นอกเหนือจากการ์ตูนไฮไลท์ที่ทำให้ต้องรู้สึกผิดหวัง ก็ยังเหลือเรื่องสั้นอีก 4 เรื่อง ที่อาจจะกู้หน้าได้บ้าง แต่เปล่าเลย เจ้าของเก่า (วิษณู นิจปิยะนันท์) กลับให้ความรู้สึกสยองเบาๆ เหมือนเรื่องสั้นคั่นเวลาทั่วไป ไม่ค่อยโดดเด่นอะไรมาก และ เส้นทางสายมรณะ (ณัฐพล อยู่วิทยา) ที่รู้สึกว่าสไตล์ภาพของเขายังไม่ทำให้เรารู้สึกสยองจริงๆได้ซักเรื่อง แต่มักจะรอดมาได้เพราะช่วงท้ายของเรื่องตลอด โชคดีที่ว่า ผลงานของนักเขียนหน้าใหม่ในขณะนั้นอย่าง หนังผี (เกษม อภิชนตระกูล) ที่ถึงแม้ว่าจะวาดตัวละครออกมาได้แย่ที่สุดอย่างที่เจ้าตัวว่าเอาไว้ และบางทีก็วาดฉากแบบลวกๆ แต่เอาเข้าจริงแล้ว มันกลับทำหน้าที่ของการ์ตูนสยองขวัญได้ดีที่สุด ซึ่งหลายๆหน้าก็ให้บรรยากาศที่ชวนขนลุกอย่างมาก มีการถมเงามืดสลัวๆแบบเข้าใจรูปแบบของมัน ทำให้มันได้อารมณ์ที่หลอนๆโหวงๆ เหมือนกำลังเดินในบ้านผีสิงคนเดียวเลยยังไงยังงั้น (ในขณะที่การ์ตูนสองเรื่องแรกในย่อหน้านี้จะเน้นไปที่สกรีนโทนน้ำหนักเทา ซึ่งทำให้ภาพรวม บรรยากาศออกมาดูไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่) วาดผีก็ออกมาหลอนใช้ได้เลย (แต่บางช่องก็ตลก) -- แต่ที่ควรจะชื่นชมกันจริงๆ ในส่วนของลายเส้นนั้น เห็นได้ชัดว่าคนเขียนมีความดิ้นรนสุดชีวิต พยายามที่จะให้งานมันออกมาดีที่สุด ซึ่งดูแล้ว น่าจะทำการบ้านมาหนักหน่วงด้วยแน่ๆ งานมันเลยออกมาดูเต็ม ซึ่งช่วยทดแทนลายเส้นจริงๆที่ยังไม่ดีพอได้อย่างแนบเนียน -- ในส่วนของเนื้อเรื่อง เป็นแนว Footage เล่าเรื่องผ่านหน้าจอกล้องวิดีโอ เจอผีตามรายทาง ก่อนที่จะจบหักมุม ซึ่งรู้สึกหลอนติดหัวเลยแหละ
 
จนมาถึงโค้งสุดท้ายที่แน่นอนว่า ทุกคนจะต้องรู้สึกเซอร์ไพรซ์แน่ๆ ใช่แล้ว!!! เพราะชื่อคนเขียนนี่เอง เพราะที่ผ่านมา เจ้าตัวมักจะทำแต่การ์ตูนแนวดนตรีมาโดยตลอด (ทั้ง Let's Rock/ Cross Road/ และแว่วกริ่งกังสดาล) -- ผีเสื้อ (โกสินทร์ จีนสีคง) จึงเป็นเรื่องสั้นเรื่องแรก (รึเปล่าวะ?) ของเจ้าตัว ในฐานะการ์ตูนผี แต่ทว่ามันกลับออกมาตรงกันข้ามกับ 4 เรื่องแรก เพราะเรื่องนี้มันจะหนักไปทางแฟนตาซีซะส่วนมาก สัมผัสได้ว่าคนเขียนน่าจะได้แรงบันดาลใจเรื่องนี้มาจากความฝันแน่ๆ เพราะผมก็เคยฝันประมาณนี้นี่แหละ (ผมฝันก่อนที่จะได้อ่านเล่มนี้ซะอีก) ซึ่งเรื่องในความฝันส่วนมากมักจะแปลกพิลึกอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ พอเขียนออกมาเป็นเรื่อง มันก็เลยออกมาหลุดโลกสุดๆ เน้นขายไอเดียและความอบอุ่นล้วนๆ มากกว่าที่จะขายความน่ากลัว (แต่ตอนจบก็ขนลุกเบาๆอยู่นะ) -- แต่ไม่รู้สิ จนแล้วจนรอด ผมว่าเนื้อเรื่องมันออกมาไม่เข้ากับเล่มเลย เหมือนหลุดคอนเซ็ปต์ออกมานอกโลกจนเกินไป ก็เลยทำใจให้ชอบมันไม่ได้จริงๆ สัดส่วนคุณภาพของการ์ตูนในเล่มที่ว่ามันเละอยู่แล้ว มาเจอเรื่องนี้เข้าไป กลับเละยิ่งกว่าเดิมอีก

คอนเซ็ปต์มั่วทั่งเล่มขนาดนี้ ยังจะปล่อยผ่านไปได้อีกเรอะ!!!? โชคดีที่ว่าในส่วนของเนื้อเรื่องนั้นไม่ได้แย่อะไร เพียงแต่มันไม่ดีพอแค่นั้นเอง ถ้าพยายามรัดกุมกับคอนเซ็ปต์ให้มากกว่านี้ เรียกนักเขียนมาวางแผนงานกันเลยว่าจะเอายังไง ภาพรวมก็คงจะไม่ออกมาเละขนาดนี้