เจิมๆๆๆๆๆๆ
อิอิ ที่ 1 อีกแล้ววววว
เฮ้ออออ!!! ไมเรื่องที่อยากเป็นที่หนึ่ง กลับไม่ได้เป็นน๊อออออ^^"
55555 ( สอบอ่ะๆๆๆ ตอนเด็กๆ ไม่เคยได้ที่หนึ่งเล้ยยยย หุหุ )

หุหุ..ข้อยเป็นที่สอง อิอิ..(ถ้ายังมะมีใครชิงเสียก่อน)
บักรักพระเอกข้อย ไม่ต้องเสียใจ..เป็นหนึ่งรั้งท้ายกันดีกว่า(ไหม) หุหุ ..จ๊าก ๆ..

หุหุ บักเมที่รัก งั้นขอเป็นที่หนึ่งอยู่รั้งท้ายในหัวใจของบักเมละกานนนน แอบเตะคนข้างหน้าให้หลุดออกไป หึหึ หุหุ..จ๊ากๆ..^___^

ไม่อยากเป็นที่หนึ่งอ่ะ
อยากเป็นคนสุดท้าย
ไม่รู้ว่าจะได้ไม๊น้า.....

หุหุหุห ไม่อยากเป็นที่หนึ่งอะ แต่อยากเป็นต่อมากกว่า อิอิอิ กร๊ากกกกกก

ไม่อยากเป็นท้างที่ 1 และที่สอง แต่อยากเป็นคนเดียวในใจเธอๆๆได้เป่า

ที่รัก รักเธอตลอดเวลา
ที่รัก อยู่หนายวะ ปรากฎตัวด่วน...

เอามั้งเอามั้ง เด๋วตกกระแส

ที่หนึ่งม่ะสำคัญ ขอเป็นสุดที่รักของเธอตลอดไป ฮิ้ววววววววว

รู้สึกคันยุบยิบๆๆๆ ไปหมด
ครายมาเรียกเราป่าวหว่า
เฮ้ย!! ที่รัก....ที่รักๆ อยู่หนายยย ( วะ )
เรามาแล้วววว ( ว่ะ )
ทราบแล้วไม่ต้องเปลี่ยนๆ
( แหะๆ โทดที ไม่ค่อยสุภาพเลย พอดีที่รักเราแมนไปหน่อย เลยหวานม่ะออก หุหุ )

เฮ้ออออ!!! อยากโดนต่อต่อยจัง
หุหุหุ เจี๊ยกกกกกกก^^"

ตามกระแสกับเค้าบ้างละ่กันค่ะ อิอิ

"ไม่ขอเป็นที่หนึ่ง แต่ขอเป็นคนเดียว ตลอดไปล่ะกันค่ะ 555"

ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น

ที่เท่าไหร่ก้อไม่เอา

เป็นของตัวเองก้อพอ ที่คิดถึงเทอ หุ หุ

หุหุ..เท่าไหร่ไม่สำคัญ..ขอเพียงฉันอยู่ในใจเธอ..ฟิ้วๆๆๆ..นะ

ลำดับที่หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด... อ้าวๆๆๆเข้าแถวดีๆๆอย่าแตกแถว แถวเบี้ยวแล้ว ตรงๆๆหน่อย

นกรักทุกโค้นนนนนนนนน..........

ที่รัก.....มาว่าเค้าเป็นแมนตะเองพูดงี้น้อยใจ
มะคืนฟ้าผ่าเปรี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุดที่รักเลยหายไปจากจอเลยตัวเองไม่โกรธเค้าน๊า เด๊ยวหาว่าเค้าไปไม่ลามาไม่ทักอีก
เฮ้อ ฟ้าฝนไม่เป็นจายเลย ความรักของสองเราต้องพรากจากเมื่อตอนฝนตกทุกที
รัก รักเธอตลอดเวลา เป็นงายหวานพอยัง

เฮ้ย ที่รักอยากเป็นต่อเหยอ
มามาต่อยกันเลยดีกว่า ชิชิ
จาเป็นต่อๆๆๆแอบกิ๊กอีกแล้วนี่หว่า
หุหุ ล้อเล่งน๊า

โหหห ที่รักไมใจน้อยจัง หัวก็ไม่ล้านซักหน่อย รึแอบล้านหว่า หุหุ
เออ!!! สงสัยนายไปสาบงสาบานไรไว้ป่าว
ฝนตกฟ้าร้องทีไร หนีไปทุกทีเลย อิอิ
ระวังนะเฟ้ยยย เด๋วจะหาว่าหล่อไม่เตือนนนน^___^

เฮ้ยยย!!! เราไม่ได้อยากเป็นต่อนะเว้ย แค่อยากโดนต่อข้างบนต่อย แค่นั้นเอง แบบว่าอยากหาเรื่องอ่ะ
แต่ถ้านายอยากโดนต่อย หึหึ เด๋วจัดให้นะที่รัก กี่ตุ๊บบ ว่ามา ^^"

อ้าว!!!!......เข้ามาอีกที เปลี่ยนหน้าซะแล้ว ฝนตกบ่อยมากกกกก เออ มันหน้าฝนนี่
ไม่รู้เข้ามาที่เท่าไร รู้แต่...

รักเธอเสมอ นานเท่าไร่ก็รักเธอ
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าเธออยู่แสนไกล ฉันยังเฝ้ารอ....

ก็รู้นะว่าหน้าฝน ฝนก็ต้องตก แต่ตกทีไรฟ้าก็ผ่า ฟ้าก็ร้อง เปิดคอมฯไม่ได้เลย เดี๋ยวคอมโดนสายฟ้าฟาดจะอดยาว เนี่ย ตั้งเค้ามาอีกแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมีเมฆฝนหนาตา รายงานแต่เพียงเท่านี้ เผ่นก่อนดีฟ่า ฟ้าใสแล้วค่อยเจอกัน

โอ้ยยยย ตาแล้ว แม่พลอยอยู่ใกล้ๆนี่เอง ทำไมต้องมาเจอตอนนี้ด้วย เราไม่ได้ตามแม่พลอยมาเลยนะ ไหงมาเจอตรงนี้ได้พอ

อยากเข้าห้องน้ำจัง ปวดฉี่ จะแย่แล้วว โอ้ยย เอาไงดี
(ค่อยๆย่องหลบอยู่ข้างๆรถกระบะขันสีเทาพร้อมกับเดินเบี่ยงข้าง เอามือป้องด้านข้างปิดโฉมหน้าเอาไว้)

อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น ห้องน้ำข้าา
เห้ยยย......

มาได้ไงเนี่ย(นึกในใจ) เอ่อ เออ (ยิ้ม) เออ เรารู้จักกันด้วยหรอ(พูดคนเดียว)

นั้นสิแม่พลอยยังไม่เคยเจอเรานี่ คงไม่รู้หรอกว่าเราเป็นใคร (เดินออกจากกำบังอย่ามั่นใจ)

จ๊ะจ๊ะ ผอ.มาไงเนี่ยจำเราได้ป่าวหว่า ไม่หรอกน่าไม่เคยเจอเราซะหน่อย เอาไงดี ช่างเถอะ เดินทำหน้าเฉยๆดีกว่า ทนไม่ไหวแล้ว

เดิน...เดิน...เดิน..ย่องดีกว่า ชักแปลกๆ เห้ยย ผอ.มองมาทำไมอะ ตายละ แม่พลอยก้อมองตาม ทำหน้าเฉยไว้ละกัน

เรารู้จักกันมั้ยคะ(เสียงจากข้างหลังแทงเข้ารูหู หัน..ไม่หัน หัน ไม่หัน เอาไงดี)

เออ เออ (หน้าแดง เหงื่อแตกกกก....ก้าวขาไม่ออก)
โอ โอ โอ ตื่นได้แล้วจะแปดโมงแล้วนะเด๋วไม่ทัน

หาาาาาา โห้ววว ฮู้วววว ฟู่ ค่อยยังชั่ว

"สงสัยแกล้งแม่พลอยไว้เยอะ กลัวตามมาคิดบัญชี อย่าตามมาอีกเลยนะแม่พลอย ขอบตาช้ำ นอนไม่เต็มอิ่ม เหงื่อเต็มที่นอนขี้เกียจซัก เพลียยิ่งกว่าอย่างนั้นอีก หุ หุ"

วันนี้ไม่มีไรมาฝาก
นอกจากความคิดถึง
อยากบอกให้เธอซึ้ง
ว่าใครคนนึงคิดถึงเธอ
วันนี้ไม่มีดอกไม้มาให้
มีแค่ใจที่อยากเสนอ
อยากบอกว่ามีแต่เธอ
อยู่เสมอในดวงใจ


^_^
เพราะไม๊ ไม่รู้
รู้แต่ว่าอยากแต่ง

(ทนอ่านเอาหน่อยนะ ไม่เป็นบ่อยหรอก อิอิ)

โห...เป็นที่หนึ่ง...เป็นที่สุด..เป็นที่รัก..เป็นกันหมดแระ....ง้านพี่เติมขอเป็น

...."หนึ่งเดียวในดวงใจ..
หนึ่งต่อไปกำไรของชีวิต"

เลี่ยนไปนิ๊ดดดดดดดดนึง

ไหม เป็นไข้เลยหรอ แค่มีคนมาบอกรัก(คนอื่น)อย่างนี้ไหมไม่ต้องกลัวนะ ห้องนี้มียาดี คนฉีดก้อดี อิอิ

เด๋วๆเราปรึกษาหมอแป๊บ เอายาบาดทะยักอันเดียวกะแม่พลอยได้ป่าว โดนกัดเหมือนกัน จะได้แบ่ง แบ่งกันใช้ อิอิ (ให้ตายสิ คูโบต้า ข้าหนะอดแซวแม่พลอยไม่ได้จิง จิง ฮ่าาาา คนมันร๊ากกกก อะนะ)

^___^

กลอนเพราะจัง

แปลก...ไหมจ๋า คิดถึงใครเอ๋ย

แล้วพี่เติมอยากกำไรเยอะๆก็นับต่อไปเรื่อยๆดีม่ะ อยากให้ป้าอุ๊เข้ามาอ่านจังเล้ย 5555

กลอนบทนี้เป็นบทที่ประทับใจมากที่สุดค่ะตั้งแต่ครั้งแรกที่เคยได้ยินก็รู้สึกชอบในสัมผัสและอารมณ์ของบทกลอนได้อย่างดีมากๆ

บทประพันธ์ของ สุนทรภู่ เรื่อง "พระอภัยมณี" ตอน "พระอภัยมณีให้คำมั่นสัญญาแก่นางละเวง"


" ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน

แม้เกิดในใต้หล้าสุธาธาร ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา

แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา เชยผกาโกสุมปทุมทอง

เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่ เป็นราชสีห์สมสู่เป็นคู่สอง

จะติดตามทรามสงวนนวลละออง เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป"

เป็นบทกลอนที่เมื่อได้อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอิบใจ ประทับใจ จริงๆ ค่ะ มิน่าล่ะนางละเวงถึงได้หลงเสน่ห์พระอภัยมณีค่ะ

555 โบราณไปหรือเปล่าเนี่ยน้ำ แต่ก็ชอบภาษาที่ไพเราะและสละสลวย ละเมียดละไม ภาษาก็คือศิลปอย่างหนึ่ง ศิลปที่มีอำนาจในการโน้มน้าวจิตใจของมนุษย์เลยทีเดียวค่ะ

...อะนะพี่สามพี ขอบใจสำหรับคำแนะนำเด๋วจะไปบอกป้าอุ๊ให้มาอ่าน (ตอนที่ลบไปแล้ว 555555+)

...ไหมขา.พี่เติมสงสัยว่าไหมขากะลังมีฟามรักนะ..ไหมมองท้องฟ้าเป็นสีชมพูทุกครั้งที่เจอ..ให้สมหวังในสิ่งที่คิดเด้อค่ะ

...น้ำนิ่งไหลลึกคนงาม..บทกวีที่นำมายังละเมียดละไมเหมือนเดิมค่ะ..อ่านแล้วคิดถึงรักแรก..เมื่อแรกรัก..

...นายหญิงokk หายตัวเข้ากลีบเมฆไปพักใหญ่..หายไปไหนมา..ไปเป็นหมอรักษาใครรึดูแลสุขภาพด้วยนะ..เด๋วจะเป็นโรครัก 2009
เป็นแล้วรักษาไม่หายนะ..

...เป็นห่วงทุกคน...

//www.youtube.com/watch?v=AEeCVAdRHfg&feature=related

วันนี้เอาเพลงนี้มาฝาก
ลองฟังดู

ว้าเรามันไม่ใช่กวีซะด้วยดิ ทำไงดีอ่ะ...

ไหมเรานอนไม่หลับ มีคนถามเราว่าไหมคิดถึงใคร แล้วเราจะไปตอบเค้าไงอ่ะ
ก็เราไม่รู้นี่นา ไหมได้ยินแล้วก็บอกเค้าไปด้วยนะ พี่ชายเราเองอ่ะ.....

นอนไม่หลับทำไงอ่ะ
นอนไม่หลับนับแกะสิ
นอนไม่หลับเพราะคิดอะไร.....
อ้อ...นอนไม่หลับเพราะมัวนับแกะนี่เอง

oui ที่ร้ากกกกกก
นอนไม่หลับเพราะมัวคิดถึงเราอยู่อ่ะดิ อิอิ
แล้วนับแกะได้กี่ตัวล่ะเมื่อคืน เด๋วจะเอาไปซื้อหวย วันนี้รวยๆๆ แหะๆ เจ้ามือรวย แหงงงง^^"

ข่าวมาว่า...ผอ.ไป ตปท.มา....ของฝากของฝาก..ให้ไปรับที่ไหนคะ...

พี่เติมขา ไหมไม่มีหรอกนะฟามรัก มีแต่ฟาร์มไก่อ่ะพี่แทนกันไปก่อนนะ ^^"


อุย มีพี่ชายด้วยหรอเพิ่งจะรู้นะนี่

สงสัยว่าเราคิดถึงใครหรอ
อืมมมม นั่นสิเราคิดถึงใครกันนะ
ถ้ารู้แล้วจะมาบอกแล้วกันนะ
^^??????ใครหว่า

นั่นแน่...ท่านไหมของเรามีความรักหรือจ้ะ คิกคิก หวานชื่นสดใสเชียวค่า ^^

mai1.นี่มันอะไรกัน เรามีความรักตั้งแต่เมื่อ
ไหร่กันทำไมเราไม่รู้หละ
mai2.โน่นเลยไปถามคนนั้นเลยทำไรไม่
ปรึกษา เขียนไรส่งเดช ดูสิเขาเข้าใจ
ผิดกันหมดแล้วนี่
mai3.ก็ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
mai1.ก็ไรอธิบายมาเลยเอาให้แจ่มนะไม่งั้นมี
เฮ(กรึ๊บๆๆ)
mai3.ก็แค่กลอนอ่ะ ก็แค่คิดถึงเองน้า....
แล้วกลอนอย่างเดิยวเมื่อไหร่ที่เขาเข้า
ใจผิดอ่ะ เพลงก็ด้วย แล้วใครลงๆเพลง
อ่ะ เขาเปล่าเลยนะ
mai1.แล้วแกคิดถึงใครถึงได้แต่งกลอนออก
มาจนเขาเข้าใจผิดกันได้ขนาดนี้ แล้ว
ใครเป็นคนเอาเพลงมาลง ตอบบบบบ
mai2.แหะๆ เราเองแต่ว่าเพลงที่ลงหนะเรา
เลือกแล้วนาว่าความหมายมันบอกว่า
เรายังไม่มีใครอ่ะ แต่ทำไมเขายังเข้าใจ
ผิดก็ไม่รู้.....
mai1.แล้วตกลงจะเอาไงดูสิเขาเข้าใจผิดไป
กันใหญ่แล้ว เฮ้อออเวงกำ เพรานาย
สองคนเลย ไปหาวิธีแก้มาเลยนะ เอา
ให้เหมาะๆไม่งั้นเขาเข้าใจผิดกันหมด
ไม่มีใครมาสน อย่ามาโวยทีหลังเลยนะ
mai2. mai3. จ้า......
mai3.(ดุคอดดด)
mai2.(เบาสิแก เดี๊ยวก็โดนจนได้)
mai1.ซุบซิบไรกัน อย่านะ อย่าก่อเรื่องอีกนะ
(ดูมันทำๆแล้วอย่างงี้ฉานจะจีบใครได้
เนี่ยยย เซงงงงงงงง)

55555+ ไหมคิดได้ไงอ่ะ สุดยอดเลยอ่ะ อย่างขำ

อารมณ์ดีงี้....ไมไม่มีคนมาจีบ ไม่เข้าใจ

เรามีไอเดียๆๆๆ.......ขายไข่แจกเจ้าของดีม่ะ เผื่อจะมีคนตกหลุมพลาง

ว่าแต่ไหมจะจีบใครอ่ะ เราช่วยจีบม่ะ เพื่อนกันๆๆๆ เราช่วยฟรีไม่คิดค่าแรง แค่บอกว่าคนนั้นของไหมคือใคร เราช่วยเต็มที่ (กระซิบหลังไมค์เลยนะไหมขา)

แบบว่ามุขนี้ไม่ได้คิดเองอ่ะยืมคุณนักเขียนเขามา
ยังกลัวอยู่ว่าเขาจะตามมาเก็บค่าลิขสิทธิ์ถึงนี่รึเปล่า
ฉะนั้นอย่าดังไปนก จุ๊ๆๆ


^^"

//www.youtube.com/watch?v=1Y4WCNXa9as&feature=related



เอาเพลงมาฝากอีกแล้วจ้า
หุหุ ไม่เข็ดๆ ^__^

แรงบัลดาลใจในการเขียนก็จากเรื่อง
ยุนบกนี่แหละคะ ตอนเขียนนึกถึงตอนยุนบกวาดภาพจองฮยาง

วาดขอบฟ้าแปลงฟ้าเป็นเส้นฟ้า
วาดลงมาใส่กระดาษวาดขอบฝัน
วาดยอดเขาเป็นยอดเขาจากพู่กัน
ดูงามงันดั่งคิ้วโก่งโค้งสตรี

ระบายน้ำสีน้ำท่ามลานพฤกษ์
โขดเขินลึกแต่งแต้มหลายเฉดสี
แต่งกลีบน้อยแย้มยิ้มพริ้มมาลี
เหมือนโอษฐ์งามแย้มคลี่สีชมพู

วาดดวงดาวเปลี่ยนเป็นดาวพราวระยับ
คณานับพฤกษ์สวรรค์อันสวยหรู
ดั่งประกายนัยน์ตาหวานสานพธู
สบเนตรรู้ความนัยใจไหวพลัน

ละเลงสีระบายแสงแฝงความรัก
ให้ประจักษผ่านภาพเขียนเพียรสร้างสรรค์
จากรูปฟ้า สายธาร ดาราวรรณ
นานาพันธุ์บุปผาข้าฯวาดเวียน

ทุกฝีแปรงมั่นคงบรรจงนัก
ทิ้งรอยรักรอยใจใต้ภาพเขียน
ฝากสายใยงดงามไม่บิดเบียน
ตั้งใจเพียรถ่ายทอดให้ยอดใจ

ปลายพู่กันสะบัดดุจรัดร้อย
ให้แน่งน้อยเดินทางกลางไศล
มีหนึ่งร่างเคียงคู่อรไท
เป็นเพื่อนใจเที่ยวชมพนมดง

นั่นเห็นไหมคนดีมาลีสวย
หอมระรวยอวลกลิ่นมหาหงส์
นู้นจำปา นี่จำปี ช่อประยงค์
กระถินณรงค์ ชงโค โนรีบาน

มองภาพฝันอันวิจิตรที่คิดค้น
ด้วยกมลคำนึงถึงรักหวาน
รังสรรค์รูปธรรมชาติวาดวันวาร
ผ่านสายธารเส้นสีพลีด้วยใจ

ทำไงดีตกหลุมรักจองฮลางซะแล้ววววว อิอิ

เข้ามาฟังเพลงเพราะๆของไหมด้วย

^___^ เพราะดี

โหหหห เข้ามาเจอยอดกวีเอกแห่งรัตนโกสินทร์ 2010 เข้าซะแล้ว
กลอนไพเราะเสนาะหูมากเลย^^

ยินดีต้อนรับและยินดีที่ได้รู้จักท่านเจ้ารัก
ขอบคุณมากมายสำหรับบทกวีที่สวยงาม
และขอบคุณล่วงหน้า สำหรับบทต่อๆไป อิอิ^^"

ว้าวววว พูดถึงนักเขียนนักเขียนก็มา(ดีนะคนละคนกะที่ยืมมุขเขามา)

ขอบคุณมากนะคะที่เอามาลงให้อ่านกันถึงที่นี่แล้วก็ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับกลอนบทต่อๆไป



^_______^

สวัสดีค่ะพี่ ๆ ทุกคน
วันนี้คงมาแนวกลอนเศร้าเหมือนใจ
คนเขียนตอนนี้ที่อ่อนไหว

...ถ้อยสะเทือน...

อ่านกวีที่เจ้าร้อยพลอยใจเศร้า
โดนแล้วเราถ้อยจารผ่านอักษร
คำสะเทือนสะท้านใจให้ร้าวรอน
อยากขอวอนอย่าย้ำพร่ำรอยวาร

คำก็คนลวงหลอกแสนยอกย้อน
คำก็ค่อนว่ามายาพาแสร้งหวาน
คำก็ว่าให้เจ้านั้นใจแหลกลาญ
คำก็ขานว่าแสร้งห่วงสร้างบ่วงใจ

แสนหดหู่สะทกสะท้อนอ่อนหัวอก
มิอาจยกคำใดใดมาแก้ไข
เพราะเจ้าไม่เคยฟังคำจากหัวใจ
แล้วจากไปอย่างซึ่งไมตรี

ทิวาวารผ่านกาลห้าพรรษา
เหตุใดข้าคนลวงยังหมองศรี
เหตุใดยังเจ็บแปลบแนบฤดี
เหตุใดมีความเศร้าเคล้าอกตรม

แต่คนจริงใจอย่างเธอกับสิ้นภักดิ์
สิ้นคำรักที่เคยบอกยามสุขสม
ทิ้งรอยฝันให้คนลวงใจระทม
ทิ้งถ้อยขมมาเชือดเฉือนบนเรือนใจ

อยากบอกว่าที่รักอินเรื่องซินยุนบกมาก ๆ เพราะประสบการณ์บนหัวใจมีอะไรคล้าย ๆ โดยเฉพาะภาพวาดใต้แสงจันทร์
เคยทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชาย เพราะตอนที่รู้จักเจอ รักได้ใช้นามแฝงเป็นผู้ชายก่อนแล้ว พอเขียนกวีให้กันนานเข้าก่อเกิดเป็นความรู้สึกดีดีระหว่างกัน แต่รักก็ไม่กล้าบอกความจริงกับเธอว่ารักเป็นผู้หญิงเพราะ รักกลัวว่าเธอจะจากไป กลัวว่าเธอจะรับตัวตนของรักไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวกับการที่ต้องปิดบัง รักก็เลย บอกความจริง เธอก็จากไปอย่างไม่มีเยื่อใย และไม่รับฟังคำอธิบายของรัก แถมทุกวันนี้ยังเขียนกลอนมาย้ำมาว่ากัน

ก็ไม่รู้ว่าทำไมคนลวงอย่างรักผ่านมาห้าปีแล้ว ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่เลย แต่คนที่บอกว่าจริงใจกลับเอาเมลใครไม่รูมาแปะไว้ว่าเป็นเมลของตัวเอง รักอยากให้เธอเป็นเหมือยจองฮยางที่ยอมรับตัวตนของรักได้จัง

พี่ ๆคงไม่ว่ากันนะคะที่วันนี้รักรู้สึกหัวใจอ่อนไหว ก็เลยมาระบายอะไรแบบนี้ ยังไงต้องขอโทษด้วยค่ะ

//www.youtube.com/watch?v=6DhAiPVIGB0&feature=related


เอาเพลงนี้มาฝากคุณนักเขียนโดยเฉพาะ
หวังว่าคงพอจะช่วยได้นะ

ถ้าพี่ระบายออกมาแล้วเป็นกลอนเพราะขนาดนี้ก็ดีสิแต่ทำทีไรออกมาเป็นไรที่คนข้างๆไล่ให้ไปไกลๆทุ้กกกกที ^^"

ช่วงนี้ท่านผู้นำไหมอ่อนไหวซะจริง ไม่รู้จักเพลงปลุกใจซะด้วย แล้วจาช่วยไหมไงดีอ่ะน้องชายอุ้ย

เจ้ารัก....

พี่ก็เคยเป็นอย่างเจ้ารักอ่ะ ทำไปเพราะไม่ตั้งใจ แต่พี่ดีกว่าเจ้ารักตรงที่ เค้าไม่โกด แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้... เค้าเข้าใจผิดเอง เราแค่เลยตามเลย แต่หัวใจดันผูกผัน แต่ดีที่เรายังยั้งใจไว้ทันรีบสารภาพไป

ที่นี่สามารถคุยได้ทุกเรื่อง ระบายได้ทุกอย่าง ไม่ต้องเกรงใจ มีไรเล่าให้กันฟังได้ ยินดีรับฟังเสมอ...

ขอบคุณสำหรับกลอนเพราะๆๆ มาเม้นท์บ่อยๆๆล่ะ

อ่าน กลอน.....
อ่าน เรื่องราว....
อ่าน แล้ว.....
พูดไม่ออกอ่ะ....แต่ยินดีต้อนรับนะเจ้ารัก

เข้ามาอ่านกลอนเพราะๆเศร้าๆของคุณรัก ^^"

โอ้โห...สุดยอดมากค่ะ...สำหรับบทกลอนที่แสนอ่อนโยน..ละมุนละไมมากมาย

ขอต้อนรับ..เจ้ารัก..ค่ะ บทกลอนขอเจ้ารักเชื่อได้ว่า หากใครได้อ่านคงจะเข้าใจในแก่นแท้ของความรักและความอ่อนโยนที่เจ้ารักมีให้..แต่ หากใครคนนั้นไม่รับ..อืม..เจ้ารัก.....ที่นี่คือบ้านของเจ้านะ เจ้ารัก..

//www.youtube.com/watch?v=XHssIVcLeio
พีพีอยากได้เพลงปลุกใจ เลยเอาเพลงนี้มาฝากกกกก

ตอนนี้กำลังส่งยิ้มกว้าง ๆ ให่พี่ ๆ ทุกท่านค่ะ รู้สึกอบอุ่นจังเลย ขอบคุณกับไมตรีงดงามนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ ๆ ทุกคนนะคะ

พี่mai.ka ขอบคุณกับเพลงซึ้งๆ ที่ให้กำลังใจค่ะ แล้วก็เพลงปลุกใจที่ฟังแล้วยิ้มขำ ๆ ค่ะ อิอิ

พี่ppp ช่วยได้ค่ะ อิอิ รักจะออ่นไหวบางเวลาตอนนี้หายเศร้าแล้วค่ะ อิอิ

พี่phenixepp ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ

พี่is เดี๋ยวจะเขียนกลอนหวาน ๆ มาบ้างคะ อิอิ

พี่เติม ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ ที่เข้าใจงานเขียนของรัก รักคิดว่าจะเอาสิ่งดีดีในอดีตมาเป็นแรงบันดาลใจให้เราเขียนงานที่ออกมาจากหัวใจค่ะ ประโยคประจำใจของรักก็คือ เอาความรักที่งดงามในอดีต มาเป็นรักนิรันดร์ในปัจจุบันค่ะ อิอิ

ตกคุณพี่oui ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ^___^

มารอกลอนหวานๆของคุณรักแล้วนะนี่ ^^
ดีจัง บล๊อคเราจะได้ไม่เงียบเหงา
มีบทกลอนเพราะๆมาให้อ่านทุกวัน
...รึป่าวนะคุณรัก...หุหุ^^

ขอค้าน ขอค้าน บล็อกไม่เงียบเพราะยังมีขนมจีบของอิสกะอุ้ย ที่คอยป้อนความหวานให้กับบล็อก อ้าปากซิเคอะ 555555

แต่กลอนของเจ้ารักก็หวานละมุน อิอิอิ อยากรู้จังว่าเจ้ารักปลูกต้นอ้อยพันธุ์อะไร

ไหมจ๋า ชื่อเพลงมันแปลกๆนะ เหมือนยี่ห้อยาระบายเลยอ่ะ ขอบจายนะ ขออีกขออีก ยังคึกไม่พอ

ยามสา เมื่อคืนขอโทษนะ ได้คุยกันสองประโยคเอง ก็ก็ก็ สว ตาลายอ่ะ

วอนจ๋าไม่คิดถึงเจ็ดเลยนะเด๊ยวนี้วอนเป็นนักปั่นน่องเหล็กไปแล้วเฮ้อ..........เสียดายน่องขาวๆๆๆจางเยย

เจ้ารักจ๋า ตกๆๆพี่oui ไปแงๆๆๆๆดีนะที่เก็บทันไม่ง้านเฮียน้อยใจนะเว้ย....

รักๆๆๆๆหนมจีบหมดแระ ไปๆๆกินหนมจีนกัน
แหะๆๆเอาเจ้าที่มีน้องหมวย ขาว สวยหมวยสยองแล้วกานนะหุหุ

หนมจีบมีแต่ตอนนี้ขายม่ะออกอ่ะ
ท่านสามพีอยากได้ซักเข่งสองเข่งมะ
เด๋วจัดให้

เฮ้ย!!! oui ชวนไปกินหนมจีนได้งัย
ไร้น้ำยานี่หว่าาาาา
เสียยี่ห้อ คาสซาโนoui หมด
เออ! แต่ร้านที่ว่า หมวยขาวสาวสยอง อยู่ไหนอ่ะ จะไปชิมด้วย^^"

วอนจ๋าาา อย่าคิดถึงแต่เจ็ดนะ
คิดถึงสิบสามด้วยนะ
...คิดถึงวอนจัง...^^

//www.youtube.com/watch?v=GkJr5Asdkx8&feature=related

เพลงนี้เลยไหม หา MV ม่ะเจออ่ะ

เข้ามาอ่านกลอน เจ้ารัก คนเคยมีรักที่ถูกลืม..
แต่งกลอนได้ไพเราะมาก
หากไม่เคยรู้จักความรัก ก็คงไม่มีแรงบันดาลใจออกมาแบบนี้
อดีตรัก มักทำให้ไม่ลืมภาพแห่งความทรงจำที่งดงามไปได้หรอก
มีแต่เพิ่มหวนคนึงคิดถึงมากขึ้นเรื่อยๆ..
เธอจากไป อาจเป็นเพราะได้ฝากความหวังกับความรักที่เกิดขึ้นนี้อย่างฝังใจ

แม้ตอนจาก ไม่ทิ้งคำพูดใดๆไว้ก็ตาม
แต่..สภาพจิตใจ ใช่ว่าจะตัดเยื่อใยให้หมดไปไม่
ยัง..มีส่งกลอน ต่อว่า หาได้หลบลับมิกลับมา..
ก็..นับว่า อย่างน้อยๆเธอ ยังพอมีเยื่อใยแห่งความอาทรอยู่บ้าง
สิ่งที่ผ่านไป ได้ฝากความแค้นความเศร้าไว้กับใจทั้งสองฝ่าย
คนอ่านกลอนของเจ้ารัก ก็พลอยสะทกสะท้อนไปด้วย
ความรักก็เหมือนโรคา ประดับใจ
อยู่คู่ตัวคนที่ใจยังมีรักและผูกพันเสมอ..

ความสัมพันธ์ทางใจจะแน่นแฟ้นและยากสลัดหลุด
เมื่อรู้ตัวว่ารัก มิอาจสมหวัง ย่อมเกิดแรงกดดันมากมายมหาศาล
ต้องใช้เวลาในการรักษาใจให้ประคองไปอย่างยากเย็น
สักวันหนึ่ง..ใจนิ่ง อาจคิดได้ว่า มีเพื่อนรู้ใจนั้น เสมอเหมือนมีคนรักอยู่เคียงข้าง
เพื่อนดีเพื่อนแท้ หาได้จากไหนง่ายๆไม่มีหรอก
ล้วนพบเจอะเจอฌดยบังเอิญทั้งนั้น
เพราะโชคชะตาพามาจึงลงเอยเช่นนี้

ไม่รู้..ก็แล้วไป
เมื่อรู้..จึงรักมั่นยากตัดรอน จึงเกิดรอยแค้นเคือง
ความรัก..จึงเหมือนยาขมเราดีๆนี่เอง
ฝากรอยรักไว้ในอดีต ฝากรอยแค้นไว้กับปัจจุบัน
เธอไม่ผิด เราไม่ผิดๆที่จังหวะเวลามันเล่นกล..กับคนเสมอ

ขอให้เจ้ารัก จงเข้มแข็ง สักวันหนึ่งต่างคิดได้
เวลาจะเยียวยาใจทั้งสองให้ก่อเกิดมิตรภาพที่ดีอีกครั้ง
ความเป้นเพื่อนรักที่เคยอ่านใจกัน
จะเหนียวแน่นกว่าการก่อเกิดความรักแรกพบในอดีตก็ได้..

เจ้ารัก จิตใจดีงาม เปิดเผย เธอผู้นั้นจะให้อภัยและดีใจที่ได้เคยเรียนรู้คุณค่าแห่งความรักนี้ก็ได้นะ..

วันก็เลื่อนเดือนก็หนีปีก็ผ่าน
อดีตกาลมิหวนกลับอย่าสับสน
อนาคตภายหน้าอย่าจำนน
จงเป็นคนปัจจุบันสุขสันต์เทอญ ..

