จะบาปไหม ถ้าจะบอกว่าหนังสือเรื่องนี้สนุกมาก ก็มันเป็นเรื่องของความเป็นความตาย การกระเสือกกระสนดิ้นรนเอาชีวิตรอด จะบอกว่าเรื่องอย่างนี้สนุกก็ให้รู้สึกแปร่งๆ แต่ก็นะ .. มันสนุกจริงๆ นี่นา  บนปกหนังสือทั้งหน้าทั้งหลัง ไม่มีคำโฆษณายกย่องใดนอกจากคำโปรยเนื้อเรื่อง อ่านไปเรื่อยๆ ก็เริ่มคิดว่า เรื่องอย่างนี้ มันควรมีใส่สร้อยตีตราว่าเป็น Bestseller หรือเปล่า  แล้วก็ไปพบปกนี้เข้าใน Pantip  แหนะ .. เดาได้ถูกเผง เนื้อเรื่องมันแฝงสง่าราศีสมควรได้รับประดับคำ Bestseller จริงๆ ด้วย

อ่านไปก็คิดว่า โห .. เรื่องนี้นะ ให้อารมณ์อย่างกะ Black Hawk Down แปลงร่างมาเป็นหนังสือเวอร์ชั่นป่าอัฟกัน (ชายแดนปากีสถาน) ถึงแม้จะมีกันแค่สี่คนแต่ไม่รู้ทำไมถึงชวนให้นึกถึง Black Hawk Down ขึ้นมามากจริงๆ คงเป็นการให้ความรู้สึกในแง่ของการถูกรุมยำ ตกอยู่ในวงล้อม สู้ยัน เอาชีวิตรอดและรอคอยความช่วยเหลือ  แต่ถ้าเป็นเรื่องภูมิประเทศ บรรยากาศของคนหมู่มากไล่ล่าคนหมู่น้อย ทำให้นึกถึงหนังเรื่อง Special Forces ที่ทหารกลุ่มหนึ่งได้รับภารกิจเข้าไปช่วยเหลือนักข่าวสงครามซึ่งถูกผู้ก่อการร้ายตาลีบันจับไปเป็นตัวประกัน เรื่องนั้นก็ Lone Survivor เหมือนกัน เพราะสุดท้ายทหารตายหมดนักข่าวรอดคนเดียว 

อ่านจบก็คิดว่า  เรื่องนี้  ควรค่าแก่การเอาไปสร้างเป็นหนังมาก เพราะนอกจากจะสร้างให้มีฉากบู๊แอคชั่นยิงกันสนั่นภูเขาได้แล้ว  เรื่องยังมีแก่นใจในเนื้อหา ที่หากผู้กำกับฝีมือฉมังขลังพอ ..เป็นแอคชั่นดราม่า ซึ้งทำเงินแน่นอน หมอปรายฟันธง! (Prysang)

เจ๋งเป้ง ! เพิ่งจะเห็นวันนี้ เก็งแม่นชนิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับการเก็งไพ่หรือซื้อหวย มันถูกนำไปสร้างเป็นหนังจริงๆ ด้วย โดยมีเฮียมาร์ค วอฮ์ลเบิร์ก (Mark Wahlburg) รับบทเป็นพระเอก มาร์คัส ลูเทร็ลล์ (Marcus Luttrell)   แต่ที่น่าอึ้งมากกว่าคือตอนที่นั่งเขียนบล็อกอยู่นี่ เพิ่งเหลือบไปเห็นคำโปรยบนปกเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ Every bit as thrilling as Black Hawk Down... ที่เพิ่งจะเอ่ยถึงไปอย่างบังเอิญ

คำโปรยปกหลัง

ในคืนอันปลอดโปร่งของเดือนมิถุนายน 2005 U.S.Navy SEALs สี่นายเดินทางออกจากฐานฯ ทางตอนเหนือของอัฟกานิสถาน เพื่อมุ่งหน้าสู่เทือกเขายังแนวชายแดนปากีสถาน ภารกิจของพวกเขาคือ การเข้าไปจับตัวหรือสังหารผู้นำอัลไคดาที่เลื่องชื่อคนหนึ่ง...ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อมา มีเนวีซีลเหลือรอดอยู่เพียงคนเดียว

