ชีวิตกับการให้อภัย ชื่อ เธอ อายุ 16 ปี บ้านเกิด จังหวัดร้อยเอ็ด การศึกษา ป.6 (กำลังศึกษาต่อในระดับมัธยม) ผู้พาเข้าสู่วงการ พ่อและพี่สาว ผู้พาออกจากวงการ พยาบาลและมูลนิธิคุ้มครองเด็ก ความฝัน อยากเป็นพยาบาล นี่ไม่ใช่ประวัติการเข้าวงการบันทิงอย่างที่เราคุ้นเคย หากเป็นข้อมูลเบื้องต้นของชีวิตเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งในอดีต เคยตกอยู่ในวงจรร้ายของการค้าบริการทางเพศ ในขณะที่ใช้คำนำหน้าชื่อว่า"เด็กหญิง" หนึ่งปี ที่เธอขายเรือนร่าง เธอสร้างเม็ดเงินจำนวนหลายแสนบาทให้ครอบครัว และเมื่อเธอตะเกียกตะกายออกมาสู่โลกภายนอกได้สำเร็จ ครอบครัวที่ประกอบด้วยพ่อ แม่ พี่สาว กลับพยายามติดตาม เพื่อจะผลักเธอกลับสู่หุบเหวแห่งความขมขื่นอีกครั้งหนึ่ง ต่อไปนี้คือเรื่องราวของ"เธอ" หนึ่งในหลายชีวิตที่ทุกข์ ทนจากการกระทำของคนในครอบครัว "หนูเป็นคนร้อยเอ๊ด ครอบครัวมีพี่น้อง 5 คน หนูเป็นคนที่ 3 พ่อมีหลายบ้าน แม่เองมีแฟนใหม่ เค้าไม่เคนสนใจลูก ๆ เท่าไหร่ วัน ๆ ไม่เคยเจอกัน นอกจากเมากลับมา นั้นแหละที่จะเจอกัน "หนูชอบอยู่คนเดียว เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร กับพี่น้องต่างคนต่างอยู่ ไม่ค่อยได้อะไรกันมากเท่าไร" เธอบรรยายสภาพบ้านที่ว่างเปล่า...เงียบเหงา...ด้วยน้ำ เสียงราบเรียบ ดวงตาล่องลอย "พอหนูจบ ป.6 ก็อยากเรียนต่อมาก ไม่ขอเค้า เค้าก็ไม่ ยอมให้เรียน พูดยังไงก็ไม่ยอม พูดเกี่ยงกันไปกันมาสองคน จนหนูรู้ว่า เค้าคงไม่ให้เรียนต่อแน่..." "วันหนึ่ง พ่อกับพี่สาวคนโต เค้าบอกให้ขึ้นรถ จะพาไปกรุงเทพฯ บอกว่าจะพาไปเรียนต่อที่โน่น...ก็ดีใจ แต่ที่ ไหนได้ เค้ารวมหัวหลอกหนู พอมาถึง ก็ถามว่า "ทำไม พามาที่แบบนี้" เค้าก็ไม่พูดอะไร ถามพ่อ พ่อก็ไม่พูด ถามพี่สาว พี่สาวก็ไม่พูด (นิ่งไป....) "ก็บอกเค้าว่า ไม่เอา ไม่ทำ ...ไม่ทำ เค้าก็ดุว่าเอา แล้วพ่อก็กลับไป" จากนั้น เธอก็อยู่ที่นั้น เริ่มต้นชีวิตการขายบริการทางเพศทั้งที่อายุเพียง 11 ขวบ โดยมีพี่สาวซึ่งทำอาชีพนี้อยู่ก่อนแล้ว คอยควบคุมอยู่ห่าง ๆ เธอถูกกำหนดให้อยู่ในห้องไม่มีโอกาสเห็นตะวัน 1 เดือนเต็ม ๆ วัน ๆ ได้แต่ทำงานรับแขก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวต่างประเทศ" วันหนึ่งได้นอนแค่ 2 - 3 ชั่วโมง ทำอยู่อย่างนี้ จนวันหนึ่งไม่สบาย หมดสติ เลยต้องส่งโรงพยาบาลอีก เดือนต่อมา เธอถูกพามาอยู่อพาร์ตเมนท์แห่งหนึ่ง สภาพความเป็นอยู่ดีขึ้น ตอนบ่ายสี่โมงเย็น มีคนพาไป ทำงาน แล้วพามาส่งตอน 9 โมงเช้า เป็นอย่างนี้ทุกวัน อยู่ประมาณ 8 เดือน พ่อจะมาหา 15 วัน...มาเอาเงินกับพี่สาว เค้ากำหนดให้หนูหาเงินให้ได้ 3 หมื่น ทุก 15 วัน เดือนหนึ่งก็หกหมื่นบาท ก็...ต้องทำให้ได้ (เงียบไป) ... "ถ้าไม่ได้เหรอค่ะ ไม่ค่ะ...เค้าไม่ว่า แต่... แต่...เค้าจะ"ล่วงเกิน" (ก้มหน้า) พอเราถามว่า พ่อเคย "ล่วงเกิน" มาตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้านแล้วใช่หรือไม่ เธอพยักหน้าตอบรับ แล้วรีบหลบตา บรรยากาศเงียบงันไปชั่วขณะ คนถามอึ้ง เพราะนึกไม่ถึง ขณะที่คนตอบเองก็เงียบ เมื่อกล่าวถึงบาดแผลที่ฝังลึกในจิตใจ "...กับพี่สาว หนูไม่รู้ว่า พ่อล่วงเกินหรือเปล่า เพราะเค้าไม่เคยเล่าให้ฟัง กับแม่ แม่ก็รู้ เพราะเคยเล่าให้แม่ฟัง ...แต่...แม่ไม่เชื่อ...