เดินไปในเส้นทางสายปรารถนา เวลาใครอวยพรให้เรา มักจะบอกว่า “คิดปรารถนาสิ่งใด ขอให้ได้สมดังปรารถนา” ชีวิตที่ผ่านมา...ไม่เคยปรารถนาอะไร นอกจากได้ทำงานที่ตัวเองรัก ............................................... ตอนเด็กๆ ที่บ้านมีนิตยสารต่างๆมากมาย ตัวเองอ่านแล้วก็อยากเป็นคนทำหนังสือ อยากเป็นบรรณาธิการ อยากตอบจดหมายผู้อ่าน ... ถึงขั้นออกหนังสือทำมือแบบเด็กๆขึ้นมาในหมู่พี่น้องซึ่งก็เป็นเด็กต่างจังหวัดจนๆ ไปซื้อกระดาษสีขาวที่เขาขายเป็นรีม มานั่งตัด แล้วเย็บเป็นเล่ม ทำเป็นหนังสือ ตั้งชื่อว่านิตยสาร “วิหคเหิร” (ตอนนั้นเขียนคำว่าเหินผิด) ตั้งตัวเป็นบ.ก.เขียนเรื่องราวในนั้น ตอบจดหมายที่สมมุติขึ้นมาเองว่าเป็นผู้อ่านเขียนมา มีพี่ชายกับน้องชายวาดภาพประกอบ... มีพ่อกับแม่เป็นคนซื้อในราคาเล่มละ 2 บาท ให้น้องสาวตัวเล็กๆสองคนอ่าน(ดูรูป) ซึ่งทั้งคู่ติดงอมแงม ...เฝ้ารอคอยวันหนังสือออกอย่างกระวนกระวาย วิหคเหินออกมาได้นับสิบๆเล่ม เสียดายที่หายไปกับน้ำท่วมครั้งใหญ่ หลงเหลืออยู่เล่มเดียวที่เห็นอยู่นี้... อายุของมัน มากกว่าเพื่อนในบล็อกหลายคนค่ะ... .............................................................. เติบโตขึ้นมา...ก็แค่เราเดินมุ่งไปข้างหน้าแบบซื่อสัตย์ต่อตัวเอง ไม่เคยเป๋ เดินดุ่มๆไปด้วยใจแน่วแน่ แม้ว่าเส้นทางนี้จะเต็มไปด้วยความมืดมน ก็ไม่เคยเปลี่ยนใจไปใช้เส้นทางอื่น เส้นทางที่ร้อนระอุ คอแห้งเป็นผง... แต่ก็เดินไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ไม่กระเหี้ยนกระหือรือ ไปแบบเอื่อยๆ นิ่มๆ แต่แอบซ่อนไฟในแววตา เป็นไฟที่ร้อนยิ่งกว่าแสงอาทิตย์... เยือกเย็น เหน็บหนาว แต่ก็ยังเดินฝ่าไปในเส้นทางกลางฝน เส้นทางสายนี้ขรุขระสิ้นดี... ต้องอยู่แบบแบบคนบ้านนอกที่ไม่สำคัญในวงการ เป็นนักข่าวกระจอกงอกง่อย เข้าที่ไหน เล่มนั้นเจ๊งหมด ทำงานที่ไหน ถูกลอยแพ ถูกเอาเปรียบ ถูกมองข้าม ล้มลุกคลุกคลาน กินข้าว แกล้มน้ำตา อดมื้อ กินสองมื้อ แล้ววันหนึ่ง ก็เริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายทางที่เริ่มจะราบรื่น ........................................................................... จบเสียที การเดินทางอันยาวไกล.... ในที่สุดชีวิตก็มาแน่นิ่งกับการเป็นบรรณาธิการบริหารนิตยสาร 3 เล่มพร้อมๆกัน เส้นทางสายปรารถนาจบลงตั้งแต่ 12 ปีที่แล้ว ทุกวันนี้ ก็ยังมีความสุขกับตรงนี้ ...ไม่ร่ำรวย แค่มีความสุขกับงานที่เรารัก แค่นี้ก็พอแล้ว...ชีวิต บล็อกนี้ขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนที่ปรารถนายังไม่ถึงฝั่งฝันค่ะ...   Create Date : 21 สิงหาคม 2551 63 comments Last Update : 26 สิงหาคม 2551 12:52:20 น. Counter : 2239 Pageviews. Share Tweet

เพื่อนๆที่เข้ามาคะ... อยากรู้จังเลย ตอนเด็กๆ คุณอยากทำอะไร...มีงานในฝันหรือเปล่า แล้ว วันนี้ ได้ทำงานตามที่คิดไว้หรือเปล่า... ถนนสายชีวิตที่ผ่านมาของคุณ...มันขรุขระ หรือ ราบรื่นคะ..?   โดย: อัยย์ (ทากชมพู) IP: 202.91.19.205 21 สิงหาคม 2551 22:37:35 น.

เจิมก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาบอก ดูบอลหญิงเพิ่งจบสักครู่ ไปนอนก่อนแล้ว ง่วง   โดย: ลุงแอ๊ด 21 สิงหาคม 2551 22:57:40 น.

ชีวิตคือการเดินทาง จดจำไว้ว่า...ไม่มีเส้นทางไหน มืดมิดตลอดกาล   โดย: ทากชมพู 21 สิงหาคม 2551 23:09:10 น.

เห็นหนังสือแล้วน่ารักจังเลย สัมผัสได้ถึงความฝัน ความสุข ที่ถ่ายทอดมาจากภาพที่เห็น ภาพวาดในหนังสือฝีมือดีมากนะคะ   โดย: HoneyLemonSoda 22 สิงหาคม 2551 0:02:09 น.

คห 4... พี่ๆน้องๆมีฝีมือทางวาดรูปทุกคนค่ะ ไอ้เราเอง ด้อยสุด ก็เขียนเรื่องไป แต่งเรื่องให้เค้าวาด หน้าปก วิหกเหินจะเป็นรูปนกทุกครั้ง น้องชายวาด ...ตอนนั้นอยู่ชั้น ม.ต้น แล้วจะเอาการ์ตูนข้างในมาโพสให้ดูกันนะคะ ....เป็นฝันของเด็กๆน่ะค่ะ..........   โดย: ทากชมพู 22 สิงหาคม 2551 0:09:57 น.

