|
|
Angel Caido Luci ตอนที่ 2
Back to Chapter 1
----------------------------------
Chapter2
“จากการตรวจสอบซากของ D-3 มีเพียงบาดแผลจากการถูกฟัน และถูกยิงด้วยกระสุนขนาด 7.62 นาโต้ เท่านั้น”
ชายผู้หนึ่งโชว์ภาพบนจอสกรีนขนาดใหญ่ เป็นภาพของเจ้าสิ่งนั้น ที่คาเรนจัดการไป
“สิ่งที่ทำให้มันเสียชีวิตคือ กระสุนปืนจำนวนมากที่ถูกยิงใส่ที่บริเวณชายโครง ทะลุปอดและหัวใจ”
ภาพถูกเปลี่ยนไปเป็นอีกภาพ
“สิ่งที่น่าสนใจคือ กระสุนที่ฝังอยู่ในดวงตาของมัน” ภาพถูกเปลี่ยนอีกครั้ง
ชายอีกคนทำท่าทางชี้นิ้ววน ๆ ไปที่รูปบนสกรีน พร้อมกับเอ่ยถาม
“มัน มีอะไรแปลกยังงั้นรึ?”
“จากการตรวจสอบ ลูกกระสุนที่ดวงตามีทั้งหมด 5 นัด แต่เป็นการยิงเข้าเป้าจุดเดียวกัน 2 นัดซ้อน ดวงตาทั้ง 2 ข้างเท่ากับ 4 นัด ในเวลาที่...ห่างกันไม่ถึงเสี้ยววินาที” ชายที่ทำหน้าที่บรรยายอธิบายออกมา
“หมายความว่ายังไง? คุณจะบอกพวกเราว่า D-3 ถูกยิงที่ดวงตาทั้ง 2 ข้าง ด้วยกระสุน 4 นัดในเวลาที่แทบจะพร้อมกันงั้นรึ” ชายอีกคนตั้งคำถามขึ้น
“ใช่ครับ มันอาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่ผลพิสูจน์เป็นอย่างนั้น กระสุน 2 นัดแรก แยกยิงเข้าที่ดวงตาทั้ง 2 ข้าง อีก 2 นัด แยกกันยิงซ้ำไปที่กระสุนนัดเดิม เทียบจากรอยเขม่าบนลูกกระสุน ระยะเวลาในการยิง ห่างกันเพียง 0.00000001 วินาที”
ชายที่อยู่หน้าสกรีนอธิบาย พร้อมกับเสียงดังเซ็งแซ่ในที่แห่งนั้น เพราะอัตราความเร็วในการยิงเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้
“ใครเป็นผู้ลั่นไก?” ชายคนหนึ่งในห้องกล่าวถามขึ้น ชายที่อยู่หน้าสกรีนจึงเปลี่ยนรูปขึ้นจอเป็นภาพของคาเรน
“จากการสอบสวนพยานให้การว่าคือ คาเรน คลาวเรน เจ้าหน้าที่อนุรักษ์พันธุ์สัตว์จอห์น เฮนซ์ ประจำรัฐเพนซิลวาเนีย เป็นผู้ยิงครับ” เขาบรรยายให้คนในห้องรับฟัง
“ไม่น่าเชื่อ ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ให้เกิดขึ้น” ชายอีกคนในห้องกล่าวขึ้น
“บางที... เราอาจจะใช้ประโยชน์จากผู้หญิงคนนี้...ได้สินะ” ชายที่อยู่หน้าสุดของห้องแห่งนั้นกล่าวขึ้นมา
ทุกคนในห้องแห่งนั้นจับจ้องมาที่ภาพของคาเรนที่ยังคงฉายอยู่บนสกรีน
--------------------------------
หลังจากเหตุการณ์ที่เจ้าสิ่งนั้นปรากฎตัวในเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ที่จอหน์ เฮนซ์
ทางเจ้าหน้าที่ของทาง FBI ได้เข้ามาดูแลในคดีดังกล่าว ซึ่งการสอบสวนได้เสร็จสิ้นไป แต่ไม่มีข้อสรุปของเจ้าสิ่งนั้น
ไม่มีใครสามารถให้คำตอบถึงการมีอยู่ และการมาของมันได้ ทาง FBI ก็ทำได้เพียงสืบหาต่อไป
ทางด้านเหล่าสมาชิกของกองอนุรักษ์พันธุ์สัตว์จอห์น เฮนซ์ ก็ทำได้เพียงไว้อาลัยให้ผู้เสียชีวิตเท่านั้น
“มีคำสั่งอนุญาตให้คุณพักร้อนได้นะคาเรน” หัวหน้าของเธอเดินมาบอกเธอถึงที่โต๊ะทำงาน
“เอ๋??” เธออุทานด้วยความประหลาดใจ เพราะมันไม่น่าใช่เรื่องที่จะต้องหยุดพักอะไร
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิชั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก” คาเรนกล่าวพร้อมมองไปยังที่นั่งของมาร์คซึ่งเจ้าตัวยังคงอยู่ในโรงพยาบาล