นี่คือเรื่องราวของหัวหน้าชุดปฏิบัติการ หรือ Team Leader, มาร์คัส ลูเทร็ลล์, กับภาพเหตุการณ์ปะทะกันอย่างนัวเนียบนเทือกเขาสูง อันนำมาซึ่งความสูญเสียเจ้าหน้าที่หน่วยซีลครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันคือเรื่องราวของเพื่อนที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา จนกระทั่งเหลือเขารอดชีวิตอยู่เป็นคนสุดท้าย

ลูเทร็ลล์ถ่ายทอดถึงความกล้าหาญของเพื่อนร่วมทีมของเขาไว้ได้อย่างชัดเจน จะแจ้ง และมีพลังที่สุดเท่าที่เคยมีใครเขียนถึงเรื่องราวอันมีฉากหลังเป็นสงครามสมัยใหม่ มันคือการสดุดีเพื่อนทหารหาญของเขา ผู้เสียสละอย่างสูงสุดเพื่อประเทศชาติอันเป็นที่รัก

เนื่องจากไม่ใช่พวกนิยมตาลีบัน ถึงหมั่นไส้อเมริกาอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากนัก ประจวบเหมาะกับการเป็นคนชอบดูหนังสงคราม เรื่องนี้จึงถูกจริตอย่างยิ่ง แม้ ณ ขณะนี้ ยังอยากจะเร่งเขียนบล็อกให้เสร็จไวๆ จะได้ยกพลขึ้นฝั่งนอร์มังดี ไปกับกองร้อยอีซี กองพลร่ม101 เพราะเพิ่งรื้อเอา Band of Brothers มาจากซอกหลืบเพื่อจะอ่านอีกครั้ง หลังจากที่อ่าน Lone Survivor แล้ว อารมณ์สงครามมันมา

ความนิยมชมชอบ ..คงไม่มีอะไรเหนือกว่า "ใจ" ของเรื่องราว  Live to tell the story

Live to tell ...

ขออุทิศหนังสือเล่มนี้แด่ความทรงจำของ เมอร์ฟี่, แอ๊กซ์ และแดนนี่บอย,
คริสเท็นเซ่น, เชน, เจมส์, ซีเนียร์, เจ็ฟ, ฌ๊าค, เทย์เลอร์, และแม็ค
พวกเขาคือทหารสิบเอ็ดนายจาก อัลฟา และ เอ็คโค่พลาทูน
ผู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่ และเสียชีวิตบนเขาสูงแห่งอัฟกานิสถานเพื่อช่วยชีวิตผม
ผมถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกับเขาเหล่านี้
ไม่มีชั่วโมงใดในยามตื่น ที่ผ่านไปโดยที่ผมไม่คิดถึงพวกเขา
คิดถึงด้วยความรัก คิดถึงด้วยความเศร้า ร้าวลึกไปหมดทั้งหัวใจ

The Story ...

เพื่อน พี่น้อง ครอบครัว 'เนวีซีล' หน่วยปฏิบัติการรบพิเศษประจำกองทัพเรืออเมริกัน พวกที่ได้ชื่อว่า ตีไม่ตาย ล้มไม่ลง แพ้ไม่เป็น

ปรัชญา U.S. Nevy Seal  เพื่อ หน้าที่ เกียรติยศ และประเทศชาติ

กติกาการสู้รบอาร์โออี (ROE : Rule of engagement) กฏข้อบังคับที่เจาะจงว่า ทหารอเมริกันไม่สามารถลั่นกระสุนจนกว่าจะถูกยิงก่อน หรือรู้อย่างชัดแจ้งว่านั่นคือศัตรู และมีหลักฐานยืนยันแน่นอนถึงเจตจำนงมุ่งร้าย

โลเคย์ วาคาร์วาล ขนบประเพณีเก่าแก่ที่ถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัด ตกทอดสืบกันมาจากบรรพบุรุษกว่าสองพันปี วิถี..พาชทูนวาไล อันเป็นเกียรติยศศักดิ์ศรีแห่งเผ่าพันธุ์.. ดั่งคำสัตย์อันศักดิ์สิทธิ์ ของชาวเผ่าพาชทูน

พ่อแม่ มอร์แกน-พี่ชายฝาแฝด  น้ำใสใจจริงของชาวลูกทุ่ง คนเท็กซัส-รัฐดาวเดี่ยว

Purple Heart / Navy Cross for combat heroism ศักดิ์ศรีของมันคงไม่ได้อยู่ที่เหรียญตรา 

