No matter what happens...I will keep that smile on my face...

<<
พฤศจิกายน 2554
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
18 พฤศจิกายน 2554
 

เรื่องสัพเพเหระของเช้าวันหนึ่ง

กลับมาละ อารมณ์อยากเขียน

กลับมาหลังจากที่อาทิตย์ที่แล้วเข้าไปหยิบเรื่องสั้นที่ประพันธ์โดยนักเขียนคนโปรด สรจักร ศิริบริรักษ์ สองเล่มมาอ่าน อ่านรอบที่สามหลังจากซื้อมาตั้งแต่ต้นปีตอนกลับไทย แม้จะรู้โครงร่างและจุดจบของแต่ละเรื่องหมดแล้ว แต่ความจรรโลงใจในการติดตามทุกถ้อยอักษรยังคงมีอยู่ไม่เสื่อมคลาย

พาลไปถึงการค้นหาแหล่ง ebook ทั้งหลายแหล่เท่าที่จะเข้าไปอ่านได้ เจอแนวทางในการหาความสุขจากการอ่านหลายช่องทางทีเดียว

Steve Jobs
เช้านี้เจอเรื่องน่าสนใจ "The way of zen" เรื่องราวของ Steve Jobs ผู้ซึ่งล่วงลับไปในเวลาไม่นานมานี้เอง

จะว่าไปฉันไม่ใช่สาวกของเขาหรอก แม้จะมีไอพอด นาโนทัชไว้ฟังเพลงตอนนั่งรถไฟอยู่ทุกวันตั้งแต่วันครบรอบวันเกิดปีก่อน แต่ก็เพิ่งมารู้จัก Steve Jobs ก็วันที่เขาเสียนี่ล่ะ จำได้วันนั้นหลายคนเขียน Status บน facebook "R.I.P Steve Jobs" อ่านของสองคนแรก ยังไม่เก็จเลยว่าเขาเป็นใคร พอสายๆ หนักเข้า เพื่อนเฟสเกือบทุกคน รวมไปถึงเซเล็บต่างๆ ที่ฉันไปกดไลค์ ต่างก็ออกมาเขียน status เรื่องเดียวกัน พาลให้ฉันต้องเข้าไปค้นให้รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน

แล้ววันนั้น วันที่เขาเสียชีวิตก็คือวันแรกที่ฉันรู้จักเขา

กลับไปถึง The way of zen ก็มีบทความน่าคิดหลายๆ อย่างของบุรุษท่านนี้ที่เราสามารถนำกลับมาปรับใช้ในการดำเนินชีวิตได้ แต่ข้อคิดหนึ่งที่ติดใจฉันมาก "ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต"

ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ฉันจะไม่ปล่อยให้อะไรที่อยากทำแล้วยังไม่ได้ทำผ่านไป

คิดได้ดังนั้นฉันจึงอาบน้ำแต่งตัวออกไปทำอะไรที่อยากทำแล้วยังไม่ได้ทำสักที

Bus stop
ก่อนออกบ้านฉันเข้าไปหาตารางรถประจำทาง แต่ก็หาไม่เจอ ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ไหน เลยปลอบใจตัวเอง ปล่อยให้เป็นไปตามดวงละกัน ดวงดีก็ได้นั่ง ดวงไม่ดีก็ได้เดิน

เกือบถึง Bus stop เกือน 50 เมตร เห็นรถเมล์วิ่งมาจอด 50 เมตรแน่ะ ฉันไม่วิ่งหรอก ไม่อยากให้เช้าที่สดใสต้องเริ่มต้นด้วยการวิ่งกระหืดกระหอบ รอรอบต่อไปก็ได้

รอบต่อไปจะมาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันจึงต้องเดิน

เฮ้อนี่ถ้าไม่เข้าไปค้นตารางรถ หรือยอมวิ่งหน่อยดวงก็จะดีไปละ

ท้องฟ้าสดใส
มาพร้อมกับแสงแดดจ้ากับอุณหภูมิ 30 องศา ฉันเดินไปพร้อมเสียวสันหลังวาบเมื่อนึกถึงบทสนทนากับเพื่อนร่วมงานชาวชิลีเมื่อเดือนก่อน ตำแหน่งที่ตั้งของประเทศนี้เป็นตำแหน่งที่รังสียูวีแผ่เข้ามาได้มากกว่าที่อื่นของโลก ฉันไม่ได้กลัวตัวดำที่เดินกลางแดดหรอก ฉันกลัวมะเร็งผิวหนัง

ร้อนก็ร้อน เสื้อแขนกุด กางเกงเล รองเท้าแตะไม่ได้ช่วยอะไรฉันได้เลย คิดในใจ Steve เอ๊ยถ้าฉันจะตายวันนี้ฉันจะขอตายแบบสบายๆ ไม่ใช่เดินงกๆ กลางแดดเปรี้ยงแบบนี้

