เช้าวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2549 ครอบครัวเราเริ่มต้นกิจวัตรประจำวันกันตามปกติ ไม่มีคาดคิด หรือว่า สังหรณ์ใจใดๆเลย ว่าจะมีเหตุการณ์ที่โหดร้ายและพลิกผันความเป็นอยู่ของเราได้มากมายถึงเพียงนี้….สายๆ ของวันนี้ประมาณ 08.10 น. คนข้างบ้านวิ่งมาเรียกฉันที่ร้าน บอกว่าพ่อเป็นลม ล้มลง ทุกคนตกใจ และพยายามปฐมพยาบาล นำส่งโรงพยาบาลในตัวอำเภอ หมอ พยาบาลพยายามช่วยเหลือพ่อทุกวิถีทาง แต่พ่ออาการไม่ดีขึ้นเลย จนต้องนำส่งโรงพยาบาลในจังหวัด ในเวลานั้นพ่ออ่อนแรงเต็มที่ ในเวลาประมาณ 10.00 นาฬิกา หมอแจ้งกับแม่ว่า พ่อเสียแล้ว....เป็นไปได้ยังไง เมื่อเช้าพ่อยังปกติอยู่เลย แล้วยังไปจัดโต๊ะ จัดเก้าอี้ ให้กับทางชมรมผู้สูงอายุอยู่เลย ยังให้อาหารไก่อยู่เลย เมื่อคืนก็ยังนั่งดูข่าวการชุมนุม แล้วก็พุดคุยกันเรื่องการเมืองอยู่เลย แล้วตอนนี้ทำไมหมอบอกว่าพ่อเสียหล่ะ...ฉันบอกไม่ถูกเลยว่า นอกจากเสียใจแล้วมันคือความรู้สึกอะไรอีกบ้าง สับสน อ้างว้าง อาวรณ์ ห่วงหา ภาระ หน้าที่ ความปลอดภัยในการใช้ชีวิตในวันข้างหน้า แม่...จนวันนี้ วันที่ 17 มีนาคม ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า “พ่อ” จากพวกเราไปแล้ว แม่ยังร้องไห้ทุกวัน ฉันก็ยังคงเศร้า...บอกตัวเองให้เข้มแข็ง จะได้มีเรี่ยวแรงดูแลแม่ ดูแลบ้านของเรา บ้านที่พ่อสร้างไว้ให้ เหลือไว้ให้...ทุกคำสอน ยังคงจดจำไว้ให้หัวใจส่วนที่ลึกและมีค่ามากที่สุดในชีวิต ขอให้พ่อหลับให้สบาย ไปสู่โลกที่เป็นสุขชั่วนิรันดร์ “รักและเคารพเป็นที่สุด”

Create Date : 17 มีนาคม 2549
Last Update : 23 กรกฎาคม 2549 12:42:16 น.		16 comments
Counter : 548 Pageviews.
Share Tweet