หายไปนานเลย นานจนคิดว่าอาจจะไม่ได้กลับมาเล่าเรื่องราวอะไรอีก...มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายทีเดียว แต่จะค่อยๆทยอยบอกค่ะ อาจจะเล่าแบบรวบรัดตัดตอน เพราะมีเวลาจำกัด ต้องขออภัยถ้าท่านอ่านแล้วไม่รู้เรื่อง หากมีเวลาจะกลับมาขัดเกลาอีกทีค่ะ

ไตรมาศสองของปี 2561 เป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างผ่อนคลาย เริ่มส่งลูกเข้าโรงเรียน วันแรกที่ลูกไปโรงเรียน เหมือนโลกของเขาพังทลาย เพราะเคยอยู่กับฉัน 24ชั่วโมง แล้ววันหนึ่ง ฉันส่งเขาไปไหนก็ไม่รู้ เขาไม่รู้จักใคร ตกเย็นไปรับเขา ฉันยังจำหน้าลูกได้ ลูกดูเลื่อนลอย ผ่านไปสองสามวัน ครูเริ่มคอมเม้นท์มา "ลูกคุณแม่ไม่สื่อสารนะคะ" พอครูบอกปุ๊บ รู้ทันที ว่าฉันให้ลูกอยู่กับคอมพ์กับมือถือมากไป หลังจากวันที่ครูแจ้งมา ฉันก็งดทุกอย่าง ใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ แรกๆลูกงอแงบ้าง แต่หลังจากนั้น ก็ไม่สนใจ

ตัวฉันยังมีใช้คอมพ์ต่อหน้าลูกบ้าง เพราะคิดหาข้อมูล จะหาหนทางประกอบสัมมาอาชีวะของตัวเอง บางทีลูกก็มีงอแง แต่ก็ตะล่อมๆไป

ช่วงกลางปี มีเหตุการณ์สำคัญ เมื่อพี่สาวสามี เสียชีวิต เพราะเส้นเลือดในสมองแตก ทุกอย่างดูรวดเร็ว กะทันหัน ยากที่คนเป็นพ่อแม่จะทำใจ พี่สาวคนนี้เป็นคนน่ารัก รับรู้ได้จากวันงานศพ มีคนแน่นศาลาทุกวัน ทั้งที่เป็นคนธรรมดา ไม่มีชื่่อเสียงอะไร นี่คงเป็นบุญอย่างหนึ่งที่เธอเตรียมไว้ 

กลับมาที่ลูกชายของฉัน หลังจากไม่ใช้คอมพ์ ก็ดีวันดีขึ้น เริ่มสนใจกิจกรรมที่ฉันทำ ตื่นเช้าก่อนไปโรงเรียนก็ตามฉันเข้าครัว อยากรู้อยากเห็น แต่การพูดยังช้าอยู่ ชอบร้องเพลง แต่ฉันฟังไม่ออก เพราะเขาออกเสียงไม่ชัด แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ภาษาต่างดาว ก่อนนอนก็เล่นด้วยกัน เวลาส่งลูกไปโรงเรียน เขาจะส่งฉันด้วยสายตาจนกว่าจะไม่เห็นฉัน เป็นแบบนี้เกือบทั้งเทอม จนใกล้ๆจะปิดเทอม ฉันสังเกต ว่าเขาไม่หันมามองฉันอีกแล้ว 

ส่วนตัวฉันก็ใช้เวลาระหว่างที่ลูกไปโรงเรียน หาข้อมูล หาผลิตภัณฑ์ จนเลือกได้แล้ว ว่าจะขายอะไรทำอะไร...แต่แล้วก็มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นอีก...