อากาศที่นี่ยังคงเย็นแบบเย็นต่อเนื่อง
และท่าว่าจะเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อคืนจึงมีหลายๆครั้งที่มีนพลิกลืมตามาคิดว่า
ผ้าห่มไม่หนาพอ สุดท้ายเมื่อผ้าห่มโปรด
ที่พับสองชั้นยังไม่อุ่นพอเลยต้องใช้ผ้านวม
ที่ติดชุดมานั่นจนได้ ทั้งที่ไม่เคยจะชอบ
เพราะมันหนาหนัก อึดอัด และสุดท้าย
มันไม่นิ่มเหมือนผ้าที่มีนเคยใช้อยู่ บอกแม่ว่า
ถ้าปีใหม่มาหามีน แม่เอาผ้าห่มที่มีนชอบ
มาให้หมดเลยได้ไหม ตอนเช้าวันนี้ที่โทรหากัน
แม่หัวเราะว่ามันหนาวขนาดไหนกันหนอ
มีนตอบว่าแม่นึกไม่ออกหรอกว่า จังหวัดนี้
มันจะหนาวได้ขนาดนี้ แต่ก็หนาวตั้งแต่ปี
ที่แล้วที่มีนมาอยู่ ในแบบไม่คิดว่า นี่มัน
อีสานหรือภาคเหนือของประเทศไทย

จำได้ว่าปีก่อนไป่หนองบัวลำภูในช่วงหนาว
พบว่าปลายหญ้ามีน้ำค้างลงไม่นานเลยน้ำค้าง
นั้นเป็นน้ำแข็งสวยๆ จะด้วยตรงที่มีนไป
ติดชายเขา เพราะทำเลสวยหรือเปล่า มีนพบว่า
บ้านแถวนั้นสวยมากในฤดูหนาว และอากาศดี
แต่เป็นอากาศที่ใครที่อยู่ภาคกลางนึกไม่ออก
ว่าภาคอีสานมีแบบนี้ อย่าว่าแต่ภาคกลางเลย
แม้มีนอยู่พิษณุโลกที่ใครว่าค่อนข้างเหนือ
ก็ไม่เคยเจออากาศแบบนี้หรอก

มีนยังตื่นเวลาเดิม ถึงแม้เมื่อคืนไม่นอนเวลาเดิม
บางหนอะไรที่ชิน มักทำให้เราไม่สามารถนิ่งได้
ในเวลาเคยตื่น เช้านี้ยืนมองจักรยานเฉยๆ
เพราะไม่ได้ขี่มาสองสามวันแล้วอาจจะเพราะ
อาการที่เคยเล่าให้ฟัง เลยอยากอยู่นิ่งๆ
ใครจะเป็นเหมือนมีนมั่งหรือเปล่าว่าการอยู่นิ่งๆ
หมายถึงการยอมรับว่าตัวเองอาการไม่ได้เรื่อง

หมอที่โรงพยาบาลค่ายบอกมีนเมื่อเช้าวานว่า
ช่วงนี้มีนควรจะไม่คิดเรื่องงาน
พยักหน้าไปแบบนั้น เพราะไม่รู้จะทำท่าให้ความร่วมมือ
แบบไหนได้ดีมากกว่านี้

ใครทำให้สมองไม่คิดอะไรได้บ้าง แม้ว่าจะบอก
ว่าอาการที่เกิดไม่มีสาเหตุ เป็นอาการทั่วไปของ
คนเครียด ที่ส่งผลไม่ดีนักต่อระบบการย่อย
และดูดซึมอาหารในร่างกายมีผลให้เกิดอาการ
ต่างต่างที่มีนบอกหมอไป

นั่งฟังหมอไปก็คิดถึงคุณตาไปที่มักบอกมีนว่า
ร่างกายคนเรานี่มันเหมือนตัวแสบ ใครที่บอกว่า
จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว อาจพอทราบว่า
คุมจิตไม่ได้ก็อย่าหวังจะคุมบ่าวตัวแสบนั่นได้เลย
และเมื่อคุมไม่ได้ทั้งสองอย่าง จะรู้ได้อีกทางหนึ่งว่า
ในชีวิตที่เกิดมา แม้แต่ตัวเองก็ไม่ใช่ของตัวเอง
เขาเรียกพบสัจธรรมในยามเจ็บป่วยใช่หรือเปล่าน่ะ


