ออกไปวิ่งเล่นกลางสายฝน..

นึกถึงตอนเป็นเด็กๆ..สนุกที่สุด

เคยกลัวสายฝน เพราะโดนขู่มาแต่เด็ก
เดี๋ยวเปียกฝน
เดี๋ยวเป็นหวัด
เดี๋ยวต้องเข้ารพ.
เดี๋ยวต้องโดนให้น้ำเกลือ
เดี๋ยว...
เดี๋ยว...
เดี๋ยว...

เลยไม่เคยเดินออกไปสัมผัสฝนอย่างจริงจัง

แต่เมื่อคบกับคนคนหนึ่ง เขาถามด้วยแววตาซื่อๆ ว่า
ทำไมถึงกลัวฝน เปียกฝนไปก็ไม่หนาวหรอก
เช็ดตัวนิดเดียวก็แห้งแล้ว

จริงสิ ...

ทำไมฉันถึงกลัวฝนหนอ??

สายฝนเย็นฉ่ำปลอบประโลมจิตใจยามเครียด
กลิ่นดินชื้นๆ แตะจมูกพาให้ย้อนนึงถึงครั้งยังเด็ก
ติดฝนอยู่ในแคร่นั่งกลางสวนกับแม่
กินมะม่วงจิ้มน้ำปลา ... แสนเข็ดฟัน

และเมื่อเดินเข้าร่ม...
ใบหน้าจะแดงเรื่อ ... เพราะเดินจ้ำมาตลอดทาง
ผมเปียกลู่ละใบหน้า ... ด้วยละอองจากพระพิรุณ
เครื่องสำอางค์ชื้นส่องประกาย ... กระเซอะกระเซิง

แต่ ...

นับตั้งแต่นั้นมา ... ฉันก็ชอบเดินตากฝน

...

และไม่เคยพกร่มอีกเลย

ดังนั้น

หากออกไปสัมผัสกับฝนบ้าง ...
เราจะมองโลกต่างออกไปหน่อยนึง

ใช่ไหม ... เจ้าหมาป่า

เมื่ออยู่ "กับ" ฝน

ก็ต้อง "อยู่" กับฝน

โลกนี้มีมิติที่กวีนิพนธ์

บรรจุไม่ได้