1 2 3 4
5 6 7 8 9 10 11
12 13 14 15 16 17 18
19 20 21 22 23 24 25
26 27 28 29 30 31
22 ตุลาคม 2557
ถนนสายนี้...มีตะพาบครั้งที่ 116ตอน "ชิน"
สมัยฉันหัดเขียนกลบท ฉันต้องแอบหลบไปที่อื่น ใช้ชื่อเครื่องดื่มชนิดหนึ่งเป็นนามปากกา เพราะกลัวโดนคนหัวเราะเยาะที่ขนาดภาษาไทยยังเขียนไม่ค่อยจะถูก แล้วยังริมาเขียนกลบทอีก สมัยนั้นฉันต้องแอบคิดแอบเขียนอยู่นาน จนฝันร้ายแบบจางซื่อในร้ายรักพยัคฆ์กังฟูอยู่บ่อยๆ สะดุ้งตื่นทีไร ตัวหนังสือไทยก็มาลอยอยู่เบื้องหน้า ถามตัวเองบ่อยมาก หยุดหรือยัง? พอหรือยัง? ขยาดหรือยัง?เป็นดินดีแต่ไกลถิ่น ยากแก่การเพาะปลูก อาจารย์คนหนึ่งเคยให้คำวิจารณ์เมื่อยามเห็นการเขียนของฉัน สมัยนั้นฉันก็ยังไม่เข้าใจสักเท่าไร ว่าหมายถึงอะไร รู้แค่ตัวเองเขียนออกมา ผิดมนุษย์จริงๆ เพราะคนบนโลกนี้อ่านไม่เข้าใจ เลยเบนเข็มไปเขียนเรื่องสั้นๆจากข่าวเพื่อฝึกภาษาไทยแทน แอบไปเปิดบล็อกในเว็บที่คนไม่ค่อยเข้า เขียนจนเจ้าของเว็บเกิดติดใจอยากรวบรวมเรื่องสั้นๆของฉันมาเย็บเล่มขายหนังสือทำจากมือ ฉันก็กลัวคนรู้ คงอายน่าดู เกิดคิดแยกตัวจากบล็อกนั้นแล้ว เผอิญเกิดการผิดพลาดบางอย่างตอนเจ้าของเดินทางไปต่างประเทศ พอกลับมา ปรากฏว่าเกิดการสลับซับซ้อนอะไรสักอย่าง ข้อความต่างๆเลยหายจนเว็บล่ม ครั้งนั้นฉันสมัครลงชื่อที่บล็อกแก็งค์แล้ว แต่ตัวก็ยังไม่จากเว็บนั้น เพราะความเคย...ชิน ฉันรู้สึกเหงาๆยามไม่ได้เยือนบล็อก แม้รายการที่เขียนจะหาย...ไปหมดก็ตาม ฉันยังคงลังเลกับการกลับมาเขียนกลอน จนวันหนึ่ง ฉันไปเจอคนดีอารมณ์บ้าคนหนึ่งเขาบอกว่าเขียนบ้าอะไรว่ะอ่านไม่เข้าใจเลย อ้าว ฉันกลับชอบคำของเขาสิ เก็บมาคิดวันคิดคืนคิดจนมาฝัน จากฝันฉันเริ่มเขียนกลอนใหม่ เขียนแบบหามรุ่งหามค่ำ เขียนแบบไม่เข้าใจเลย เขียนไปตามอารมณ์ของใจ อารมณ์แบบนักวาดภาพ เขียนแบบรู้แน่คนอื่นไม่เข้าใจ ฉันเขียน เขียน และเขียน จนจำได้ ๔๔ตัว อักษรไทย อักษรไหนเป็นเสียงสูง กลาง ต่ำ โดยไม่รู้ทำไมจำได้ ทำไมผันเสียงสูงกลางต่ำได้ก็ไม่รู้ นอกจากโทษความเคย...ชิน จากนั้นฉันก็เริ่มใหม่เขียนกลบทกับเสียงเพลง เขียนทุกครั้งยามได้ยินเสียงน้ำตก เขียนทุกครั้งยามอารมณ์ซึ้งกับบางสิ่ง เขียนยามอารมณ์โกรธ เขียนยามเหงา เขียนยามกลัวผี เขียนยามไปดูภาพวิวต่างๆ ไม่รู้ทำไมฉันเขียนไปได้อย่างไรมากมาย ไม่เคยนับงานของตัวเอง ไม่เคยกลัวคนมาแอบลอก ไม่เคยสนใจยามคนมาแอบอ้าง รู้แน่ๆคือตัวเองเริ่มเคย...ชิน วันไหนคิดอะไรไม่ออก เดินออกมาตากฝน แล้วนึกเขียนอารมณ์สักบท ก็จำได้เองว่าตัวเองจะทำอะไร คนจะเข้าใจไม่เข้าใจฉันไม่สนใจ ฉันเริ่มรู้แล้วงานเขียนคือ ภาพจากสมองของเราต่างแค่เราเขียนมันแทนการวาดเท่านั้น ไม่ต้องการการอธิบาย การที่คนบอกว่าอ่านกลอนเหล่านั้นไม่เข้าใจ...เพราะเขากำลังคิดขโมยความคิดเรา แต่ขโมยไปไม่ได้ต่างหาก! เราไม่ได้คิดบอกเล่าไม่ใช่หรือ...ทำไมต้องกลัวเขาอ่านไม่เข้าใจด้วย? เมื่อคิดแบบนี้ฉันก็เขียนอย่างสบายใจ เขียนแบบเสรี เขียนแบบอหังการ ไม่เคยต้องทนไม่ได้อีกต่อไป ไม่ต้องแอบเขียน ไม่ต้องกังวลกับการเขียน อยากเขียนเท่าไรก็เขียน อยากได้แบบไหนก็เขียน จนฉันเคย...ชิน วันไหนงานยุ่ง วันไหนนึกอะไรไม่ออก ฉันก็เขียนกลบทออกมา กลายเป็นสั่งได้ตามต้องการ...ลื่นไหลได้เท่าที่ใจอยาก หากถามว่า ฉันเก่งแล้วสิ.....ยังนะ ฉันยังเป็นนักหัดเขียนอยู่ ยังมีอีกมากเลย ที่ยังไม่ได้ลองเขียนและอยากเขียน ขอไว้เวลาว่างๆก่อน งานไม่เยอะมาก คงหัดอะไรที่สนุกๆออกมาได้อีกแน่... ถามว่าทำไมต้องเป็นกลบท เพราะกลบทฝึกเราเขียนกลอนได้ทุกชนิดง่ายขึ้นสิ ไม่ว่าจะเป็นกลอน๔ กลอน๖ กลอน๗ กลอน๘ กลอน๙ หรือแม้แต่กาพย์ต่างๆ โคลงต่างๆ เมื่อฝึกกลบทคล่องสิ่งเหล่านั้นก็ง่ายดังพลิกฝ่ามือ ดีใจนะที่สมัยใหม่มีอินเตอร์เน็ตและกลูเกิล อิอิ เมื่ออยากได้อะไร ถ้ามีความพยามยามสุดๆก็จะได้มาเอง ไม่เหมือนสมัยเป็นเด็กดื้อสู้กับอารมณ์ของแม่ การอยากเรียนหมอ เรียนทนายแม้สอบได้ แต่แม่บอกต้องย้าย เราก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อแม่บอกว่า ...แกจะมีอิสระต้องหลังอายุ20 ปีก่อน มันเป็นอะไรที่ฉันเกลียดสุดๆเลย แต่วันนี้ฉันรู้แล้วแค่เรามีความพยามยามอะไรก็เด็ดมาได้555 แม้แต่ดาวบนฟ้านะ ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งคงมีทาง *-* อิอิ แล้วก็เป็นอย่างพี่ทรู(multiple)บอกไว้ การเล่นบล็อกต่างๆ ดีตรงช่วยให้คนขี้เกียจพูดอย่างฉัน รู้ว่าเมื่อไรควรพูดหรือหยุด จริงอีกเรื่องตั้งแต่เด็กฉันถูกแม่ตีบ่อยที่สุดกับการไม่พูดของตัวเอง สมัยเมื่อหัดเล่นเว็บฝึกภาษาไทยเพื่อนเพศที่สามของฉันต้องลงแรงมาด่าทอแทนฉัน เมื่อคนมาหาเรื่องด้วยเรื่องที่ฉันอ่านยังไม่เข้าใจ อิอิ มาคิดตอนนี้รู้สึกสนุกมาก แต่ตอนนั้นฝันร้ายหลายวัน ด้วยไม่รู้เขาสามารถออกจากคอมมาบีบคอฉันไหมสิ555
Create Date : 22 ตุลาคม 2557
Last Update : 21 พฤศจิกายน 2557 8:37:27 น.
20 comments
Counter : 4006 Pageviews.
โดย: ญามี่ วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:9:31:44 น.
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:10:33:27 น.
โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ ) วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:11:42:09 น.
โดย: jamaica วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:12:20:15 น.
โดย: มี้เก๋ + ป๊าโอ๋ = ซีทะเล (kae+aoe ) วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:15:33:37 น.
โดย: มี้เก๋ + ป๊าโอ๋ = ซีทะเล (kae+aoe ) วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:15:35:53 น.
โดย: Mir & deS วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:17:57:58 น.
โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 22 ตุลาคม 2557 เวลา:19:49:41 น.
โดย: multiple วันที่: 23 ตุลาคม 2557 เวลา:4:45:19 น.
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 23 ตุลาคม 2557 เวลา:6:20:14 น.
โดย: lovereason วันที่: 23 ตุลาคม 2557 เวลา:14:51:12 น.
โดย: sawkitty วันที่: 23 ตุลาคม 2557 เวลา:15:15:24 น.
โดย: sawkitty วันที่: 23 ตุลาคม 2557 เวลา:15:16:26 น.
โดย: tifun วันที่: 24 ตุลาคม 2557 เวลา:17:08:18 น.
โดย: **mp5** วันที่: 25 ตุลาคม 2557 เวลา:10:03:36 น.
โดย: puzzle man (เตยจ๋า ) วันที่: 26 ตุลาคม 2557 เวลา:4:58:16 น.
โดย: ญามี่ วันที่: 1 พฤศจิกายน 2557 เวลา:4:56:23 น.
ญามี่
คนพูดน้อยคิดบ่อยแต่ไม่เงียบ ไร้ระเบียบเคลิ้มครุ่นอณูคุ้นฝัน ไม่ประวิงหากทิ้งจักลืมวัน พลัดผ่านพลันหากจากยากฝากคอย...