• ความหวัง...ความฝัน 2

ในความคิดของผมว่า ความฝันเกิดได้กับทุกคน ถ้าคนๆนั้น มีความพยายาม ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค ความสำเร็จ ก็จะมาถึง เพียงแต่ว่าจะช้าหรือเร็วก็เท่านั้นเอง ซึ่งในประโยคคำพูดเหล่านี้แหละครับ เปรียบสเหมือนเป็นความหวัง ที่ทำให้ผมยังคิดที่จะทำความฝันอยู่เรื่อยๆ และ ไม่เคยคิดว่าเป็นเด็กกำพร้า แล้วจะทำความฝันไม่ได้ แม้จะถูกมองว่าเป็น ความฝันที่เพ้อเจ้อ ไกลเกินไป ก็จะไม่หวั่งไหว แต่จะเสียใจมาก เมื่อตัวผมเองทำความฝันแล้ว กลับทำความฝัน อย่าง ไม่เต็มที่กับความฝันของตัวเอง ตรงนี้แหละที่ทำให้รู้สึก ว่าเจ็บ อย่างแรง แต่ถ้าหากผมทำความฝัน อย่างเต็ม ทำดีที่สุด แล้วไม่เกิด อะไรดีขึ้นมาเลย ตัวผมเองก็จะไม่เสียใจ เพราะผมได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว อย่างน้อยผมก็ได้ซื่อ ผมลงมือทำความฝัน แต่ดีที่สุดได้แค่นี้ ดีกว่าที่ผมมาพร่ำเพ้อ เมื่อไรความฝันจะเป็นจริงซักที่ ทั้งที่ตัวเอง ไม่ได้ทำอะไรเลยซักอย่าง

( เข้าเรื่องกันซะที ) ความฝันผม ที่ ยัง เป็นความหวังอยู่ มีอยู่ 2 ข้อใหญ่เลย
1 การที่ได้มีบ้านเป็นของตนเอง สักหนึ่งหลัง ไม่ต้องหลังใหญ่มาก 2 การที่ได้ทำงานที่ชอบรัก

เริ่มจากความฝันที่ 1 การที่ได้มีบ้านเป็นของผมเอง สักหนึ่งหลัง เป็น ความฝันที่เด็กกำพร้าเกือบทุกคน อยากให้เกิดขึ้นจริง และรู้ตัวเองว่าเป็นสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับชีวิตเด็กกำพร้าคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เช่น ตัวผมเอง ที่ต้องนี้ กำลังทำงาน เก็บเงินเพื่อที่ซื่อบ้าน แต่ดูเหมือนว่าไม่รู้อีกนานแค่ไหนถึงจะได้มีบ้านของตนเอง แล้วก็ในอนาคต ก็เป็นสิ่งที่ ไม่แน่นนอน เกิด ผมล้มป่วย หรือ อาจจะพิการ ( ไม่ให้อยากเกิดจริง ) ต้องเอาเงินที่ตั้งใจซื่อบ้าน ต้องนำมารักษาแทน แล้วก็ไม่รู้รายจ่ายในวันข้างหน้า จะต้องจ่ายอะไรเพิ่ม อีกไหม นอก จาก ปัจจัย 4 อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม และ
ยารักษาโรค ฉะนั้นผมจึงหาวิธี จะทำยังไงที่จะมีเงิน ที่จะซื่อบ้านได้ ซึ่งก็ได้ความคิดจาก โฆษณาหนึ่ง เกี่ยวกับอะไรสักอย่างนี้แหละ(จำไม่ได้) แต่จำ ประโยค ได้ว่า สำนึกรักบ้านเกิด เป็นประโยคคำที่ดีมากเลย แล้วในช่วงนั้นเอง ก็ มีอาจารย์ อยู่ท่านหนึ่งที่ สอนภาษาไทย ได้บอกให้เขียนหนังสือ
มา 1 เล่ม ส่ง สิ้นเทอม เรื่อง อะไรก็ได้ ด้วยความคิดของผมในตอนนั้น ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรแล้วเขาเขียนหนังสือกันแบบไหน ผมจึงลองไปถาม อาจารย์ อีกเทียวหนึ่ง ท่าน ก็แนะนำว่า ให้เขียนเรื่องที่ใกล้ตัวเองสุด เธอเป็นเด็กกำพร้า ก็เอาเรื่องของเธอสิขึ้นมาเขียน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ผมก็พยายาม คิดโครงสร้าง ของหนังสือ แล้วได้เป็นรูปรอยขึ้นมาแล้ว แต่ก็ต้องมีเหตุให้เลิกไปเนื่องจาก เอกที่ผมเรียนอยู่คือภาษาไทย ต้องถูกยุบ เพราะว่า มี คนเรียนเอกนี้ แค่ 2 คน จากเดิมที่มี 10 กว่า คนก็ยังพอที่สอนได้ ก็เป็นอันว่า หนังสือที่จะเขียนส่งอาจารย์ ก็ไม่ได้ส่งก็ต้องหยุดไป

แต่มิหรื ผมจะหยุดง่าย ๆ เพียงแต่ปล่อยวางมันไปก่อน แล้วคอยหาโอกาสใหม่ ผ่านไปสักระยะหนึ่ง ชีวิตผมเริ่มจะเข้าที่ทางบ้างแล้วจึง เริ่มต้นความฝันใหม่อีกครั่งหนึ่ง และการเริ่มต้นในครั้งนี้ก็ได้เปลี่ยนซื่อ หนังหนังสือ และก็จุดประสงค์จาก เดิม หนังที่ซื่อว่า เปิดอกเด็กกำพร้า
ก็เปลี่ยนมาเป็น สถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม จุดประสงค์เดิมเพื่อให้ได้คะแนนที่ดี ส่วนในจุดประสงค์ใหม่นั้น เพื่อต้องการหาทุนซื้อบ้าน รวมถึงตอบแทนสถานสงเคราะห์โดยการเลี้ยงอาหารกลางวันมื้อพิเศษ
ให้กับรุ่นน้องของผม

Create Date : 12 ธันวาคม 2553
Last Update : 12 ธันวาคม 2553 17:34:38 น.		1 comments
Counter : 330 Pageviews.
Share Tweet