“เอาเถอะ คิดซะว่าพักหัวสมองจากที่ต้องเผชิญอะไรมาต่อเนื่อง มันจะดีต่อสุขภาพของเธอมากกว่านะ” หัวหน้ากล่าว
คาเรนรับฟังโดยไม่ได้กล่าวอะไร เธอก็ยอมรับว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นเธอค่อนข้างเพลียและเครียดพอสมควร
ไม่ใช่เรื่องการตายของฟิลลิป หรือความกลัวต่อเจ้าสิ่งนั้น หากแต่มันเป็นความสงสัยในตัวเจ้าสิ่งนั้น
มันมาจากที่ใด? มันจะทำอะไร? และ ใครเป็นผู้สร้างมัน? เพราะเธอไม่เชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ธรรมชาติสรรสร้างขึ้น
เธอตัดสินใจทำตามคำแนะนำของหัวหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็คิดว่า พักบ้างก็ดี
วันนี้เธอจึงเก็บข้าวของเพื่อกลับไปยังบ้านของเธอที่นิวยอร์ค คาเรนนั้นเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่เด็ก เธอจึงอยู่กับป้า
จนกระทั่งป้าของเธอเสียชีวิตไปเมื่อ 4 ปีก่อนเธอก็อยู่คนเดียวมาตลอด การที่เธอชอบนอนค้างในสำนักงานนั้นเธอจึงมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะถึงกลับบ้านไป เธอก็อยู่เพียงลำพังอยู่ดี
เธอจัดของไปคิดไปว่าช่วงพักยาวนั้นจะทำอะไรบ้าง แต่เธอก็ไม่สามารถสลัดความสงสัยต่อเจ้าสิ่งนั้นได้หมด มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา เธอได้แต่พยายามลืม ๆ มันไปซะแล้วจัดข้าวของให้เสร็จเพื่อรีบออกเดินทาง
การเดินทางจากเพนซิลวาเนีย จนมาถึงนิวยอร์คซิตี้ เสียเวลาไปร่วมกว่า 5 ชม. กว่าจะถึงบ้านก็เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว
บ้านของเธอเป็นบ้านแบบบราวน์สโตน แม้มันจะดูเก่าแก่ แต่ภายในก็สภาพดีทีเดียว
เธอจอดรถของเธอไว้หน้าบ้าน แล้วขนกระเป๋าที่มีเพียงใบเดียวเข้าบ้านไป แม้ว่าเธอจะกลับบ้านเพียงเดือนละ 2 ครั้ง แต่บ้านก็ไม่ได้สกปรกแต่อย่างใด เธออาจจะดูเหมือนคนปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทำอะไรตามสบาย แต่จริง ๆ เธอรักความสะอาดพอดูทีเดียว
เธอเอากระเป๋าไว้ในห้องนอน สิ่งที่เธออยากทำอย่างแรกคือ อาบน้ำ เพราะการเดินทางที่ยาวนานทำให้เธอรู้อยากชำระล้างร่างกายเหลือเกิน หลังจากเอากระเป๋าไปไว้เสร็จ เธอจึงจัดแจงถอดเสื้อผ้า เข้าห้องน้ำทันที
เธอไม่ได้เปิดเครื่องทำน้ำร้อนอุณหภูมิของน้ำจึงค่อนข้างเย็น หากแต่ภายในใจกลับตรงกันข้ามกับอุณหภูมิของน้ำ ความคิดเรื่องเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธออยู่ เธอใช้เวลาในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงได้ออกมา
เธอเช็ดหัวตัวเองที่เปียกปอน แล้วนั่งไดร์ผมไป ดูทีวีไป ทีวีช่วงเย็นไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ แต่มันก็พอฆ่าเวลาได้
ระหว่างที่เธอไดร์ผมอยู่นั้น
ปิ๊งป่อง*~
เสียงคนกดกริ่งที่หน้าบ้าน เธอหันหน้าไปดูด้วยความสงสัย เพราะเธอเพิ่งกลับมานั่งได้ไม่ถึงชั่วโมง การที่ใครจะมาหาในทันทีนั้นดูเป็นเรื่องประหลาด แต่เธอไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เธอเดินไปที่ประตูแล้วมองที่ตาแมวดูว่าคนภายนอกคือใคร