แต่อยู่ที่หัวใจนักรบ  'เกียรติยศ ความกล้า และหน้าที่'  เกียรติภูมินายทหารแห่งกองทัพเรือสหรัฐฯ

ซึ้งจนเสียน้ำตาร้องไห้  เรื่องของทหารเป็นเรื่องไกลตัวนะ แต่ก็อินกับเค้าตั้งแต่ไก่โห่ เริ่มเรื่องตั้งแต่การเยี่ยมเยียนครอบครัวผู้เสียชีวิต บ้านแล้วบ้านเล่า กับการร่วมแบ่งปันความสูญเสีย และทำหน้าที่บอกเล่าวาระสุดท้ายของชีวิตเพื่อน  ความใฝ่ฝันของเด็กลูกทุ่งในถิ่นบ้านนอกเท็กซัสที่ปูหนทางมาสู่การเป็นนายทหารเรือ เข้ารับการทดสอบสาหัส ผ่านการฝึกหัดขั้นมหาโหดในหลักสูตรอินด็อก ( In Doctrination) และมหาโหด..กว่า ในหลัก BUD/S ( Basic Underwater Demolition/Seals) ที่ควรจะเรียกมันว่าหลักสูตรนรก 

เป็นเรื่องบอกเล่าจาก  "ใจ" จากซีลนายหนึ่ง คิดอย่างทหาร รู้สึกอย่างทหาร รักพวกพ้อง รับผิดชอบหน้าที่ ปฏิบัติตามคำสั่ง  เคารพผู้บังคับบัญชา รักประเทศชาติ ก็ไม่เคยเป็นทหารหรอก แต่เชื่อว่าทหารน่าจะเป็นพวก..ลักษณะนี้  อีกอย่าง..ถ้าเขาผ่านการกลั่นกรองจนรอดเป็นซีลมาได้อย่างที่เล่า ซีลทุกคนก็น่าจะเป็นคนดี เป็นลูกผู้ชาย (ถ้าไม่นับเรื่องพูดคำหยาบน่ะนะ) และในฐานะนักรบผู้ปฏิบัติภารกิจเสี่ยงตายอยู่แนวหน้า ก็คงเป็นธรรมดาที่ทฤษฏีของพวกถือปากกา พกแล็ปทอบ  จะเป็นอะไรที่เพลียใจมาร์คัส หมั่นไส้พวกนักสิทธิมนุษยชน เกลียดสื่อ ตาลีบัน และอเมริกันฝ่ายซ้าย  

น้ำตาหยดแรก เป็นเรื่องของ  .. การนำศพทหารกลับบ้าน  ทั้งที่ก็ยังไม่มีใครตายหรอก เขาก็แค่บอกเล่าเหตุผลว่าทำไม เรื่องนี้จึงเป็นเหมือน สัญญาใจในเหล่าทหาร  เป็นสัจจะแห่งกองทัพที่จะต้องทำให้ได้ 

ครึ่งแรก เหมือนเป็นการบอกเล่าเนวีซีลภาคทฤษฏี  ชีวิตลูกทุ่งที่เท็กซัส แนวคิดมุมมองของทหารเรือนายหนึ่ง  หลักการ ปรัชญา คติพจน์ของกองทัพเรือ การฝึกหัดโหดทางร่างกายและจิตใจ การฝึกฝนให้เชี่ยวชาญในการใช้อาวุธยุทธโธปกรณ์ตลอดจนวิชาความรู้ในด้านต่างๆ นานา  ทั้งหมดนี้ก็เหมือนจะออกมาจาก "ใจ" ที่ so proud of ของมาร์คัสเอง กับการเป็นทหารกองทัพเรือที่ติดแบรนด์ เนวีซีล เพราะนั่นเป็นสิ่งที่สามารถจะรู้สึกได้ รวมถึงความภูมิใจในความยิ่งใหญ่ ความพร้อม ความเหนือกว่า ของประเทศสหรัฐอเมริกา  และความเป็นคนเท็กซัส  ซึ่งแม้จะหมั่นไส้ในความภูมิใจเหล่านั้นนิดๆ (อันมีผลพวงมาจากการหมั่นไส้อเมริกา..นิดๆ ) มันก็ยากจะปฏิเสธได้ว่าขาอเมริกาเขาใหญ่จริง ความ proud นี่เองที่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมมาร์คัสถึงบอกเล่าการฝึกเนวีซีลไว้อย่างเข้มข้น เขาคงอยากให้เราเข้าใจว่าเนวีซีลถูกคัด ถูกทดสอบและถูกหล่อหลอมกันมาอย่างไร และเราก็อดจะเห็นด้วยไม่ได้  เออ เอ็งเจ๋ง เอ็งเก่ง เอ็งทรหด

