เรื่องสั้น : "โลกทั้งใบ..."

โลกทั้งใบของฉันคือ... เขา

ฉันไม่สนว่าเขาจะใช้ชื่อว่าอะไร สุดแล้วแต่เขาจะอยากให้เรียกขานว่าอะไร มีชื่อเล่นว่าอะไร บ้านเกิดอยู่ที่ไหน วันเดือนปีเกิดไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับฉัน ฉันสนแค่ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ทำอะไรอยู่มากกว่า..



เมื่อเขาค่อยๆ ยกมือขึ้นช้ายิ้มนิดๆ ให้อย่างที่รู้ว่า มันจะผลต่อจิตใจฉันอย่างไร โลกทั้งใบเหมือนโคจรวนรอบตัวเขามากกว่าเรื่องจริงที่มันหมุนรอบตัวเองและดวงอาทิตย์เท่านั้น

ในที่สุดฉันก็ได้พบเขา ฉันตามเขามาหลายปีแล้ว ตามมาตั้งแต่เป็นนิสิตปีหนึ่งจนบัดนี้ฉันกลายเป็นมนุษย์ทำงานแล้ว ข้อมูลของเขาทั้งในหน้าหนังสือพิมพ์หน้าแรกจนถึงในโลกอินเตอร์เนทที่มีทั้งเรื่องจริงและเรื่องลวงโลกผ่านสายตาฉันมาเกือบหมด
ถึงจะมีคนอื่นๆ ให้ตาม เมื่อตามเจอฉันก็เกิดความเบื่อหน่ายและหวนกลับมาตามหาชายคนนี้เสมอ เขาใจร้ายที่ไม่เคยทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้ฉันตามไปถึงบ้าน แม้กระทั่งลายเซนต์ฉันก็ไม่มีไว้ครอบครอง

ช่วงแรกๆ ฉันตามเขาเป็นบ้าเป็นหลังเก็บทุกอย่างที่เห็น ตัดทุกอย่างเข้าแฟ้มอย่างสวยงาม ฟังทุกอย่างที่ได้ยิน ยิ่งตอนนี้ได้มาทำงานในสายงานที่ฉันจะได้ใกล้ชิด ฉันได้ใกล้ชิดเขามากขึ้น.. ได้อ่านข้อมูลลึกๆ หลายๆ ชิ้นที่คนอื่นไม่ได้อ่าน..
เมื่อฉันเก่งกล้าสามารถออกตามหาเขาตามสถานที่ต่างๆ ได้ หลายครั้งหลายหนที่ฉันพลาดพบเจอกับเขา ฉันถึงกับนั่งลงร้องไห้อย่างน่าเวทนาจนเพื่อนร่วมอุดมการณ์ต้องพากันมาปลอบใจ
คำพูดที่หลายๆ คนพูดออกมาเหมือนปลอบใจฉันแต่จริงๆ ก็ปลอบใจเขาไปในตัว พวกเขาก็คงเสียใจไม่แพ้กัน.. จริงไหม

วันหนึ่งในรอบหลายปี จะว่าเขาทิ้งรอยไว้ให้เราก็ไม่ได้ เอาเป็นว่าเขาอาจเวทนาพวกเรามากกว่า ที่ตามเขามาหลายปีแต่ไม่เคยได้อะไรจากเขา เขาหลุดปากออกมา จนทำให้ในมือฉันมีรูปถ่ายใบหน้าดำๆ ของคนๆ หนึ่งที่ยืนอยู่ในมุมมืด ฉันเดินลั่นล๊าเข้าไปหาเพื่อนร่วมงานอีกคน เขาไม่รู้หรอกพวกเราบางคนชำนาญในการตัดแปะตบแต่งลบเพิ่มในโปรแกรมโฟโต้ชอฟมากแค่ไหน
"หึหึ" ฉันหัวเราะในลำคออย่างกับคนเสียจริต ถือรูปขนาดแปดคูณสิบร่อนไปมาให้เพื่อนๆ ได้ชมโฉม ถึงคนทำจะบอกว่าอาจจะไม่เหมือนตัวจริงมากเท่าไหร่นัก ฉันก็ไม่ใส่ใจเพราะได้รูปพิเศษของเขามาไว้ในครอบครองแล้ว ฉันติดรูปคนเดียวคนนี้ไว้ในทุกที่ที่เห็นชัดๆ ไม่ว่า จะเป็นหน้าโต๊ะทำงาน หน้าห้องทำงาน ลามไปจนถึงหน้าห้องส้วม และสุดท้ายบนเตียงนอนของฉัน
ฉันนั่งมองนอนมองรูปถ่ายจนบางครั้งฉันมองเห็นใครทุกคนเป็นเขาไปซะหมด ฉันนั่งละเมอนอนละเมอว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้เจอเขาเสียที อย่าคิดว่าหลายปีแล้วฉันจะละความพยายามหาเขา ฉันค้นหาข้อมูลเรื่องส่วนตัวที่พอจะมี อ่านจนจำขึ้นใจพยายามติดตามเขาอย่างไม่ลดละเมื่อยามเขาปรากฏตัว เขากลายเป็นดาราผู้ยิ่งใหญ่สำหรับฉันไปเสียแล้ว


วันหนึ่งกลางดึก ฉันได้รับแจ้งจากเพื่อนๆ ว่า คนที่น่าจะเป็นเป้าหมายปรากฏตัวอยู่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง พวกเขาส่งรูปมายืนยันว่าใช่หรือเปล่า
ผู้ชายในรูปที่ถ่ายจากมือถือคุณภาพตามอัตตาภาพของผู้ใช้ นอกจากจะมองไม่ออกว่าเป็นใครแล้ว ยังใส่เสื้อสีดำใส่หมวกสีดำปิดหน้าอีก แถมยังยืนอยู่ในเงามืด ผู้ชายคนนั้นยกมือขึ้นทำท่าทักมองเข้ามาในมือถือที่กำลังถ่าย เขาพลาดเสียแล้ว.. ฉันจำเขาได้ ฉันจำมือที่อวบอ้วนและนิ้วก้อยข้างซ้ายคดงอหน่อยๆ ได้
ฉันไปถึงสถานที่ที่เพื่อนบอกอย่างรวดเร็ว วิ่งตามเขาแบบไม่คิดชีวิตสี่คูณร้อยยังน้อยไป โชคดีที่ฉันใส่รองเท้าหุ้มข้อ มิใช่รัดส้น ไม่อย่างนั้นคงทิ้งรองเท้าข้างใดข้างหนึ่งไว้เป็นที่ระลึกให้คนกวาดถนนเทมันลงไปในถังขยะ แต่โชคร้ายที่เขาหลุดมือไปอีกครั้ง

ครั้งนี้น้ำตาฉันไม่ไหล ฉันสัญญากับตัวเองว่า งวดหน้าจะไม่พลาด ฉันจะทำการบ้านให้มากขึ้น จะออกกำลังกายให้มากขึ้น

และวันนั้นก็มาถึง
เขาพลาดเสียแล้ว เขายืนอยู่ตรงหน้า ยิ้มให้ฉันเหมือนบอกว่า เขารู้ว่า โลกใบนี้เขาไม่มีความหมายอะไร แต่เขามีผลต่อโลกของฉันอย่างรุนแรง ฉันตัวสั่นเทิม
ฉันได้เจอเขาแล้ว
ฉันได้เผชิญหน้ากับเขาแล้ว
ฉันได้สัมผัสเขาแล้ว

และ..
ฉันได้จับเขาแล้ว You're rock my world!!

"เฮ้ออ กว่าจะจับได้ เล่นเอาขั้นผมลดฮวบๆ งานนี้ต้องขอเลื่อนขั้นกับหยุดพักยาวนะครับ ผู้หมวด"
"ได้ เขียนรายงานเสร็จจะทำเรื่องหยุดพักให้" ฉันตอบพลางมองชายที่เดินนำหน้า ถึงเสียงกุญแจมือดังกรุ้งกริ๊งฟังแล้วสบายใจจัง แต่ก็ยังวิตกจริตว่า
งวดหน้าโลกทั้งใบของฉันจะเป็นใคร

------------------------------------------------------
คุยหน่อยคะ
ตอนนี้ตั้งใจกะเขียนแบบช่วยโลกให้เป็นสีเขียว แต่ อารมณ์สติแตกอยากเจอไจ่ไจ๋ เอฟ 4 ไต้หวันมากๆ คะ เลยเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาประชดซะเลย
ทำไมงานเขียนยิ่งสับสนทางอารมณ์หนักแบบนี้..(สับสนทางอารมณ์นะคะ ไม่ใช่ทางเพศ แหะๆ)
------------------------------------------------------

Create Date : 28 กันยายน 2552		8 comments
Last Update : 28 กันยายน 2552 9:57:56 น.
Counter : 829 Pageviews.
Share Tweet