คนที่มามี 2 คน ทั้งสองแต่งตัวดูภูมิฐาน ใส่เสื้อโค้ทคลุมคนหนึ่งสีดำ อีกคนสีเทา แม้ตาแมวจะไม่ได้ให้ภาพชัดเจนนัก
แต่เธอพอจะมองเห็นบัตรประจำตัวของ FBI ในกระเป๋าเสื้อของชายคนหนึ่ง
ในสถานการณ์เช่นนี้คงทำได้แค่เปิดรับสินะ เธอคิดในใจ
“ค่า~~” เธอพูดออกไป เพื่อเป็นการบอกว่ามีคนอยู่ แล้วเธอก็เปิดประตูทันที
“...” ชายที่มาทั้งสองได้แต่นิ่งอึ้ง คงไม่แปลกที่พวกเขาจะยืนนิ่ง เพราะสภาพที่คาเรนออกไปนั้น
มีเพียงผ้าเช็ดตัวโจมอกออกไป ผมเธอก็ยังไดร์ไม่เรียบร้อยจึงเปียกหมาดๆ อยู่
“คะ?” เธอพูดเพื่อกระตุ้นคนทั้งสอง
“อ่ะแฮ่ม” ชายคนหนึ่งกระแอ่ม ทั้ง ๆ ที่ใบหน้าออกแดง ๆ ด้วยความอาย ทว่าคาเรนกลับไม่มีทีท่าอายเลยซักนิด
“เข้ามาก่อนก็ได้ค่ะ คุณนักสืบ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มราวอย่างเป็นมิตร
นักสืบทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลั่กกับการเชื้อเชิญของสาวในชุดผ้าเช็ดตัว
คาเรนเดินเข้าบ้านไปก่อน นักสืบทั้งสองเดินตามไปติด ๆ
“รับกาแฟมั้ยคะ?” คาเรนเอ่ยถามขึ้น
นักสืบคนหนึ่งตอบกลับว่า “ไม่เป็นไรครับ พวกผมดื่มมาเรียบร้อยแล้ว”
เธอจึงเดินนำนักสืบทั้งสองมาที่โซฟา ในห้องรับแขกของเธอ
“ขอโทษนะคะ บ้านยังไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ เพราะไม่ได้กลับมาหลายวันน่ะค่ะ” คาเรนออกตัว
“ไม่เป็นไร พวกผมแค่มาแจ้งเรื่องบางอย่างเท่านั้น” นักสืบคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ผมชื่อ แอธร่อน ส่วนนี่คู่หูของผม ดูลอน จาก FBI ครับ” นักสืบที่สวมโค้ทสีเทาแนะนำตัวตนเองและเพื่อนร่วมงาน
คาเรนจับมือเพื่อความยินดีที่ได้รู้จัก
“แล้วคุณนักสืบทั้งสองมาหาดิฉันทั้ง ๆ ที่น่าจะหมดเวลาราชการแบบนี้มีอะไรรึคะ” คาเรนกล่าวถามพร้อมกับปรายตามองสองนักสืบ เธอนั่งไขว่ห้างทั้ง ๆ ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวที่โจมอกอยู่ มันช่างทำให้สองนักสืบหวั่นไหวเหลือเกิน
“จริง ๆ ทางเราว่าจะแจ้งคุณทางโทรศัพท์ แต่วันนี้ทางหน่วยติดต่อไปหาคุณที่ทำงานแล้ว พบว่าคุณลาพักร้อน พวกเราเลยต้องมาแจ้งคุณตรง ๆ” นักสืบแอธร่อนอธิบาย สายต่อจับจ้องที่คาเรนหาได้หวั่นไหวกับกิริยาที่คาเรนแสดงเท่าไหร่
“เรื่องสัตว์ประหลาดนั่นสินะคะ ยังมีข้อมูลอะไรไม่ครบรึคะ??” คาเรนกล่าว น้ำเสียงของเธอหาใช่เสียงของความเบื่อหน่าย ที่ถูกถามซ้ำซาก เพราะเธอมองการทำงานของเจ้าหน้าที่ในแง่ดีเสมอ
“พวกผมคงไม่มีหรอกครับ เรามาแจ้งข่าวว่า คดีนี้ได้ถูกโอนให้ทางหน่วยงานพิเศษที่ถูกจัดตั้งขึ้นมา เข้ามาดูแลแล้ว
ซึ่งผมได้รับคำสั่งจากหัวหน้าฝ่ายสืบสวนพิเศษ ให้มาเชิญคุณไปพบน่ะครับ” นักสืบแอธร่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักใจนิด ๆ
“อาฮะ แล้ว?” คาเรนตอบรับพร้อมทิ้งคำถาม
นักสืบดูลอนกล่าวตอบทันที
“ทางหัวหน้าฝ่ายสืบสวนพิเศษ ขอเชิญคุณไปพบที่สำนักงานครับผม” เสียงของเขาดูหนักแน่น
คาเรนทำหน้าประหลาดใจนิดหน่อย เธอถามกลับไป “เดี๋ยวนี้เลยรึคะ??”
