|
|
เรื่องสั้น "เมื่อความตายมาเยือน"
นี่เราจะไปไหนกัน ฉันถามน้องชายด้วยอารมณ์อยากรู้
ก็เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หรือพี่จะกลับก็ได้นะ น้องชายจอมซนตอบกลับทันทีด้วยสีหน้าแสดงอาการไม่พอใจ พลางรีบเดินจ้ำแหวกเถาวัลย์สีน้ำตาลอย่างรวดเร็ว ซึ่งคำตอบกับการกระทำตอนนี้มันช่างดูขัดกันยิ่งนัก
บ่ายนี้อากาศไม่ค่อยจะแจ่มใส ฉันรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นคลุ้งตลอดทางที่เราทั้งสองได้เดินผ่านมา พยายามขบคิดว่ามันคือ กลิ่นอะไร แต่ก็ไม่ได้คำตอบสะที เจ้าน้องชายก็รีบเดินเสียจนแทบไม่ได้พูดคุยกัน
ท่ามกลางการเดินทางที่ไม่รู้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร
ฉันได้พบเห็นเรื่องราวมามากมาย
หนึ่งในความทรงจำเลวร้ายนั่นคือ ญาติพี่น้อง ของฉันที่ต้องจบชีวิตลงอย่างอนาถ บ้างก็หายสาบสูญไป
ความจริงเรื่องนี้ฉันไม่ได้อยากจะถ่ายทอดให้ใครได้รับรู้ แต่หากวันหนึ่งฉันต้องจากไปเหมือนกับพวกเขาคงจะเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับญาติพี่น้องของฉันที่ยังมีชีวิตอยู่อีกเช่นกัน
ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันได้ออกมาเดินเล่นกับพี่ชายในป่าเถาวัลย์สีน้ำตาลแห่งนี้ วันนั้นมีน้ำใสๆ ตกลงมาจากฟ้าประมาณ 3-4 หยดใหญ่ๆ แต่อนุภาพมันรุนแรงตั้งแต่แรกที่ตกกระทบถึงพื้นที่เรายืนกันอยู่
ฉันวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตเพราะด้วยกลิ่นที่ฉุนมาก สูดดมแล้วทำให้แสบจมูกจนแทบจะยืนอยู่ไม่ไหว อีกทั้งผิวหนังใต้ฝ่าเท้าฉันเริ่มไหม้เกรียม ฉันตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงรีบหนีเอาชีวิตรอด
เวลาผ่านไปได้สักระยะหนึ่งหลังจากที่อพยพตัวเองออกมาจากสถานการณ์ที่เลวร้าย พลันนึกได้ว่าพี่ชายของฉันไม่ได้หนีมาด้วยกัน ฉันจึงกลับไปรอเขาที่บ้าน
จนผ่านมา 2 วันก็ไม่มีวี่แววที่เขาจะกลับมา
น้องชายของฉันร้อนใจมากจึงชวนฉันออกตามหา
แต่ฉันเองเข้าใจดีอยู่แล้วว่าการตามหาครั้งนี้คงได้พบเพียงร่างที่ไร้วิญญาณเหมือนกับญาติของเราที่จบชีวิตลงท่ามกลางป่ามรณะแห่งนี้
เคยมีเรื่องเล่าที่น่ากลัวเกี่ยวกับอาถรรพ์ ป่าเถาวัลย์สีน้ำตาล อีกเรื่องหนึ่งคือ เจ้ายักษ์ใจร้าย ไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าคร่าตาพวกมันมาก่อน นอกเสียจาก มือใหญ่ๆ ของพวกมันที่คอยมาจับตัวพวกเราเอาไปฆ่าแกงอย่างทารุณ ดูไปแล้วชีวิตเราช่างน่าสงสารเสียกระไร ทำไมถึงมีแต่คนคอยจ้องฆ่าฟัน ฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าพวกเราไปทำอะไรเขาไว้ !!
พี่ชาย!!! ช่วยด้วยยยย
เสียงน้องชายตะโกนลั่นมาจากทิศด้านหน้าที่เขาเดินจ้ำทิ้งระยะหายไปได้สักครู่
ฉันรีบเดินแหวกเถาวัลย์สีน้ำตาลที่หนาแน่นอย่างเร็วไว
แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ตกใจยิ่งนัก
น้องชายฉันกำลังถูกเจ้ายักษ์จับตัวไป
ขาฉันเริ่มสั่น น้ำตาฉันเริ่มไหลด้วยความหวาดกลัว
จิตใจฉันพลันแต่จะให้หนีไปจากภาพที่เห็น
แต่ฉันก็ทำไม่ได้ขามันก้าวไม่ออก
และแล้วยักษ์ใจร้ายก็เอาน้องชายฉันไปฆ่า
ส่วนฉันเริ่มขยับถอยหนีมาได้ไม่ทันไรก็มีชะตากรรมที่คล้ายกัน!!
ก่อนที่ร่างกายฉันจะถูกบดขยี้ หูก็ได้ยินเสียงของเด็กหญิงแว่วดังมาแต่ไกล
แ...ม่
เอาอีกแล้วนะ
บอกแล้วใช่ไหม มันบาป
---- ก็มันกัดหมาเราทำไมหล่ะ แม่ก็ต้องฆ่ามันสิ ---- !!
สัพเพ สัตตา อะเวราโหตุ
ฝากเรื่องสั้นเล็กๆ น้อยๆ ไว้ในอ้อมใจด้วยนะจ๊ะ
จบการเขียนมาก็เพิ่งจะได้ใช้มันเป็นเรื่องเป็นราวก็คราวเนี้ย 
| Create Date : 26 พฤศจิกายน 2551 |
| Last Update : 26 พฤศจิกายน 2551 19:24:11 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 618 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ตีไม่แรง ไม้แพง แต่งตัวเท่ห์
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [