Title - A Change of Seasons
Artist - Dream Theater
Album - A Change of Seasons

(คำเตือน 1 - เพลงยาวโคตร)

(คำเตือน 2 - บทความก็ยาวโคตร ๆ)



ฤดูแห่งการใคร่ครวญคำถามที่ตกค้างจากอดีต

จริง ๆ ผมดูหนังเรื่องนี้มานานแล้วล่ะครับ ถึงได้ทีโอกาสเขียนถึง แต่อย่าคิดว่าผมจะชวนทุกท่านถกเถียงตบตีกันในประเด็น "ไม่กินผักทำไมไม่บอก !!!" หรือ "ทำไมเหลี่ยมจัดง่าาาา..." นะครับ

สิ่งที่ผมจะชวนทะเลาะ(อย่างสันติ--เดี๋ยวโดนหาว่าเป็น "พวกไม่รักกุ้ง") เกิดมาจากการตั้งคำถามของผมเองว่า ตามความเข้าใจแบบเด็ก ๆ ของผมแล้ว ดนตรี Classic ชื่อมันก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นดนตรีของชนชั้นสูงในสมัยก่อน ๆ นอกจากนี้ยังถือว่าเป็นศิลปะชั้นสูง พอขึ้นชื่อว่าเป็นศิลปะชั้นสูงแล้วการเอามานำเสนอแก่ผู้คนทั่วไปในรูปแบบของวัฒนธรรมป็อบอย่างภาพยนตร์ในโรงใหญ่เช่นนี้นั้น ผลที่เกิดตามมาจะเป็นเยี่ยงไร?

จะว่าไปอะไรในรูปแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วในภาพยนตร์ "โหมโรง" ซึ่งในตอนแรกทำท่าจะลาโรงอย่างเงียบเหงา แต่ต่อมากลับมีกระแสโหมพือขึ้นมาจนกลายเป็นกระแสสาธารณ์ที่ผู้คนให้ความสนใจอย่างล้นหลาย ดนตรีไทยจากที่เคยเป็นวัฒนธรรมของชนชั้นสูง (ดูจากในหนังก็ได้ คนชมดนตรีจริง ๆ มีแต่พวกขุนนางเจ้านายทั้งหลายไม่ก็ฝรั่งมังค่า) กลายมาเป็นวัฒนธรรมที่เผยแพร่ผู้คนจำนวนมากผ่านสื่อภาพยนตร์อีกที อาจเป็นนิมิตรหมายอันดีก็ได้ ที่ทำให้ใครบางคนหันมาสนใจดนตรีไทย แต่ในอีกทางหนึ่งการสนใจแบบนี้ ก็เป็นการสนใจแบบชั่วครั้งชั่วคราว สนใจเพราะคนอื่นสนใจ สนใจเพราะคนอื่นสนใจเพราะคนอื่น ๆ สนใจ (เข้าหลักกลยุทธ์การตลาดแบบอาศัยกระแสสาธารณ์) ความสนใจประเภทหลัง ๆ นี้เป็นที่รู้กันอยู่ว่า มันมักจะตื้นเขินและอยู่ได้ไม่นาน พอมีกระแสของอะไรใหม่ ๆ มาก็จะแห่ตามกันไปอีกและลืมไอ่
ที่แห่ตามกันอยู่เดิมทันที

(แต่ในเรื่อง "โหมโรง" ผมชอบอยู่อย่างคือประเด็นเรื่อง วัธนธัม สมัยนั้น - ง่าาา ไม่พูดมากดีกว่า ง่าาาา)

ในกรณีของ "Seasons Change" นั้นเป็นที่น่าตั้งคำถามในทำนองเดียวกับ "โหมโรง" ว่ามันจะเป็นดั่งกระแสวูบวาบที่ทำให้คนสนใจดนตรี Classic ชั่วคราวแล้วก็หมดกระแสไปพร้อมกับการลาโรงของหนังเรื่องนี้หรือเปล่า

แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันว่า ภาพยนตร์ในวัฒนธรรมป็อบเรื่องนี้
อาจทำให้ใครบางคนสนใจเข้าไปสำรวจโลกแห่งดนตรี Classic อย่างเดียวกับที่ดาวในเรื่องนี้ ทำให้ ป้อมสนใจเข้าไปค้นหาก็เป็นได้



