Bloggang.com : จังงัง - หงส์ฟ้า

หงส์ฟ้า

..๏ หงส์เอยเจ้าอ่อนล้า.....ฤๅไฉน
จึงร่อนลงพงไพร.............ภาคพื้น
คงเผลอจิตหลงใหล.........แดนป่า
เยือนถิ่นดินชุ่มชื้น...........ดั่งให้ยลโฉม ๚

..๏ อึดอัดอันเนื่องด้วย.....อนิฏฐา- รมณ์*ฤๅ
จึงจากภพเคหา...............เพริศแพร้ว
ฤๅจิตคิดปรารถนา...........แดนสงบ
เห็นป่าดั่งเมืองแก้ว..........หลบร้อนนอนดิน ๚

..๏ หงส์เอยหากอ่อนล้า...โรยแรง
ขออย่าได้หวาดระแวง......เล่ห์ร้าย
จงซุกปีกออมแรง............พักผ่อน
วันพรุ่งจึงแยกย้าย...........สู่ฟ้าดังเดิม ๚

..๏ ปราศแสงแห่งคบใต้....ประทีปงาม
มีแต่เดือนดาววาม...........กระจ่างฟ้า
ไร้เสียงดุริยางค์นิยาม.......เพลงเสนาะ
มีหริ่งเรไรร้า*.................กล่อมให้คลายเหงา ๚

..๏ เผือกมันผลไม้ป่า........มากมี
หวังเพื่อความดุษฎี...........แห่งเจ้า
หงส์ฟ้าเพริศโสภี.............คงสุข- เกษมนา
ปรารถนาดีจึงเฝ้า.............ชุบเลี้ยงดูแล ๚

..๏ ยามเมื่อสุริเยศเยื้อง....เยือนมหรรณพ์
กวีที่เคยปลอบขวัญ..........กล่อมใกล้
มวลพฤกษ์มากสรพัน........เลือนจาก หทัยแฮ
ผลหมากหลากลูกไม้........หมดสิ้นโอชา ๚

..๏ สำเนียงเสียงแห่งเจ้า....หงส์งาม
เคยพร่ำเพรียกไถ่ถาม.......หยอกเย้า
กาลผันผ่านย่ำยาม...........ยังแว่ว- หวานนอ
ฤๅแค่ความโศกเศร้า.........หลอกให้ละเมอหา ๚

..๏ หงส์เอยเคยอยู่ฟ้า.......เมืองแมน
เลยหน่ายพฤกษ์พรมแดน..เยี่ยงนี้
ฤๅดูหมิ่นถิ่นแคลน............สกุลต่ำ
มากเรี่ยวแรงจึ่งลี้.............หลีกเร้นโดยพลัน ๚

..๏ ยามจากหากฝากถ้อย...คำลา- หนึ่งเอย
คงมิคร่ำครวญพา.............อกไข้
เพียงคำกล่าวสนทนา........ยากยิ่ง แลฤา
บินผ่านยังเมินได้.............บ่ายหน้าเบือนหนี ๚

..๏ ผิดแผกแตกต่างชั้น-....สกุลพงศ์
กามิควรคู่หงส์.................แน่แท้
เพียงจิตคิดลุ่มหลง...........จักหม่น- หมองเฮย
กาคู่กาควรแล้.................อย่าได้หมายหงส์ ๚ะ๛