“เออ ไม่ครับ ทางนั้นเขาให้คุณเป็นผู้นัดเวลาครับ” นักสืบดูลอนตอบ
มันเป็นเรื่องแปลกที่การสืบสวนจะให้พยานในเหตุการณ์เป็นผู้เลือกเวลาในการ ให้การ ทั้ง ๆ ที่ทางหน่วยงานมีสิทธิ์ที่จะเข้ามาหาและสอบสวนได้เลยแท้ ๆ
คาเรนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมา
“คงมีอะไรน่าสนใจสินะคะ เพราะอยู่ ๆ ดิชั้นก็ได้สิทธิ์ในการหยุดพักร้อน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ร้องขอ” คาเรนตั้งข้อสังเกต
“นั้นเป็นเรื่องของเบื้องบน ผมไม่อาจจะให้คำตอบได้ครับ” นักสืบแอธร่อนตอบ
คาเรนผายมือทั้ง 2 ข้างออกเป็นเชิงยอมรับ
“รับทราบค่ะ ดิชั้นคงขอเวลาวันนี้เพื่อพักผ่อนซักวันก่อน แล้วพรุ่งนี้ดิชั้นจะติดต่อไปที่สำนักงานก็แล้วกันค่ะ” คาเรนตอบ
“ครับ ผมจะแจ้งหัวหน้าตามนั้น นี่ครับเบอร์ติดต่อของหน่วยงาน”
นักสืบแอธร่อนยื่นกระดาษซึ่งแจ้งเบอร์ติดต่อของหน่วยงานให้คาเรน เธอรับแล้วเปิดออกดูก่อนที่จะพับมันวางไว้บนโต๊ะ
“ถ้าเช่นนั้นพวกผมก็หมดธุระแล้ว ก็คงขอตัวล่ะครับ” นักสืบแอธร่อนกล่าวลาพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“เชิญค่ะ” คาเรนกล่าวตอบ เธอลุกขึ้นเดินนำไปเปิดประตูให้นักสืบทั้งสอง
เธอรอจนพวกเขาไปกันหมด จึงเดินกลับมาที่โต๊ะรับแขก ดูที่อยู่ของหน่วยงาน จากนั้นเธอก็เอามือลูบปอยผมตัวเองเล็กน้อย
“แย่จัง หัวยุ่งอีกแล้ว” เธอบ่นขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
---------------------------
รถยนต์สีดำวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ครับ เธอบอกจะติดต่อมาพรุ่งนี้ครับ” นักสืบแอธร่อนกล่าวตอบเสียงหนึ่งในโทรศัพท์ นักสืบดูลอนมองจากฝั่งของคนขับ
“ครับ ทราบครับ คิดว่าไม่มีปัญหาครับ” นักสืบแอธร่อนตอบรับอะไรบางอย่างจากเสียงปลายทาง
“ครับผม” เขากดวางโทรศัพท์ พร้อมกับถอนหายใจแล้วมองดูลอน
“ผมว่าคดีนี้ออกจะซับซ้อนน่าดูเลยนะครับ” นักสืบดูลอนออกความเห็น
นักสืบแอธร่อนมีสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด เขาเท้าคางเข้ากับกระจกประตูรถ และถอนหายใจออกมา
“บางที มันอาจจะเป็นคดีเหนือมนุษย์ก็ได้ ถ้าหน่วยงานเรามีนักสืบโมลเดอร์ กับ นักสืบสกัลลี่ก็ดีสิ” นักสืบแอธร่อนพูดติดตลกเล็กน้อย แต่ในใจลึก ๆ เขาอยากให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ
----------------------------
หลังจากที่คาเรนจัดการผมที่ยุ่งเหยิงของเธอเสร็จแล้ว เธอก็จัดการทำหารแบบง่าย ๆ ทาน พลางดูโทรทัศน์ไป
หากแต่ใจของเธอไม่ได้อยู่กับโทรทัศน์เท่าไหร่ เธอคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้มากกว่า
เธอไม่คิดว่าการที่ทาง FBI ตามตัวเธอแค่เพื่อไปให้การเฉย ๆ มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ซึ่งเธอเองก็ตอบอะไรไม่ได้
เธอทานไป คิดไปอยู่ซักพัก จนทานอาหารหมด เธอจัดการล้างและทำความสะอาดครัวพอเป็นพิธี
ความเพลียจากการเดินทาง และเหตุการณ์ต่าง ๆ ทำให้เธอต้องมาปิดทีวี แล้วเข้าห้องนอน ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะสองทุ่มเศษๆ
เธอยังคงคิดอยู่ จนพล่อยหลับไป
คาเรนมาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งมีสีขาวโพลนไปหมด
มีขนนกสีขาวจำนวนมากล่องลอยบนอากาศ
มีละอองบางอย่างลอยอยู่ด้วย มันมีสีแดงสด เหมือนเลือด
ขนนกบางเส้นกระทบเข้ากับละอองสีแดง มันทำให้ขนนกสีขาวถูกย้อมไปเป็นสีแดง
ทันใดนั้นภาพของสถานที่สีขาว เหมือนห่างออกไป
มันไม่ใช่การถอยห่าง
แต่เหมือนมันลอยสูงขึ้นไป
เรื่อย ๆ ๆ
ไม่สิ ตัวเธอกำลังตกลงไปต่างหาก
อย่างรวดเร็ว เร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น
ตึง!!!
“ว้าย” คาเรนร้องเสียงดัง จนนกที่เกาะตามหน้าต่าง พากันบินกระเจิงไปหมด
เธอนอนตกเตียงอีกแล้ว
“อูย~~” เธอร้องโอดโอย เพราะเตียงของเธอมันสูงกว่าเตียงที่สำนักงานเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์พอสมควร
เธอโผล่ออกมาจากกองผ้าห่มที่ตกลงมาพร้อมเธอด้วยสีหน้ามึนงง เธอหันซ้ายหันขวาก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นมา
“อึ้บ!!” เธอบิดขี้เกียจพร้อมกับเดินไปเปิดกระจก ห้องนอนเธออยู่ที่ชั้น 3 ของตัวบ้าน
อากาศยามเช้าที่นี่แม้จะไม่สดชื่นเท่าในป่า แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก
เธอมองดูเหล่าผู้คนที่ออกไปทำงานในตอนเช้า เธอไม่เคยต้องเร่งรีบอะไรแบบนี้ ชีวิตคนเมืองดูไม่เหมาะกับเธอเลยจริง ๆ
เธอเอามือทาบที่ขอบหน้าต่าง ค่อย ๆ ทรุดตัวลงจนไปนั่งพับเพียบกับพื้น คางของเธอชนกับแขนที่ขอบหน้าต่างล่าง
แล้วมองสิ่งต่าง ๆ จากหน้าต่างห้องนอน พร้อมกับยิ้มออกมา
“ชั้น... ไม่เคยนึกเสียใจเลยนะ ที่เธอให้ชั้นมีชีวิตอยู่... มิคาเอล” เธอพูดเบา ๆ แล้วหลับตาลงทั้งรอยยิ้ม
เธออยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ ถึงได้ค่อย ๆ ยันตัวขึ้นมา
“เอาล่ะ วันนี้มีเรื่องต้องจัดการนะ คาเรน” เธอพูดพร้อมกับเอามือทั้ง 2 ตีไปที่แก้มตัวเอง เพื่อกระตุ้นให้ลืมตาตื่นเต็มที่
เธอจัดแจงถอดชุดนอนออก แล้วเข้าห้องน้ำทันที
เธอใช้เวลาในการแต่งตัวไม่นานนัก วันนี้เธอเลือกใส่เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาว กางเกงขายาวสีดำ
คาเรนแต่งหน้าเพียงบาง ๆ เท่านั้น ริมฝีปากสีชมพูของเธอแทบไม่ต้องทาลิปสีใดเพิ่มอีก เพียงแค่ลิปแคร์ก็เพียงพอแล้ว
หลังจากนั้นก็เธอเช็คความพร้อมที่กระจกบานใหญ่ในห้องก่อนออกจากบ้านไป
คาเรนโยนกระเป๋าถือไปในรถ WJ ซึ่งเป็นพาหนะที่เธอใช้มาตลอดเกือบ 5 ปี
เธอดูนาฬิกาข้อมือแล้วค่อย ๆ ขับออกไปโดยวางแผนไปหาอะไรกินก่อน เพราะจากบ้านเธอไปถึงสำนักงาน FBI สาขานิวยอร์คขึ้นทางด่วนไป ก็เพียงแค่ 20 นาทีเท่านั้น
เธอแวะซื้อหนังสือพิมพ์ แล้วก็ไปนั่งทานโดนัทกับกาแฟที่ร้านใกล้บ้านเธอ เธอนั่งอยู่ในร้านจนใกล้ ๆ 9 โมงถึงได้
ติดต่อไปยังสำนักงาน FBI ในนิวยอร์ค
“ค่ะ สำนักงาน FBI สาขานิวยอร์คนะคะ” คาเรนย้ำถามโอเปอเรเตอร์
“ค่ะ จะขอติดต่อถึง เออ....ซักครู่นะคะ” คาเรนหยิบแผ่นกระดาษที่ทางนักสืบแอธร่อนให้ไว้มาดู
“อา ถึง คุณมอร์เฟียช มอเฟียช โอวิธ ที่อยู่แผนกสืบสวนคดีพิเศษน่ะค่ะ....ค่ะ....ฝากข้อความก็ได้ค่ะ”
“ดิชั้นจะไปถึงที่นั่นประมาณ 9.30 น. ค่ะ....ค่ะ....แค่นี้ล่ะค่ะ....”