หาว่าโกหก" เธอมีชีวิตอยู่อย่างเงียบเหงาและโดดเดี่ยว ขุมเงินขุมทอง พ่อก็เอาไปเล่นการพนัน อยู่ได้สักพัก เธอก็ล้มป่วยเป็นหนที่ 2 "ตอนเข้าโรงพยาบาล พยาบาลขึ้นมาหา เพราะสงสัยว่า ทำไมอาการไม่ดีขึ้น ก็ถามว่าทำงานอะไร เป็นอะไรกันแน่ ก็เลยเล่าให้เค้าฟัง..." จากนั้น โรงพยาบาลก็หลอกคนที่มาเฝ้าว่า พาไปเช็คร่างกายที่ตึกอื่น พอออกมามาได้ ก็ขึ้นรถมูลนิธิ แล้วขับพาหนีพาไปที่มูลนิธิ" "...พอหนีมาที่มูลนิธิ แล้วพ่อก็มาโวยวาย ที่โรงพยาบาลทุกวัน มาขู่บ้าง อะไรบ้าง จนโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า พ่อรู้ที่อยู่แล้ว ทางมูลนิธิบอกว่า ถ้างั้นให้มาเจอที่มูลนิธิก็ได้..." ...ตอนนั้น ครูยุ่น (มนตรี สินทวิชัย) ก็ถามว่า"จะให้จับพ่อแม่ไหม" หนูก็บอกว่า"ไม่จับ" เพราะอย่างไร เขาก็เป็น พ่อแม่ แต่พอพ่อมา หนูก็หนีขึ้นข้างบน ไม่ออกมาเจอ ไม่คุยด้วย ให้ครูยุ่นคุย..." "...บางครั้ง พ่อก็มากับแม่ กับพี่สาว จะมารับกลับ หนูก็ยืนยันว่าไม่กลับ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ทะเลาะกับพี่สาว พี่สาวจะ เข้ามาตบ ครูยุ่นเลยตะโกนว่า "อย่าแตะต้องเด็กนะ ไม่งั้นจะเรียกตำรวจ" เค้าเลยไม่กล้า..." "บางครั้ง หนูมานั่งคิดว่า เอ๊ะ... เราใช่ลูกเขาหรือเปล่า ทำไม เขาทำกับหนูแบบนี้ ตอนนั้นหนูเกลียดพ่อมาก พี่สาวด้วย ...เกลียด (เน้นเสียง) ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากเจอ...(ทำหน้ารังเกียจมาก) กับแม่ไม่ค่อยชอบ เพราะจริง ๆ แม่ก็รู้เรื่องมาตลอด แต่ไม่เคยคัดค้านหรือ ช่วยเหลืออะไรเลย..." "...แต่ตอนนี้ ก็เฉย ๆ แล้ว ปล่อย ๆ ไป มันผ่านมาแล้ว ไม่อยากเก็บมา คิดอะไรมาก" ครูหยุ่นบอกว่าให้เราอภัย ไม่ต้องไปโกรธ อีกอย่าง ตอนนี้ต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้ ข้องเกี่ยวกันหลายปีแล้ว" กว่าที่ ความรู้สึกจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ เธอทนทุกข์ ทรมารกับความเสียใจ และน้อยใจกับการกระทำของคนในครอบครัวอยู่ 2 ปี "หนูคิดว่า คนเราต้องมีการผิดพลาดไปบ้าง ถ้าเราให้อภัย ไม่เก็บมาคิด สักวันเค้าคงสำนึกตัวได้" (สีหน้ามีความหวัง) "...ตอนนี้ พ่อเสียไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร ตอนพ่อเสีย หนูไม่รู้เรื่อง มารู้ตอนหลัง จะร้องให้ก็ร้องไม่ออกได้แต่คิดว่าเขาคงไปดีแล้วแหละ ก็ตักบาตรกรวดน้ำไปให้ บอกว่าบุญที่เราทำไปขอให้เขาได้รับ (เงียบไป) แต่ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเขาได้รับหรือเปล่า อโหสิ ให้เค้าทุกอย่าง..." ทุกวันนี้ เธอมีความสุขกับการดูแลเด็ก ๆ ที่ถูกทารุณโดย คนในครอบครัว ซึ่งทางมูลนิธิคุ้มครองเด็กรับมาดูแล ก่อนจบการสนทนา เราขอให้เธอเลือกเล่น ๆ ว่า ถ้าชาติหน้ามีจริง เธออยากได้ พ่อแม่คนใหม่หรือพ่อแม่คนเดิม เธอตอบทันที่ว่า "อยากให้เป็นพ่อแม่คนเดิม แต่นิสัยดี ๆ เพราะยังไง ๆ เขาก็เป็นพ่อแม่เรา" กับคำถามสุดท้าย เธอทำให้เราอึ้งอีกครั้ง เมื่อเราถามว่า ถ้ามีนางฟ้ามาพร้อมกับพรวิเศษ ให้เธอขอได้ 1 ข้อ เธออยากขออะไร "ขอให้นางฟ้าช่วยทำให้แม่และพี่เป็นคนดี จะได้อยู่กันเป็นครอบครัวเหมือนแต่ก่อน" นางฟ้าคงตกใจและเศร้าใจเหลือจะกล่าว เมื่อรู้ว่าเรื่องราวของ"เธอ" เป็นเพียงหนึ่งธุลีละอองที่ปลิวละล่องอยู่ในสายลมของประเทศไทย   Create Date : 19 มีนาคม 2549 12 comments Last Update : 10 เมษายน 2550 9:15:08 น. Counter : 425 Pageviews. Share Tweet