(รำพึงยามดึก) นั่งดูบล็อกตัวเอง... ...ฟังเพลงแล้ว..เฮ้อ...แอบเศร้าเล็กๆ...   โดย: ทากชมพู 22 สิงหาคม 2551 0:15:02 น.

สำหรับพี่อิงค์ อึ้งเลยครับที่เห็นหนังสือทำมือเล่มนั้น แสดงว่ามีใจรักและเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ ความฝันของพี่ค่อนข้างชัดเจน และมุ่งไปสู่จุดหมายอย่างแน่นอน ขอแสดงความยินดีด้วยจริงๆ ครับ สำหรับผม ผมหกคะเมนตีลังกาขึ้นๆ ลงๆ มาตลอดชีวิตครับ มีทั้งช่วงที่สูงสุด ต่ำสุด จนที่ช่วงที่เรื่อยๆ ค่อนข้างหยุดนิ่ง แต่ผมไม่ค่อยชอบพูดถึงมันเท่าไหร่ หลายๆ คนในบล๊อกจะรู้ว่าผมทำงานกราฟฟิค แต่ผมก็ไม่เคยเอาผลงานของผมมาลงในบล๊อก ที่นี่ผมอยากทำอะไรที่ผมไม่ได้ทำในชีวิตจริงมากกว่า อย่างร้องเพลง ถ่ายภาพ วาดรูปตามใจตัวเอง แล้วมันก็เป็นผลงานแบบสมัครเล่นที่ผมภูมิใจ มันไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แต่ผมให้ใจกับมันมากๆ ความจริงผมเคยทำอะไรอีกหลายอย่าง เคยมีผลงานสู่สายตาประชาชนหลายชิ้น แต่ผมเลือกที่จะไม่เล่ามันดีกว่า สำหรับตรงนี้ ผมอยากให้คนรู้จักผมในฐานะของพลทหารไรอันก็พอแล้วครับ   โดย: พลทหารไรอัน 22 สิงหาคม 2551 0:38:12 น.

ทำหนังสือทำมือกันเองตอนเด็กๆ นี่เป็นอะไรที่ดูแล้วน่าทึ่งมากเลยค่ะ ... น่าเสียดายที่หนังสือหายไปกับน้ำซะหมด ... ตอนเด็กๆ ... เราเอาแต่เล่นซน จำไม่ได้ว่ามีฝันอะไรกะเค้ามั่งรึเปล่า ... แต่จำได้ว่าชอบแต่งกลอน ... แต่งเพลง ... วาดรูป ... ขีดๆ เขียนๆ บ้างแล้วแต่ค่ะ ... ก็ไม่เก่งซักอย่างแต่มีความสุขเวลาได้ทำอะไรทำนองนี้มากค่ะ พอโตขึ้น ... อยากเป็นนักร้องในร้านอาหารเล็กๆ อบอุ่นๆ ค่ะ ... แบบเล่นเองร้องเอง เป็นกันเอง คนฟังไม่ต้องเยอะ เขิน ... โตมาอีกหน่อยก็รู้สึกว่าชอบงานด้าน NGO ค่ะ ... จบปุ๊ปก็ลุยเลย ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ก็ค้นพบว่าอยากทำงานด้าน multimedia ด้วย ... ตอนนี้ก็เลยเอาทุกอย่างมารวมกัน ... ยังไม่รู้ว่าจะออกมาเป็นไงเลยค่ะ รู้แต่เพียงว่าการที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ... มันช่างดีจริงๆ   โดย: yourstarlight (yourstarlight ) 22 สิงหาคม 2551 0:47:24 น.

หนังสือแฮนเมดเล่มนั้นยืนยันความปรารถนาที่จะเป็นคนทำหนังสือได้อย่างชัดเจนเลยครับ นึกถึงเรื่องที่มีผู้สนับสนุน(คนซื้อหนังสือ)เป็นพ่อ-แม่ มีน้องสาวเป็นแฟนคลับ และคนทำหนังสือที่ใส่ใจกับการทำถึงขนาดทำออกมาได้งดงามดังในรูปภาพ นีกแล้วซึ้งใจมากเลยครับ ผมเห็นถึงความอบอุ่นในครอบครัว ที่ตัวผมเองไม่เคยได้รับ แต่ในที่สุดผมก็ได้เดินทางบนเส้นทางอันยาวไกลที่แสนจะคดเคี้ยวเส้นนี้มาถึงฝั่งฝันของผมจนได้เหมือนกันครับ เด๋วจะเขียนเล่าให้ฟังพอสังเขปมาแจมด้วยคนตามที่ถามไว้ใน คห.ที่ 1   โดย: ตู้เพลงฯ (ตู้เพลงคนซน ) 22 สิงหาคม 2551 0:47:49 น.

ตามมาเก็บฝันด้วยค่ะพี่ คิดถึงวันเก่าๆ เหมือนกัน และดีใจระหว่างเดินทางตามฝัน เจอกกับพี่อัยย์ ได้รู้จักและร่วมงานกัน และยังเป็นเพื่อน พี่น้อง กันต่อไป และก็เข้าใจความสุขของคนที่เดินตามฝัน ฝันกันต่อไปค่ะ ว่า เราจะมีนิยายออกมาเรื่อยๆ   โดย: จูนิ IP: 202.149.24.161 22 สิงหาคม 2551 1:53:42 น.