หลังจากฝากข้อความ เธอวางสายแล้วเดินไปที่รถทันที
-------------------------------------
ตรู๊ดๆ ๆ ๆ
เสียงโทรศัทพ์ภายในแผนกสืบสวนพิเศษ
เจ้าหน้าที่สาวคนหนึ่งเดินไปรับ
“ค่ะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอวางสายแล้วเดินไปยังห้อง ๆ หนึ่ง ด้านหน้าติดป้ายไว้ หัวหน้าแผนกสืบสวนพิเศษ
เธอเคาะประตูเบา ๆ สักครู่ก็มีเสียงจากในห้อง
“เข้ามาได้”
เธอเปิดประตูเข้าไป ในห้องมีเพียงชายผิวดำอายุไม่มากนัก เขาเงยหน้ามองเจ้าหน้าที่สาว
“หัวหน้าคะ โอเปอเรเตอร์ชั้นล่างโทรมาแจ้งว่า คุณคลาวเรน มาถึงแล้วค่ะ จะให้ดิชั้น…” เธอพูดค้างคำไว้
“เดี๋ยวผมจะลงไปพบเธอเอง” ชายผิวดำกล่าวขึ้น พร้อม ๆ กับลุกขึ้น ทำให้เห็นรูปร่างอันสูงใหญ่ของเขา
ทั้งสองเดินออกจากห้องพร้อม ๆ กัน
“นักสืบฟิลด์ ช่วยมากับผมหน่อย” ชายชุดดำสั่งลูกน้องตนเอง ชายในชุดเสื้อเชิ้ตขาวผูกเน็คไทสีเทาลุกขึ้นแล้วเดินตามชายผิวดำไป
------------------------------
ณ ล็อบบี้ด้านล่าง คาเรนนั่งอยู่ที่โซฟา
ผู้คนเดินไปมาในสำนักงาน FBI พอสมควร เธอมองผู้คนที่เดินเข้าเดินออก สังเกตคนนั้นคนนู้นไปเรื่อย ๆ
“คุณคลาวเรนครับ” เสียง ๆ หนึ่งทักคาเรนจากทางด้านหลัง เธอจึงลุกหันไปหา
ชายผิวดำผู้ที่ทักคาเรนยื่นมือมาจับแสดงการทักทาย
“ผมมอเฟียช โอวิธ หัวหน้าฝ่ายแผนกสืบสวนพิเศษ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“และนี่นักสืบฟิลด์ แกรนท์” เขาแนะนำผู้ที่ติดตามเขามาด้วย นักสืบฟิลด์เดินไปจับมือกับคาเรน
“เรียกคาเรนเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ แล้วก็จริง ๆ ให้ดิชั้นขึ้นไปหาก็ได้นะคะ” คาเรนกล่าวด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
“ไม่ครับ พวกผมเป็นฝ่ายเชิญคุณมาผมคิดว่าการลงมาต้อนรับจะดีกว่า” มอเพียชกล่าว
คาเรนหรี่ตาลงเล็กน้อย พลางคิดในใจ
‘ต้อนรับงั้นรึ...’
“งั้นจะให้ดิฉันให้การที่ใหนรึคะ?” คาเรนถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงซื่อ ๆ
“ไม่อยากให้เรียกว่าให้การนะครับ เรียกว่ามาคุยเพื่อขอข้อมูลบางอย่างจะดีกว่า” มอเฟียชยิ้มที่มุมปาก
คาเรนปรายตามองมอเฟียช และหัวเราะเบา ๆ
“เป็นการนัดสาวไปเดทรึเปล่าคะ?” เธอกระเซ้ามอเฟียช
“คุณนี่เป็นคนอารมณ์ดีกว่าที่ผมคิดซะอีก ถ้าเช่นนั้นร้านอาหารซักที่ ที่ไม่มีคนมากเกินไปนะครับ” มอเฟียชตามน้ำ
คาเรนพยักหน้าเป็นการตอบรับข้อเสนอของมอเฟียช
“ถ้าอย่างนั้น นักสืบฟิลด์ ผมคงต้องขอตัวไปเดทกับคุณผ้หญิงคนนี้ซักหน่อยนะครับ” มอเฟียชกล่าวพร้อมมองไปที่ลูกน้อง
นักสืบฟิลด์พยักหน้ารับแล้วเดินกลับสำนักงานไป ปล่อยให้คาเรนอยู่มอเฟียช
“เชิญครับคุณผู้หญิง” มอเฟียชผายมือให้กับคาเรน
คาเรนยิ้มเล็กน้อยก่อนเดินออกจากสำนักงาน FBI ไปยังรถของมอเฟียช
ภายในรถเก๋งสีดำของมอเฟียช เมื่อเขาขับรถออกจากสำนักงานได้ครู่ใหญ่ คาเรนซึ่งนั่งอยู่ก็หัวเราะขึ้นเบา ๆ
“คุณโอวิธ คุณนี่ก็ขี้เล่นดีจริง ๆ นะคะ” เธอกล่าวพร้อมกับปรายตามองไปที่มอเฟียชที่ขับรถอยู่
“ผมว่าบางที ถ้าใครพูดเล่นกับเรา เราก็น่าที่จะพูดเล่นกับเขากลับไปน่ะครับ” มอเฟียชกล่าวตอบ
“ก็ดีค่ะ คุยด้วยได้อย่างสบายใจดี” คาเรนยิ้มรับ
ทั้งคู่มาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ภายในร้านมีผู้คนไม่มากนัก เหมาะแก่การคุยงานและธุระจริง ๆ