ฤดูแห่งการค้นลึกสู่ความซับซ้อน

ผมเคยอ่านเจองานวิจารณ์วัฒนธรรมป็อบของใครบางที่ดันจำชื่อมันไม่ได้ แต่เขาคนนั้นพูดถึงดนตรีไว้อย่างเผ็ดร้อนชวนทะเลาะ โดยแบ่งดนตรีออกเป็นสองประเภท คือ Serious Music กับ Popular Music โดย Serious Music นั้น หมายถึงแต่เพียงเพลง Classic เท่านั้น ขณะที่Popular Music นั้นหมายรวมไปหมด ไม่ว่าจะเป็น Jazz (พี่แกเน้นพูดถึง Swing Jazz เอามาก ๆ) , Pop , R&B , Soul , Folk , Rock แม้กระทั่ง Progressive !! (ไม่แน่ใจว่าพี่แกเขียนบทความนี้ไว้ช่วง 60-70's หรือเปล่า แต่ดูเหมือนจะไม่ได้พูดถึง Metal)

เฮียแกวิจารณ์เอาไว้ว่า ดนตรีที่จัดอยู่ในข่าย Popular Music นั้น เป็นดนดรีที่ขาดความเป็นศิลปะ หรือกล่าวคือ มันถูกผลิตขึ้นมาเพื่อรับใช้ผู้คนทั้งหลายผู้ไม่มี Taste ทางศิลปะมากเท่าผู้เสพย์ดนตรี Serious Music กล่าวคือ Popular Music นั้นมักมีเนื้อร้อง (หรืออาจหมายถึงเรื่องราว) มีฟอร์มที่แน่นอน (Verse , Chorus , Bridge อะไรงี้มั้ง) แม้แต่การ Improvise ของ Jazz ก็เป็นการImprovise ที่ถูกกำหนดไว้ว่าต้องมีการ Improvise (???)

บทความของตาคนนี้ทำให้ผมจะรู้สึกอยากลากคอเขามาถกเถียงด้วยเหมือนกัน เพราะเฮียแกเล่นเหมาดนตรี Progressive ลงไปด้วย อีกทั้งผมไม่คิดว่า Popular Music มันก็ไม่ได้ไร้ความเป็น Art ไปเสียทั้งหมดแต่มีหลายคนเหมือนกันที่ด่าอีตาคนนี้ไปแล้วว่า "หัวสูง" เพราะดนตรี Classic นั้นถึงในยุคสมัยก่อนค่อนข้างจะอิงอยู่กับชนชั้นสูง แม้กระนั้นก็ตามศิลปินทั้งหลายก็ดูจะสามารถแสดงอารมณ์ศิลป์ลงในงาน ได้มากกว่าและลอกเลียนได้ยากกว่า ขณะที่ Popular Music ที่เป็นดนตรีซึ่งถูกผลิตซ้ำได้ง่ายกว่าและอาศัยความศิลป์น้อยกว่า เขาคงต้องการสื่อประมาณนี้กระมัง ผมก็พยายามทำความเข้าใจอยู่

จะว่าไปมันก็ทำให้ชวนตั้งคำถามได้เหมือนกันว่า

"แล้วพวกเพลง Protest Songs ที่ในยุคนั้นส่วนใหญ่เป็นเพลง Folk กับ Rock เล่า จัดเป็น Popular Music ด้วยหรือเปล่า"

"ในด้านความซับซ้อนนั้น พวก Progressive Music ทั้งหลายก็ถือว่ามีความซับซ้อนอยู่ในตัวและเลียนแบบได้ยากเช่นกันทำไมยังถูกรวมอยู่ใน Popular Music"

"หรือเพราะถูกผลิตโดยผู้คนธรรมดาทั่วไปที่เผอิญเล่นดนตรีเป็น ไม่ใช่ศิลปินที่ได้รับการอุปถัมภ์จาก
ชนชั้นสูงเช่นยุคก่อน"

