• ห้องส่วนตัว
• 2020-2022
• 2019
• 2017-2018
• 2015-2016
• 2014
• 2013
• 2012
• 2011(My Ocean)
• 2010
• 2008-2009
• Dear Connie
• ห้องครัว
• แต่งหน้าเค้ก
• ห้องงานฝีมือ
• My little kashmiri bird

• Jolly Joey
• fozzil
• madam_ozzy
• monkey_bone
• เต่าญี่ปุ่น
• Cookie Nim
• ย่าชอบเล่า
• aumko
• Webmaster - BlogGang

• เว็ปของคนช่างกิน ช่างทำค่ะ
• BlogGang.com

บล็อกสุดท้ายของปี (หรือเปล่า)๓ แกะ แก๊ะ แกะ ซ้อมไว้ยิงแกะ?? มั่งดิ   Create Date : 02 ธันวาคม 2553     Last Update : 2 ธันวาคม 2553 11:03:12 น. Counter : 1035 Pageviews.   3 comment Share Tweet

บล็อกสุดท้ายของปี (หรือเปล่า)๒ ออกจากห้องมาดูสิ่งอื่นๆดีกว่า   Create Date : 02 ธันวาคม 2553     Last Update : 2 ธันวาคม 2553 10:44:45 น. Counter : 406 Pageviews.   0 comment Share Tweet