ในชีวิต นี้ ไม่เคยอยากเป็น นางฟ้า แต่ มาอ่านตรงนี้ วันนี้ แล้วอยากเป็นค่ะ อยาก มี อ้อมแขนอุ่นๆ ไว้กอดเด็กๆ เหล่านี้ ว่าแต่เจ้าของบล๊อก เคยไป เสถียรธรรมสถาน หรือเปล่า ที่คุณแม่ชี ดูแลเด็กๆ เหล่านี้ รวมทั้งผู้หญิงที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ บาดแผล ที่ ยาวิเศษของนางฟ้าองค์ไหน จะเยียวยาหัวใจเขาเหล่านั้นได้ นอกจาก เมตตา อันไม่มีประมาณ ของ มนุษย์เราด้วยกัน ....เคยไปช่วยคุณแม่ชี ทำงาน เล่านิทานดวงดาวให้เด็กฟังค่ะ โอเค ๆ ไม่มีการเมือง ตรงนี้นะ   โดย: ประกายดาว 20 มีนาคม 2549 8:25:27 น.

ขอเป็นแม่มดผู้ใจดีได้ป่าวคะ ^^ แม่มดก็ให้พรเด็กๆ เหล่านี้ได้เหมือนกันนะ *~ แม่มด~*   โดย: ตะกร้าหวายสีขาว 20 มีนาคม 2549 14:38:07 น.