คาเรนเดินไปเลือกที่นั่งริมหน้าต่างทันที เพราะเธอชอบที่จะนั่งดูภาพผู้คนเดินไปเดินมาพอสมควรทีเดียว
“จะรับอะไรดีครับ” บริกรเข้ามาถามทั้งสอง มอเฟียชผายมือไปยังคาเรนให้เธอสั่งก่อน
“กาแฟ กับ แซนวิชทูน่าค่ะ” คาเรนตอบบริกร
“กาแฟอย่างเดียวครับ” มอเฟียชตอบ หลังจากที่บริกรเดินออกจากโต๊ะไป คาเรนจัดแจงพูดก่อนทันที
“เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ ที่เชิญมาวันนี้ต้องการทราบเรื่องอะไรคะ?” เธอกล่าวถามด้วยใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้ม
มอเพียชนิ่งเงียบไปชั่วขณะ คงเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดูขี้เล่นไม่จริงจังอะไร แต่กลับถามตรง ๆ เช่นนี้
“หลัก ๆ ก็คงเรื่องเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นล่ะครับ แต่คงไม่ได้เก็บข้อมูลอะไรเป็นพิเศษ เพราะทางผมก็มีข้อมูลหลายอย่างมากพอจะให้ในการสืบคดีได้ การที่เชิญคุณมาในครั้งนี้ น่าจะเรียกว่า มาขอความร่วมมือมากกว่า”
มอเฟียชร่ายยาว สายตาจับจ้องไปที่คาเรน เช่นเดียวกันคาเรนก็จับจ้องไปที่มอเฟียช
“ขอความร่วมมือ?” คาเรนทวนคำในคำพูดของมอเฟียชด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ครับ จากการสืบสวนข้อมูล พยานหลักฐานต่าง ๆ ตลอดระยะเวลา 1 เดือนที่ผ่านมาเป็นที่ยืนยันว่า เจ้าสัตว์ประหลาดที่คุณจัดการไปนั้น ไม่ได้มีตัวเดียว” มอเฟียชกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น หากแต่คาเรนที่รับฟังอยู่ดูไม่มีปฏิกิริยาว่ามันเป็นเรื่องน่าตกใจเลยสักนิด
“ข้อมูลที่เรามีในมือ มีการให้ข้อมูลการพบเจ้าสัตว์ประหลาดนี้ในวอชิงตันดีซี และที่นิวยอร์คนี้ เพียงแต่ เรายังไม่มีภาพถ่ายที่ยืนยันเท่านั้น” มอเฟียชอธิบายต่อ ระหว่างนั้นบริการได้นำอาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ
คาเรนหยิบถ้วยการแฟขึ้นมาจิบเล็กน้อย ก่อนที่จะถามออกไป
“มีผู้เสียหายรึเปล่าคะ?” เธอถามด้วยสีหน้าที่ดูเรียบเฉย
“ที่วอชิงตัน มีผู้เสียชีวิต 4 ราย ส่วนที่นิวยอร์คนี่ยังไม่มีครับ” มอเฟียชตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เช่นกัน
“อะไรที่ทำให้คุณโอวิธเชื่อว่าเป็นการกระทำของสัตว์ประหลาดล่ะคะ มันอาจจะเป็นเหตุฆาตรกรรมก็ได้” คาเรนกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“เศษขนที่พบในที่เกิดเหตุมันเป็นแบบเดียวกับเจ้าตัวที่คุณจัดการไป แต่มันคนละสีกันเท่านั้นเอง” มอเฟียชตอบพร้อมหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ เขายังคงมองดูปฏิกิริยาของคาเรน
“ถ้านั่นคือข้อมูลเพิ่มเติม การที่คุณนำเอาข้อมูลซึ่งน่าจะเป็นข้อมูลปกปิดมาบอกให้ดิฉันทราบแบบนี้ คุณต้องการอะไรจากทางดิฉันรึคะ?” คาเรนค่อย ๆ ใช้ส้อมจิ้มแซนวิชออกจากจาน
“สิ่งที่ทางผมต้องการทราบคือ คุณจัดการมันได้ยังไง” มอเฟียชจ้องมาที่คาเรนแล้วยิ้มออกมา
“ก็จากที่ผลชันสูตรนั่นล่ะค่ะ ดิชั้นจัดการมันด้วยปืน ก็เท่านั้นเอง” คาเรนตอบแบบไม่รู้ไม่ชี้
“เดี๋ยวนี้เครื่องมือพิสูจน์หลักฐานทันสมัยมีมากมายนะครับ คุณคาเรน” มอเฟียชแสดงสีหน้าเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“ผลพิสูจน์กระสุนในห้องแลปมีการยืนยันว่ากระสุนที่คุณยิงใส่ที่ดวงตาของมัน นั้น มันถูกยิงออกไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่ถึงเสี้ยววินาที ซึ่งเป็นประเด็นที่น่าสนใจอย่างยิ่ง” มอเฟียชวางถ้วยกาแฟลง