อดีตเป็นเหตุ ..ปัจจุบันเป็นผล
ปัจจุบันเป็นเหตุ..อนาคตเป็นผล

ปัจจุบันจึงเป็นที่รวมของเหตุและผล.. ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดนะ .. เจ้ารัก.. เข้มแข็งสู้ ๆ จ้ะ

บ้านนี้อบอุ่นดีจัง รักยิ้มทุกครั้งที่เข้ามาอ่านความคิดเห็นของพี่ ๆ ค่ะ
เอากลอนหวานมาส่งค่ะ อิอิ

จิตรักจิตแนบสนิทประภัสสร
มอบแด่อรมิ่งมิตรขนิษฐา
นิรันดร์รักล่วงเลยผ่านวารเวลา
ปฏิญาภักดิ์มั่นอนันตกาล

แสนคำนึงแสนห่วงใยในนวลขวัญ
แสนผูกพันแสนอาทรผ่านกลอนหวาน
แสนเอ็นดูแสนเมตตาปรียากานด์
แสนสงสารแสนภักดีพลีนางเดียว

พี่is รักไม่ได้เขียนกลอนทุกวันค่ะ แล้วแต่แรงบันดาลใจ ถ้าไม่มีแรงบันดาลใจก็เขียนไม่ออกค่ะ

พี่ppp รักปลูกต้นอ้อยไม่เป็น รักปลูกเป็นแต่ต้นรัก อะค่ะ อิอิ

พี่Won won ห้าปีผ่านไป ก็มีบางเวลาที่ค่ะที่รักรู้สึกเศร้าลึก ๆ เพราะบางทีเราก็คิดว่า ทำไมเขาไม่เข้าใจนะ อะไรประมาณนี้ค่ะ แต่ก็คงไม่สามารถจะไปบังคับความคิดของใครได้ค่ะ แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว รักมีแต่ความรู้สึก ๆ ดีดีทีทำให้รักยิ้มอยู่คนเดียว อิอิ จดจำแต่สิ่งดีดี เพราะมันงดงามจริง ๆ ค่ะ ในใจของรัก ประโยคที่ว่า ความทุกข์ของเราสอง มีเพียงสองเราที่เข้าใจ นี่มันโนใจอย่างแรง อิอิ

พี่สุเกียงคะ ขอบคุณมากมายค่ะ กับกำลังใจดีดี รักจะเก็บความรู้สึกดีดีในอดีตและความอบอุ่นที่นี้ไว้ในใจตลอดไปค่ะ

พี่april snow ขอบคุณนะคะ สู้ ๆ ค่ะ

*******************

พี่ๆ คะ รักมีเรื่องจะรบกวนนิดนะคะ คือ
รักไม่เคยอ่านนิยายเกาหลีมาก่อน รักอยากขอชื่อ ผู้หญิงเกาหลีสัก 3 ชื่อ ผู้ชายสักสองชื่อค่ะ และก็ชื่อหมู่บ้านชนบท ที่สามารถเดินทางไปในเมือง(ขอชื่อเมืองด้วยค่ะ) ภายในหนึ่งวันได้ ขอเป็นยุคที่ ยุนบกกับจองฮยางอยู่นะคะ

รักอ่านนิยายจบแล้ว แต่รักดูซีดีถึงแผ่นที่ 8 อยู่คะ รักถามเพื่อความแน่ใจ บ้านหลิวเขียว อยู่เปียงยาง เท่าที่อ่าน บ้านของอาจารย์ยุนบก อยู่ฮันยาง(ไม่แน่ใจค่ะ) แล้วตอนจบฉบับที่พี่วอนวอนแปล บ้านหลังน้อยที่ยุมบกไปพบ ยุนบกกับจองฮยาง คือ บ้านที่ยุมบกทิ้งภาพวาดให้อาจารย์ในซีดีตอนต้นเรื่องใช่ไหมคะ

รักอยากจะทำอะไรให้พี่ ๆ สักอย่างหนึ่ง ทำอะไรที่ทำให้พี่ ๆ มีความสุขแล้วก็ยิ้มได้ อิอิ
ถ้ารักทำเสร็จแล้วรักจะมาบอก แต่รักอยากจะรู้ข้อมูลที่แน่นอนจากที่ถามก่อนค่ะ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ พี่ ๆ

อบอุ่นเหลือเกินมิตรภาพที่ทาบทอ
คงจะขอเก็บเอาไว้ด้วยไฟฝัน
จะไม่ลืมหรือลบเลือนตราบนิรันดร์
เสมอจันทร์เคียงฟ้านภางาม

ความรู้สึกที่มีต่อพี่ ๆค่ะ

^____^

เข้ามาเห็นกลอนเพราะๆของเจ้ารัก
พี่ๆก็ยิ้มออกและมีความสุขแล้วจ้า
แอบหวัง...จะได้อ่านงานเขียนของเจ้ารักในบล๊อคนี้^^

ปล.พี่แอบไปอ่านงานเขียนของเจ้ารักมาแล้ว ชอบมาก^^

รักหาข้อมูลในเนทครบแล้วค่ะ ไม่รบกวนแล้วนะคะ อิอิ

พี่is รักอ่านคอมเม้นท์ก็สงสัยอยู่ว่า ใครหนอมาเรียกรักว่า เจ้ารัก อิอิ คิดว่าน่าจะเป็นพี่ ๆในนี้ เก่งจังเลยที่หารักเจอ อิอิ อีกสองสามวันก็คงเสร็จ แล้วเจอกันนะคะ

อ้อ เจ้ารักเป็นนักเขียน

แล้วอิสไปอ่านที่ไหนมา ไหนๆตะโกนเบาๆบอกกันบ้างดิ

อืมอืม ได้ยินล่ะ แบะแบะแบะ เอ๊ะ....ใครเอาแพะมาปล่อยแถวนี้ หน้าเหมือนอิสเลยอ่ะ 55555

อุ้ยบอกอ่ะดิ เลยไปซื้อของโปรโมชั่นร้านหมวยขาวสาวสยอง ดูดิ โดนรีดจนจะถึงพื้นแระ 55555

เหอๆๆๆ แพะของท่านสามพี ต้องเป็นแพะที่หล่อมากๆแน่เลย หุหุ จ๊ากๆ แหะๆ^^"

พอดีไหมขาาา ให้ลิงค์มาอ่ะ
เลยเข้าไปอ่านงานของเจ้ารักมา
ถ้าแปะลิงค์ในนี้จะเป็นไรป่าวนี่???
ไว้ให้เจ้าของงานมาแปะเองดีกว่านะท่าน

แปะๆๆเลยจาอ่าน ว่างๆๆแล้ว
เจ้ารักมาแปะเลยนะ

รักว้อยเม้นท์เก่งจิงนะพักนี้ มะไหร่จะเข้ามาแชทอ่ะตะเอง

สุดท้ายต้องเสียบซะหน่อย
ไม่ได้เสียบนานละ คิดถึงเค้ามะตะเอง

ตัดเงินเดือน
วันนั้นอาจารย์ไปบ้านอาจารย์ของท่านเองพอไปถึงท่านก็ไปกราบแม่ของอาจารย์ซึ่งตาบอดทั้งสองข้าง

พอกราบคุณย่าเสร็จ....ผมก็มาคุยกับอาจารย์...ถามว่า...อาจารย์กำลังทำอะไรครับ...?
ผมกำลังตัดรายจ่ายอยู่........คุณทองคำ....
ผมต้องจ่าย...ค่าแม่ครัว....ค่าคนขับรถ.....คนสวน...
ค่าใช้จ่ายในบ้านและให้แม่อีกเดือนละ 300...
ตอนนี้....รายได้กับรายจ่ายมันไม่ค่อยสัมพันธ์กัน...ต้องตัดรายจ่ายลงบ้าง....
ผมก็ทำหน้าที่เป็น...Advisor บอกว่า...เงินเดือนที่ให้แม่300...นี่ตัดได้นี่ครับ.....
อาจารย์หันมามองหน้าผม...แล้วยิ้ม....
ทำไมหละ....?
ผมบอกว่า...อาหาร 3 มื้อ...อาจารย์จัดให้...เรียบร้อย...เสื้อผ้า...อาจารย์ก็ซื้อให้ใหม่ปีละ 3 ชุด ...เรีบบร้อย
เจ็บป่วย...ไม่สบาย...อาจารย์ก็หาหมอ...มาฉีดยาให้...เรียบร้อย...
เพราะฉะนั้น...เงินเดือน 300 นี่........ตัดได้ครับ
ท่านบอกว่า....
“ตัดไม่ได้.....คุณทองคำ....300บาทนี่...สำคัญที่สุด....”
สำคัญยังไง....?
เงิน 300 บาทนี่....เป็นเงินสำหรับ......เลี้ยงหัวใจแม่
ผมฟังแล้ว...สะอึก...โอ...นี่เป็นเงินเลี้ยงหัวใจแม่....
พวกเรา...เคยได้ยินไหมครับ....?
ผมนึกว่า...ให้อาหาร...ให้เสื้อผ้า...เจ็บป่วยก็หาหมอมารักษา...น่าจะพอแล้ว....
ท่านบอกว่า....
อาหาร...กินแล้ว...ก็ไปส้วม...
เสื้อผ้า...เก่าแล้ว...ก็เป็นผ้าขี้ริ้ว
หมอรักษา...ก็รักษาอาการทางกาย...
สิ่งต่างๆที่เราจัดให้ทั้งหมดนี้...เป็นอาหารกาย...
แต่ 300 บาทนี่...เป็นอาหารเลี้ยงหัวใจแม่...
หัวใจ...ต้องการอาหาร...ที่มาหล่อเลี้ยงให้....อิ่มเอิบ...เบิกบาน...เป็นสุข...
คุณทองคำลองนึกดู...
คนที่ไม่มีเงินอยู๋ในเนื้อในตัวเลยนี่...เป็นยังไง...?
“หัวใจมัน....แฟบ...”
หัวใจมันเหี่ยวเฉา...เหมือนดอกไม้ยามเย็น...
ใครที่เป็นข้าราชการจะรู้...
พอเลยวันที่ 25 ไปแล้วนี่...มันเหี่ยว๐ยังไงชอบกล...
ไม่มีเงินค่ารถ...ไม่มีเงินค่าอาหาร...ไม่มีเงินซื้อข้าวสาร...มันเหี่ยวไปจนถึงสิ้นเดือน
แม่...อยู่กับเรา....ก็จริง
แต่ถ้าแม่....ไม่มีเงินอยู่ในมือนี่...หัวใจท่าน...เหี่ยว....
พอถึงวันเงินเดือนออก...
ทุกคนหน้าบาน...เหมือนดอกไม้ยามเช้า...
จิตใจสดชื่น...เบิกบาน...มีความสุข...
รับเงินเดือนมาใหม่ๆ...หน้าสดใส...
สั่งกาแฟยังเสียงดังฟังชัด...
ทุกสิ้นเดือน...พอเงินเดือนออก...ผมก็จะเข้าไปกราบแม่...
บอกแม่ว่า...วันนี้เงินเดือนออกครับ...
ผมนำเงินมาบูชาพระคุณแม่ 300 บาท...ครับ...
เอาเงิน 300 บาท ...ใส่มือแม่...
แม่ก็ให้ศีล...ให้พร...
ยกหมอนขึ้น...เอาเงินวาง...แล้ววางหมอนทับ........มีความสุข
เดือนละ 300...สามสี่เดือน...ก็เป็นพันใช่ไหมครับ...?
แล้วเงินนี่...สำคัญยังไง...?เลี้ยงหัวใจแม่อย่างไร....?
ท่านเล่าต่อว่า...ตอนนั้น...ท่านมีลูกสองคน....เป็นผู้หญิงทั้งคู่...
กำลังท้องคนที่ 3...
วันหนึ่ง...ก็พาเมียไปโรงพยาบาล...
แม่ถามว่า...คลอดหรือยัง...?
ยังครับแม่...
วันต่อมา...ถามอีก...
คลอดหรือยัง...?
คลอดแล้วครับแม่...
ผู้หญิง...หรือผู้ชาย...?
ผู้ชายครับ...
โอ้ย...แม่ดีใจจังเลย....ได้หลานชายไว้สืบสกุล.....
มานี่...มานี่...
ยกหมอนขึ้น...นับเงินส่งให้ 600 บาท...
เอาเงิน 600 บาทนี้...ไปซื้อทองมา 6 สลึง...
เอามารับขวัญหลานชาย... แต่ก่อนนี้...ทองคำบาทละ 400...อาจารย์ก็รีบไปซื้อทองคำมาให้...
วันรุ่งขึ้น...แม่เขาอุ้มลูกขึ้นมาหาคุณย่า...
ย่ากอดหลานชาย...สวมสายสร้อยให้...เป่าหัวให้เสร็จ...
พอเด็กคนนี้โต...พูดได้...มีคนถามว่า...สายสร้อยนี้....ใครซื้อให้...?
คุณย่าซื้อให้....ชี้มือไปที่คนตาบอด......คนที่ใหญ่สุดในบ้าน
คือ...คุณย่า...ไม่ใช่พ่อแม่...
เพราะเงิน 300 บาทนี่...
เสกให้คนตาบอด...ขลัง...
ถ้าคุณย่าไม่มีเงิน...จะรับขวัญหลานได้อย่างไร...?
เห็นไหมครับ....?
ไม่ใช่ว่า...พอโตขึ้น...มีคนถามว่า...คนนี่เป็นใคร...?
บอกว่า...ยายแก่ตาบอดนี่...มาอาศัยพ่อแม่ฉันอยู่....
เห็นหรือยังคุณทองคำ...เงินเดือนๆละ 300 บาทนี่...
ทำให้คนแก่ตาบอด...กลายเป็นเทพเจ้า...
วันดีคืนดีนะ.....คุณทองคำ...
แม่ครัว...ล้างชามเสร็จ...เข้ามานั่งใกล้ๆ...
ช่วยนวดขาให้ย่าหน่อย...วันนี้ย่าปวดขา...
แม่ครัว...หน้ามุ่ย...ทำงานเหนื่อยจะตาย...ล้างชามเสร็จแล้ว....ยังต้องมานวดให้อีก...
นั่งขยำ...ขยำ...หน้าคว่ำ....พอนวดเสร็จ.....คุณย่าหยิบเงินให้ 30 บาท...
แม่ครัวยิ้มแป้น...หน้าบาน....ยกมือไหว้...ขอบคุณค่ะ
วันรุ่งขึ้น...พอล้างจานเสร็จ...รีบวิ่งมานั่งใกล้ๆ...
วันนี้...นวดอีกไหมคะ....คุณย่า....?
เห็นไหม...?
เงินเดือน 300 บามมี่เราให้แม่เรานี่...
มันมีฤทธิ์...
มีคน...มายกมือไหว้...
มีคน...มาปรนนิบัติ...
มีคน...มานวดให้...
ถ้าไม่มีเงินเดือนๆละ 300 บาทนี้...แม่เราจะเป็นอย่างไร...?


วันหนึ่ง....พระมาเรี่ยไร.......จะสร้างโบสถ์...
อาจารย์นิมนต์พระเข้ามา...แล้วชี้มือ...บอกมรรคทายก...ว่า...โน่น...ไปเรี่ยไรกับคุณย่าโน่น....
มรรคทายกก็บรรยายว่า...จะสร้างโบสถ์...กว้างเท่านั้น...ยาวเท่านี้...สูงเท่าไร...สวยงามยังไง...ราคาเท่าไร...
คุณย่ายกหมอนขึ้น...นับเงินมา 500... พนมมืออธิษฐาน...
ขอให้ศาสนาของพระพุทธองค์...ยืนยงไปอีก 5 พันปี...นิพพานปัจโยโหตุ.....
ทำบุญ...สร้างโบสถ์เป็นมิ่งขวัญพระศาสนา...
ตกลง...เงินเดือนๆละ 300...ที่เราให้...
เป็นบันไดให้แม่...ไต่ไปสวรรค์...
นี่ถ้าไม่มีเงินในมือ...แม่ได้ทำบุญไหม....?
พอพระให้พรเสร็จ....ก็เดินผ่านไปบ้านถัดไป....
ยายแกบ้านโน้น...กำลังเก็บผ้าอยู่หลังบ้าน...
มรรคทายก...ตะโกนข้ามรั้ว....
ทำบุญสร้างโบสถ์ไหม....คุณยาย...?
สร้างที่วัดนครนายก....นี่...หลวงพ่อมาด้วย...มาบอกบุญเองเลย...
เดี๋ยวอีกสักครู่....วกกลับมาใหม่ได้ไหมล่ะ...?
ยายไม่มีเงินหรอก...ยายอาศัยลูกสาวเขาอยู่......
เดี๋ยวเผื่อลูกสาวเขากลับมาทัน...จะขอเงินเขา...ทำบุญ...
ยายแก่คนนี้....ไม่มีเงิน....
เพราะลูก...เอามาเลี้ยงแปะๆ แมะๆ...ไว้ข้างรั้วบ้าน...
เอาไว้คอยเก็บผ้า.......

วันนี้ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งเป็นการรวบรวมจากเทปและและหนังสือหลายเล่มของ

พ.อ.(พิเศษ)ทองคำ ศรีโยธิน

ที่ คุณสมคิด ลวางกูล
เจ้าของฉายา...วลีกวนตา...วาจากวนตีน...

เป็นผู้เรียบเรียงขึ้น
หนังสือชื่อ หยุดความเลว....ที่ไล่ล่าคุณ
...
อ่านแล้วอยากให้ทุกคนได้อ่านก็เลยคัดลอกบางส่วนมาให้ได้ลองอ่านกัน

ขอบคุณนะไหม ที่เอาข้อคิดดีดีมาเตือนสติเตือนใจกัน
ที่บางทีเราอาจมองข้ามและละเลยกันไป
บางสิ่งที่อาจเล็กๆน้อยๆในความรู้สึกเรา แต่มันมีคุณค่ามากต่อจิตใจของพ่อแม่

อยากให้ลูกทุกคนได้อ่านนะ
คนสำคัญที่สุดก็คงจะเป็นผู้หญิงคนนี้แหละ
ขอบคุณนะไหมจ๋า

หวัดดีคะทุกคน^_^

ว้าว สวัสดีคะเจ้ารัก...กลอนเพราะมากคะ กับความรู้สึกดีดีกับเรื่องราวดีดี...ขอเปงกำลังใจ...เป็นเพื่อน...เป็นพี่...เป็นน้อง...เป็นฯ...ให้กับเจ้ารักนะค่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักด้วยคนคะ

อิสๆๆๆ แพะของเพ่สามพี เห็นว่าหูตกๆ ตาหย่อนๆ คางยานๆ นะ อิอิอิ

ขอบคุณนะไหม ขาาาา กับเรื่องราวดีดี ^ ^

เราคงต้องแวะมาอ่านบ่อยๆ ซะแล้ว เด่วตกข่าว ตกเม้น เม้นตก หุหุหุ

ตกเม้น รึ ตกมัน กันแน่...ไม้หมอน หุหุหุ^^"

อ่านเม้นท์เรื่องราวดีๆๆที่ไหม นำมาให้อ่าน รู้สึกสดชื่นหัวใจมากมาย

ขอบคุณนะสำหรับเรื่องราวดีๆๆ นำมาให้อ่านอีกนะ

อิสๆๆๆๆเปงงายม่างบายดีป่าว..ไม่ค่อยได้เม้นท์ ได้แต่มาแอบอ่าน อยู่ห่างๆๆ อย่างห่วงๆๆ...เครม่ะเพื่อน
---------------------
ติดตามอ่านเรื่องราวของเจ้ารักนะ เปงกำลังใจให้ สู้ๆๆ

สวัสดีค่ะพี่ ๆ

รักไม่คิดเลยว่า จะมีพี่ ๆ ที่นี่ไปตามอ่านงานเขียนของรักด้วย รักมาเงียบ ๆแล้วนะคะเนี่ย พี่ไหมเก่งมากเลย อิอิ

ตอนนี้รักกำลังเขียนเรื่อง ตำนานรักของสองเรา เป็นภาคต่อ จากงานเขียนคุณOG ที่พี่วอนวอนแปลค่ะ เนื้อหาจะต่อกันเลย รักรู้สึกว่าเรื่องที่คุณOG เขียน ยังไม่จบ อิอิ แล้วก็ยังชอบฉากหวาน ๆ ของยุนบกกับจองฮยางอยู่ค่ะ แต่รักเขียนไม่กี่ตอน เพราะเป็นคนเขียนเรื่องยาว ๆ ไม่เป็น ตอนนี้เหลือเพียงตอนเดียวก็จะจบแล้ว(รักเขียนเพียง 4 ตอนเองค่ะ) คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะเสร็จค่ะ คือ รักตั้งใจเขียนให้พี่ ๆที่นี่จริง ๆ รักจึงจะไม่ไปแปะที่บ้านนู้นค่ะ รักจะต้องส่งไฟต์ไปให้พี่คนไหนคะ ถึงจะแปะที่นี่ได้ หรือว่า รักจะโพสในกระทู้นี้เลย

อันนี้เป็นลิงค์นิยายของรักค่ะ
เรื่องFilling in loves
//www.comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=14190&page=8

เรื่องจ้าวรัตติกาล
//www.comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=14225

เรื่องปางบุญ
//www.comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=14217

บทกวีของรักค่ะ
//www.comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=14299

นิยายทั้งหมดเป็นแยวญรญ ทั้งหมดค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ เมื่อคืนรักเพลินเขียนจนเกือบตี สอง 5555 มึนเลยเจ้าค่ะ สักพักคงจะกลับไปนอน หมดเรี่ยวแรง อิอิ

ขอบคุณกับเรื่องราวดีดีที่พี่ไหมฝากมาด้วยค่ะ

++สิบสามและเจ็ด++

คิดถึงสิคะทำไมจะไม่คิดถึง แต่กะเจ็ดอ่ะจำได้ไม๊ว่าเราหย่ากันเรียบร้อยแล้วอิอิ ต่อไปต้องเรียกตัวเองว่าอดีตเจ็ดนะอุ้ย ฮ่า ไม่ค่อยได้เข้าห้องแชทเลยไม่ค่อยได้คุยกันสุขสบายดีกันทุกคนใช่ไม๊ อุ้ยก็กะลังจีบสาวเหมือนเดิมสิบสามก็ดูร่าเริงดี

++ท่านสุคะ++

แกงอร่อยมากๆ ค่ะ ได้มาก็กินอิ่มอร่อยไปถึงเย็น เป็นแกงที่เนื้อ (เจ) เยอะที่สุดตั้งแต่เคยกินมา ขอบคุณมากค่ะท่านสุที่กรุณานึกถึง ปั่นเอาของกินมาฝาก กินไปก็ซาบซึ้งท่านสุไป ว่าทำไมใจดีแบบนี้ขอบคุณมากมายค่ะ

ดีค่ะ เจ้ารัก เริ่มเข้มแข็งและมีกำลังใจยิ่งๆขึ้น
สามารถแต่งเรื่องราวดีๆออกมาเป็นผลงานแบบนี้ น่าชื่นชมและดีใจด้วยค่ะ

**ท่านไหม อ่ะ **
อ่านเรื่องที่ท่านแปะมาให้อ่านแล้ว ทำให้คิดถึงแม่ของตัวเอง
แม่เลี้ยงลูกหลายๆคนให้เติบใหญ่ จนเรียนจบทำงานมีครอบครัวได้ดิบได้ดีกันทุกคน
แต่บางครั้ง แม่ของหลายๆครอบครัวก็หน้าชื่นอกตรมกัน พูดไม่ออกบอกใครไม่ได้กัน
คนเป็นแม่สิบนิ้วบากบั่นจนแก่เฒ่า หวังบั้นปลายสุขสบายเหมือนคนทั่วๆไปคงยากน่ะค่ะ

เราเป็นลูกก็ได้แต่ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดกับพระในบ้านที่พูดได้ ให้ศีลให้พรได้อย่างเต็มที่

ก็ต้อง ** ให้ก่อนพ่อแม่ขอ อย่ารอให้พ่อแม่ใช้..**

มีเงินเดือนก็แบ่งให้ท่านได้ใช้จ่ายไม่ขาดมือ
สิ่งที่ได้เห็นนั้น จะประทับใจกับภาพพ่อแม่ดีใจ ยิ้มอย่างสุดปลื้มที่ได้รับเงินจากมือลูก
เราเล็กๆแบมือขอท่านทุกๆวัน จนโต ..
เงินที่ท่านให้มาหากนำมากองรวมๆแล้วสูงเกินตัวเรา เทียบไม่ได้กับที่เราเพิ่งจะให้ท่าน จะให้ท่านได้สักกี่ปีก็ไม่รู้

เรื่องค่าใช้จ่ายนั้นมากมายมหาศาลสำหรับลูกแล้วท่านไม่เคยคิดเป็นมูลค่า

แต่อะไรๆก็มิอาจเทียบได้กับความเหนื่อยยากตรากตรำในการอบอรมดูแลฟูมฟักเราในช่วงเล็กๆจนเติบใหญ่
ท่านรักและห่วงใยสารพัด มีแต่ให้ทุกสิ่งที่ตัวมีจนหมดใจ ..

พระคุณแม่นั้นมากล้นเหลือคณา..ค่ะ

** ผอ.คะ ดีใจจริงๆค่ะ **
ที่ผอ.บังเอิญอยู่กรุงเทพฯ
พอดีทำ2หม้อใหญ่ แจกญาติๆ 5ครอบครัว ๆละ2ถุงใหญ่
พอดีแพ็คถุงเล็ก เผื่อว่าผอ.จะอยู่ใกล้ๆบ้านญาติ เลยลองโทรดู
ดีใจที่ผอ.อยู่ใกล้ๆด้วย ไม่ต้องปั่นไปไกล
ขอบคุณที่ชมค่ะ

วันนี้ทำเครื่องพะโล้เจทรงเครื่องอีกหนึ่งหม้อ
และทำจับฉ่ายเจอีกหนึ่งหม้อ
โทรไปผอ.บอก ออกมาข้างนอกกันหมด ผอ.เลยอดชิมอีกหนึ่งอย่าง อิอิ..
พรุ่งนี้จะไปอยุธยาแต่เช้า หลับแต่หัวค่ำนะคะ จะได้มีแรงไปท่องเที่ยวกัน

นก บอกจะไปโปร์ไบร์คซื้อจักรยานกับหมอน จะแวะมาลองชิม สงสัยนกจะไม่มาซะแล้ว
รอตั้งแต่บ่ายไม่มา ไปนอนดีกว่า
วันนี้หมดแรง ตื่นตี4 เพื่อจะไปแห่ขบวนศาลจ้าวพ่อเสือ
กลับมาเพลีย ก็ต้องทำกับข้าวเจ2หม้อใหญ่
ขอไปนอนก่อนค่ะ หมดสภาพซะแล้วอิอิ..

งานเขียนชิ้นสุดท้ายในโลกฝัน ที่รักปรารถนาจะมอบให้พี่ ๆ ที่นี่ รักจะแปะไว้ที่นี่ที่เดียวค่ะ ด้วยความรู้สึกดีดี ความอบอุ่นที่มีให้กัน แม้รักจะพึ่งเข้ามาก็สามารถสัมผัสความรู้สึกของมิตรภาพอันงดงามนี้ได้ค่ะ เดิมทีรักไม่คิดจะเขียนงานอะไรอีกเพราะได้ฝากงานชิ้นสุดท้ายไว้ที่คอมออนแล้ว แต่พอมาอ่านงานที่พี่วอนวอนแปล รักปรารถนาจะฝากงานที่สร้างรอยยิ้มและความสุขให้พี่ๆ แทนคำขอบคุณกับมิตรภาพที่รักได้รับค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
...............................

ภาพวาดที่ 1 คู่รักใต้แสงจันทร์บทใหม่


ทั้งสองคนนี้ มิใช่บิดามารดาของข้า พวกเขาเป็นศัตรูของพ่อข้า แต่พวกเขาเป็นผู้ที่เลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่

ทั้งสองคนนี้ มิใช่สามีภรรยา แต่พวกเขารักกันอย่างสุดหัวใจ อย่างไม่เกรงกลัวในความเป็นหรือความตาย

ทั้งสองนี้ คนหนึ่ง สอนข้าให้ข้าเป็นคนดี อีกคนสอนให้ข้าวาดภาพ

คนแรกคือมารดาของข้า ส่วนอีกคนคือ อาจารย์ของข้า

ทั้งสองคนคือครอบครัวที่ข้ารักที่สุด เป็นคนที่ข้าเคารพที่สุด และเป็นที่รักยิ่งของข้า

และในที่สุดข้าก็ได้พบพวกเขา*

“ท่านแม่! อาจารย์!” ยุมบกมองดูคนสองคนที่เงยหน้ามองดูเขา สายตาพลันพล่าเลือน นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาใฝ่ฝันว่าจะมีโอกาสได้พบกับท่านแม่และอาจารย์ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้ยินเสียงห่วงใยของท่านแม่และอาจารย์ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของท่านแม่

“ลูกบก” ยุนบกและจองฮยางพูดพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

ยุมบกถลาเข้าไปกอดท่านแม่ของเขาด้วยความคิดถึง จองฮยางน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความปิติยินดี นางกอด
ยุมบก ซึ่งบัดนี้กลับกลายจากเด็กน้อยน่ารักเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาคมคาย บุคลิกสุภาพเรียบร้อย นางลูบผมบุตรชายด้วยความรักใคร่

“ลูกบกของแม่ แม่คิดถึงเจ้านัก” นางรู้สึกเต็มตื้นจนพูดไม่ออก

“กอดแต่แม่ ไม่คิดจะกอดพ่อบ้างเหรอลูกบก” ยุนบกยิ้มน้อย ๆ ภาพที่แสนตื้นตันใจนี้ เขาเก็บไว้ในใจและมั่นหมายว่า จะวาดภาพใบนี้ขึ้นมา

จองฮยางค้อนยุนบกแวบหนึ่ง หากดวงตาของนางนั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งความรัก ก่อนประคองใบหน้า
ยุมบกขึ้นมา

ยุมบกมองดูใบหน้าที่แสนคิดถึง แม่ของเขายังคงเป็นหญิงงามเช่นเดิม แม้นกาลเวลาจะผ่านมาหลายปี ความงามที่เขาเคยจดจำไว้ในอดีตหาได้ลดน้อยถอยลงไปไม่ บัดนี้กาลเวลากลับเพิ่มวัยให้นางแลดูงดงามมากยิ่งขึ้น

“ท่านแม่ ท่านยังคงงดงามยิ่งนัก”

จากนั้นยุมบก หันไปมองดูยุมบก

“อาจารย์ ท่านก็ยังคงสง่างามเช่นเดิม”

ยุนบก ขยี้ผมของยุมบกอย่างเอ็นดู

“วันนี้เจ้าจะต้องวาดภาพให้ข้าดู ข้าอยากเห็นนัก ภาพวาดช่างเขียนหลวงเช่นเจ้าจะสวยงามเพียงใด”

ยุมบกหน้าแดงที่ถูกอาจารย์ล้อ

“ขอรับอาจารย์”

“ช่างเขียนคะ ท่านคุยกับลูกบกไปก่อนนะคะ ข้าจะไปเข้าครัวเตรียมอาหาร ลูกบกเจ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือไม่”

“ท่านแม่ กับอาจารย์คุยกันเถอะขอรับ ลูกจะเข้าครัวเอง ลูกอยากทำกับข้าวให้อาจารย์กับท่านแม่ทานขอรับ”

“เจ้าทำกับข้าวเป็นด้วย อีกหน่อยถ้าเจ้าแต่งงาน เจ้าคงจะเข้าครัวทำอาหารแทนภรรยาเจ้าสินะ” ยุนบกแซวแล้วหัวเราะชอบใจ ยุมบกรู้สึกใบหน้าร้อนผะผ่าว

“ช่างเขียนคะ ท่านเอาแต่แกล้งลูกบกของข้า ข้าจะคาดโทษท่านไว้ก่อนนะคะ” จองฮยางแกล้งพูด นางทำเสียงเข้มๆ

ยุมบกรีบกุมมือนาง พลางจูบหลังมือหอมกรุ่นนั้นโดยที่จองฮยางไม่ทันตั้งตัว

“ช่างเขียนคะ...” นางตกใจและหน้าแดงด้วยไม่คิดว่ายุนบกจะทำอะไรเช่นนี้ต่อหน้าลูกของนาง

ยุมบกเห็นอาจารย์และท่านแม่ ของเขายังคงรักกันหวานซึ้งไม่เปลี่ยนแปลง เขาแอบซ่อนรอยยิ้ม

“เออ..งั้นลูกเข้าครัวก่อนนะขอรับ”

“ลูกบกนี่เจ้าบอกทางบ้านเจ้าหรือเปล่า ว่ามาหาพวกเราสองคน”

“ข้าลืมสนิทเลย ด้วยความดีใจที่จะมาพบกับท่านทั้งสอง งั้นข้าจะรีบกลับไปบอกท่านป้ายออุนก่อนนะขอรับ ทางนั้นจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ไปเถอะลูกบก แม่จะทำกับข้าวไว้รอเจ้า”
.................................................

อาหารค่ำผ่านไปด้วยบรรยากาศของครอบครัวอันแสนอบอุ่น ทั้งสองฝ่ายต่างพลัดกันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้กันรับฟัง เรื่องราวตื่นเต้นจากเมืองจีนสร้างความเพลินเพลินให้ยุมบกจนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วยาม

“ลูกบกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ แม่ของเจ้าเตรียมที่นอนให้เจ้าแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยมาวาดภาพกัน” ยุนบกบอกกับหนุ่มน้อยที่นอนเกยคางฟังเขาเล่าเรื่องราวจากเมืองจีนด้วยท่าทางเหมือนเด็กน้อยในอดีต

“ขอรับอาจารย์ ข้าจะรอฟังท่านเล่าเรื่องเมืองจีนในวันพรุ่งนี้”

..................................................

ภายใต้แสงจันทร์งาม กลิ่นบุปผารวยระริน เสียงแมลงขับขานกล่อมให้กระท่อมหลังน้อยคล้ายตกยู่ในห้วงฝัน

จองฮยาง อยู่ใต้อ้อมกอดอันอบอุ่น สองร่างอิงแอบแนบชิด มองดูพระจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่กลางฟากฟ้า

“ช่างเขียนคะ ข้าอยากให้ท่านเขียนภาพคู่รักใต้แสงจันทร์ในค่ำคืนนี้ ท่านยินดีที่จะให้ข้ากลับเข้าไปในภาพวาดคู่รักใต้แสงจันทร์อีกครั้งหรือไม่คะ” ดวงตางามทอดเงยสบดวงตาของยุนบก

ยุนบกมองดวงตาที่พูดได้ของนาง สายตาที่สะกดเขาให้ตกตะลึง ตั้งแต่ครั้งแรกที่ทั้งสองสบตากันเมื่อจองฮยางอยู่บนสะพาน สายตาเช่นนี้ยังคงให้ความรู้สึกไม่แตกต่างจากวันนั้น สายตาที่ทำให้หัวใจของเขาหลอมละลาย แม้กาลเวลาจะล่วงเลยมาสิบกว่าปีแล้วก็ตาม

“ช่างเขียนคะ...” นางกระซิบเสียงแผ่ว ก่อนที่เปลือกตาคู่งามจะถูกจุมพิตอย่างอ่อนโยน หัวใจของนางยามนี้สั่นระริกด้วยความหวานไหว

“ฮยาง...ดวงตาของเจ้างามนัก ต่อให้ข้ามองอีกร้อยครั้งพันครั้งข้าไม่เคยเลยสักครั้งที่จะรู้สึกเบื่อหน่าย ข้าไม่ยอมให้เจ้ามองใครแบบนี้นะ เจ้าต้องมองข้าคนเดียว” ยุมบกพูดราวละเมอ

จองฮยางทั้งขำทั้งหวานดื่มด่ำ

“โถ ช่างเขียนของข้า ข้าจะไปมองใครได้ละคะ ในเมื่อดวงตาข้ามีไว้มองท่าน หัวใจข้ามีไว้ให้ท่าน เราอยู่ร่วมกันมาหลายปีแล้ว ท่านยังไม่เข้าใจข้าเหรอคะ” นางแสร้งหยอกล้อ

“ถึงข้าจะเข้าใจ แต่ข้าก็อดหวงฮยางที่รักของข้าไม่ได้ จำได้ไหมตอนที่เราไปเสฉวน เจ้าบ้านั่นมองเจ้าหยาบคายมาก ข้าจึงซัดมันจนเลือดกำเดากระฉูด เจ้าตกใจจนหน้าซีด คนที่พาข้าวิ่งหนีกลับเป็นเจ้า อิอิ”

ทั้งสองหัวเราะชอบใจ เมื่อนึกถึงเรื่องราวตอนไปเมืองจีนเพื่อหาตัวยามาขจัดพิษที่คั่งค้างให้กับยุนบก

“ข้ายังรู้สึกขอบคุณท่านหยางเซียน ถ้าหากว่าเราไม่ได้เจอท่านอย่างบังเอิญ พิษในกายข้าคงไม่มีทางขจัด วันนี้ข้าอาจไม่ได้เห็นหน้าเจ้า อยู่กับเจ้า ฟังเสียงเจ้าพูด ฟังเจ้าหัวเราะ ฟังเจ้าบรรเลงคายากึมให้ข้า” ยุนบกยังคงรู้สึกร้าวรานทุกครั้งเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายกับความเป็นความตาย ความทุกข์ทรมานของจองฮยางที่มองดูเขาเจ็บปวดเพราะบาดแผลจากคมมีดและพิษในกาย

“ข้ารู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ทำให้เจ้าต้องเสียน้ำตา” เขาซบหน้ากับเรือนผมหอมกรุ่นของนางด้วยความรัก

นางจับมือข้างที่มีรอยแผลเป็นของยุมบกขึ้นมาแนบแก้ม ก่อนจูบเบา ๆไปบนรอยแผลเป็นนั้น

“ช่างเขียนที่รักของข้า ความรักของเรากว่าจะเดินทางมาถึงวันนี้ ผ่านอุปสรรคต่าง ๆ มากมาย กับวันข้างหน้าข้าไม่รู้ว่าจะมีอุปสรรคใด ๆ เข้ามาทดสอบพวกเราอีกหรือไม่ แต่ข้าจะไม่มีวันจากท่าน ข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านตราบวันที่เราสิ้นลม ข้ายินดีที่จะตายพร้อมกับท่านค่ะ ขอบคุณนะคะช่างเขียน ที่ท่านไม่ทอดทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง” นางพูดพลางดวงตางามมีหยาดน้ำใส ๆ คลอวาววับด้วยความตื้นตัน

“ระยะเวลากัดกร่อนจิตใจของเราสอง แต่ก็ได้พิสูจน์รักแท้ของสองเรา ข้าโชคดีนักที่ได้รับรักแท้จากเจ้าฮยาง โลกนี้คงหาสตรีนางใดที่จะเหมือนเจ้า มีหัวใจงดงามเช่นเจ้า มีวิญญาณอันบริสุทธิ์เช่นเจ้า ถ้าชาติหน้ามีจริง ข้าขอเกิดมาพบเจ้า มารักเจ้า เกิดมาเพื่อวาดภาพเจ้า วาดหัวใจของเจ้าลงในหัวใจของข้า แต่ขอให้รักของเราอย่าได้มีอุปสรรคเช่นชาตินี้อีกเลย” น้ำคำหนักแน่นแฝงความหมายอันอ่อนโยนนั้น ทำให้นางน้ำตาไหล

“ข้าก็เช่นกันค่ะช่างเขียน ข้าจะเกิดมาเพื่อพบท่าน เพื่อรักท่าน เล่นคายากึมให้ท่านฟัง ให้ท่านวาดภาพข้าลงในหัวใจของท่าน ช่างเขียนคะ...ตกลงท่านจะวาดภาพคู่รักใต้แสงจันทร์ในค่ำคืนนี้ให้ข้าไหมคะ”

“ข้าจะวาดให้เจ้า ที่รักของข้า แต่ภาพวาดใบนี้ ข้าจะเก็บไว้กับตัวข้า เก็บไว้ข้างหัวใจของข้า เจ้าว่าดีหรือไม่ ภาพวาดใต้แสงจันทร์ที่เต็มไปด้วยความสุข ความทรงจำอันงดงามเช่นคืนนี้ ไร้ความโศกเศร้าที่เราสองจะต้องพรากจากกันเช่นคืนนั้น”

“ค่ะ ช่างเขียนของข้า” นางรับคำ ก่อนหอมแก้มยุนบกเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มแสนหวานเปี่ยมไปด้วยความสุข

ภาพวาดที่สอง ความผูกพัน

เสียงไพเราะของคายากึมจบลงไปแล้ว ยุมบกมองดูท่านแม่ของเขา นางเล่นคายากึมภายใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางลานดอกไม้ไม่ไกลจากบ้านหลังน้อยมากนัก เขามองดูอาจารย์ของเขากำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนบางซับเหงื่อบนหน้าผากท่านแม่อย่างอ่อนโยน

“รูปแรกที่อาจารย์วาดรูปของแม่เจ้า คือรูปที่นางเล่นคายากึมในห้องของนาง อาจารย์ให้เงินนางห้านยาง ขอให้นางเล่นคายากึมให้ฟัง วันเวลาเหล่านั้นผ่านมาหลายปีแล้ว แต่อาจารย์กลับรู้สึกเหมือนกับพึ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง”

เสียงของยุนบกยังคงดังอยู่ในจิตสำนึก เขารับรู้ถึงน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักยามอาจารย์เอ่ยถึงท่านแม่ของเขา เขารับรู้ถึงความผูกพันมากมายที่ทั้งสองมีต่อกัน แม้จะต้องพลัดพรากจากกันหลายปีก็ตาม เขาปรารถนาที่จะพบกับรักแท้เช่นนี้ รักที่ไม่มีสิ่งใดมาขีดขั้น ไม่มีขอบเขต มีเพียงความรักซึ่งกันและกัน คงความรักซึ่งกันและกันไว้เช่นนี้ตราบสิ้นลม

……………………..

