แวะมาทักทายจ้ะ
มีความสุขน้า

ผมเคยอ่านที่ไหนจำไม่ได้นะ คำว่า "เล่น" ในภาษาสมัยเก่าๆ นี่เป็นเรื่องจริงจังมาก

ประมาณว่าไม่ใช่มั่วๆ หรือทำไปอย่างนั้นๆ แต่ "เอาจริงเอาจัง" เพียงแต่ว่าไม่ใช่เป็น "วิชาชีพ" เท่านั้นเอง

แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันแตกต่างกับคำว่า "นักเลง" อย่างไร

อย่างเช่น "เล่นพระ" กับ "นักเลงพระ"

เป็นไปได้ว่า "นักเลง" นี่ระดับสูงกว่า "เล่น" (อันนี้เดาล้วนๆ)

เป็นประเด็นที่น่าสนใจยิ่ง....

แต่ปัญหาก็คือ สังคมเราบางครั้งก็นิยมพวก "มือสมัครเล่น" ที่ทำงานบางอย่างได้เสร็จแล้วดูดีดูสนุก กว่า "มืออาชีพ" ที่ทำงานพื้น ๆ แล้วเกิดผิดพลาดในบางครั้ง

ไปถามพวกวิชาชีพแพทย์เอาเถิดจะได้ตัวอย่างหลากหลาย

...ว่าแล้วผู้พูดก็หนีไปทำงาน "สมัครเล่น" ของตน ต่อไป...

ตอบ : -
คุณ --yeejin-- ขอบพระคุณมากครับ

คุณสหายสิกขา จริงๆคำว่า "นักเลง" มันเป็นคำคลาสสิกของคำว่า "แฟนพันธุ์แท้" นะครับ

งานของนักเลง มักไม่ใช่งานอาชีพ เช่น เลี้ยงไก่ชน เลี้ยงนกเขา เลี้ยงปลากัด เล่นบอนไซ เล่นว่าว เล่นพระเครื่อง

แต่ "นักเลง" ต้องมีความรอบรู้ในงานอดิเรกของตนชนิดลึกถึงราก ไม่งั้นอาจจะกลายเป็นหมูเอาง่ายๆ

นักเลงเลยแทบจะมีความหมายว่า "กูรู" เลยก็ได้ ในแต่ละวงการนั้นๆ

เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีใครใช้คำว่า "นักเลง" ในความหมายของแฟนพันธุ์แท้ (เป็นความหมายเชิงบวก) กันเท่าไรแล้ว

ถ้าผมเปิดนิตยสาร "นักเลงการ์ตูน" ขึ้นมาแข่งกับ "โอตาคุ" ก็รู้สึกว่าแค่ชื่อก็แพ้แล้ว

ว่าแต่นิตยสาร "นักเลงรถ" นี่เขายังมีอยู่ไหมครับ ?

พี่มานะฯ

ปัญหาของมือสมัครเล่น ไม่ใช่คุณภาพของงาน แต่อยู่ที่ความสม่ำเสมอของงาน

ส่วนใหญ่งานของมือสมัครเล่นจะหวือหวา คุณภาพสูง อ่านแล้วน่าทึ่ง นั่นเพราะทำตอนสนุกสุดๆ กลั่นออกมาได้

ถ้ามือสมัครเล่น เล่นแล้วยอมรับว่าทำเล่นสนุกๆ นานๆทำออกมาสักชิ้น ให้เลื่องลือในวงการ ผมว่าเป็นเรื่องดีมีสีสัน

แต่ปัญหามันจะเกิด กับมือสมัครเล่น ที่คิดว่าตัวเองเจ๋งแล้ว และไปรับงานชนิดมืออาชีพ คืองานที่ต้องอาศัยความต่อเนื่อง สม่ำเสมอ และรักษาคุณภาพ มาทำ

ความทุกข์ขนาดหนักจะตกแก่มือสมัครเล่นคนนั้น ไม่มาก ก็น้อย ขึ้นกับความสามารถนะ

แต่กระนั้นก็ตาม ถ้าผ่านขั้นตอนเหล่านี้ไปได้ เขาก็อาจจะพัฒนาไปเป็นมืออาชีพที่ยอดเยี่ยมได้

แต่บางคนผ่านไปไม่ได้ เสียผู้เสียคน แทบจะทิ้งงานอันเคยสมัครเล่นไปเลย เรียกว่าเสียงานอดิเรกไปทันที

ไอ้เรื่องมือสมัครเล่นแล้วริไปทำอาชีพจนน้ำตาเล็ด ตัวอย่างที่ดี คือ คนชอบทำอาหาร ชอบทำขนม หลายคน ทำอร่อยยอดเยี่ยม ใครกินใครชม เพื่อนๆก็ยุให้ไปเปิดร้านขนมหรือร้านอาหาร

พอไปเปิดร้านเข้าจริงๆ ก็ได้รู้ว่า นรกกินกบาลมันเป็นอย่างไร...

หลายคนเข็ดขี้อ่อนขี้แก่ เลิกทำขนม หรือทำอาหารไปเลยก็มี

บทความที่เขียนนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะเปรียบเทียบเรื่องมืออาชีพ กับคือสมครเล่น ว่าใครเจ๋งกว่าใคร

แต่อยากจะสือสารไปยังมือสมัครเล่นผู้ประสบความสำเร็จว่า อย่าเพิ่ง "หมิ่น" มืออาชีพเขาเร็วนัก

ถ้าหากคุณไม่เคยอยู่ในสภาวะที่ต้องทำอะไรอย่างมืออาชีพ คือทำงานที่มีหน้าที่และความรับผิดชอบ เหนือกว่าอารมณ์ความรู้สึก และต้องรักษาคุณภาพให้มาตรฐานในระดับหนึ่ง

นิติพงษ์ ห่อนาคให้สัมภาษณ์เรื่องความเป็นมืออาชีพไว้ชัดสุดคือ แม้อารมณ์ไม่มี แต่งานแต่งเพลง(ซึ่งโดยสาระของงานต้องอาศัยอารมณ์เป็นหลัก) ก็ต้องทำ เพราะ "ความเป็นมืออาชีพ"
ที่หมายถึง "ความรับผิดชอบ" มาก่อน "อารมณ์"

แต่คนที่น่าอิจฉาที่สุดคือ คนที่ มี "งานสมัครเล่น" ตรงกับ "งานอาชีพ"
เพราะเขาจะทำงานอย่างมี "ฉันทะ" เสมอ

นี่คืองานของมืออาชีพ ที่ไม่ได้ทำเพราะ “เล่น”
แต่เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบ และการรักษามาตรฐาน ทำให้เขาเป็นมืออาชีพ

มืออาชีพที่ไม่ต้องเล่น ไม่ต้องรออารมณ์ ไม่ต้องนึกสนุกก่อนถึงจะทำได้ดี

- - - - - - - - - - - - - -

อันนี้โดนครับ

แวะมาเยี่ยมชมครับ