ฯลฯ

แต่บทความของอีตาคนนี้ก็จุดประกายความคิดอะไรหลายอย่างให้ผมไม่น้อย เช่นเรื่อง ของดนตรีกับชนชั้น ในยุคก่อน ดนตรี Serious Music ถูกมีความซับซ้อนและเป็นศิลปะชั้นสูงก็จริง แต่ก็ถูกกักกันไว้แต่ในหมู่ชนชั้นสูง ขณะที่คนหาเช้ากินค่ำทั่วไปไม่อาจเข้าถึงมันได้ จึงอยู่กับPopular Music ที่เข้าถึงง่ายกว่า แต่กระนั้นก็ติ้นเขินกว่าและมีความเป็นศิลปะน้อยกว่าเช่นกัน

แต่ฤดูกาลเปลี่ยน (Four Seasons) เวลาเปลี่ยน ทุกอย่างเปลี่ยน (The Time They're A-Changing)

ยุคสมัยของชนชั้นสูงถูกยื้อแย่งพื้นที่ กามูส์ถูกรถชนตาย ฝรั่งเศสปฏิวัติโดยประชาชน อเมริกามีอนุสาวรีย์เทพีเสรีภาพ เวอร์จิเนีย วูล์ฟ เดินลงแม่น้ำอย่างสงบ โรเบิร์ท จอห์นสัน ขายวิญญาณให้ปีศาจที่ Crossroad กลุ่มคนผิวสีเริ่มเล่นดนตรี Jazz เพื่อผ่อนคลายและปลดปล่อยทางอารมณ์ เส้นแบ่งทางศิลปะเริ่มเลือนหาย รัสเซียกับอเมริกาแข่งบินไปดวงจันทร์ กวีบีต เจเนอร์เรชั่น-อัลเลน กินส์เบอร์ก ถมน้ำลายรดแผ่นดินตัวเอง เรียกร้องให้อเมริกาเลิกบ้าระเบิดนิวเคลียร์ ขณะที่ แจ็ค เคอร์รูแว็ค เพื่อนเขาหลบไปเขียนนิยาย On The Road ใน ผับแจ๊สซ์ ความงามทางสุนทรียะ Aesthetic ถูกตั้งคำถาม โถส้วมกลายเป็นงานศิลปะ เช่นเดียวกับกระป๋องซุปแคมเบล และอังกฤษก็มีสี่เต่าทองอมตะ นักร้องเสียงแหบร้องเพลง Masters of War ด่าผู้นำบ้าสงครามทุกประเทศ วัยรุ่นเอาดอกไม้ทัดหูหลบดูดกัญชา ท่องไปในแดนฝันที่มีลูซี่บนท้องฟ้ากับเพชรพลอย แทนการยิง Full Metal Jacket (กระสุนเจาะเกราะ)ใส่ประชาชนเวียดนามที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสงคราม จนสแตนลี่ย์ คูบริก เอาชื่อกระสุนนี้มาทำเป็นภาพยนตร์ สงครามจบลงด้วยความพ่ายของประเทศยโส
ซิด วิกเซียส ตะโกนด่าประเทศตัวเองว่า ในบทเพลงที่มีชื่อเดียวกับเพลงชาติตนว่า "No future...No future for you" ที่เบอร์ลินมีกำแพงกั้นแบ่งตะวันออก-ตะวันตก ขณะที่วง Pink Floyd เปิดคอนเสิร์ต The Wall แสนอลังการณ์ MTVs เข้ามาช่วงเหลือทางดนตรี และแอบครอบงำไปในเวลาเดียวกัน พร้อมกับการเติบโตของชนชั้นกลาง พวกที่เคยเอาดอกไม้ทัดหูหันมาใส่สูทผูกไทด์เลิกดูดกัญชา หันมาดูดเงิน รสนิยมสาธารณ์กลายเป็นดังมดที่เดินตามตูดกัน เอาอาหารไปป้อนให้นายทุน เอ่อ...ราชินีมด วงการดนตรี Rock ถูกแช่แข็งWim Wenders บินกลับบ้านเกิดของตนที่เบอร์ลิน หลังจากซมซานกับวงการมายา Hollywood กลับไปทำหนังที่สวยที่สุดเรื่องหนึ่งชื่อ Wing Of Desire โดยต่อมา Hollywood ก็เอาบางส่วนของเรื่องนี้ไปทำเป็น City of Angel เทียนอันเหมินเลือดนอง กำแพงเบอร์ลินแตก มาเธอร์รัสเซีย "ปรับและเปิด" ประชาธิปไตยในฝันกลายเป็นการผูกขาดโดยคะแนนเสียง วัยรุ่นจากครอบครัวชนชั้นแรงงานพยายามเลียนแบบ วัฒนธรรมชนชั้นกลาง แต่กลับถูกเหยียดหยามกลับ ดนตรี Classic เริ่มกลายเป็น CD ที่ใครจะซื้อหามาฟังก็ได้นั้น จะมีใครเห็นคุณค่าที่แท้จริงของศิลปะมากไปกว่ามูลค่าทางการตลาด หรือ การตัดสินคุณค่าผิวเผินหรือไม่