ยุนบก มองดูภาพวาดที่ยุมบกวาดเสร็จ ภาพวาดที่มีรูปของเขาซับเหงื่อให้กับจองฮยางภายใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้บานสะพรั่ง

“ข้าว่าตัวจริงของข้าดูดีกว่านี้ แม่ของเจ้าก็งดงามกว่านี้มากนัก” ยุนบกแสร้งทำหน้าจริงจัง ซ่อนรอยยิ้ม

ยุมบกทำหน้าสลดลง จองฮยางค้อนช่างเขียนของนาง เพราะนางรู้ว่ายุนบกไม่ได้พูดตามความจริง

“ฮา ฮา ลูกบกเจ้าเขียนได้งดงามมากรู้ไหม ภาพวาดนี้ดูราวกับมีชีวิต การวาดภาพที่ดีต้องมีความรู้สึกใส่เข้าไปด้วย ลูกบกหนทางของเจ้ายังยาวไกล เจ้าต้องหาแนวของตัวเองให้พบ เมื่อไหร่ที่เจ้าพบ งานของเจ้าจะเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่มีใครสามารถจะลอกเลียนแบบได้ ถึงลอกเลียนก็เป็นเพียงภาพเหมือนที่ปราศจากสำนึกของคนวาด จำคำอาจารย์ไว้นะลูกบก”

ยุมบกยิ้มอย่างเบิกบานใจ

“อาจารย์ข้าจะตั้งชื่อภาพนี้ว่า ความผูกพันได้ไหมขอรับ ขณะที่วาดข้ารับรู้ถึงความผูกพันที่ท่านมีต่อท่านแม่ ข้าอยากเก็บภาพนี้เอาไว้ อีกไม่กี่วันท่านทั้งสองก็จะจากข้าไปแล้ว ลูกบกคงคิดถึงท่านทั้งสองมากนัก อาจารย์ไม่ไปหาอาจารย์ของท่านหรือขอรับ”

ยุนบกสั่นศีรษะเบาๆ เป็นความหมายว่า เขาจะไม่ไปหา คิมฮงโด แม้ใจส่วนลึกของจิตใจของยุนบก ไม่อาจจะลืมเลือนอาจารย์ของเขาได้ แต่เขาไม่ปรารถนาที่จะสร้างความลำบากใจให้กับจองฮยางและไม่ต้องการสร้างความสะเทือนใจให้กับอาจารย์ของเขาด้วย

จองฮยางกอดลูกชายไว้ แม้นจะรู้สึกใจหายที่จะมีโอกาสได้เห็น ยุมบกเพียงไม่กี่วัน แต่พวกเขาไม่อาจจะอยู่ที่ฮันยางนี้ได้ ที่นี่เสี่ยงเกินไป อันตรายเกินไป อีกทั้งไม่รู้ว่าพระอัยยิกาจองซุนจะวางหูตาของพระนางไว้มากน้อยเพียงใด

“แม่ไปถึงที่ๆ ปลอดภัยแล้ว แม่จะส่งที่อยู่มาให้เจ้า เจ้าสามารถไปเยี่ยมแม่กับอาจารย์ได้ทุกเมื่อ” นางพูดพร้อมกับกระพริบตาถี่ ๆ ขับไล่น้ำตาให้ไหลกลับคืนเข้าไป

“วันนี้ลูกกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ลูกต้องเข้าเฝ้าองค์กษัตริย์มิใช่หรือ”

“ขอรับท่านแม่ ข้าคงมาหาท่านแม่กับอาจารย์วันมะรืน วันสุดท้ายก่อนท่านทั้งสองจะเดินทาง”

“แม่รักลูกนะลูกบก”

“ข้าก็รักท่านแม่ ข้าอยากตามพวกท่านไปด้วย” ยุมบกร้องไห้กอดมารดาแน่น

“เด็กโง่ เจ้าต้องคำนึงถึงอนาคตของเจ้า อย่าทำให้แม่ที่แท้จริงของเจ้าต้องผิดหวัง เข้าใจไหมลูก”
นางปลอบโยนลูกชาย ทั้ง ๆที่ ตัวนางเองไยมิใช่ปรารถนาจะอยู่ดูแลเขาเช่นกัน

“ข้ากลับก่อนนะครับอาจารย์” ยุมบกโค้งคำนับยุนบก เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปกอดอาจารย์เหมือนตอนเด็ก ๆ เมื่อรู้ว่ายุนบกเป็นผู้หญิง

“กลับดีดีนะลูกบก อย่าไปตกหลุมรักสาว ๆ เข้าให้ละ” ยุนบกแซวจนยุมบกหน้าแดงด้วยความเคอะเขิน

“ช่างเขียนคะ....ท่านกลายเป็นคนกะล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นางค้อนวงโตให้เขา

ทั้งสองมองร่างสูงโปร่งเดินจากไป ยุนบกโอบกอดร่างงามไว้ในอ้อมกอด

“ข้าดีใจที่วันนี้ได้เห็นศิษย์ตัวน้อย ๆ ของข้าเติบโตถึงเพียงนี้ อีกหน่อยเขาอาจจะมีชื่อเสียงยิ่งกว่าข้าก็ได้นะ”

“ข้าก็ดีใจค่ะ คงไม่มีแม่คนไหนไม่ดีใจถ้าลูกของนางสง่างามเพียงนี้ และมีชีวิตบนเส้นทางที่ดีงาม”

.......................................

คิมฮงโด มองดูภาพคู่รักคู่หนึ่ง ชายหนุ่มกำลังซับเหงื่อให้หญิงสาวเบื้องหน้าด้วยความอ่อนโยน เขาไม่ทราบว่าจะบรรยายความรู้สึกตอนนี้เช่นใดดี มันเป็นความปวดร้าว โหยหา และขมขื่น วันนี้เขาแอบออกจากบ้านมาเงียบๆ เพื่อที่จะมาเห็นหน้ายุนบก หญิงเดียวที่อยู่ในหัวใจของเขา ภาพอันแสนอบอุ่นของครอบครัว ทำให้เขารู้สึกเหมือนคนนอก เขาไม่อาจจะเข้าไปทำลายบรรยากาศอันอบอุ่นเช่นนี้ บางทีนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นหน้าของยุนบก อาจจะมีเพียงภาพวาดของเฮวอนที่เขาจะได้เห็นหลังจากนี้ เป็นตัวแทนของนาง เพราะนางได้เคยรับปากกับเขาไว้ว่า ตราบใดที่นางมีชีวิต นางจะวาดภาพบอกเรื่องราวของนางให้กับเขา ให้เขารู้ว่านางยังคงมีชีวิตอยู่ ความผูกพันและความรักที่เขามีต่อนาง ช่างมากมายเกินกว่าที่จะตัดออกไปจากจิตใจได้ มันอาจจะเป็นเช่นนี้จนกระทั่งวาระสุดท้ายในชีวิตของเขา

เขายืนอยู่ตรงนี้มานานแล้ว ตั้งแต่จองฮยางเล่นคายากึม บทเพลงของนางงดงาม เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อยุนบก
แม้ว่าลึก ๆ เขาจะรู้สึกอิจฉา แต่เขาก็ปรารถนาให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนับแต่นี้ไป อย่างน้อยเขาไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลยุนบกของเขา เขาตัดสินใจหันหลังกลับ กลับไปยังบ้านของเขา บ้านที่มีภรรยาและมีลูก เขามีครอบครัวแล้ว หน้าที่ของเขาคือ สามีและพ่อที่ดี

แสงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาจากขอบฟ้า ฉายเงาเดียวดายอ้างว้างสายหนึ่งทอดทับอยู่บนพื้นอย่างโดดเดี่ยว

………………………………..

ยุมบกกอดท่านแม่ของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งสามร่ำลากันด้วยความอาลัยรัก ยุมบกเหม่อมองร่างสองสายที่จูงมือกันเดินไปเบื้องหน้าจน เขาพึมพำเสียงแผ่วเบา

“ลูกบกขอให้ท่านทั้งสองอยู่ร่วมกันจนแก่เฒ่า อย่าได้มีอุปสรรคใด ๆ มาขัดขวางคำรักของพวกท่านอีก”

ร่างของคนคุ้นเคยทั้งสองหายลับไปจากคลองจักษุ สายลมเย็นฉ่ำพัดโชยพลิ้ว มวลหมู่บุปผาเอนตัวหยอกล้อกับสายลม เหล่าภมรว่ายวนออเซาะกับกลิ่นหอมของเกสร ดวงอาทิตย์สีสุกปลั่งเริ่มเคลื่อนร่างลงจากขอบฟ้า

...........................

ยุนบกกับจองฮยางตัดสินใจเดินทางต่อไปตามกำหนดการที่วางเอาไว้ พวกเขาจะแวะยังเมืองซองดูเพื่อเคารพหลุมศพของแม่ยุมบก จากนั้น จะไปเยี่ยมมินจุงโฮและฮูหยินมินที่บ้านหลิวเขียว และเคารพหลุมศพผู้เฒ่าปาร์ค พ่อของจองฮยาง
.....................................................

ณ เมืองเปียงโดกัน เปียงยาง

ภายในห้องในโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง จองฮยางมองดูหญิงสาวหน้าตาอ่อนหวานตรงหน้า นางสวมชอโกรีและซีมาสีเขียวอ่อน ยุนบกมองดูชายวัยสามเศษตรงหน้า เขาสวมชอโกรีสีน้ำเงินกับพาจิสีเดียวกัน ท่านมองดูเรา เรามองดูท่าน จากนั้นทั้งสองก็หัวเราะกันอย่างขบขัน

“ช่างเขียน...ท่านงามนัก” จองฮยางพยายามดัดเสียงเป็นบุรุษ ก่อนหัวเราะคิกคัก

“ฮยาง เจ้าหล่อเหลานัก ฮา ฮา ” ยุนบกหัวเราะชอบใจ

ทั้งสองต่างไม่คุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย แม้จะไม่ได้มายังเมืองนี้สิบปีแล้ว แต่ทั้งสองก็กลัวว่าจะมีคนจำได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจปลอบตัวโดยสลับเครื่องแต่งกายกัน เพื่อที่จะไปยังบ้านหลิวเขียวนั่นเอง

“ช่างเขียนคะ ท่านว่าถ้าพี่สะใภ้กับพี่ชายโฮ เห็นพวกเรา พวกเขาจะจำพวกเราได้ไหม”

“ข้าว่า ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นใคร พวกเขาคงหัวเราะไม่ออก ร่ำไห้ไม่ได้เป็นแน่” ยุนบกพูดพลางใช้ปลายนิ้วลูบจมูกเบา ๆ

“ท่านอย่าทำอาการอย่างนั้น สิคะช่างเขียน ไม่เข้ากับบุคลิกหญิงสาวเลยนะคะ” จองฮยางพูดไปยิ้มไป

“เจ้าไม่ต้องหัวเราะเยาะข้านะฮยาง เจ้าต้องหัดเดินแบบบุรุษจะอ้อนแอ้นแบบสตรีไม่ได้” เขาส่งสายตาล้อเลียนให้นาง

“พวกเรารีบไปกันเถอะค่ะช่างเขียน ไม่ทราบว่าสิบปีมานี้ บ้านหลิวเขียวเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเท่าใด”
แล้วคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งก็เดินออกมาจากโรงเตี๊ยม ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังบ้านหลิวเขียวของ มินจุงโฮ ทันที
...................................

“นายท่านขอรับ มีสามีภรรยาคู่หนึ่งมาขอพบท่านขอรับ” พ่อบ้านน้อมกายเข้ามาส่งข่าวให้กับ เจ้าของบ้านหลิวเขียวที่นั่งชื่นชมภาพวาดกับภรรยาแสนงาม

มินจุงโฮขมวดคิ้ว ก่อนถาม

“พวกเขาบอกชื่อแซ่หรือเปล่า”

“พวกเขาไม่ได้บอกขอรับ เพียงบอกว่าถ้าท่านไปพบพวกเขาที่ประตูหน้าบ้านจะทราบเองขอรับ”

“เออ...งั้นข้ากับฮูหยินจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

.................................

มินจุงโฮ มองคู่สามีภรรยาตรงหน้า แม้จะรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้างแต่เขานึกอย่างไรก็ไม่ออก ยุนบกมองดูหงอกสีขาวที่แซมอยู่บนผมของมินจุนโฮ กาลเวลาสิบปีไม่ได้ทำให้เขาชราลงมากนัก ส่วนพี่สะใภ้ของเขา ยังคงมีสง่าราศีและงดงามเช่นเดิม แม้บนใบหน้าของนางจะมีริ้วรอยของกาลเวลาผาดผ่านอยู่บ้าง

ฮูหยินมินเพ่งพินิศทั้งสองครู่ใหญ่ ก่อนที่จะจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา

“ยุนบก ฮยาง เจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกันนี่ ถึงได้ปลอมตัวมาเช่นนี้”

มินจุงโฮรับฟัง ตาเขาแทบถลน เมื่อมองดูดวงหน้างดงามของยุนบก เขาดีใจแทบตาย แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไปกอดน้องชายผู้นี้ เนื่องจาก เขาช่างเหมือนสตรีเหลือเกิน

“น้องบก เจ้าจริง ๆ” เขาถามอย่างไม่มั่นใจนัก

“เป็นข้าจริงๆ พี่ใหญ่”

คำตอบของยุนบก ทำให้มินจุงโฮอยากจะถลาเข้าไปกอดน้องชายผู้นี้ แต่เขาก็ยับยั้งไว้

“มีอะไรเราค่อยไปพูดกันในบ้านดีกว่า เจ้ามาก็มีดีแล้ว สิบปีมานี้พวกเราคิดถึงเจ้าสองคนนัก เจ้าต้องอยู่ที่นี่นานหน่อย”

เขาหันไปมองจองฮยาง พยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่

“ข้ามีหลานสาวแล้วคนหนึ่ง ถ้านางเห็นเจ้า นางคงชอบเจ้า”

ฮูหยินมินเดินมาครองแขนน้องสะใภ้

“ไปกันเถอะฮยาง เราสองคนคงมีเรื่องที่จะต้องพูดกันอีกมากมาย”

.............................

ยุนบกกับจองฮยางเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย คืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง เย็นวันนี้พวกเขาร่วมรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย เสียดายที่ขาดแต่ซอนซังกับคิมยุน พวกเขาสองสามีภรรยาเดินทางไปค้าขายที่เมืองฮันยางอีกหนึ่งเดือนถึงจะกลับ

เด็กหญิงวัยสิบเอ็ดขวบ นั่งมองแขกทั้งสองด้วยแววตาชื่นชม

“นางชื่อสาวน้อย เป็นลูกโทนของซอนซังกับคิมยุน พวกเขาคงเสียดายที่ไม่ได้กลับมาพบเจ้า” ฮูหยิoมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

จองฮยางยิ้มให้ เด็กหญิง นางกางแขนออก สาวน้อยกอดน้าสาวผู้งดงามอย่างไม่เคอะเขิน

“ชื่อเจ้าแปลกมากสาวน้อย เจ้าอยากฟังข้าเล่นคายากึมไหม ข้าจะเล่นให้เจ้าฟัง”

“ปีก่อนพี่เจอพี่ชายท่านหนึ่ง ท่านเล่าว่าแม่ของเขาเล่นคายากึมได้ไพเราะนัก ข้าอยากฟังค่ะ พี่ชายคนนั้นใจดีมาก เขาทำว่าวให้ข้าและวาดรูปผีเสื้อบนว่าวให้ข้าด้วยแหละท่านน้า ข้าจะไปหยิบให้ท่านดู”

นางพูดเสียงเจื้อยแจ้วก่อนลุกออกไป สักพักนางกลับมาพร้อมกับว่าวรูปผีเสื้อสีสันสวยงาม

ยุมบกมองดูการสงสีและลายเส้นบนตัวว่าว เขาพูดโพลงออกมาทันที

“นี่มันเป็นฝีมือการวาดของลูกบกนี่นา”

สาวน้อยมองดูคนพูดตาไม่กระพริบ ก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมา

“งั้น งั้น ท่านทั้งสอง ก็คือ ก็คือ คนที่พี่ชายท่านนั้นมาตามหา ข้าเคยฝันว่าอยากพบพวกท่าน ข้าได้แต่อวยพรให้พวกท่านมีความสุข” สาวน้อย ผู้ที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว พูดพลางสะอึกสะอื้นพลาง

“แล้วเจ้าร้องไห้ทำไม” ฮูหยอนมินถามหลานสาว ด้วยความแปลกใจ

“ก็ข้า ดีใจแทบตาย ไม่คิดว่า ข้าจะมีโอกาสได้รู้จักบุคคลทั้งสอง ข้ายังคิดถึงพี่ชายท่านนั้น ท่านสบายดีหรือไม่คะ ท่านน้า” ประโยคสุดท้ายนางหันหน้าไปถามจองฮยาง

“โอ เขาสบายดีจ้ะ สาวน้อย” นางยิ้มให้เด็กหญิงด้วยความเอ็นดู

“น้องยุน เจ้าจะอยู่ที่นี่อีกนานไหม พวกเจ้าสองคนคิดจะไปที่ใดกัน”

“ข้าจะอยู่ที่นี่สักอาทิตย์พี่ใหญ่ ข้ากับฮยางตั้งใจจะไปยังเมืองคังวอน คิดจะไปตั้งรกรากที่ภูเขาซอรัก ฟังว่าที่นั้นงดงามปานภาพวาด โดยเฉพาะฤดูใบไม้ร่วงสีสันที่ฉาบไล้ภูเขาซอรักนั้นยากแก่การพรรณนา ที่นั่นเงียบสงบ และผู้คนไม่พลุกพล่าน อาจเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของข้ากับฮยาง” เสียงตอนท้ายนั้นทอดลงอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักมองสบสายตางามคมของจองฮยาง

“กาลเวลาผ่านไปสิบปีที่พวกเขาสองคนได้อยู่ร่วมกัน ความรักของทั้งสองคนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ข้ารู้สึกชื่นชมในความรักของเจ้าทั้งสองยิ่งนัก” ฮูหยินมินขบคิดในใจ

.........................................

ราตรีกาลนี้งดงาม เสียงคายากึมแสนไพเราะ หัวใจทุกดวงแน่นิ่งราวถูกสะกด ยุนบกจิบเหล้าช้า ๆ มองหน้าภรรยาของเขาด้วยรักสุดซึ้ง สายตาของจองฮยางไม่เคยเคลื่อนที่ออกจากใบหน้าคมคายของยุนบกเลย

“ท่านพี่ พวกเขาช่างเหมือนกับเมื่อสิบปีก่อน ท่านจำได้ไหม วันที่ยุนบกวาดภาพนาง ตอนที่นางเล่นคายากึม ข้าง ๆนางมีบกน้อยนั่งอยู่ สายตาของพวกเขาสองคนไม่เคยเปลี่ยน และคงไม่มีวันเปลี่ยนเช่นนี้ตลอดไป”

ฮูหยินมินกระซิบกับสามีเมื่อ เสียงคายากึมสิ้นสุดลง

“ข้าหวังเพียงให้พวกเขาสองคนมีความสุขอยู่ที่ซอรัก ถ้าพวกเรามีโอกาสพวกเราจะไปเยี่ยมพวกเขาที่นั่น”

............................

หนึ่งปีผ่านไป

ตลาดภายในเมืองคันวอน คึกคักไปด้วยผู้คน ยุนบกและจองฮยางเดินทางจากหมู่บ้านซอรัก มาถึงที่นี่เมื่อวาน อากาศที่ซอรักเหน็บหนาวตลอดปี แม้ฤดูใบไม้ร่วงจะไม่ได้หนาวมากเช่นฤดูเหมันต์ แต่ความเย็นนั้นยังคงมีอยู่ พวกเขาเดินทางมาถึงหมู่บ้านซอรักเมื่อหนึ่งปีก่อน เงินที่พกติดตัวมากพอที่จะปลูกบ้านหลังเล็ก ๆ อันอบอุ่น
ยุนบกนำภาพวาดไปของเขามาขายยังตัวเมืองคันวอน พวกเขาใช้วิถีชีวิตแบบเรียบง่าย ยุนบกปลูกผักไว้กินเอง และเลี้ยงไก่ไว้ในเล้าไม่กี่ตัวเพื่อเอาไข่มันมาไว้กิน ส่วนจองฮยาง นางยังคงปักผ้าเช็ดหน้าและเย็บเสื้อผ้า รวบรวมไปขายในเมือง พร้อมกับภาพวาดของยุบก วันดีคืนดีเพื่อนบ้านของพวกเขาก็จะได้ยินเสียงไพเราะของคายากึมแว่วมาในยามค่ำคืน ขับกล่อมพวกเขาให้เคลิบเคลิ้มงมงาย

“เจ้าหิวอะไรหรือยังฮยาง เราไปหาอะไรกินกันก่อนไหม” เขาถามอย่างห่วงใย พร้อมกับล้วงผ้าเช็ดหน้าที่จองฮยางปักให้เขาเช็ดหยาดเหงื่อตรงหน้าผากกลมมนของนางด้วยความอ่อนโยน

“ตามใจท่านค่ะช่างเขียน” นางยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน

ทั้งสองเดินกุมมือกันและกัน ไปยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนถึงยุนบกเหลือบไปเห็นหยกประดับรูปผีเสื้องดงามอยู่ชิ้นหนึ่ง งามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น เขาหยุดเท้าทันที หยิบมันขึ้นมาชื่นชม ลวดลายที่สลักบนหยกนั้นช่างอ่อนช้อย

“หยกชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ” เขาถามเจ้าของร้าน

“ห้าสิบนยาง มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น ข้าเอามาจากเมืองจีน” พ่อค้าพูด

ยุนบกยื่นเงินจำนวนห้าสิบนยางให้พ่อค้า ก่อนยื่นหยกรูปผีเสื้อให้จองฮยาง

“หยกอันเดิมนั้นเจ้าให้กับลูกบกตอนที่เขาจากเปียงยางไป ส่วนที่เจ้ามีอยู่ตอนนี้หมองแล้ว ข้าให้หยกชิ้นนี้กับเจ้า
เก็บไว้แนบหัวใจของเจ้า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแสนรัก

“ขอบคุณค่ะช่างเขียน....” จองฮยางรู้สึกร้อนผะผ่าวที่ขอบตา นางตื้นตันจนพูดไม่ออกกับความรักความเอาใจใส่ที่ยุนบกมีต่อนางอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

ยุนบกจับมือของนางขึ้นมา เขาหงายฝ่ามือของนางก่อนเขียนข้อความลงไป

“ข้ารักเจ้า...ดอกไม้แสนงามของข้า” ดวงตาของเขาเปล่งประกายวิบวับ

จองฮยางก้มหน้า ไม่กล้าสบตาของเขา ดวงหน้างามแดงระเรื่อ นางพลิกฝ่ามือข้างที่มีรอยแผลเป็นของยุนบกขึ้นมา เช่นกัน นางเขียนอักษรบนฝ่ามือข้างนั้นว่า

“ข้าก็รักท่าน...ช่างเขียนที่รักของข้า...”

ทั้งสองสบตากันนิ่งนาน ซาบซึ้งดื่มด่ำกับความรู้สึกที่มีให้กัน จนกระทั่ง เสียงท้องของยุนบกร้องประท้วงว่าหิวแล้ว ทั้งสองหัวเราะก่อนเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก

ภาพวาดที่สาม ข้าจะรอพบท่าน

ภายในร้านอาหาร ขณะที่ยุนบกกับจองฮยาง รับประทานอาหารกันอยู่นั้น ข้างๆ โต๊ะของพวกเขามีกลุ่มพ่อค้ากำลังพูดคุยกันอยู่

“พี่ชายของข้าพึ่งกลับมาจากฮันยางเมื่อวานนี้ เจ้าเดาว่า พี่ข้ามีข่าวหน้าตื่นตระหนกอะไรมาบอกกับข้า” ชายหนุ่มท่าทางขี้โรคคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ข้าจะไปรู้ได้ไงเล่า เจ้ามีอะไรก็รีบพูด ข้ายังจะต้องรีบไปหาเมียข้า ขืนไปสายมีหวังข้าคงถูกนางทุบตีแน่ๆ” ชายร่างใหญ่หัวใจปลาซิวเอ่ยอย่างขลาดกลัว

“เจ้ารู้ไหมว่า พระอัยยิกาจองซุนนะ สวรรคตแล้ว พระนางทรงบรรทมและไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย”

เขาพูดเสียงเบาๆ แต่ก็ไม่ได้เบามากพอที่จะทำให้ยุนบกกับจองฮยางไม่ได้ยิน

ทั้งสองเงยหน้ามองสบตากันทันด้วยความตื่นตะลึง ความรู้สึกที่ยากแก่การบรรยายเกิดขึ้น ทั้งสองวางเงินไว้บนโต๊ะก่อนลุกจากไปทันที
................................................

“ฮยางในที่สุดข้าก็เป็นอิสระเสียที ได้ยินไหมฮยางข้าเป็นอิสระอย่างแท้จริง วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ระหว่างเส้นทางขากลับไปยังหมู่บ้านซอรัก ยุนบกกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เขาตะโกนดัง ๆ จนหมู่นกข้างทางพากันแตกตื่นบินหนีอย่างตกใจ ร่างของเขาถลาไปมาดุจเด็กน้อย ก่อนถลาเข้ามากอดร่างงาม พร้อมทั้งหอมแก้มของหญิงคนรัก

“ช่างเขียน ปล่อยข้าก่อนสิคะ” จองฮยางหน้าแดง นางรู้สึกยินดีไม่แพ้กัน นางไม่เคยเห็นช่างเขียนของนางดีใจมากมายเช่นนี้มาก่อน นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา นึกไปถึงความเลวร้ายที่ยุนบกได้รับ ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ มาตลอด น้ำตาของนางพลันคลอหน่วยขึ้นมา

ยุนบกไม่ได้ปล่อยมือที่กอดเอวนางไว้ เขาจูบซับน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน

“ข้าทำให้เจ้าร้องไห้....ข้าขอโทษ”

“คิกคิก ช่างเขียนท่านนี่ช่างน่าตีเสียจริง ข้าดีใจต่างหากที่เห็นท่านมีความสุขเช่นนี้”

นางลูบใบหน้าเขาด้วยความรัก สบตาที่ฉายแววยินดีร่าเริงของเขา

“ต่อไปเราจะอยู่ด้วยกันที่นี่อย่างมีความสุขนะคะช่างเขียน”

“แน่นอน ข้าจะทำให้เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก” เขาพูดด้วยประกายตาเคลิ้มฝัน

“ทุกวันนี้ข้าก็รู้สึกว่าข้าเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ที่มีช่างเขียนของข้าอยู่เคียงข้าง”

“ขอบคุณเจ้าเหลือเกินฮยาง ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ข้ามีวันนี้”

..................................

ยุนบกเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ สำหรับไปเก็บเกี่ยวข้าวโพดในไร่ของ ชินโจ วิถีชีวิตของชาวชนบทที่หมู่บ้านซอรักนั้น เป็นการดำเนินชีวิตกันแบบเกื้อกูลซึ่งกันและกัน ถ้าหากใครปลูกพืชหรือ เก็บเกี่ยวผลผลิต ผู้ชายในหมู่บ้านจะร่วมแรงร่วมใจกันทำ เมื่อเก็บเกี่ยวกันได้แล้ว ก็จะแบ่งปันผลผลิตให้กันอย่างทั่วถึง ส่วนพวกผู้หญิงจะจัดตั้งกลุ่มที่ร่วมกันทอผ้า ทำกิมจิ ทำกิจกรรมหลาย ๆ อย่างร่วมกัน วันเวลาเหล่านี้ ทำให้ทั้งยุนบกและจองฮยางต่างมีความสุข

“ท่านอย่าลืมข้าวปั้นที่ข้าทำไว้นะคะช่างเขียน ข้าทำไปเผื่อเพื่อน ๆ ของท่านด้วย” นางพูดพลาง มือของนางสาละวนกับการสวมหมวกให้กับยุนบก

“ข้าลืมข้าวปั้นของเจ้าไม่ได้หรอกนะ ฮยาง เช่นกับกับตัวเจ้า ใจเจ้าข้าก็ลืมไม่ได้เช่นกัน” เขาส่งสายตาหวานให้นาง

“ว่าแต่วันนี้เจ้าจะต้องไปทำกิมจิ ข้าได้ข่าวว่าพวกผู้หญิงชอบนินทาสามีของพวกนาง เจ้านินทาข้าบ้างหรือเปล่า” ยุนบกถามยิ้ม ๆ

“ข้าไม่นินทาท่านหรอกค่ะ ท่านกลัวเหรอคะ” นางส่งสายตาล้อเลียนไปให้เขา

“อย่าให้ข้าได้ยินเชียวนะว่า เจ้านินทาข้า ไม่งั้นกลับมาคืนนี้ข้าจะทำโทษเจ้าอย่างสาสมทีเดียว” คำพูดที่มีความหมายลึกซึ้ง ทำให้จองฮยางหน้าร้อนวูบวาบ

“ไปได้แล้วค่ะ ช่างเขียน สายแล้วนะคะ ข้ายังต้องเตรียมตัวอีกหลายอย่าง”

“เสร็จงานแล้วข้าจะรีบกลับมาหาเจ้านะฮยาง” เขาหลิ่วตาให้นางก่อนเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี

จองฮยางมองดูร่างของคนรักจนลับสายตา หัวใจของนางยามนี้หวานยิ่งนัก ดวงตาของนางยามนี้เปล่งประกายงดงามยิ่งนัก รอยยิ้มของนางยามนี้ช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

..........................................

“ฮยาง สามีของเจ้าช่างเอาอกเอาใจเจ้าเหลือเกิน พวกข้าอยากให้สามีของข้าเป็นเช่นสามีของเจ้าบ้าง” มีโซเอ่ยขึ้นขณะที่นางกำลังหั่นหัวไซเท้าที่เตรียมไว้ทำกิมจิวันนี้

“เจ้ามีวิธีการเช่นใดหรือ ถึงทำให้สามีของเจ้ารักเจ้ามากมายขนาดนั้น หรือเพราะว่าเสียงคายากึมของเจ้า สามีเจ้าถึงได้หลงใหลเจ้านัก ข้าควรจะหัดเล่นข้ายากึมบ้างดีไหม” นันโซเอ่ยขึ้นบ้าง

จองฮยางก้มหน้าก้มตาล้างกะหล่ำปลีกับหัวไซเท้า นางซ่อนรอยยิ้มเอียงอาย ดวงหน้างามของนางยามนี้มีเม็ดเหงื่อผุดพราย แสงอาทิตย์ทอดตัวเข้ามายังหน้าต่าง สะท้อนเสี้ยวหน้าของนางให้งดงามราวภาพวาด

“ข้าว่านะ เพียงแค่ความงามของนาง ก็ทำให้สามีของนางไม่คิดจะมีหญิงอื่นหรอก” มุนอาพูดขึ้นบ้าง

นางรู้สึกว่า เกิดมานางก็พึ่งเคยพบเห็นหญิงงามเช่นจองฮยางครั้งแรก เมื่อหนึ่งปีก่อนพวกเขาสองสามีภรรยาย้ายเข้ามาอยู่ที่หมู่บ้านซอรัก แม้พวกเขาสองคนจะสร้างบ้านห่างออกไปจากพวกนาง แต่เกือบทุกค่ำคืน พวกนางจะได้ยินเสียงคายากึมแว่วหวานดังอยู่ในความเงียบ ขับกล่อมให้พวกนางเข้าสู่นินทราอันแสนสุข ถ้าหากนางเป็นผู้ชาย และมีคนรักเช่นนี้ ชีวิตของนางคงไม่ปรารถนาสิ่งใดอีกแล้ว

“พวกเราผ่านอุปสรรคมาด้วยกันมากมาย กว่าจะได้มาอยู่ร่วมกันเช่นทุกวันนี้ อาจเป็นเพราะตรงนี้ก็ได้ ทำให้..ทำให้...เขารักข้า” จองฮยางพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย

“นี่พวกเจ้าเลิกแกล้งฮยางได้แล้ว รีบ ๆ ทำเร็วเข้า เดี๋ยวก็ทำไม่เสร็จหรอก” จีอุน ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเร่งพวกนางให้รีบลงมือทำกิมจิ

ขั้นตอนที่ช้าที่สุดสำหรับการทำกิมจิคือ การหั่นกระหล่ำปลีกับหัวไซเท้า เมื่อพวกนางหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เสร็จก็จะนำมาหมักกับเกลือ จากนั้นพวกนางจะต้องต้มปลาหมักแล้วทิ้งไว้จนเย็นก่อนผสมพริกแดงสับ กระเทียม มินาริ ใบมัสตาดและสาหร่ายทะเลลงไป แล้วนำหัวไวเท้ากับกระหล่ำปลีซอยที่หมักเกลือไว้แล้วใส่ลงไปในไหพร้อมเทน้ำต้มปลาหมักที่ปรุงรสชาติให้พอดีลงไปก่อนนำไปฝังดินไว้ การทำกิมจิแบบที่พวกนางทำนั้นเรียกว่า ชอทกุกจิ ซึ่งเป็นที่นิยมทำกันอย่างแพร่หลายในสมัยราชวงค์โชซอน

....................................

ยุนบก มองดูร่างงามที่นั่งเล่นคายากึมให้เขาฟังใต้ต้นปังแดง ทิวเขาเบื้องหลังนางละลานตาไปด้วยหลากหลายสีสันของฤดูไปไม้ร่วง ครึ่งปีหลังจากที่พระอัยยิกาสวรรคต เขาไม่เคยมีคืนไหนที่ต้องสะดุ้งตื่นตอนดึก ๆ ไม่เคยมีคืนไหนที่ต้องคอยหวาดผวา ไม่ต้องฝันร้ายอย่างที่เคยเป็นมา เขาไม่เคยรู้สึกจิตใจปลอดโปร่งเช่นนี้มาก่อน เขากางภาพคู่รักใต้แสงจันทร์บทใหม่ที่เคยวาดไว้ตอนอยู่ฮันยาง ภาพวาดที่เขาจะพับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อที่จอง
ฮยางเย็บให้เขาเป็นพิเศษแนบไว้ข้างหัวใจของเขา เขาไม่ได้ลงนามเช่นเคย แต่เขาวาดรูปดอกโบตั๋นที่มีผีเสื้อตัวน้อยคลอเคลียอยู่ เขารจนากลอนแสนไพเราะไว้บนภาพวาดของเขา

ในราตรีท่ามจันทร์ฉาย
เปล่งประกายรักนิรันดร์
อิงแอบสองร่างฝัน
ใจภักดิ์มั่นบุปผางาม

เสียงกุบกับกุบกับแว่วมาแต่ไกล เงาร่างโดดเดี่ยวบนหลังม้าเคลื่อนที่เข้ามายังบ้านของพวกเขา ก่อนร่างของชายหนุ่มงามสง่าคนหนึ่งจะโดดลงจากหลังม้า เขาถอดหมวกที่สวมออก เขาวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เขาพลันตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ท่านแม่ อาจารย์ ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน”

จองฮยาง ผุดลุกขึ้นอย่างลืมตัว ยุนบกรีบเก็บภาพ ก่อนวิ่งออกไปยังที่จองฮยางยืนอยู่ ยุมบกกอดมารดาด้วยความรักความคิดถึง นานแล้วหลังจากจากกันที่ฮันยางเขายังไม่มีโอกาสได้มาเยี่ยมท่านแม่และอาจารย์ของเขาเลย

“ไม่เจอเจ้าปีครึ่ง เจ้าโตขึ้นมากลูกบก” จองฮยางลูบใบหน้าบุตรชายด้วยความรัก

ยุนบกส่งยิ้มให้อาจารย์ของเขาก่อนระล่ำระลัก

“อาจารย์ พระราชามีราชโองการให้ท่านกลับไปเป็นช่างเขียนส่วนพระองค์ ข้าเป็นคนอัญเชิญราชโองการนี้ พรุ่งนี้พวกท่านทั้งสองต้องกลับฮันยางพร้อมกับข้า”

ยุนบกตกตะลึง เขานิ่งไปนาน ก่อนทอดสายตามองดูจองฮยาง

“ไม่ว่าท่านจะไปที่ใด ข้าจะตามท่านไปค่ะช่างเขียน” สายตาของนางบอกเขาเช่นนั้น

........................................

สองปีหลังจากสิ้นรัชกาลของพระเจ้าจองโจ ณ เทือกเขาซอรัก

เกล็ดหิมะโปรยปราย พร่างพรมจนเทือกเขาซอรัก ขาวสล้าง หมู่บ้านซอรัก ยังคงไม่ต่างจากอดีตมากนัก นอกจากมีจำนวนหลังคาเรือนเพิ่มขึ้น บ้านหลังน้อยที่แยกตัวออกจากหมู่บ้านซอรักไม่ไกลนัก ต้นบังแดงทิ้งใบจนหมดสิ้นเหลือเพียงลำต้นสีน้ำตาลตระหง่านท้าลมหนาว หิมะเกาะพราวตามกิ่งก้านคาคบ

ริมระเบียงของบ้าน สองร่างชราภาพอิงแอบแนบชิดหาไออุ่น ยุนบกกอดร่างบอบบางของหญิงคนรักไว้อย่างทะนุถนอม กาลเวลาได้พัดพาความเยาว์วัยไปเสียสิ้นจากใบหน้าที่เคยเปล่งปลั่งงดงามจากอดีต บัดนี้ต่างมีริ้วรอยของกาลเวลาได้ฝากเอาไว้ มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปสำหรับคนทั้งสอง คือหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ดวงตาที่เคยสดใส ยามนี้จะฝ้าฟางไปบ้าง ทว่าเมื่อทอดมองสบกันความรู้สึกที่อยู่ภายในยังคงฉายภาษารักออกมาโดยไม่ต้องอาศัยคำพูดระหว่างกัน

หลังจากที่ยุนบกย่างเข้าสู่วัยหกสิบปีเขาได้ขอพระราชทานอนุญาต ปลดกระเกษียณตัวเองออกมาจากช่างเขียนประจำพระองค์ เขาขอมาใช้ชีวิตบั้นปลายอันเงียบสงบที่นี่กับจองฮยาง พระองค์ทรงอนุญาต แต่มีข้อแม้ว่าทุกปีเขาจะต้องส่งภาพงานของเฮวอนมาให้พระองค์หนึ่งใบ

ยุมบกนั้นค่อนข้างไม่เห็นด้วย เขาเป็นห่วงทั้งท่านแม่และอาจารย์ที่ย่างเข้าสู่วัยชรา เขาปรารถนาจะดูแลท่าน แต่ติดที่เขาไม่สามารถจะละทิ้งครอบครัวมายังซอรักได้ ยุนบกบอกให้ยุมบกไม่ต้องกังวลกับเรื่องของพวกเขาสองคน พวกเขาจะส่งจดหมายไปหายุมบกทุกเดือนเพื่อที่ไม่ให้เขาต้องเป็นกังวล

“ช่างเขียน...นานแล้วที่ข้าไม่ได้ดีคายากึมให้ท่านฟัง” เสียงอ่อนแรงหากไพเราะดังขึ้น

“ถึงข้าจะไม่ได้ฟังเสียงคายากึมของเจ้า แต่หัวใจของข้าไม่เคยลืมเสียงไพเราะนั้น ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงคายากึมของเจ้า ข้าก็ไม่อาจที่จะลืมเลือนไปได้”

ยุนบกรู้สึกดวงตาร้อนผะผ่าว รับรู้ถึงพลังชีวิตอันแสนอ่อนแรงของสตรีในอ้อมกอด

“ถ้าหากว่า การเดินทางของข้าสิ้นสุดลง เรายังจะได้พบกันไหมคะช่างเขียน” จองฮยางถามอย่างกังวล รู้สึกรวดร้าวอยู่ภายใน

ยุมบกประคองดวงหน้านางขึ้นมา เขาพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะรินไหลลงมาให้กลับเข้าไปข้างในจนสุดความสามารถ เขาจูบเปลือกตาของนางเบา ๆ ก่อนดึงร่างบอบบางเข้ามากอดไว้ ก่อนกระซิบริมหูของนาง

“ข้าเชื่อว่า พวกเราจะต้องได้เจอกัน ฮยางที่รักของข้า”

“ข้าจะรอวันที่ได้พบกับท่านค่ะ ช่างเขียน........”

นี่คือประโยคสุดท้ายของนาง นางหลับตาลงในอ้อมกอดอันอบอุ่นของยุนบก ใบหน้าชราภาพประดับด้วยรอยยิ้มน้อยอย่างเป็นสุข ลมหายใจของนาง วิญญาณของนางได้จากยุนบกไปแล้ว

..................................

นับจากวันที่จองฮยางเสียชีวิต ไม่มีใครได้เห็นภาพวาดของเฮวอนอีกเลย เขาหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย
ยุมบกได้ส่งคนออกตระเวนหาอาจารย์ของเขา แต่ก็ไร้ข่าวคราว บ้านหลังน้อยที่ซอรักเวิ้งว้างว่างเปล่า มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่ง กับหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่ง ทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้าเท่านั้น

ภาพวาดสุดท้าย ตำนานรักของสองเรา

ปี 2553 กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้

ยองวอน(นิรันดร) มองดูหมู่ตึกสูงเสียดฟ้า มองดูการเจริญเติบโตของย่านธุรกิจในกรุงโซล มองดูนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เธอเกิดที่นี่ จนกระทั่งอายุได้สามขวบ เธอได้ย้ายไปอยู่อเมริกาอย่างถาวรกับครอบครัว

เป็นครั้งแรกที่เอได้กลับมายังแผ่นดินเกิด กรุงโซลหรือเมืองฮันยางในอดีต เมืองที่อยู่ในหัวใจของเธอ เธอมาที่นี่เพื่อตามหาความฝันจากในหนังสือเล่มหนึ่ง มาเพื่อฟังเสียงคายากึมแสนไพเราะ เสียงคายากึมที่ได้ฟังครั้งแรก ทำให้หัวใจของเธอเกิดระลอกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อสองสัปดาห์ก่อน เพื่อนของเธอได้ส่งยูทูปมินิคอนเสิร์ตของศิลปินสาวนาม ซารัง(ความรัก) ศิลปินผู้เล่นคากายึมขั้นเทพ หญิงสาวผู้โด่งดังที่สุดในเกาหลีขณะนี้

เธอยังจำความรู้สึกครั้งแรกที่ได้ยินเสียงไพเราะบรรเลงมาจากหญิงสาว เป็นเสียงที่สะกดหัวใจของเธอ สะกดจิตวิญญาณของเธอให้นิ่งตะลึง และโชคดีเหลือเกินที่วันนี้ เธอจะได้มาฟังเสียงที่ไพเราะที่สุด

ซารังได้จัดงานคอนเสิร์ตขึ้นอีกครั้งที่กรุงโซล เย็นนี้เวลาหนึ่งทุ่มตรง งานคอนเสิร์ตจะเริ่มขึ้น

...........................................................

เสียงปรบมือดังสนั่น ก่อนที่ร่างของหญิงสาวในชุดเกาหลีโบราณจะเดินชดช้อยออกมา พร้อมกับคายากึมในอ้อมกอดของเธอ

ชอกอรีสีเหลือง..ซีมาสีแดงสดใส ผมที่เกล้าไว้รอบศีรษะ..มีโบว์สีแดงผูกไว้ ทำให้ยองวอนตะลึง เธอช่างงดงามนัก งดงามจนไม่อาจพรรณนา ชุดที่เธอใส่ช่างเหมืองกับหญิงสาวที่อยู่บนชิงช้าในภาพวาดของเฮวอนไม่มีผิด

“ชิงช้าแกว่งไกวสุดฟ้า เหลียวมองไปมาไม่เห็นเงา ชายเสื้อพลิ้วไหวตามสายลม เฝ้าชมงดงามลานตา”

“ภูษาสะบัดลายลอยลิ่วปลิวว่อนร่อนเวหาพาตื่นใจ”

“ราวกับวันวานที่ลางเลือนเหมือนฝันที่ไกลสุดเอื้อม”

ฮอลล์ตกอยู่ในความเงียบเมื่อสิ้นเสียงปรบมือ เสียงไพเราะอ่อนหวานของคายากึม ขับกล่อมผู้คนให้เคลิบเคลิ้ม ยองวอนนั่งอยู่แถวหน้าสุด และนั่งอยู่ตรงหน้าของซารังพอดี

สายตาของทั้งคู่พลันสบกัน นาทีนั้นหัวใจสองดวงก็เกิดระรอกวูบไหว

“รบกวนเจ้าดีดเพลงให้ข้าฟังอีกสักเพลงได้ไหม”

“เงินห้านยางนี้คือสมบัติทั้งหมดของข้า”

หลังจากที่ซารังบรรเลงเพลงจบ เสียงปรบมือหาได้เข้าสู่โสดประสาทของทั้งสองไม่ จนกระทั่งม่านบนเพดานของเวทีได้เลื่อนลงมาช้า ๆ ปิดบังสายตาของคนทั้งคู่เอาไว้ ไฟในฮฮลล์หรี่ลง ไม่ถึงห้านาที ม่านได้เลื่อนกลับไปสู่ตำแหน่งเดิม ซารังในชุดชอกอรีสีชมพู และซีมาสีเทาอ่อนนั่งลงยังตำแหน่งเดิม เธอกรีดนิ้วไปบนสาย
คายากึม ภาพวาดของเฮวอนได้หวนกลับมาอยู่ในความทรงจำของยองวอนอีกครั้ง

“ข้าอยากให้เจ้ามาอยู่ในภาพวาดของข้า”

“แล้วต้องทำยังบ้างถึงจะอยู่ได้คะ”

“ขอดูทุกส่วนของเจ้าที่ไร้อาภรณ์ปกปิด ทั้งหัวใจของเจ้า นิสัยของเจ้า ความชอบพอ รวมไปถึงสิ่งที่อยู่ภายใต้เสียงเพลงของเจ้าด้วย”

“นี่แปลว่าข้าได้ไปสถิตอยู่ในภาพวาดของเจ้าแล้วใช่ไหม แสดงว่าขอเพียงเจ้าผ่านการคัดเลือก ชาตินี้ข้าจะได้อยู่ในหัวใจของเจ้าตลอดไปหรือเปล่า”

“คงไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธสาวงามเช่นเจ้าได้ ที่สำคัญคงไม่มีผู้ชายคนไหนทำร้ายจิตใจเจ้าได้ลงคอ”

ยองวอนดึงความคิดกลับมาสู่ปัจจุบัน เธอมองดูชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวเดินออกมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ซารัง ทั้งคู่กำลังมอบเพลงพิเศษให้กับผู้เข้าชมคอนเสิร์ตครั้งนี้ ซารังเล่นคายากึมคลอไปกับการขับร้องเนื้อเพลงอันแสนหวานปนเศร้าของชายผู้นั้น

สายตาของใครคนหนึ่งยังคงจับจ้องมาที่เธอ สายตาที่ทำให้หัวใจของซารังสั่นสะท้านอยู่ภายใน

…Line of sight…

เจ้าคือดอกไม้ที่ผลิบาน ผลิบานอย่างงดงามบนปลายนิ้วของข้า
เจ้าคือดอกไม้ที่ผลิบาน ผลิบานอย่างงดงามบนปลายนิ้วของข้า
เจ้าแย้มยิ้มดุจดังดอกไม้ที่สวยงาม กลัวว่าจะพลัดหลงกับเจ้าทำให้ข้าต้องหันกลับไปมอง
สายตาของเจ้ากลายเป็นจุดหมายของข้า และนำพาข้าไปหาเจ้า
ในยามที่ข้าเดินเข้าไป ใกล้มากขึ้นและใกล้มากขึ้น ข้าไม่อาจข่มใจที่เต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง
เพราะเจ้าคือลมอันแรงกล้าที่พัดผ่านเข้ามาในใจของข้า หัวใจของข้าจึงไม่อาจนิ่งสงบลงได้
ข้ารู้ว่าความรักของข้ามันดูเหลวไหลไร้เหตุผล ข้ายังคงรักเจ้าแม้รู้ว่าเจ้าต้องจากข้าไป
ข้าอยากอยู่กับเจ้า ข้าหวังให้เจ้าเป็นฝันของข้า
เจ้าคือคนรักที่สูงค่าที่สุด ที่ข้าไม่สามารถอยู่เคียงคู่ ทั้งหมดที่ข้าสามารถทำได้คือเพียงแค่มอง
แม้การคิดถึงเจ้าจะทำให้น้ำตาข้าต้องเอ่อล้น ข้าก็ยังคงต้องการอยู่ในสายตาเจ้า
พระเจ้าจะรู้หรือไม่ ข้าไม่อาจซ่อนความรู้สึกที่อยู่ลึกในใจข้า
ข้ายังคงโหยหาเจ้า
ข้าคิดถึงเจ้า แต่เจ้าจะรู้ไหม
ข้ารู้ว่าความรักของข้ามันดูเหลวไหลไร้เหตุผล ข้ายังคงรักเจ้าแม้รู้ว่าเจ้าต้องจากข้าไป
ข้ารู้ว่าความรักของข้ามันดูเหลวไหลไร้เหตุผล ข้ายังคงรักเจ้าแม้รู้ว่าเจ้าต้องจากข้าไป
เจ้าคือคนรักที่สูงค่าที่สุด ที่ข้าไม่สามารถอยู่เคียงคู่
ทั้งหมดที่ข้าสามารถทำได้คือเพียงแค่มอง
แม้การคิดถึงเจ้าจะทำให้น้ำตาข้าต้องเอ่อล้น ข้าก็ยังคงต้องการอยู่ในสายตาเจ้า**

........................................................................
ทั้งหมดรับฟังจนกระทั่งถึงเพลงสุดท้าย ทุกคนต่างพากันปรบมือ ยองวอนมอบช่อดอกกุหลาบสีขาวให้กับซารังริมเวที พร้อมกับยัดกระดาษแผ่นน้อยเข้าไปในมือของหล่อน

คนทั้งสองสบตากันอีกครั้ง เพียงแค่แวบเดียว แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ทั้งสองรู้สึกว่า แสนคุ้นเคยอีกฝ่ายเหลือเกิน
...........................................................

ซารังอ่านข้อความในกระดาษใบน้อย หลังจากที่เธอเตรียมตัวจะกลับที่พัก วันนี้เธอปฏิเสธอย่างนุ่มนวลกับผู้จัดการส่วนตัวที่จะพาเธอไปส่ง เธอบอกกับเขาเพียงว่า เธอมีธุระสำคัญที่จะต้องไปทำ และจะไม่ทำให้ตกเป็นข่าว

“รอคุณอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ ๆนี้ นะคะ รอจนกว่าคุณจะมา นี่เบอร์ติดต่อของฉันค่ะ................”

โดยปกติแล้วซารังจะไม่มีวันไปพบกับแฟนคลับของเธอที่นัดหมายแบบนี้เด็ดขาด แต่กับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ซอยผมสั้น ใบหน้าคมคายน่ารัก และมีดวงตาที่พูดได้ ทำให้เธอไม่อาจจะปฏิเสธคำเชิญนี้ได้

....................................................................................

ยองวอนรีบลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นร่างในเสื้อฮู้ดเดินก้มหน้าก้มตามาทางนี้ เพียงแค่เห็นเธอก็บอกได้ทันทีว่า หล่อนคือ ซารัง

“ดีใจที่คุณมา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ใบหน้าคมคายฉายรอยยิ้ม ทำให้ซารังรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา

“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ฉันเดินทางมาจากอเมริกาเพื่อมาดูงานคอนเสิร์ตของคุณ คุณเล่นคายากึมไพเราะมาก ” น้ำเสียงตื่นเต้นนั้น ทำให้คนฟังหัวเราะออกมา

“ขอบคุณนะคะ ที่ชม”

ขณะพูดสายตาของยองวอนไม่เคยเบนออกจากดวงหน้างดงามของซารังเลย สายตาเช่นนี้ทำให้ซารังรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”

“พอดีมีของจะมอบให้คุณค่ะ ว่าแต่คุณ...”

“จริง ๆ ฉันมีชื่อจริงว่า ซอนฮวา(ดอกไม้อันงดงาม)” ซารังหรือซอนฮวาพูดยิ้ม ๆ

“คุณละคะ ชื่ออะไร”

ยองวอน ยิ้มอย่างกระดาก ก่อนพูดเบา ๆว่า

“ชื่อของฉันคงจะแปลกจากคนเกาหลีทั่วไป คุณอาจจะหัวเราะเมื่อได้ยินก็ได้ค่ะ ฉันชื่อ นาบียองวอน(ผีเสื้อนิรันดร)”

“อืมม์ แปลกจริง ๆค่ะ” ซอนฮวาพยายามซ่อนรอยยิ้ม

“มีอีกเรื่องที่อยากจะลองชวนคุณ..คุณสนใจไปดูทิวทัศน์ที่ซอรักไหมคะ ที่นั่น มีตำนานรักของเฮวอน นักวาดภาพผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในอดีต..เขาเป็นบรรพบุรุษของฉันเองค่ะ”

ยองวอนชวน บางอย่างในความรู้สึกดลใจให้เธอพูดออกไปเช่นนั้น

ซอนฮวา นิ่งไปนิดหนึ่ง เธอหยุดคิด ก่อนตอบ

“ตกลงค่ะ แต่คงต้องเป็นอาทิตย์หน้าที่ฉันจะว่าง อาทิตย์นี้ฉันติดงานคอนเสิร์ต คุณยังจะอยู่ที่โซลหรือเปล่าคะ”

“จริง ๆมีกำหนดกลับเสาร์นี้ แต่คงจะเลื่อนตั๋ว ฉันจะรอไปซอรักพร้อมกับคุณค่ะ”

ทำไมนะทุกคำพูดของยองวอน มักทำให้หัวใจของเธอเกิดระลอกอยู่ภายใน ทำไมนะเธอจึงไม่สามารถปฏิเสธคำชวนของยองวอนได้ มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

“ฉันมีหนังสือเล่มหนึ่งอยากมอบให้คุณ เป็นหนังสือที่มีความสำคัญมาก เป็นหนังสือที่อยู่ในหัวใจของฉันมาตั้งแต่เด็ก เป็นหนังสือที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของฉัน”

“ในเมื่อหนังสือเล่มนี้สำคัญกับคุณมาก ทำไมคุณถึงมอบให้ฉันคะ” ซอนฮวาถาม ดวงตางามฉายแววสงสัย

“ไม่รู้จะอธิบายให้คุณเข้าใจได้ยังคะ เป็นความรู้สึกอยู่ภายในที่บอกว่า หนังสือเล่มนี้คู่ควรที่จะมอบให้กับคุณ”

ซอนฮวารับฟังด้วยหัวใจสั่นไหว กับคนที่พึ่งรู้จักตรงหน้า คำพูดอันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายถ่ายทอดเข้าสู่หัวใจอันละเอียดอ่อนของเธอ

ยองวอนใช้มือขวาหยิบหนังสืออกมาจากเป้อย่างทะนุถนอม ก่อนยื่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า

สายตาของซอนวาหยุดตรงหน้าปกหนังสือ “ตำนานรักของสองเรา” ก่อนไล้สายตาไปยังรอยแผลบนหลังมือของอีกฝ่าย

“ขอโทษนะคะ มือคุณไปโดนอะไรมา”

“เปล่าค่ะ มันเป็นปานที่มีมาแต่กำเนิด”

“อืมม์ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ซอนฮวาหยิบหนังสือมาจากมือของอีกฝ่าย เธอกอดมันไว้อย่างอ่อนโยน

“ไว้ยังไงเราเจอกันอาทิตย์หน้านะคะ ฉันคงต้องกลับแล้วค่ะ” เธอพูดออกไป แม้ว่าลึก ๆ แล้วเธอรู้สึกมีความสุขที่ได้พูดคุยกับยองวอน

“ค่ะแล้วเจอกัน”

.......................................................

เทือกเขาซารัก วันนี้มีผู้คนพากันมาท่องเที่ยวมากมาย เพราะเป็นช่วงฤดูไปไม้ร่วง บนเทือกเขาแต่งแต้มไปด้วยหลาย ๆ เฉดสีของต้นไม้ต่าง ๆ งดงามประหนึ่งภาพวาด

ยองวอนและซอยฮวา แยกตัวออกมาจากกรุ๊ปทัวร์ พวกเขาเดินไปยังบ้านหลังน้อย ที่มีรูปแบบโบราณ แต่กลับใหม่เอี่ยม เนื่องจากผ่านการปรับปรุงมานับครั้งไม่ถ้วน หน้าบ้านมีแผ่นหินอ่อนสลักข้อความว่า บ้านเฮวอน นักวาดอัจฉริยะแห่งราชวงศ์โซซอน

บ้านหลังนี้เป็นสถานที่อีกแห่ง ที่นักท่งเที่ยวนิยมกันมาถ่ายรูป บ้านที่มีตำนานรักซาบซึ้งใจ บ้านมีเพียงยองวอนและซอนฮวารับรู้เรื่องราวทั้งหมดของเฮวอน จากหนังสือรวมภาพวาดและอัตชีวประวัติของเฮวอน หนังสือเล่มเดียวในโลกที่ไม่ถูกบันทึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์ของเกาหลี

ทั้งสองรู้สึกคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้นัก ยองวอนใช้ปลายนิ้วลูบไล้แผ่วเบาตรงระเบียงของบ้านอย่างอ่อนโยน เธอนั่งลง ก่อนเหม่อมองต้นปังขนาดใหญ่ที่สะพรั่งไปด้วยใบสีแดงยืนต้นตระหง่านไม่ไกลนัก นึกไปถึงภาพวาดของเฮวอน เขาวาดรูปจองฮยางเล่นคายากึมให้เขาฟังใต้ต้นไม้ต้นนี้ เสียงคายากึมคล้ายดังแว่วเข้ามาในจิตสำนึก

“ช่างเขียนคะ............”

“คุณคะ....” เสียงของซอนฮวาปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ” ซอนฮวาถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหม่อลอย

“กำลังคิดถึงเสียงคายากึมของจองฮยางค่ะ ฉันคิดว่าคุณคงเล่นได้ไพเราะไม่แพ้เธอ”

“ฮวา...” เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อของซอนฮวาเช่นนี้ น้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับสายตาทอดมองอีกฝ่ายด้วยความหมายลึกซึ้ง

“ให้คุณค่ะ”

หยกประดับรูปผีเสื้องดงามวางอยู่บนฝ่ามือของซอนฮวา

“ฉันออกแบบเอง ตั้งใจจะเอามาให้คุณที่โซล ตั้งใจมาฟังคุณเล่นคายากึม และตั้งใจมาที่ซอรัก”

ซอนฮวารู้สึกลำคอตีบตันจนพูดไม่ออก ทำไมนะทำไม ความรู้สึกมากมายที่เธอไม่อาจอธิบายได้ในเวลานี้ จึงถาโถมเข้ามาจนขอบตาของเธอร้อนผ่าว ปรารถนาจะร้องไห้สักครั้งด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ ปรารถนาจะโอบกอดร่างของคนที่เธอพึ่งรู้จักไม่นานในนาทีนี้

“ผีเสื้อตัวนี้ทำให้อดนึกไปถึงตอนที่ยุนบกพบกับจองฮยางที่ร้านผ้าในวันนั้นไม่ได้” เธอท่องคำพูดที่จำได้ขึ้นใจจากหนังสือตำนานรักของสองเรา

“ข้าได้กลิ่นหอมโชยมาที่แท้ก็คือเจ้า”

“ธรรมชาติของแมลงย่อมจะตามกลิ่นของดอกไม้” ซอนฮวาพูดโต้ตอบออกไป

“ถ้าเป็นไม้งามจริง ย่อมเป็นธรรมดาที่จะตามภมร”

“แต่ไม่ใช่ว่าใครจะมาดอมดมได้นะ”

“ดอกไม้ที่ไหนจะหน่ายแมลงไม่มีหรอก ดอกไม้ที่มีหนามมากไป มันจะเป็นพิษมากกว่าความงามนะ”

ทั้งสองยิ้มให้กัน สายตาคู่หนึ่งประสานกันและกันถ่ายทอดความรู้สึกที่ยากแก่การอธิบายให้กัน
มันเป็นความรู้สึกที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องเริ่มเรียนรู้ ไม่จำเป็นต้องไปค้นหาความหมาย เป็นความรู้สึกที่คล้ายดั่งมีมาก่อนที่จะพบกันเสียอีก ความรู้สึกที่ราวกับผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน จวบจนพวกเขาได้มาพบกันอีกครั้ง ความรู้สึกที่ว่านี้ เรียกว่า ความรัก

เวลาคล้ายหยุดเคลื่อนไหว นาน...กว่ายองวอนจะเอ่ยขึ้น

“ฮวา...คุณคิดว่าพวกเขาสองคนได้พบกันหรือยัง”

“ฉันคิดว่าบางทีพวกเขาคงได้พบกันแล้ว ความรู้สึกของฉันบอกกับฉันแบบนี้ว่า พวกเขาได้พบกันแล้ว”

ทั้งสองต่างยิ้มให้กันและกัน เสียงไกด์และคณะลูกทัวร์ดังอยู่ไม่ไกลนัก พวกเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม หากมืออบอุ่นคู่หนึ่งได้กุมกันและกันไว้อย่างแนบแน่น


“ถ้าหากว่า การเดินทางของข้าสิ้นสุดลง เรายังจะได้พบกันไหมคะช่างเขียน”

“ข้าเชื่อว่า พวกเราจะต้องได้เจอกัน ฮยางที่รักของข้า”

“ข้าจะรอวันที่ได้พบกับท่านค่ะ ช่างเขียน........”

(จบเรื่องตำนานรักของสองเรา)

* เป็นประโยคที่นำมาจาก ท้ายเรื่องของคุณOG เพื่อให้เข้ากับการขึ้นต้นเรื่องภาพวาดที่ 1 คู่รักใต้แสงจันทร์บทใหม่

** ขอบคุณพี่กบน้อยมากเลยค่ะ ที่มาแปะเนื้อเพลงแปลไว้ในกระทู้เม้นท์แหลก1 รักกำลังตามหาเนื้อเพลงนี้อยู่ ชอบมากเลยค่ะ ฟังกี่รอบกี่รอบก็ไม่เบื่อค่ะ ซึ้งเศร้าดีค่ะ

เพลงซึ้ง ๆ ซิมยุนบก
//www.youtube.com/watch?v=Jy0UYmUlz9U&feature=related

สวัสดีค่ะพี่วอนวอน พี่สุเกียง

พูดถึงอาหาร รักมีเมนูเจ อร่อย ๆ หนึ่งเมฯมาแนะนำค่ะ เพราะรักชอบทำทาน เป็นพล่าตีนเห็ดออรินจิค่ะ ลองทำดูได้นะคะ

เราไปซื้อตีนเห็ดออรินจิ (ส่วนนี้รักว่าอร่อยที่สุดเลยค่ะ เวลาสุกแล้วเราเคี้ยวมันกรุบ ๆ อยู่ในปาก อิอิ) มาล้างน้ำให้สะอาด ซอยบางๆ นำไปลวกให้สุกค่ะ (ชิมดูค่ะ ถ้ามันไม่เหนียวก็ใช้ได้ค่ะ)

-ตะไคร้ซอยบาง ๆ เลือกที่เป็นหัวอ่อน ๆ
-ใบสาระแหน่ เด็ดเป็นใบ ๆ พอประมาณ
-พริกขี้หนูโคลกให้พอแหลก
-ซีอิ๋วขาวเจ
-น้ำตาลทราย
-หอมแดงซอยบาง ๆ
-มะนาวค่ะ

นำทั้งหมดมาคลุกรวมกันปรุงรสให้ได้ 3 รส เผ็ดเปรี้ยวหวานค่ะ

อีกเมนู ถ้าใครสนใจจะบอกสูตรค่ะ เป็นเมนูที่รักแปลงเอาค่ะ เพราะชอบทานไข่ เป็นเมณูแกงฮังเลไข่ค่ะ อิอิ ถ้าสนใจจะมาบอกค่ะ ทำไม่ยากเลย

ชอบทำกับข้าวแปลก ๆ 555 ถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่ค่อยทำ แต่ถ้าพี่สาวอยู่ด้วยก็จะชอบทำให้พี่สาวทานนะคะ(ให้พี่เขาเป็นหนูทดลองนะคะ 5555)

มีพิมพ์ผิดหลายที่ต้องขออภัยด้วยนะคะ บางอัน จะพิมพ์ยุนบก เป็นยุมบกก็มี อิอิ

^____^

ว้าวววว!!! เปิดเข้ามาก็ยิ้มแก้มปริเลย
ขอบคุณนะเจ้ารักที่เข้ามาสร้างรอยยิ้มและให้ความสุขกับพี่ๆ
ขอไปอ่านก่อนนะ^^

ขอบคุณมากๆนะคะเจ้ารักที่แต่งตอนจบที่งดงามมาให้เราได้อ่านกันขอบคุณจริงๆ

แต่ทำไมถึงจะไม่แต่งนิยายต่อแล้วล่ะคะ
น่าเสียดายนะถ้าจะไม่ได้อ่านเรื่องราวที่เจ้ารักแต่งอีกแล้ว เรื่องสั้นที่อ่านจบไปประทับใจมากๆ
หวังว่าเจ้ารักคงไม่ใจร้ายทิ้งแฟนๆไปหรอกนะคะ

หวังใจไว้ว่าคงมาสักวันที่จะได้อ่านงานเขียนดีดีของเจ้ารักอีกนะคะ
แล้วจะรอวันนั้น

เฮ้อออ!!! อ่านแล้วมีความสุขจัง^^
เหมือนได้ย้อนกลับไปดูภาคแรกอีกครั้งเลย
ชอบภาพวาดสุดท้ายมากเลย ซารัง...ยองวอน...

ขอบคุณท่านเจ้ารักมากนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เป็นสำนวนการแต่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆกลิ่นไอของกวีผสานกับภาษาที่งดงามทำให้นึกถึงความรู้สึกของวันแรกที่เข้าที่นี้ ขอบคุณสำหรํบเพลงนะครับฟังแล้วคิดถึงความรักที่งดงามภาษาที่งดงามและมิตรภาพที่เกิดขึ้น ท่านเจ้ารักครับขอให้สายลมจงพัดพาความเศร้าออกไปนะครับ ยินดีต้อนรับครับ ที่นี้อบอุ่นมากๆครับ พี่ๆๆน่ารักทุกคน ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

ว้าววว ยังอ่านไม่จบแต่ตาพร่าไปด้วยตัวอักษรของท่านเจ้ารักซะก่อน หนุกมากๆเลยค่ะ ขอละเมียดอ่านไปทีละน้อยๆแล้วกันนะคะ กลัวจาจบเร็วไปหน่อย ฮ่า
ขอบคุณมากค่าา

สวัสดีค่ะพี่IS พี่ใหม่ พี่เกษตรศิลป์ พี่สาวก 2 มุน แวะมาส่งยิ้มให้ค่ะ

ตอบคำถามพี่ใหม่ค่ะ ว่าทำไมไม่เขียนงานอีก
เพราะว่า ห้าปีที่ผ่านมารักไม่ได้อยู่เพียงลำพังค่ะ เวลาที่รักจะเขียนงานกวีและงานร้อยแก้ว รักจะต้องอยู่คนเดียว เข้าไปอยู่กับโลกส่วนตัวของตัวเอง ห้าปีก่อนพี่สาวรักลาออกจากงานที่กทม มาใช้ชีวิตที่เชียงใหม่ รักก็เลยอยู่กับพี่สาวนับแต่นั้น เกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ว่าได้ค่ะ เพราะรักทำงานศิลปะที่บ้าน ส่วนพี่เขาก็ทำงานของเขาที่บ้านเหมือนกัน รักมีโอกาสได้เข้าเนทไม่บ่อยนักคือ เดือนสองเดือนเข้าหนหนึ่งเพื่อรักษาสภาพเมลเท่านั้นคะ เมื่อเดือนสค ที่ผ่านมานี้บริษัทเดิมที่พี่รักเคยทำงานอยู่ขอให้พี่สาวรักไปช่วยงานชั่วคราวสามเดือน เพราะผู้จัดการบริษัทลาคลอดสามเดือนค่ะ รักก็เลยเหมือนแมวไม่อยู่หนูร่าเริง อิอิ รักจึงได้กลับเข้ามาโลกฝันอีกครั้งคะ ได้อยู่กับตัวเองจริง ๆ ตอนกลางวันรักทำงาน กลางคืนรักก็จะมานั่งเขียนเรื่องสั้น วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้พี่สาวรักจะกลับมาแล้วค่ะ รักก็คงต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ ที่ไม่ค่อยได้เข้ามาในโลกเนท
รักจึงกะว่าเวลาที่เหลืออยู่ไม่กี่วันนี้จะเข้ามาทักทายพี่ ๆ ที่นี่คะ แม้จะรู้จักกันช้าไปหน่อย (รักรู้สึกขอบคุณพี่ที่คัมวันท่านหนึ่ง ถ้าพี่เขาไม่ส่งยูทูปเพลงซิมยูนบกให้ รักคงไม่รู้ว่า มีเรื่องนี้ ไม่ได้หานิยายเรื่องนี้อ่านจาก google ไม่มาเจอบล็อคนี้แน่นอนค่ะ) แต่ถ้าวันไหนรักได้เข้ามาเช็ตสภาพเมล รักจะแวะมาทักทายแน่นอนค่ะ รู้สึกอบบอุ่นดีค่ะ
รักเลยตั้งใจเขียนเรื่องนี้ให้พี่ ๆ เหมือนเป็นความขอบคุณที่พี่ ๆ มอบไมตรีงดงามให้รักนะคะ และก็คงยากที่รักจะได้กลับเข้ามาในโลกฝัน โลกจินตนาการของรักอีกนะคะ

แต่เกือบสามเดือนมานี้รักก็คุ้มมาก รักเขียนทุกอย่างที่อยู่ในใจ ความคิด ความรู้สึก ผ่านงานเขียนของรักไปหมดแล้วค่ะ พี่ใหม่ ก็เลยไม่อยากให้รอค่ะ

พรุ่งนี้จะแวะมาทักทายอีกนะคะ
รักษาสุขภาพทุก ๆท่านค่ะ

..เจ้ารัก...พี่เติมยังอ่านไม่จบค่ะ..รู้เพียงว่าแค่ได้สัมผัสรสอักษรของเจ้ารัก..หัวใจก็ล่องลอยไปตามจินตนาการของเจ้ารักแล้ว..

..พี่ได้สัมผัสถึงจิตใจที่อ่อนโยนของเจ้ารัก

..ว่าไปแล้ว..ขอเชิญเจ้ารักมาเที่ยวที่ กทม.บ้างค่ะ วันเสาร์ ที่ 30 ต.ค.นี้ พวกเราในห้องเม้นนี้ค่ะ นัดทานข้าวกันค่ะ พี่อยากให้เจ้ารักมาด้วย..นอกจากอาหารและเครื่องดื่มแล้ว ความอร่อยจะได้จากการเสพสัมผัสอักษรจากเจ้ารักด้วยเป็นแน่ค่ะ

..ขอเชิญนะคะ...พี่เติมค่ะ

//www.youtube.com/watch?v=X3P_9o5-d6A&feature=related

เปลี่ยนอารมณ์กันหน่อยนะ
คงไม่เข้ากับเรื่องราวที่เจ้ารักแต่ง
ไม่เข้ากับอารมณ์คนอ่านที่กำลังเคลิ้มไปกับเรื่องราวแสนหวานของคู่รักใต้แสงจันทร์ที่กลับมาให้เราได้สัมผัสกับความรักของทั้งคู่



แต่ๆๆๆๆเอามาฝากกกกกก็ฟังกานนนปายย
^_____________________^

ฉบับปรับปรุงแก้ไข

เรื่องตำนานรักของสองเรา

ภาพวาดที่ 1 คู่รักใต้แสงจันทร์บทใหม่


ทั้งสองคนนี้ มิใช่บิดามารดาของข้า พวกเขาเป็นศัตรูของพ่อข้า แต่พวกเขาเป็นผู้ที่เลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่

ทั้งสองคนนี้ มิใช่สามีภรรยา แต่พวกเขารักกันอย่างสุดหัวใจ อย่างไม่เกรงกลัวในความเป็นหรือความตาย

ทั้งสองนี้ คนหนึ่ง สอนข้าให้ข้าเป็นคนดี อีกคนสอนให้ข้าวาดภาพ

คนแรกคือมารดาของข้า ส่วนอีกคนคือ อาจารย์ของข้า

ทั้งสองคนคือครอบครัวที่ข้ารักที่สุด เป็นคนที่ข้าเคารพที่สุด และเป็นที่รักยิ่งของข้า

และในที่สุดข้าก็ได้พบพวกเขา*

“ท่านแม่! อาจารย์!” ยุมบกมองดูคนสองคนที่เงยหน้ามองดูเขา สายตาพลันพล่าเลือน นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาใฝ่ฝันว่าจะมีโอกาสได้พบกับท่านแม่และอาจารย์ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้ยินเสียงห่วงใยของท่านแม่และอาจารย์ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของท่านแม่

“ลูกบก” ยุนบกและจองฮยางพูดพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

ยุมบกถลาเข้าไปกอดท่านแม่ของเขาด้วยความคิดถึง จองฮยางน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความปิติยินดี นางกอดยุมบก ซึ่งบัดนี้กลับกลายจากเด็กน้อยน่ารักเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาคมคาย บุคลิกสุภาพเรียบร้อยงามสง่า นางลูบผมบุตรชายด้วยความรักใคร่

“ลูกบกของแม่ แม่คิดถึงเจ้านัก” นางรู้สึกเต็มตื้นจนพูดไม่ออก

“กอดแต่แม่ ไม่คิดจะกอดอาจารย์บ้างเหรอลูกบก” ยุนบกยิ้มน้อย ๆ ภาพที่แสนตื้นตันใจนี้ เขาเก็บไว้ในใจและมั่นหมายว่า จะวาดภาพใบนี้ขึ้นมา

จองฮยางค้อนยุนบกแวบหนึ่ง หากดวงตาของนางนั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งความรัก ก่อนประคองใบหน้ายุมบกขึ้นมา

ยุมบกมองดูใบหน้าที่แสนคิดถึง ท่านแม่ของเขายังคงเป็นหญิงงามเช่นเดิม แม้กาลเวลาจะผ่านมาหลายปี ความงามที่เขาเคยจดจำไว้ในอดีตหาได้ลดน้อยถอยลงไปไม่ กาลเวลากลับเพิ่มวัยให้นางแลดูงดงามยิ่งขึ้น

“ท่านแม่ ท่านยังคงงดงามยิ่งนัก”

จากนั้นยุมบก หันไปมองดูอาจารย์ของเขา

“อาจารย์ ท่านก็ยังคงสง่างามเช่นเดิม”

ยุนบก ขยี้ผมของยุมบกอย่างเอ็นดู

“วันนี้เจ้าจะต้องวาดภาพให้ข้าดู ข้าอยากเห็นนัก ภาพวาดช่างเขียนหลวงเช่นเจ้าจะสวยงามเพียงใด”

ยุมบกหน้าแดงที่ถูกอาจารย์ล้อ

“ขอรับอาจารย์”

“ช่างเขียนคะ ท่านคุยกับลูกบกไปก่อนนะคะ ข้าจะไปเข้าครัวเตรียมอาหาร ลูกบกเจ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือไม่”

“ท่านแม่ กับอาจารย์คุยกันเถอะขอรับ ลูกจะเข้าครัวเอง ลูกอยากทำกับข้าวให้อาจารย์กับท่านแม่ทานขอรับ”

“เจ้าทำกับข้าวเป็นด้วย อีกหน่อยถ้าเจ้าแต่งงาน เจ้าคงจะเข้าครัวทำอาหารแทนภรรยาเจ้าสินะ” ยุนบกแซวแล้วหัวเราะชอบใจ ยุมบกรู้สึกใบหน้าร้อนผะผ่าว

“ช่างเขียนคะ ท่านเอาแต่แกล้งลูกบกของข้า ข้าจะคาดโทษท่านไว้ก่อนนะคะ” จองฮยางแกล้งพูด นางทำเสียงเข้มๆ

ยุนบกรีบกุมมือนาง พลางจูบหลังมือหอมกรุ่นนั้นโดยที่จองฮยางไม่ทันตั้งตัว

“ช่างเขียนคะ...” นางตกใจและหน้าแดงด้วยไม่คิดว่ายุนบกจะทำอะไรเช่นนี้ต่อหน้าลูกชายของนาง

ยุมบกเห็นอาจารย์และท่านแม่ ของเขายังคงรักกันหวานซึ้งไม่เปลี่ยนแปลง เขาแอบซ่อนรอยยิ้ม

“เออ..งั้นลูกเข้าครัวก่อนนะขอรับ”

“ลูกบกนี่เจ้าบอกทางบ้านเจ้าหรือยัง ว่ามาหาพวกเราสองคน”

“ข้าลืมสนิทเลย ด้วยความดีใจที่จะมาพบกับพวกท่าน งั้นข้าจะรีบกลับไปบอกท่านป้ายออุนก่อนนะขอรับ ทางนั้นจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ไปเถอะลูกบก แม่จะทำกับข้าวไว้รอเจ้า”
.................................................

อาหารค่ำผ่านไปด้วยบรรยากาศอันแสนอบอุ่น ทั้งสองฝ่ายต่างพลัดกันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้กันรับฟัง เรื่องราวตื่นเต้นจากเมืองจีนสร้างความเพลิดเพลินให้ยุมบกจนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วยาม

“ลูกบกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ แม่ของเจ้าเตรียมที่นอนให้เจ้าแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยมาวาดภาพกัน” ยุนบกบอกกับหนุ่มน้อยที่นอนเกยคางฟังเขาเล่าเรื่องราวจากเมืองจีนด้วยท่าทางเหมือนลูกศิษย์ตัวน้อยในอดีต

“ขอรับอาจารย์ ข้าจะรอฟังท่านเล่าเรื่องเมืองจีนในวันพรุ่งนี้”

..................................................