“ทางหน่วยงาน เลยอยากจะขอความร่วมมือจากคุณให้มาช่วยราชการที่ FBI เพื่อสะสางคดีนี้น่ะครับ” มอเฟียชพูดตรง ๆ
คาเรนทำหน้าตาเหมือนสิ่งที่มอเฟียชขอนั้นดูเป็นเรื่องแปลกประหลาดอย่างยิ่ง
“ดิชั้นสังกัดกรมป่าไม้นะคะ ไม่ใช่หน่วงานทางทหารหรือทางตำรวจ”
“ก็ขอตัวมาช่วยราชการนั่นล่ะครับ ทางเบื้องบนก็มัดมือชกเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย” มอเฟียชพูดต่อจากคาเรนทันที
คาเรนรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย เพราะมันไม่ใช่การขอความร่วมือ มันเป็นการบังคับให้ร่วมมือซะมากกว่า
เธอหยิบแซนวิช ที่ทางร้านทำเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ ใส่ปากทันทีเผื่อจะทำให้ใจเย็นลง
“ดูท่าดิชั้นจะค่อนข้างเสียเปรียบน่าดูเลยนะคะ” คาเรนกล่าวออกมา น้ำเสียงยังคงไม่ค่อยพอใจอยู่
“คนมีฝีมือเช่นคุณ ผมไม่คิดว่าทางหน่วยเหนือเขาจะยอมปล่อยให้หลุดมือไปได้ง่าย ๆ หรอครับ” มอเพียชกล่าว พร้อมกับหยิบกาแฟขึ้นดื่ม
คาเรนนิ่งเงียบไป จริง ๆ ในใจของเธออยากจะสานการสืบสวนต่อ อย่างน้อยก็เพื่อฟิลลิปที่เสียชีวิตไป
แต่เธอก็ต้องคิดอย่างหนัก เพราะนั่นเท่ากับชีวิตเธออาจจะวุ่นวายมากกว่าทุกวันที่เป็นอยู่นี้
“ถ้า... ดิชั้นปฏิเสธล่ะคะ?” เธอตั้งคำถามใส่มอเฟียช
เขานิ่งเงียบให้กลับคำถามของคาเรน ก่อนที่จะบอกกลับไป
“ผมไม่คิดว่า ทางเบื้องบนจะปล่อยคุณง่าย ๆ เขาก็คงหาทางมาบีบให้คุณไปทำงานที่เขาต้องการอยู่ดีล่ะครับ”
มอเฟียชคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้น
คาเรนนั่งเงียบ ๆ เธอยังไม่ตัดสินใจสิ่งใดลงไป แม้เธออยากจะรู้ที่มาของเรื่องต่าง ๆ พอควร
เธอดื่มกาแฟไปครุ่นคิดในสิ่งที่มอเฟียชกล่าวไป จนกระทั่งกาแฟหมดแก้ว
เธอค่อย ๆ วางถ้วยกาแฟลง ก่อนที่จะกล่าวถามขึ้น “ต้องการคำตอบเมื่อไหร่คะ?”
“ถ้าเป็นไปได้อยากจะให้รู้ผลในอาทิตย์นี้น่ะครับ” มอเฟียชตอบ
‘นี่ก็วันอังคารแล้ว มีเวลานั่งคิดนอนคิดตีลังกาคิดเพียงแค่ 2 วันเอง’
คาเรนคิด สีหน้าค่อนข้างหนักใจ
“ดิชั้นยังให้คำตอบไม่ได้ในวันนี้หรอกค่ะ แต่จะพยายามตอบให้ภายในวันศุกร์ค่ะ” คาเรนบอกมอเฟียชที่กำลังรอคำตอบของอย่างตั้งใจ
“ถ้าอย่างนั้น พวกผมก็จะรอคำตอบครับ” มอเฟียชหยิบกาแฟมาดื่มจนหมด
นั่นคือข้อสรุปที่ได้ในวันนี้
คาเรนค่อนข้างไม่ค่อยสดชื่นเท่าตอนเช้า เนื่องจากไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาโดนบีบบังคับอะไรแบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ซึ่งอาจจะไม่สุภาพออกไป
----------------------------------------
หลังจากการพูดคุยเสร็จสิ้น มอเฟียชพาคาเรนกลับมายังสำนักงาน FBI นิวยอร์ค เพราะรถของคาเรนยังอยู่ที่นั่น
เธอกลับบ้านไป ในช่วงบ่าย
เมื่อถึงบ้าน สิ่งแรกที่เธอทำคือโยนข้าวของสารพัดด้วยความขี้เกียจ และเซ็งในอารมณ์อย่างยิ่ง
เธอขึ้นไปห้องนอน ทิ้งตัวลงบนเตียงทันที เธอนอนแผ่หราสายตาเหม่อมองเพดาน มันมีอะไรให้คิดมากขึ้นกว่าเดิมอีก
เธอเอามือมาจับที่ปอยผมด้านหน้าของเธอเอง พร้อมกับบ่นออกมา
“ชีวิตมีแต่เรื่องวุ่นวายอีกแล้วนะ คาเรนเอ๋ย”
--------------------------------------Next to Chapter 3
| Create Date : 15 มกราคม 2553 |
| Last Update : 15 มกราคม 2553 12:24:33 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 784 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
