|
หากออกไปสัมผัสฝนบ้าง

คนที่อุดอู้อยู่ในห้องคงไม่รู้สึก ถึงการถูกกระตุ้นเร้าผัสสะ เมื่อสายฝนกำลังโปรยปราย กลิ่นดินชื้นขึ้นแตะจมูก หูผึ่งด้วยเสียงหวือของสายลม เส้นขนซู่เมื่อหยดน้ำลงแตกต้องผิว พื้นถนนเปียกน้ำดังกระจกใสสะท้อนแสงไฟวะวับวะวามตา และเมื่อเราก้าวออกไปริมทาง ต้องเยื้องย่างอย่างระวังแอ่งน้ำเจิ่งนอง ค้อมตัวให้กับกิ่งไม้ที่โน้มตัวลงปะพรมละอองน้ำ และทำตัว เรียว เล็ก ลีบ แม้จะอยู่ใต้ร่มคันอลังการ
คนที่อุดอู้อยู่ในห้องคงไม่รู้สึก ว่าการถูกกระตุ้นเร้าผัสสะ กับความนอบน้อม มีมาพร้อมกัน
Create Date : 01 สิงหาคม 2550 |
Last Update : 5 ตุลาคม 2550 1:31:32 น. |
|
3 comments
|
Counter : 455 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: gripenator วันที่: 1 สิงหาคม 2550 เวลา:13:12:31 น. |
|
|
|
โดย: LonelyLinx IP: 58.8.115.108 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:8:51:40 น. |
|
|
|
โดย: SteppenWolf วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:22:14:02 น. |
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
นึกถึงตอนเป็นเด็กๆ..สนุกที่สุด