|
6 ตุลา 2559 เหตุการณ์ที่ผมควรจะต้องมาเล่าให้ฟัง เพราะมันคงจะมีประโยชน์กว่าปล่อยผ่านไปเฉยๆ
เช้าวันธรรมดา ผมจอดรถป้อนข้าวปูนปั้นที่ด้านหลังโรงเรียน มื้อเช้าที่สนุกสนานตามปกติ พ่อขี้เล่นกับลูกชายจอมทะเล้นคุยกัน พอหม่ำเสร็จปูนปั้นใส่ถุงเท้า รองเท้า ปะป๊าเตรียมสเปรย์ฉีดกันยุงที่ฉีดก่อนเข้าโรงเรียนทุกวัน มีข้อความจากหม่ามี๊เข้ามาในโทรศัพท์มือถือ ปะป๊ากดโทรกลับ ปูนปั้นเอื้อมมือมาหยิบสเปรย์จากปะป๊า แล้วน่าจะไม่เกิน1 นาทีปะป๊าก็ได้ยินเสียงปูนปั้นร้องลั่น ป๊าาา แสบตา ผมรู้ว่าต้องแสบมากจริงเพราะปูนปั้นอดทนมาก ปกติ ไม่เจ็บจริง ไม่ร้อง
แวบแรกตกใจมากงงว่าเกิดอะไรขึ้น เรียกสติทันทีเปิดประตูรถ รีบอุ้มปูนปั้นลงจาก car seatด้านหลัง (คิดไปด้วยว่า เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น - น่าจะเป็นกด spray เข้าหน้าตัวเอง) หาน้ำจากไหนดี? รีบฉวย กระติกน้ำจากกระเป๋าปูนปั้น ปูนปั้นลืมตาครับ ลืมตา แล้วราดน้ำล้างตาทั้ง 2 ข้างทันที ตรงนั้นไม่มีเวลาคิดว่าตาไหน เสื้อผ้าปูนปั้นเปียกหมด ล้างจนหมดกระติก ดูอาการปูนปั้น สงบลง แต่รู้ว่าตกใจ ผมถามปูนปั้นว่าเป็นยังไง ปูนปั้นบอกว่าหายแสบแล้ว ผมพยายามไม่ให้ปูนปั้นรู้ว่า ป๊าก็ตกใจ พยายามนิ่ง ไม่อยากให้ลูกใจเสียมากไปกว่านี้ รถคุณพ่อคุณแม่ที่มาส่งลูกๆจอดมองว่าเกิดอะไรขึ้น ผมทำท่าโบกมือว่ามีอะไร
ผมอุ้มปูนปั้นขึ้นcar seat ด้วยความที่ยังตกใจ ปูนปั้นถามว่า ปะป๊าจะไปไหน ผมบอกไป รพ. ปูนปั้นบอกไม่ต้อง ปูนปั้นหายแล้ว จะไป รร. ตอนนั้นผมรู้ว่า ต้องรีบ แต่จะทำไงดีให้ไป รพ. เลยต้องโกหกว่า งั้นกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อก่อน ปูนปั้นยอมนั่งcar seat ออกรถ รีบกดโทรศัพท์ไป รพ. ปูนปั้นถามป๊าโทรหาใคร ก็เลยบอกตามจริง ตอนนั้นปูนปั้นมีสติขึ้น ไม่โวยวาย แต่บอกว่า ไม่ต้องไป ปูนปั้นหายแล้ว ผมบอกว่าไปให้คุณหมอดูก่อน แล้วปะป๊าจะพากลับบ้านไปเปลี่ยนชุด ปูนปั้นไม่ตอบอะไร ขับรถไปผมชวนปูนปั้นคุย และสังเกตสายตาของปูนปั้นไปเรื่อย ผมเห็นว่าปกติ แต่ก็กังวล เพราะเด็กอาจจะบอกเราไม่ได้ว่าผิดปกติ พอถามปูนปั้นว่ายังแสบมั้ย ปูนปั้นยังบอกว่าแสบ
