อ่านหลายครั้งแล้วเหมือนกัน ร้องไห้มากมาย ส่วนอ่านภาคสองไม่มีความลึกซึ้งเหมือนอ่านภาคหนึ่ง

เป็นหนังสือในดวงใจฉันเลย
อ่านมาสามครั้ง...และยังไม่มีครั้งไหนที่ไม่เสียน้ำตาสักครั้ง

วันนั้นคุยกับเพื่อนเรื่องหนังสือเล่มนี้
เพื่อนก็ว่า...โห...เซเซ่นี่ตัวเขาเลย เขาถึงใช้อีเมลชื่อนี้
คุยไปคุยมาเราเลยพบว่าเหตุแห่งการชอบนั้น เพราะเราต่างเป็นมนุษย์แปลกหน้าบนโลกใบที่อาศัยอยู่นี่
เหมือนที่เซเซ่เองก็เป็นเด็กแปลกในสังคมที่ตนเองสังกัด

เล่มสอง...มันไม่ซึ้งเหมือนเล่มแรกแล้วมั้งคะ เลยไม่มีใครชอบ
จริงๆ นะฉันยังไม่เคยได้ยินใครบอกว่าชอบต้นส้มแสนรักภาคสองเลยสักคน

โอ้ ..เชเซ่สุดที่รักของช้าน

ชอบทั้งเล่มหนึ่งเล่มสองค่ะ...อ่านแล้วเก็บไว้ในใจเหมือนกัน

วางแพลนไว้ว่าจะเขียนถึงเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ
(วันที่ 24)

เลยแวะมาเยี่ยมค่ะ ชอบเรื่องเดียวกันเลย

สองเล่มนี้ต่างกันน่ะค่ะ

เซเซ่มันมีเรื่องราว สะเทือนใจและเข้าถึงได้ง่ายมากๆ (คนเขียนเก่ง) เราอ่านกี่ครั้งก็ร้องไห้ทุกครั้งเช่นกัน เราว่าทุกคนมีมุมที่เจ็บปวดน่ะ เลยสะเทือนใจกับเรื่องราวของเซเซ่ได้มาก

แต่เจ้าชายน้อยนี่ออกแนวต้องครุ่นคิดด้วยน่ะค่ะ

^
^
เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ ว่าคนละแบบจริงๆ ตอนนี้อ่านจบไปเรียบร้อยแล้วกับเจ้าชายน้อย อืม แต่ก็ไม่ประทับใจอะคะ

รู้สึกว่าคนเขียนให้เจ้าชายน้อยไปดางต่างๆก็เพื่อจะสื่อคนแต่ละประเภทออกมา หรือความคิดอะไรต่างๆ เลยไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องราว แต่เหมือนเป็นหนังสือสอนอะไรมากกว่าค่ะ

เราก็ชอบต้นส้มแสนรักเหมือนกันค่ะ จำได้อ่านเมื่อตอนเด็ก ๆ ชอบมาก ๆ ส่วนเรื่องเจ้าชายน้อยนี่ เคยยืมพี่ที่ออฟฟิศมาอ่านแต่ก็อ่านไม่จบ

อ่านแล้วเสียน้ำตา
ก็เลยไม่ได้หยิบมาอ่านบ่อยนัก
ต้องหาโอกาสกลับมาอ่านอีกสักครั้ง
ดูซิว่า ตัวเองจะเศร้ากับชีวิตของเซเซ่เหมือนเมื่อเด็กๆ รึป่าว

ไม่รู้จักซักเรื่องเลยง่ะ

แต่เอ....เจ้าชายน้อยนี่คุ้นๆ เหมือนจะเคยอ่านเลยแฮะ (รู้จักอยู่เรื่องเดียว)

เคยอ่านแล้วคะ แต่ว่าน๊านนานมาแล้วล่ะ

เล่มโปรดของพี่เลยจ้ะน้องเม่ย
พี่มีเล่มพิมพ์ครั้งแรกเพราะพ่อซื้อให้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว
อ่านหลายรอบ ไม่มีรอบไหนที่ไม่ร้องไห้ บางครั้งร้องแบบสะอื้นข้างใน มันต่างกับเจ้าชายน้อยตรงที่ว่า เซเซ่เป็นเด็กที่มีอยู่จริงทั่วทุกมุมโลก แต่พออ่านภาคสอง แล้วความรู้สึกก็เปลี่ยนไป บางทีเราก็อาจยึดติดเซเว่ในวัยเด็กมากเกินไปจนรับเซเซ่วัยผู้ใหญ่ไม่ได้ แต่ถึงยังไง พี่ก็ยังรักเซเซ่อยู่ดี

หน้าปกที่เม่ยเอามาน่ารักมาก ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

พี่จะรอรูปตู้ไปรษณีย์จากเมกาของเม่ยนะ คงอีกไม่นานหรอกน้า

ไม่คิดว่าจะมีคนเหมือนเรา อ่านเจ้าชายน้อยไม่จบคริๆ
ไว้ว่างๆเราจะหามาอ่านมั้งนะ น่าสนๆ ขนาดอ่านการ์ตูนมารีอองยังร้องไห้เลย สงสัยอ่านเรื่องนี้มีหวัง

เคยอ่านแต่เล่มแรกค่ะ ร้องไห้หนักมาก

ต้นส้มแสนรักวางอยู่ที่ office ครับ (ผมนอนที่ office สิบกว่าวันต่อเดือน) แต่ยังไม่ได้อ่านครับ อ่านตรงนี้แล้วคิดว่าคงต้องพยายามอ่านจริง ๆ จัง ๆ เสียที

ส่วนเจ้าชายน้อย... อ่านไม่จบเหมือนกันครับ (ผมพยายามแล้วนะ)

ZZZZ zzzzz อืออออ.. บัดดี้มัวแต่หลับอยู่ คงไม่สายที่จะเอาดอกไม้มาขอบคุณกับความรู้สึกดีๆ ที่มอบให้บ้านบัดดี้นะคร๊าบ

แวะมาเยี่ยมจ้ะ

สวัสดีอีกรอบค่ะ

เห็นไปคอมเม้นท์ที่บล็อกกาซิโกกิ เลยกลับมาหาอีกรอบ

เจ้าชายน้อย เราเคยเขียนถึงไว้ เอาลิงค์มาให้เผื่อจะไปอ่านนะคะ

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=pakwan&month=26-12-2005&group=5&gblog=24

อืมเห็นด้วยที่ว่า เราก็อ่านเจ้าชายน้อยไม่จบ
อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลามั้งคะ

เรื่องต้นส้มอ่านแล้ว ชอบบ เฮ้อ..เห็นบลอคคุณกระต่ายแล้วอยากกลับเป็นเด็ก
ช่วงนี้ไม่มีละครอัพเลย เลยอัพบลอครูปไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็โม้อะไรไปมั่วซั่ว
โดยเฉพาะเรื่องความหลัง เหอๆๆๆๆ

ต้นส้ม อ่านกี่ครั้งก็น้ำตาท่วมทุกครั้งอ่ะ ฮืออออออ

น่าอ่านทั้งนั้นเลย

รักมากเลยครับเรื่องนี้
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=amp-atom&month=06-11-2007&group=3&gblog=64