*****วันว่าง ช่างแสนเหงา****** อักษรกานท์ วันว่าง ดูช่างเหงา ไม่มีเขา ร้อยกรอง ทำนองหวาน เพื่อปลอบโยน คนเศร้า ที่ร้าวราน รอคำขาน หว่านพรม ด้วยตรมใจ เหลือบมองดู เวลา คราคล้อยเคลื่อน ตะวันเลื่อน เลือนลา พาหวั่นไหว ระบายกลอน วอนคำ พร่ำพิไล เธออยู่ไหน คนดี ไร้วี่แวว ฉันเฝ้าเพียร เขียนกลอน ออดอ้อนหา คอยเธอมา ต่อคำ ลำนำแก้ว ตั้งแต่เช้า เข้าสาย จนบ่ายแล้ว ไม่เห็นแนว ถ้อยถัก แม้นสักตอน หรือมีเหตุ อันใด ให้ขัดข้อง หรือเธอจ้อง ห่างหาย ใจทอดถอน หรือว่าเธอ สิ้นใย ไม่อาวรณ์ หรือเบื่อกลอน คนเหงา ที่เฝ้าครวญ... “สุนันยา”    อักษรเกลียวเกี่ยวก้อยฤๅหงอยเหงา ยังหวานเย้าหยาดฟองละอองหวน เช้าสายค่ำฉ่ำกานท์หวานรัญจวน บ่ายดึกล้วนป่วนจินต์ด้วยยินคำ แว่ววังเวงวิเวกนั้นเฉกเช่น อกหลีกเร้นเรือนกายอายงามขำ บทประพันธ์ตอบตอนกลอนลำนำ ล้มและคว่ำทับร่างอย่างร้อนรน จึงมิกล้าต่อความตามใกล้ชิด อนุสิทธิ์คิดฝันหวั่นล่องหน ทั้งรูปชั่วตัวดำเตี้ยต่ำตน จึงยอมทนเจียมทางอย่างเดียวดาย แต่โปรดรู้กลอนร้อยยังคอยเฝ้า ติดตามเร้ารอยทางมิห่างหาย อ่านผู้เดียวเกลียวเกลาเหมือนเมามาย ด้วยหลงสายลายคำ..ประจำทรวง.. "เมฆา" ช่วงนี้ สุ เจ็บมือค่ะ เลยขอไป ก็อป เอากลอนเก่า ที่สุเขียนไว้ ที่บ้านกลอน มาฝากเพื่อนๆนะคะ ยังไม่สามารถ เขียนใหม่ได้ ยังมี กลอน ที่ประทับใจอีกมาก จากการร่วมแจมกระทู้กลอน ของ พี่น้องบ้านกลอนไทย สุ จะ พยายาม เอามาฝาก พี่-น้อง-และเพื่อนๆ ชาวบล็อคแก๊งค์ทุกท่านนะคะ **ด้วยรักค่ะ "สุนันยา"   Create Date : 15 มิถุนายน 2555 6 comments Last Update : 15 มิถุนายน 2555 7:52:56 น. Counter : 1636 Pageviews. Share Tweet

ไม่มีเลยวันว่าง อย่างใครเขา มีแต่เฝ้าจดจ่อต่อนาสวน ยามฝนเทดินฉ่ำร่ำรัญจวน คอยเนื้อนวลทำนาไม่มาแล จึงวางมือถือคันไถไกลจากกลอน เปลี่ยนจากอ้อนคนงามเคยตามแหย่ จูงเจ้าทุยลุยนาพาไถแปร มุ่งมั่นแต่แลทุ่งมุ่งลุยโคลน ชีวิตเราชาวนาใครมาสน หน้าดำหม่นบนตัวไร้หัวโขน หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดินกลิ่นควายโชน เกินจะโดนใจนำคำกวี ภาษากลอนภาษากานท์เคยหวานหยด จึงต้องหดห่างหายดั่งหน่ายหนี เป็นเพราะเหนื่อยงานสร้างอ้างวจี “วสันต์” หาย บางที่ พี่อาจคืน "บ้านริมโขง" คำเคยร้อย ถ้อยกานท์ เคยหวานหยด หรือจะหมด รสฉ่ำ ให้จำฝืน ลำนำรัก ถักสาน เมื่อวานซืน ยังรินรื่น ชื่นจินต์ ถวิลจำ แม้นเหนื่อยล้า นาสวน ให้ชวนพิศ อย่าได้คิด ท้อถอย ว่าต้อยต่ำ เป็นชาวนา หน้าใส มิใจดำ ผลของการ กระทำ ค้ำชูไทย คนเขียนกานท์ วันนี้ แม้นมีเหงา ยังคงเฝ้า รอวัน อันสดใส รอหนุ่มนา คืนลาน บ้านกลอนไทย ด้วยดวงใจ จดจอ เพื่อต่อกลอน หากวสันต์ พลันหาย อย่าหน่ายร้าง ร้อยกรองวาง สร้างสรรค์ งานอักษร อย่าทำให้ คนเหงา ต้องร้าวรอน ด้วยอาวรณ์ อ่อนไหว...เมื่อไกลกัน “สุนันยา” ***ป.ล.(วันซืน หรือวานซืน....ภาษาเหนือ แปลว่า วันก่อนๆ)   โดย: สุนันยา 15 มิถุนายน 2555 8:01:31 น.

ไม่สิ้นเสียง เพรียกหา พี่ขา..ขยับ ไม่สิ้นศัพท์ เอื้อนเอ่ย จะเฉยไฉน ถ้อยคารมคมคิดสนิทใน ถ้อยคำไขเคียงชิดสนิทนาน เอื้ออุ่นไอละไมกรุ่นละมุนหวน เอื้ออุ่นอวลถนอมรักสมัครสมาน เคยตามอ่านงานเข้าเกลาคำกานท์ ชื่นดวงมานหลงเฝ้าเกลาคำกลอน (ในใจ) สุขใดเทียมเปี่ยมรักทักหยอกเย้า สุขใดเท่าต้องมนต์ยลอักษร วันเหงาเหงา.. น้องเจ้าเฝ้าวิงวอน เป็นดั่งพร ขานรับ ประทับทรวง พี.พูนสุข ยินคำคม ลมรัก สลักถ้อย ยินคมร้อย คล้อยตาม ลำนำสรวง สุขฤดี ดั่งเยือน ถึงเรือนรวง สุขชื่นดวง หทัย แท้ใจนาง เมื่อรู้ถึง ซึ่งคำ พี่พร่ำเอ่ย เมื่อรู้ใน คำเผย มิเคยหมาง ซ่านกมล คนเหงาไร้เงาพราง ยามพี่วาง รักมอบ น้องขอบคุณ ทุกสำนวน อวลไอ ได้สัมผัส ทุกวลี เรียงคัด จัดเกื้อหนุน หวานกว่าหวาน กานท์ร้อย ถ้อยละมุน ด้วยการุญ อุ่นรัก...จากนักกลอน... “สุนันยา”   โดย: สุนันยา 16 มิถุนายน 2555 7:53:31 น.

นาฬิกา พากรีดเฉือน เตือนความเหงา ทุกค่ำเช้า ยามเรา เฝ้านึกหวล เข็มเวลา ทิ่มแทงใจ ให้เรรวน ทุกสิ่งล้วน เกิดก่อ ไม่พอดี อาจเป็นเพราะ รักมากไป ใช่ไหมนั่น ทุกคืนวัน ผันผ่าน ยากหลีกหนี เมื่อหัวใจ เฝ้าห่วงหา เป็นนาที ในหนึ่งปี พี่นี้ เป็นเช่นไร เมื่อความเหงา กัดกินใจ ในรู้สึก ยามต้องนึก ถึงเธอ เสมอไหน เหมือนชีวิต ถูกฉีกทิ้ง จนสิ้นไป ยากหาใคร แทนเธอ นั้น..ไม่มี นานไหมหนอ จบสิ้น สูญสลาย เหมือนความตาย พรากไป ในวิถี หรือสมหวัง ในรัก ปักชีวี จะชั่วดี อย่างไร หาได้กลัว bluesky สุดหมองหม่น ท้นทับเกินรับได้ เหมือนอยู่ใต้ เมฆเทา ในเงาหลัว ไร้ซึ่งแสงสว่าง บนทางมัว อยู่เพียงตัว ดายเดียว... แสนเปลี่ยวใจ เธออยู่ไหน ไกลห่าง เหมือนร้างหลบ หรือต้องจบ รักเรา เฝ้าหวั่นไหว กาลเวลา คราเคลื่อน ลับเลือนไป คิดถึงเธอ รู้ไหม หทัยตรม ให้รู้สึก หงอยเหงา เศร้าจับจิต ดั่งชีวิต ปลิดลง ตรงขื่นขม โอ้สายใย ในห้วง บ่วงอารมณ์ กลายเป็นรอย ระทม ทับถมทรวง ฉัน...จะรอคืนวัน เธอนั้นกลับ มาช่วยซับ น้ำตา คราหล่นร่วง เรามีเรา เหมือนก่อน มิกร่อนกลวง เหมือนอยู่สรวง สวรรค์ ...วันคู่เคียง...... "สุนันยา"   โดย: สุนันยา 16 มิถุนายน 2555 7:54:19 น.

