เธอ - ฝัน ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาหาฉันทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ทั้งสุขล้นหัวใจพองโต และโศกเศร้าราวหัวใจสลาย   ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะหันหน้ามุ่งไปยังความใฝ่ฝันเพียงเท่านั้น ความใฝ่ฝันที่ฉันใช้ชีวิตทุ่มเทเพื่อทำให้มันเป็นจริง   แต่แล้ว เมื่อฉันทอดสายตามองไปยังสุดทางของความฝันนั้น ฉันก็พบว่า   ความฝันที่ไม่มีเธออยู่ ก็เหมือนไม่ใช่ความฝัน   เมื่อไม่มีความฝัน  ชีวิตก็ว่างเปล่าและไร้ความหมาย   สายลมที่พัดผ่านเวิ้งฟ้าอันไร้หมู่เมฆและดวงดาวนั้นจะรู้สึกเช่นไรกันนะ?   Create Date : 19 มกราคม 2553     0 comment Last Update : 19 มกราคม 2553 13:48:33 น.     Counter : 756 Pageviews.   Share Tweet

นิยามของความรัก? ๑. การแสวงหาคำตอบของนิยามและความหมายของ 'ความรัก' นั้นคงจะคลาสสิกยืนยงและมีมายาวนานกว่าการแสวงหาจอกศักดิ์สิทธิ์ หรือการแสวงหาหนทางกลับมาตุภูมิของโอดิสซุสเป็นแน่ ถ้าหากเธอถามฉันว่า ความรักคืออะไร? ฉันก็คงจะให้คำตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่ฉันก็พอจะรู้เรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับความรัก ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นหน้าตาของมันแบบวับๆแวมๆ บ้างเป็นบางครั้ง ฉันเคยเห็นกิริยาท่าทางของมันบ้างเป็นบางครั้ง ฉันสามารถบอกเธอได้ว่า มันปรากฎออกมาในลักษณาการหลายแบบ และที่สำคัญ ฉันไม่คิดอยากจะเจอมันนักหรอก... ๒. บางครั้งมันก็ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าเหมือนหยาดฝนโปรยปราย ซึมลึกลงไปในดินแห้งผากแตกระแหง ช่วยให้ความชุ่มชื้นคืนกลับมา ดอกไม้ใบหญ้าฟื้นคืนชีพ จนชูช่อชูกิ่งใบสวยงาม บางคราวมันก็ลุกโชนเหมือนเปลวเทียนอันแข็งแกร่งที่ทานแรงลมได้ไม่ดับมอด และรอเวลาสูญไปเมื่อเล่มเทียนละลายหมดสิ้นแล้ว ในอีกบางทีมันก็เป็นเหมือนสายลมเอื่อยเรื่อยริน ค่อยๆพัดเข้ามา ค่อยๆซาบซึมผิวกาย มันอาจจะค่อยๆโอบกอดเธออย่างนุ่มนวล อบอุ่นบ้าง เย็นสบายบ้าง พร้อมๆกับที่มันค่อยๆพัดผ่านเธอไปอย่างเนิบช้าจนเธอแทบไม่รู้สึกตัว หรือมันอาจเป็นอย่างงานเลี้ยงรื่นเริง ที่แต่งแต้มสีสันด้วยแขกเหรื่ออัธยาศัยดี อาหารรสเยี่ยม ดนตรีไพเราะ ลูกโป่งหลากสีละลานตา ชุดแฟนซี ลีลาศ แชมเปญ และการจับฉลาก ที่ทั้งหมดดำเนินไปเพียงเพื่อรอเวลาเลิกงาน