Group Blog |
รู้แล้ว.....ทำไมถึงร้องไห้
เวลาดูละครโทรทัศน์ เรามักจะร้องไห้อยู๋เป็นประจำ
บางทีละครมันเศร้ามาก บางทีละครก็ไม่เศร้าเลย อาจจะตลกด้วยซ้ำไป แต่ทำไมเรายังร้องไห้ ขณะที่เราร้องไห้ เราในใจเราจะคิดถึงตัวเราเองด้วย ว่าถ้าตัวละครนั้นเป็นเรา เจอเหตุการณ์แบบนั้นบ้าง จะเป็นไง บวกกับความเซ้นซิทีฟของเราด้วย และบวกกับพื้นฐานของจิดใจเราด้วย ทำให้ร้องไห้มากกว่าความเศร้าของละครอีก บางครั้งละครจบไปแล้ว เราถึงกับร้องไห้ไม่หยุดเลย เศร้าไปซักพักนึงทีเดียว วันนี้เราดูโทรทัศน์กับแฟนเราอีก เราก็ร้องไห้อีก แฟนเราบอกว่า เวลาเราดูละครเกี่ยวกับความรักทีไร เราร้องไห้ทุกที เอ๊ะ! เราคิดในใจ เออ มันจริงแฮะ ใช่เลย เรามักจะร้องไห้ให้ละครที่เกี่ยวกับความรักจริงๆ ด้วย เราไม่เคยสังเกตเลย แฟนเรานี่ช่างสังเกตจัง มาคิดดู ส่วนตัวเรา มักจะคิดว่าไม่ค่อยมีคนรักหรือสนใจเราเท่าไหร่เลย หมายถึงคนในครอบครัวนะ (ยกเว้นแฟนเรา) ก็เวลาที่เราอยากจะกินอะไร ถ้าเราไม่ทำเองก็มักจะไม่ได้กิน แต่กับน้องเรา อยากกินอะไร แม่ก็จะทำให้กิน อาจจะเป็นเพราะเราเกรงใจแม่ก็ได้ เลยไม่ค่อยให้แม่ทำให้ หรือว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหน ถ้าแม่รู้แม่จะบ่นทุกที ไม่เคยบอกว่า "เที่ยวให้สนุกนะ" มีแต่บ่นว่าเราทุกที แม่ไม่เคยแสดงความรักหรือเป็นห่วงเราแบบดีๆเลย มีแต่ว่าเรา บ่นเรา จริงอยู่ที่บ่นเพราะหวังดี เป็นห่วง แต่เราอยากให้แม่เราให้กำลังใจเราบ้าง ทำให้เรารู้สึกโหยหาความรักที่อบอุ่น พอมาดูละครเกี่ยวกับความรัก ไม่ว่าจะรักที่สมหวัง ผิดหวัง สนุกสนาน ตลก ถ้าเกี่ยวกับความรักแล้วล่ะก็ เราร้องไห้ตลอดเลย มีใครเป็นแบบเรามั๊ยเนี่ย ให้ดูรูป แต่ไม่ดู
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเรา เราไปเที่ยวกับที่บ้านพี่โตมา แล้วก็ถ่ายรูปมา กะว่าอัดรูปแล้วจะเอาไปให้ที่บ้านพี่โต
แต่พี่โตจะเอาไปวันเสาร์เพราะพี่โตต้องกลับบ้านทุกวันเสาร์ ฉะนั้นตอนนี้ยังไม่ถึงวันเสาร์ พอร้านปิดแล้วเราก็เอารูปที่เราอัดมาไปให้แม่เราดูก่อน เราอยากจะให้แม่เราดูเนื่องจากว่าช่วงนี้แม่เรางอนๆ อะไรเราก็ไม่รู้ ก็เลยหาเรื่องหาโอกาสจะคุยกับแม่เรา และอีกอย่าง แม่เราไม่เคยเห็นคนที่บ้านพี่โต ก็เลยอยากจะเอารูปไปให้แม่เราดู จะได้บอกด้วยว่า คนนั้นคนนี้เป็นใครบ้าง แต่แม่เราไม่ยอมดู บอกว่ากลางวันทำไมไม่เอามาให้ดู มาให้ดูตอนนี้ไม่ว่าง เพราะแม่เราติดละคร เราก็นั่งดูละครกับแม่เรา เราไม่อยากดูหรอกละครโทรทัศน์น่ะ แต่เราก็ต้องพยายามดู เอาใจแม่ และรอให้โฆษณาก็ค่อยเอาให้ดู พอโฆษณาเราก็เอาให้ดู แม่เราก็คุยไปเรื่องอื่น ไม่ยอมดูอีก เป็นงี้หลายครั้ง จนเราคิดว่าแม่คงไม่ดูละ เราก็เลยบอกแม่ว่า " ไว้ม๊าว่างก็ค่อยดูละกัน วางอยู่ตรงนี้นะ " แล้วเราก็เข้าห้องของเราไปดูโทรทัศน์คนละช่องกับแม่ พอดูโทรทัศน์จบเราก็ออกจากห้องมาแอบดูว่า แม่เราได้ดูรูปหรือยัง เราทำตำหนิไว้ ถ้าดูแล้วตำหนิที่ทำไว้จะต้องผิดจากเดิม ปรากฏว่ายังไม่ได้ดู เรารู้สึกน้อยใจและเสียใจนิดๆ แอบร้องไห้ด้วย แต่เราก็ยังมีหวัง เพราะก่อนนอนเราก็แอบทำตำหนิไว้อีก หวังว่าพรุ่งนี้แม่คงจะมาเปิดดูบ้าง แล้วเราก็เข้านอน รอความหวัง ที่แม่เรางอนอาจจะเป็นเพราะว่า วันนี้ตอนเย็นๆ งานเราเยอะมาก แม่เราไปตลาดกลับมา แล้วถามเราว่าจะเอาอะไรบ้าง คือของกินที่แม่เราซื้อมาจากตลาด แม่เราจะให้เรามาเลือกดูว่าจะเอาอะไรบ้าง เราก็บอกแม่ว่า เรายังไม่ว่างเลย ยังติดลูกค้าอยู่ และงานก็กำลังเร่งมากด้วย แม่เราก็เลยขึ้นบนบ้าน โดยไม่พูดอะไรเลย แล้วจะให้ทำไง งานมันต้องทำหนิ จะให้ทิ้งงานแล้วมาคุยกับแม่เราหรือไง เราไม่ได้ปฏิเสธแม่เราอย่างไร้เยื่อใยที่ไหนกัน เราบอกกับแม่เราดีๆ นะ พอไม่ว่างคุยด้วยแม่เราก็ชอบงอนอยู่เรื่อย ง้อก็ยาก พูดก็ยาก กลางวันเราไม่ว่าง พอกลางคืนแม่ก็ไม่ว่างต้องดูละคร เราเลยไม่รู้จะพูดคุยกับแม่ยังไง แถมถ้าจะคุยก็ต้องดึกๆ หลังละคร เราก็ง่วงนอน ตอนเช้าก็ต้องตื่นทำงานด้วย เราอยู่ดึกไม่ไหวหรอก ธุระส่วนตัวของตัวเองก็ต้องทำนะ ไม่รู้จะพูดกับแม่ยังไง เราแค่อยากระบายหน่อยน่ะ ถ้าไม่อยากอ่าน ไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ แต่เรารอความหวังจากแม่อยู่นะ |
หมูน้อยตัวโต
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