ย้อนนึกถึงครั้งแรก ๆ ที่มีคนถามผมว่า “โตขึ้นอยากเป็นอะไร?” ตอนนั้นผมอยากเป็นกระเป๋ารถเมล์ครับ ผมอยากห้อยโหนอยู่ที่ประตูรถเมล์ โบกมือไปมา อยากมีกระบอกเก็บสตางค์ที่เขย่าแล้วมีเสียงเร้าใจ ทำท่าเปิดปิดกระบอกสตางค์เสียงดัง ฉับ ๆ ด้วยความชำนาญ แม่เป็นคนต่างจังหวัดครับ เอาผมมาทิ้งไว้ที่บ้านย่าในกรุงเทพฯตั้งแต่เข้าอนุบาล 1 ด้วยความปรารถนาดีที่อยากให้ผมได้เรียนโรงเรียนดี ๆ ในกรุงเทพฯ ย่าชอบบอกว่าผมโง่เหมือนพ่อ(บ่อยครั้งที่ผมสงสัยว่า แล้วพ่อผมโง่เหมือนใคร?) ย่าบอกว่าโง่อย่างนี้โตขึ้นจะต้องไปเป็นเด็กเลี้ยงควาย ผมเกิดประกายความหวังใหม่ในชีวิต ผมอยากเป็นเด็กเลี้ยงควายครับ ผมอยากจะขี่ควายท่องไปในทุ่งกว้างเหมือนคาวบอย เหนื่อยก็พักนอนเป่าขลุ่ยบนหลังควาย มีนกเอี้ยงคู่ใจเกาะอยู่บนเขาควาย เหล่านั้นเป็นเพียงความฝันลม ๆ แล้ง ๆ งานที่ผมทำเป็นอาชีพอยู่หลายปีคืองานด้านกราฟฟิคส์ และงานโฆษณา โดยต้องอาศัยความสามารถพื้นฐานคือการวาดรูปและการโกหก ถามว่าเป็นอาชีพที่ผมใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กหรือไม่ จะว่าใช่ก็เห็นจะใช่ครับ มันเริ่มขึ้นตรงนี้ครับ... ย่าห้ามไม่ให้ผมไปเล่นกับเด็กข้างบ้าน โดยให้เหตุผลว่าเด็กพวกนั้นเป็นเด็กไม่ดี คบแล้วจะเสียคน ผมจึงต้องเล่นคนเดียวอยู่ในบ้าน และมักจะเล่นโลดโผนตามประสาเด็กผู้ชาย เป็นที่ขัดหูขัดตาย่ายิ่งนัก ย่ามีไม้เรียวที่บรรจงเหลาให้มีความเรียวยาวเหมาะมือเหน็บไว้ที่ข้างฝา เสียงไม้เรียวแหวกอากาศดัง เฟี้ยว..เฟี้ยว ตอนที่ย่าใช้ฟาดลงที่ขาผมทุกครั้งที่ผมเล่นโลดโผน ผมรู้สึกเหมือนทาสที่กำลังถูกโบย เพื่อเลี่ยงจากการโดนตี ผมหันมาวาดรูปครับ แต่การวาดรูปก็ยังเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาของย่าอีก ผมจึงต้องแสร้งว่าผมทำการบ้านอยู่ โดยเอาสมุดการบ้านมาซ้อนทับสมุดวาดเขียนไว้ในตอนที่ย่าเดินมาใกล้ พอย่าไปก็เอาสมุดการบ้านออกแล้ววาดต่อ รูปที่ผมวาดมักจะเป็นรูปเกี่ยวกับย่า ย่าตกบันได ย่าโดนน้ำร้อนลวก ฯลฯ บางครั้งก็วาดรูปแม่ผู้ซึ่งจะมาเยี่ยมผมเพียงเดือนละครั้ง แต่ผมไม่ค่อยชอบวาดรูปแม่เท่าไหร่หรอกครับ เพราะเมื่อผมวาดทีไรก็มักจะมีน้ำตาซึมออกมา และนั่นคงเป็นจุดเริ่มต้นแห่งวิชาชีพของผมล่ะมั้งครับ ?!?!   โดย: ตู้เพลงฯ (ตู้เพลงคนซน ) 22 สิงหาคม 2551 2:30:12 น.

ตอนเด็กๆ ไม่ค่อยได้มีเวลาฝันอยากเป็นอะไร เพราะพวกพี่ๆ คนโตๆ(ดันเจือกเป็นน้องเล็ก)มีความฝันกันท่วมท้นทุกคน พี่ชายคนโต อยากเป็นคนถ่ายรูปในโลกกว้าง พี่สาวคนโต อยากเป็นคนทำหนังสือ พี่ชายคนรอง อยากเป็นศิลปินในแขนงศิลปะทุกสายงาน ส่วนพี่สาวคนรองอยู่ใกล้กับเรา ฝันไม่ทันเหมือนกัน จำได้แค่ว่า.... ตั้งหน้าตั้งตารอ "วิหคเหิร" กันแบบกดดันคนทำสุดๆ ส่งงานเข้าร่วมกันหนังสือแทบทุกอย่าง ได้รางวัลที ก็ปลื้มสุดริด (คู่แข่งไม่มีนี่หว่า) สรุปคือ ฝันของเรา คือได้ช่วยลุ้นให้ฝันพี่ๆ เป็นจริง ก็โอเคแระ..   โดย: แฟนหนังสือตัวยง (ทาสบอย ) 22 สิงหาคม 2551 7:59:28 น.

ทักทายทุกคนค่ะ เป็นบล็อกที่น้ำตาซึม ซาบซึ้งกับเรื่องราว คห 7-8-9-11 .......................... คห.12 เป็นผู้สนับสนุนฝันอย่างเป็นทางการของพี่ๆ เป็นมือหนึ่งด้านงานศิลปะ วาดๆ เขียนๆ กราฟิก...และไอเดียดีมากจนต้องลากมาเป็นมือขวา เพราะแม้น้องเดินทางสายราชการ...และได้ดิบได้ดีในเส้นทางนั้น แต่ลึกๆแล้วพี่ก็เชื่อว่า น้องคือศิลปินคนหนึ่ง ......................... ถ้าทางเดินของทุกคนโรยด้วยดอกกุหลาบก็คงจะดีสินะ   โดย: ทากชมพู 22 สิงหาคม 2551 9:24:38 น.

โห่สหายเล่น เริ่มเรื่อง ตั้งแต่เด็กเลยนะครับ ชีวิต เหมือนนิยาย หนังสือเล่มนึง ......หนังสือดี ใครใครก็คงอยากจะอ่าน ชงกาแฟก่อน ภาษาไทยสหายไม่ค่อยแข็งแรงอะคับ เขียนยาวๆ ไม่ค่อยได้   โดย: ._ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 22 สิงหาคม 2551 9:57:29 น.

โดย: .ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 22 สิงหาคม 2551 10:43:19 น.

