....และถ้าใครไม่รู้จัก อันดาแมน วชิระ ปัจจุบัน นักเขียนคนนี้ถือว่าเป็นกำลังสำคัญให้กับการ์ตูนระดับตำนาน อย่างโอเกอร์คิง (วาดโดยมนตรี คุ้มเรือน) ใช่แล้ว นี่คือนามปากกาแฝงของ อรุณทิวา วชิรพรพงศา -- คนแต่งเรื่อง โอเกอร์คิงนั่นเอง และนี่ก็คือ ผลงานรวมเล่มครั้งแรกในชีวิตของนักเขียนคนนี้

แสบ x 2 เปตองพันธุ์เดือด ลงประจำในนิตยสารการ์ตูนรายปักษ์ CX (Comic Quest) (ซึ่งไม่เคยจับเลยโว้ย!!!!) เป็นการ์ตูนกีฬาแนวท่าไม้ตาย ที่เห็นได้บ่อยตามนิตยสารการ์ตูนญี่ปุ่นยุคนั้น โชเน็นจัมป์พ่อทุกสถาบัน อย่างเรื่องนี้ อิทธิพลของการรับจากตรงนั้นมาก็เลยค่อนข้างชัดเจนมาก ทั้งการออกแบบตัวละครแปลกๆ ทรงผมแปลกๆ (แต่ดันรู้สึกเท่อย่างน่าประหลาด) และท่าโจมตีที่อุตส่าห์ไปตั้งชื่อให้มันอีก (555+) แต่เหนื่อสิ่งอื่นใด ก็เป็นแนวการ์ตูนที่ได้การยอมรับจากคนอ่านว่า สนุก เพราะความขี้โม้ของมันนี่แหละ

เนื้อเรื่องเกี่ยวกับสองคู่หู ปองและเต (ผวนเป็นเปตอง (....)อะ เอาที่สบายใจ) ที่ได้รับฉายา เปตองคิลเลอร์ จึงถูกเพิ่งเล็งจากคู่แข่งมากหน้าหลายตา ในที่ๆทั้งคู่เพิ่งเข้ามาเรียน การแข่งขันเปตองที่แสนจะบ้าบอคอแตกก็เลยตามมาจนได้

หากยังไม่เข้าใจกีฬาเปตอง เอาเท่าที่เข้าใจตามที่การ์ตูนอธิบายนะ (ตรงนี้ไม่ต้องอ่านก็ได้) คือให้สองทีมผลัดกันโยนลูกบูลไปเรื่อยๆ จนกว่าจะใกล้ลูกเป้ามากกว่าคู่แข่ง จึงผลัดให้ผู้เล่นอื่นๆได้เล่นต่อ (ผู้เล่นจะมีลูกบูลคนละ 6 ลูก) หากลูกหมดให้นับเป็น 1 เกม และตัดสินโดยใช้ลูกบูลของทีมที่ใกล้ลูกเป้ามากที่สุดเป็นเกณฑ์ เช่นหากลูกบูลฝ่ายเราใกล้สองอันดับแรก แล้วมีลูกบูลคู่แข่งใกล้เป็นอันดับสาม ก็จะนับคะแนนแค่สองลูกแรกเท่านั้น ลูกละ 1 คะแนน ใครก็ตามที่ทำคะแนนครบ 13 คะแนนก่อน คนนั้นเป็นผู้ชนะ (จะงงกันรึเปล่าน้อ 5555+)

ในส่วนของการ์ตูน มันเป็นกีฬาผสมสายแอ็คชั่น ที่เน้นความเวอร์วังอลังการ ซึ่งมีให้เห็นในเล่มนี้บ่อยๆ น่าสนใจโคตรๆ -- ในเล่มนี้เราจะได้เห็นท่าโจมตีขี้โกงตั้งแต่ลูกขว้าง 90 องศา จนไปถึงลูกขว้างมังกร อุกกาบาต งูอนาคอนด้า (รึเปล่าวะ?) ซึ่งช่วยเพิ่มความตื่นเต้นได้มากพอสมควร