ครึ่งหลัง ทันทีที่เนวีซีลสี่นาย เมอร์ฟี่, แอ๊กซ์ , แดนนี่ และ มาร์คัส หย่อนตัวลงจากเฮลิคอปเตอร์ลงสู่แผ่นดินอัฟกานิสถานเพื่อปฏิบัติภารกิจเรดวิง (OPERATION RED WING) บนภูเขาลูกหนึ่งในบริเวณเทือกเขา ฮินดูกูช ที่เป็นตะเข็บชายแดนอัฟกาฯ/ปากีสถาน อันเต็มไปด้วยหน้าผาสูงชัน  ทีนี้ล่ะ..กลายเป็นเนวีซีลสนุกจริงในภาคปฏิบัติ และเมื่อเขาปูพื้นความเข้าใจในเรื่องต่างๆ จากภาคทฤษฎีมาแล้วในช่วงชีวิตฝึกหัดเนวีซีล  พอมาเจอภาคปฏิบัติเข้าก็พลอยอินจัด  หากไม่ต้อง กินข้าว ล้างจาน ก็คงวางหนังสือไม่ลงและอ่านรวดเดียวจบ แม้จะรู้อยู่แล้วตามชื่อเรื่องล่ะว่าเดี๋ยวก็ทยอยตาย รอดคนเดียว แต่ความลุ้นชวนติดตามของเรื่องมันอยู่ที่สถานการณ์ เงื่อนไขที่ต้องตัดสินใจ และเมื่อตัดสินใจไปแล้ว ผลของมัน  .. แล้วอะไร  ยังไง ทางไหน เอาไงต่อ

อะไรคือภัยซึ่งหน้า  เด็กเลี้ยงแกะ  นักรบตาลีบัน  หรือ กติกาการสู้รบโออาร์ดีที่อาจทำให้นายทหารต้องพาตัวเองไปขึ้นศาลแล้วลงเอยใช้ชีวิตอยู่ในคุกด้วยคำพิพากษา ฆาตกรฆ่าผู้บริสุทธิ์ 

อะไรคือหลักปฏิบัติที่ควรยึดถือ ยุทธวิธีทางทหาร หรือ ศีลธรรมของคนคริสต์  

อุดมการณ์ กับ ตรรกะ ในบางสถานการณ์มันยากจะอยู่ด้วยกันอย่างบาลานซ์ ต้องเลือกเอาสักอย่าง  จะใช้ใจตัดสินปัญหา หรือจะครองสติปัญญาของเนวีซีล  หนทางเลือก   เยส โน หรือ โนโวต .. โอเค เอาไงเอากัน!

การตัดสินใจ ที่ทำให้เลือดไหลนอง  19 ชีวิตซีล พรุนปืน ปลิว(ระเบิด)หายตายจาก

การตัดสินใจ ที่จะคอยตามหลอกหลอนไปจนกว่าร่างนี้จะถูกฝัง 

'ห่าของกระสุน-ปืนของมาร์คัต-หัตถ์แห่งพระเจ้า'  คือ พลังของศรัทธา คือ ปาฏิหารย์ รึเปล่า ?.. ที่มาร์คัสยังสามารถรอดชีวิตอยู่ลำพัง ท่ามกลางป่าเขา หน้าผาสูงชัน ในวงล้อมการไล่ล่าของตาลีบัน ทั้งที่บาดเจ็บสาหัส หรือแท้จริงไม่มีอะไร นอกจากสติปัญญา มือที่ลั่นไก กับหัวใจของคนเป็นซีล

เขาจึงรอด  รอดมาเล่าให้เล่าฟังถึงซีลอีกสามนาย  เพื่อนทหารหาญผู้กล้า ผู้เสียสละ รักเพื่อน รักชาติ และพวกเขาคือวีรบุรุษในหัวใของมาร์คัส

ซีลตัวจริง  มาร์คัส คือคนที่สามจากขวา (ภาพค้นจาก Google)

ไม่ลืม ...