ตอบตรงประเด็น ... ตอนเด็กๆ อยากเป็นอะไรก็ได้ที่ดีกว่าวันนั้น .. โตขึ้นมา ก็ยังอยากเป็นอะไรก็ได้ที่ดีกว่าวันนั้น .. งานในฝันมีไม่มากหรอก เพราะฝันได้ไม่เกินวุฒิ ม.ต้น แถมเป็นเจ้านายตัวเองก็ไม่มีทุน ไม่มีประสบการณ์ ด้านใดเป็นพิเศษ ไม่อยากฝันเกินความเป็นจริง .. วันนี้ ได้ทำงานตามที่คิดไว้หรือเปล่า .. ต้องถามว่า เอาที่คิดตอนไหนล่ะ ... ถ้าตอนที่มายื่นใบสมัครงาน (ที่สุดท้าย) ก็ถือว่าได้ทำแล้ว ... แต่ว่าเวลานึกอยากทำงานอย่างที่ชอบ (ตอนที่ยังรู้จักความฝัน) มันไม่ที่ไหนรับ ... ถนนสายชีวิตเมื่อมองย้อนไป หลายครั้ง.. กู (พูดกับตัวเองนะ) ไม่น่าทำอย่างนั้นเลย แล้วก็หลายครั้ง กู (พูดกับตัวเองอีก) โชคดีชะมัด เก่งอีกต่างหาก ถนนข้างหน้าราบเรียบ ขรุขระ ช่างมัน ไม่สนหรอก เลิกเดินแล้ว อายุเยอะ ใช้รถแทน เตรียมล้อ เตรียมช่วงล่าง เตรียมอะไหล่ มาพร้อมที่จะซ่อม ถ้ามันพัง...ซ่อมไม่ได้ ค่อยใช้ขาเดินต่อ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่า ยังเดิน (กัน)เป็นอยู่หรือเปล่า !! สุดท้าย ... เดินเพื่อไปเจอคนข้างหน้า เพื่อถามว่า "พี่ๆ..ที่นี่มันที่ไหนอ่ะ แล้วมันอีกไกลมั้ยกว่าจะสุดถนน"   โดย: ใครที่คุณรู้ว่า(ต้อง)เป็นคน IP: 203.154.236.196 22 สิงหาคม 2551 11:40:16 น.

อยากอ่านวิหกเหิน หน้าตาน่าอ่านที่สุด คูหาที่ 12 น่ะ เป็นเทพีสามสมัยติดกัน แล้วยังจะบอกว่าไม่มีความฝันอีกเหรอ มะเชื่ออ่ะ   โดย: ทากลูกหมู 22 สิงหาคม 2551 14:12:42 น.

เข้ามาขอบคุณคุณอัยย์ สำหรับเรื่องราวดีๆ อ่านแล้วอบอุ่นอย่าง "อุ่นรักป่าฝน" ที่บล๊อกคุณเขาพนมนะคะ ชอบจัง   โดย: SIMAKHA 22 สิงหาคม 2551 14:38:42 น.

เส้นทางสายนี้ นอกจากจะยาวไกลและคดคี้ยว ยังอันตรายอีกด้วยครับ   โดย: ตู้เพลงฯ (ตู้เพลงคนซน ) 22 สิงหาคม 2551 18:15:04 น.

สวัสดียามค่ำ ความอดทน ตั้งใจจริง และคิดดี จึงทำให้เห็นแสงสว่างที่ปลายทาง ขอเป็นกำลังใจให้ทำในสิ่งที่ชอบ ประสบความสำเร็จตามที่ตั้งใจ ราตรีสวัสดิ์   โดย: กาแฟสดกะพรรณไม้งาม 22 สิงหาคม 2551 20:25:29 น.

ตอนเด็กๆอยากเป็นหลายอย่างเลย อยากเป็น มนุษย์ล่องหน ซุปเปอร์แมน หน้ากากดำ ยอดมนุษย์อุลตร้าแมน ฯลฯ แล้วก็ได้เป็นทุกอย่างตั้งแต่ตอนนั้นแหละ ที่อยากเป็นเพราะอยากทำหน้าที่ปกป้องชาวบ้าน เพราะสมัยนั้นใครๆเห็นตำรวจเหมือนกับเห็นผู้ร้าย กลัวกันไปหมด สมัยเด็กชีวิตก็ขรุขระพอควรเพราะแถวบ้านถนนยังไม่ราดยางเลยเป็นหลุมเป็นบ่อ วิ่งเล่นหกล้มบ่อยๆ สมันนั้นเป็นหัวหน้าเด็กเสียด้วย เล่นโปลิสจับขโมยกันทุกวัน ส่วนงานที่ทำตอนโตแล้ว ตอนเด็กๆไม่ได้มีเวลามานั่งคิดหรอกว่าโตแล้วอยากเป็นอะไร คิดไปทำไม เอาเวลาไปวิ่งเล่นดีกว่า   โดย: ลุงแอ๊ด 22 สิงหาคม 2551 21:11:09 น.

ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาได้นี่ ใครๆก็มีฝันได้ แต่น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้ทำตามอย่างที่ฝันไว้ ฝันของพี่อัยย์ ไม่มีวอกแวก จึงมุ่งมั่นจนสำเร็จ แต่ฝันของบางคน (ยุ้ยเองแหละพี่) เปลี่ยนไปมา หลายอย่าง จะเดินไปตามฝันไหนดีละนี่ เมื่อเลือกสักอัน กลับสะดุดคะมำ จนเป๋ไปมา โชคดีที่กรรมดีคงพอมีติดตัวบ้าง จึงไม่ถึงกับหลงไปสุดกู่ ชีวิตทุกวันนี้ ก็ยังบอกตัวเองไม่ได้เลยว่า รักที่จะทำอะไร รู้แต่ว่า จะทำให้ดีที่สุดในทุกวันเท่านั้นค่ะ   โดย: หยุ่ยยุ้ย 22 สิงหาคม 2551 21:40:18 น.

เดินทาง นานมา ...อ่อนล้า อ่อนใจ ตามทาง ปลอดภัย แม้ไกล ยอมทน ...............แด่ สหาย พันทาง .. ขอบคุณสำหรับน้ำชา ใบชา กาแฟ   โดย: ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 23 สิงหาคม 2551 0:09:03 น.

ได้ชมหนังสือเล่มเรื่องวิหกเหิรแล้ว ทำให้มีความสุขลึกๆครับ ทั้งเล่มคงเป็นจินตานาการการเดินทางแห่งความฝันที่ไม่เคยผันแปร สมัยเด็กๆ ผมเคยคิดว่าคนเราควรมีเครื่องหมายประจำตัว ผมจึงวาดเครื่องหมายประจำตัวที่นึกขึ้นเอง โดยเขียนบนกระดาษ เก็บไว้ในมุมหนึ่งของตู้โบราณ ซึ่งเป็นมุมที่กว่าจะเข้าถึงต้องฝ่าด่านต่างๆ เช่น ต้องเปิดนั่นเปิดนี่ กว่าจะถึงเครื่องหมายประจำตัวต้องใช้เวลาพอสมควร เพื่อให้ดูลึกลับ ขอบคุณครับ   โดย: Insignia_Museum 23 สิงหาคม 2551 0:09:29 น.

สวัสดียามเช้าค่ะ แวะมาบอกว่าช่วงนี้นุชไม่ค่อยว่างเลยปิดเม้นที่บลอกไว้ชั่วคราว ไว้เปิดเม้นเมื่อไหร่แล้วจะมาบอกอีกทีนะคะ (ที่จริงถ้านุชไม่ปิดเม้นไว้ พี่อัยย์ก็คงเป็นคนแรกที่ไปเปิดประตูบ้านให้นุชทุกเช้าแหละ พี่อัยย์น่ารักมากเลยค่ะ) ขอให้มีความสุขกับวันพักผ่อนนะคะ   โดย: เนระพูสี 23 สิงหาคม 2551 6:31:14 น.

อีกครั้งรบกวนลบ ด้านบนให้ด้วยนะสหาย..ทาก   โดย: .ใบไม้ดนตรี (benjarong9 ) 23 สิงหาคม 2551 9:43:05 น.

เข้ามาชื่นชมความฝันคนอื่นหน่อยนะคะ ... แต่สำหรับเรา ... ไม่กล้าฝันนะ เพราะกลัวผิดหวัง เวลาผิดหวังก็จะเศร้า ทำให้เครียดแล้วก็แก่เร็ว(จากที่แก่อยู่แล้ว) จนปัจจุบัน ถ้ามีคนถามว่า ความฝันของเราเป็นไง ก็คงต้องตอบว่า "ไม่รู้" เหมือนเดิม ... น่าสงสารตัวเองจังแฮะ ... ทำไมไม่มีความฝันอย่างคนอื่นเค้าบ้างน้า ... งั้น ... ขอเป็นคนสนับสนุนความฝันคนอื่นแล้วกันค่ะ ยังไง ... ก็ยังคงอ่านนิยายอยู่ ... แล้วก็ึคงอ่านต่อไป ... ต่อไป   โดย: SIMAKHA 23 สิงหาคม 2551 11:35:24 น.

ทุกๆที่ มีเส้นทางให้เราก้าวเดินเสมอ อาจไม่ใช่ทางสายฝัน แต่เมื่อก้าวไป สองข้างทาง ก็ทำให้เราก็เพลิดเพลินได้เช่นกัน... ขอบคุณเพื่อนๆที่มาบอกเล่าเส้นทางเดินของตัวเองให้ฟังกันนะคะ   โดย: ทากชมพู 23 สิงหาคม 2551 12:14:21 น.

แม้ทางชีวิตจะไ่ม่ได้โรยด้วยดอกไม้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่า ข้างทางจะไม่มีดอกไม้สักดอกให้เราชม   โดย: ทากชมพู 23 สิงหาคม 2551 12:35:27 น.

เมื่อคืนเข้านอนเกือบเที่ยงคืน นอนรวดเดียวถึงเก้าโมงเช้าเลยค่ะ หลับสนิทดีจริงๆ ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์เข้า คงจะยังไม่ตื่น ...   โดย: หยุ่ยยุ้ย 23 สิงหาคม 2551 13:08:48 น.

รีบมาแก้ตัวโดยพลัน ไม่ใช่น้องชายค่ะ แต่เป็นน้องที่ทำงาน โทรมาปรึกษาเรื่องงาน ... ป๋าไม่ส่งข่าวมาครบอาทิตย์แล้วค่ะ ไม่รู้ว่าป่วย งานยุ่งหรือไปต่างจังหวัด ให้เวลาอีก 1 สัปดาห์ ถ้าไม่มีข่าวคราวอะไร ค่อยโทรไปถามค่ะ   โดย: หยุ่ยยุ้ย 23 สิงหาคม 2551 14:52:14 น.

ผมเดินคนเดียวในป่าดงดิบ สัตว์ร้ายที่ใคร ๆ กลัว คือเพื่อนรักของผม   โดย: ตู้เพลงฯ (ตู้เพลงคนซน ) 23 สิงหาคม 2551 17:20:33 น.

เดินไปในเส้นทางสายปรารถนา เหนื่อยเมื่อไรก็พักแล้วค่อยเดินต่อไปจนถึงจุดหมายปลายทาง   โดย: ลุงแอ๊ด 23 สิงหาคม 2551 21:02:59 น.

เห็นภาพหนังสือวิหคเหิรแล้ว น้ำตาพาลจะไหล   โดย: ลุงแมว 23 สิงหาคม 2551 23:00:44 น.

แวะมาก่อนจะเข้านอน ทั้งเนื้อหาและเพลง ชวนให้น้ำตาไหลอีกแล้ว   โดย: หยุ่ยยุ้ย 24 สิงหาคม 2551 0:37:30 น.

มาตามคำเชิญครับ ได้ทำงานที่รักนี่มีความสุขที่สุดแล้วล่ะครับ   โดย: everything on 24 สิงหาคม 2551 2:39:54 น.

ขอบคุณครับที่เล่าเรื่องราวดีๆ ผมชอบอ่านเรื่องราวของคนอื่น เพราะว่าเราจะไหนเส้นทางที่เหมือนบ้าง ต่างบ้างก็เข้าท่าดี บางทีก็ได้กำลังใจเหมือนที่นี่ ชีวิตกว่าจะผ่านไปไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ผมว่ายังต้องสู้กันอีกหลายยก ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วก็เดินต่อไป(พูดถึงตัวเองหมดเลย เอิ้กๆๆ) พี่คับ เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ผมเคยทำการ์ตูนเล่มหนึ่ง เหมือนเรื่องปังปอนด์ หน้าบูดเบี้ยว มุกฝืดสนิท ได้แค่นั้นแหละครับ ชีวิต ปล.ไปต่างประเทศหลายวันเน่อพี่   โดย: ฤทัยนาวา 24 สิงหาคม 2551 9:24:44 น.

นึกขึ้นได้ว่าตอนประถม เคยเขียนนิทานให้เพื่อนอ่านค่ะ แบบว่าเค้าลูกคนรวย เค้าก็เลยจ่ายค่าเขียนมาให้ด้วย อิอิ แต่ปัจจุบันนี้ เขียนอะไรไม่ค่อยเป็นเลยค่ะ สงสัยเป็นกรรมจากการรับค่าขนมในตอนเด็กหรือเปล่า ก็ไม่รู้   โดย: หยุ่ยยุ้ย 24 สิงหาคม 2551 11:57:15 น.

บางครั้งหันกลับไปมองเส้นทางอันยาวไกลที่แสนจะคดเคี้ยวที่เราได้เดินผ่านมา แล้วก็ทึ่งตัวเองเหมือนกันนะครับ   โดย: ตู้เพลงฯ (ตู้เพลงคนซน ) 25 สิงหาคม 2551 0:34:50 น.

ทะเลเรียบไม่อบรมชาวเรือฉันใด ทางเรียบก็ไม่ให้ประสบการณ์ชีวิตใดๆแก่เราฉันนั้น   โดย: ทากชมพู 25 สิงหาคม 2551 7:17:41 น.

อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่อัยย์ ขอบคุณสำหรับช่อดอกไม้สวยๆที่ช่วยเพิ่มความสดใสในวันแรกของการทำงานนะคะ หวังว่าสัปดาห์นี้ เส้นทางที่จะเดินไป อย่าให้มีหลุมพรางมาขวางทางนะคะ เดินด้วยความระมัดระวังค่ะ ...   โดย: หยุ่ยยุ้ย IP: 203.146.83.92 25 สิงหาคม 2551 7:36:57 น.

สวัสดีครับคุณทากชมพู เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาเยี่ยมเป็นครั้งแรก... ทั้งเรื่องราวและภาพประกอบ... ประทับใจมากๆ (ขออนุญาตแอดฯ บล็อคนะครับ) "เพื่อนๆที่เข้ามาคะ...อยากรู้จังเลย ตอนเด็กๆ คุณอยากทำอะไร...มีงานในฝันหรือเปล่า แล้ว วันนี้ ได้ทำงานตามที่คิดไว้หรือเปล่า... ถนนสายชีวิตที่ผ่านมาของคุณ...มันขรุขระ หรือ ราบรื่นคะ..?" ขออนุญาตตอบคำถามด้วยคนนะครับ ความฝันของผมอาจไม่เหมือนคนอื่นนัก... ทุกวันนี้ผมยังคงเดินตามความฝันนั้น พบกับอุปสรรคมากมาย อุปสรรคที่ว่าไม่ใช่อื่นไกล ล้วนมาจากใจของผมเอง แต่ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหน เหน็ดสักเพียงใด รวมทั้งต้องฝืนใจตัวเองแค่ไหน ผมก็จะก้าวต่อไป... ไม่หยุดยั้ง...   โดย: ตั้งสติ 25 สิงหาคม 2551 8:43:50 น.

ว่าจะไม่เสียน้ำตากับบล็อกดราม่าบล็อกนี้แล้วนะ.. แต่... ทั้งเนื้อหา (ของแต่ละคน) ทั้งเสียงเพลง(ที่ประกอบ) ....น้ำตา...ไม่ไหวจะกลั้น....จริงๆ   โดย: ทาสบอย 25 สิงหาคม 2551 11:18:04 น.

ทุกวันนี้ ก็ยังมีความสุขกับตรงนี้ ...ไม่ร่ำรวย แค่มีความสุขกับงานที่เรารัก แค่นี้ก็พอแล้ว...ชีวิต แค่นี้ก็น่าอิจฉาสุดๆแล้วล่ะครับ เยี่ยมเลย   โดย: mr.cozy 25 สิงหาคม 2551 12:56:04 น.

น่าทึ่ง ที่สามารถทำความฝัน บรรลุเป้าหมาย ได้.. วิหกเหิรลม...ฟังคล้ายชื่อบทเพลงเก่าๆ สมัยคุณแม่ ..นะครับ.. ..คุณทากสีชมพู ..นับว่าเป็นผู้วาด ความฝันมาตั้งแต่ยังเยาว์... ..ส่วนผมเอง..นั้นความฝันสมัยเด็กบ้านป่า..คืออยากเป็นทหาร..เพราะตอนเด็กๆ จะพบเห็นการสู้รบ ระหว่าง ผกค. กับทหารไทย.. ..จบมัธยม..หนีจากบ้านเข้ากรุงฯ ..มาแบบไม่มีที่หมาย ( ถือว่าลำบากสุดๆ ยิ่งกว่าการทำไร่ข้าวโพดเสียอีก..ต้องอดออม ..เป็นกรรมกร ในโรงงาน..ย่าน สมุทรปราการ.. ใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อย ..แต่ก้อรักเรียน ..เก็บเงิน ส่งตนเอง ร่ำเรียน จนจบ..และทำงานในสิ่งที่ตนเอง หวัง เมื่อตอน แบกปีบ พลาสติก..ตอนหนีจากบ้านมา นั่งรถไฟมาหัวลำโพง ..มีเงินติดตัว มา 700 บาท..ต้องไปอาศัยวัดอยู่ ครึ่งเดือน... ...ปัจจุบันยัง ขอบคุณ เงิน 700 บาท เมื่อปี 2534..เป็นเงินที่ รับจ้างถ่ายรูป เก็บรูปละ 10บาท ตอนนั้นเรียน ม.6"" """"vbvbvbvb""""""""   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 25 สิงหาคม 2551 14:24:04 น.

อาจจะเดินไปแบบเดียวดาย แต่ก็อย่าเฉาตาย   โดย: ทากชมพู 25 สิงหาคม 2551 17:42:15 น.

มาแอบอ่านชีวิตของคนอื่นๆอีก   โดย: หยุ่ยยุ้ย 25 สิงหาคม 2551 19:09:09 น.