บล็อกสุดท้ายของปี (หรือเปล่า)๑ เอารูปมาเก็บหรอกน่า รูปห้องนั่งเล่น .. เตือนให้รู้ว่า คริสมาตกำลังจะมาละนา.. ห้องน้ำสวยๆ อ่างล้างหน้า .. เข้ากับบรรยากาศ อุโมงค์แสนสวยในห้องน้ำ ผนังก็สวยยย เนอะ   Create Date : 02 ธันวาคม 2553     Last Update : 2 ธันวาคม 2553 10:30:51 น. Counter : 425 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เขียนเป็นที่ระลึกเมื่อ WoN แต่งงาน 23-10-10 WoN เอ๊ยย... ชั้นเขียน blog นี้เป็นที่ระลึกในวันที่ชั้นคิดว่าแกมีความสุข และได้พบกับวันที่รอคอยมาในชีวิต เรารู้จักกันมาประมาณ 15 ปีแล้วเนอะ ... เล่าให้ใครๆฟังคนเขาก็ว่าประหลาด .. เพราะเรารู้จักกันแบบไม่รู้จักหน้า .. นึกย้อนไปเมื่อสมัยชั้นอยู่ที่หน้าจอสี ฟ้า .. ตัวหนังสือ .. สีเหลือง หรือสีขาวนะ แก .. เอ๊ะ หรือ ดำ .. อย่ามาค่อนว่าชั้นแก่เลย .. มันตั้งนานมาแล้วนี่นา เอาเป็นว่า ไอ้โปรแกรม IRC นี่แหละ ทำให้พวกเรา .. เด็กนักเรียนไกลบ้านห่างเมือง มารวมตัวคุยกันแก้เหงา .. แกจำเพื่อนเก่าๆได้ไหมนะ ... ชั้นจำได้ไม่เยอะเท่าไหร่ .. แต่นับว่าเราสนุกกันดีในสังคม online ยุคแรกๆสมัยนั้น .. โดยที่ชั้นเองได้คุยกับแก .. WoN .. WoNtoN อ้วยเอ๊ยยยย... ตลกดี .. ที่วันนี้คนที่เรารู้จักในกลุ่มนั้นหายกันไปหมดแล้ว.. เหลือแต่แกกับชั้น... คิดถึงพวกเค้าเหมือนกันนะแก... ว่าไหม? เออ.นี่ !! แกรู้ไหม.. ครั้งแรกที่แกโทรมาหาชั้น.. จากอเมริกามาออสเตรเลีย .. ชั้นขำเสียงแกแทบตาย... คนบ้าอะไรวะ..เสียงแหบๆ.. มันเป็น character ที่หายากอยู่นะ พอๆกับการที่แก complaint ว่าชั้นเสียงแหลมหน่ะแหละ .. อ้ายบ้า.. ว่าแต่...แกใจดีนะ.. โทรหาชั้นครั้งละนานๆ .. คุยกับแกแล้วชั้นสนุกดี.. คุยได้เรื่อยๆเลยแหละ.. ชั้นยังจำได้ถึงช่วงเวลาที่ชั้นจะบินไปอเมริกาเพื่อเจอวงศ์.. แล้วบ่นๆว่าตังค์จะพอป่าววะ.. แกจำได้ไหมว่า..แกoffer ค่าตั๋วด้วย.. ด้วยประโยคที่ทำเอาชั้นแอบน้ำตาซึม.. แกบอกว่า ในเมื่อเรื่องของแกเป็นไปไม่ได้แล้ว.. แกก็อยากเห็นเรื่องของชั้นเป็นไปได้ .. ก็ยังดี.. แต่ก็นั่นแหละ.. สุดท้าย ไอ้เรื่องครั้งนั้นของพวกเรา.. ก็เป็นไปไม่ได้ทั้งสองคนหละว๊า.. เนอะ .. เนี่ย...ชั้นไม่รู้ว่าชั้นหมดความอยากจะเห็นหน้าแกไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ .. อาจจะเป็นตั้งแต่แกเล่นตัวไม่แลกรูปกะชั้น.. ฮ่าๆๆ .. แกก็ได้รูปชั้นไกลๆไป1รูปหละน่า.. แล้วชั้นก็จินตนาการ ถึงไอ้ลูกคนเล็กเสียงแหบๆต่อไป .. ฮาดี.. เพราะชั้นก็ไม่ได้รู้สึกว่า ชั้นกะแกต้องเห็นหน้ากันหรอก .. มันคุยได้.. แกโทรมาทีไร.. ชั้นก็ดีใจทุกครั้งสิน่า.. แถมชั้นไม่อยากจะบอกว่าชั้นยังเก็บpostcard ที่แกเขียนมาด้วยนา เพราะแกโฆษณาว่ามันมีค่ามากกว่าทองคำ .. (ตอนนี้ทองแพง.. ชั้นเอาโปสการ์ดแกไปแลกเป็นทองมาได้ที่ไหนไหมวะ?) ตอนแกไปจากฟิลี่..ไปอยู่ Baltimore ชั้นรู้ว่าแกอาจจะอยากหายไปเลย.. ด้วยหลายๆเรื่อง.. แต่ชั้นก็ยังอยากติดต่อแกเกินกว่าจะยอมปล่อยให้แกเงียบเฉยไปอย่างนั้น.. อยู่ๆ แกเลยได้รับ email ชั้นไงหล่ะ .. แกรู้ไหม..ชั้นนั่งไล่ตัวอักษรทดลองส่งemail หาแกแทบแย่.. ดีนะ ที่อย่างน้อยรู้ชื่อจริง กับนามสกุลแกหน่ะ ... แล้วอีกทีนึง.. ตอนชั้นกลับไทยแล้ว..แกก็หายสาบสูญไป.. จนชั้นโทรไปที่บ้านแกเพื่อขอเบอร์โทร แล้วโทรไปหาแกเป็นหนแรกในชีวิตหน่ะ.. ตอนนั้นชั้นพูดอะไรไม่ออกเลย.. ขำอย่างเดียว.. แบบสะใจมาก... ว่าแกหนีเพื่อนอย่างชั้นไม่พ้นหรอกเว้ยยย... ชั้นหาเบอร์แกได้.. ฮ่าๆๆ... ระหว่างที่แกทำท่าจะลงหลักปักฐานอยู่ที่โน่น .. แกก็ยังโทรมาเมื่อแวะกลับมาเที่ยวเมืองไทยบ้าง.. หรือเมื่อทำงานอยู่ที่โน่นบ้าง.. ถ้าหายกันไปนานๆ ไม่ใครคนใดคนหนึ่งก็จะก็มีเมล์เช็คกันบ้าง สั้นๆ ง่ายๆ ว่า Dead or alive ? ชั้นก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่า..ถ้าแกตอบมาว่า dead ชั้นจะทำยังไงวะ? ฮ่าๆ จนวันที่แกบอกว่าแกกลับมาทำหน้าที่ลูกที่ดีที่นี่แหละ แกก็มาอยู่ใกล้ชั้นมาหน่อย.. แผ่นดินเดียวกันแล้วไงแก.. จะว่าไป จนถึงขนาดนั้น..เราก็ไม่เคยคิดอยากเจอกันเนอะ.. ชั้นว่าแกก็คิดเหมือนๆกับชั้นแหละ ว่าผ่านมา 15ปีนี่.. ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเห็นหน้าแล้ว... ว่าไหม? จนแกเล่าเรื่องความรักครั้งล่าสุดนี่แหละ.. ถึงจะไม่ได้ปรึกษาอะไรมากมาย แต่ชั้นก็ขอถือวิสาสะว่าชั้นก็ได้รับรู้ความเป็นไปเรื่องความรักของแกเอาการอยู่นะ .. รับรู้อย่างเอาใจช่วย และดีใจกับแกจริงๆ... เพราะนับจากวันที่ชั้นเคยได้รู้เรื่องของแกสมัยโน้น ชั้นก็คิดอยู่ในใจว่าวันหนึ่ง.. แกคงมีวันที่ใช่กับคนที่ใช่ของแกสักที.. แล้วมันก็มาถึงนะ ชั้นดีใจมากเลย... ที่แกบอกว่าแกจะแต่งงาน.. แล้วชั้นก็เลยรับปากแกว่าจะไปงาน.. ไปแสดงความยินดี แล้วมันก็จะเป็นวันแรกด้วย.. ที่เราจะได้เจอกัน... ชั้นดีใจที่เข้าไปทันนาทีสุดท้ายก่อนแกจะพาเจ้าสาวแสนสวยเดินเข้าไปในงาน.. ทันได้ยืนมองไกลๆ ..และเมื่อแกหันมาทำหน้างงๆ .. ชั้นก็ได้ชี้แล้วพูดแบบไม่มีเสียงให้แกรู้ว่า .. "ชั้นเอง.. อ้วน... ชั้นเอง.. แกขอให้ชั้นมา.. และชั้นก็มาอยู่นี่แล้วเพื่อน"... หลังจากแกเปลี่ยนหน้างง เป็นหน้าเข้าใจได้. แกก็ตะโกนประโยคเด็ดออกมา.. ประโยคที่ทำให้ชั้นมั่นใจได้ว่าแกไม่ใช่ตัวปลอม..และชั้นก็ไม่ได้เข้างานผิด.. "ไอ้เลวววว มาช้า" .. ฮ่าๆๆๆ .. ..อ้วน...เป็นแกจริงๆ .. ที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้น .. เป็นเพื่อนที่ชั้นรู้จักมา15ปี ... เ พื่ อ น ที่ ไ ด้ มี วั น ที่ ร อ ค อ ย ม า แ ส น น า น .. วันนี้..ชั้นเขียนบล็อคนี้เป็นที่ระลึก .. เขียนให้แก.. เขียนด้วยใจที่เต็มไปด้วยความสุขและความยินดีกับการเริ่มชีวิตคู่ของแก.. ขอให้มือที่จับจูงกันในคืนนั้นเป็นมือที่จับจูงกันไปอย่างเข้าใจจนวันสุดท้ายของชีวิตนะเพื่อน... ยินดีด้วย..   Create Date : 24 ตุลาคม 2553     Last Update : 24 ตุลาคม 2553 17:03:11 น. Counter : 445 Pageviews.   3 comment Share Tweet

ละเลงฝาผนัง ไม่ค่อยได้มาเขียนอะไร.. แต่วันนี้จะมาเก็บรูปไว้ เป็นที่ระทึก.. ว่าเคยเป็นมือปืนรับจ้าง(โดยบังเอิญ) ไปรับจ้างละเลงฝาผนังชาวบ้านมา... เเค่นี้แหละ.. ตามนั้น.. ตามรูปด้านล่าง   Create Date : 03 มิถุนายน 2553     Last Update : 3 มิถุนายน 2553 18:04:47 น. Counter : 880 Pageviews.   4 comment Share Tweet