สัปดาห์ก่อนเราพาปูนปั้นไปเที่ยวพัทยากับครอบครัวเพื่อนๆปูนปั้น
ก็เลยถือโอกาสเลี้ยงวันเกิดปูนปั้นก่อนวันจริงไปด้วย
ของขวัญที่ ปูนปั้นอยากได้มาก คือ SuperWing
พูดไว้ตั้งแต่ต้นเดือน
เราแอบสัญญาเล็กๆว่า ไว้รอดูวันเกิดนะ
หลังหม่ำอาหารมื้อเย็นกับเพื่อนๆเสร็จ
เราก็เอาเค้กมาให้ปูนปั้นเป่าเจ้าของวันเกิดเขินมากแต่ก็แฮปปี้มากเช่นกัน
เราแอบแกล้ง ปูนปั้น โดยเอา SuperWing ใส่กล่องนมไทยเดนมาร์ก (แบบแพ็ค 12 กล่อง)
แล้วแกล้งบอก ปูนปั้นว่า ปะป๊าสั่งซื้อ Super Wing ไม่ทัน ให้นมกล่องนี้เป็นของขวัญนะ
แล้วก็ถามว่า ปูนปั้นดีใจมั้ย
ปูนปั้นพยักหน้าตอบว่า ดีใจครับ แต่ในใจคงแอบอยากได้ Super Wings อยู่ดี
พอเปิดของขวัญมาเจอ SuperWings ยกเซ็ต ปูนปั้นดีใจมาก
เปิดมาตัวแรกเป็น Dizzyสีชมพู บุคลิกผู้หญิง
เพื่อนสาวของปูนปั้น ชื่อ คต พูดขึ้นว่า Dizzyตัวนี้ต้องเป็นผู้หญิง
ไวปานกามนิตหนุ่มปูนปั้น ยื่นให้ คต เอาไปเล่นเลย
ทีแรกปะป๊าหม่ามี๊แอบนึกอยู่ว่าเดี๋ยวงานเลิกจะขอคืนมั้ย
เพราะปูนปั้นอยากได้ SuperWings มาก ถ้าให้ไปก็จะไม่ครบทีม
แต่ปรากฏว่า ตอนกลับ ปูนปั้นยืนยันว่า ให้ คต ไปเลย
ระหว่างทางกลับโรงแรม
เราบอกปูนปั้นว่า เราภูมิใจมากที่ปูนปั้นรู้จักให้และแบ่งปัน
ปูนปั้นก็พูดมาอีกว่า
ปูนปั้นให้ คต ไปเลยเพราะปูนปั้นมีตั้งหลายตัว
เราสอนเขาเสมอว่า
ให้รู้จักแบ่งปันและเราก็สอนโดยให้ทำจริงๆ ไม่ใช่แค่พร่ำสอน
- ลูกสาวคนสวนที่มาตัดหญ้าจะได้แบ่งขนมจากปูนปั้นเสมอ
- รปภ หน้าหมู่บ้านจะได้ของฝากจากปูนปั้น
- ของเล่น ของใช้ ของปูนปั้น จะถูกป๊าม้าขอ(ต้องให้ปูนปั้นอนุญาตก่อน) ไปแบ่งให้คนอื่นเสมอ เป็นต้น
และก็ได้ผลดีกว่าที่คาด
สิ่งหนึ่งที่เราพยายามบอกในประโยคข้างบนคือ
หนึ่งในการสอนให้แบ่งปันคือ ปูนปั้นต้องได้ร่วมออกความเห็นด้วย
(ซึ่งก็แน่นอนว่าจะมีที่ปูนปั้นออกความเห็นว่าอันนี้ปูนปั้นไม่อยากแบ่ง อยากกินเองได้มั้ยเราก็เคารพการตัดสินใจของลูก)
แต่เมื่อได้ฝึกฝน เขาก็เข้าใจว่าแบ่งปันแล้วได้รอยยิ้มกลับมา ซึ่งปูนปั้นก็มักจะดีใจ
เราอาจจะคิดว่า การที่เราเตรียมของ แล้วให้ลูกไปให้คนอื่นคือ การสอนการแบ่งปันแล้ว
ซึ่งก็คงใช่ แต่นั่นยังไม่ได้ 'สอนวิธีการคิด ... ให้แบ่งปัน
ซึ่งถึงเวลาเป็นของเล่น ของกิน ของเจ้าตัวเอง
ก็อาจจะไม่ยอมแบ่งเพื่อน
เพราะไม่เคยตัดสินใจเอง ว่าจะแบ่งปัน
บางคนอาจจะไม่เห็นด้วย กับวิธีการข้างบน .. แต่เราเชื่อว่านี่คือสิ่งที่ดี
และเราไม่คิดว่าเราสอนผิดในเรื่องนี้
ปล. เวลาได้อ่านเรื่องที่ใครต่อใครมาแนะนำเรื่องการเลี้ยงลูก
บางทีเราก็ต้องคัดกรอง
เช่นกัน ก่อนจะมาเล่า เราก็คิดก่อนทุกครั้ง
เพราะคนเรามีอคติ และเลือกเชื่อในสิ่งที่อยากเชื่อ
ยิ่งเรื่องลูกแล้วก็ยิ่งอคติเข้าข้างอย่างหนักอยากชวนคนมาเป็นพวกด้วย
เช่น ถ้ามีคนโชคดี ลูกพลัดตกน้ำตอน 2 ขวบ แล้วด้วยสัญชาตญาณ ลูกเขาตะกุยจนรอด ไม่จมน้ำ
เขาไม่ควรมาเขียนว่า ให้โยนเด็กลงน้ำตั้งแต่ 2 ขวบ เด็กจะเรียนรู้การว่ายน้ำได้เร็ว
เพราะความน่ากลัวมี 2 อย่างคือ
1) อคติผู้เขียน ที่ทำให้เชื่อและเขียนออกมา
2) สติผู้อ่าน ที่ทำให้เชื่อและทำตาม
