ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม่ผมถึงชอบเขียนเรื่องราวต่างๆในอดีตหรือเป็นเพราะผมมักจะยิบมันขึ้นมาทบทวนอยู่เสมอๆ อดีตแม้บ้างทีมันจะเจ็บปวดหรือทำให้เราท้อ แต่เมื่อได้ทบทวนได้คิดย้อนกับไปมันกลับทำให้ผมมีแรงบันดาลใจมีทุนที่จะใช้สู้ต่อในวันพรุ่ง และวันต่อๆไป

“ในทุกๆครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้ก็ขอให้รู้ที่แห่งนี้นั้นยังมีรักอยู่เคยเป็นยังไงในตอนนี้ของให้รู้ว่าจะไม่มีเปลี่ยนไปและทุกๆครั้งที่ๆได้ฟังเพลงนี้ก็ขอให้รู้ที่ต้องนี้ไม่ว่าจะนานเท่าใดเราจะมีกันและกันเป็นหนึ่งในดวงใจตลอดไป ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน วันที่เราไม่เคยย่อท้อ วันที่เราต่างมีความฝันและทำทุกๆสิ่งด้วยหัวใจเดียวกันเธอยังคงจำมันได้ใช่ไหม ….” (เพลงหัวใจผูกกันบอย โกสิยพงษ์)

เป็นบทเพลงบทหนึ่งที่ผมอ่านเจอใน friendship ผมสมัยมัธยม เพื่อนผมเขียนไว้ว่า“ถึงแม้หนทางข้างหน้าอาจจะต้องเดินคนเดียวแต่ขอให้จำบทเพลงนี้เอาไว้น่ะ” ถึงตอนนี้ชีวิตผมเหมือนอยู่คนเดียวในโลกที่วุ่นวายของสังคมรอบข้างพอได้ยินเพลงนี้ทีไรก็ยังทำให้นึกถึงความรู้สึกเก่าๆเหล่านั้น

ผมและเพื่อนๆต่างแยกย้ายไปเรียนคนละมหาวิทยาลัยกันแล้วนานทีกว่าจะได้เจอกัน มีบ้างที่นัดเจอกันในวันเทศกาลหยุดยาว แต่ก็ไม่ได้เจอกันครบคนนักเปิดอ่าน friendship ทีไรมันยิ่งทำให้เรื่องราวในอดีตวิ่งแล่นในความจำภาพวันเก่าๆหวนมาให้ย้อนกลับไปเป็นเด็กมัธยมอีกครั้ง อ่านไปยิ้มไป เพื่อนบางคนที่สนิทและไม่สนิทได้มาระบายความรู้สึกได้มานั่งนึกความหลังของเจ้าของ friendship ไปรู้จักกันได้ยังไง ตอนไหน ที่ไหน ยังไง มีเรื่องราวไหนที่ดีและไม่ดีเกิดขึ้นระหว่ากันหรือบางเรื่องที่มีอะไรไม่เข้าใจกันและไม่ยอมปรับความเข้าใจจนทำให้ไม่ได้ท้อความสัมพันธ์กันต่อ มาได้อ่านความรู้สึกที่เพื่อนเขียน ทำให้เรารู้ว่าเราได้พลาดอะไรหลายๆอย่างไปมากในอารมณ์ตอนนั้นจากคนที่สนิทกลายเป็นไม่สนิท เพื่อนไม่สนิทกลับกลายเป็นว่ามาคุยกันซะได้เรื่องของความรู้สึกมันก็ควบคุมลำบากมารู้ตัวว่าทำเพื่อนหล่นหายไประหว่างทางก็สายไปแล้ว ผมไม่อยากให้ใครทำเรื่องราวของใครหล่นหายไปจากชีวิตชีวิตแต่ละคนมีทั้งด้านดีและด้านร้าย อยู่ที่เราจะเรียนรู้จากเขาหรือตัดขาดจากเขาไปตลอดมันอาจจะกลายเป็นความรู้สึกที่ “ถ้ารู้อย่างนี้….” ผมไม่อยากให้เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นกับใครอีกเพราะวันเวลาที่มันผ่านไปแล้ว จะไม่มีทางได้ย้อนมันกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกเลยต้องทำทุกวันให้ดีที่สุด แล้วคำว่าเสียดายจะไม่เกิดขึ้นกับใครอีก เข้าปีที่สามแล้วที่จบมัธยมมาเพื่อนบางคนขาดการติดต่อ บ้างยังติดต่อกันอยู่แต่ภาพวันเก่าๆเหล่านั้นผมยังคงไม่ลืมมัน ยังคงยิบมันขึ้นมาทบทวน นึกถึงมันขึ้นมาทีไรก็ได้กำลังใจได้ยิ้มได้หัวเราะ กับวันเก่าๆเสมอนี้แหละมั้งที่ทำให้ผมชอบมองย้องกับไปให้อดีต เพื่อว่าระหว่างทางที่ผมก้าวเดิน จะยังคงมีเพื่อนที่คอยเดินและอยู่เคียงข้างผมตลอดไป

“เพื่อนคือ คนที่ทำให้เราเข้าใจความหมายของคำว่ามิตรภาพและความไว้ใจโดยไม่ต้องใช้พจนานุกรม”

ปล. ขอบคุณเรื่องราวดีจาก friendship ความรู้สึกที่ดีจากเพื่อน 6/4 และเพื่อน SKW. ทุกๆคน……