แล้วเธอผู้เป็นเจ้าของงานก็ต้องจัดการดูแลเก็บกวาดในตอนท้าย เธออาจรู้สึกว่า แล้วมันก็แค่นั้น ทุกอย่างก็ฟังดูธรรมดาและไม่มีอะไรน่ากังวล แต่ที่ฉันกล่าวมาก็เป็นเพียงแค่รูปโฉมของมันเพียงหนึ่งในล้านแบบเท่านั้น บางครั้งมันเป็นเหมือนเสือสมิงอันดุร้ายที่หลบซ่อนอยู่เบื้องหลังสุมทุมพุ่มไม้ ในขณะที่เธอผู้เป็นเหมือนเนื้อสมันที่กำลังกินหญ้าอยู่อย่างสำราญใจและดื่มด่ำกับเสียงเพลงแห่งป่าเขา โดยฉับพลันทันที มันจะกระโจนเข้ามาขย้ำคอของเธออย่างที่เธอไม่ได้ระแวดระวังตัวมาก่อน มันจะแล่เนื้อเถือหนังเธอ ฉีกเนื้อและดื่มเลือดของเธออย่างเต็มปากเต็มคำจนอิ่มหมีพลีมัน และจากไปอย่างไม่สนใจไยดี แล้วเมื่อเธอรู้สึกตัวอีกที เธอก็พบตัวเองเป็นเพียงเศษเดนเศษซากของชีวิตอันพินาศเละเทะ และรู้สึกว่าแม้แต่ฝูงแร้งกาที่บินโฉบไปเฉี่ยวมาอยู่ข้างบนนั้นยังหมางเมินเธอ บางครั้งมันเป็นเหมือนสหายเก่าที่ไม่ได้พบหน้ากันแรมปี น้ำตาแห่งปีติพรูพรายเอ่อล้นเปื้อนแก้มของเธอ และเธอก็รู้สึกถึงมิตรภาพจากอดีตที่ล่องลอยข้ามกาลเวลาตามมาถึงตัวเธอ และเมื่อเธอและเขาโอบกอดกันอย่างแนบแน่น เธอก็พบว่ามีดในมือของเขาที่เธอมองไม่เห็นนั้นก็พุ่งเข้าสู่ตัวของเธอ มันอาจจะพุ่งมาจากทางข้างหน้า หรือทางข้างหลัง เธอก็อาจไม่มีสิทธิ์ได้รู้ เธอรับรู้ได้เพียงว่าน้ำตาเลือดเอ่อล้นออกมาเปื้อนแก้มของเธอ คำถาม ความสับสน ความเจ็บปวด และความทรมานทั้งปวงเข้าโอบกอดเธออย่างแนบแน่นเท่ากับที่เธอได้โอบกอดเขา และในอีกบางครั้งมันก็เป็นเหมือนรากไม้ยิ่งใหญ่ที่เติบโตอยู่ในพื้นดินแห่งจิตใจของเธอ มันจะหยั่งรากลงไปในทุกตารางนิ้วในใจและกายของเธอ เมื่อครั้งเป็นรากแห่งความสุข มันจะยังมาซึ่งความปีติซาบซ่านในทุกจังหวะของเพลงชีวิต หากเมื่อมันแปรเปลี่ยนเป็นรากแห่งความเจ็บช้ำ มันจะยิ่งชอนไชตัวเองลึกขึ้น มันจะยิ่งมีชีวิตมากขึ้น มันจะเริ่มครอบครองเธอ และแปรเปลี่ยนชีวิตเธอให้กลายสภาพเหมือนอสุรกายผู้ทนทุกข์ทรมานในแดนบาดาลชั่วนิรันดร์ ที่นี้ เธอคิดกับมันเหมือนอย่างที่ฉันคิิดหรือยัง? ๓. ฉันเกลียดมัน ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายที่ไปที่มาได้ยังไง ไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร ฉันรู้เพียงแต่ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียด ออสการ์ ไวลด์ ทุกครั้งที่ฉันนึกถึง The Happy Prince ฉันเกลียด เกอเธ่ ตอนที่ฉันจินตนาการถึงห้วงอารมณ์ของเจ้าหนุ่มแวร์เธ่อร์ ฉันเกลียด โทมัส มันน์ ตอนที่ฉันนั่งดูรูปถ่ายครั้งไปเที่ยวเวนิซ แล้วเรื่องราวของ อัชเชินบัค ก็ซ้อนทับเข้ามาในหัว นอกจากนั้นฉันก็ยังเกลียดเรื่องราวที่ถอดจากพิมพ์เดียวกันอย่างโรเมโอกับจูเลียต แผลเก่า และเดอะเวสต์ไซด์สตอรี่ นี่ชีวิตฉันจะเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่ออะไรมากมายถึงเพียงนี้นี่... ถ้าฉันมีชีวิตอยู่ในบทละครสักเรื่องของเชคสเปียร์แล้วล่ะก็ ฉันจะรำพันว่า "โอ ความรัก... ข้ารังเกียจเคียดแค้นและชิงชังเจ้าเหนือสิ่งอื่นใด โอ ความรัก... ด้วยเหตุทั้งปวงว่าข้ารักเจ้านั่นเอง ที่ทำให้ข้าเกลียดเจ้าจากก้นบึ้งของวิญญาณและหัวใจ โอ ความรัก..." ๔. ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจมันไหม? และเธอจะเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ไหม? ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันจะเข้าใจมัน ฉันรู้แต่ว่าถ้าเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากพบเจอมันอีก กระนั้นฉันก็ตระหนักดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ ใครคนหนึ่งเคยแนะนำหนทางรอดทางเดียวให้กับฉันว่า "จะต้องสู้กับมันจนตายกันไปข้างหนึ่ง..." ใช่ ฉันเห็นด้วย แม้สุดท้ายจะกลายเป็นป่าไม้ร่มรื่นสวยงาม เทียนเหลวเละ เจ้าของงานผู้โดดเดี่ยว หรือจะเป็นเศษซากชีวิตที่ถูกทิ้งขว้าง ศพของผู้ถูกทรยศ หรืออสุรกายน่าเกลียดผู้ทรมาน เราจะต้องสู้กับมันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง . . . . และเมื่อจบอภิมหาสงคราม ฉันตาย บนที่รกร้างของผืนดินคาวกลิ่นเลือด และภายใต้ท้องฟ้าสีอำพันอันโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงานั้น เธอจะนอนอยู่เคียงข้างฉันไหม?   Create Date : 30 เมษายน 2552     2 comment Last Update : 30 เมษายน 2552 7:27:27 น.     Counter : 598 Pageviews.   Share Tweet

ชีวิต - มิเตอร์เชนจ์ ๑. ในซินโฟเนียบทนั้น... มิเตอร์ในแต่ละห้องสับปลี่ยนไปมา เหมือนลีลาจังหวะชีวิตที่ไม่คงที่ บ้างเดินมั่นคง บ้างเดินสะดุด สุดแล้วแต่ใครสักคนที่เขียนเพลงนั้นขึ้นมาจะกำหนด ฉันเคยสงสัย... สุดท้ายแล้วพอคำนวณเสร็จสรรพ ผลลัพธ์มันก็รวมกันเป็นเหมือน 4/4 อยู่ดี แล้ว จะเปลี่ยนมิเตอร์มากมายทำไมกัน? ๒. ในชีวิตของเธอและฉัน มันก็คงคล้ายๆกันกับซินโฟเนียบทนั้น ชีวิตอาจมีความสมบูรณ์แบบในตัวของมันเอง, ในแง่หนึ่ง แต่ระหว่างทางภายในก่อนจบอย่างสมบูรณ์ คงเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายชวนให้สะดุด ชวนให้หลง ชวนให้เจ็บช้ำ ถ้ารู้ตัวเสมอว่า pulse อยู่ที่ไหน และไม่หลงไปกับ beat กระแทกกระทั้นอันก่อให้เกิดมิเตอร์แปลกประหลาดแล้วละก็ อาจจะเข้าใจจังหวะของเพลงอย่างถ่องแท้มากขึ้นก็เป็นได้ ๓. ฉันตั้งใจว่าจะควบคุมซินโฟเนียบทนั้นให้ได้จนจบเพลง โดยไม่หลงไปกับมิเตอร์อันสับสนวุ่นวาย ฉันหวังว่าทั้งเธอและฉันจะผ่านพ้นมรสุมอันวุ่นวายในชีวิตและจิตใจไปได้ ไม่ว่ามันจะร้อนหนาวเบาหนักสักเพียงไหน มันก็รบกวนเราอยู่ดี ชีวิตของเราคงต่างกับซินโฟเนียบทนั้นตรงที่ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเราจะจบตัวเองลงที่ 4/4 อันสมบูรณ์แบบไหม? ทว่าฉันก็เลิกถามหาเหตุผลของการเปลี่ยนมิเตอร์ไปแล้ว สิ่งที่ฉันยังคงตั้งคำถามอยู่คงจะเป็น ทำอย่างไรฉันถึงจะผ่านด่านมิเตอร์หฤโหดเหล่านี้ได้หมด? ฉันยังคงค้นหาคำตอบอยู่ แต่ประสบการณ์ก็สอนฉันว่า ยิ่งซ้อมมากขึ้น ยิ่งผ่านด่านไปได้มากขึ้น เราจะยิ่งมองเห็นหนทางและเทคนิคมากขึ้น ถ้าเธอผ่านด่านของเธอไปได้ เธอจะเก่งและแกร่งขึ้นเช่นกัน ขอให้พวกเราต่างก็ผ่านด่านเหล่านี้ ในตอนนี้ ไปให้ได้ด้วยเถิด ผ่านไปได้ เพียงเพื่อที่จะพบว่า ในท่อนต่อไป ลีลาจังหวะของมันนั้นซับซ้อนและยากเย็นยิ่งขึ้นกว่าเดิม... ------------------------------------------- . . . ผมเขียนเอนทรี่นี้ขึ้นในขณะที่ผมกำลังเคร่งเครียดอยู่กับสตราวินสกี้อ็อคเต็ตอันสุดแสนจะชวนปวดเศียรเวียนเกล้า และผมขอสื่อสารมันถึงตัวเอง สหาย และน้องชาย ผู้กำลังพบว่าชีวิตเต็มไปด้วยมิเตอร์เชนจ์อันวุ่นวายและพาให้หัวใจบอบช้ำ   Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2552     0 comment Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2552 15:07:01 น.     Counter : 406 Pageviews.   Share Tweet

หัวใจ กับ คนข้างทาง ๑. ถ้าชีวิตคือการเดินทาง มันคงเป็นการเดินทางบนทางหลายแพร่ง เส้นทางหลายทางทอดไกล และทางแยกที่ปรากฏตรงหน้านั้น หลายครั้งก็มีมากมายจนเลือกไม่ถูก เคยมีปราชญ์ผู้หนึ่งบอกว่า ...ทางเลือกนั้นมีหลายทาง แต่ไม่ใช่ว่าทุกทางจะมี 'หัวใจ' อยู่... ...เธอจงไปตามทางที่มีหัวใจของเธอ... แต่ถึงอย่างนั้น ปัญหาทั้งที่ฉันและคนอีกหลายคนพบเจอก็คือ เราไม่รู้ว่า 'หัวใจ' ของเราอยู่ที่ไหน? ๒. ถ้าชีวิตคือการเดินทาง มันคงเป็นการเดินทางที่ซ้อนทับกับเส้นทางของผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา นั่นคงหมายความว่า เรามีเพื่อนร่วมทางอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน บางเวลาบนบางเส้นทาง เงาของเราทาบทับกับใครคนหนึ่ง อีกบางเวลาบนบางเส้นทาง เราได้สูดหายใจเอาอากาศเดียวกันกับใครอีกคนหนึ่ง แต่สิ่งที่เคยเป็นมาและคงเป็นไปของโลกก็คือ การเดินทางทำให้ตัวเราไม่เคยหยุดนิ่ง และเราเกือบไม่เคยได้เดินทางร่วมกับใครคนใดคนหนึ่งไปได้จนสุดทางเลยสักคน แม้ว่าจะสนิทชิดเชื้อหรือสัมพันธ์แน่นแฟ้นเพียงใด ไม่ว่ามิตรหรือศัตรู ในวันหนึ่ง ทางแยกอันมากมายเบื้องหน้าในหลายๆ เวลา ทำให้เราต้องพลัดพรากจากกัน --- ทั้งที่รู้ล่วงหน้าและไม่รู้ล่วงหน้า ทำให้ความสัมพันธ์ถูกแปรสภาพเป็น 'ผู้เคยร่วมทางกัน' เท่านั้น ๓. บางทีเราก็ไม่แน่ใจว่า 'หัวใจ' เราอยู่ที่ไหน และในหลายๆ ครั้ง 'หัวใจ' กับ 'ผู้ร่วมทาง' ก็ถูกนำมาผสมปนเปเข้าด้วยกันจนเราหลงทางหรือแยกแยะอะไรไม่ออก จนบัดนี้ ฉันก็ยังไม่รู้ว่าหัวใจฉันคืออะไรและอยู่ที่ไหน ผู้ร่วมทางหลายคนที่เคยถูกตีความว่าเป็นหัวใจ พอเวลาผ่านไป เหมือนผู้ขีดเส้นทางชีวิตกำลังบอกฉันว่า พวกเขาไม่สมควรถูกตีความแบบนั้น ถ้าชีวิตมีเวลามากพอ ฉันก็อยากเดินดุ่มสุ่มหาไปหมดทุกเส้นทาง เผื่อจะค้นพบว่ามีหัวใจอยู่ตรงไหนบ้าง และยิ่งเดินมากเส้นทางที่แตกต่าง ก็จะมีผู้ร่วมทางเพิ่มขึ้นอีกมาก ร่วมทั้งมี 'ผู้เคยร่วมทาง' เพิ่มขึ้นอีกมากด้วยเช่นกัน การจะได้อะไรมาสักอย่าง ก็คงต้องแลกเปลี่ยนเป็นการสูญเสียอะไรอีกสักอย่างไปเสมอ ถ้า 'หัวใจ' กับ 'ผู้ร่วมทาง' เป็นคนละอย่างกัน บางทีเราอาจต้องสูญเสียมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นอย่างนั่นใช่หรือเปล่า? --- ฉันเองก็ไม่แน่ใจ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้วาดหวังจะให้ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งเดียวกัน เพียงแต่ ฉันจำเป็นต้องระลึกไว้เสมอ ว่าระหว่างการเดินทางบนเส้นทางที่ยาวไกลนั้น เราทำใครตกหล่นไปบ้าง หากวันหนึ่งตามหาหัวใจตัวเองพบ ฉันอาจหันกลับมาเก็บกู้คืนพวกเขามาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือไม่ก็จะได้เก็บพวกเขาไว้ในใจให้ได้ครบ และท่องไว้ว่าเป็นเพราะพวกเขาบนเส้นทางนั้น ทำให้ฉันได้เดินบนเส้นทางนี้ เส้นทางที่มีหัวใจของตัวเอง --- หากฉันหาพบละก็นะ... ๔. ไม่ว่าจะเส้นทางแห่งหัวใจจะได้รับการค้นพบหรือไม่ เราจะได้หรือสูญเสียผู้ร่วมทางมากเท่าใด จากประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติก็ให้บทเรียนอันโหดร้ายกับเราไว้ว่า สุดท้ายแล้ว เราต่างคนต่างก็เป็น 'คนข้างทาง' ของกันและกันเท่านั้นเอง เพราะแท้จริงแล้วเราทุกคนแทบไม่มีโอกาสจูงมือกันเดินมุ่งหน้าไปสู่สุดทางได้เลย เมื่อพินิจจากมุมมองของฟ้า เราทำได้เพียงเดินผ่านกันมา แล้วก็เดินผ่านกันไปเท่านั้น บนก้าวย่างสุดท้ายของชีวิต ใช่หรือไม่ว่าเราต้องจบการเดินทางด้วยตัวคนเดียว และบรรดาคนข้างทางทั้งที่ได้มารายล้อมและอยู่ห่างไกลนั้น ก็ทำได้เพียงส่งสายตาอำลาเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ไม่แน่ว่าบางทีเราอาจจะไม่สนใจหรอกว่าจะจบการเดินทางไปคนเดียวหรือเปล่า หรือสุดท้ายเราจะแยกทางกับทุกๆ คนแบบไหน กระทั่งบางที เราอาจไม่มีวันรู้ด้วยซ้ำไปว่าหัวใจของเราอยู่ที่ไหน เป็นไปได้ไหมว่าแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดของการเดินทางไม่ได้อยู่ที่จุดหมายหรือปลายทาง แต่อาจจะเป็น 'ระหว่างทาง' นั่นต่างหาก?   Create Date : 28 พฤศจิกายน 2551     2 comment Last Update : 28 พฤศจิกายน 2551 10:17:38 น.     Counter : 451 Pageviews.   Share Tweet

ตัว - ตน ๑. ฉันเพ่งจ้องดวงตาของเขาที่ยืนอยู่อีกฟากของกระจกบานนั้น ลึกลงไป ข้างในดวงตาสีคล้ำเข้ม ฉันได้มองเห็นประกายแห่งความว่างเปล่ากำลังส่องแสงสุกสว่างอยู่ ฉันมองเห็นแสงแห่งความเหงาและเงาแห่งความโศกที่กำลังทาบทับซ้อนอยู่ด้วยกัน ฉันมองเห็นความรู้สึกที่สั่นระริกไหวและพร่าเลือนจับกลุ่มอยู่ด้วยกันอย่างกลมกลืน คำถามและปริศนาคล้ายผุดพรายขึ้นมาอยู่ล้อมรอบสิ่งเหล่านี้ ฉันเพ่งลึกลงไป มากขึ้น มากขึ้น เผื่อว่าคำตอบจะหลุดลอยตามออกมา ทว่าสุดท้าย สิ่งที่ฉันค้นพบก็มีเพียงตัวตนที่ว่างเปล่า ไร้ความหมาย จนเกือบเหมือนไม่มีตัวตน ๒. หลายค่ำคืน ที่ฉันเพียรเผ้าถามตัวเองอย่างขันแข็งถึงความหมายแห่งการกระทำของฉัน ฉันกำลังทำอะไร? เพื่ออะไร? เพื่อใคร? เพื่อสนองสิ่งใด? ทุกเวลาที่สายตามองเห็นโลก ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน ไม่ว่าจะเป็นโลกรอบตัว หรือโลกส่วนตัว ฉันมักพบตัวเองกำลังเพียรทำบางสิ่งอย่างขยันขันแข็งและหนาหนัก ฉันมักพบตัวเองพยายามดูแลคนรอบข้างอย่างเต็มที่ และยินดีจะเป็นผู้ให้โดยที่ไม่เคยคาดหวังสิ่งใดกลับมา ฉันทำสิ่งเหล่านั้นอย่างเต็มที่ ฉันไม่ได้ยินดีปรีดาหรือปรารถนาอยากจะได้คำชมหรือคำขอบคุณ และฉันก็ไม่ได้ร้าวรานราวถูกทารุณถ้าหากได้รับการทรยศ ฉันทำสิ่งที่ฉันคิดว่าชีวิตฉันพอจะทำได้ ก็เท่านั้น การได้ทำให้ผู้อื่นมีความสุข สำหรับฉัน นั่นก็เป็นสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดที่ชีวิตอันกระจ้อยร่อยของฉันจะทำได้ ฉันเคยคิดแบบนั้น... ทว่า เป็นเวลาหลายปีที่ฉันครุ่นคิดและวิเคราะห์จิตใจตัวเอง ดูเหมือนมีสิ่งหนึ่งที่ฉันเพิ่งค้นพบ ฉันพบว่า แท้ที่จริงแล้ว ตัวตนของฉันเป็นตัวตนที่ไร้ความหมาย เพราะไร้ความหมายและไร้ค่านั่นเอง ที่ทำให้ฉันเพียรทำงานอย่างหนัก พยายามดูแลคนรอบข้างอย่างเต็มที่ เพียงเพื่อจะสร้างความหมายให้กับการดำรงอยู่ของตัวเอง เพื่อทำให้ตัวตนของตัวเองดูมีค่า แต่ว่า นั่นทำให้ฉันสงสัยว่าทั้งหมดมันเป็นค่าความหมายจอมปลอม หลายครั้งที่ฉันเสร็จภารกิจด้านการงานและภารกิจในการดูแลมิตรสหาย เมื่อต้องกลับมาอยู่กับตัวเอง ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่า แท้จริงแล้ว ฉันอาจไม่ได้เป็นคนที่มีความสำคัญอะไรเลย ไม่ได้มีความหมายอันใดที่แท้จริงเลย ไม่ได้เป็นสิ่งที่คนรอบข้างหรือคนในโลกขาดไม่ได้ อาจเป็นของฟุ่มเฟือย หรือแม้กระทั่งอาจไม่ใช่คนที่พวกเขาหรือโลกนี้ต้องการก็ได้ ฉันอาจเข้าไปข้องแวะให้ความช่วยเหลือกับคนที่ไม่ได้ต้องการฉันก็ได้ และนั่นก็ทำให้ฉันกังวลอีกว่าฉันอาจเป็นต้นเหตุให้พวกเขาไม่สบายใจหรือทุกข์ร้อนก็เป็นได้ ถ้าหากฉันทำให้คนที่ฉันอยากเห็นพวกเขามีความสุขเกิดมีความทุกข์ขึ้นมา นั่นก็คงไม่อาจเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ ฉันค้นพบความไร้ค่าของตัวเอง และกังวลกับการกระทำของฉัน ฉันขาดความมั่นใจในการจะทำอะไรไปเสียหมดแทบทุกอย่าง ฉันได้ลืมเลือนความรู้สึกอันแรงกล้าที่ฉันเคยคิดว่าฉันจะใช้ชีวิตเพื่อพวกเขา และพวกเขาไม่ต้องใช้ชีวิตเพื่อฉัน... ๓. แวววาวแห่งความเปล่ากลวงสะท้อนสุกใสอยู่ในดวงตาคู่นั้น กระแสลมแห่งปริศนาพัดผ่านพื้นดินที่ถูกฉาบด้วยแสงสว่างแห่งความเหงาและเงาแห่งความโศกทำให้สิ่งที่ในอาณาบริเวณสั่นระริกและไหวพร่า ฉันถอนสายตาออกมาจากดวงตาคล้ำเข้มของเขา ฉันขยับปากถามเขาด้วยวาจา “ตัวตนของเธอมีความหมายอันใดกัน?” เขาขยับปากตอบฉันอย่างเงียบงัน แต่ฉันรู้ว่านั่น... เป็นประโยคเดียวกันกับที่ฉันพูดไป   Create Date : 26 สิงหาคม 2551     0 comment Last Update : 26 สิงหาคม 2551 13:30:55 น.     Counter : 410 Pageviews.   Share Tweet