ขออย่าให้ต้องมีเด็กที่ต้องถูกทำร้ายแบบนี้อีกเลยนะคะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบีด้วยนะคะ   โดย: Memorybee (Memorybee ) 20 มีนาคม 2549 17:14:42 น.

เพิ่งทำงานคืนนี้เสร็จ กำลังจะเก็บของบนโต๊ะแล้วก็ไปนอนซะที .. ก็หยิบหนังสือเรื่องลับแลลายเมฆมาเปิดผ่าน ๆ ..เป็นเรื่องของผู้หญิงกับเด็ก คล้าย ๆ กับใน blog นี้ คนเขียนตั้งใจเขียนเรื่องนี้ แล้วก็เขียนเอาไว้ที่คำนำเสียอย่างดี .. เลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะอ่านอย่างผ่าน ๆ ไปเป็นวันที่ทำงานเสร็จแล้วมีเวลาว่างจริง ๆ ดีกว่า แวะเข้ามาเช็คเมลล์แล้วก็เช็ค blog แล้วก็เห็น ข้อความ คล้าย ๆ กับที่เพิ่งผ่านตามา แต่ได้อ่านเต็ม ๆ ต่างจากตะกี้ .. ได้ยินได้รับรู้เรื่องแบบนี้ ทั้งจากที่เป็นเรื่องจริง เรื่องแต่ง ..ก็มักจะเก็บเอามาคิดเสมอ ๆ ไม่อยากได้แต่หวังอย่างเดียว ว่าอะไร ๆ มันจะดีขึ้น   โดย: แ ม ง ป อ เองค่ะ IP: 61.91.127.110 21 มีนาคม 2549 2:01:33 น.

ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้   โดย: ใบไม้ทะเล IP: 202.251.200.48 21 มีนาคม 2549 11:05:37 น.

บางครั้ง เราก็หลงระเริงกับความสุขที่ตัวเองได้รับ จนลืมไปว่า ชีวิตบางชีวิตก็ดำเนินชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก แม้เราจะช่วยอะไรพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้ แต่เราก็จะดูแลทุกชีวิตที่ฝากชีวิตไว้กับเรา ดูแลพวกเค้าให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ค่ะ ขอส่งกำลังใจให้ผู้ที่ยังยากลำบากและทนทุกข์ ส่งกำลังใจให้ผู้ที่มีแรงและกำลังที่จะช่วยผู้ที่เดือดร้อนได้นะคะ   โดย: Nilz 21 มีนาคม 2549 17:33:33 น.

อ่านแล้วรู้สึกเศร้าเหลือเกิน คิดว่าตัวเองโชคดีมากที่ไม่ได้ประสบอะไรๆเลวร้ายเหมือนที่หนูคนนี้เจอ อดที่จะคิดกร่นด่าพ่อแม่และพี่สาวของเด็กพวกนี้ไม่ได้ที่ทำนาบนหลังคน หวังว่าหลังจากฝันร้ายผ่านพ้นไปแล้ว คงจะมีสิ่งดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตของหนูคนนี้บ้างนะคะ ให้มีความสุขสมหวังในชีวิตบ้าง   โดย: brasserie 1802 22 มีนาคม 2549 6:09:47 น.

อ่านแล้วปวดใจค่ะ...   โดย: ไม่รักไม่มา ...Naka 25 มีนาคม 2549 17:13:32 น.

เฮ้อ..เศร้า...เครียด ช่วงนี้..   โดย: ปัญญาแห่งตน IP: 83.141.77.130 27 กรกฎาคม 2549 4:44:49 น.

เศร้าจังครับ   โดย: ผมเอง IP: 202.57.161.174 27 กรกฎาคม 2549 10:05:49 น.

อ่านแล้วเศร้าใจจัง   โดย: ยากัล IP: 58.8.88.177 27 กรกฎาคม 2549 17:56:41 น.

ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ เมือมีชีวิตโปรดใช้ชีวิตอย่างลอบครอบนะครับ   โดย: มั่นชัย IP: 203.146.253.37 31 สิงหาคม 2549 10:01:13 น.