ภายใต้แสงจันทร์งาม กลิ่นบุปผารวยระริน เสียงแมลงขับขานกล่อมให้กระท่อมหลังน้อยคล้ายตกอยู่ในห้วงฝัน

จองฮยาง อยู่ใต้อ้อมกอดอันอบอุ่น สองร่างอิงแอบแนบชิด มองดูพระจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่กลางฟากฟ้า

“ช่างเขียนคะ ข้าอยากให้ท่านเขียนภาพคู่รักใต้แสงจันทร์ในค่ำคืนนี้ ท่านยินดีที่จะให้ข้ากลับเข้าไปในภาพวาดคู่รักใต้แสงจันทร์อีกครั้งหรือไม่คะ” ดวงตางามทอดเงยสบดวงตาของยุนบก

ยุนบกมองดวงตาที่พูดได้ของนาง สายตาที่สะกดเขาให้ตกตะลึง ตั้งแต่ครั้งแรกที่ทั้งสองสบตากันเมื่อจองฮยางอยู่บนสะพาน สายตาเช่นนี้ยังคงให้ความรู้สึกไม่แตกต่างจากวันวาน สายตาที่ทำให้หัวใจของเขาหลอมละลาย แม้กาลเวลาจะล่วงเลยมาสิบกว่าปีแล้วก็ตาม

“ช่างเขียนคะ...” นางกระซิบเสียงแผ่ว ก่อนที่เปลือกตาคู่งามจะถูกจุมพิตอย่างอ่อนโยน หัวใจของนางยามนี้สั่นระริกด้วยความหวานไหว

“ฮยาง...ดวงตาของเจ้างามนัก ต่อให้ข้ามองอีกร้อยครั้งพันครั้งข้าไม่เคยเลยสักครั้งที่จะรู้สึกเบื่อหน่าย ข้าไม่ยอมให้เจ้ามองใครแบบนี้นะ เจ้าต้องมองข้าคนเดียว” ยุนบกพูดราวละเมอ

จองฮยางทั้งขำทั้งหวานดื่มด่ำ

“โถ ช่างเขียนของข้า ข้าจะไปมองใครได้ละคะ ในเมื่อดวงตาข้ามีไว้มองท่าน หัวใจข้ามีไว้ให้ท่าน เราอยู่ร่วมกันมาหลายปีแล้ว ท่านยังไม่เข้าใจข้าเหรอคะ” นางแสร้งหยอกล้อเขา

“ถึงข้าจะเข้าใจ แต่ข้าก็อดหวงฮยางที่รักของข้าไม่ได้ จำได้ไหมตอนที่เราไปเสฉวน เจ้าบ้านั่นมองเจ้าหยาบคายมาก ข้าจึงซัดมันจนเลือดกำเดากระฉูด เจ้าตกใจจนหน้าซีด คนที่พาข้าวิ่งหนีกลับเป็นเจ้า อิอิ”

ทั้งสองหัวเราะชอบใจ เมื่อนึกถึงเรื่องราวตอนไปเมืองจีนเพื่อตามหาตัวยามาขจัดพิษที่คั่งค้างให้กับยุนบก

“ข้ายังรู้สึกขอบคุณท่านหยางเซียน ถ้าหากว่าเราไม่ได้เจอท่านอย่างบังเอิญ พิษในกายข้าคงไม่มีทางขจัด วันนี้ข้าอาจไม่ได้เห็นหน้าเจ้า อยู่กับเจ้า ฟังเสียงเจ้าพูด ฟังเจ้าหัวเราะ ฟังเจ้าบรรเลงคายากึมให้ข้า” ยุนบกยังคงรู้สึกร้าวรานทุกครั้งเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายกับความเป็นความตาย ความทุกข์ทรมานของจองฮยางที่มองดูเขาเจ็บปวดเพราะบาดแผลจากคมมีดและพิษในกาย

“ข้ารู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ทำให้เจ้าต้องเสียน้ำตา” เขาซบหน้ากับเรือนผมหอมกรุ่นของนางด้วยความรัก

นางจับมือข้างที่มีรอยแผลเป็นของเขาขึ้นมาแนบแก้ม ก่อนจูบเบา ๆไปบนรอยแผลเป็นนั้น

“ช่างเขียนที่รักของข้า ความรักของเรากว่าจะเดินทางมาถึงวันนี้ ผ่านอุปสรรคต่าง ๆ มากมาย กับวันข้างหน้าข้าไม่รู้ว่าจะมีอุปสรรคใด ๆ เข้ามาทดสอบพวกเราอีกหรือไม่ แต่ข้าจะไม่มีวันจากท่าน ข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านตราบวันที่เราสิ้นลม ข้ายินดีที่จะตายพร้อมกับท่านค่ะ ขอบคุณนะคะช่างเขียน ที่ท่านไม่ทอดทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง” นางพูดพลางดวงตางามมีหยาดน้ำใส ๆ คลอวาววับด้วยความตื้นตัน

“ระยะเวลากัดกร่อนจิตใจของเราสอง แต่ก็ได้พิสูจน์รักแท้ของสองเรา ข้าโชคดีนักที่ได้รับรักแท้จากเจ้าฮยาง โลกนี้คงหาสตรีนางใดที่จะเหมือนเจ้า มีหัวใจงดงามเช่นเจ้า มีวิญญาณอันบริสุทธิ์เช่นเจ้า ถ้าชาติหน้ามีจริง ข้าขอเกิดมาพบเจ้า มารักเจ้า เกิดมาเพื่อวาดภาพเจ้า วาดหัวใจของเจ้าลงในหัวใจของข้า แต่ขอให้รักของเราอย่าได้มีอุปสรรคเช่นชาตินี้อีกเลย” น้ำคำหนักแน่นแฝงความหมายอันอ่อนโยนนั้น ทำให้นางน้ำตาไหล

“ข้าก็เช่นกันค่ะช่างเขียน ข้าจะเกิดมาเพื่อพบท่าน เพื่อรักท่าน เล่นคายากึมให้ท่านฟัง ให้ท่านวาดภาพข้าลงในหัวใจของท่าน ช่างเขียนคะ...ตกลงท่านจะวาดภาพคู่รักใต้แสงจันทร์ในค่ำคืนนี้ให้ข้าไหมคะ”

“ข้าจะวาดให้เจ้า ที่รักของข้า แต่ภาพวาดใบนี้ ข้าจะเก็บไว้กับตัวข้า เก็บไว้ข้างหัวใจของข้า เจ้าว่าดีหรือไม่ ภาพวาดใต้แสงจันทร์ที่เต็มไปด้วยความสุข ความทรงจำอันงดงามเช่นคืนนี้ ไร้ความโศกเศร้าที่เราสองจะต้องพรากจากกันเช่นคืนนั้น”

“ค่ะ ช่างเขียนของข้า” นางรับคำ ก่อนหอมแก้มยุนบกเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มแสนหวานเปี่ยมไปด้วยความสุข

**********************

ภาพวาดที่สอง ความผูกพัน

เสียงไพเราะของคายากึมจบลงไปแล้ว ยุมบกมองดูท่านแม่ของเขา นางเล่นคายากึมภายใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางลานดอกไม้บานสะพรั่ง ไม่ไกลจากบ้านหลังน้อยมากนัก เขามองดูอาจารย์ของเขากำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนบางซับเหงื่อบนหน้าผากท่านแม่อย่างอ่อนโยน

“รูปแรกที่อาจารย์วาดรูปของแม่เจ้า คือรูปที่นางเล่นคายากึมในห้องของนาง อาจารย์ให้เงินนางห้านยาง ขอให้นางเล่นคายากึมให้ฟัง วันเวลาเหล่านั้นผ่านมาหลายปีแล้ว แต่อาจารย์กลับรู้สึกเหมือนกับพึ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง”

เสียงของยุนบกยังคงดังอยู่ในจิตสำนึกของเขา เขารับรู้ถึงน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักยามอาจารย์เอ่ยถึงท่านแม่ของเขา เขารับรู้ถึงความผูกพันมากมายที่ทั้งสองมีต่อกัน แม้จะต้องพลัดพรากจากกันหลายปีก็ตาม เขาปรารถนาที่จะพบกับรักแท้เช่นนี้ รักที่ไม่มีสิ่งใดมาขีดคั่น ไร้ขอบเขต มีเพียงความรักในกันและกันอย่างลึกซึ้งตราบกระทั่งสิ้นลม

……………………..

ยุนบก มองดูภาพวาดที่ยุมบกวาดเสร็จ ภาพวาดที่มีรูปของเขาซับเหงื่อให้กับจองฮยางภายใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้งาม

“ข้าว่าตัวจริงของข้าดูดีกว่านี้ แม่ของเจ้าก็งดงามกว่านี้มากนัก” ยุนบกแสร้งทำหน้าจริงจัง ซ่อนรอยยิ้ม

ยุมบกทำหน้าสลดลง จองฮยางค้อนช่างเขียนของนาง เพราะนางรู้ว่ายุนบกไม่ได้พูดตามความจริง

“ฮา ฮา ลูกบกเจ้าเขียนได้งดงามมากรู้ไหม ภาพวาดนี้ดูราวกับมีชีวิต การวาดภาพที่ดีต้องมีความรู้สึกใส่เข้าไปด้วย ลูกบกเส้นทางของเจ้ายังอีกยาวไกล เจ้าต้องหาแนวของตัวเองให้พบ เมื่อไหร่ที่เจ้าพบ งานของเจ้าจะเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่มีใครสามารถจะลอกเลียนแบบได้ ถึงลอกเลียนก็เป็นเพียงภาพเหมือนที่ปราศจากสำนึกของคนวาด จำคำอาจารย์ไว้นะลูกบก”

ยุมบกรับคำยิ้มอย่างเบิกบานใจ

“ขอรับอาจารย์ ข้าจะตั้งชื่อภาพนี้ว่า ความผูกพันได้ไหมขอรับ ขณะที่วาดข้ารับรู้ถึงความผูกพันที่ท่านมีต่อท่านแม่ ข้าอยากเก็บภาพนี้เอาไว้ อีกไม่กี่วันท่านทั้งสองก็จะจากข้าไปแล้ว ลูกบกคงคิดถึงท่านทั้งสองมากนัก อาจารย์ไม่ไปหาอาจารย์ของท่านหรือขอรับ”

ยุนบกสั่นศีรษะเบาๆ เป็นความหมายว่า เขาจะไม่ไปหา คิมฮงโด แม้ส่วนลึกในจิตใจของยุนบก ไม่อาจจะลืมเลือนอาจารย์ของเขาได้ แต่เขาไม่ปรารถนาที่จะสร้างความลำบากใจให้กับจองฮยางและไม่ต้องการสร้างความสะเทือนใจให้กับอาจารย์ของเขาอีก

จองฮยางกอดลูกชายไว้ แม้นจะรู้สึกใจหายที่จะมีโอกาสได้เห็น ยุมบกเพียงไม่กี่วัน แต่พวกเขาไม่อาจจะอยู่ที่ฮันยางนี้ได้ ที่นี่เสี่ยงเกินไป อันตรายเกินไป อีกทั้งไม่รู้ว่าพระอัยยิกาจองซุนได้วางหูตาของพระนางไว้มากน้อยเพียงใด

“แม่ไปถึงที่ๆ ปลอดภัยแล้ว แม่จะส่งที่อยู่มาให้เจ้า เจ้าสามารถไปเยี่ยมแม่กับอาจารย์ได้ทุกเมื่อ” นางพูดพร้อมกับกระพริบตาถี่ ๆ ขับไล่น้ำตาให้ไหลกลับคืนเข้าไป

“วันนี้ลูกกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ลูกต้องเข้าเฝ้าพระราชามิใช่หรือ”

“ขอรับท่านแม่ ข้าคงมาหาท่านแม่กับอาจารย์วันมะรืน วันสุดท้ายก่อนท่านทั้งสองจะเดินทาง”

“แม่รักลูกนะลูกบก”

“ข้าก็รักท่านแม่ ข้าอยากตามพวกท่านไปด้วย” ยุมบกร้องไห้กอดมารดาแน่น

“เด็กโง่ เจ้าต้องคำนึงถึงอนาคตของเจ้า อย่าทำให้แม่ที่แท้จริงของเจ้าต้องผิดหวัง เข้าใจไหมลูก” นางปลอบโยนลูกชาย ทั้ง ๆที่ ตัวนางเองไยมิใช่ปรารถนาจะอยู่ดูแลเขาเช่นกัน

“ข้ากลับก่อนนะครับอาจารย์” ยุมบกโค้งคำนับยุนบก เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปกอดอาจารย์เหมือนตอนเด็ก ๆ เมื่อรู้ว่ายุนบกเป็นผู้หญิง

“กลับดีดีนะลูกบก อย่าไปตกหลุมรักสาว ๆ เข้าให้ละ” ยุนบกแซวจนยุมบกหน้าแดงด้วยความเคอะเขิน

“ช่างเขียนคะ....ท่านกลายเป็นคนกะล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นางค้อนวงโตให้เขา

ทั้งสองมองร่างสูงโปร่งเดินจากไป ยุนบกโอบกอดร่างงามไว้ในอ้อมแขน

“ข้าดีใจที่วันนี้ได้เห็นศิษย์ตัวน้อย ๆ ของข้าเติบโตถึงเพียงนี้ อีกหน่อยเขาอาจจะมีชื่อเสียงยิ่งกว่าข้าก็ได้นะ”

“ข้าก็ดีใจค่ะ คงไม่มีแม่คนไหนไม่ดีใจถ้าลูกของนางสง่างามเพียงนี้ และมีชีวิตบนเส้นทางที่ดีงาม”

.......................................

คิมฮงโด มองดูภาพคู่รักคู่หนึ่ง ชายหนุ่มกำลังซับเหงื่อให้หญิงสาวเบื้องหน้าด้วยความอ่อนโยน เขาไม่ทราบว่าจะบรรยายความรู้สึกตอนนี้เช่นใดดี มันเป็นความปวดร้าว โหยหา และขมขื่น วันนี้เขาแอบออกจากบ้านมาเงียบๆ เพื่อที่จะมาเห็นหน้ายุนบกของเขา หญิงเดียวที่อยู่ในหัวใจของเขา ภาพอันแสนอบอุ่นของครอบครัว ทำให้เขารู้สึกเหมือนคนนอก เขาไม่อาจจะเข้าไปทำลายบรรยากาศอันอบอุ่นเช่นนี้ บางทีนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นหน้าของยุนบก อาจจะมีเพียงภาพวาดของเฮวอนที่เขาจะได้เห็นหลังจากนี้ เป็นตัวแทนของนาง เพราะนางได้เคยรับปากกับเขาไว้ว่า ตราบใดที่นางมีชีวิต นางจะวาดภาพบอกเรื่องราวของนางให้กับเขา ให้เขารู้ว่านางยังคงมีชีวิตอยู่ ความผูกพันและความรักที่เขามีต่อนาง ช่างมากมายเกินกว่าที่จะตัดออกไปจากจิตใจได้ มันอาจจะเป็นเช่นนี้จนกระทั่งวาระสุดท้ายในชีวิตของเขา

เขายืนอยู่ตรงนี้มานานแล้ว ตั้งแต่จองฮยางเล่นคายากึม บทเพลงของนางงดงาม เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อยุนบก แม้ว่าลึก ๆ เขาจะรู้สึกอิจฉา แต่เขาก็ปรารถนาให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนับแต่นี้ไป อย่างน้อยเขาไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลยุนบกของเขา เขาตัดสินใจหันหลังกลับ กลับไปยังบ้านของเขา บ้านที่มีภรรยาและมีลูก เขามีครอบครัวแล้ว หน้าที่ของเขาคือ สามีและพ่อที่ดี

แสงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาจากขอบฟ้า ฉายเงาร่างเดียวดายอ้างว้างสายหนึ่งทอดทับอยู่บนพื้นอย่างโดดเดี่ยว

………………………………..

ยุมบกกอดท่านแม่ของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งสามร่ำลากันด้วยความอาลัยรัก

ยุมบกเหม่อมองร่างสองสายที่จูงมือกันเดินไปเบื้องหน้า เขาพึมพำเสียงแผ่วเบา

“ลูกบกขอให้ท่านทั้งสองอยู่ร่วมกันจนแก่เฒ่า อย่าได้มีอุปสรรคใด ๆ มาขัดขวางคำรักของพวกท่านอีก”

ร่างของคนคุ้นเคยทั้งสองหายลับไปจากคลองจักษุ สายลมเย็นฉ่ำพัดโชยพลิ้ว มวลหมู่บุปผาเอนตัวหยอกล้อกับสายลม เหล่าภมรว่ายวนออเซาะกับกลิ่นหอมของเกสร ดวงอาทิตย์สีสุกปลั่งเริ่มเคลื่อนร่างลงจากขอบฟ้า

...........................

ยุนบกกับจองฮยางตัดสินใจเดินทางต่อไปตามกำหนดการที่วางเอาไว้ พวกเขาจะแวะยังเมืองซองดูเพื่อเคารพหลุมศพของแม่ยุมบก จากนั้น จะไปเยี่ยมมินจุงโฮและฮูหยินมินที่บ้านหลิวเขียว และเคารพหลุมศพผู้เฒ่าปาร์ค พ่อของจองฮยาง
.....................................................

ณ เมืองเปียงโดกัน เปียงยาง

ภายในห้องในโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง จองฮยางมองดูหญิงสาวหน้าตาอ่อนหวานตรงหน้า นางสวมชอโกรีและซีมาสีเขียวอ่อน ยุนบกมองดูชายวัยสามสิบเศษตรงหน้า เขาสวมชอโกรีสีน้ำเงินกับพาจิสีเดียวกัน ท่านมองดูเรา เรามองดูท่าน จากนั้นทั้งสองก็หัวเราะกันอย่างขบขัน

“ช่างเขียน...ท่านงามนัก” จองฮยางพยายามดัดเสียงเป็นบุรุษ ก่อนหัวเราะคิกคัก

“ฮยาง เจ้าหล่อเหลานัก ฮา ฮา ” ยุนบกหัวเราะชอบใจ

ทั้งสองต่างไม่คุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย แม้จะไม่ได้มายังเมืองนี้สิบปีแล้ว แต่ทั้งสองก็กลัวว่าจะมีคนจำได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจปลอบตัวโดยสลับเครื่องแต่งกายกัน เพื่อที่จะไปยังบ้านหลิวเขียวนั่นเอง

“ช่างเขียนคะ ท่านว่าถ้าพี่สะใภ้กับพี่ชายโฮ เห็นพวกเรา พวกเขาจะจำพวกเราได้ไหม”

“ข้าว่า ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นใคร พวกเขาคงหัวเราะไม่ออก ร่ำไห้ไม่ได้เป็นแน่ๆ” ยุนบกพูดพลางใช้ปลายนิ้วลูบจมูกเบา ๆ

“ท่านอย่าทำอาการอย่างนั้น สิคะช่างเขียน ไม่เข้ากับบุคลิกหญิงสาวเลยนะคะ” จองฮยางพูดไปยิ้มไป

“เจ้าไม่ต้องหัวเราะเยาะข้านะฮยาง เจ้าต้องหัดเดินแบบบุรุษจะอ้อนแอ้นแบบสตรีไม่ได้” เขาส่งสายตาล้อเลียนให้นาง

“พวกเรารีบไปกันเถอะค่ะช่างเขียน ไม่ทราบว่าสิบปีมานี้ บ้านหลิวเขียวเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเท่าใด”

แล้วคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งก็เดินออกมาจากโรงเตี้ยม ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังบ้านหลิวเขียวของ มินจุงโฮ ทันที
...................................

“นายท่านขอรับ มีสามีภรรยาคู่หนึ่งมาขอพบท่านขอรับ” พ่อบ้านน้อมกายเข้ามาส่งข่าวให้กับ เจ้าของบ้านหลิวเขียวที่นั่งชื่นชมภาพวาดกับภรรยาแสนงาม

มินจุงโฮขมวดคิ้ว ก่อนถาม

“พวกเขาบอกชื่อแซ่หรือเปล่า”

“พวกเขาไม่ได้บอกขอรับ เพียงบอกว่าถ้าท่านไปพบพวกเขาที่ประตูหน้าบ้านจะทราบเองขอรับ”

“เออ...งั้นข้ากับฮูหยินจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

.................................

มินจุงโฮ มองคู่สามีภรรยาตรงหน้า แม้จะรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้างแต่เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ยุนบกมองดูหงอกสีขาวที่แซมอยู่บนผมของมินจุนโฮ กาลเวลาสิบปีไม่ได้ทำให้เขาชราลงมากนัก ส่วนพี่สะใภ้ของเขา ยังคงมีสง่าราศีและงดงามเช่นเดิม แม้บนใบหน้าของนางจะมีริ้วรอยของกาลเวลาผาดผ่านอยู่บ้าง

ฮูหยินมินเพ่งพินิศทั้งสองครู่ใหญ่ ก่อนที่จะหลุดเสียงหัวเราะออกมา

“ยุนบก ฮยาง เจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกันนี่ ถึงได้ปลอมตัวมาเช่นนี้”

มินจุงโฮรับฟัง ตาเขาแทบถลน เมื่อมองดูดวงหน้างดงามของยุนบก เขาดีใจแทบตาย แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไปกอดน้องชายผู้นี้ เนื่องจาก เขาช่างเหมือนสตรีเหลือเกิน

“น้องบก เจ้าจริง ๆ” เขาถามอย่างไม่มั่นใจนัก

“เป็นข้าจริงๆ พี่ใหญ่”

คำตอบของยุนบก ทำให้มินจุงโฮอยากจะถลาเข้าไปกอดน้องชายผู้นี้ แต่เขาก็ยับยั้งไว้

“มีอะไรเราค่อยไปพูดกันในบ้านดีกว่า เจ้ามาก็มีดีแล้ว สิบปีมานี้พวกเราคิดถึงเจ้าสองคนนัก เจ้าต้องอยู่ที่นี่นานหน่อย”

เขาหันไปมองจองฮยาง พยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่

“ข้ามีหลานสาวแล้วคนหนึ่ง ถ้านางเห็นเจ้า นางคงชอบเจ้า”

ฮูหยินมินเดินมาครองแขนน้องสะใภ้

“ไปกันเถอะฮยาง เราสองคนคงมีเรื่องที่จะต้องพูดคุยกันอีกมากมายนัก”

.............................

ยุนบกกับจองฮยางเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย คืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง เย็นวันนี้พวกเขาร่วมรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย เสียดายที่ขาดแต่ซอนซังกับคิมยุน พวกเขาสองสามีภรรยาเดินทางไปค้าขายที่เมืองฮันยางอีกหนึ่งเดือนถึงจะกลับ

เด็กหญิงวัยสิบเอ็ดขวบ นั่งมองแขกทั้งสองด้วยแววตาชื่นชม

“นางชื่อสาวน้อย เป็นลูกโทนของซอนซังกับคิมยุน พวกเขาคงเสียดายที่ไม่ได้กลับมาพบเจ้า” ฮูหยินมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

จองฮยางยิ้มให้เด็กหญิง นางกางแขนออก สาวน้อยกอดน้าสาวผู้งดงามอย่างไม่เคอะเขิน

“ชื่อเจ้าแปลกมากสาวน้อย เจ้าอยากฟังข้าเล่นคายากึมไหม ข้าจะเล่นให้เจ้าฟัง”

“ปีก่อนข้าเจอพี่ชายท่านหนึ่ง ท่านเล่าว่าแม่ของเขาเล่นคายากึมได้ไพเราะนัก ข้าอยากฟังค่ะ พี่ชายคนนั้นใจดีมาก เขาทำว่าวให้ข้าและวาดรูปผีเสื้อบนว่าวให้ข้าด้วยแหละท่านน้า ข้าจะไปหยิบให้ท่านดู”

นางพูดเสียงเจื้อยแจ้วก่อนลุกออกไป สักพักนางกลับมาพร้อมกับว่าวรูปผีเสื้อสีสันสวยงาม

ยุนบกมองดูการลงสีและลายเส้นบนตัวว่าว เขาพูดโพลงออกมาทันที

“นี่มันเป็นฝีมือการวาดของลูกบกนี่นา”

สาวน้อยมองดูคนพูดตาไม่กระพริบ ก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมา

“งั้น งั้น ท่านทั้งสอง ก็คือ ก็คือ คนที่พี่ชายท่านนั้นมาตามหา ข้าเคยฝันว่าอยากพบพวกท่าน ข้าได้แต่อวยพรให้พวกท่านมีความสุข” สาวน้อย ผู้ที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว พูดพลางสะอึกสะอื้นพลาง

“แล้วเจ้าร้องไห้ทำไม” ฮูหยอนมินถามหลานสาว ด้วยความแปลกใจ

“ก็ข้า ดีใจแทบตาย ไม่คิดว่า ข้าจะมีโอกาสได้รู้จักบุคคลทั้งสอง ข้ายังคิดถึงพี่ชายท่านนั้น ท่านสบายดีหรือไม่คะ ท่านน้า” ประโยคสุดท้ายนางหันหน้าไปถามจองฮยาง

“โอ เขาสบายดีจ้ะ สาวน้อย” นางยิ้มให้เด็กหญิงด้วยความเอ็นดู

“น้องยุน เจ้าจะอยู่ที่นี่อีกนานไหม พวกเจ้าสองคนคิดจะไปที่ใดกัน”

“ข้าจะอยู่ที่นี่สักอาทิตย์พี่ใหญ่ ข้ากับฮยางตั้งใจจะไปยังเมืองคังวอน คิดจะไปตั้งรกรากที่ภูเขาซอรัก ฟังว่าที่นั้นงดงามปานภาพวาด โดยเฉพาะฤดูใบไม้ร่วงสีสันที่ฉาบไล้ภูเขาซอรักนั้นยากแก่การพรรณนา ที่นั่นเงียบสงบ และผู้คนไม่พลุกพล่าน อาจเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของข้ากับฮยาง” เสียงตอนท้ายนั้นทอดลงอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักมองสบสายตางามคมของจองฮยาง

“กาลเวลาผ่านไปสิบปีที่พวกเขาสองคนได้อยู่ร่วมกัน ความรักของทั้งสองคนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ข้ารู้สึกชื่นชมในความรักของเจ้าทั้งสองยิ่งนัก” ฮูหยินมินขบคิดในใจ

.........................................

ราตรีกาลนี้งดงามถูกฉาบไล้ขับกล่อมด้วย เสียงคายากึมอันแสนไพเราะ หัวใจทุกดวงแน่นิ่งราวถูกสะกด ยุนบกจิบเหล้าช้า ๆ มองมองดูภรรยาของเขาด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง สายตาของจองฮยางไม่เคยเคลื่อนที่ออกจากใบหน้าคมคายของยุนบกเลย

“ท่านพี่ พวกเขาช่างเหมือนกับเมื่อสิบปีก่อน ท่านจำได้ไหม วันที่ยุนบกวาดภาพนาง ตอนที่นางเล่นคายากึม ข้าง ๆนางมีบกน้อยนั่งอยู่ สายตาของพวกเขาสองคนไม่เคยเปลี่ยน และคงเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล”

ฮูหยินมินกระซิบกับสามีเมื่อ เสียงคายากึมสิ้นสุดลง

“ข้าหวังเพียงให้พวกเขาสองคนมีความสุขอยู่ที่ซอรัก ถ้าพวกเรามีโอกาสพวกเราจะไปเยี่ยมพวกเขาที่นั่น”

............................

หนึ่งปีผ่านไป

ตลาดภายในเมืองคันวอน คึกคักไปด้วยผู้คน ยุนบกและจองฮยางเดินทางจากหมู่บ้านซอรัก มาถึงที่นี่เมื่อวาน อากาศที่ซอรักเหน็บหนาวตลอดปี แม้ฤดูใบไม้ร่วงจะไม่ได้หนาวมากเช่นฤดูเหมันต์ แต่ความเย็นนั้นยังคงมีอยู่ พวกเขาเดินทางมาถึงหมู่บ้านซอรักเมื่อหนึ่งปีก่อน เงินที่พกติดตัวมากพอที่จะปลูกบ้านหลังเล็ก ๆ อันอบอุ่น

ยุนบกนำภาพวาดไปของเขามาขายยังตัวเมืองคันวอน พวกเขาใช้วิถีชีวิตแบบเรียบง่าย ยุนบกปลูกผักไว้กินเอง และเลี้ยงไก่ไว้ในเล้าไม่กี่ตัวเพื่อเอาไข่มันมาไว้กิน ส่วนจองฮยาง นางยังคงปักผ้าเช็ดหน้าและเย็บเสื้อผ้า รวบรวมไปขายในเมือง พร้อมกับภาพวาดของยุนบก วันดีคืนดีเพื่อนบ้านของพวกเขาก็จะได้ยินเสียงไพเราะของคายากึมแว่วมาในยามค่ำคืน ขับกล่อมพวกเขาให้เคลิบเคลิ้มงมงาย

“เจ้าหิวอะไรหรือยังฮยาง เราไปหาอะไรกินกันก่อนไหม” เขาถามอย่างห่วงใย พร้อมกับล้วงผ้าเช็ดหน้าที่จองฮยางปักให้เขาเช็ดหยาดเหงื่อตรงหน้าผากกลมมนของนางด้วยความอ่อนโยน

“ตามใจท่านค่ะช่างเขียน” นางยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน

ทั้งสองเดินกุมมือกันและกัน ไปยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนถึงยุนบกเหลือบไปเห็นหยกประดับรูปผีเสื้องดงามอยู่ชิ้นหนึ่ง งามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น เขาหยุดเท้าทันที หยิบมันขึ้นมาชื่นชม ลวดลายที่สลักบนหยกนั้นช่างอ่อนช้อย

“หยกชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ” เขาถามเจ้าของร้าน

“ห้าสิบนยาง มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น ข้าเอามาจากเมืองจีน” พ่อค้าพูด

ยุนบกยื่นเงินจำนวนห้าสิบนยางให้พ่อค้า ก่อนยื่นหยกรูปผีเสื้อให้จองฮยาง

“หยกอันเดิมนั้นเจ้าให้กับลูกบกตอนที่เขาจากเปียงยางไป ส่วนที่เจ้ามีอยู่ตอนนี้หมองแล้ว ข้าให้หยกชิ้นนี้กับเจ้าเก็บไว้แนบหัวใจของเจ้า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแสนรัก

“ขอบคุณค่ะช่างเขียน....” จองฮยางรู้สึกร้อนผะผ่าวที่ขอบตา นางตื้นตันจนพูดไม่ออกกับความรักความเอาใจใส่ที่ยุนบกมีต่อนางอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

ยุนบกจับมือของนางขึ้นมา เขาหงายฝ่ามือของนางก่อนเขียนข้อความลงไป

“ข้ารักเจ้า...ดอกไม้แสนงามของข้า” ดวงตาของเขาเปล่งประกายวิบวับ

จองฮยางก้มหน้า ไม่กล้าสบตาของเขา ดวงหน้างามแดงระเรื่อ นางพลิกฝ่ามือข้างที่มีรอยแผลเป็นของยุนบกขึ้นมา เช่นกัน นางเขียนอักษรบนฝ่ามือข้างนั้นว่า

“ข้าก็รักท่าน...ช่างเขียนที่รักของข้า...”

ทั้งสองสบตากันนิ่งนาน ซาบซึ้งดื่มด่ำกับความรู้สึกที่มีให้กัน จนกระทั่ง เสียงท้องของยุนบกร้องประท้วงว่าหิวแล้ว ทั้งสองหัวเราะก่อนเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก

***********

ภาพวาดที่สาม ข้าจะรอพบท่าน

ภายในร้านอาหาร ขณะที่ยุนบกกับจองฮยาง รับประทานอาหารกันอยู่นั้น ข้างๆ โต๊ะของพวกเขามีกลุ่มพ่อค้ากำลังพูดคุยกันอยู่

“พี่ชายของข้าพึ่งกลับมาจากฮันยางเมื่อวานนี้ เจ้าเดาว่า พี่ข้ามีข่าวหน้าตื่นตระหนกอะไรมาบอกกับข้า” ชายหนุ่มท่าทางขี้โรคคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ข้าจะไปรู้ได้ไงเล่า เจ้ามีอะไรก็รีบพูด ข้ายังจะต้องรีบไปหาเมียข้า ขืนไปสายมีหวังข้าคงถูกนางทุบตีแน่ๆ” ชายร่างใหญ่หัวใจปลาซิวเอ่ยอย่างขลาดกลัว

“เจ้ารู้ไหมว่า พระอัยยิกาจองซุนนะ สวรรคตแล้ว พระนางทรงบรรทมและไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย”

เขาพูดเสียงเบาๆ แต่ก็ไม่ได้เบามากพอที่จะทำให้ยุนบกกับจองฮยางไม่ได้ยิน

ทั้งสองเงยหน้ามองสบตากันทันด้วยความตื่นตะลึง ความรู้สึกที่ยากแก่การบรรยายเกิดขึ้น ทั้งสองวางเงินไว้บนโต๊ะก่อนลุกจากไปทันที
................................................

“ฮยางในที่สุดข้าก็เป็นอิสระเสียที ได้ยินไหมฮยางข้าเป็นอิสระอย่างแท้จริง วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ระหว่างเส้นทางขากลับไปยังหมู่บ้านซอรัก ยุนบกกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เขาตะโกนดัง ๆ จนหมู่นกข้างทางพากันแตกตื่นบินหนีอย่างตกใจ ร่างของเขาถลาไปมาดุจเด็กน้อย ก่อนถลาเข้ามากอดร่างงาม พร้อมทั้งหอมแก้มของหญิงคนรัก

“ช่างเขียน ปล่อยข้าก่อนสิคะ” จองฮยางหน้าแดง นางรู้สึกยินดีไม่แพ้กัน นางไม่เคยเห็นช่างเขียนของนางดีใจมากมายเช่นนี้มาก่อน นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา นึกไปถึงความเลวร้ายที่ยุนบกได้รับ ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ มาตลอด น้ำตาของนางพลันคลอหน่วยขึ้นมา

ยุนบกไม่ได้ปล่อยมือที่กอดเอวนางไว้ เขาจูบซับน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน

“ข้าทำให้เจ้าร้องไห้....ข้าขอโทษ”

“คิกคิก ช่างเขียนท่านนี่ช่างน่าตีเสียจริง ข้าดีใจต่างหากที่เห็นท่านมีความสุขเช่นนี้”

นางลูบใบหน้าเขาด้วยความรัก สบตาที่ฉายแววยินดีร่าเริงของเขา

“ต่อไปเราจะอยู่ด้วยกันที่นี่อย่างมีความสุขนะคะช่างเขียน”

“แน่นอน ข้าจะทำให้เจ้าเป็นสตรีที่มีความสุขที่สุดในโลก” เขาพูดด้วยประกายตาเคลิ้มฝัน

“ทุกวันนี้ข้าก็รู้สึกว่าข้าเป็นสตรีที่โชคดีที่สุดในโลก ที่มีช่างเขียนของข้าอยู่เคียงข้าง”

“ขอบคุณเจ้าเหลือเกินฮยาง ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ข้ามีวันนี้”

..................................

ยุนบกเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ สำหรับไปเก็บเกี่ยวข้าวโพดในไร่ของชินโจ วิถีชีวิตของชาวชนบทที่หมู่บ้านซอรักนั้น เป็นการดำเนินชีวิตแบบเกื้อกูลซึ่งกันและกัน ถ้าหากใครปลูกพืชหรือ เก็บเกี่ยวผลผลิต ผู้ชายในหมู่บ้านจะร่วมแรงร่วมใจกันทำ เมื่อเก็บเกี่ยวกันได้แล้ว ก็จะแบ่งปันผลผลิตให้กันอย่างทั่วถึง ส่วนพวกผู้หญิงจะจัดตั้งกลุ่มที่ร่วมกันทอผ้า ทำกิมจิ ทำกิจกรรมหลาย ๆ อย่างร่วมกัน วันเวลาเหล่านี้ ทำให้ทั้งยุนบกและจองฮยางต่างมีความสุข

“ท่านอย่าลืมข้าวปั้นที่ข้าทำไว้นะคะช่างเขียน ข้าทำไปเผื่อสหายของท่านด้วย” นางพูดพลาง มือของนางสาละวนกับการสวมหมวกให้กับยุนบก

“ข้าลืมข้าวปั้นของเจ้าไม่ได้หรอกนะฮยาง เช่นเดียวกับตัวเจ้า ใจเจ้าข้าลืมไม่ได้เช่นกัน” เขาส่งสายตาหวานให้นาง

“ว่าแต่วันนี้เจ้าจะต้องไปทำกิมจิ ข้าได้ข่าวว่าพวกผู้หญิงชอบนินทาสามีของพวกนาง เจ้านินทาข้าบ้างหรือเปล่า” ยุนบกถามยิ้ม ๆ

“ข้าไม่นินทาท่านหรอกค่ะ ท่านกลัวเหรอคะ” นางส่งสายตาล้อเลียนไปให้เขา

“อย่าให้ข้าได้ยินเชียวนะว่า เจ้านินทาข้า ไม่งั้นกลับมาคืนนี้ข้าจะทำโทษเจ้าอย่างสาสมทีเดียว” คำพูดที่มีความหมายลึกซึ้ง ทำให้จองฮยางหน้าร้อนวูบวาบ

“ไปได้แล้วค่ะ ช่างเขียน สายแล้วนะคะ ข้ายังต้องเตรียมตัวอีกหลายอย่าง”

“เสร็จงานแล้วข้าจะรีบกลับมาหาเจ้านะฮยาง” เขาหลิ่วตาให้นางก่อนเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี

จองฮยางมองดูร่างของคนรักจนลับสายตา หัวใจของนางยามนี้หวานยิ่งนัก ดวงตาของนางยามนี้เปล่งประกายงดงามยิ่งนัก รอยยิ้มของนางยามนี้ช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

..........................................

