ความสุขมีระยะเวลาแสนสั้น
ในความรู้สึกของคนเรา ไม่มีความรู้สึกใดที่จะมีอิทธิพลต่อคนเราได้มากกว่า "ความรัก" คนที่อยู่ในห้วงของความรักนั้น มักจะถูกดึงเข้าไปอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง ที่สวยงามสดใสพิสุทธิ์ จะมองไปทางไหนโลกก็เป็นสีชมพู เหมือนจะเป็นโลกที่ลอยอยู่เหนือความจริง ข้อบกพร่องของอีกฝ่ายจะถูกมองข้ามไปหมด ลืมไปว่ายังมีอย่างอื่นอยู่อีก มากมายที่จะต้องเผชิญ ความรักคือการให้อย่างสมบูรณ์นั้นไม่มีจริงในโลกนี้ คนที่มีความรัก ก็ต้องการได้รับการตอบสนองในทางที่ดี อาจจะไม่ต้องการเป็นเงินทอง ขอเพียงได้รับรอยยิ้มตอบก็เพียงพอคนเราจะอ่อนแอที่สุด อย่างน้อยก็ช่วงหนึ่ง เมื่อขาดรักที่เคยมี คนที่อ่อนไหวมากก็จะทุกข์มาก กินข้าวกินปลาไม่ลง โลกดูเสมือนจะหยุดหมุน และปานจะแหลกสลายลงไป ลงโทษตัวเอง แล้วก็ลงโทษทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่าง ความสุขบางครั้งก็ผ่านมาเหมือนสายลมอันอบอุ่น ที่พัดผ่านเราไป แล้วก็จางหาย แต่ความทุกข์มักจะคอยย้ำเตือนขึ้นมา เมื่อถูกสะกิดอย่างแผ่วเบา