หมอถามว่าหาไรทำที่นอกเหนือจากงานบ้างได้หรือไม่
พยักหน้าไป เพราะไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องไปบอกว่า
นี่น่ะ เช้าฉันก็เริงร่าขี่จักรยาน เย็นมาก็หาไรทำได้
มากกว่าที่หมอคิด แต่แค่อยากรับยาแล้วกลับบ้านจริงๆ
ปรากฎว่าบ่ายสามวันเดียวกันมีนยังคงต้อง
ออกไปคุยเรื่องงานอยู่ดี และไม่อยากจะบอกว่า
การต้องนั่งรับฟังคนอื่นเรื่อยๆในช่วงนี้ มีนทำให้
สมองว่างไม่ได้

ช่วงนี้มีนทำงานไม่มีวันหยุด หรือเรียกว่าหยุด
เป็นระยะๆ แต่ไม่ได้เป็นเวลาทั้งวัน..แบบเสาร์ทิตย์
คงเป็นแบบนี้ไปจนพ้นปีใหม่
ช่วงนี้โต๊ะทำงานพี่กอล์ฟจึงต้องวางงานของมีน
เต็มอัตรา มีนอยู่ข้างล่างของบ้านมากกว่าข้างบน
สายโทรศัพท์และอุปกรณ์ของมีนจึงบานเต็มบ้าน
และมีน้องที่ทำงานมานั่งช่วยบ้างเป็นเวลาที่อยาก
พบหน้ากัน

น้องที่บ้านไม่ทราบว่าจะเก็บแบบไหน และดูเหมือนขัดใจ
ที่มีนขยายพื้นที่ของตัวเองลงไปข้างล่าง
เพราะห้องนั้นเป็นห้องที่มีหนังสือทุกอย่างที่เรา
สองคนพี่น้องเก็บ พี่กอล์ฟมีตั้งแต่ พระ มวยไทย
ปืน การต่อสู้ต่างๆ ไปจนถึงรถยนต์อะไรของท่าน
มีนมีหนังสือทั้งที่ต้องทำงาน หนังสืออ่านเล่น
หนังสือนิยาย หนังสือการ์ตูนเลยไปจนถึงหนังสือ
สุขภาพกองพะเนินตรงนั้น และอนุญาตเจ้าให้
อ่านได้แต่ต้องเก็บเรียงตามเดิม เน้นสุดคือห้ามยับ
ห้ามขาด ห้ามเอาออกไปข้างนอก

เมื่อมีนลงไปอยู่บ่อย เจ้าก็ไม่ได้มุมซุกตัวอ่านหนังสือ
มีนมองว่าน้องคนนี้ช่างอ่าน และทุกครั้งที่แนะนำให้
อ่านอะไร จะอ่านและมานั่งถามทุกหน ตอนพี่กอล์ฟ
อยู่ก็จะสอนประกอบคอม และให้เลยไปดูร้าน เขาก็
ทำได้และเรียนรู้เร็วมากจนมีนมองว่า คนเราไม่ต้อง
เกิดมาพร้อมทุกอย่างตอนลืมตาเกิด เพียงแต่พร้อม
ทุกอย่างเมื่อพบอะไรที่น่าเรียนรู้ก็พอ

เลยบอกเขาไปในวันเมื่อวาน เพราะกลัวว่า
หากออกไปหาหมอ เจ้าต้องหาทางเก็บของมีน
เรียงแน่แน่ ว่าบริเวณนี้ไม่ต้องเก็บหรอกน่ะ
(ขอร้องหล่ะ) เก็บแล้วพี่จะหาไรไม่เจอ
เขาทำหน้าจนใจจริงๆ จริงๆมันน่าจะดีใจน่ะ
ที่ไม่ต้องเก็บไปห้องนึง

ทราบว่าพี่ก็ไม่สบาย แม้จะมีคำเปรยมาว่า
พี่ไม่เป็นอะไรไปง่ายๆ แต่พี่คงทราบ
ว่ามีนเป็นห่วงเหมือนเวลาพี่ทราบว่ามีนไม่สบายเช่นกัน
หวังว่าวันนี้อาการป่วยของมีนและพี่จะผ่านไป
กลับมาสบายเนื้อสบายตัวและทำงานแบบ
ไม่พะวงว่าตัวเองไม่สบายได้ดีดีอีกครั้ง

Create Date : 18 ธันวาคม 2548
Last Update : 18 ธันวาคม 2548 8:20:21 น.		1 comments
Counter : 306 Pageviews.
Share Tweet