“ฮยาง สามีของเจ้าช่างเอาอกเอาใจเจ้าเหลือเกิน พวกข้าอยากให้สามีของข้าเป็นเช่นสามีของเจ้าบ้าง” มีโซเอ่ยขึ้นขณะที่นางกำลังหั่นหัวไซเท้าที่เตรียมไว้ทำกิมจิวันนี้

“เจ้ามีวิธีการเช่นใดหรือ ถึงทำให้สามีของเจ้ารักเจ้ามากมายขนาดนั้น หรือเพราะว่าเสียงคายากึมของเจ้า สามีเจ้าถึงได้หลงใหลเจ้านัก ข้าควรจะหัดเล่นข้ายากึมบ้างดีไหม” นันโซเอ่ยขึ้นบ้าง

จองฮยางก้มหน้าก้มตาล้างกะหล่ำปลีกับหัวไซเท้า นางซ่อนรอยยิ้มเอียงอาย ดวงหน้างามของนางยามนี้มีเม็ดเหงื่อผุดพราย แสงอาทิตย์ทอดตัวเข้ามายังหน้าต่าง สะท้อนเสี้ยวหน้าของนางให้งดงามราวภาพวาด

“ข้าว่านะ เพียงแค่ความงามของนาง ก็ทำให้สามีของนางไม่คิดจะมีหญิงอื่นหรอก” มุนอาพูดขึ้นบ้าง

นางรู้สึกว่า เกิดมานางก็พึ่งเคยพบเห็นหญิงงามเช่นจองฮยางครั้งแรก เมื่อหนึ่งปีก่อนพวกเขาสองสามีภรรยาย้ายเข้ามาอยู่ที่หมู่บ้านซอรัก แม้พวกเขาสองคนจะสร้างบ้านห่างออกไปจากบ้านของพวกนาง แต่เกือบทุกค่ำคืน พวกนางจะได้ยินเสียงคายากึมแว่วหวานดังอยู่ในความเงียบ ขับกล่อมให้พวกนางเข้าสู่นินทราอันแสนสุข ถ้าหากนางเป็นผู้ชาย และมีคนรักเช่นนี้ ชีวิตของนางคงไม่ปรารถนาสิ่งใดอีกแล้ว

“พวกเราผ่านอุปสรรคมาด้วยกันมากมาย กว่าจะได้มาอยู่ร่วมกันเช่นทุกวันนี้ อาจเป็นเพราะตรงนี้ก็ได้ ทำให้..ทำให้...เขารักข้า” จองฮยางพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย

“นี่พวกเจ้าเลิกแกล้งฮยางได้แล้ว รีบ ๆ ทำเร็วเข้า เดี๋ยวก็ทำไม่เสร็จหรอก” จีอุน ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเร่งพวกนางให้รีบลงมือทำกิมจิ

ขั้นตอนที่ช้าที่สุดสำหรับการทำกิมจิคือ การหั่นกระหล่ำปลีกับหัวไซเท้า เมื่อพวกนางหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เสร็จจึงจะนำมาหมักกับเกลือ จากนั้นพวกนางจะต้องต้มปลาหมักแล้วทิ้งไว้จนเย็นก่อนผสมพริกแดงสับ กระเทียม มินาริ ใบมัสตาดและสาหร่ายทะเลลงไป แล้วนำหัวไซเท้ากับกระหล่ำปลีซอยที่หมักเกลือไว้แล้วใส่ลงไปในไหพร้อมเทน้ำต้มปลาหมักที่ปรุงรสชาติให้พอดีลงไป ก่อนนำไปฝังดินไว้ การทำกิมจิแบบที่พวกนางทำนั้นเรียกว่า ชอทกุกจิ ซึ่งเป็นที่นิยมทำกันอย่างแพร่หลายในสมัยราชวงค์โชซอน

....................................

ยุนบก มองดูร่างงามที่นั่งเล่นคายากึมให้เขาฟังใต้ต้นปังแดง ทิวเขาเบื้องหลังนางละลานตาไปด้วยหลากหลายสีสันของฤดูไปไม้ร่วง ครึ่งปีหลังจากที่พระอัยยิกาสวรรคต เขาไม่เคยมีคืนไหนที่ต้องสะดุ้งตื่นตอนดึก ๆ ไม่เคยมีคืนไหนที่ต้องคอยหวาดผวา ไม่ต้องฝันร้ายอย่างที่เคยเป็นมา เขาไม่เคยรู้สึกจิตใจปลอดโปร่งเช่นนี้มาก่อน เขากางภาพคู่รักใต้แสงจันทร์บทใหม่ที่เคยวาดไว้ตอนอยู่ฮันยาง ภาพวาดที่เขาจะพับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อที่จองฮยางเย็บให้เขาเป็นพิเศษแนบไว้ข้างหัวใจของเขา เขาไม่ได้ลงนามเช่นเคย แต่เขาวาดรูปดอกโบตั๋นที่มีผีเสื้อตัวน้อยคลอเคลียอยู่ เขารจนากลอนแสนไพเราะไว้บนภาพวาดของเขา

ในราตรีท่ามจันทร์ฉาย
เปล่งประกายรักนิรันดร์
อิงแอบสองร่างฝัน
ใจภักดิ์มั่นบุปผางาม

เสียงกุบกับกุบกับแว่วมาแต่ไกล เงาร่างโดดเดี่ยวบนหลังม้าเคลื่อนที่เข้ามายังบ้านของพวกเขา ก่อนร่างของชายหนุ่มงามสง่าคนหนึ่งจะโดดลงจากหลังม้า เขาถอดหมวกที่สวมออก เขาวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เขาพลันตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ท่านแม่ อาจารย์ ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน”

จองฮยาง ผุดลุกขึ้นอย่างลืมตัว ยุนบกรีบเก็บภาพ ก่อนวิ่งออกไปยังที่จองฮยางยืนอยู่ ยุมบกกอดมารดาด้วยความรักความคิดถึง นานแล้วหลังจากจากกันที่ฮันยางเขายังไม่มีโอกาสได้มาเยี่ยมท่านแม่และอาจารย์ของเขาเลย

“ไม่เจอเจ้าปีครึ่ง เจ้าโตขึ้นมากลูกบก” จองฮยางลูบใบหน้าบุตรชายด้วยความรัก

ยุมบกส่งยิ้มให้อาจารย์ของเขาก่อนระล่ำระลักพูด

“อาจารย์ พระราชามีราชโองการให้ท่านกลับไปเป็นช่างเขียนส่วนพระองค์ ข้าเป็นคนอัญเชิญราชโองการนี้ พรุ่งนี้พวกท่านทั้งสองต้องกลับฮันยางพร้อมกับข้า”

ยุนบกตกตะลึง เขานิ่งไปนาน ก่อนทอดสายตามองดูจองฮยาง

“ไม่ว่าท่านจะไปที่ใด ข้าจะตามท่านไปค่ะช่างเขียน” สายตาของนางบอกเขาเช่นนั้น

........................................

สองปีหลังจากสิ้นรัชกาลของพระเจ้าจองโจ ณ เทือกเขาซอรัก

เกล็ดหิมะโปรยปราย พร่างพรมจนเทือกเขาซอรัก ขาวสล้าง หมู่บ้านซอรัก ยังคงไม่ต่างจากอดีตมากนัก นอกจากมีจำนวนหลังคาเรือนเพิ่มขึ้น บ้านหลังน้อยที่แยกตัวออกจากหมู่บ้านซอรักไม่ไกลนัก มีต้นปังแดงที่ทิ้งใบจนร่วงโกร๋นเหลือเพียงลำต้นสีน้ำตาลตระหง่านท้าลมหนาว หิมะเกาะพราวตามกิ่งก้านคาคบ

ริมระเบียงของบ้าน สองร่างชราภาพอิงแอบแนบชิดหาไออุ่น ยุนบกกอดร่างบอบบางของหญิงคนรักไว้อย่างทะนุถนอม กาลเวลาได้พัดพาความเยาว์วัยไปเสียสิ้นจากใบหน้าที่เคยเปล่งปลั่งงดงามในอดีต บัดนี้ต่างมีริ้วรอยของกาลเวลาฝากเอาไว้ หากมีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปสำหรับคนทั้งสอง คือหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ดวงตาที่เคยสดใส ยามนี้แม้ฝ้าฟางไปบ้าง ทว่าเมื่อทอดมองสบกันความรู้สึกที่อยู่ภายในยังคงฉายภาษารักออกมาโดยไม่ต้องอาศัยคำพูด

หลังจากที่ยุนบกย่างเข้าสู่วัยหกสิบปีเขาได้ขอพระราชทานอนุญาต ปลดเกษียณตัวเองออกมาจากตำแหน่งช่างเขียนประจำพระองค์ เขาขอมาใช้ชีวิตบั้นปลายอันเงียบสงบที่นี่กับจองฮยาง พระองค์ทรงอนุญาต แต่มีข้อแม้ว่าทุกปีเขาจะต้องส่งภาพวาดของเฮวอนมาให้พระองค์หนึ่งใบ

ยุมบกนั้นค่อนข้างไม่เห็นด้วย เขาเป็นห่วงทั้งท่านแม่และอาจารย์ที่ย่างเข้าสู่วัยชรา เขาปรารถนาจะดูแลคนทั้งสอง แต่ติดที่เขาไม่สามารถจะละทิ้งครอบครัวมายังซอรักได้ ยุนบกบอกให้ยุมบกไม่ต้องกังวลกับเรื่องของพวกเขาสองคน พวกเขาจะส่งจดหมายไปหายุมบกทุกเดือนเพื่อที่ไม่ให้เขาต้องเป็นกังวล

“ช่างเขียน...นานแล้วที่ข้าไม่ได้ดีดคายากึมให้ท่านฟัง” เสียงอ่อนแรงหากไพเราะดังขึ้น

“ถึงข้าจะไม่ได้ฟังเสียงคายากึมของเจ้า แต่หัวใจของข้าไม่เคยลืมเสียงไพเราะนั้น ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงคายากึมของเจ้า ข้าก็ไม่อาจที่จะลืมเลือนไปได้”

ยุนบกรู้สึกดวงตาร้อนผะผ่าว รับรู้ถึงพลังชีวิตอันแสนอ่อนแรงของสตรีในอ้อมกอด

“ถ้าหากว่า การเดินทางของข้าสิ้นสุดลง เรายังจะได้พบกันไหมคะช่างเขียน” จองฮยางถามอย่างกังวล รู้สึกรวดร้าวอยู่ภายใน

ยุมบกประคองดวงหน้านางขึ้นมา เขาพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะรินไหลลงมาให้กลับเข้าไปข้างในจนสุดความสามารถ เขาจูบเปลือกตาของนางเบา ๆ ก่อนดึงร่างบอบบางเข้ามากอดไว้ ก่อนกระซิบริมหูของนาง

“ข้าเชื่อว่า พวกเราจะต้องได้เจอกัน ฮยางที่รักของข้า”

“ข้าจะรอวันที่ได้พบกับท่านค่ะ ช่างเขียน........”

นี่คือประโยคสุดท้ายของนาง นางหลับตาลงในอ้อมกอดอันอบอุ่นของยุนบก ใบหน้าชราภาพประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆอย่างเป็นสุข ลมหายใจของนาง วิญญาณของนางได้จากยุนบกไปแล้ว

..................................

นับจากวันที่จองฮยางเสียชีวิต ไม่มีใครได้เห็นภาพวาดของเฮวอนอีกเลย เขาหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

ยุมบกได้ส่งคนออกตระเวนหาอาจารย์ของเขา แต่ก็ไร้ข่าวคราว บ้านหลังน้อยที่ซอรักเวิ้งว้างว่างเปล่า มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่ง กับหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่ง ทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้าเท่านั้น

*******************

ภาพวาดสุดท้าย ตำนานรักของสองเรา

ปี 2553 กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้

ยองวอน(นิรันดร) มองดูหมู่ตึกสูงเสียดฟ้า มองดูการเจริญเติบโตของย่านธุรกิจในกรุงโซล มองดูนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เธอเกิดที่นี่ จนกระทั่งอายุได้สามขวบ เธอได้ย้ายไปอยู่อเมริกาอย่างถาวรกับครอบครัว

เป็นครั้งแรกที่เธอได้กลับมายังแผ่นดินเกิด กรุงโซลหรือเมืองฮันยางในอดีต เมืองที่อยู่ในหัวใจของเธอ เธอมาที่นี่เพื่อตามหาความฝันจากในหนังสือเล่มหนึ่ง มาเพื่อฟังเสียงคายากึมแสนไพเราะ เสียงคายากึมที่ได้ฟังครั้งแรก ทำให้หัวใจของเธอเกิดระลอกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อสองสัปดาห์ก่อน เพื่อนของเธอได้ส่งยูทูปมินิคอนเสิร์ตของศิลปินสาวนาม ซารัง(ความรัก) ศิลปินผู้เล่นคากายึมขั้นเทพ หญิงสาวผู้โด่งดังที่สุดในเกาหลีขณะนี้

เธอยังจำความรู้สึกครั้งแรกที่ได้ฟังเสียงไพเราะบรรเลงมาจากหญิงสาว เป็นเสียงที่สะกดหัวใจของเธอ สะกดจิตวิญญาณของเธอให้นิ่งตะลึง และโชคดีเหลือเกินที่วันนี้ เธอจะได้มาฟังเสียงที่ไพเราะที่สุด

ซารังได้จัดงานคอนเสิร์ตขึ้นอีกครั้งที่กรุงโซล เย็นนี้เวลาหนึ่งทุ่มตรง งานคอนเสิร์ตจะเริ่มขึ้น

...........................................................

เสียงปรบมือดังสนั่น ก่อนที่ร่างของหญิงสาวในชุดเกาหลีโบราณจะเดินชดช้อยออกมา พร้อมกับคายากึมในอ้อมกอดของเธอ

ชอกอรีสีเหลือง..ซีมาสีชมพูเข้ม ผมที่เกล้าไว้รอบศีรษะ..มีโบว์สีแดงผูกไว้ ทำให้ยองวอนตะลึง เธอช่างงดงามนัก งดงามจนไม่อาจพรรณนา ชุดที่เธอใส่ช่างเหมืองกับหญิงสาวที่อยู่บนชิงช้าในภาพวาดของเฮวอนไม่มีผิด

“ชิงช้าแกว่งไกวสุดฟ้า เหลียวมองไปมาไม่เห็นเงา ชายเสื้อพลิ้วไหวตามสายลม เฝ้าชมงดงามลานตา”

“ภูษาสะบัดลายลอยลิ่วปลิวว่อนร่อนเวหาพาตื่นใจ”

“ราวกับวันวานที่ลางเลือนเหมือนฝันที่ไกลสุดเอื้อม”

ฮอลล์ตกอยู่ในความเงียบเมื่อสิ้นเสียงปรบมือ เสียงไพเราะอ่อนหวานของคายากึม ขับกล่อมผู้คนให้เคลิบเคลิ้ม ยองวอนนั่งอยู่แถวหน้าสุด และนั่งอยู่ตรงหน้าของซารังพอดี

สายตาของทั้งคู่สบกัน นาทีนั้นหัวใจสองดวงพลันเกิดระรอกวูบไหว

“รบกวนเจ้าดีดเพลงให้ข้าฟังอีกสักเพลงได้ไหม”

“เงินห้านยางนี้คือสมบัติทั้งหมดของข้า”

หลังจากที่ซารังบรรเลงเพลงจบ เสียงปรบมือหาได้เข้าสู่โสตประสาทของทั้งสองไม่ จนกระทั่งม่านบนเพดานของเวทีได้เลื่อนลงมาช้า ๆ ปิดบังสายตาของคนทั้งคู่เอาไว้ ไฟในฮฮลล์หรี่ลง ไม่ถึงห้านาที ม่านได้เลื่อนกลับไปสู่ตำแหน่งเดิม ซารังในชุดชอกอรีสีชมพู และซีมาสีเทาอ่อนนั่งลงยังตำแหน่งเดิม เธอกรีดนิ้วไปบนสายคายากึม

ภาพวาดของเฮวอนได้หวนกลับมาอยู่ในความทรงจำของยองวอนอีกครั้ง

“ข้าอยากให้เจ้ามาอยู่ในภาพวาดของข้า”

“แล้วต้องทำยังไงบ้างถึงจะอยู่ในภาพได้คะ”

“ขอดูทุกส่วนของเจ้าที่ไร้อาภรณ์ปกปิด ทั้งหัวใจของเจ้า นิสัยของเจ้า ความชอบพอ รวมไปถึงสิ่งที่อยู่ภายใต้เสียงเพลงของเจ้าด้วย”

“นี่แปลว่าข้าได้ไปสถิตย์อยู่ในภาพวาดของเจ้าแล้วใช่ไหม แสดงว่าขอเพียงเจ้าผ่านการคัดเลือก ชาตินี้ข้าจะได้อยู่ในหัวใจของเจ้าตลอดไปหรือเปล่า”

“คงไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธสาวงามเช่นเจ้าได้ ที่สำคัญคงไม่มีผู้ชายคนไหนทำร้ายจิตใจเจ้าได้ลงคอ”

ยองวอนดึงความคิดกลับมาสู่ปัจจุบัน เธอมองดูชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวเดินออกมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ซารัง ทั้งคู่กำลังมอบเพลงพิเศษให้กับผู้เข้าชมคอนเสิร์ตครั้งนี้ ซารังเล่นคายากึมคลอไปกับการขับร้องเนื้อเพลงอันแสนหวานปนเศร้าของชายผู้นั้น

สายตาของใครคนหนึ่งยังคงจับจ้องมาที่เธอ สายตาที่ทำให้หัวใจของซารังสั่นสะท้านอยู่ภายใน

…Line of sight…

เจ้าคือดอกไม้ที่ผลิบาน ผลิบานอย่างงดงามบนปลายนิ้วของข้า
เจ้าคือดอกไม้ที่ผลิบาน ผลิบานอย่างงดงามบนปลายนิ้วของข้า
เจ้าแย้มยิ้มดุจดังดอกไม้ที่สวยงาม
กลัวว่าจะพลัดหลงกับเจ้าทำให้ข้าต้องหันกลับไปมอง
สายตาของเจ้ากลายเป็นจุดหมายของข้า และนำพาข้าไปหาเจ้า
ในยามที่ข้าเดินเข้าไป ใกล้มากขึ้นและใกล้มากขึ้น ข้าไม่อาจข่มใจที่เต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง
เพราะเจ้าคือลมอันแรงกล้าที่พัดผ่านเข้ามาในใจของข้า หัวใจของข้าจึงไม่อาจนิ่งสงบลงได้
ข้ารู้ว่าความรักของข้ามันดูเหลวไหลไร้เหตุผล ข้ายังคงรักเจ้าแม้รู้ว่าเจ้าต้องจากข้าไป
ข้าอยากอยู่กับเจ้า ข้าหวังให้เจ้าเป็นฝันของข้า
เจ้าคือคนรักที่สูงค่าที่สุด ที่ข้าไม่สามารถอยู่เคียงคู่ ทั้งหมดที่ข้าสามารถทำได้คือเพียงแค่มอง
แม้การคิดถึงเจ้าจะทำให้น้ำตาข้าต้องเอ่อล้น ข้าก็ยังคงต้องการอยู่ในสายตาเจ้า
พระเจ้าจะรู้หรือไม่ ข้าไม่อาจซ่อนความรู้สึกที่อยู่ลึกในใจข้า
ข้ายังคงโหยหาเจ้า
ข้าคิดถึงเจ้า แต่เจ้าจะรู้ไหม
ข้ารู้ว่าความรักของข้ามันดูเหลวไหลไร้เหตุผล ข้ายังคงรักเจ้าแม้รู้ว่าเจ้าต้องจากข้าไป
ข้ารู้ว่าความรักของข้ามันดูเหลวไหลไร้เหตุผล ข้ายังคงรักเจ้าแม้รู้ว่าเจ้าต้องจากข้าไป
เจ้าคือคนรักที่สูงค่าที่สุด ที่ข้าไม่สามารถอยู่เคียงคู่
ทั้งหมดที่ข้าสามารถทำได้คือเพียงแค่มอง
แม้การคิดถึงเจ้าจะทำให้น้ำตาข้าต้องเอ่อล้น ข้าก็ยังคงต้องการอยู่ในสายตาเจ้า**

...........................................................

ทั้งหมดรับฟังจนกระทั่งเพลงสุดท้ายจบลง ทุกคนต่างพากันปรบมือ

ยองวอนมอบช่อดอกกุหลาบสีขาวให้กับซารังริมเวที พร้อมกับยัดกระดาษแผ่นน้อยเข้าไปในมือของหล่อน

คนทั้งสองสบตากันอีกครั้ง เพียงแค่แวบเดียว แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ทั้งสองรู้สึกว่า แสนคุ้นเคยอีกฝ่ายเหลือเกิน
...........................................................

ซารังอ่านข้อความในกระดาษใบน้อย หลังจากที่เธอเตรียมตัวจะกลับที่พัก วันนี้เธอปฏิเสธอย่างนุ่มนวลกับผู้จัดการส่วนตัวที่จะพาเธอไปส่ง เธอบอกกับเขาเพียงว่า เธอมีธุระสำคัญที่จะต้องไปทำ และจะไม่ทำให้ตกเป็นข่าว

“รอคุณอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ ๆนี้ นะคะ รอจนกว่าคุณจะมา นี่เบอร์ติดต่อของฉันค่ะ................”

โดยปกติแล้วซารังจะไม่มีวันไปพบกับแฟนคลับของเธอที่นัดหมายแบบนี้เด็ดขาด แต่กับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ซอยผมสั้น ใบหน้าคมคายน่ารัก และมีดวงตาที่พูดได้ ทำให้เธอไม่อาจจะปฏิเสธคำเชิญนี้ได้

..................................................

ยองวอนรีบลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นร่างในเสื้อฮู้ดเดินก้มหน้าก้มตามาทางนี้ เพียงแค่เห็นเธอก็บอกได้ทันทีว่า หล่อนคือ ซารัง

“ดีใจที่คุณมา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ใบหน้าคมคายฉายรอยยิ้ม ทำให้ซารังรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา

“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ฉันเดินทางมาจากอเมริกาเพื่อมาดูงานคอนเสิร์ตของคุณ คุณเล่นคายากึมไพเราะมาก ” น้ำเสียงตื่นเต้นนั้น ทำให้คนฟังหัวเราะออกมา

“ขอบคุณนะคะ ที่ชม”

ขณะพูดสายตาของยองวอนไม่เคยเบนออกจากดวงหน้างดงามของซารังเลย สายตาเช่นนี้ทำให้ซารังรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”

“พอดีมีของจะมอบให้คุณค่ะ ว่าแต่คุณ...”

“จริง ๆ ฉันมีชื่อจริงว่า ซอนฮวา(ดอกไม้อันงดงาม)” ซารังหรือซอนฮวาพูดยิ้ม ๆ

“คุณละคะ ชื่ออะไร”

ยองวอน ยิ้มอย่างกระดาก ก่อนพูดเบา ๆว่า

“ชื่อของฉันคงจะแปลกจากคนเกาหลีทั่วไป คุณอาจจะหัวเราะเมื่อได้ยินก็ได้ค่ะ ฉันชื่อ นาบียองวอน(ผีเสื้อนิรันดร)”

“อืมม์ แปลกจริง ๆค่ะ” ซารังพูดและพยายามซ่อนรอยยิ้ม

“มีอีกเรื่องที่อยากจะลองชวนคุณ..คุณสนใจไปดูทิวทัศน์ที่ซอรักไหมคะ ที่นั่น มีตำนานรักของเฮวอน นักวาดภาพผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในอดีต..เขาเป็นบรรพบุรุษของฉันเองค่ะ”

ยองวอนชวน บางอย่างในความรู้สึกดลใจให้เธอพูดออกไปเช่นนั้น

ซารัง นิ่งไปนิดหนึ่ง เธอหยุดคิด ก่อนตอบ

“ตกลงค่ะ แต่คงต้องเป็นอาทิตย์หน้าที่ฉันจะว่าง อาทิตย์นี้ฉันติดงานคอนเสิร์ต คุณยังจะอยู่ที่โซลหรือเปล่าคะ”

“จริง ๆ มีกำหนดกลับเสาร์นี้ แต่คงจะเลื่อนตั๋ว ฉันจะรอไปซอรักพร้อมกับคุณค่ะ”

ทำไมนะทุกคำพูดของยองวอน มักทำให้หัวใจของเธอเกิดระลอกอยู่ภายใน ทำไมนะเธอจึงไม่สามารถปฏิเสธคำชวนของยองวอนได้ มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

“ฉันมีหนังสือเล่มหนึ่งอยากมอบให้คุณ เป็นหนังสือที่มีความสำคัญมาก เป็นหนังสือที่อยู่ในหัวใจของฉันมาตั้งแต่เด็ก เป็นหนังสือที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของฉัน”

“ในเมื่อหนังสือเล่มนี้สำคัญกับคุณมาก ทำไมคุณถึงมอบให้ฉันคะ” ซารังถาม ดวงตางามฉายแววสงสัย

“ไม่รู้จะอธิบายให้คุณเข้าใจได้ยังคะ เป็นความรู้สึกอยู่ภายในที่บอกว่า หนังสือเล่มนี้คู่ควรที่จะมอบให้กับคุณ”

ซารังรับฟังด้วยหัวใจสั่นสะท้าน กับคนที่พึ่งรู้จักตรงหน้า คำพูดอันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายถ่ายทอดเข้าสู่หัวใจอันละเอียดอ่อนของเธอ

ยองวอนใช้มือขวาหยิบหนังสืออกมาจากเป้อย่างทะนุถนอม ก่อนยื่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า

สายตาของซารังหยุดตรงหน้าปกหนังสือ “ตำนานรักของสองเรา” ก่อนไล้สายตาไปยังรอยแผลบนหลังมือของอีกฝ่าย

“ขอโทษนะคะ มือคุณไปโดนอะไรมา”

“เปล่าค่ะ มันเป็นปานที่มีมาแต่กำเนิด”

“อืมม์ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ซารังหยิบหนังสือมาจากมือของอีกฝ่าย เธอกอดมันไว้อย่างอ่อนโยน

“ไว้ยังไงเราเจอกันอาทิตย์หน้านะคะ ฉันคงต้องกลับแล้วค่ะ” เธอพูดออกไป แม้ว่าลึก ๆ แล้วเธอรู้สึกมีความสุขที่ได้พูดคุยกับยองวอน

“ค่ะแล้วเจอกัน”

.......................................................

เทือกเขาซอรัก วันนี้มีผู้คนพากันมาท่องเที่ยวมากมาย เพราะเป็นช่วงฤดูไปไม้ร่วง บนเทือกเขาแต่งแต้มไปด้วยหลาย ๆ เฉดสีของต้นไม้นานาพันธุ์ ช่างงดงามประหนึ่งภาพวาด

ยองวอนและซารัง แยกตัวออกมาจากกรุ๊ปทัวร์ พวกเขาเดินไปยังบ้านโบราณหลังน้อย แต่กลับใหม่เอี่ยม เนื่องจากผ่านการปรับปรุงมานับครั้งไม่ถ้วน หน้าบ้านมีแผ่นหินอ่อนสลักข้อความว่า บ้านเฮวอน นักวาดอัจฉริยะแห่งราชวงศ์โชซอน

บ้านหลังนี้เป็นสถานที่อีกแห่ง ที่นักท่องเที่ยวนิยมกันมาถ่ายรูป บ้านที่มีตำนานรักซาบซึ้งใจ บ้านมีเพียงยองวอนและซารังรับรู้เรื่องราวทั้งหมดของเฮวอน จากหนังสือรวมภาพวาดและอัตชีวประวัติของเฮวอน หนังสือเล่มเดียวในโลกที่ไม่ถูกบันทึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์ของเกาหลี

ทั้งสองรู้สึกคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้นัก ยองวอนใช้ปลายนิ้วลูบไล้แผ่วเบาตรงระเบียงของบ้านอย่างอ่อนโยน เธอนั่งลง ก่อนเหม่อมองต้นปังขนาดใหญ่ที่สะพรั่งไปด้วยใบสีแดงยืนต้นตระหง่านไม่ไกลนัก นึกไปถึงภาพวาดของเฮวอน เขาวาดรูปจองฮยางขณะเล่นคายากึมให้เขาฟังใต้ต้นไม้ต้นนี้ เสียงคายากึมคล้ายดังแว่วเข้ามาในจิตสำนึก

“ช่างเขียนคะ............”

“คุณคะ....” เสียงของซารังปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ” ซารังถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหม่อลอย

“กำลังคิดถึงเสียงคายากึมของจองฮยางค่ะ ฉันคิดว่าคุณคงเล่นได้ไพเราะไม่แพ้เธอ”

“ฮวา...” เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อของซารังเช่นนี้ น้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับสายตาทอดมองเธอด้วยความหมายลึกซึ้ง

“ให้คุณค่ะ”

หยกประดับรูปผีเสื้องดงามวางอยู่บนฝ่ามือของซารัง

“ฉันออกแบบเอง ตั้งใจจะเอามาให้คุณที่โซล ตั้งใจมาฟังคุณเล่นคายากึม และตั้งใจมาที่ซอรัก”

ซารังรู้สึกลำคอตีบตันจนพูดไม่ออก ทำไมนะทำไม ความรู้สึกมากมายที่เธอไม่อาจอธิบายได้ในเวลานี้ จึงถาโถมเข้ามาจนขอบตาของเธอร้อนผะผ่าว ปรารถนาจะร้องไห้สักครั้งด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ ปรารถนาจะโอบกอดร่างของคนที่เธอพึ่งรู้จักไม่นานในนาทีนี้

ผีเสื้อตัวนี้ทำให้อดนึกไปถึงตอนที่ยุนบกพบกับจองฮยางที่ร้านผ้าในวันนั้นไม่ได้

ยองวอนท่องคำพูดที่จำได้ขึ้นใจจากหนังสือตำนานรักของสองเรา

“ข้าได้กลิ่นหอมโชยมาที่แท้ก็คือเจ้า”

“ธรรมชาติของแมลงย่อมจะตามกลิ่นของดอกไม้” ซารังพูดโต้ตอบออกไป

“ถ้าเป็นไม้งามจริง ย่อมเป็นธรรมดาที่จะตามภมร”

“แต่ไม่ใช่ว่าใครจะมาดอมดมได้นะ”

“ดอกไม้ที่ไหนจะหน่ายแมลงไม่มีหรอก ดอกไม้ที่มีหนามมากไป มันจะเป็นพิษมากกว่าความงามนะ”

ทั้งสองยิ้มให้กัน สายตาคู่หนึ่งประสานกันกำลังถ่ายทอดความรู้สึกที่ยากแก่การอธิบายให้กัน มันเป็นความรู้สึกที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องเริ่มเรียนรู้ ไม่จำเป็นต้องไปค้นหาความหมาย เป็นความรู้สึกที่คล้ายดั่งมีมาก่อนที่จะพบกันเสียอีก ความรู้สึกที่ราวกับผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน จวบจนพวกเขาได้มาพบกันอีกครั้ง ความรู้สึกเช่นนี้ เรียกว่า ความรัก

เวลาคล้ายหยุดเคลื่อนไหว นาน...กว่ายองวอนจะเอ่ยขึ้น

“ฮวา...คุณคิดว่าพวกเขาสองคนได้พบกันหรือยัง”

“ฉันคิดว่าบางทีพวกเขาคงได้พบกันแล้ว ความรู้สึกของฉันบอกกับฉันแบบนี้ว่า พวกเขาได้พบกันแล้วจริง ๆ ”

ทั้งสองต่างยิ้มให้กันและกัน เสียงไกด์และคณะลูกทัวร์ดังอยู่ไม่ไกลนัก พวกเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม หากมืออบอุ่นคู่หนึ่งได้กุมกันและกันไว้อย่างแนบแน่น


“ถ้าหากว่า การเดินทางของข้าสิ้นสุดลง เรายังจะได้พบกันไหมคะช่างเขียน”

“ข้าเชื่อว่า พวกเราจะต้องได้เจอกัน ฮยางที่รักของข้า”

“ข้าจะรอวันที่ได้พบกับท่านค่ะ ช่างเขียน........”

(จบเรื่องตำนานรักของสองเรา)

* เป็นประโยคที่นำมาจาก ท้ายเรื่องของคุณOG เพื่อให้เข้ากับการขึ้นต้นเรื่องภาพวาดที่ 1 คู่รักใต้แสงจันทร์บทใหม่

** ขอบคุณพี่กบน้อยมากเลยค่ะ ที่มาแปะเนื้อเพลงแปลไว้ในกระทู้เม้นท์แหลก1 รักกำลังตามหาเนื้อเพลงนี้อยู่ ชอบมากเลยค่ะ ฟังกี่รอบกี่รอบก็ไม่เบื่อค่ะ ซึ้งเศร้าดีค่ะ

เพลงซึ้ง ๆ ซิมยุนบก
//www.youtube.com/watch?v=Jy0UYmUlz9U&feature=related

พี่เติมคะ รักก็อยากไปค่ะ แต่รักติดงานกฐินสองงานเลย ที่รักต้องไปช่วยพี่ ๆ นะคะวันที่ 25-28 ตค รักติดงานกฐินที่เชียงของ เชียงรายค่ะ
วันที่ 30-31 ตค ต้องไปช่วยงานกฐินที่วัดปันเสา เชียงใหม่ ค่ะ
กลุ่มพี่ ๆที่รักรู้จักเขาเป็นเจ้าภาพกฐินทั้งสองงาน มาจากกทม รักก็เลยไม่ว่างนะคะ

ถ้าอนาคตมีโอกาสพวกเราคงได้เจอกันนะคะ

พี่ไหมคะ ฟังแล้ว อดยิ้มไม่ได้ค่ะ ตลกดี รักเคยฟังเพลง ปอบ พี่ๆ เคยฟังกันไหมรักหัวเราะก๊ากเลยละคะ

ลองฟังดูนะคะ

เพลงปอบ

//www.youtube.com/watch?v=gzQESPMCulA

หากมีวาสนาต่อกัน.เราคงได้เจอซักวันเนอะ..
..เจ้ารัก..

เรื่องยอดเยี่ยมมากค่ะเจ้ารัก เรื่องนี้ทำให้คนหลายคนเกิดแรงบันดาลใจจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยจะเกิดงานเขียนต่อเนื่องกันไปเป็นสิบๆ รูปแบบ

++เติม++

Emailได้รับแล้วนะคะเด๋วใกล้วันจะจัดการให้นะคะ

หวัดดีเช้าวันจันทร์ ขอให้มีความสุขและสนุกกับการทำงานกันนะ

ยิ้มนิดจิตแจ่มใส^^

แวะมาส่งยิ้ม แวะมาทักทายค่ะ

พี่เติม ถ้ามีวาสนาเราคงได้เจอกันค่ะ ^___^

พี่วอนวอน ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รักรักมาก ๆ เลยละคะ รักเซฟเรื่องที่พี่แปล ไปปรินส์แล้วเข้าเล่มหุ้มปกอย่างดี ไว้อ่านค่ะ รักเป็นเอามาก ๆจริง ๆค่ะ รักชะแวบ ๆ ไปอ่านในเว็บสองมูน ชีวิตจริงๆ จองฮยางกับยุนบก(รักจำชื่อเขาไม่ได้นะคะ) เขาเป็นแฟนกันเหรอคะเนี่ย...(ถ้าเป็นจริงจะดีใจมากๆๆๆ)

พี่is ขอให้มีความสุขกับงานเช่นกันค่ะ ท้องรักชักประท้วงแล้ว คงต้องหาอะไรทานก่อนเจ้าค่ะ อิอิ

คิดถึงทุก ๆท่านเลยนะคะ
ขออนุญาตเอาเรื่องที่รักเขียนไปแปะที่บ้านรวมงานของรักเจ้าค่ะ

สวัสดีขอรับ ท่านเจ้ารัก

ขอบคุณสำหรับตำนานรักดีๆซึ้งๆขอรับ เขียนได้ยอดเยี่ยมมากขอรับ

ท่านเข้าใจตัดภาพในอดีตกลับมายังปัจจุบัน ผมว่าเป็นจุดที่น่าสนใจอย่างยิ่งขอรับ ทำให้ผู้อ่านอารมณ์ไม่สะดุดจากความเศร้าที่คนรักทั้งสองต้องแยกจากกันเพราะจองฮยางมาตายจาก

ผู้อ่านสามารถสานต่ออารมณ์รัก และความรักที่ไม่มีวันตายของยุนบก และจองฮยางในมุมมองปัจจุบัน ผู้อ่านจึงอิ่มเอมกับความรักของทั้งสองได้อย่างต่อเนื่อง

ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้ท่านสานต่อความรักของยองวอน และซารังขอรับ จะได้เป็นตำนานรักอีกเรื่องที่ผู้อ่านจะจดจำไว้ขอรับ

ขอบคุณครับ

//www.youtube.com/watch?v=4tu0n9ZrJpQ&feature=related


อาจจะมีใครสักคนรออยู่ที่ปลายฟ้า




^^" แต่ฟ้าออกจะกว้างนะเมื่อไหร่เราจะไปถึงหละเนี่ย

สวัสดีค่ะคุณซินยุนบกน้อย

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ส่วนภาพต่อปัจจุบัน สงสัยคงต้องให้นักเขียน ท่านอื่น ๆ เขียนต่อค่ะ รักนึกไม่ออกแล้วค่ะ^__^

พี่ไหมคะ ขอบคุณกับเพลงเพราะ ๆ ค่ะ

เอากลอนหวานมาฝากค่ะ^__^

ฟากฟ้านี้มีฝันรอบรรจบ
เพื่อมาพบผ่านกลอนอันอ่อนไหว
แม้นต่างฟ้ามากั้นสองเราไกล
เพียงทำได้เขียนกลอนวอนบอกนาง

ความคิดถึงตรึงจิตจนชิดแนบ
ฝากอิงแอบแสงจันทร์อันกระจ่าง
เฝ้าโล้มไล้ใจอรมิละวาง
อยู่เคียงข้างทุกคราในราตรี

หยดน้ำค้างกลางไพรไหลย้อมพกฤษ์
ทอดซึมลึกสู่ดินเช่นคืนนี้
จงเป็นดั่งหยาดเย็นโลมฤดี
ให้นวลพี่หมายหมองที่ครองใจ

เสียงหรีดหริ่งเรไรไขขับขาน
บุปผาบานคลี่ดอกชูไสว
ละมุนฉมยามดอมมากเพียงใด
ฝากภาพไปให้เจ้าเฝ้าติดตาม

หลับตาเถิดที่รักนาทีนี้
น้อมฤดีกับภาพอันหวานหวาม
จากฟ้านี้ถึงฟ้าโน้นให้นงราม
ซับความงามกล่อมน้องก่อนนิทรา

ขอสายลมเป็นแพรแผ่ไออุ่น
ให้เจ้าหนุนหรือห่มแทนห่วงหา
แนบชิดไว้ไม่ห่างยามนิทรา
แทนอ้อมกอดภาดาผู้อยู่ไกล

//www.youtube.com/watch?v=R7ip-IR1Tug


อยากมีใครสักคนให้กอด
(จริงๆนะ)

ขอบคุณเจ้ารักสำหรับกลอนแสนหวาน


^__________^

และแล้ววาสนาของสองเราก็จะได้เจอกัน
รักเจ้า..อุ๊ย..มะช่ายยยยยย..เจ้ารัก..พี่เติมไปเชียงใหม่วันอาทิตย์ที่ 17 ต.ค.นี้ค่ะ ตั้งใจว่าจะให้เจ้า..เจ้าเมืองเชียงใหม่เลี้ยงข้าวซักมื้อค่ะ...
หลังจากรับประทานอาหารที่เจ้าเมืองเชียงใหม่ให้การต้อนรับแล้ว..รอบดึกตั้งใจต่อไปว่า..จะให้เจ้าเมืองนครปฐม..ที่ทำงานอยู่เชียงใหม่..พาชมเมือง
วาสนาจะมีมั๊ย..เติม..วิดวิ๊ววววว

ไหมจ๋าๆๆๆ....พี่เติมแนะนำให้เอามั๊ย..อยากกอดใครซักคน...ใครคนนั้น
....หรือจาเป็น..สามพีตี๋หล่อ
....หรือจาเป็น..นก..ที่เกิดมาเพื่อเป็นนก
....หรือจาเป็น..พี่หล่นมาเฟียคุมซอย
....หรือจาเป็น..นัท..คนรักของใครหลายคน
....หรือจาเป็น..อุ๋ย..หนุ่มน้อยเจ้าสำราญ
....หรือจาเป็น..อิส..ผู้มีรักหลบมุม
....หรือจาเป็น..ยามควง..หนุ่มหล่อมาดเท่
....หรือจาเป็น..เพ่ผอ..ที่หล่อ360 องศาเดือด
....หรือจาเป็น..เจ้ารัก..ผู้อ่อนโยน..โอนอ่อน
เจ้ารัก...ไหม...เจ้ารักแน่ๆ..ต้องใช่..

