Poetry begins to communicate long before it is understood.
Group Blog
 
All Blogs
 
เราคิดถึงกันก่อนพบปะหน้า


Free TextEditor

ภาพ Day and Night ของ Escher


เราคิดถึงกันก่อนพบปะหน้า


ก่อนรู้จักกัน


เป็นไปได้หรือ


เหมือนกับชีวิตน้อยหนึ่งนี้


ค้นหาใครที่ยังไม่รู้จัก


ไปทั่วริ้วรอยของเมืองใหญ่


และที่ขอบตาของกาลเวลา


ก่อนไร้เรี่ยวแรงพิงกายในอ้อมกอดของห้องเล็กเล็ก


จุดติดไฟเหลืองสลัวที่รอการจุดติด


และสร้างแสงเงาที่รอการเขียนสร้างมาทั้งคืน


จนเป็นส่วนผสมขององค์ประกอบที่แยกจากกันไม่ได้


ไม่ต่างอะไรกับน้ำมันที่รอเติมเครื่องยนต์


รถยนต์ที่จอดนิ่งตาย


แผ่นซีดีรอเครื่องเล่น


สเตอริโอที่นิ่งสงบ


วงออร์เคสตร้าที่ไขว่คว้าคอนดักเตอร์


คอนดักเตอร์ที่แสวงหาวงเข้ากับตน


บทกวีที่รอร่างทรงของกวีถูกจริต


และฉันเป็นคนที่รอบทกวีนั้นมาทั้งคืน


ยาวนานจนแสงอรุณเรื่อเริ่มโอบกอดผืนฟ้า


กวักมือเรียกนกเปล่งเสียงขับขาน


กวาดต้อนผู้คนออกจากบ้านบรรเลงจังหวะก้าวเท้า


สอดคล้องราวภาพวาดที่ทุกสีต่างรู้จักกันเองดีหมด


คล้ายกับฟันเฟืองที่รอคอยการขบกันตลอดคืน


ด้วยตระหนักว่าฤดูกาลหนึ่งย่อมคำนึงหาอีกฤดูกาลหนึ่ง


และสายน้ำรับรู้ว่าตกเป็นเจ้าของโดยท้องสมุทร


อย่างไม่ขัดขืน เพื่อจะยืนยันว่า


การพบเจอกันครั้งแรกนั้นสั้นแสนสั้น


ที่เหลือทั้งหลังจากและก่อนหน้านั้น


เราคิดถึงกัน


ตลอดเวลา








Create Date : 10 มิถุนายน 2551
Last Update : 10 มิถุนายน 2551 18:00:30 น. 2 comments
Counter : 503 Pageviews.

 
คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า...

ต่างฝ่ายต่างคิดถึง "คนนั้น"
แต่เพราะ "คนนั้น" ของฉัน ไม่เท่ากับ "คนนั้น"ของเธอ
จึงยังคงมีความ "คิดถึง"...อยู่เสมอ ร่ำไป

ถ้าเรามองกันและกัน...
"คนนั้น" จะใกล้เคียงเป็น "คนเดียวกัน" ได้มั้ย...
ความ"คิดถึง"ไม่ต้องเดินทางไปไหนไกล
แค่เดินในหัวใจ..ก็เพียงพอ

(เฮ้อ...แต่งไปได้ไงเนี่ย..เรา...)


โดย: philous (phil-harmonica ) วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:18:41:43 น.  

 
เราเคยเชื่อนะ
เรื่องการรอคอยคนหนึ่งที่เรายังไม่รู้จัก
แต่แล้ววันหนึ่ง
เราก็ค้นพบว่า ...
เมื่อเราเลิกไขว่คว้า และหยุดรอคอย
เป็นวันที่เราทำร้ายคนที่เรารอคอยมากที่สุด

...

เราจึงหยุดรอคอย
และไม่ปรารถนาให้ใครมารอคอยเรา
อีกตลอดชีวิต

...

แต่เมื่อย้อนคิดดีๆ
การรอคอยมันก็เป็นสิ่งที่สวยงาม
ทั้งในสายตาของผู้รอคอย และผู้ทนรับแรงกดดันจากการรอคอยนั่น

...

เราจึงหวังว่า
ยังมีคนที่พร้อมจะรอคอย และรับการรอคอยนั้น
อยู่บ้าง หรือไม่ก็ ...
อยู่ตลอดชีวิต

...

นะเธอ



โดย: LonelyLinx (Maya Q. ) วันที่: 18 สิงหาคม 2551 เวลา:17:16:37 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

SteppenWolf
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]


ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




The Last Renaissance Man
Free Hit Counter
Friends' blogs
[Add SteppenWolf's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.