BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : ตอนที่ 8 ความจริง

ประธาน รองประธาน และเลขานุการ จ้องมองกรรมการผู้ทรงเกียรติด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ทั้งที่ทุกคนกำลังจะได้ฟัง ‘ความจริง’ มนกลับเอาแต่เขมือบของกินจนคุณแม่และวานิลต้องรีบกลับเข้าครัวเพื่อนำของว่างมาเติมให้

“หยุดกินได้แล้ว!!”

กานต์เตือนสติคนกินจุซึ่งส่งสายตาว่า หิวสุดๆ อย่างไม่ปิดบัง “คุณแม่มาแล้ว หยุด! เดี๋ยว! นี้!” เธอตีแขนคนตะกละตามจังหวะสามคำสุดท้ายก่อนที่มารดาของวานิลจะเดินมาถึง

กลุก กลิ๊ก กลุก...

มนยิ้มรับการกลับมาของจานคุ้กกี้และเสียงน้ำแข็งกระทบโถน้ำหวานในมือเจ้าบ้านทั้งสองคน เธอไหว้ขอบคุณไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่และลดความเร็วในการหยิบของเข้าปากอย่างมีมารยาทตามคำเตือน

ทางด้านนางจินดา เมื่อเห็นสีหน้าของมิ้นท์กับกานต์จึงรินน้ำหวานเพิ่มให้และเริ่มประเด็นที่เด็กๆ สนใจในทันที

“ที่หนูนินเขียนในเรียงความเป็นเรื่องจริง”

“และที่บอกว่าคุณปู่ไม่ได้ทำอาชีพยามก็ไม่ได้โกหกจ้ะ”

คำพูดของคุณแม่ชวนให้สับสน แม้แต่ลูกสาวยังเป็นกังวลว่ามารดาจะเล่าเรื่องอย่างไร

“ก่อนที่แม่กับหนูนินจะย้ายมาที่นี่”

“มีโจรปีนรั้วเข้ามางัดบ้านที่กรุงเทพฯ ค่ะ”

เสียงอุทานห้ะ! ด้วยความตกใจดังลั่นสวนดอกไม้ “แล้วเป็นยังไงบ้างคะ!” มิ้นท์โพล่งถามเป็นคนแรก

คนเล่าหันไปยิ้มให้และกล่าวตอบทันใด “โชคดีที่พวกเราไม่อยู่บ้านจ้ะ”

แขกทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก มีเพียงมนที่ยังคงเคลื่อนไหวด้วยการคว้าคุ้กกี้จากจานใบใหญ่มาเติมในจานตัวเอง??

“โชคดีที่สุดคือเพื่อนบ้านของเราเห็นเหตุการณ์เข้าซะก่อน โจรหนีไปได้ แต่ก็ไม่ทันได้ขนอะไรไป วันรุ่งขึ้น คุณพ่อของหนูนินก็เลยซื้อกล้องวงจรปิดมาติดไว้เต็มบ้านเลยล่ะค่ะ”

“ทีนี้ ลองทายกันดูสิคะว่าใครทำหน้าที่ยามดูกล้องวงจรปิดผ่านจอคอมพิวเตอร์??”

ทุกคนคิดตามและตอบคำถามได้อย่างถูกต้อง “คุณปู่แน่นอนค่ะ!!” เหล่านินนะนึกถึงตัวเองในวัยหกขวบแล้วก็เข้าใจ พวกเธอเคยคิดจริงจังว่า ‘ไฝ’ หรือ ‘ขี้แมงวัน’ คือการที่แมลงวันมาขี้ทิ้งไว้บนใบหน้าและเพิ่งมารู้ว่าไม่ใช่เมื่อไม่นานมานี้เอง!!

“ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ถึงไม่อยู่ด้วยกันล่ะคะ” กานต์ถามด้วยความอยากรู้

ผู้เป็นแม่เล่าว่า แต่เดิมพวกท่านตั้งใจจะย้ายมาอยู่กับคุณปู่คุณย่าตอนที่วานิลเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษา แต่หลังจากเกิดเรื่องก็รู้สึกว่าบ้านไม่ปลอดภัยจึงตัดสินใจย้ายมาโดยด่วน

“คุณแม่เราลาออกจากงาน ส่วนคุณพ่อก็ย้ายมาหลังจากนั้นสองปี” วานิลตอบข้อสงสัย

“ที่บริษัทคุณพ่ออนุญาตให้ทำงานที่บ้านได้น่ะจ้ะ” คุณแม่พูดเสริม

สมาชิกนินนะสอบถามเรื่องอื่นๆ ที่พวกเธอสนใจ เป็นต้นว่าคุณพ่อคุณแม่ทำงานอะไร สุนัขสี่ตัวของนินนะมีชื่อตามสีขนของมันจริงหรือไม่ และบรรดาเรื่องจิปาถะมากมายที่ทำให้ทุกคนเฮฮาจนน้ำตาเล็ด มนทำหน้าที่เป็นตัวแทนขอบคุณสำหรับทุกอย่างพร้อมทั้งกล่าวอย่างมั่นใจว่า “คุณแม่ไม่ต้องห่วงนินนะคะ”

“ตอนอยู่ที่โรงเรียน พวกหนูจะดูแลให้เอง!”

มนยืดพุงเรียกชื่อ ‘นิน’ อย่างสนิทสนม สีหน้าจริงจังของเธอจะดูน่าเชื่อถือกว่านี้ถ้าไม่มีเศษคุ้กกี้ติดเต็มปาก!!

เลยเวลาอาหารเที่ยงมานานโข คุณแม่จึงชวนเด็กๆ ให้มาช่วยกันทำอาหารกลางวันชดเชยที่ไม่ได้ทำคุ้กกี้ สมาชิกนินนะต่างสนุกสนานกับการทำครัว อีกทั้งยังอิ่มหมีพีมันกับอาหารหลากหลายและได้ขนมเค้กติดไม้ติดมือไปฝากครอบครัว

ขณะที่ทุกคนกำลังจะลุกจากโต๊ะอาหารเพื่อเก็บล้างถ้วยจาน จู่ๆ วานิลก็เล่าเรื่องน่าสงสัยบางอย่างที่ทำให้มิ้นท์กับมนสำลักน้ำจนหายใจสะดุด!!

“หนูเคยบอกเพื่อนในห้องว่าหนูเข้าใจผิด”

“แรกๆ ก็เหมือนจะมีคนเชื่อนะคะ”

“แต่ต่อมา เหมือนมีคนไปป่าวประกาศว่าเรียงความเป็นเรื่องจริง ก็เลย... ห้าๆๆ นั่นล่ะค่ะ”

ฮ่ะๆๆ ฮาาา...

เสียงหัวเราะของสมาชิกกลุ่มนินนะดังรอบโต๊ะอาหาร และอีกไม่กี่นาทีต่อมา มิ้นท์กับชูชกก็ก้มหน้าสารภาพสิ่งที่ทำพลาดไป!!!

“…….”

——————

ครอบครัวของวานิล
เรียงความฉบับแก้ไข โดย นินนะ

ครอบครัวของวานิลมีคุณพ่อ คุณแม่ คุณปู่ คุณย่า และหมาสี่ตัว

คุณพ่อเป็นพนักงานบริษัท ทำงานจากที่บ้าน

คุณแม่ลาออกจากงานประจำมาเป็นนักเขียนอิสระและรับงานถ่ายรูป

คุณย่าเป็นข้าราชการครูบำนาญ ดูแลบ้าน และอาหารการกิน

คุณปู่เป็นข้าราชการครูบำนาญ ดูแลบ้าน และทำสวน

หมาทั้งสี่ตัวมีชื่อเรียกตามสีขน คือ เจ้าดำ ดำ ขาว และน้ำตาล

นอกจากนี้ คุณปู่ยังทำหน้าที่เป็นยามของบ้านในกรุงเทพฯ คอยดูแลความปลอดภัยผ่านกล้องวงจรปิดซึ่งติดอยู่โดยรอบ

คุณปู่คุณย่าทำงานอย่างขยันขันแข็ง

วานิลรักครอบครัวของเธอมากที่สุด

—จบเรียงความ—

##########

ในที่สุด เรื่องของวานิลก็จบอย่างสวยงาม

แล้วพวกนินนะไปก่อเรื่องอะไรไว้เนี่ย!!!

ติดตามตอนต่อไปซึ่งใกล้จะจบแล้ว

ในคุณปู่หนูเป็นยามตอนก่อนอวสานค่ะ

ขอบคุณทุกคนมากนะคะ!!