.. ผมคิดถึงอัฟกานิสถานไม่เว้นแต่ละชั่วโมง มโนนึกย้อนภาพเหตุการณ์ต่างๆ กลับไปกลับมา ผลักผมให้ไปยืนขาเดียวอยู่บนขอบรั้วแห่งความเสียสติ ผมยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้เพื่อนกลับคืนมา ..ให้ได้มาซึ่งชีวิตเก่าๆ ที่เคยคุ้น เห็นหน้า  ได้ยินเสียง.. ได้เห็นมารยาทชั่วๆ ทรามๆ ..นรก  ผมอยากได้แม้กระทั่งกลิ่นตัวของพวกเขาคืนมา ผมทราบดีว่าสำเนียงของสิ่งเหล่านี้คงฟังดูพล่ามสำหรับบางคน แต่มันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้นั่นแหละ ที่ทำให้ผมคิดถึงพวกเขาที่สุด

นับเป็นเกียรติอย่างสูงสุดที่ได้ร่วมงานกับคนเหล่านี้ ทั้งในและนอกสนามรบ พวกเขาตาย ขณะทำในสิ่งที่พวกเขารัก  ปกปักรักษามาตุภูมิอันยิ่งใหญ่ของเรา และในความเห็นของผม มันไม่มีการเสียสละใดยิ่งใหญ่ไปกว่านี้อีกแล้ว

ปฏิบัติการเรดวิงได้สอนอะไรหลายๆ อย่างแก่ผม สอนให้รู้จักตัวเอง รู้จักเพื่อนร่วมงาน และรู้จักคนอัฟกัน  ชาวบ้านอัฟกันเหล่านั้นที่เอาชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อปกป้องผม ซึ่งตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยเห็นความไร้อัตตา และการเสียสละที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อน ไม่สำคัญหรอกว่าคุณคิด หรือเคยได้ยินอะไรมา .. ยังมีคนดีๆ อยู่ในโลกใบนี้ และผมนี่แหละ คือบทพิสูจน์ที่หายใจได้ของสัจธรรมข้อนี้

........

ตัดทอนมาจากบันทึกท้ายเล่มของ มาร์คัส ลูเทร็ลล์ มกราคม 2008  ขอเคลียร์นิดหนึ่งในประโยคท้าย มาร์คัสไม่ได้หมายความว่า เขาเป็นคนดีๆ ในโลกใบนี้ที่พิสูจน์ได้นะคะ แต่หมายถึง..การรอดชีวิตของเขาเป็นบทพิสูจน์ได้ว่าโลกนี้ยังมีคนดีๆ

ภาพค้นจาก Google : //tradingrm.blogspot.com

ขอบคุณผู้แปลนะคะ ที่ไม่ตั้งชื่อเรื่องนี้ "หนุ่มซีลหน้าใส หัวใจม่วนหลาย ที่รอดตายได้อย่างกิ๊บเก๋" แหม่.. ลองตั้งมาสิคะ แล้วจะได้รู้ว่ามัน "ไม่ขำ" ยิ่งกว่าที่คิดชื่อเรื่องไม่ออกซะอีก  ถึงจะได้ชื่อ เย้ยมัจจุราช มา แต่ก็ยังสำเนียงออกแอคชั่นก๋ากั่น ฉันรอดตาย(โว้ย)..อยู่ดีล่ะนะ  มีอะไรไปเย้ยมัจจุราช มีแต่กระเสือกระสนคลุกคลาน ล้มลุกดิ้นรนพะงาบๆ จะตายมิตายแหล่ อ่านจบต้องนึกถึงคำ "ขอบคุณพระเจ้า" (ที่ยังอุตส่าห์รอดมาได้) แต่ครั้นจะสมมติเป็นชื่อนี้ "ขอบคุณพระเจ้า" ก็สำเนียงนอบน้อมเกินไป เพราะในความเมตตาของพระองค์นั้น มาร์คัสยังต้องอาศัยความอึดอย่างสาหัสสากรรจ์อีกโคด

ถ้างั้นชื่อ เย้ยมัจจุราช ก็องอาจ อหังการ์ สมราคา ข้าคือซีล แล้วล่ะนะ (คิดชื่ออื่นไม่ออกเหมือนกัน)

ให้คำสามคำ สำหรับ Lone Survivor  "ชอบ ชอบ ชอบ"