เช้านั้นผมขับรถได้แย่มากๆ เหยียบสุดชีวิต ใจเต้นแรงตลอด แม้การที่คอยสังเกตการตอบสนอง จะแอบเชื่อว่า เขา ok แล้ว แต่ก็มองข้างทางตลอดว่าจะจอดรถซื้อน้ำที่ไหนได้เผื่อจะมาล้างอีก (เช้าวันนั้นจากเย็นอากาศไปสาทร จน BNH รถผมคงกวนอารมณ์คนไม่น้อย ต้องขอโทษด้วย) ถึงรพ ผมใช้ valet parking ซึ่งปกติไม่ใช้ อุ้มปูนปั้นลงจากรถ วิ่งขึ้นชั้น 2 คุณหมอถามเหตุการณ์ผมเล่ากระชับสั้น ผมอุ้มปูนปั้นนั่งตักให้คุณหมอส่องกล้อง คุณหมอบอกว่า ที่แก้วตามีรอยว่าฉีดโดนเข้าทั้ง 2 ตา คุณหมอขอล้างตาด้วยน้ำเกลือ ตอนนั้นปูนปั้นเริ่มใจเสียเพราะต้องห่อตัวให้แน่น ไม่ให้ดิ้น คุณหมอเปิดตา ฉีดน้ำเกลือเข้าไปล้างตาขวดเล็กๆเกือบหมดขวด ปูนปั้นคงกลัวมาก ร้องขอให้ หมอปล่อยสิ คุณหมอปล่อยสิ ผมกอด ปูนปั้น ปลอบว่า ไม่ต้องกลัว ปะป๊าอยู่นี่ พอย้ายไปล้างอีกข้างปูนปั้น ยิ่งร้องดังกว่าเดิม ผมสงสารลูกมากเลยในตอนนั้น คงแสบและกลัว เพราะคุณหมอต้องฉีดแรงจนน้ำเกลือขวดเล็กหมดทั้งขวด พอคุณหมอล้างเสร็จ ปะป๊ารีบแก้ผ้าห่อตัวปูนปั้นออกแล้วอุ้ม ปูนปั้น กอดแน่นๆ หายแล้วลูกเสร็จแล้วลูก คุณหมอบอกผมว่า ต้องขอโทษด้วยที่ต้องฉีดแรงเพราะต้องให้ออกให้หมด ปะป๊าไม่ต้องกังวลไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ปูนปั้นนั่งตักปะป๊าตลอดเวลาที่อยู่ใน รพ
ตอนขับรถกลับบ้าน ปูนปั้นขอนั่งข้างปะป๊าได้มั้ย ปูนปั้น ไม่ยอมนั่ง car seat ข้างหลัง นี่เป็นครั้งแรกที่ ปะป๊ายอม เพราะปูนปั้นคงยังใจเสียอยู่ กลับถึงบ้าน เปลี่ยนชุด ปูนปั้นดูสบายๆ ปะป๊ารีบขับรถออกมาจะไปส่งที่ รร ด้วยความรีบ ล้อรถไปเบียดแถวคอสะพานในซอยที่ขับทุกวัน
ยางแตก กว่าจะเปลี่ยนยางเสร็จไปถึง รร ก็เกือบ 11 โมง ปูนปั้นดูผ่อนคลายเป็นปกติ เมื่อมาถึงโรงเรียน ระหว่างเดินจากที่จอดรถ เข้า รร ปูนปั้นยังถามหาพี่หมาๆข้างถนนเหมือนทุกวัน
ปะป๊าขอโทษปูนปั้นนะครับ ที่ปะป๊าประมาท ปะป๊ารักหนูที่สุด
ปล. หวังว่าเรื่องราวนี้จะมีประโยชน์กับคุณพ่อคุณแม่ทุกท่าน
| Create Date : 09 ตุลาคม 2559 |
|
2 comments |
| Last Update : 9 ตุลาคม 2559 15:10:36 น. |
| Counter : 1497 Pageviews. |
|
 |
|