สวัสดียามค่ำ รูปพื้นหลังบล็อกเป็นรูปอะไร ดูแล้วเหมือนสะเก็ดดาวจะวิ่งมาชนโลก ให้มีพลังในการสร้างผลงาน และมีความสุขกับงานที่ทำมากๆ รักษาสุขภาพด้วย ราตรีสวัสดิ์หลับฝันดี   โดย: กาแฟสดกะพรรณไม้งาม 25 สิงหาคม 2551 20:57:51 น.

เดินไปในเส้นทางสายปรารถนา ปรารถนาเส้นทางไหนเลือกเดินไปทางนั้นเลย   โดย: ลุงแอ๊ด 25 สิงหาคม 2551 21:25:07 น.

มาส่งพี่อัยย์เข้านอนค่ะ หลับฝันหวาน นะคะ ฝันเผื่อกันบ้าง   โดย: หยุ่ยยุ้ย 25 สิงหาคม 2551 21:58:38 น.

ถามไปว่าจะเลือกทางไหนมาตอบซะหน่อยก่อนนอน เอามาจาก FW mail เลยง่ายดี ทางที่คุณจะเลือกเดิน... ในชีวิตมีหลายทางเลือกให้เลือกเดิน . . . ถ้าเป็นเธอ . . . เธอจะเลือกทางไหน?? ทางแรก . . . เป็นทางที่มีผู้คน เพื่อนมากมายแต่กลับ รู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้าง . . . ไม่มีใครเข้าใจ มีแต่การพูดจาทำร้ายจิตใจ . . . ถ้าจะเลือกทางแรก อาจมีเหตุผลเพราะว่า . . . กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว . . . กลัวที่ใครจะนินทาว่าเป็น “หมาหัวเน่า . . . ไม่มีคนคบ” กลัวสิ่งเหล่านี้หรือเปล่า? . . . ทางที่สอง เป็นทางที่ไม่มีใคร อ้างว้าง แต่ . . . ภายในใจของเรารู้สึกอบอุ่น . . . มีความสุข กับการที่ได้เดินในทางที่สอง ถึงแม้ว่า . . . ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนมากมาย . . . มาเดินเคียงข้าง แต่ . . . กลับรู้สึกว่าการที่อยู่ตัวคนเดียว ยังรู้สึกสบายใจ...มีความสุข มากกว่าอยู่กับเพื่อนมากมาย ที่เรารู้สึกว่า เค้าไม่เคยที่จะรักเราเลย . . . “เลือกที่จะมีความสุข . . . อย่ากลัวที่จะโดดเดี่ยว” ตัดสินใจคิดให้ดีว่า . . . จะเลือกทางไหน ที่มันจะไม่ทำให้เราเสียใจในภายหลัง . . .!!   โดย: ลุงแอ๊ด 25 สิงหาคม 2551 22:42:56 น.

มีเพียงเธอและฉัน ก็พร้อมจะก้าวไป   โดย: prinjaa 26 สิงหาคม 2551 0:27:04 น.

...สวัสดีครับ คุณอัยย์ ...สงกะสัยว่าผมคงอายูน้อยกว่าหนังสือทำมือของคุณนะครับ... ...มีไฟสร้างสรรค์ตั้งแต่ วัยเยาว์ครับ...นับว่ายอดเยี่ยม...   โดย: ...หุ่นฟาง ธรรมดาฯ (nai-nu-19 ) 26 สิงหาคม 2551 12:02:19 น.

ขออนุญาติ links friends นะค่ะ   โดย: prinjaa 26 สิงหาคม 2551 15:21:58 น.

มะกล้า เอารูป เอาเรื่องมาแปะ เพราะออกไปในแนวไร้สาระ ขออ่านและชื่นชมอย่างเดียวเลย ทั้งฝีมือ ฝีปาก ไม่หาญสู้ แต่ละคน..โอว ...สุดยอด เหมือนมีเซมไป จิอากิ อยู่เต็มห้อง กร๊ากก   โดย: นานะจัง (ทากลูกหมู ) 26 สิงหาคม 2551 16:10:29 น.

พรุ่งนี้ ไปประชุมอีกแล้วนะจ้ะ แต่คืนนี้ จะจัดการตามที่บอกให้ รูปส่งให้แล้วชิมิ??   โดย: แห่ะๆ ป่าวเนียนหาย (ทาสบอย ) 26 สิงหาคม 2551 16:24:45 น.

คืนนี้จะเข้านอนแต่หัวค่ำค่ะ พี่อัยย์ เพราะไม่อยากจะทำอะไรเลย ละเหี่ยใจจัง   โดย: หยุ่ยยุ้ย 26 สิงหาคม 2551 20:35:29 น.

สวัสดียามค่ำ ไม่อยากให้มีทั้งผู้แพ้และผู้ชนะ สับสนไปหมด มือพาไปแต่ไม่อยากลบ เป็นอันว่าแวะมาราตรีสวีสดิ์ ดูแลสุขภาพด้วย หลับและฝันดี   โดย: กาแฟสดกะพรรณไม้งาม 26 สิงหาคม 2551 21:17:36 น.

เป็นกำลังใจให้ในทุกเส้นทางของทุกๆ คนนะครับ เจ้าชายน้อยบอกว่า ถึงเธอจักต้องเดินอ้อมไกลว่าคนอื่น ... แต่นั่นก็ เป็นทางของเธอ บลอคสวยมากครับผม ผมมาเที่ยวที่บ้าน ผมทำความรู้จักครับผม ต่อไปเราจะได้เป็นเพื่อนกันนะครับ   โดย: ห่วงใย 27 สิงหาคม 2551 5:25:26 น.

อ้อ..มีวิหคเหิรด้วยเหรอเนี่ย   โดย: เขาพนม 27 สิงหาคม 2551 11:14:10 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ หนังสือวิหคเหิรน่ารักมากๆค่ะ   โดย: Fullgold 28 กันยายน 2551 10:23:50 น.

ตอนเด็กๆ ฝันไว้เยอะแยะมากมาย จำได้ไม่หมด แต่ ไม่เคยฝันว่าจะสลับร่างจากคนอ่านมาเป็นคนเขียน แต่พอได้เขียนมันกลับเติมเต็มส่วนที่ตัวเองต้องการ ตอนนี้กลับชอบที่จะเขียน และกำลังทำในสิ่งที่ตัวเองชอบอยู่ค่ะ   โดย: err_or 20 พฤศจิกายน 2551 15:10:21 น.