ผอ.อนุมัติด่วน

บทกลอนของ..เจ้ารัก..โดนใจจริง ๆ..
ชอบๆๆๆๆ ..จ้ะ เชื่อแล้วว่าท่านมือโปร.เป็นแน่แท้..

"เสียงหรีดหริ่งเรไรไขขับขาน....."

ขอเป็น...เสียงอึ่งอ่าง คาคก ร่วม..ขับขาน แทนได้ไหมจ้ะ ..ก๊ากกกกกก...ล้อเล่นจ้า..

กลอนกวีอันอบอุ่น
นุ่มละมุนพาให้ฝัน
ในภาพมีกันและกัน
มีเพียงฉันและเธอเสมอไป

ขอบคุณสำหับกลอนเพราะครับท่านเจ้ารักเพราะจัง ชอบมากอ่านแล้วขอเอาด้วยคน 555แต่งไม่เก่งแต่อยากแต่ง พี่เติมแล้วคนรักของใครหลายคนเนี่ยมันหมายว่าอย่างไรครับ โห ดูเหมือนเป็นคนเจ้าชู้เลยนะครับเนี่ย

ขอโทษครับ ขอแก้หน่อยครับ ขอบคุณสำหรับกลอนเพราะๆครับ

ไหมว่าคนนี้น่าสนใจสุดๆอ่ะพี่เติม

พ่อบ้านเติม......ผู้เติมเต็มสิ่งที่ไหมขาดได้ดีมาก
ไหมทำกับข้าวไม่หร่อย.....คุณพ่อบ้านทำหร่อยมากๆๆๆๆๆ
ไหมไม่ค่อยคุย.....คุณพ่อบ้านคุยได้ตลอดแรงดีไม่มีตก
ไหมไม่ชอบทำงานบ้าน.....คุณพ่อบ้านทำเป็นหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะซักผ้า รีดผ้า ทำอาหาร รดน้ำต้นไม้ เทขยะ อาบน้ำหมา ฯลฯ แบบว่าหาที่ไหนได้
ไหมว่าคนนี้แหละเพอร์เฟคที่สุด หรือพี่เติมว่าไง
^______________^

ไหมอ่ะ...จาหาพ่อบ้านแบบเพ่เติมนั้น..มีเพียงหนึ่งเดียว..ที่หายากยิ่งในโลกใบนี้
พ่อบ้านดีมีที่ไหน...คงมาไม่ถึงเราหรอกนะจะบอกให้
ทั้งทำกับข้าว...ดูแลทุกสิ่ง เพรียบพร้อมจัดหามาให้แบบนี้...ได้แต่มองอย่างอิจฉา..

มอง....ชั่วชีวีไหม...ได้แต่มอง....
หากเจอ..คนหล่อ..นิสัยดี...ไม่ต้องมอง
รีบโปรยเสน่ห์หว่านล้อมทุกวิธี...อย่าได้แต่มอง....
^______________^

ตรงเข้าล็อคคอล็อคแขนเติมอย่าให้ดิ้นหลุดหนีไปไหนเลยไหม

เพ่เติมว่าไง ไหมชี้ตัวมาแล้ว ห้ามหนีห้ามบิดพลิ้ว ฮ่า งานเข้า

ไหมจ๋า.......ที่กล่าวมานั้น..เค้าเรียกว่าอะไร
ทำกับข้าว.......ไข่เจียว..ไข่ต้ม..ไหวหรอคะ
พูดแรงไม่ตก....พี่พูดมากค่ะบางที ก็เพ้อเจ้อ
ทำทุกอย่าง.....ไม่ว่าจะซักผ้า รีดผ้า ทำอาหาร รดน้ำต้นไม้ เทขยะ อาบน้ำหมา ฯลฯ แบบว่าหาที่ไหนได้
...แบบนี้ในทีวีเค้าจะเรียกว่าคนรับใช้ค่ะ

โห...ไหมจะให้พี่ไปทำงานบ้านเหรอคะ..
ใจร้าย..เห็นเราเป็นแจ๋ว..อะนะตอนนี้เป็นบ่าวรับใช้ บ้านน้อยซอย 32 วันไหนเจ้าของบ้านเฉดหัวไล่ส่ง จะไปเป็นบ่าวรับใช้เจ้านายไหมค่ะ.......

..ค่าตัวไม่แพงค่ะ..แค่ใจไหมก็พอ..

เนียน เนียน เนียน o_o 5555

ไม่ได้เข้ามาสองวัน มีที่แชทด้วย อิอิ

งานยุ่งมากเลยค่ะ ลูกค้าเร่งออเดอร์อยู่
คิดถึง ๆ พี่ ๆ ทุกท่านเลยนะคะ

พี่เติมไม่รู้ว่า รักมาตอบจะทันพี่หรือเปล่าค่ะ รักทิ้งเมลไว้ให้นะคะ พี่บอกเบอร์โทรมาให้รักทางเมลหน่อยนะคะ รักจะได้โทรไปหาคะ จะได้นัดกันด้วยค่ะ พรุ่งนี้รักจะเข้ามาเช็คเมล หวังว่าคงทันนะคะ santiva43@hotmail.com

พี่april snow คิดได้ไงคะ ขำมากจริง ๆ 55555555

คุณเกษตรศิลป์ ขอบคุณค่ะ

พี่ใหม่ค่ะ ส่งเพลงเพราะ ๆ ให้ค่ะ อิอิ ฟังแล้วจะได้หวานๆ ในใจค่ะ อิอิ

มากกว่าคำว่ารัก
//www.youtube.com/watch?v=_7WCi4gYvmc&feature=related

ทำอะไรกันเนี่ย ?

อ่านอะไรกันเนี่ย ?

ย่อง... ย่อง... แอบมาเข้าบ้าน หุหุ วันนี้คนคึกคักดีจัง แต่... ปวดตาอ่ะ เดี๋ยวกลับบ้านไปแล้วจะมาอีกทีนะ เพ่งมากเกินแย่แล้วเรา

ปลายฝนฟ้าฟูมฟายพร่างพรายภพ
เมื่อกาลจบรักจาก...ราวพรากหวาน
ออกจากทรวงล่วงลับไปกับกาล
พร้อมพร่าผลาญมานสลายมลายลง.....(พี่วลี)

หยาดวสันต์ยังไม่หมดหยดรดต้อง-
กลีบนวลผ่องของมาลีคลี่ระหง
ปรารถนาใช่..ชอกช้ำรานกลีบลง
เพียงประสงค์มอบหยาดเย็นเป็นเพื่อนใจ

วอนเจ้าดอกกรรณิการ์อย่าลาช่อ
จะขอต่อกลีบคืนก้านไสว
ค่อยค่อยแต้มแต่ละกลีบด้วยหัวใจ
สร้างดอกใหม่บนก้านช่อต่อรักเดิม....(น้องรัก)

สาดกระเซ็นเป็นสายพระพายพัด
ดั่งจะซัดใจคนมัวหม่นเพิ่ม
ไม่เหลือแล้วหวานรอเพื่อต่อเติม
ไม่ทันเริ่มก็ร้างจางจากจร

๐ ปล่อยให้กาลรานใจเสียให้สิ้น
ลบรอยจินต์ร้างฝันในวันก่อน
ต่อแต่นี้เลิกลาลืมอาวรณ์
ทุกช่วงตอนตราบสิ้นจิตวิญญาน....(พี่วลี)

เพื่อนกวีผู้เป็นแรงบันดาลใจให้รักกลับมาเขียนกลอนได้อีกครั้งค่ะ

วันนี้คุยกับพี่ ๆสนุกมากเลยค่ะ รักหัวเราะตลอดเลย อบอุ่นดีค่ะ ขอบคุณกับมิตรภาพงดงามที่นี่นะคะ ^____^

ว้าๆๆๆๆพี่เติมยังติดงานอยู่หรอเนี่ยยย
ไม่เป็นไรๆ ไหมรอด้ายยยยยย
แต่ระหว่างรอนี่ไหมจะหาคนมาแทนพี่เติมได้จากที่ไหนละเนี่ยยยย ^^""


ขอบคุณเจ้ารักสำหรับเพลงแสนหวานนะคะ


^__________^


ยินดีต้อนรับสู่โรงบาลบ้ามหาชนจ้า คุณคนดีสงสัยคงจะมาเป็นครั้งแรกเลย งง!!!!!!
เอาเป็นว่าอยากอ่านอะไรขอเชิญมุมบนซ้ายมือนะจ๊ะมีให้เลือกมากมายเลือกอ่านได้ตามใจชอบบบบ ^__^


แฟนฟิคซินยุนบก ตอน ภาพวาดและเสียงพิณ ผู้เขียน Obsidian Gyphon (HL Lee) ภาค 2


ใจ...ปรารถนา ผู้แต่ง ลูกบล็อก สาวก 2 มูน & ลูกบล็อกอุ้ม


ยอดรักนักศิลป์ ผู้แต่ง ลูกบล็อกเกษตรศิลป์ + ลูกบล็อกบกน้อย (กบน้อย
Albtross11 โรงพยาบาลมหาชนรับปรึกษารักไม่จำกัด ผู้แต่ง เกษตรศิลป์

The Fan Club by Windy

Thunder and the wind: The After war by Windy

ซินยุนบกภาค 2 ผู้เขียน FengMiYiGe ผู้แปล Won won

มินิรีวิว

ชวนไป meeting กันจ้า

ลุ้นรักนอกจอ ผู้แต่ง ลูกบล็อก สาวก 2 มูน

After School by Windy

Thunder and The Wind by Windy

ห้องลูกบล็อกช่างอักษร(ห้องนี้เหลืออีกเรื่องยังไม่จบ คนแต่งงานเข้ามากมาย ทั้งรักทั้งโรส คนอ่านก็รอออต่อปายยย)

รวบรวมเรื่องราวประทับใจจากคอมเม้นท์

แฟนฟิคซินยุนบก ตอน ภาพวาดและเสียงพิณ ผู้เขียน Obsidian Gyphon (HL Lee) ภาค 1

บอร์ดแปะประโยคโดนใจ

ห้องพูดคุย เปิดอก

Painter Of The Wind : Of Ink And Song (Fanfiction) Author : Obsidian Gryphon [HL Lee] ผู้แปล Machu Pichu และคณะ

//www.youtube.com/watch?v=C8XOn8BlRxc







^____^

ท่านไหมกลายเป็นสารบัญไปแล้วเหรอคะนี่ ^ ^//

ท่านเจ้ารักคะ ข้าน้อยคงอายุน้อยกว่าท่านแน่ๆค่ะ (เขินๆ ^ ^//)

ในนี้ทุกท่านดูจะเป็นพี่ เป็นอาหมดเลยค่ะ (จะว่าตัวเองเด็ก? = =;) ยินดีตอนรับนะคะ ความรู้สึกช้าไปรึป่าวคะนี่ แหะๆ

รักแปะภาพไม่ได้ค่ะ เอากลอนหวานมาฝากกับภาพวาดสาวโบราณฝีมือ อ.จักรพันธุ์
แปะลิงค์ไว้ให้ค่ะ

ทาสรัก
//thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=tawantorseang3&topic=845

สวัสดีทุก ๆท่านค่ะตอนใกล้เที่ยง

//www.you2play.com/player/media_type,song/id,693/



หนาวอ่ะ

อ.จักรพันธ์ท่านวาดภาพผู้หญิงได้สวยมากค่ะท่านมีชื่อมากโดยเฉพาะมือที่วาดได้งดงามสุดๆ ไปเลยขอบคุณที่นำมาให้ชมกันค่ะ ปล.ทริปเมื่อวานสนุกมากค่ะปั่นไปหลายๆที่ๆ ไม่เคยไป สนุกและได้ออกกำลัง ทั้งยังได้เจอเพื่อนๆอีกยิ่งทำให้ได้อถรรสมากขึ้นอีก ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนค่ะสำหรับประสบการณ์ที่ล้ำค่าเช่นนี้^^

//www.4shared.com/audio/t7MAqcaE/Basketband_-_.htm




ความเหงากำลังระบาด
ระวังสุขภาพด้วยยยย

ไหมจ๋า เหงาเพราะไม่มีใครนั่งอยู่ในใจอ่ะดิ รีบๆหาเข้าไปอยู่ซักคนซิ อิอิอิ

มีวัคซีนสำหรีบฉีดป้องกันโรคเหงา สนใจไม๊จ๊ะไหม สำหรับไหมให้ฉีดฟรีค่ะ แต่สำหรับสามพีคิดเข็มละหมื่น [มีฤทธิ์ป้องกันได้ตลอดชีวิตจ๊ะ]. สนใจติดต่อได้ที่พี่ทุกเวลานะคะ

//www.google.co.th/search?hl=th&q=%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%88%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%AA%E0%B9%81%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%97%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%9B%E0%B8%97%E0%B8%B8%E0%B8%81%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A8%E0%B8%B8%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B9%8C&btnG=%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%B2&meta=&aq=f&aqi=&aql=&oq=&gs_rfai=

//www.thaimtb.com/forum/viewtopic.php?f=57&t=15052&start=8880

จามจุรีสแควร์ ชวนปั่น เน้นปั่นชิวๆ ถูกกฎจราจร ปั่นเป็นกลุ่ม

ตอนไปปั่นบางแสน กลุ่มจามจุรีฯไปกันเยอะค่ะ เจอกันก็ทักทายกันสนุกดี
พวกเขาจะใส่เสื้อนักปั่นสีเขียวสะท้อนแสงกันค่ะ

//www.thaimtb.com/forum/viewtopic.php?f=57&t=15052&start=19920

//www.thaimtb.com/forum/viewtopic.php?f=57&t=15052&start=19905

ขอโทษผู้ที่ใช้นามแฝงว่าปาแป้งและปาเป้าด้วยนะครับ พอดีวันนี้เข้ามาแล้วเปลี่ยนชื่อเป็นไร้นามแต่ยังไม่ทันได้ทักทายผู้ใดและไม่เห็นว่าใครอยู่พอดีเกิดปัญหานิดหน่อยทำให้ลืมปิดหน้าของแชทเอาไว้แล้วได้มีคนมาเล่นต่อซึ่งตอนนี้ได้จัดการลงโทษเขาไปแล้วครับ หากเขาพูดอะไรไม่ดีออกไปขอโทษด้วยครับผม เพราะว่าคอมที่กำลังเล่นในช่วง17.30น.นั่นเป็นคอมที่ทำงานเป้นคอมส่วนกลาง ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น และที่หลังนัทจะระมัดระวังกว่านี้ครับ ขอโทษนะครับ

อิอิอิ ผอ ใจดี ขอเดือนละเข็มเลย แล้วขอเลือกพยาบาลที่มาฉีดให้ด้วยนะ 55555

สุขสันต์วันเ้กิดนะค่ะนก คิดสิ่งใดขอให้ได้ดั่งใจ ขอให้การงานเจริญก้าวหน้า เงินทองไหลมาเทมา ขอให้สุขภาพแข็งแรง ใจแข็งแรง และขอให้มีความสุขในทุกๆ วันนะจ๊ะ^___^

Happy Birthday จ้า นกที่รักของพี่ผอ พี่เติมส่งการ์ดมาอวยพรวันเกิดนกตั้งแต่ต้นเดือน ฝากให้พี่ลงให้ ขอให้เจอะเจอแต่สิ่งดีๆ นะ หวังหมอนขอให้ได้หมอน คิดถึงมากๆ เลยนะ ตอนนี้ตั้งหน้าตั้งตารอคอยมีทติ้งวันที่ 30

>

สุขสันต์วันเกิดนะ นู๋นก ขอให้มีความสุขมากๆนะ คิดสิ่งใดขอให้สมหวัง ร่างกายแข็งแรงจิตใจผ่องแผ้ว เป็นนกที่ร่าเริงและสดใสแบบนี้ตลอดไป


^_______________________^

ขอให้พี่นกมีความสุขมากครับ ขอให้มีเงินทองไหลมากเยอะๆและสมหวังในสิ่งที่ปรารถนาครับ

สุขสันต์วันเกิดนะคะ นก
ขอให้ร่างกายแข็งแรงๆ
คิดสิ่งใด ขอให้สมดังประสงค์
มั่งมีศรีสุขยิ่งๆขึ้น อายุมั่นขวัญยืนนะคะ

สุขสันต์วันเกิดนะนก
สุขกายสบายใจไร้โรคา
คิดสิ่งใดก็ขอให้สำเร็จสมดังใจหวังนะนก

i love you รักนก รักนาย รักที่นายคือนก
นกคนที่พูดๆๆๆๆบอกรักเราทุกวัน
เกิดมายังไม่มีคนบอกรักเราทุกวันเท่านกเลย
สุขสันต์วันเกิดนะ อยากได้อะไรก็ขอให้ได้
อยากได้หมอนก็ขอเอาเองนะว้อย......
happy birthday to you.
รักนายนะ

ขอบคุณทุกคนจากใจนะคะ ที่มาอวยพรให้นก เป็นปีที่อบอุ่นและครื้นเครงมากจริงๆๆค่ะ

ขอบคุณกาก้า คนนี้อวยพรตั้งแก่ไก่โห่เลยและของขวัญที่มอบจากใจมาให้จากแดนไกล

ขอบคุณพี่เติม สำหรับการ์ดอวยพรที่น่ารักและถูกใจมากๆๆ

ขอบคุณพี่ผอ. ที่นำการ์ดมาให้ และเป็นที่รักของนก

ขอบคุณหมอนจ๋า สำหรับคำอวยพรและทุกสิ่งที่มอบให้

ขอบคุณเจ้านุช ที่แอบอวยพรและห่วงใยพี่คนนี้เสมอ

ขอบคุณเจ้านัท น้องที่แสนดี

ขอบคุณท่านสุ สำหรับคำอวยพร กำลังใจ และข้อคิดดีๆๆที่มีให้เสมอมา

ขอบคุณไหม ท่านผู้นำที่คอยห่วงใยแลนำสิ่งดีๆๆมาให้

ขอบคุณอิส แม้หายหน้าหายตาจากแชทไป และก็ไม่เคยลืมเรา

ขอบคุณอุ้ย คนที่เราบอกรักและบอกรักเราทุกวัน อบอุ่นนะ ที่ได้ยินคำว่ารักจากนาย

ขอบคุณเพื่อนๆๆพี่ๆๆทุกคน ที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ และอวยพรนกมา ทั้งโทรศัพท์ และเอ็มเอสเอ็น

และสุดท้าย ขอบคุณพี่เติม พี่อุ๊ จารย์ เจ้านุช (และเพื่อน) และหมอนจ๋า ที่ให้เกียรติมาทานข้าวเย็นกับนกทำให้นกไม่รู้สึกเงียบเหงา

พรใดที่ดีๆๆที่ทุกท่านอวยพรมา นกขอรับไว้ด้วยหัวใจ และขอให้พร และสิ่งดีๆๆเหล่านั้นกลับคืนไปสู่ทุกคน

ขอบคุณทุกคนอีกครั้งจากัหัวใจค่ะ

---------------------
phenixepp

ท่านสุคะ

//www.thaimtb.com/forum/viewtopic.php?f=57&t=254002

ทริปแบบนี้ เราต้องเป็นสมาชิกก่อนรึป่าวคะ ถึงลงชื่อไปได้ (ไม่รู้มีการเมืองภายในกลุ่มยังไงไม๊) แล้วกลุ่ม Bike Friday นี่คือกลุ่มลูกค้าหรือกลุ่มอะไรคะ มือใหม่งงค่ะ เพราะเห็นบางกระทู้ที่ตอบรับร่วมกลุ่มคล้ายกับว่าเค้าไม่อยากให้มีคนนอกไป

(กระทู้ 22 ต.ค. 2010, 07:45
งวดนี้เป็น exclusive BFใช่ไหมครับ ไม่มีguest แม่นบ่???)

Bike Friday Club
เขาจัดทริปปั่นของแฟน คลับ ชาวBike Friday Club ค่ะ
เป็นรถพับในกลุ่มของเขาที่จัดทริปปั่นกัน
หากเราปั่นเสือไป รถพับยี่ห้ออื่นๆไป ก็คงกลายเป็นแกะดำหลงกลุ่ม

ก็คงไปด้วยเข้ากลุ่มลำบาก

ไว้รถทริปชุมนุมรถพับที่เฮียคากิ จัดทริปดีกว่านะคะ
เพราะไม่ว่าจะรถพับยี่ห้ออะไร เสือภูเขา เสือหมอบ ไปร่วมทริปกันได้ทุกชนิด
จะไม่แบ่งชนิดจักรยาน จะไปได้หมด แถมมีรถเซอร์วิสตามตลอดทริป
เฮียคากิ จัดทริป สนุกทุกทริปค่ะ ไปเยอะด้วย ปั่นไม่ไหวเอาจักรยานขึ้นรถสองแถวคันใหญ่ๆ
เป็นกองเชียร์บนรถสองแถว ได้ทั้งขาไปและขากลับ สบายมาก
เที่ยวที่แล้วไปบางแสน สนุกดีค่ะ
รู้สึกต้นปี เฮียเขาพูดไว้ว่า จะจัดอีกทริปนึง ไม่ใกล้ไม่ไกล 100 กม.
จะปั่นไหวค่ะ รออ่านข่าวที่ชมรมฯ.นะคะ

สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่นกที่น่ารัก

ขอให้พี่นกพบเจอแต่สิ่งดีๆ
ปรารถนาในสิ่งใดก็ขอให้สมหวังทุกประการ
ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรง
และมีความสุขมากๆนะคะ

คิดถึงน๊า...

แว๊บมาได้นิดนึง มาอบรมอยู่สยามดิสฯอ่ะ ไม่มีเน็ตใช้ที่บ้านเลย นี่ใช้มือถือต่อมา :D คิดถึงจัง หุหุ

ฮูหยินสองที่รัก วันนี้โทรไปไม่รับ หุหุ โทรไปมากันอยู่ได้เนอะ ไม่มีไรหรอก คิดถึง... เห็นว่าอยู่กทม. เลยว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยซะหน่อย แต่ไม่เป็นไร รวบไว้เจอกันวันเสาร์เลยก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่ำๆ ไม่ก็เช้าวันเสาร์ก็กลับปากเกร็ดแล้ว ยังไม่แน่ใจว่าจะกลับวันไหนดี ต้องกลับไปเอากระบะมาขนจักรยานกลับด้วยสิ 555 โบ๊เบ๊ไม่มีที่จอดค้างคืน เลยต้องเอากลับไปเก็บบ้านอ่ะ อย่างเซ็ง

ไว้เสาร์ค่ำๆเจอกันค้าบพี่น้องผองเพื่อน ไปละขอรับ...

PS. มาสุขสันต์วันเกิดศิษย์นกเป็นหลักฐานด้วย มีความสุขมากๆนะนก มีแฟนได้แล้วเรา... 5555 เมื่อใดจะตกลงใจน้อ... ลุ้นๆๆ

เฮนก ส่งใจไปอวย ได้รับป่ะ

ไม่ได้ยินก็เริ่มหูตึงแระ 55555 ล้อเล่น

เฮ้...เพื่อนๆ ตะวัน/เงาะฝากบอกว่าคิดถึงทุกคน

แล้วเงาะก็ทำ ISO500 ให้เป็น 9000 สำเร็จแล้วด้วย....เฮๆๆๆๆๆ ต้องฉลอง 55555

55555. ขำเหมือนกัน ทำไมโทรหากันไปมา ไม่ได้คุยกันซะที มีเหตุค่ะ โกะ ตอนโกะโทรมาพี่กำลังเตรียมตัวจะไปปั่นจักรยานกับท่านสุ นัดเจอกันหน้าหอศิลป์ตรงข้ามมาบุญครองทุ่มตรง

มาเห็นว่าโกะโทรมาก็ตอนจะเอามือถือเก็บในกระเป๋าจักรยานก็เลยโทรตอนเริ่มออกปั่น โกะก็ไม่รับสายอีก พอโกะโทรมาอีกที พี่ก็ไม่ได้ยินเพราะอยู่ในถนนกำลังถีบปั่นเมาท์กันกะท่านสุ

มิเป็นไรเจอกันวันเสาร์เลย คิดถึงที่ซู้ดดดดดด

โอ๊ะ ไม่ได้เข้านี้เยยตกข่าว สุขสันต์วันเกิดนะคะท่านนก ขอให้ร่าเริงอย่างนี้ตลอดไป สมปรารถนาในทุกสิ่งที่หวังไว้นะจ้ะ ^^

happy birthday ย้อนหลังนะคะพี่นก ขอให้มี ความสุขมากๆ นะคะ สุขภาพแข็งแรงค่ะ เฮงๆ

เมื่อคืนไปปั่นกันเถอะเรา ครั้งที่ 39 คืนวันศุกร์สุดท้ายของเดือนค่ะ
ปั่นได้ระยะทาง34.92กม.กลับมาถึงบ้าน5ทุ่มครึ่ง(23.30น.)ท่านยามควงถึงบ้านเที่ยงคืน
พวกเราไปพบกันที่หอศิลป์ ฝั่งตรงข้ามมาบุญครองนัดกุน1ทุ่มตรง ไปถึง..
ก็เจอท่านยามและผอ.รออยู่ก่อนแล้ว ท่านยามมารอตั้งแต่6โมงเย็น
คงกลัวมาดึกแล้วห่วงว่ามืดไป รถท่านยามไม่มีไฟท้ายติดเลยกลัวไม่มียันต์คุ้มครอง
ข้าก็นำไฟท้ายไปติดให้ ก็หายห่วงทันที

//www.flickr.com/photos/24727418@N05/5126454968/in/set-72157625269326450/

//www.flickr.com/photos/24727418@N05/5126482888/in/set-72157625269326450/

//www.flickr.com/photos/24727418@N05/5125881141/in/set-72157625269326450/

//www.flickr.com/photos/24727418@N05/5126486084/in/set-72157625269326450/

//www.flickr.com/photos/24727418@N05/5126143781/in/set-72157625269326450/

//www.flickr.com/photos/24727418@N05/5126751586/in/set-72157625269326450/

กล้องน้าเป็ด ไม่ค่อยดี ภาพออกมาไม่ชัดและโหลดดูรูปยากมากๆ

เหนื่อยค่ะ ปั่นหลงทางได้ระยะทางเพิ่มมากขึ้นอีก 4กม.
ขาแรงทิ้งช่วงปั่นห่าง ติดไฟแดงตาม4แยก ทำให้หลุดๆๆๆๆๆ
ดีที่มีพี่ผู้ชายกลุ่มจามจุรีฯหลงมาด้วย2คน ท่านยามและข้าก็ตามเขาไปไหนไปด้วย
เบอร์โทรน้าเป็ดก็ไม่ได้เซฟไว้
เลยเกือบๆตามดมกลิ่นไปถึงสะพานพระปิ่นเกล้าฯแหน่...โทรศัพท์ก็ตกพื้น
มีปัญหาค่ะ เมื่อกี้สายแม่พลอยโทรเข้ามา เสียงไม่มี
เลยให้ช่างซ่อมที่หน้าร้านก่อน คิดว่าคงจะหายและใช้งานได้อีกครั้ง
ขอบคุณ ของฝากของผอ. และ แม่พลอยก็ฝากมาให้อีกท่าน
ได้รับของฝากมาเยอะแยะเลย ขอบคุณมากๆค่ะ

แวะเวียนไปดูภาพในคืนปั่นกันเถอะเรา ครั้งที่ 39 ของท่านสุ พี่โกะ และก็พี่ผอ. เป็นบรรยากาศที่น่าสนุกสนานนะคะ เต็มไปด้วยแสงไฟสวยงามจากทั้งตัวจักรยานและตัวคนปั่น ทั้งสามท่านปั่นเก่งจังเลยค่ะ ได้ระยะทางตั้งเกือบ 40 กิโล อีกอย่างกลางคืนน่าจะปั่นยากกว่ากลางวันด้วยนะคะ

เมื่อคืนวันเสาร์ ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่จัดให้มีปาร์ตี้สนุกๆ นะคะ ขอบคุณน้องเมย์จ๋า ของพี่เฮขา มากๆ ค่ะ ถึงตัวอยู่ไกลแต่ใจใกล้กันนะจ๊ะ ขอบคุณพี่เติมสำหรับขนมจีนน้ำยาทำอาหารแสนอร่อย และพี่หล่นที่มอบพระให้ เป็นศิริมงคลมากๆเลยค่ะ ขอบอกว่าข้าวผัดพี่หล่นอร่อยสุดยอดเลยค่ะ ขอบคุณพี่อุ๊ที่มอบชุดถนอมความงามให้นะคะ เพราะผู้หญิงอย่าหยุดสวยใช่มั๊ยคะ ขอบคุณน้ำ เพื่อนรัก ที่อดทนเหนื่อยขับรถไปกลับ ทั้งรับและส่ง ยังไงก็หาเวลาพักผ่อนบ้างนะจ๊ะ
และขอขอบคุณทุกท่านๆ ด้วยนะคะ หวังว่าโอกาสหน้าคงได้พบกันใหม่ อากาศเริ่มเย็นรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
ปล. เสียดายจัง ไม่ได้เจอผอ. คิดเถิงๆๆๆๆ นะคะ

เสียดายเหมือนกันค่ะน้องรักของพี่ ตอนแรกว่าจะรอเจอถึงสามทุ่ม แล้วก็ต่อให้อีกถึงสี่ทุ่ม พอสี่ทุ่มครึ่ง โกะมาบอกว่า เพิ่งออกจากเกษตร ฮ่าาาาา พี่เลยคิดว่ารอเจอตอนเช้าเลยดีกว่า ปรากฎว่า ไม่เจอกันอีก อยากฟังครูน้ำสีซอ เล่นขิม อดฟังเลย ไว้โอกาสหน้านะคะ

เจอกันคราวหน้าขอกอดแน่นๆ นานๆ นะคะ เฮนี่ คิดเถิงงงงๆๆๆๆๆๆ มากๆๆๆ

วันศุกร์ถ้ามีปั่นจักรยานอีก ไปด้วยกันนะคะ ถ้าใครว่าง สนุกกว่าปั่นกลางวัน ได้ผจญภัยอีกแบบค่ะ ไม่ร้อนด้วย หน้าสวยๆ ไม่ดำค่ะ เฮนี่

สนุกมากค่ะ ปาร์ตี้ที่ผ่านมา ขอบคุณทุกคนที่ร่วมกันจัดการ ตอนนี้ตั้งหน้าตั้งตารอปาร์ตี้ครั้งใหม่นะคะ เพ่เติม พี่อุ๊ ชิมิ ชิมิ

ปั่นกันเถอะเราครั้งที่ 39
//www.thaincc.com/index.php/2009-11-23-14-55-00/topic.html?id=216

ทำลิ้งค์ดูรูปม่ได้ เลยเอาห้องน้าเป็ดมาลง
โหลดภาพยากมาก
กลุ่มจามจุรี ก็ยังไม่มาลงรูปกัน กลุ่มนี้ภาพจะออกมาสวย

สวัสดีผอ.เฮนี่
ปั่นตอนกลางคืน คิดว่าเพื่อนๆคงมารวมกลุ่มกันยากมากๆค่ะผอ.
เพราะแต่ละท่านมาจากที่ห่างไกล และค่ำมืดเวลาปั่นกลับก็จะดึกเกินไป ทำให้ห่วงเรื่องการเดินทางกลับน่ะค่ะ

ปั่นกลางวันดีกว่าค่ะ แม้แดดจะร้อน แต่จะเดินทางมาและไปไม่ต้องกังวลมาก
กลางคืนปั่นเย็นสบายเห็นแสงสีเสียงบนท้องถนน ไฟนักปั่นกระพริบสวยดี
ก็อย่างว่าดีอย่าง คือไม่ร้อน แต่สาวๆจะอันตรายในการเดินทางนี่แหละ
ปั่นกลางวันแดดร้อน ก็จริงแต่ปลอดภัยกว่าค่ะ กลางคืนปั่นยากกว่าค่ะ ไม่เห็นหลุมบ่อ ฝาท่อระบายน้ำ ล้มได้กันทุกคน

อ่านที่ผอ.เล่ามางานปาร์ตี้สนุกจนผอ.อยากให้จัดอีก ฮาๆๆดีใจด้วยค่ะ
แล้วทำไมครูน้ำ เฮนี่ ไปแล้วไม่เจอผอ.ล่ะคะ
งงจัง แปลว่าทั้งสองท่านไปกันช่วงเวลาไหนจึงสวนทางกัน

สมัยก่อนปั่นกันเถอะเรามากันเยอะมากค่ะผอ. จะปั่นไกลและสนุกกว่านี้มาก

//www.thaincc.com/index.php/2009-11-23-14-55-00/topic.html?id=2

ตอนนั้นเจ้าหนูบอลที่ไปนั่งเรือไปปั่นเที่ยวอยุธยา ยังเล็กอยู่เลยค่ะ
มาปั่นกะพี่ชายที่ชื่อปริ้นเตอร์ มาปั่นด้วยกันตลอด
ตอนหลังพ่อแม่มาปั่นแทนเพราะติดใจทุกทริปไปซะแล้ว

//www.thaicycling.com/board/viewtopic.php?f=33&t=672&start=0&st=0&sk=t&sd=a&sid=2b662feddd6a01a8fddc42d52a8d5c6c

ปั่นกันเยอะๆก็จะสนุก และมีผู้ดูแลตลอดทุกๆแยกจะไม่หลง
แต่ระยะหลังๆนี้รถติดมากๆ การปั่นก็ต้องระวังกันมากๆ ดูแลลำบาก
ทุกท่านที่มาปั่นต่างติดภาระกิจในการออกมาปั่นด้วยเพราะงานเยอะออกจากที่ทำงานก็ลำบากในการเดินทาง มารวมตัวกันสาย
คนมาร่วมปั่นค่อยๆน้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะผู้ให้การสนับสนุนไม่สนใจ
ในการรณรงค์ลดปัญหาโลกร้อนกัน ถอดใจหายไปหมดเลย
ก็เหลือแต่กลุ่มขาแรง ที่รวมตัวกันเพื่อจะออกทริปสั้นๆในกลุ่มย่อยๆกันเอง
น้าเป็ดก็น่าสงสารมากๆ ขี่อยู่บนหลังเสือ จาเลิกก็ไม่ได้ ก็เลยต้องจัดทุกศุกร์สุดท้ายของเดือนเพื่อรำลึกสิ่งที่สร้างมาด้วยใจ

ดีที่มีพี่ๆน้องๆชาวจามจุรฯเขาจัดทริปทุกศุกร์อยู่แล้ว มารวมกลุ่มกันจึงพอกล้อมแกล้มจัดทริปไปได้เรื่อยๆแบบนี้
ผอ.หากมากทม. จะเจอกลุ่มจามฯปักหลักอยู่ฝั่งตึกจามฯจะเห็นง่ายๆ ผอ.ขาแรงไปร่วมปั่นกะเขาได้สบายมาก
ถ้าบังเอิญเจอศุกร์สุดท้ายของเดือนก็จะรวมตัวกันที่หอศิลป์ไปปั่นพร้อมกันได้
ดีใจที่ผอ.และท่านยามแข็งแรงมากๆ ไม่ต้องห่วงข้อนี้ เลยกลายเป็นข้าแก่ที่สุดในทีม 555555 (ปั่นไปชิมไปบ่นไปทุกที)

เวียนแวะไปดูรูปแล้วน่าสนุกจังเลยนะค่ะปั่นตอนกลางคืนคงจะมีสีสันมากมาย

ยินดีกับเฮนี่ด้วยนะค่ะกับความสำเร็จ เป้าหมายต่อไปขอให้สำเร็จราบรื่นเช่นกันคะ ^_^

งานเลี้ยงสนุกมากๆ ถึงมากที่สุด หัวเราะกันน้ำหมากกระเด็น เพ่เติมและเพ่อุ๊คู่ดูโอ้พวงด้วยขาเมกก้าแดนซ์ ดึกมาหน่อยลีลาสุดเหวี่ยงเต้นกระจายแบบว่ายายไม่เกี่ยว นักร้องเสียงทองหรือเสียงหลงก็ร้องกันไปไม่ถอย สักพักเสียงชักจะไม่ไหวให้น้องๆเด็กเสิร์ฟมาร้องให้ฟังเอาเพลงมันๆ แถมทำหน้ามันๆ ขอบอกว่าสุดเหวี่ยงจริงๆ เด็กเต้นท่าไหนพี่อุ๊เต้นท่านั้นแบบตัวต่อตัว ว้าววววว

ส่วนเพ่ิเติม(ซุปเปอร์เอ็นเตอร์เทน)ก็โชว์แบงค์แดงๆ พร้อมเต้นเตรียมทริปเด็ก (ฮ่าาา มีภาพด้วยท่าเพ่ิเติม...ภาพหาดูยากนะนี่..แต่มีในกล้องนก อิอิ) เด็กเสิร์ฟที่นี่น่ารักนะค่ะ

งานนี้มีนักร้องถั่วงาและมีนักร้องนักสุ้มเยอะ(ร่วมเราด้วยแหะๆๆ) แต่เพิ่งจะรู้ว่านอกจากจะร้องถั่วงาแล้ว ยังมีร้องว่า..เย็บกระเป๋า เย็บกระเป๋า เย็บกระเป๋า เย็บเป้ (กรุณาร้องแบบเร็วๆนิดนะค่ะ) อันนี้ กุ๊กไก่ ร้องให้ฟัง 5555

ส่วนนักร้องเสียงทองเสียงหลงเอ็นเตอร์เทนกันตลอดคืนต้องขอบคุณเพ่เติม เพ่อุ๊ นัท นก ออ แล้วก็น้องนางน้องใหม่ของบล๊อคค่ะ

น้ำ และเฮนี่ ตามมาปิดร้านปิดห้อง แบบสุดท้ายจริงๆ แถมโชว์ลูกคอร้องเพลงให้ฟังอีกด้วย เสียงดีค่ะ เสียงใสๆ น้ำร้องเพลงอะไรนะ โฮๆ เทลๆ ออเพลง Hotel California โอ้โห ร้องดีมากเพราะคะเพราะดี แถมมีเพลง Zombie ต่อท้าย...แต่ไม่ได้ร้องคะร้านปิดซะก่อนโดนตัดสัญญาน ฉับ ฉับ ฉับ หากมีโอกาสหน้าขอฟังใหม่นะค่ะน้ำ^_^

เสียดายพี่ผอ.ขาาา กลับซะก่อน ไม่งั้นพี่ผอ.จะต้องได้หัวเราะท้องแข็งโป๊กแน่ๆ (ฮ่าาา มีคลิปด้วย เสียงหัวเราะพี่ผอ.ขาาา ดังมาก 55555)

พอแระ ไม่บรรยายเยอะดีกว่า อยากให้เพื่อนๆไปด้วยกันเยอะๆ (นี่ขนาดไม่อยากจะบรรยายนะนี่ ยังขนาดนี่ เหอๆๆ) โอกาสหน้าเมื่อชาติต้องการ(บ่อยๆ) เราปาร์ตี้กันอีกนะค่ะ^___^

ขอบคุณทุกท่านที่ชวนไปร้องเพลงนะคะ สนุกมากๆค่ะ ดีใจที่ได้พบเพื่อนๆ ทุกท่าน แต่เนื่องด้วยเวลาจำกัด กว่าจะเลิกงานก็ดึกแล้วต้องขอโทษทุกท่านด้วยที่ทำให้เสียเวลารอกันนะคะ ยังร้องไม่ทันจบเลย โดนตัดเสียงเลยอิอิ (สงสัยว่าเครื่องจะช็อตค่ะ)


ขอบคุณพี่เติมสำหรับขนมจีนน้ำยาค่ะ อร่อยมากค่ะ ขอบคุณพี่หล่นสำหรับข้าวผัดแสนอร่อย และกระเป๋า ชอบมากค่ะขอบคุณค่ะ ขอบคุณพี่PPP ที่ช่วยตบยุง(จนช้อนจะหล่นจากมือ)ค่ะ ^^ อิอิ ขอบคุณท่านนัทสำหรับพระค่ะ สุดท้ายนี้ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนค่ะ^^

ขอบคุณค้าบ..ท่านสุ พี่มุ่ย นก แม่พลอย วันนี้ได้ไฟท้าย กระจกมองหลัง หมวก เสื้อ มาแล้วนะครับ ขอบคุณมากๆเลยครับผม...