ด้วยเจียมตัวเจียมใจจำไกลห่าง สุดอ้างว้างจำทนแม้หม่นไหม้ ยังเฝ้าแอบแฝงอ่านมิผ่านไป มิเคยมีวันใดจะไม่มอง ขออยู่ในเงามืดไม่วืดวาด มิบังอาจต่อคำประจำช่อง ด้วยละอายแก่ใจผู้ใฝ่ปอง เพียงประคองดวงใจมิให้เจอ แต่จงรู้ไว้เถิดมิเปิดเผย เพียงเปรียบเปรยหัวใจยามใครเผลอ ว่าแอบภักดิ์แอบหลงพะวงเพ้อ ว่าเธอคือขวัญใจดุจใบบัง เพราะว่ากลอนไม่หวานเกรงกานท์กร่อย จึงค่อยค่อยขีดเขียนประเพียรหยั่ง โยนก้อนหินถามหน่อยประดอยดัง ขออยู่หลังแมกไม้อดใจรอ “ไพร พนาวัลย์” เหมือนมีใจ ออกห่าง จึงวางท่า ทำเป็นอ่อนภาษามิกล้าหนอ แท้ซ่อนคม พรมกานท์ หวานลออ ให้เรารอ จนป่วน ต้องครวญตาม มัวหลงเพลิน เดินไกล จึงไม่ห่วง ให้คอยหวง ทวงหา เพื่อมาถาม เพราะเหตุใด ไม่เผย ละเลยความ กี่ช่วงยามแล้วหนอ ต้องรอนาน นี่หรือคน เคยเคล้า เฝ้าเย้าหยอก พูดเหมือนหลอก ให้หลงตรงคำหวาน สารพัน สรรค์ถ้อย ร้อยเพลงกานท์ ทำดวงมาน คนคอย ต้องพลอยตรม เอาเถอะหนา จะลอง เชื่ออีกหน อย่ากังวน วุ่นวาย หทัยขม มาเถิดหนา ต่อกานท์ หวานภิรมย์ คลายระทม คนเหงา ที่เฝ้าคอย... "สุนันยา"   โดย: สุนันยา 16 มิถุนายน 2555 7:55:03 น.

สวัสดีค่ะคุณสุ สบายดีนะคะ งานยุ่งมากค่ะ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาในบล็อก แต่ก็ยังคิดถึงเสมอนะคะ สุขสันต์วันอาทิตย์ค่ะ   โดย: นุ้ย (นารีจำศีล ) 17 มิถุนายน 2555 9:18:27 น.

สวัสดีค่ะคุณสุ คิดถึงเสมอนะคะ แต่พักนี้งานกิ่งตรึมเลยค่ะ ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าบล็อกค่ะเพิ่งเปิดบล็อกไม่กี่วันนี้เอง เฟชก็ไม่ได้ไปเลยค่ะ แหะ แหะ คุณหนุ่ยเจ็บมือเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ขอให้หายไวๆนะคะ กิ่งพักนี้กลางคืนเข้าบล็อกไม่ไหวเลยค่ะเพราะกิ่งสอนพิเศษตอนเย็นเลิกประมาณทุ่มแต่กว่าเด็กๆจะกลับหมดก็เกือบสองทุ่มแล้วค่ะ พอเสร็จกิ่งก็อาบน้ำนอนหมดแรงเลยค่ะ แหะ แหะ มาอ่านบทกลอนเพราะๆค่ะไม่ได้ไปต่อกลอนใครเลยค่ะพักนี้ไว้งานสร่างซาคงได้ไปต่อกลอนกันอีกนะคะ หลับฝันดีค่ะ   โดย: กิ่งฟ้า 17 มิถุนายน 2555 22:55:41 น.