ความซาบซึ้งทางศิลปะของผู้คนนั้น ลึกซึ้งขนาดไหน?



ฤดูแห่งการกระจ่างแจ้ง

สุดท้ายนี้ผมก็มีเสียงปิ๊งเหมือน อิคคิวซัง คิดอะไรออกความจริง ๆ แล้วหากเรามองจากมุมของศิลปินและตัวศิลปะเองอย่างเดียวแล้ว ย่อมตามมาด้วยการเหมารวมแบ่งแยก ว่าดนตรีอันนี้กูซีเรียสโคตร ๆ จริงจังนะโว้ย กับอีกแนวที่อาจเกิดมาจากความต้องการปลดปล่อยอารมณ์บางอย่าง (ซึ่งศิลปะเป็นเรื่องของการเค้นลึกเอาอารมณ์ออกมาอยู่แล้ว)สิ่งสำคัญที่จะแบ่งระหว่าง ศิลปะที่มีด้านลึก กับศิลปะที่ผิวเผิน น่าจะมาจากตัวผู้เสพเองด้วมากกว่า

ในที่นี้ผมกำลังจะพูดถึง "ความซาบซึ้ง" (Appreciation)เรารู้ได้เยี่ยงไรว่า คนทำงานหาเช้ากินค่ำฟังเพลงของBruce Springsteen เพื่อความบันเทิงผิวเผินแล้วก็จบไป หรือจริง ๆ แล้วเนื้อเพลงของ Bruce Springsteen ได้พูดถึงชนชั้นแรงงานเช่นเขาแล้วทำให้เขาเกิดความซาบซึ้งไปกับมัน? รู้สึกเหมือนมีคนที่เข้าใจตัวเขา เข้าถึงด้านลึกบางด้านของเขามาเล่าเรื่องราวพร้อมกับเสียงกลอง เสียงกีต้าร์ เป็นท่วงทำนองให้ได้ฟัง

เรารู้ได้เยี่ยงไรว่าแจ๊สซ์เป็นแค่เพลงรื่นเริงของคนผิวสี โดยเนื้อเพลงของ Nat King Cole ซึ่งงดงามราวบทกวี จะไม่ทำให้หญิงสาวบางคนรู้สึกไปว่าตนคือ Mona Lisa ผู้แสนเศร้า ถูกขังอยู่ในกรอบรูป และกรอบความงามที่ผู้ชายกำหนดมาให้ตนเป็นในสังคมชายเป็นใหญ่ ล่ะหรือ?

นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมผมถึงเชื่อว่า แม้แต่ Popular Music (ในความหมายของอีตาคนที่ผมจำชื่อไม่ได้เสียที)นั้นไม่ได้หมายถึง Commercial pop music อย่างเดียว
มันก็เป็นศิลปะที่มีด้านลึกได้เช่นกัน หากยังคงมีคนที่ซาบซึ้งกับมันได้

ซาบซึ้งในที่นี้เป็นเรื่องอธิบายยาก แต่ผมขออนุญาตแบ่งเป็นสองระดับ ระดับแรกเวลาคนเราฟังเพลงจะมีการตัดสินให้คุณค่าเบื้องต้น คือ ไพเราะ/ไม่ไพเราะ , ถูกหู/ไม่ถูกหู หรืออาจเกิดจากการตัดสินคุณค่าเชิงเทคนิค เช่น แต่งเนื้อเก่งดี , Riff กีต้าร์ได้เจ๋งอิ๋บอ๋าย , Improvise สุดกู่ ! โคลเทรนเรียกพี่ ฯลฯ ซึ่งเป็นการตัดสินคุณค่าในเชิงความชำนาญ (Craft) มากกว่าในเชิงศิลปะ (แต่กระนั้นการชำนาญเช่นนี้ก็เป็นบันไดไปสู่ความเป็นศิลป์ สำหรับบางคน เช่นเดียวกับที่มีคนเคยบอกว่าเราควรวาดรูปเสมือนจริงให้ได้เสียก่อนถึงค่อย วาดอะไรหลุดโลกไปจากนี้ ยกตัวอย่างง่าย ๆ ถ้า David Gilmour ไม่เล่นกีต้าร์ได้ฝีมือขนาดนี้ Roger Waters ไม่เจ้าคอนเซปท์และแต่งเนื้อห่วยกว่านี้ Pink Floyd คง ไม่เป็น Pink Floyd)

คุณค่าเบื้องต้นนั้นเป็นแค่เปลือกหุ้ม คุณค่าเชิงเทคนิคเป็oเหมือนเนื้อผล ขณะที่ความซาบซึ้งเป็นแก่นของศิลปะแท้

จะสังเกตได้ว่า แม้ป้อมในเรื่องนี้แม้จะเล่นดนตรีเก่ง มuพรสวรรค์ แต่ดูเฮียแกจะไม่ซาบซึ้งกับอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นดนตรี Rock หรือ Classic ขณะเดียวกัน ตอนที่ดาวกับอ้อมเล่นไวโอลินตอน สอบชิงทุน แม้ฝีมือของดาวอาจจะดีกว่า (หรือเปล่า?) ก็จริง แต่ตอนที่อ้อมเล่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอเล่นมันออกจากอารมณ์เศร้าของเธอ เธอมีความซาบซึ้งกับมัน ทำให้หลายคนที่ดูเรื่องนี้มาบอกผมเลยว่า ร้องไห้กับฉากเล่นไวโอลินของอ้อม

แต่ความซาบซึ้งเองก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้เป็นสิ่งที่ธรรมชาติกำหนดมาให้ทุกคนเหมือนกัน มันถูกปลูกสร้างผ่านทางการเลี้ยงดู การเรียนรู้ทางสังคมและวัฒนธรรมด้วย จริง ๆ แม้แต่การตัดสินคุณค่าเบื้องต้นก็มาจากการเรียนรู้ตรงนี้ด้วยเช่นกัน (นั่นเป็นอีกเหตุหนึ่งว่าทำไม ผมถึงรู้สึกว่าเพลง Folk , Folk-Rock , Country มันช่างไพเราะนัก เหตุผลหนึ่งน่าจะมาจากเทปอัดในรถพ่อในสมัยเด็ก รวมไปถึงเทป John Denver ของแม่กระมัง)

ในหนังเรื่องนี้ ฉากที่แม่ป้อมบ่นกับพ่อเรื่องไม่สอนให้กินผักแต่เล็กนั้น อธิบายเรื่องนี้ได้อย่างดีครับ
(สุดท้ายแล้ว ผมเองก็ไม่พ้นเรื่องกินผักจนได้)

ในที่นี้จึงอธิบายได้ว่า ความซาบซึ้งนั้นไม่จำเป็นต้องจำกัดอยู่แต่กับดนตรี Classic เพียงอย่างเดียว แต่ถ้าศิลปินได้ใส่จิตวิญญาณลงไปในนั้นจริง ๆ จนมนุษย์ผู้มีความเป็นมนุษย์ทั่วไปรับรู้และซาบซึ้ง กับมันได้ตามพื้นเพของแต่ละคน ก็จัดได้ว่าเป็นศิลปะแล้ว

ป้อมในเรื่อง ที่เคยเข้าสู่วังวนของดนตรี Classic เพราะดาว สุดท้ายแล้วก็เหมือนตัดสินใจได้ว่า เขาอยากไปบูดาเปส เพราะเขาซาบซึ้งในดนตรี Classic จริง ๆ หรือแค่จะตามใครบางคนไปกันแน่



