ถนนสายนี้มีตะพาบ km 80 >> ใต้แสงดาวดวงนั้น
ฉันเป็นเพียงแค่ก้อนหินที่ลอยล่องไปในอวกาศ
ในใจของฉันเคยคิดแต่ว่า สักวัน ฉันจะต้องเป็นดาวที่อยู่ในแกแลกซี่แห่งเสียงดนตรีให้ได้
ฉันพยายามแล้ว พยายามเล่า เพื่อที่จะได้อยู่ร่วมแกแลคซี่เดียวกับพวกเขา
แม้ว่าระยะเวลาที่ผ่าน ๆ มาฉันพยายามอาบแสงดาวในกาแลกซี่แห่งนี้
เพียงเพื่อจะได้เจิดจรัสให้ก้อนก้อนหินก้อนอื่นที่กำลังลอยอยู่ได้มองเห็นบ้าง
แต่นั่นกลับกลายเป็นสิ่งที่เหมือนกับบดบังพลังงานที่แท้จริงของฉันลงไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านเลยไปหลายร้อยปีแสง
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า จริง ๆ ฉันก็แค่เป็นก้อนหินที่มีต้นกำเนิดมาจากแกแลกซี่แห่งความรู้ต่างหาก
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันมองว่ากาแลกซี่ที่ฉันอยู่มันมีแต่สิ่งที่น่าเบื่อ
ดาวแต่ละดวงโคจรกันเป็นกลุ่มแบบเงียบ ๆ จนก้อนหินในอวกาศส่วนใหญ่ไม่ใส่ใจ
แถมมองว่า พวกดาวในกาแลกซี่แห่งความรู้มันพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่เคยลงมาสัมผัสกับสิ่งที่เป็นจริงหรอก
แต่จากการที่ฉันล่องลอยไปมาระหว่างกาแลคซี่แห่งเสียงดนตรีกับกาแลกซี่แห่งความรู้มาได้ซักพัก
เริ่มรู้แล้วล่ะว่าฉันคงไม่สามารถเปล่งประกายให้เจิดจรัสด้วยการที่ต้องรับแสงจากที่อื่นมาปนเปื้อนได้อีกต่อไป
แม้ว่าการกลับไปอยู่ในกาแลกซี่แห่งความรู้ที่ฉันคิดว่าเป็นที่ที่เหมาะกับฉันมากกว่า
มันอาจจะทำให้ความฝันที่อยากจะเปล่งประกายไปทั่วกาแลคซี่และข้ามกาแลคซี่จะยากมากขึ้น
รู้ทั้งรู้ว่าดาวจากแกแลคซี่นี้ส่วนใหญ่จะมีแสงที่ดาวอื่นๆ ไม่ค่อยชอบ
แถมบ่อยครั้ง พวกดาวในกาแลกซี่แห่งความรู้จะชอบพุ่งชนกับทุกสิ่งเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ใช่สิ พวกฉันไม่เคยได้รับแสงจากสปอตไลท์หรอก มีแต่ดูกลืนมวลจากทุกสิ่งซะมากกว่า
ตอนนี้ฉันอาจจะเป็นก้อนหินก้อนดินก้อนเล็ก ๆ ที่พยายามหัดดูดกลืนทุกสิ่ง
แต่ฉันหวังว่าสักวัน ฉันจะทำให้ทั่วอวกาศสั่นสะเทือนจากพลังงานของฉันให้ได้เลยทีเดียว
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
เพลงนี้ไม่ได้ฟังมานานเลยนะ