มาเล่าฝันสมัยวัยเด็กมั่งท่าจะดี... ตอนเด็กจริง ๆ นี่ อยากเป็นผู้ใหญ่ที่สุด ! เป็นเด็กนี่ไม่ดีเอาเสียเลย ไปไหนด้วยตัวเองก็ไม่ได้ ทำไอ้นั่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ต้องขออนุญาตผู้ใหญ่ไปเสียทุกเรื่อง ถ้าโตขึ้นนะ...คอยดู ฉันจะ...นั่น...โน่น...นี่... ให้สะใจเชียวละ โตอีกหน่อย อยากเป็นศิลปิน... นั่นแน่ะ ไอ้ยุคสมัยของเรามันมีศิลปินอยู่กี่อย่างล่ะ ดาราหนังเร๊อะ ไม่ไหว แอ็คท่าไม่เป็น กล้ามไม่ใหญ่พอ นักร้องเรอะ ไม่เห็นน่าสนุกเลย ยืนร้องเพลงตัวแข็งทื่อแบบนั้น... ศิลปินของเรานี่ต้องนี่เลย... นักพากย์หนัง... คนอาไร้ พูดได้ตั้งหลายเสียง ทั้งเสียงผู้ชายเสียงผู้หญิง ทั้งคนแก่ ทั้งเด็ก คิดฝันไปเรื่อย เปื่อยเชียวละ.... ศิลปินอันดับสองในใจก็นี่เลย ดารางิ้ว... อย่างเพิ่งขำ... ฝันจริงฝันจังเชียวนา... ไปฟังเพื่อนที่เป็นพวกลูกงิ้วเล่าว่าได้ไปแสดงถึงโน่นแน่ะ มาเลเซีย ขึ้นเหนือล่องใต้ไปมาหมดแล้ว ไม่ต้องเรียนหนังสือ น่าสนุกออกจะตายไป ถึงเวลาก็แต่งหน้าใส่เสื้อผ้าสวยๆ มีเพชรประดับแพรวพราว ออกไปร่ายรำ ร้องงิ้ว และก็รบกันด้วยทวนด้วยดาบ มันน่าหลงใหลหยอกซะเมื่อไหร่..... ฝันไปได้อีกพักใหญ่ พอเอาฝันไปเล่าให้แม่ฟัง.... โดนหวดก้น พร้อมกับโดนด่าอีกกระบุงโกย... โตอีกนิด อยากเป็นนักร้องบ้างแล้ว อยากเป็นหัวหน้าวงดนตรีแบบครูเอื้อ แห่งวงสุนทราภรณ์.... แหมนะ ก็มันเท่สุด ๆ เลยเชียว ได้ออกมา ยืนโดดเด่นอยู่หน้าวง เอาคันชักไวโอลินกำกับจังหวะ... ได้ออกทีวี ได้ออกแผ่นเสียงขาย... ฝันไปเรื่อย รุ่นหนุ่มอีกหน่อย ริอ่านเขียนกลอน เอ..ฝีมือเราก็ใช่ย่อย เพื่อนฝูงมาไหว้วานให้เขียนกลอนรักหวานแหววส่งให้สาว ๆ ได้ค่าแต่งเป็นข้าว แกงหนึ่งจานกับโอวเลี้ยงหนึ่งแก้ว เอ๊ะ เข้าท่าแฮะ... บ้าเขียนกลอนขึ้นมาอีกอย่าง ตะบี้ตะบันเขียนมันไปเรื่อย ส่งไปลงทั้งนิตยสารทั้ง รายการวิทยุ เขียนส่งแล้วก็รอ.. รอหาย... จนสุดท้าย ได้ลงนิตยสารเล่มหนึ่ง ได้ค่ากลอนมายี่สิบบาท ดีใจจนนอนไม่หลับไปหลายคืน แต่นั่นก็เป็นครั้งแรกและครั้งเดียว.... แต่ก็ยังอยากเขียนต่อ เขียนไปเรื่อย ทั้งกลอน เรื่องสั้น ฯลฯ เขียนเก็บบ้าง เขียนส่งบ้าง สนุกกับตัว หนังสือไปคนเดียว.... เอาอีกแล้ว ปากอยู่ไม่สุข ดันเผลอไปบอกเล่าความฝันให้ผู้ใหญ่ฟังอีกแล้ว "ผมอยากเป็นนักเขียนครับ" เท่านั้นแหละ โดนเทศนาอีกหลายกระบุง "...นักเขียนไส้แห้ง" ทุกคนพากันประณามหยามหมิ่นตั้งแต่ยังไม่ได้เป็น... แล้วสุดท้ายก็โดนบังคับให้เรียนในสาขาวิชาที่ไม่เคยชอบเล้ย... เอ้า เรียนก็เรียนสิ ยากอะไร ท่องหนังสือแล้วไปสอบให้ได้นี่ เป็นอะไรที่ง่ายที่สุดในชีวิตมนุษย์แล้วนะจะบอกให้... จบแล้วก็ทำงาน งานที่เกี่ยวกับเรื่องที่เรียนมามั่ง ไม่เกี่ยวมั่ง เก็บความฝันวัยหนุ่มไว้ในลิ้นชักส่วนตัวจนความฝันนั้นเปื่อยยุ่ยไปแล้ว... พอเกษียณตัวเองจากงานได้ ก็เลยมานั่งเขียน ๆ เขี่ย ๆ อีกครั้ง รื้อเอาฝันที่เปื่อยยุ่ยออกมาปัดฝุ่นดู... อ้อ...ฝันนั้นยังสดใสมลังเมลืองอยู่เหมือนเดิม แม้หน้าปกจะเปรอะเปื้อนและขาดวิ่นไปบ้างก็ตาม.... "นักสู้ต้องมีวันชนะ" อ่านแล้วรู้สึกดีจัง... อยากต่อท้ายประโยคอีกสักนิดว่า "นักสู้ต้องมีวันชนะ และชัยชนะไม่มีคำว่าสายเกินไป...." ขอบคุณเนื้อที่ตรงนี้ ที่ให้เขียนในสิ่งที่อยากเขียนมานาน....   โดย: ลุงแว่น 13 กุมภาพันธ์ 2552 18:55:48 น.