ฤดูแห่งอารมณ์ความรู้สึก

เคยมีคนบอกว่า เรื่อง Seasons Change นี้ลักษณะการเล่าเรื่องด้วยภาพเงียบ ๆ เล่าแบบกั๊ก ๆ ปล่อยให้คนดูคิดเองด้วยบางส่วนแบบนี้ ได้รับอิทธิพลมาจากการ์ตูน ของ อาดาจิ มิซึรุ ถึงแม้ผมจะไม่ได้มีโอกาสอ่านการ์ตูนของ อาดาจิ มากนักแต่การเล่าเรื่องเช่นนี้สำหรับผมแล้ว มันช่วยขับเน้นอารมณ์ของเรื่องที่ดูธรรมดาให้เรียบเรื่อยแบบมีเสน่ห์ คนที่ชอบการเร้าความสนใจ ชอบอะไรโฉ่งฉ่าง หรือต้องการกระจ่างชัด อาจรู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าใดนัก

จุดที่ผมออกจะไม่ชอบก็มีเหมือนกัน อย่างตอนท้าย ผมอย่างบ้า ๆ ของผมเองว่า น่าจะเล่น Four Seasons ฉบับเต็มให้มันรู้แล้วรู้แรดไปเลย แต่ดันกลายเป็นเพลงฤดูที่แตกต่าง (พร้อมคามิโอของแชมป์เปี้ยนขนมปังทางดนตรีที่ยุบร้านไปแล้ว) ไปเสีย ก็เข้าใจว่าหนังเรื่องนี้มันก็ Commercial อยู่ ขึนเล่นเพลงฉบับเต็มอย่างที่ผมว่า คนดู (ที่เป็นชนชั้นกลางและไม่ค่อยคุ้นเคยกับดนตรีคลาสสิกเป็นส่วนใหญ่) คงได้นั่งหาว แล้วถูกเอามาด่าในเน็ท (แทนการเถียงกันเรื่องประเด็น "กินผัก" จนผมหลงนึกว่ากระทู้เฉลิมไทยถึงเทศกาลกินเจแล้วหรือ !?) ไม่เป็นผลดีต่อรายได้แน่นอน

...แต่ก็...นะ ผมเป็นเสียงส่วนน้อย
ที่แม้จะไม่ได้คุ้นเคยกับดนตรี Classic แต่ก็รู้สึกอยากให้หนังมันมีลูกบ้า หรือให้มันลงลึกไปในความเป็น Classic มากกว่านี้ซึ่งผมเองก็ไม่ควรหวังอะไรมากแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะซับซ้อน หรือ มีด้านลึก
ขนาดไหน ถ้าถูก Popularize (หรืออีกนัยคือ Commercialize) ความซับซ้อนและความลึกของมันจะหายไปบ้าง มาก-น้อย อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็น ดนตรี Classic , ดนตรี Progressive , แนวคิดปรัชญาบางอย่าง , ประชาธิปไตยแบบประชาชนมีส่วนร่วมอย่างแท้จริง (อุ๊บบบสส์ !!)

ใครที่สามารถทำให้มันเข้าถึงคนหมู่มากได้โดยไม่เสียด้านลึก และ ความซับซ้อน ของมันได้ถือว่าเก่ง !! (ไม่ได้ประชด...ผมยังอยากทำได้เลย)

นั่นทำให้ความซาบซึ้งที่ผมมีต่อภาพยนตร์เรื่อง Seasons Change นี้ จะไปอยู่กับประเด็นเรื่องราวความสัมพันธ์ของตัวละคร มากกว่าจะทำให้รู้สึก ซาบซึ้ง ไปกับดนตรี Classic ที่ผู้กำกับจงใจจะใช้เป็นส่วนหนึ่งของการเล่าเรื่อง ที่ผมไม่ใจว่ามันเป็นจุดสำคัญของเรื่อง หรือเป็นแค่ Background ของ Plot เรื่องกันแน่...