อารมณ์นั้นแอบคิดถึงฉากหนึ่งจากหนังเรื่องกุมภาพันธ์ ตอนที่ชาคริตรำพึง "Stuart, do you believe in destiny?" คือไม่เกี่ยวกันหรอก แค่ชื่อ Steve กับ Stuart คล้ายกันเท่านั้นเอง

แล้วเราก็ไปถึงที่หมาย จัดการธุระต่างๆ เสร็จ รอรถเมล์กลับบ้านดีกว่า ไม่เดินละ เหลือเวลา 10 นาทีกว่ารถจะมา เลยได้แว้บเข้าไปซื้อสตรอเบอรี่ที่ร้านติดกับ Bus stop เดี๋ยวบ่ายนี้จะทำช็อคโกแล็ตเค้ก เสิร์ฟ (ให้ตัวเอง) พร้อมสตรอเบอรี่และครีม

ได้สตรอเบอรี่มาแล้วยังเหลืออีกตั้ง 5 นาที ยืนรอละกัน

คนแก่
ดูๆ ไปคนที่รอกันอยู่มีแต่คนแก่ๆ ทั้งนั้นเลย มีเด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มของซับเวย์อยู่คนเดียว อายุไม่น่าจะเกิน 18 ป้าใจดีเดินผ่าน เราส่งยิ้มหวานให้ แกเลยหยุดคุยด้วย คุยๆๆแล้วก็เดินผ่านไป แล้วแกก็เดินกลับมาพร้อมหยิบนิตยสารในรถเข็นให้

หนทางสู่พระเจ้า
เอาอีกแล้วฉัน นี่เป็นครั้งที่สามแล้วตั้งแต่ฉันคุยกับคนแก่แปลกหน้า สุดท้ายมักจะลงเอยด้วยการเผยแพร่ศาสนาเสมอ ฉันไม่ได้ต่อต้านหรืออะไรหรอก มันแค่ผิดวัตถุประสงค์ของการมีมนุษยสัมพันธ์ดีของฉันเท่านั้นเอง แอบสังเกตูเด็กหนุ่มในชุดซับเวย์แอบยิ้ม

แล้วรถเมล์ก็มาถึง ฉันหอบของรุงรัง กระเป๋าถือ ถุงพลาสติกที่มีสตรอเบอรี่สองกล่อง พร้อมนิตยสารที่เพิ่มรับมาจากคุณป้าคนนั้น หาตั๋วรถไม่เจอ คนตามหลังขึ้นรถมาอีก 5 คน โชคดีคนขับบอกว่าเครื่องคิดตังค์เสียน่ะ เธอไม่ต้องจ่าย ไปนั่งได้เลย โอเคๆ ง่ายไป

ลงรถเมล์มาแวะซื้อครีมที่ร้านแถวใกล้บ้านเจอหนุ่มข้างบ้านเดินมาอีกทาง ฉันว่าตอนแรกเขาจะเดินตรงไปบ้านเขาเลยแหละ แต่เปลี่ยนใจเดินเข้าร้านขายของไปกับฉัน เขาเปิดประตูเข้าไปก่อน ฉันเดินตามไปติดๆ เขาเลยค้างประตูให้ฉันเดินเข้าไป

ขอบคุณอย่างงามแล้วฉันก็สะดุดกับอะไรไม่รู้หัวคะมำ กระเป๋าถือ วางใกล้กับป้าย "กรุณาวางกระเป๋าถือข้างนอกก่อนเข้าร้าน" ฉันเห็นป้ายนี้หลายครั้งละแต่ไม่ได้ทำตาม จะเข้าไปซื้อของแป๊บเดียวทำไมต้องวางกระเป๋าข้างนอก เดี๋ยวมือดีมาคว้าไปใครจะรับผิดชอบทรัพย์สินของฉัน แต่ก็ไม่ได้คิดว่าหญิงอ้วนที่เลือกของอยู่จะทำตามอย่างเคร่งครัด ให้ฉันต้องเดินสะดุดตรงทางเข้าประตู

ข้อดีของชุมชนแถวนี้ดีอย่าง ไม่มีใครสนใจใคร ไม่สน ไม่เหลียวมามอง หรือแสดงอาการใดๆ ที่ฉันสะดุดหัวคะมำ แม้แต่คนขายหรือเจ้าของกระเป๋า

กลับเข้ามาถึงบ้านพร้อมโล่งใจ "Steve, today I have done what I want to do for long time"


Create Date : 18 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2554 6:38:16 น. 0 comments
Counter : 532 Pageviews.  
 

นักเขียนตากลม
 
Location :
Melbourne Australia

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ขอบคุณที่มาเยี่ยมชมค่ะ
[Add นักเขียนตากลม's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com