งานภาพอยู่ระดับที่ดี แต่อย่าตกใจนะ ที่มีแต่ตัวละครผู้ชายเต็มไปหมด 555+ (กว่าจะเจอตัวละครหญิง ป้าด!!! ก็ปาไปเกือบจะจบเล่มแล้ว ) ซึ่งแต่ละคนก็ล่ำๆแมนๆดีๆนี่เอง มีมุกตลกพอประมาณที่ช่วยเสริมสีสันให้กับเรื่อง ภาพรวมให้อารมณ์เหมือนอ่านการ์ตูนกีฬาโม้แหลกจากนิตยสาร BOOM ดีเหมือนกัน (แบบอายชิลด์ 21 งี้) แต่คาแรกเตอร์ดีไซน์บางตัวมันออกไปทางตลกมากกว่าเท่ เช่นทรงผมของบอมเบอร์ ที่ถ้าพากันไว้ทรงในสมัยนี้คงหัวเราะแทบแย่ หรือแม้แต่คิ้วของเตที่เหมือนหลุดมาจากนักร้องเมทัลชื่อดัง (5555+) วงจูบอะไรเนี่ยแหละ คิ้วยาวไปถึงหน้าผากเลยโว้ย!!! 55555+ ขำหนักมาก -- แต่อย่างไรก็ตาม หากพูดถึงความสนุก ก็นับว่ายังได้อารมณ์แบบการ์ตูนสปอร์ตแอ็คชั่นที่หลายคนน่าจะชอบ และน่าจะไปต่ออีกยาวๆ....

ความรู้ด้านเปตองแน่นมากในเล่ม (แต่ไม่เหมาะในการเอามาทำรายงาน) มีการเล่าถึงประวัติเปตอง กติกาการเล่น มันถูกมองว่าเป็นกีฬาคนแก่ แต่ฐานคนเล่นก็มีเยอะเหมือนกัน พูดเป็นเล่นไป ดูเอาจากตรงนี้ก็ได้ แถวบ้านผมนี่แหละ สโมสรหมู่บ้าน ชอบที่คนเขียนสอดแทรกกติกาเปตองระหว่างเรื่องได้ถูกที่ถูกเวลามาก มันทำให้เข้าใจวิธีการเล่นได้เร็วขึ้น อาจจะมึนๆกับตำแหน่งลูกบอลในสนามไปบ้าง แต่สำหรับผม ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรไปมากกว่านี้อยู่แล้ว

...แต่น่าเสียดาย ที่มันมีแค่เล่มเดียวจบเท่านั้น ไม่สิ!!! มันเหมือนยังไม่จบเลยนี่หว่า คือหลังจากอ่านไป มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังอ่านเล่มแรก มากกว่าที่จะเป็นเล่มจบ คือยังมีอะไรหลายอย่างให้ค้างคาอีกเยอะ เช่น รุ่นพี่แชมป์เปตองที่จบไปเป็นใคร ก็ไม่มีการต่อยอดอะไรอีก ฉากแข่งขันก็สนุกดีอยู่หรอกนะ แต่พออ่านจบเล่มเท่านั้นแหละ ความตื่นเต้นมันดับวูบทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (ประมาณ ห๊ะ!!! แค่นี้เองเรอะ!!!) กราฟดิ่งลงมาแบบหยุดไม่อยู่จริงๆ ไม่มีโมเมนต์ที่น่าจดจำจริงๆ ก็เนื้อเรื่องมันมีอยู่แค่นั้น...

หรือถ้าจะให้พูดง่ายๆก็คือ มันยังจบไม่สมบูรณ์นั่นเอง

...ที่ผ่านมา เรามักจะเห็นงานของนักเขียนที่โดนตัดจบ แล้วประกาศจะทำภาค 2 บ่อยๆ ที่ได้ทำจริงๆก็มี วรา เตมีย์พันธุ์ (KANA 151) อเบศ ลิ้มละมัย (4WD) -- คือเสียดายงานชิ้นนี้มากๆ คือถ้าไปต่อจะเป็นอะไรที่สุดยอดน่าติดตามมากจริงๆ งานมันครึ่งๆกลางๆมาก ไม่ได้หมายความว่ามันห่วยนะ แต่มันทิ้งเราไว้กลางทางซะหยั่งงั้น อารมณ์นิ่งมาก สรุปต้องขอโทษคนเขียนจริงๆนะที่ต้องให้คะแนนเท่านี้ ทั้งๆที่การ์ตูนก็ไม่ได้แย่แท้ๆ เฮ้อ!!!

(สรุป 6/10) ส่วนการ์ตูนแถมท้ายเล่ม ตูจะอ้วก บ้าเอ้ย สวนทวาร

ติดตามเพจที่ https://www.facebook.com/ThaiComicReview/