ความรัก

ความรัก

วันนี้ชั้นตื่นมาแล้วพบว่าความรักของชั้นหายไป
ชั้นตามหาความรักของชั้นเสียจนทั่ว
ชั้นอยากรู้ว่าทำไมความรักถึงได้วิ่งหนีชั้นไป
แล้วทำไมชั้นถึงได้โหยหามันนัก ความรัก
จริง ๆ แล้วชั้นก็ไม่ได้รู้หรอกว่าความรักน่าตาเป็นแบบใด
ชั้นรู้แต่เพียงแค่ว่า ชั้นรู้สึกอบอุ่น ถ้าชั้นมีความรักอยู่เคียงข้าง
ชั้นไม่เหงา ชั้นไม่ต้องโหยหา สิ่งใด ๆ ในโลก
ชั้นร้องไห้จนนมนาน ความรักยังไม่กลับมาหาชั้น



ชั้นเริ่มเดินออกนอกบ้าน........
ชั้นถามต้นไม้หน้าบ้าน
“เธอเห็นความรักของชั้นผ่านไปบ้างมั๊ย”
ต้นไม้ตอบชั้นอย่างไม่ยินดียินร้าย
“เธอทำอะไรกับความรักเล่า ความรักจึงเดินจากเธอไป”
ว่าแล้วต้นไม้ก็ โบกใบไปมา ทำนองว่าไม่ต้องถามอีกต่อไป



ชั้นก้าวเดินออกไปตามทางเดิน ...........
สายลมพัดผ่านตัวชั้นเบา ๆ
“เธอเห็นความรักของชั้นผ่านไปบ้างมั๊ย”
สายลมหวนกลับมาอย่างรวดเร็ว ราวพายุหมุน
“นี่เธอกระซิบ เฉกเช่น ชั้นพัดผ่าน เธอไปไม่เป็นหรือไร ความรักจึงไม่อยู่กับเธอ”
ครานี้ สายลมกระชากตัวเองจากไป จนตัวชั้นหมุนคว้างตามแรงลม



ชั้นเดินผ่านหินผาก้อนใหญ่ ตั้งตระหง่านต้านทานทุกอย่างในโลกา
ครานี้ ชั้นกระซิบเบา ด้วยเกรงหินผา จะตกใจเฉกเช่นสายลม และเขวี้ยงปาอะไรใส่ชั้น
“เธอเห็นความรักของชั้น ผ่านเธอไปบ้างมั๊ย”
หินผา ยืนนิ่งไม่ตอบ และไม่ไหวติงใด ๆ
“เธอเห็นความรักของชั้นผ่านเธอไปบ้างมั๊ย”
ชั้นถามด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม
“เธอนี่ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเองเลยนะ แค่ชั้นไม่ตอบเธอ แค่นี้ เธอก็เปลี่ยนไปแล้ว กระไรเลยความรักจะคงอยู่กับเธอ”


ชั้นยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ ทั้งต้นไม้ สายลม และหินผา บอกกล่าวแก่ชั้น
แต่ชั้นมั่นใจว่าชั้นจะต้องตามหาความรักของชั้นให้เจอให้จงได้
ชั้นจึงเดินหน้าต่อไป.........

ชั้นเดินผ่านลำธาร ไหลเอื่อย ลงสู่ด้านล่าง
“นี่เธอ เธอเห็นความรักของชั้นผ่านไปบ้างมั๊ย”
ลำธารยังไหลเอื่อย อยู่เช่นเดิม แต่ตอบคำถามชั้น
“ความรัก..........”
ชั้นต้องวิ่งตามลำธารที่ไหลไปเรื่อย ๆ
“ก็เป็นแบบชั้นนี่หล่ะ ที่ทำให้เธอต้องวิ่งตาม ๆ เรื่อย ๆ”
ชั้นหยุดยืนแล้ว ตะโกนใส่ลำธาร
“แล้วทำไม เธอไม่หยุดนิ่งแล้วตอบคำถามชั้นดี ๆ หล่ะ”
ครานี้ ลำธารเริ่มไหลแรงขึ้น
“เพราะว่าชั้นเป็นลำธารหน่ะสิ ชั้นจึงต้องไหลไปเรื่อย ๆ
และถ้าเธอมาเพิ่มความรุนแรงให้กับชั้น ชั้นก็จะไหลแรงกว่าเดิมหลายเท่า”


