06/09/2008

วันนี้ได้เข้ามาบ้านใหม่ หลังจากที่เห็นหลายๆคนมีบล๊อกเป็นของตัวเอง เราก็อยากมีมั่ง

ด้วยความที่ไม่ค่อยจะรู้จักใครค่ะ และ อยากจะหาบ้านอยู่
มีพี่บางคนอยู่ใน บล๊อกแก๊งกัน เลยก็เลยตามมาอยู่ด้วย(แบบไม่บอกใคร) แหะๆ
ใจนึงก็อยากมีบล๊อกไทยที่เป็นได้ทั้งแกล ทั้งบ้าน ทั้งที่ทำงาน ไว้พ่นๆบ่นๆให้ชาวบ้านฟังค่ะ

เอาไว้ระบายความเครียดมั่ง หลังจากสะสมความเครียดมานาน

เผื่อว่า การที่เราได้ระบายออก แม้จเป็นทางตัวหนังสือ จะทำให้อะไรๆดีขึ้น

 เคยพยายามเข้าไปหลายที่ แต่มักจะไม่สนิทใจ รู้สึกเหมือนไม่ใช่บ้าน(ก็ไม่ได้ไปสิงจริงๆจังๆ)

ทำอะไรๆก็ต้องคอยคิดถึงผลได้ผลเสีย ซึ่ง บางครั้งมันเป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีเลยค่ะ

เหมือนเวลาเราไปเข้าบอร์ดเฉพาะทาง ในขณะที่เราไม่ได้สนใจในสิ่งนั้นจริงๆ

หรือสนใจจริงๆแล้วอยากจะให้เขามาสนใจเราบ้าง

 แล้วไม่ได้รับการสนใจเท่าที่ควร ก็จะเกิดความรู้สึก sad

อืม มันคงเป็นความคิดที่ไม่ดีเอามากๆเลย

กับการคิดว่าเรานั้นไม่ได้เก่งหรือดีไม่สู้คนอื่น แล้วพาลหมดกำลังใจไป

ในบางเวลาในบางครั้งที่เรารู้สึกว่า เราเ็ป็นบั๊กในระบบของสังคมที่ควรจะเป็น

ได้แต่มองพวกเขาเหล่านั้นแล้วฝืนยิ้มอย่างเฝื่อนๆ

เราไม่ได้แอคทีฟเหมือนอย่างเขาๆ

เราไม่ได้สนใจบางสิ่งบางอย่างเหมือนอย่างเขาๆ

แต่เราก็สนใจในบางสิ่งบางอย่างในส่วนของเรา

แต่สิ่งที่เขากับเราสนใจนั้นมันไม่ตรงกันเท่านั้น

มึน ชา ราวกับว่าประสาทสัมผัสไม่อาจจะรับรู้ได้

จากการกระทำบางอย่างของพวกเขาหรือแม้แต่ตัวเอง

ความพยายามจะแอ๊คทีฟต่อสิ่งเร้ารอบตัวดูจะไร้ผล

เมื่อเวลาผ่านไป

สิ่งหนึ่งในใจมันก็กลับมาอีกครั้ง

อืม...

เขาเรียกว่ารู้ตัวเมื่อสายรึเปล่านะ

เมื่อสิ่งๆหนึ่งที่พยายามทำมันดูจะไม่ใช่

เมื่อสิ่งๆหนึ่งที่พยายามคิดมันดูจะแตกต่าง

จู่ๆหนทางที่เราเคยทอดยาวไว้มันก็หดสั้นลง

ไม่ใช่ว่าสั้นเพราะใกล้ถึงจุดหมาย

แต่...

มันสั้นลงเพราะเรามองไม่เห็นทางข้างหน้าแล้วต่างหาก

ชีวิตที่ดูเหมือนจะเจอทางแยกมาหลายต่อหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งดูจะเป็นทางแยกที่ผสมความลังเลเข้าไปด้วย

เพราะเรา

เราไม่หนักแน่น

เราสับสน

เราลังเล

และที่สำคัญ

เรานั้นไม่เอาไหน

ไม่เอาไหนที่เห็นทางนั้นๆแต่กลับเอาแต่หยุดนิ่ง

ยังคงหยุดอยู่จวบจนสิ่งอื่นวิ่งตามทัน

จนสุดท้าย

ไม่แม่แต่มีเวลาตัดสินใจ

ไม่แม้แต่มีเวลาให้สับสน

เหมือนถูกบางสิ่งผลักจากด้านหลัง

เสียงที่กระซิบอยู่ข้างหู พร้อมกับเรี่ยวแรงมหาศาลที่เร่งเร้าอยู่ตลอดเวลา

....มันมาแล้วนะ เดินสิ...