ในด้านอื่น ๆ ผมคิดว่าทุกคนคงเคยได้เขียน ได้อ่าน กันมาจนเอียนแล้ว ครั้นผมจะเขียนถึงอารมณ์ตัวเองลงในนี้ก็เกิดรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยังไงชอบกลอยู่ เกรงว่ามันจะยาวเกินไปด้วย

จึงขอจบการรายงานเพียงเท่านี้
ขอทุกท่านมีความสุขทุกฤดู
ไม่ต้องจำกัดว่าต้องเป็นวันเวลาที่ฝนจางฟ้าสว่างหรือ วันเวลาที่ฝนพรำ

(ปล. ความลับที่ควรรู้ ผู้เขียนแอบไม่ชอบเพลง "ฤดูที่แตกต่าง" เป็นการส่วนตัวครับ)







เนื้อเพลงโดย :: Mike Portnoy

[I. The Crimson Sunrise]

[Instrumental]

[II. Innocence]

I remember a time
My frail, virgin mind
Watched the crimson sunrise
Imagined what it might find
Life was filled with wonder
I felt the warm wind blow
I must explore the boundaries
Transcend the depth of winter's snow

Innocence caressing me
I never felt so young before
There was so much life in me
Still I longed to search for more

But those days are gone now
Changed like a leaf on a tree
Blown away forever
Into the cool autumn breeze
The snow has now fallen
And my sun's not so bright
I struggle to hold on
With the last of my might

In my den of inequity
Viciousness and subtlety
Struggle to ease the pain
Struggle to find the same

Ignorance surrounding me
I've never been so filled with fear
All my life's been drained from me
The end is drawing near...

[III. Carpe Diem]

"Carpe diem
Seize the day"

I'll always remember
The chill of November
The news of the fall
The sounds in the hall
The clock on the wall
Ticking away
"Seize the Day"
I heard him say
Life will not always be this way
Look around
Hear the sounds
Cherish your life
While you're still around

("Gather ye rosebuds while ye may)
(Old Time is still a-flying;)
(And this same flower that smiles today)
(Tomorrow will be dying")

We can learn
From the past
But those days
Are gone
We can hope
For the future
But there might not be one

The words stuck in my mind
Alive from what I've learned
I have to seize the day
To home I returned

Preparing for her flight
I held with all my might
Fearing my deepest fright
She walked into the night
She turned for one last look
She looked me in the eye
I said, "I Love You...
Good-bye"

("It's the most awful thing you'll ever hear")
("If you're lying to me...")
("Oh, you dearly love her")
("...just have to leave...)
(All our lives")
("Seize the day!")
("Something happened")
("Gather ye rosebuds while ye may")
("She was killed")

[IV. The Darkest Of Winters]

[Instrumental]

[V. Another World]

So far or so it seems
All is lost
With nothing fulfilled
Off the pages and the
T.V. screen
Another world
Where nothing's true

Tripping through
The life fantastic
Lose a step
And never get up
Left alone
With a cold blank stare
I feel like giving up

I was blinded by a paradise
Utopia high in the sky
A dream that only drowned me
Deep in sorrow, wondering why

Oh come let us adore him
Abuse and then ignore him
No matter what
Don't let him be
Let's feed upon his misery
Then string him up for all the world to see

I'm sick of all
Your hypocrites
Holding me at bay
And I don't need
Your sympathy
To get me through the day

Seasons change and so can I
Hold on Boy
No time to cry
Untie these strings
I'm climbing down
I won't let them push me away

Oh come let us adore him
Abuse and then ignore him
No matter what
Don't let him be
Let's feed upon
His misery
Now it's time for them
To deal with me

[VI. The Inevitable Summer]

[Instrumental]

[VII. The Crimson Sunset]

I'm much wiser now
A lifetime of memories
Run though my head
They taught me how
For better or worse
Alive or dead
I realize
There's no turning back
Life goes on
The offbeaten track

I sit down with my son
Set to see the Crimson Sunset
(Gather ye rosebuds while ye may)
Many years have come and gone
I've lived my life, but now must move on
(Gather ye rosebuds while ye may)
He's my only one
Now that my time has come
Now that my life is done
We look into the sun
"Seize the day
And don't you cry
Now it's time
To say good-bye
Even though
I'll be gone
I will live on
Live on"