ชั้นเริ่มเหนื่อยล้า นั่งลงและแหงนหน้ามองฟ้า
ชั้นเห็นปุยเมฆผ่านไป ชั้นเริ่มถามปุยเมฆ
“เห็นความรักของชั้นผ่านไปบ้างมั๊ย”

ปุยเมฆเริ่มแปรเปลี่ยนตัวเองเป็นรูปต่าง ๆ แล้วตอบคำถาม
“เธอเคยเห็นหน้าตา ความรักของเธอบ้างหรือเปล่าหล่ะ
ถ้าเธอยังไม่รู้ว่าหน้าตา ของความรักเป็นเช่นไร เธอก็หามันไม่พบหรอก
เพราะดูขนาดชั้นสิ ชั้นยังเปลี่ยนรูปร่างไปมาได้เลย”

เมื่อปุยเมฆจางหาย ชั้นมองเห็นพระอาทิตย์ ชั้นรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
คราวนี้ชั้นมีความหวังอีกครั้ง พระอาทิตย์คงให้คำตอบกับชั้นได้
“เห็นความรักของชั้นผ่านไปบ้างมั๊ย”
พระอาทิตย์ ชโงกหน้าเข้ามาใกล้ จากทีแรก ที่รู้สึกอบอุ่น คราวนี้กลายเป็นร้อนระอุ
“เธอรู้สึกกับความรักอย่างไร หล่ะ แบบเดียวกับที่รู้สึกกับชั้นรึเปล่า”


ชั้นนั่ง งง กับคำตอบทั้งหลายของ ต้นไม้ สายลม ก้อนหิน ลำธาร ปุยเมฆ และพระอาทิตย์
ชั้นนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนกาลเวลาล่วงผ่าน
ชั้นไม่กล้าที่จะเดินตามหาความรัก และไถ่ถามใครอีก
เมื่อพระอาทิตย์ลาลับ พระจันทร์ก็ส่องแสงนวลตาขึ้นมาแทน พร้อมกับถามชั้น
“เธอนั่งตามหาอะไรอยู่งั้นรึ”
“ชั้นตามหาความรักของชั้น แต่ชั้นไม่ได้คำตอบ และไม่ได้อะไรกลับมาเลย”
ชั้นตอบพระจันทร์อย่างตรงไปตรงมา
“ต้นไม้กล่าวแก่ชั้นว่า ชั้นทำอะไรกับความรัก ความรักถึงได้จากชั้นไป”
พระจันทร์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ แต่ไม่ส่งความร้อนระอุ เฉกเช่นพระอาทิตย์
“ยามเธอปลูกต้นไม้ เธอทำอะไรกับมันบ้าง ไหนลองบอกทีรึ”
“ชั้นก็ รดน้ำ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน ดูแล ให้ต้นไม้ออกดอก ออกผลสมบูรณ์แข็งแรง”
“แล้วเธอทำเช่นนั้นกับ ความรักของเธอบ้างหรือเปล่า”
ชั้นงงกับคำถามนี้ยิ่งนัก
“รดน้ำ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน ให้กับความรักเนี่ยนะ ความรักต้องการด้วยเหรอ”
“ใช่แล้ว ความรักเปรียบเสมือนต้นไม้ ถ้าเธอมั่นรดน้ำ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน
ดูแล เอาใจใส่ มันจะยังคงอยู่เคียงข้างเธออีกยาวนาน”
ชั้นเริ่มนั่งทบทวน ชั้นโหยหาความรัก แต่ชั้นหาได้ทะนุถนอมความรักของชั้นไว้ไม่
ชั้นไม่เคยดูแลมันด้วยซ้ำ ชั้นเฝ้าแต่เรียกร้องเอากับความรัก ว่าชั้นต้องการอะไร
มิน่าหล่ะ ต้นไม้ถึงได้พูดแบบนั้นกับชั้น
“แล้วทำไมสายลม จึงกล่าวแก่ชั้นว่า ใยชั้นกระซิบ เฉกเช่น สายลมพัดผ่าน
ชั้นไป ไม่เป็นหรือไร ความรักจึงไม่อยู่กับชั้น เฉกเช่นนั้นหล่ะ”


พระจันทร์บิดตัวเล็กน้อย กลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวที่ดูสวยงามนัก
“ยามเธอมีความรัก เธอนุ่มนวลอ่อนหวาน กับมันปานไหน หล่ะ
เสียงกระซิบแห่งความรัก เธอเคยได้ยินยลมันบ้างหรือไม่ ฤาเธอหาได้สนใจ
เสียงกระซิบแห่งมันเลย มันจึงจากไป”

จริงสินะ ชั้นฟังแต่เสียงตัวเองตลอดเวลา ไม่เคยได้ยินเสียงใด ๆ
ในโลกเว้นเสียแต่ว่า เสียงนั้นจะดังเกินกว่าเสียงของชั้นจริง ๆ
“แล้วความรักกระซิบ ว่าอะไรงั้นรึ”
“อันนี้ มันต้องถามตัวเองแล้วหล่ะ ว่าเธอมีความคิดกับความรักอย่างไร
มีความมั่นคงในความรักมากน้อยแค่ไหน เธอแปรเปลี่ยนตัวเองหรือไม่”

“นั่นมันสิ่งที่ก้อนหินกล่าวแก่ชั้นนี่” ชั้นพูดจนเกือบตะโกน เพียงเพราะความลืมตัว
“ถูกแล้ว เธอจะต้องมั่นคงในความรักที่เธอมี
ไม่ว่าเธอจะได้รับกับตอบสนองหรือไม่ ถ้าเธอยังอยากให้ความรักเคียงข้างเธอ”


“ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่ลำธารบอกให้ชั้นอยู่นิ่ง ๆ ซะบ้าง ก็หมายความว่า
ความรักเปรียบดั่งลำธาร ที่ไหลไปเรื่อย ๆ ไม่สามารถหยุดนิ่งได้
ยิ่งถ้าชั้นวิ่งไล่ตาม ยิ่งทำให้ความรักไหลรุนแรงเกินไปงั้นสิ”

ชั้นเริ่มนึกถึงคำพูดของพระอาทิตย์
“แล้วความรักก็เปรียบดั่งพระอาทิตย์ที่ยามอยู่ห่างก็อบอุ่นดี
แต่เมื่อเข้าใกล้จนเกินไปจะร้อนระอุดั่งไปเผา
ถ้าเช่นนั้นชั้นควรอยู่ห่างความรักซะบ้างก็ดี”
“ถูกแล้ว ความรักเป็นทุก ๆ อย่าง อย่างที่เจ้าคิด นั่นหล่ะ” พระจันทร์ตอบ
“มิน่าหล่ะ ปุยเมฆ ถึงบอกกับชั้นว่า ชั้นยังไม่รู้จักหน้าตาของความรักเลย
แล้วชั้นจะตามหาความรักเจอได้อย่างไร เพราะความรักเป็นทุก ๆ สิ่ง
ความรักสามารถเปลี่ยนแปลง ไปได้เรื่อย ๆ หน้าตาเป็นอย่างไรไม่รู้
ความรักให้ความอบอุ่นได้ และให้ความร้อนแรงได้เช่นเดียวกัน”



ชั้นเดินกลับบ้านด้วยความสบายใจ
ชั้นคิดว่าจริง ๆ แล้วความรักมิได้จางหายไปจากชั้นหรอก
แต่ชั้นจินตนาการไปเองว่าความรักต้องเป็นในแบบที่ชั้นต้องการให้เป็น
แต่ในความเป็นจริง ความรักหามีใครบังคับได้ไม่
และเมื่อมีความรักแล้ว ชั้นจะต้องทะนุถนอมดูแลเอาใจใส่ความรัก
ดุจดั่งต้นไม้ของชั้น ฟังเสียงกระซิบของความรักบ้าง........

จู่ ๆ ชั้นก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา รอบตัวชั้นไม่มีใคร
แต่ชั้นสัมผัสได้ว่า ความรักได้กลับคืนสู่ จิตวิญญาณของชั้นแล้ว..................

Yaowanart Boonpook THOMÉ

 

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2552		1 comments
Last Update : 4 ธันวาคม 2552 23:14:46 น.
Counter : 639 Pageviews.
Share Tweet