค่ไหนไม่รู้  ผู้ที่ถูกถามไม่มีคำตอบให้  แต่ยังคงเดินนำหน้าไปเรื่อย ๆ   
มินโฮในตอนนี้ใครก็เดาใจเขาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาอาจจะคิดทบทวนว่าทำอะไรลงไป หรืออาจจะคิดว่าทำไมแทมินถึงไม่ตายก็เป็นได้

"ไหนบอกแกเลิกสูบบุหรี่แล้วไงมินโฮ  แกนี่มันไม่รักตัวเองเลย"น้ำเสียงอู้อี้ของคิบอมที่เดินตามหลังมินโฮ เขาไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เท่าไหร่  ไม่สิเขาไม่เคยชอบเลย  
แต่พวกเขาก็มีเรื่องที่ต้องรีบทำมากกว่ากลิ่นบุหรี่เหม็น ๆ อีกเยอะ  ทำไมวันนี้มันวุ่นวายแบบนี้นะ  คิบอมอยากกลับไปสงบสติอารมณ์เหลือเกิน เขาคิดถึงอ่างอาบน้ำอุ่นๆ พร้อมไวท์สักแก้ว

"ตอนนี้แกไม่ตอบก็ไม่เป็นไร  แต่ชั้นหวังว่าแกคงจะให้คำตอบชั้นทีหลังนะ" จงฮยอนพูดขึ้นมา เขาไม่อยากมาทำอะไรแบบนี้เลย แต่สำหรับเขาแล้ว
มิโฮและคิบอมคือคนสำคัญสองคนแรกที่เข้ามาในชีวิตเขา ในวัยเด็ก สองคนนี้คือครอบครัวของเขาที่เขารู้จัก แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรักจินกิและแทมินน้อยกว่าพี่น้องคนอื่นๆ  
เพียงแค่ตอนนี้เขาอยากรู้ความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น   มันเกิดอะไรชึ้น เกิดอะไรขึ้น คำถามนี้ดังอยู่ในหัวของจงฮยอนตลอดเวลา  ....

"ทางนี้เป็นทางลัด ..แทมมินมันโดนมินโฮฟันซะขนาดนั้นแท้ๆ แต่พี่จินกิกลับพาหนีไปได้อีก เก่งนะ ฉลาดได้ตลอดเวลา "คิบอมเอ่ยชื่นชมพี่ชาย เพียงแต่ว่า
พวกเขาต้องจับจินกิกับแทมินให้ได้ก่อน ส่วนจะเป็นหรือตายนั้น คิบอมภาวนาในใจขอให้มินโฮอย่าทำกับแทมมินแบบนั้นอีกเลย  ถึงเขาไม่รู้อะไรมาก
แต่เขาก็ไม่อยากเห็นคนที่เขารู้จักตายแม้แต่คนเดียว แทมินน้อยของเขาป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ

"หึ ต่อให้มันไม่มาทางนี้  ยังไงซะก็หนีไปไหนไม่รอด" มินโฮขว้างบุหรี่ในมือลงทิ้งแล้วหันหลังกลับไปทางเดิม     แทมินไอ้ตัวยุ่งเอ๊ย มินโฮได้แต่ครุ่นคิดวิธีการต่อไป  
ยังไงซะพรรคพวกที่มีอยู่ตอนนี้คงเริ่มเคลื่อนไหวรายงานข่าวแล้ว  เขากลับบ้านก่อนดีกว่า  วันนี้เขาเหนื่อยมากละ  อยากนอนแช่น้ำสบาย ๆนานๆ   
พี่จินกิ  ผมคนนี้จะต้องตามจับตัวพี่มาให้ได้ ก่อนที่จะมีคนรู้เรื่องไปมากกว่านี้  ...  พวกพี่หนีไม่พ้นมือผมแน่

"กลับกันเถอะ  เดี๋ยวคงมีคนรายงานกลับมาถ้าเจอเขา พรุ่งนี้เราต้องเริ่มงานกันแต่เช้า" มินโฮบอกลูกน้องของนาย  ให้แยกย้ายกันกลับไปได้ แล้วเขาจะติดต่อกับไปเอง
คิบอมดีใจที่ได้กลับไปนอนซะที ส่วนจงฮยอนเขาขอตัวแยกไปที่อื่น โดยบอกเพียงว่า เขาอยากอยู่คนเดียว  คืนนี้เขารู้สึกเหมือนโลกกำลังจะแตกสลาย .....





.....................................................





จากใจผู้เขียน

เรื่องแรกเอาแบบตามตรง
ตอนสองยังป่วยอยู่เลย แก้แล้วแก้อีก
จะพยายามเขียนให้จบละกันนะคะ
Fightting ♥~

Create Date : 14 ธันวาคม 2555 Last Update : 16 ธันวาคม 2555 1:01:00 น. Counter : 539 Pageviews.		5 comments
Share Tweet