ปั่นกลางคืนมันดีแบบนี้นี่เอง เดี๋ยวไว้มีโอกาสไปปั่นกันอีกนะครับ :D ได้ลมหนาวด้วย แสงไฟก็สวย ได้ดูมินิคอนเสิร์ตอีกต่างหาก ไม่ผิดหวังที่ตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดอะไรเยอะ (ฮูหยินที่รักโทรมาชวนตอนกลางวัน ตกเย็นปั่นไปรอเลย หุหุ ใจง่ายลอยตามไปดื้อๆซะงั้น)

ได้เมื่อยขาเลยเชียว ปั่นไป 30 กว่าโลนี่เอง แถมยางแบนอีกตะหาก ไม่ยักรู้ ก็แค่รู้สึกว่าวันนี้รถไม่ค่อยโดดดีแฮะ ทุกทีนี่...ระบมเลยนะ รถไม่มีโช้คก็งี้แหละ แฮ่มๆๆ ไม่ใช่รถตัวเอง จะทำเยอะก็เกรงใจเจ้าของเค้าอ่ะ ทำใจ ยืมใช้ต่อไป นี่เดือนนึงแล้ว ยังไม่ได้เอาไปคืนเลย รอบนี้ยึดนาน เดี๋ยวต้องไปเอาคืนก่อน แล้วตามไปยืมใหม่ ;)

ส่วนเรื่องงานเลี้ยงสังสรรค์รอสมาชิกมารีวิวเนอะ

โดย: ยามควงกะ IP: 202.28.12.100 วันที่: 1 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:06:56 น.  

แง แง แง ไม่มี ไม่เห็น ไม่มา Y_Y"

มิวสิคนี้หมอนจ๋า ทำขึ้นเพื่อเฮนี่และทุกโค้นนนน อยากนำเสนอมากๆๆอ่ะ

//www.ziddu.com/download/12352902/_.wmv.html

สุดยอดไปเร้ยยยยยยยยยยยยย

เก่งจริงๆๆเร้ยยยยยยยคนไรไม่รุ ทั้งเก่ง ทั้งน่ารัก (ได้ยินเสียงแว่วๆๆลอยมาตามลม "ธรรมดา" อยากบอกของเค้าแรงจริงๆๆ)

5555 หุหุหุ เหอเหอ ฮ่าาาาาาา วันนี้แหละ ต้องมี ต้องเห็น ต้องมา ฟันธง

โหหห หัวเราะดังจัง เด่วก็รู้ หึหึหึ...ฟันผุ เอ้ย ฟันทิ้ง 55555

โอ้ย สงสารหมอนจ๋าของผอ จัง ผอไม่น่ารังแกที่รักของผอ เลยแบบนี้เลยอ่ะ ได้หัวเราะดังๆ มันได้ปลดปล่อยดีจริงๆ เลยค่ะที่รักทั้งสอง ขอบคุณมากนะคะ

พี่หมอน อยากบอกว่าสุดยอดมากๆๆครับเก่งมากมายเลยฮะ ได้อารมณ์ความสนุกจริงๆเปิดดูขำไปยิ้มไป 5555+แต่ว่าแต่ล่ะภาพเนี่ยเล่นเอานายแบบนางแบบอึ้งไปเหมือนกันนะครับ ขอบคุณครับทุกคนเป็นปารตี้ที่สนุกมากครับ

เรียนผู้ที่เกี่ยวข้อง และไม่เกี่ยวข้องทุกท่าน(ทุกคนนั้นแหละนะ) โปรดฟังทางนี้ ถ้าไม่ได้ยินเอาหูแนบหน้าจอคอม หลับตาลงแล้วปล่อยใจมาทางนี้

เนื่องด้วย มีสารส่งมาจากฟ้า ให้พัดลงมาทำให้ฝนหายเหงา ตอนนี้ฝนกำลังเศร้า(เศร้าสองคนเลยอิ อิ)เลยจะมาพัดให้ทุกเม็ดฝนหายเหงาและขำกันเอง

ยินดีกะเฮวอนนี่ที่จบซะที และมีงานเลี้ยงฉลองให้ได้ยินดีกันถ้วนหน้า มาสายคงยังดีกว่าไม่มา(อย่างเรา) ก้อขอให้โชคดีแล้วกันนะคะแล้วก้อประสบความสำเร็จในการงาน

ขอบคุณท่างน้ำที่พาเฮนี่ไปงานเลี้ยง และร้องเพลงจนร้านปิด

ขอบคุณพี่เติมและพี่อุ๊ที่ ทำหนมจีนแสนอร่อย(ที่เราไม่ได้ทานแต่มีคนบอกมา)ให้กับทุกๆท่านได้ วันหลังจะตามไปกินแต่ส่งมาก้อดีนะคะคงเร็วกว่า

ขอบคุณกาก้า ที่ส่งดอลล่าร์ มาจากแดนไกล ให้เพื่อนๆได้มีความสุขในงานเลี้ยง

ขอบคุณพี่สามพี ที่เป็นนกต่อ มาอีกทีให้งานนี้สมบูรณ์และเป็นผู้มอบและสมทบร่วมกันกะกาก้า อย่างกับเป็นอะไรที่คู่กันไปตลอดชาติจังเลยคู่นี้ อิ อิ

ขอบคุณพี่นก ที่น่าจะทำให้งานนี้ไม่เงียบเหงา

ขอบคุณพี่หล่น ที่เข้ามาร่วมงานนี้ด้วยเช่นกัน

และท่านอื่นๆที่มาร่วมงานขอขอบคุณแทน(แทนใครดีละ)ที่ไม่ได้เอ่ยนาม

และขอแสดงความเสียใจกับอีกสองท่าน
คือ...........ไม้หมอนและแม่พลอย ที่ต้องเสียกำลังทรัพย์(ไปกับน้ำท่วมมั้งเนี่ย ฮ่าาา)

ท่านไม้หมอนคงรอเก้อ แต่ตอนนี้มาแล้วนะคะ มาให้รู้ว่ามาวันนี้ วันพุธที่ 3 พฤศจิกายน 2553 อิอิ

และท่านแม่พลอยที่ต้องเสียกำลังทรัพย์อีกท่าน แล้วอย่าลืมผ้าที่สั่งไว้นะคะ ขนาดเท่าตัวคน อิอิ

และสุดท้ายขอแสดงความยินดีท่านผอ. ผู้ได้รับโชคจากฟ้าาาาาา อิอิ

ขอให้สนุกจากการรายงาน บายบาย

The end

เบื้องหลังฉาก----------กินไรดีน้าาาาาา เอ๊ๆๆๆๆๆๆเอาเงินไปกินไรดีนะ อืมมมมม คิดดูก่อน อิอิ

หงึกๆ หงักๆ มันเปง หงึกๆ หงักๆ T_T
มาไงไปไง ใต้โต๊ะป่าว ไม่ยอม ไม่ยอม เหอๆๆๆๆๆ เอิ๊กๆๆๆ

น่าน น่าน น่าน ขี้โกงหรอพี่ผอ.ขาาาของหมอนจ๋าาา ...แบบนี้เราจะเอาไงดีอะแม่พลอยจ๋าเราจะจ่ายหรือว่าเราจะชิ่งดีอะค่ะ 555555

พาลๆๆๆๆ เด่วหมอนจ๋า ไปปล่อยลมยางจักรยานพี่ผอ.ขาาาดีกว่า หุหุหุ เหอเหอ ฮ่าาาาา

ผอ. ทำแบบนี้แม่พลอยไม่ยอม ไม่ยอม ทำไมถึงทำกับชั้นด้ายยยยยยยย ไม้หมอนวันที่14 จัดการขั้นเด็ดขาดเลยนะเอาให้ช้ำทั้งตัวเลย(ตีนะให้ตีด้วยไม้แรงๆ) ส่วนแม่พลอยจะเรียกหมาตัวนั้นให้ไปกัดผอ. ฮึ่ม อึ่ม

55555 โอ้ยจะบ้าตาย มาตามสั่งแต่เกินคำสั่งไปหน่อย ต๊าฝี ของเฮียทำไมทำงี้ ให้เฮียหัวเราะไปก่อนสักวันก็ไม่ได้ ความลับแตกหมดเลย ฮ่าาาาา ยอมโดนปรับแพ้แล้วกัน ต๊าฝี ทั้งสองมาช่วยแชร์ด้วย ปรับเท่าไรดีให้สองคนนั้นว่ามาเลย (หารสามนะจะบอกให้ ชิ). ขออย่างเดียวอย่ามาเจาะยาง หมาไม่กลัวหรอกเพราะคนสั่งไม่มี. Power. อิอิ

ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนนะเจ้าค่ะที่ทำให้งานนี้สำเร็จแล้วผ่านไปด้วยความสนุกสนาน..ถ้าขาดเพื่อน ๆ ทุกคน..งานนี้คงเกิดไม่ได้..ขอบคุณจากใจจริง เจ้าค่ะ...

ขอบคุณครูน้ำด้วยนะงับๆๆๆๆ ที่อุตส่าห์ขับพาพี่เฮขาของน้องน้องเมย์จ๋า มาไม่งั้นงานนี้คงหาเจ้าภาพไม่ได้ ...ขอบคุณ งับ ๆๆๆๆ อิอิ

ขอแสดงความยินดีกับพี่เฮขาของน้องเมย์จ๋า
จากใจจริงจ้ะ ..และแล้ววันแห่งการรอคอยก็มาถึง ..ดีใจจริง ๆ ...จุ๊บๆๆๆๆ กิ้วๆๆๆๆ เอิ๊กๆๆๆ

ว้าววววว ข้อยเพิ่งได้เบิ่ง MV ของหมอนจ๋า
ม้วนซื่นหลาย ๆ ..น่าฮักที่ซู๊ด คริ คริ

วอหมอน เรียก วอก้าเปลี่ยน
จากนางเอกมิวสิค(ทึกทักเอาเองอะนะ) เลื่อนขั้นมาเป็นผู้กินกับ วุ้ย ผู้กำกับ มือใหม่ ตามรอยผู้กำกับกาก้า อิอิอิ

ส่วน พี่ผอ. จำนนต่อหลักฐาน มีโทษสถานหนัก...แม่พลอยขาเราจัดหนักๆ ให้พี่ผอ.ขาาาเลยดีไม๊ค่ะ หุหุหุ 55555555...เฮ้ออออ หัวเราะทีหลังมันดังกว่าอย่างนี้นี่เองงงงงงงงงงง

ใช่จ๊ะ จำนนต่อหลักฐาน มีโทษสถานหนักผอ.คนดีมีความผิดหลายกระทง ต่างกรรมต่างวาระ จะลงโทษอย่างไงให้สาสมดีน้า


แต่ว่าหัวเราะที่หลังนี้มันดังจริงๆๆนะ ไม้หมอน ยังกลับมาหัวเราะได้อีก หลังจาก แง แง สะใจมั้ยน้องหมอนจ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จะทำอย่างไรเมื่อเราฟอร์มตกและเงินหมด?{แตกประเด็นจาก I9871467}

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9879919/I9879919.html

ทำยังไงดี...เมื่อหุ้นมันอาจจะกำลัง go so big !

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9871467/I9871467.html

มือใหม่ในห้องนี้ทราบไหมครับว่าสินธรก็มีมีตติ้ง

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9850468/I9850468.html
!@#$%%^&^&**(()) ด่วน !!! แฉเบื้อง

หลังอมยิ้มที่ชื่อ endophine อย่างหมดเปลือก!!!!!!

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9850666/I9850666.html

(เอากระทู้นักลงทุนหุ้นห้องสินธรมาให้ผอ.อ่าน ท่านเหล่านี้คือปรมาจารย์ในการลงทุนที่มีหลักเกณฑ์ที่มั่นคง อ่านความรู้สึกนึกคิดของเขาดีมากๆค่ะ)

แม่พลอยคะ
น้องสะใภ้แกะบ๊วยเค็มมาให้ชิมแล้วค่ะ
อร่อยมากๆค่ะ กาละเม สดอร่อยดีมากๆค่ะ
ส่วนสายสะพาย แบบเท่ห์ดี สวยด้วยค่ะสะท้อนแสงชัด
ไว้ไปปั่นยามค่ำคืน จะใส่ติดตัวไปด้วยค่ะ

ผอ.โดนลุมเหรอคะ
ฮาๆๆ มาช่วยกัน!!!!!! ซ้ำอีกแรง เอาผอ.ให้หนักๆหน่อย
ไม้หมอน และแม่พลอย รู้มั๊ย
สิ่งที่ผอ.หวงสุดๆเวลานี้ คือ...!!!!!

บันได จักรยานน่ะค่ะ คู่ละ1600 บาท
(แพงที่สุดในร้านโปร์ไบร์ค)

ท่านทั้งสองแค่เตรียมประแจ6เหลี่ยม เตรียมพร้อมไว้
เมื่อไหร่ที่ผอ.ไปปั่นจักรยาน วันอาทิตย์ที่ 14 พ.ย.53นี้
ถอดคนละข้าง มารวมกันเรียกค่าไถ่บันไดจากผอ. เอา
ผอ.เขาไม่กลัวผมากัด กลัวโดนเจาะยาง กลัวคนมาขโมยบันไดจักรยานด้วยค่ะ

ความลับ..ของคนมี... Power !!!

ว้าว ท่านสุทราบจุดอ่อน ผอ.ด้วย ขอบคุณนะคะ ยังคิดอยุ่ว่า จะลงโทษอย่างไรให้เข็ดหลาบ ไม้หมอน มีประแจป่าว 6เหลี่ยมนะ งานนี้มีคนร้องไห้ แง แง แน่นอน

ความลับ..ของคนมี... Power !!! 555555

55555 ร่วมด้วยช่วยกัน ดีเลยคะท่านสุ เด่วไม้หมอนบันไดซ้าย แม่พลอยบันไดขวา ท่านสุเจาะยางดีไม๊ค่ะ ...อุ้ย..เด่วคนมี power จะรู้ตัวซะก่อน จุ๊ จุ๊ จุ๊ เงียบๆ คะ เงียบๆ อิอิิอิ

เจ้าต้าฝี ตัวดีทรยศหักหลังกันได้โฮโฮ ฮือออออออ แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียว ใครผู้ใดกล้ามาแตะต้องบันไดข่อย ใครผู้นั้นจะต้อง...

เจ้าต้าฝีทรยศหักหลังเฮีย เจ้าต้าฝีจะต้องโดนลงโทษ โดยการจับขึ้นไปขังบนรถใหม่แล้วพาไปเที่ยว ฮึ่มฮึ่ม รุนแรงเกินไม๊จ้าววววว

ท่านสุคะทำไมเอาฟามลับมาเปิดเผยในที่สาธารณะแบบนี้(ฮือออออ ฮือออออ ทำไมผอ ต้องมาเจอคนหักหลังซ้ำๆ ซ้อนๆ แบบนี้. ไม่มีคนเห็นใจ ไม่มีคนช่วยเหลือ ไม่มีคนรัก

แต่ท่านสุไม่รู้อะไรว่าจะเหนื่อยเปล่าๆ ที่จะไปพูดกับแม่พลอยเรื่องประแจแปดเหลี่ยมหกเหลี่ยม รายนี้ไม่รู้จักซักกะเหลี่ยม คงยากที่จะมาทำลายทำร้าย บันไดสุดหวงสุดที่รักของผอ

หมอนจ๋าจ๊ะไม่รักกันแล้วเหรอคะ โฮๆๆๆๆๆ หมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง เพราะเจ้าต้าฝี (บ่นๆ งึมๆ งำๆ) ยังบ่ได้เบิ่งมิวสิคฝีมือหมอนจ๋าเลยเครื่องนี้เปิดมิได้

ภาคต่อ

ไม่ได้ลืมนะท่านยามควงโกะ ท่านไปอยู่หลังเมฆ พอฟ้าเปิดเลยเพิ่งโผล่ออกมา

ขอบคุณท่านด้วยที่ไปงานของเฮนี่ และไปทุกๆงานที่มีผอ.เรา(ไม่เคยพลาด ยกเว้นโทรหา อิอิ)

สุดท้าย...เราจะได้เงินไม่ใช่หรอ ไหงต้องเสียละ ไม่มีหรอกนะผอ.เอาไปเลี้ยงเด็กหมดแล้วหนะคะ เด๋วจะสู้เด็กแม่พลอยไม่ได้ ใช่มั้ยไม้ อิอิ

บายบาย คะ คุณท่านผอ.(เด๋วจะไปลับมีดไว้กรีดเบาะเล่นดีก่าาาา ฮ่าาา)

โห..!!!
ความลับของแม่พลอย เหรอคะ ผอ.เอามากระจายเปิดเผยในที่สาธารณะแบบนี้
เปลว่า...แม่พลอย เป็นคุณหนูชี้นิ้วอย่างเดียวนะคะเนี่ย

คนที่มีอุปกรณ์ช่าง คือคนที่ทำงานได้สารพัดจึงมีพกติดตัวแลรอบรู้ไปหมด

ผอ.จาบอกว่า แม่พลอย (เจ้าต้าฝี ตัวดีทรยศหักหลัง เจ้าต้าฝีจะต้องโดนลงโทษ โดยการจับขึ้นไปขังบนรถใหม่แล้วพาไปเที่ยว ฮึ่มฮึ่ม !!)

ฮาๆๆอ่านแล้วขำมาก แปลว่าไม่โกรธ ๆๆ แถมยังจาพาไปคันใหม่ไปเที่ยวด้วย..

ง้านหมอนจ๋า..
งัดบันได2ข้างไม่พอ ขโมยจักรยานทั้งคันดีก่า
ผอ.จะได้พาหมอนจ๋า ไปเที่ยวม่าง อิอิ..

o(≧ω≦)o o(≧o≦)o o(≧ω≦)o o(≧o≦)o

ฮือออออ ฮือออออ ทำไมผอ ต้องมาเจอคนหักหลังซ้ำๆ ซ้อนๆ แบบนี้. ไม่มีคนเห็นใจ ไม่มีคนช่วยเหลือ ไม่มีคนรัก

โดย: albatross11 4 พฤศจิกายน 2553 14:29:21 น.

...............................
มาแล้ว มาแล้ว มาแล้วจ้าาาาา กุบ กับ กุบ กับ กุบ กับ ฮี่ ๆ อัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยผอ.สุดง่ามแล้ว ไหนคะ ไหน ไม่มีคนรัก ไม่มีคนช่วยเหลือแล้วหรอ นี่ไง(เอานิ้วจิ้มไปที่อกตัวเองเบาๆ) มารักมาช่วยผอ.สุดง่ามแล้ว :D

ต่อว่าๆ ไม้หมอนและแม่พลอยทำอย่างงี้ไม่ดีนะคะ ผอ.เราตัวบางๆน่าทะนุถนอมที่ซู้ดดด มีตำแหน่งแล้ว(บ้านสองบ้านสาม)ต้องดูแลอย่าให้บุบสลายถึงจะถูกซี่ๆ

*สำคัญถึงท่านสุเกียงที่เคารพ ก่อนจะบอกขอกอด1ที ^^ ..ท่านสุคะ วานช่วยแจกแจ้งให้ทีว่าจักรยาน 1 คัน มีอุปกรณ์ใดบ้าง(ประแจ ไขควง ตะหลิว ฯลฯ)ที่ต้องการใช้ในการประกอบเอาแบบครบๆเลยนะคะ เพราะต้องการประกอบให้ได้ทุกชิ้น กลัวออกมาไม่เป็นจักรยานค่ะ อิอิ

หลังบ้าน...
"แม่พลอยๆ อันนี้นะเรียกว่าไขควงจับแบบนี้ ถ้าไขทางนี้จะทำให้แน่นนะคะ แม่พลอยต้องไขมาทางตรงข้ามแบบนี้ๆ.....อุปกรณ์ชิ้นที่สองเรียกว่า...บลา บลา"
หันไปดูบ้านสาม "โอ้โห เด็กเก่าเพาะช่างหรอคะ ถอดกระจุยแบบนี้ ผ่านโล้ดดดด"

5555 ท่านสุคะ ขอบคุณที่ชี้แนะ (คิดไม่ถึงนะเนี่ยวิธีนี้สุดยอดดดด5555)

ท่านไม่ปะสงค์ออกเงินคะ หุหุหุ ฮ่าาาาา.......ขำอะๆๆๆๆ5555

อย่าประมาทความบ้าคลั่งของตลาด{แตกประเด็นจาก I9879919}

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9883448/I9883448.html#38

เอามาให้เพ่ผอ.อ่าน ช่วงนี้ใกล้แล้ว อย่าหลวมตัวไปช้อน

ไม่กล้าหรอกค่ะ ช่วงนี้ พันจุด เคยได้ยินแต่คนอื่นร่ำลือ ไม่กล้าเข้าค่ะ กลัวต้องตกจากที่สูง แบบไม่มีร่มชูชีพ ฮ่าาาา เรียกอีกอย่างว่า ทิ้งดิ่งค่ะ ท่านสุ

ไม่ประสงค์ออกเงิน ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลย เค้าโป้งตัวแล้ว

คือมีปัญหานิดหน่อยกะอุปกรณ์ชิ้นที่สอง ที่เรียกว่า ...บลา บลา อ่ะ มันใช่อันเดียวกับ บรา บรา ไม๊ แต่แม่พลอยคะ อย่าไปเชื่อที่ไม่ประสงค์ออกเงินแนะนำมาทั้งหมดนะคะ ฟังหูไว้หูน๊าา เพราะคนนี้ ผอ รู้จักดีค่ะ เป็นคน ทำ (อะไร) ไม่ ค่อย เป็น จ้าววววว กิ๊กๆ ก๊ากๆ ฮิ้วๆ

ไม่น่าเชื่อเลยว่าบ้านที่สามจะมาแรงแซงโค้งถอดไวทันใจขนาดนี้ ถ้าว่องได้มากกว่านี้อาจได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วนะคะ โทษฐานรู้ใจ อิอิ

แวะมาหัวเราะนิดหน่อยเท่านนั้นเองนะคะ เนื่องจากมีเรื่องให้ขำ มีคนไม่เข้าข้างผอ.ซะแล้ว ทำไงดีค่ะ ทำใจพอไหวมั้ยค่ะ

ตอนนี้ขอมาบอกนิดนะคะ ว่าทำตามหน้าที่เท่านั้นเอง โดนจำมือมัด เลยต้องพิมพ์ไปแบบนั้น อิอิ อย่าปรับเงินข้าจ้าวว เลยนะคะ แต่ขอค่าเจ็บตัวแทนนะคะ

จะเอาเงินรางวัลมารักษาตัวเจ้าคะ
(สงสารคนตัวเล็กๆน่ารัก กว่าเด็กแม่พลอยด้วยเถอะ อิ อิ) ไปก่อนนะจ้าววว ไปเช็คของ บรา บรา บรา ก่อน

^^
ชิชิ มาซ้ำมาเติม ผอ ไม่เป็นไรหรอกค่ะที่มีคนไม่เข้าข้าง เปลี่ยนบรรยากาศมั่งก็ดี มันน่าเบื่อมากเลยนะที่ต้องเป็นคนที่ใครๆ ก็รักเนี่ย (อ่านไปอ้วกไปตามสบายนะคะ)

ชิชะ ต้องโทษโดนปรับโทษฐานฮั้วประมูลด้วยกัน ปฎิเสธการจ่ายแล้วยังมีมาขอค่าเจ็บมืออีก ก็ได้ๆ จะเอาเท่าไรบอกเสี่ยมาเลย แต่มีข้อแม้ว่าต้องเอาไปรักษาก้นด้วยนะ อิอิ จะได้พาไปนั่งรถแล้วขับแบบกระแทก
กระทั้นกระเทือนให้สะใจ ฮ่าาาาา

ส่วน บราบรา เล็กจ้อย ขนาด เอเอลบลบ นั้นไม่ต้องไปเช็คไปตรวจ หรือใส่ใจอะไรมันมากหรอกนะคะ เพราะ ผอ เคยอ่านมาว่า ยิ่งไปสนใจยิ่งไปทำอะไร มันจะยิ่งเล็กลงไปเรื่อยๆ

มะคืนมีสาวมาบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดง้านเราก็มาร่วมอวยพรวันเกิดของสาวพิจิกกันหน่อยนะ......

สำหรับสาวราศีแมงป่องทุกคน......
ขอให้วันนี้และค่ำคืนนี้ความสุขทั้งมวลที่มีในโลกจงเป็นของเธอนะคนดี....
ไม่งอนเราแล้วนะ.......

อ้าว ลืมชื่อเจ้าของวันเกิดวุ้ย.....
มีความสุขมากๆๆนะหมู ดีใจที่โลกนี้มีหมูเกิดมาเป็นคู่หมาอย่างเรา...........
ถึงจะเป็นแค่หวานในจอก็โอเคนะ

สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ หมู ฉึก ฉึก ^___^
ขอให้มีความสุขสมหวัง และสุขภาพร่างกายแข็งแรงตลอดไปนะจ๊ะ

สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณ หมู ฉึก ฉึก
ขอให้แข็งแรงๆ รวยๆ คิดสิ่งใดขอให้ได้สิ่งที่ปรารถนานะคะ

สุขสันต์วันเกิดนะ น้องหมู ฉึก ฉึก อืม...เสียงเหมือนหมูโดนเสียบเนอะ ขอให้รอจากคมดาบล่ะกัน ฉึกฉึกแบบเฉียดๆข้างๆ ทำก้นกระดกหลบนิดๆ 5555 ล้อเล่น

หมายถึงโชคดีฉลุยตลอดปีเน้อ

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9891048/I9891048.html

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9893923/I9893923.html

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9899229/I9899229.html

วันนี้อากาศสดใส.....มีใครบ้างที่ไม่มีความรัก

มารับความรักจากเรานะ เราขอมอบให้ทุกคน...เสมอและตลอดไป

สำหรับคนที่มีความรัก.....มีแล้ว รักษาและทะนุถนอมมันไว้นะ ให้มันได้เป็นกำลังใจ เมื่อเราท้อแท้ อบอุ่นเมื่อเราเหน็บหนาว...


สำหรับคนที่มีหลายรัก...ก็จัดระเบียบความรักของท่านให้ลงตัว เพื่อชีวิตและสวัสดิภาพของท่านนะ...


//www.4shared.com/file/119745043/b89203ea/__Feat__The_Sis___Link_Corner_.html

สำหรับคนที่มีหลายรัก ระวังรักนั้นหายไป ระวังรักนั้นมาทิ้มตำเอาทีหลังนะ

สำหรับคนมีรักเดียว ไม่ต้องรักษาไว้มากเกินไปหรอก แค่รักคนรักเราคนเดียวก้อพอ....ใช่มั้ยคุณนก phenixepp

เพราะตอนจบของเรื่องคือชีวิตจิง ไม่ใช่ละคอน

"ความรักแท้ ไม่มีความทุกข์ในหัวใจ ไม่ดิ้นรนแสวงหาใหม่ และไม่จืดจางด้วยกาลเวลา"



เก็บมาฝากจากจาก"เพื่อนสนิทเจ้าหญิงที่รัก"


หวังว่าทุกคนคงได้พบกับรักแท้ในที่สุด
(ตัวเองด้วยอ่ะ)

//www.youtube.com/watch?v=AXQ7wZIN7uE&feature=player_embedded#!

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9905915/I9905915.html

//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9906831/I9906831.html

.......ขออภัยลุง ขอโทษเพื่อนๆ เเละขออำลา สินธร....
//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9908486/I9908486.html

จบเรื่องราวซะที

//www.youtube.com/watch?v=Kc5mgcTkRqY&feature=related





นาฬิกายังเดินหมุนไป ไม่หยุด
ใจข้างใน ก็เลยหมุนตามด้วยความสุขทุกข์เวียนวน
วันเวลากับความสัมพันธ์ของคน หมุนไปไม่หยุดเลย

หนึ่งนาทีอาจจะพอ พอให้เคยคุ้นกัน
หนึ่งชั่วโมง อาจทำให้คนชอบกัน
และหนึ่งวัน อาจผูกพันจนรักกัน

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน
เพื่อลืมคนหนึ่งคน

นาฬิกายังเดินหมุนไป ไม่เปลี่ยน
ใจข้างในกลับเดินช้าลง ไม่ตรงไม่เท่าเวลา
นาฬิกากับการพลัดพลากจากลา หมุนไปไม่กลับคืน

หนึ่งนาทีอาจจะพอ พอให้เคยคุ้นกัน
หนึ่งชั่วโมง อาจทำให้คนชอบกัน
และหนึ่งวัน อาจผูกพันจนรักกัน

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

หากนาฬิกา ย้อนวันเวลากลับไป
ถึงวันที่เราเจอกัน แล้วฉันจะทำอย่างไร
ตอบใจตัวเอง ถ้าย้อนไปวินาทีนั้น
ฉันก็จะทำอย่างเดิม ฉันจะรักเธออย่างเดิม

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

มหากาพย์เรื่องมันยาว ดราม่าภาคใหม่ เรื่อง อ้ายปลาอ้าย:-)
//www.pantip.com/cafe/sinthorn/topic/I9907963/I9907963.html

ทะเลาะกันอีกแล้ว เฮ้อ ยาวอีกหลายภาค

บางครั้งคนเราก็มักหลงลืมอะไรที่อยู่ใกล้ตัว

ใส่ใจเพียงอะไรที่อยู่ไกลเพราะคิดว่ารักษาได้ยากกว่า

บางครั้งเราแทบไม่สนใจเงาที่เดินตามเราด้วยซ้ำ

เพราะมัววิ่งตามรอยเท้าของคนอื่นอยู่เสมอ
(Lavender)


ใส่ใจคนใกล้ตัวสักนิดก่อนที่คุณจะเสียเขาไปตลอดกาล

ขอบคุณมากคะไหม ^____^

จะบอกเพื่อนๆ ที่รัก..ของพี่เติมว่า..พี่เติมเข้ามาในบล๊อคนี้..จะครบ 1 ขวบแล้วจ้า
หลงเข้ามาและติดกับ..วอนวอน..เลขาโคเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2552 (ยังดีที่ไม่ใช่ พ.ศ. 2499 ) เวลาประมาณ 10 นาฬิการค่ะ..จากนั้นก็สถิตย์อยู่ในห้องนี้จนถอนตัวและถอนใจไม่ขึ้นเลย...และคิดว่าจะอยู่ในบล๊อคนี้ตลอดไป...
และตลอกไปค่ะ..คิดถึงเพื่อนๆและเพื่นทุกคนค่ะ...
พี่เติมค่ะ

^^^
สงสัยๆ จะมาถามเติมที่รักว่า วอนวอนนี่เค้ามาแปลหนังสือ หลอกล่อเติมมาติดกับก็เป็นการถูกต้องแล้ว.

แต่เอ๊ะ เลขาโคนี่อ่ะสิ มาทำอะไรเพ่เติมของน้องๆ น๊า ถึงได้ทำให้พี่เติมมาหลงยอมเอาตัวมาติดกับแบบสมัครใจแบบนี้ชักสงสัยๆ และจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ ต้องให้ความกระจ่างออกมานะเติม ฮ่าาาาา ตัวใครตัวมัน ไปล่ะ

โอ๊ะ โอ นับวันเข้ากันด้วย หุหุ แว้บ..เข้ามาแต่ไม่ค่อยได้เม้นท์อะไร แหะๆ วันนี้ปวดหลัง ว่าจะกินยานอน เดี๋ยวคืนนี้แว้บมาใหม่จ้า โอย....

โอ๊ย...ร้อน หน้าหนาวไรอ่ะ ร้อนนนนนน ใครอยู่ใกล้ภูเขา แบ่งความเย็นมาแถวชายทะเลบ้างดิ

นัดรวมพล คนรักบล็อก

ขอเชิญชวนพี่ๆ น้องๆ และเพื่อนๆ ที่สนใจและรักบล็อกนี้เสมอมา

ร่วมชุมนุมเหล่าสาวกบล็อก wonwonคนalbatross และสังสรรค์กันในวันที่ 32 พฤศจิกายน 2553 ณ เหนือน่านฟ้าอากาศยานสุวรรณภูมิ ตำแหน่งใต้เงาเมฆดำ เวลา 26.05น.

ภายในงานมีกิจกรรมมากมายและเกมส์ร่วมสนุกตลอดงาน พร้อมทั้งมีของแถมแจกจากผู้สนับสนุนที่ส่งตรงมาจากเกียวโต

ผู้ใดสนใจ ลงชื่อสำรองที่นั่งได้ที่ //www.wonwonalbatross.commic ได้ตั้งแต่เสี้ยวเวลานี้เป็นต้นไป

ขอเชิญชวนไปกันเยอะๆเพื่อความสนุกสนานและเป็นกำลังใจให้กับผู้สนับสนุนทุกๆคน ใครมีน้ำหวานน้ำแดง น้ำกรด เอาไปร่วมงานได้ ยกเว้นน้ำยา ไม่ต้องเอาไป เพราะขนมจีนหมดตลาด

แล้วเจอกันได้ที่งาน ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมสนับสนุนตลอดมา ^________^

เออ...งานนี้น่าสนใจ ขอทั้งจับ ขอทั้งจองพื้นที่ร่วมสนุกด้วยคน...แ้ล้วเจอกานนนนนะเพ่น้องผองเพื่อน

ออ...ขอตำแหน่งเส้นรุ้ง แส้นแวงด้วย จะนั่งเครื่องแอร์ฟ๊อดวัน จะได้กระโดดลงถูกที่หมาย(ปอง) อิอิอิ

ห่อ...น้ำยาไม่เอาไปหรอก เพราะว่าไม่มีน้ำยา 5555

หมก...แล้วของกินเยอะมะ จะได้เตรียมถุงไปใส่ เผื่อจะห่อมากินต่อที่ภาคพื้นดิน ^__^

พรหมลิขิต บันดาลชักพา ให้เรามาพบกันทันใด..

ขอให้อยู่กับพวกเราไปนานแสนนานนะคะ



ปล.ตั้งใจทำให้มากมาย

เนื่องด้วยครบรอบ1ปีของบล็อกในวันพรุ่งนี้ จึงอยากให้เพื่อนๆ ในบล็อกทุกคน ที่เคยเข้ามาร่วมทุกข์ร่วมสุข ช่วยตอบแบบสำรวจเพื่อดูว่าเราติดกับดักที่ wonwon สร้างไว้เพียงใด
**ระดับความพึงพอใจ
มากที่สุด, มาก, ปานกลาง, น้อย, น้อยที่สุด

1.ข้าน้อยชอบแวะเข้ามาในบล็อกนี้ ...

2.ข้าน้อยรู้สึกว่าบล็อกนี้ตรงกับตัวตนของข้า ...

3.ข้าน้อยรู้สึกว่าเข้ามาในบล็อกนี้มากจนไม่มีเวลาพักผ่อน ...

4.ข้าน้อยรู้สึกว่าบล็อกมีแต่ความซ้ำซาก จำเจ น่าเบื่อ ...

(ภาคต่อ)

5.ข้าน้อยรู้สึกว่าผอ.ใส่ใจในความทุกข์สุขของข้า ...

6.ข้าน้อยรู้สึกว่าเพื่อนร่วมบล็อกให้ความร่วมมือในการผจญภัยภายในบล็อกนี้ ...

7.ข้าน้อยรู้สึกว่าตัวเองมีอิสระในการถ่ายทอดความรู้สึก ...

8.ข้าน้อยรู้สึกว่าทุกคนที่เข้ามาได้รับความพึงพอใจพอๆกับข้า

(ภาคสาม)

9.ข้าน้อยรู้สึกว่าตัวเองได้มีส่วนร่วม ...

10.ข้าน้อยรู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสก้าวหน้าจากบ้านสิบ บ้านเก้า บ้านแปด ........ สุดท้ายเป็นบ้านสาม

11.ข้าน้อยรู้สึกพอใจในกฎระเบียบของบล็อก ...

12.ข้าน้อยรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ ...